Temat interpretacji

Podatek dochodowy od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego.

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko, przedstawione we wniosku z dnia 15 listopada 2011 r. (data wpływu do Biura KIP w Lesznie: 5 grudnia 2011 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 25 listopada 2011 r. Pan złożył do Urzędu Skarbowego Poznań -Winogrady wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zwolnienia przedmiotowego. Pismem z dnia 29 listopada 2011 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego () działając na podstawie art. 17 § 1 ustawy Ordynacja podatkowa przekazał wniosek Pana do rozpatrzenia Dyrektorowi Izby Skarbowej w Poznaniu.

Wyjaśnić bowiem należy, że zgodnie ze znowelizowanym art. 14a ustawy Ordynacja podatkowa, z dniem 1 lipca 2007 r. organem właściwym do dokonywania interpretacji przepisów prawa podatkowego został Minister Finansów.

Natomiast, stosownie do art. 14b § 6 Ordynacji podatkowej Minister Finansów upoważnił w drodze ww. rozporządzenia dyrektorów pięciu izb skarbowych do wydawania interpretacji indywidualnych w jego imieniu i w ustalonym zakresie, określając jednocześnie właściwość rzeczową i miejscową upoważnionych organów.

W analizowanym przypadku, właściwym miejscowo organem podatkowym do wydania pisemnej interpretacji od dnia 1 lipca 2007 r. jest w związku z § 6 ww. rozporządzenia Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

W lipcu 2005 r. Wnioskodawca rozpoczął pracę w spółce z o.o. na stanowisku specjalista ds. nieruchomości. Został zatrudniony na 1/4 etatu otrzymując wynagrodzenie w wysokości ok. 400 zł miesięcznie; właściwe wynagrodzenie miała stanowić premia/dodatkowe wynagrodzenie za doprowadzenie do korzystnych dla firmy umów. Umowy zawierane były pomiędzy spółką z o.o. reprezentowaną przez Wnioskodawcę a właścicielami nieruchomości. Umowy podpisywane to umowy o pośrednictwo w sprzedaży, kupnie, wynajmie oraz najmie nieruchomości oraz umowy współpracy. Jako specjalista ds. nieruchomości Zainteresowany wykonywał czynności pośrednika w obrocie nieruchomościami.

W październiku 2006 r. Wnioskodawca prowadził rozmowy z właścicielami gruntów budowlanych położonych na granicy miasta z przeznaczeniem na budownictwo jednorodzinne w zabudowie szeregowej i w związku z tymi rozmowami otrzymał propozycję od pracodawcy, właściciela spółki z o.o., osiągnięcia dodatkowego wynagrodzenia za doprowadzenie do zawarcia korzystnego dla firmy kontraktu, na podstawie którego firma deweloperska mogła wybudować i sprzedać kilkadziesiąt domów jednorodzinnych w zabudowie szeregowej. Przewidywany zysk firmy wynosił ok. 3 000 000 zł, a dodatkowe wynagrodzenie dla Wnioskodawcy miało wynosić ok. 300 000 zł. Zapłata miała nastąpić po sprzedaży wybudowanych nieruchomości. Zainteresowany przyjął propozycję i następnie 21 marca 2007 r. doprowadził do zawarcia umowy pomiędzy klientami a spółką z o.o.

Po sprzedaży nieruchomości Wnioskodawca poprosił o pieniądze i otrzymał informację, że kwota była źle obliczona i firma nie może Mu tyle zapłacić oraz że nie mają umowy, więc albo Zainteresowany przyjmie oferowaną kwotę albo nie otrzyma żadnej zapłaty. Zaproponowano Wnioskodawcy 80 000 zł, jednak nie przystał On na propozycję i złożył sprawę do sądu; prowadząc firmę jako osoba fizyczna wystawił również rachunek.

Osobą fizyczną prowadzącą działalność gospodarczą Zainteresowany stał się dnia 15 kwietnia 2008 r.; w dniu ustaleń dotyczących dodatkowego wynagrodzenia przeprowadzonych z właścicielem spółki z o.o. (październik 2006 r.) i w dniu doprowadzenia do kontraktu (21 marca 2007 r.), nie prowadził On działalności gospodarczej.

W dniu 14 lipca 2011 r. doszło do rozprawy sądowej. Sąd stwierdził, że uzgodnienia z 2006 r. nie mogą w pełni obowiązywać, ponieważ nie została zawarta umowa w formie pisemnej, co jest obligatoryjne w przypadku tego typu umów, a dodatkowo Wnioskodawca nie mógł jej podpisać, ponieważ nie prowadził wówczas działalności gospodarczej i nie miał uprawnień do zawierania tego typu umów (nie posiadał licencji pośrednika w obrocie nieruchomościami). Równocześnie Sąd uznał na podstawie materiału dowodowego, że pewną pracę dla spółki z o.o. jednak wykonał i Jego stanowisko jest częściowo uzasadnione. Sąd w związku z zaistniałą sytuacją zaproponował zawarcie ugody.

Zainteresowany zawarł więc w sądzie ugodę, na mocy której spółka z o.o. zobowiązała się zapłacić odszkodowanie na zaspokojenie wszelkich Jego roszczeń powstałych z wzajemnych stosunków stron w kwocie 120 000 zł. Zapłata ww. kwoty została rozłożona na trzy raty, z terminem zapłaty trzeciej raty dnia 30 kwietnia 2012 r. Ustalono, że ww. kwota stanowi odszkodowanie za pracę w spółce z o.o. Pozew Zainteresowany wycofał.

