Temat interpretacji
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Pana H. K., przedstawione we wniosku z dnia 2 października 2007 r. (data wpływu 3 października 2007 r.), uzupełnionym w dniu 20 listopada 2007 r., o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów diet z tyt. podróży służbowej osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą
jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 3 października 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów diet z tyt. podróży służbowej osoby fizycznej prowadzącej pozarolniczą działalność gospodarczą.
W związku ze stwierdzeniem braków formalnych, pismem z dnia 8 listopada 2007 r. nr ILPB/415-117/07-2/AMN, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów wezwał Wnioskodawcę do uzupełnienia wniosku o wpłatę brakującej kwoty 75 zł bądź wskazanie, którego zdarzenia przyszłego dotyczy uiszczona kwota oraz o sprecyzowanie zapytania dotyczącego diet i ryczałtu przysługującego pracodawcy w kontekście stosowania przepisów prawa podatkowego i przedstawienia w tym zakresie własnego stanowiska w sprawie, a także przedstawienia
własnego stanowiska w sprawie dotyczącej zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków z tytułu diet i ryczałtu za noclegi wypłacanych zatrudnionym pracownikom będącym w podróży służbowej.
Wezwanie prawidłowo doręczono w dniu 12 listopada 2007 r., wniosek uzupełniono pismem z dnia 19 listopada 2007 r. (data wpływu 20 listopada 2007 r.).
W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.
Wnioskodawca wskazał, że prowadzi firmę transportową i zatrudnia na umowę o pracę trzech kierowców samochodów ciężarowych.
Wnioskodawca wraz z pracownikami wykonuje pracę na terenie Polski oraz krajów Unii Europejskiej. Wyjazdy służbowe trwają nawet przez pięć dni w tygodniu, co miesięcznie może wynieść łącznie siedemdziesiąt noclegów.
Wnioskodawca z tytułu wyjazdów zagranicznych wypłaca pracownikom diety, natomiast nie wypłaca ryczałtów za noclegi. Pracownicy z tytułu wyjazdów krajowych nie otrzymują żadnych świadczeń. Wnioskodawca podał, że każdy samochód wyposażony jest w leżankę.
Wnioskodawca prowadzi księgowość w formie podatkowej księgi przychodów i rozchodów.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie.
Zdaniem Wnioskodawcy, każdy kierowca samochodu ciężarowego niezależnie od tego, czy jest przedsiębiorcą, czy pracownikiem, ponosi koszty związane z podróżą służbową. Należy więc rekompensować je w postaci wypłaconych diet oraz ryczałtów za noclegi, które powinny być kosztami uzyskania przychodów z działalności gospodarczej.
W świetle obowiązującego
stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.
Zgodnie z przepisem art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 14 poz. 176 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Stosownie do przepisu art. 23 ust. 1 pkt 52 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wartości diet z tytułu podróży służbowych osób prowadzących działalność gospodarczą i osób z nimi współpracujących w części przekraczającej wysokość diet przysługujących pracownikom, określoną w odrębnych przepisach wydanych przez właściwego ministra. Przepis ten oznacza, że osoby prowadzące działalność gospodarczą mają prawo zaliczyć w koszty uzyskania przychodów wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi oraz osób współpracujących do wysokości nie przekraczającej wysokości diet określonych dla pracowników. Zasadnicze znaczenie ma w tym przypadku ustalenie, czy osoba prowadząca pozarolniczą działalność gospodarczą odbywa podróż służbową.
Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jak i przepisy odrębne, o których mowa w powołanym wyżej art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy tj. rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 ze zm.) i rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży
służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz.1991 ze zm.), nie definiują pojęcia podróży służbowej.
Definicję podróży służbowej można pośrednio wywieść z treści art. 775 § 1 ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t. j. Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.). Odnosząc tę definicję do osób prowadzących działalność gospodarczą przyjąć należy, że podróżą służbową jest wykonywanie zadań poza stałym obszarem wykonywania pracy, nie jest nią natomiast wykonywanie zadań w różnych miejscowościach i terminach, wynikających z organizacji pracy samego przedsiębiorcy. Realizacja usług, których specyfika i prawidłowe wykonanie w ramach prowadzonej przez przedsiębiorcę działalności gospodarczej nierozerwalnie wiąże się z wyjazdami poza siedzibę firmy, nie mogą być utożsamiane z odbywaniem podróży służbowej w rozumieniu art. 23 ust. 1 pkt 52 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wypłacane w takich przypadkach diety nie stanowią kosztów uzyskania
przychodów.
Należy równocześnie zaznaczyć, że w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych osoby prowadzące działalność gospodarczą, w tym świadczące usługi, które z uwagi na swoją specyfikę są realizowane poza siedzibą firmy, mają prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, z uwzględnieniem określonego limitu, wartość diet związanych z własnymi podróżami służbowymi np. w związku z koniecznością zawarcia umowy o świadczenie usług bądź dokonania zakupu środka trwałego wykorzystanego następnie w prowadzonej działalności gospodarczej.
Okoliczność, że ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia podróży służbowej osoby prowadzącej działalność gospodarczą nie może prowadzić do tego, że w praktyce osoby świadczące usługi transportowe, przebywając stale poza siedzibą firmy zaliczają do kosztów uzyskania przychodów wydatki związane ze swoim utrzymaniem, podczas gdy osoby wykonujące działalność gospodarczą np. w miejscu jej prowadzenia, koszty te pokrywają z dochodu po jego opodatkowaniu.
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.
Rozstrzygnięcie przedstawionego we wniosku pytania dotyczącego podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia diet i ryczałtu za noclegi wypłacanych pracownikom z tyt. wyjazdów służbowych do kosztów uzyskania przychodów, zawarto w interpretacji indywidualnej z dnia 3 stycznia 2008 r. nr ILPB1/415-117/07-4/AMN. Natomiast wniosek w zakresie ustalenia obowiązku dokonywania wypłat diet oraz ryczałtów za noclegi, rozstrzygnięto pismem z dnia 3 stycznia 2008 r. nr ILPB1/415-117/07-6/AMN.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w
Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.