Po uzyskaniu ugody, Wnioskodawca przeprowadził konsultacje w urzędzie skarbowym, gdzie uzyskałem odpowiedź, że podatek w związku z ugoda nie występuje, ponieważ zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Czy w zaistniałej sytuacji kwota już otrzymana oraz kwota otrzymana w przyszłości (kolejne raty) wolna jest od podatku dochodowego...

Zdaniem Wnioskodawcy, podatek dochodowy w związku z zawartą ugodą nie występuje, ponieważ zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3b, wolne od podatku dochodowego są odszkodowania otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub ugodzie.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z treścią art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. z 2010 r. Dz. U. Nr 51, poz. 307 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Natomiast przepis art. 11 ust. 1 ww. ustawy stanowi, iż przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z kolei m.in. w art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy ustawodawca określił źródła przychodów, do których należą: stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta..

W myśl art. 12 ust. 1 ww. ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę jako zwolnione od podatku, bądź od których zaniechano poboru podatku.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, z wyjątkiem:

1. określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,
2. odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,
3. odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,
4. odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,
5. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,
6. odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,
7. odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe.

Zwolnieniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy objęte są tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw. Oznacza to, że zwolnienie nie obejmuje wszystkich odszkodowań, a tylko te, których wysokość lub zasady ustalania zostały określone wprost w stosownych przepisach prawa.

Natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3b cyt. ustawy zwalnia od podatku z pewnymi wyjątkami wskazanymi w jego lit. a) i lit. b) odszkodowania, których wysokość lub zasady ustalania otrzymanego odszkodowania nie wynikają wprost z odrębnych ustaw lub aktów wykonawczych wydanych na podstawie tych odrębnych ustaw, a podstawą ich otrzymania jest wyrok lub ugoda sądowa.

Zgodnie bowiem z art. 21 ust. 1 pkt 3b cytowanej ustawy, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

1. otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
2. dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie więc niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Z przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego wynika, iż Wnioskodawca został zatrudniony na 1/4 etatu otrzymując wynagrodzenie w wysokości ok. 400 zł miesięcznie; właściwe wynagrodzenie miała stanowić premia/dodatkowe wynagrodzenie za doprowadzenie do korzystnych dla firmy umów. W dniu 14 lipca 2011 r. doszło do rozprawy sądowej. Sąd stwierdził że uzgodnienia z 2006 r. (dotyczące dodatkowego wynagrodzenia) nie mogą w pełni obowiązywać, ponieważ nie została zawarta umowa w formie pisemnej, co jest obligatoryjne w przypadku tego typu umów, a dodatkowo Wnioskodawca nie mógł jej podpisać, ponieważ nie prowadził wówczas działalności gospodarczej i nie miał uprawnień do zawierania tego typu umów (nie posiadał licencji pośrednika w obrocie nieruchomościami). Równocześnie Sąd uznał na podstawie materiału dowodowego, że pewną pracę dla spółki z o.o. jednak wykonał i Jego stanowisko jest częściowo uzasadnione. Sąd w związku z zaistniałą sytuacją zaproponował zawarcie ugody.

Zainteresowany zawarł więc w sądzie ugodę, na mocy której spółka z o.o. zobowiązała się zapłacić odszkodowanie na zaspokojenie wszelkich Jego roszczeń powstałych z wzajemnych stosunków stron w kwocie 120 000 zł. Zapłata ww. kwoty została rozłożona na trzy raty, z terminem zapłaty trzeciej raty dnia 30 kwietnia 2012 r. Ustalono, że ww. kwota stanowi odszkodowanie za pracę w spółce z o.o.

Biorąc pod uwagę przywołane powyżej przepisy prawa podatkowego, tut. Organ stwierdza, że wypłata byłemu lub obecnemu pracownikowi dodatkowego wynagrodzenia/premii (czyli części wynagrodzenia za pracę), w oparciu o zawartą pomiędzy stronami ugodę, nie ma charakteru odszkodowawczego. Świadczenia te nie są związane z wystąpieniem u tegoż pracownika szkody, lecz stanowią należne pracownikowi od pracodawcy świadczenia.

Zatem, wypłacone Wnioskodawcy w wyniku ugody sądowej kwoty dotyczące zaspokojenia Jego roszczeń pracowniczych stanowią w rzeczywistości wypłatę części zaległego wynagrodzenia za pracę, a nie odszkodowania, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 lub art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Jest to wypłata zaległych należności z tytułu łączącego pracownika z pracodawcą stosunku pracy. W tym wypadku bez znaczenia pozostaje fakt, iż realizacja tych należności nastąpiła na podstawie ugody.

Reasumując, stwierdzić należy, iż wypłacone Wnioskodawcy na podstawie ugody sądowej przedmiotowe świadczenia stanowią Jego przychód uregulowany w art. 12 ust. 1 ww. ustawy mający swoje źródło w łączącym Go z pracodawcą stosunku pracy. Tenże przychód nie korzysta z żadnego ze zwolnień przedmiotowych, o których mowa w art. 21 ust. 1 rzeczonej ustawy, wobec czego jest opodatkowany podatkiem dochodowym od osób fizycznych jak każdy inny przychód ze stosunku pracy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF 409 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu