Zdaniem Wnioskodawcy, otrzymywane dofinansowanie w ramach programu Mobilność Plus stanowi przychód do którego mają zastosowanie zwolnienia z art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w tym zwolnienie określone w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b). Artykuł ten stanowi, że wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13. W orzecznictwie sądów administracyjnych nie budzi wątpliwości uznanie przedmiotowych środków finansowych wypłacanych w ramach programu Mobilność Plus młodym naukowcom, będącym pracownikami jednostek naukowych, za diety i inne należności w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. a) (wyrok z dnia 3 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Gd 1296/13, wyrok z dnia 9 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 281/13, wyrok z dnia 15 maja 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 472/14, wyrok z dnia 21 sierpnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 867/13, wyrok z dnia 25 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Po163/14. Takich wątpliwości sądy administracyjne nie mają również w przypadku, gdy środki finansowe wypłacane są młodym naukowcom nie będącym pracownikami jednostek (wyrok z dnia 2 września 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 229/15, wyrok z dnia 10 lipca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3373/14, wyrok z dnia 25 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Po 163/14, wyrok z dnia 10 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 1302/14, wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 października 2012 r. sygn. akt II FSK 309/11). Sądy stoją na stanowisku, że nie ma podstaw do różnicowania opodatkowania otrzymywanych przez wyjeżdżających naukowców środków w zależności od tego, czy podróż odbywa pracownik uczelni czy osoba nie będąca pracownikiem. Decydujące znaczenie ma charakter tego wyjazdu i sposób określenia obowiązków naukowca na wyjeździe. Zagraniczny pobyt Wnioskodawcy w ramach stażu po doktorskiego w zagranicznym ośrodku D. w celu udziału w badaniach naukowych lub pracach rozwojowych w ramach projektu X odpowiada warunkom jakim powinna odpowiadać podróż w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Wnioskodawca został wyznaczony do udziału w programie i skierowany do wyjazdu przez jednostkę naukową w celu wykonania określonego zadania, przez określony czas, poza siedzibą jednostki. W przypadku osoby niebędącej pracownikiem, otrzymana przez tę osobę dieta i inne należności za czas podróży, będą wolne od podatku zgodnie z art. 21 ust. 13 ww. ustawy w sytuacji, gdy podmiot ponoszący te koszty nie zaliczy ich do kosztów uzyskania przychodów, pomimo, że były one przez ten podmiot poniesione celem uzyskania przychodu. Wnioskodawca ani Instytut nie zaliczyli tych środków do kosztów uzyskania przychodu.

Podsumowując, spełnione zostały wymagania dla uznania opisanego zdarzenia przyszłego za podróż w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz wymagania do zastosowania tego zwolnienia określone w art. 21 ust. 13 ww. ustawy.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Na wstępie należy zaznaczyć, że niniejszą interpretację oparto na przepisach prawa podatkowego obowiązujących w dacie wydania pierwotnej interpretacji, bowiem niniejsza interpretacja stanowi ponowne rozstrzygnięcie tej samej sprawy w wyniku orzeczenia Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego z dnia 14 września 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3192/16.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2012 r., poz. 361, z późn. zm.) opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 9 tej ustawy, źródłem przychodów są inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 cyt. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i 17 oraz przychody nieznajdujące pokrycia w ujawnionych źródłach.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania w szczególności, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy.

Program pod nazwą Mobilność Plus został ustanowiony komunikatem Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 26 kwietnia 2012 r. (M.P. z 2012 r., poz. 254) na podstawie art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2010 r. o zasadach finansowania nauki (Dz. U. z 2010 r., Nr 96, poz. 615, z późn. zm.).

Celem programu pod nazwą Mobilność Plus jest umożliwienie młodym naukowcom, zwanym dalej uczestnikami programu, udziału w badaniach naukowych prowadzonych w renomowanych zagranicznych ośrodkach naukowych pod opieką wybitnych naukowców o międzynarodowym autorytecie w danej dziedzinie nauki. Program zapewnia finansowanie pobytu uczestnika programu w jednostce naukowej posiadającej siedzibę poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, prowadzącej w sposób ciągły badania naukowe lub prace rozwojowe, zwanej dalej zagranicznym ośrodkiem, oraz podróży między miejscem zamieszkania uczestnika programu a miejscowością, w której znajduje się zagraniczny ośrodek. Program ma pomóc uczestnikom programu w dalszym rozwoju kariery naukowej przez zdobycie doświadczenia i wiedzy dzięki udziałowi w badaniach naukowych lub pracach rozwojowych realizowanych przy wykorzystaniu aparatury i metod niedostępnych w kraju.

Uczestnikiem programu może być naukowiec, który spełnia łącznie następujące warunki:

• jest zatrudniony w jednostce naukowej na podstawie umowy o pracę lub mianowania,

• uzyskał stopień naukowy doktora w okresie nie dłuższym niż 7 lat przed złożeniem wniosku o przyznanie środków finansowych na uczestnictwo w programie

• nie uczestniczył w okresie 2 lat przed złożeniem wniosku w realizowanym za granicą i trwającym dłużej niż 6 miesięcy pobycie naukowym związanym z udziałem w stażu, stypendium naukowym lub projekcie obejmującym badania naukowe lub prace rozwojowe.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy o zasadach finansowania nauki, Minister przyznaje środki finansowe na zadania określone w art. 5 pkt 4-7 oraz pkt 9-11 i 13 w drodze decyzji, na podstawie wniosków złożonych przez uprawnione podmioty, po zasięgnięciu opinii właściwego zespołu, o którym mowa w art. 52 ust. 1-3.

Stosownie do art. 26 ust. 1 ww. ustawy, finansowanie programów lub przedsięwzięć ustanawianych przez Ministra obejmuje działania dotyczące realizacji określonych przez Ministra zadań wynikających z polityki naukowej i naukowo technicznej państwa.

Minister właściwy do spraw nauki w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej Monitor Polski ogłasza komunikaty o ustanowieniu programu i przedsięwzięcia, z zastrzeżeniem ust. 3 (art. 26 ust. 2 cyt. ustawy).

Stosownie do art. 26 ust. 3 cyt. ustawy o zasadach finansowania nauki, Minister właściwy do spraw nauki określi, w drodze rozporządzenia, programy lub przedsięwzięcia, w ramach których będzie udzielana pomoc publiczna, w tym:

1. przeznaczenie pomocy,
2. rodzaje kosztów kwalifikujących się do objęcia pomocą,
3. sposób kumulowania pomocy,
4. maksymalne wielkości pomocy

- z uwzględnieniem celów polityki naukowej, naukowo technicznej i innowacyjnej państwa.

Środki finansowe przeznaczone na finansowanie programów lub przedsięwzięć, o których mowa w ust. 2 i 3, są przekazywane jednostce naukowej lub innemu uprawnionemu podmiotowi na podstawie umowy (art. 26 ust. 4 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy, wolne od podatku dochodowego są diety i inne należności za czas podróży służbowej osoby niebędącej pracownikiem, do wysokości określonej w odrębnych ustawach lub w przepisach wydanych przez ministra właściwego do spraw pracy w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami kraju, z zastrzeżeniem ust. 13.

W myśl art. 21 ust. 13 tej ustawy, przepis ust. 1 pkt 16 lit. b) stosuje się, jeżeli otrzymane świadczenia nie zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów i zostały poniesione:

1. w celu osiągnięcia przychodów lub
2. w celu realizacji zadań organizacji i jednostek organizacyjnych działających na podstawie przepisów odrębnych ustaw, lub
3. przez organy (urzędy) władzy lub administracji państwowej albo samorządowej oraz jednostki organizacyjne im podległe lub przez nie nadzorowane, lub
4. przez osoby pełniące funkcje obywatelskie, o których mowa w art. 13 pkt 5, w związku z wykonywaniem tych funkcji.

Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 14 września 2017 r. sygn. akt III SA/Wa 3192/16, na temat pojęcia należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem wypowiedział się NSA w wyroku z dnia 21 kwietnia 2016 r., sygn. akt II FSK 910/14 (CBOSA). Wskazano w nim, że skoro w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy, inaczej, niż w przepisie oznaczonym lit. a) tego punktu, posłużono się terminem podróż bez określenia służbowa, to zakres zwolnienia nie został ograniczony jedynie do podróży służbowych w rozumieniu art. 775 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), ale do wszelkich podróży osób niebędących pracownikami, przy spełnieniu wymienionych wcześniej warunków z art. 21 ust. 13 ustawy. NSA zaznaczył przy tym, że nie jest dopuszczalna taka rozszerzająca wykładnia zawartego w art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy, pojęcia podróż, by jego desygnat rozciągnąć poza samo przemieszczanie się osoby delegowanej i objąć nim również realizację celu podróży tej osoby, co otworzyłoby drogę do rozliczenia w ramach kosztów delegacji nie tylko wydatków na przejazdy, noclegi i diety, ale także innych wydatków, służących realizacji celu podróży (w rozpoznanej przez NSA sprawie chodziło o koszty opłaty rejestracyjnej za udział w konferencji naukowej). Cel przebywanie drogi jest więc kategorią nieobjętą zakresem pojęcia podróż. W zakres tego pojęcia wchodzi natomiast co, co wiąże się z jego potocznym rozumieniem, a mianowicie przebywaniem drogi do jakiegoś odległego miejsca (Uniwersalny słownik języka polskiego pod red. S. Dubisza, Warszawa 2008, tom III, s. 255). Odwołując się do rozporządzeń dotyczących rodzajów wydatków, które podlegają zwrotowi jako należności z tytułu podróży, NSA wskazał na diety (na pokrycie zwiększonych kosztów wyżywienia), przejazdy, dojazdy środkami komunikacji miejscowej, noclegi (zakwaterowanie). Zdaniem NSA, wymienione rodzaje wydatków pośrednio wskazują też na charakter takich wydatków, które można uznać za inne, określone przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb, a więc wydatki uzupełniające, odnoszące się do wyżywienia, transportu oraz noclegu.

W rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 29 stycznia 2013 r. w sprawie należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej (Dz. U. z 2013 r. poz. 167) doprecyzowano zakres niezbędnych wydatków, związanych z podróżą krajową oraz zagraniczną. I tak z tytułu podróży krajowej oraz podróży zagranicznej, przysługują: 1) diety; 2) zwrot kosztów: a) przejazdów, b) dojazdów środkami komunikacji miejscowej, c) noclegów, d) innych niezbędnych udokumentowanych wydatków, określonych lub uznanych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb (§ 2). Zwrot kosztów przejazdu przysługuje w wysokości udokumentowanej biletami lub fakturami obejmującymi cenę biletu środka transportu, wraz ze związanymi z nimi opłatami dodatkowymi, w tym miejscówkami, z uwzględnieniem posiadanej przez pracownika ulgi na dany środek transportu, bez względu na to, z jakiego tytułu ulga przysługuje. Przy tym pracodawca może wyrazić zgodę na przejazd w podróży krajowej lub podróży zagranicznej samochodem osobowym, motocyklem lub motorowerem niebędącym własnością pracodawcy i wówczas przysługuje zwrot kosztów przejazdu w wysokości stanowiącej iloczyn przejechanych kilometrów przez stawkę za jeden kilometr przebiegu, ustaloną przez pracodawcę, która nie może być wyższa niż określona w przepisach wydanych na podstawie art. 34a ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (§ 3). Do innych niezbędnych wydatków związanych z podróżą należą poniesione w czasie podróży krajowej lub podróży zagranicznej inne wydatki związane z tą podróżą, określone lub uznane przez pracodawcę, które zwraca się w udokumentowanej wysokości. Wydatki te obejmują: opłaty za bagaż, przejazd drogami płatnymi i autostradami, postój w strefie płatnego parkowania, miejsca parkingowe oraz inne niezbędne wydatki wiążące się bezpośrednio z odbywaniem podróży krajowej lub podróży zagranicznej (§ 4).

W rozporządzeniu znalazły się także przepisy dotyczące podróży zagranicznej. W § 13 postanowiono, że dieta w czasie podróży zagranicznej jest przeznaczona na pokrycie kosztów wyżywienia i inne drobne wydatki i podano sposób jej obliczenia. W § 16 wskazano, że zwrot kosztów obejmuje też koszty noclegu podczas podróży zagranicznej (w wysokości stwierdzonej rachunkiem, w granicach limitu określonego w poszczególnych państwach w załączniku do rozporządzenia) ewentualnie ryczałt. Ryczałt przysługuje też na pokrycie kosztów dojazdu z i do dworca kolejowego, autobusowego, portu lotniczego lub morskiego (§ 17). Zwrotowi podlegają też koszty przewozu samolotem bagażu osobistego (§ 18) i niezbędne koszty leczenia za granicą (§ 19).

Z powyższego wynika, że wymienione w rozporządzeniu wydatki należy uznać za wydatki, które ściśle związane są z procesem podróżowania (przebywania drogi do jakiegoś odległego miejsca). Zatem, nie ma powodu, by środków otrzymanych przez Wnioskodawcę na finansowanie pobytu w zagranicznym ośrodku (w celu udziału w badaniach naukowych) nie uznać za diety i inne należności w rozumieniu przepisu art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Środki te, określone jako środki na finansowanie pobytu Wnioskodawcy w tym ośrodku odpowiadają bowiem pojęciu diet i innych należności za czas podróży osoby niebędącej pracownikiem w ujęciu powołanego przepisu (diety, koszty przejazdów, koszty noclegu, innych niezbędnych wydatków związanych z podróżą).

Reasumując, w przedmiotowej sprawie stwierdzić zatem należy, że otrzymywane przez Wnioskodawcę środki finansowe na realizację projektu w ramach programu Mobilność Plus są dietami i innymi należnościami podlegającymi zwolnieniu z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 16 lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14c § 1 O.p., interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie. Według § 2, w razie negatywnej oceny stanowiska wnioskodawcy interpretacja indywidualna zawiera wskazanie prawidłowego stanowiska wraz z uzasadnieniem prawnym.

W orzecznictwie sądowym nie ma jednolitości co do tego, czy zawsze organ interpretacyjny musi odnieść się do orzecznictwa sądowego przywołanego we wniosku o wydanie interpretacji.

W najnowszym orzecznictwie (np. wyrok NSA z dnia 31 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 2211/15, CBOSA) podkreślono, że istnienie orzecznictwa sądów administracyjnych nie odbiera organowi wydającemu interpretację prawa do samodzielnej oceny zdarzeń i wykładni przepisów w sprawach innych niż ta, w której konkretny wyrok zapadł. Organ wydający interpretację ma wręcz obowiązek dokonania samodzielnej oceny przedstawionego we wniosku zagadnienia. NSA podkreślił jednocześnie, że organ zobowiązany jest odnieść się do orzecznictwa sądów administracyjnych oraz powoływanych przez stronę interpretacji indywidualnych (choć nie mają waloru normatywnego, jak orzecznictwo sądowe w postępowaniu interpretacyjnym), wydanych przez inne organy interpretacyjne, jeżeli przytoczone tam poglądy wnioskodawca uznaje za własne. Stają się one wówczas częścią jego argumentacji (uzasadnienia stanowiska) i tak jak pozostałe argumenty powinny być ocenione.

Tym samym, organ zaznacza, że orzeczenia sądowe powołane przez Wnioskodawcę we własnym stanowisku, tj. wyroki: WSA w Gdańsku z dnia 3 grudnia 2013 r. sygn. akt I SA/Gd 1296/13, WSA w Krakowie z dnia 9 maja 2013 r. sygn. akt I SA/Kr 281/13 oraz z dnia 15 maja 2014 r. sygn. akt I SA/Kr 472/14, WSA we Wrocławiu z dnia 21 sierpnia 2013 r. sygn. akt I SA/Wr 867/13, WSA w Poznaniu z dnia 25 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Po163/14, WSA w Gliwicach z dnia 2 września 2015 r. sygn. akt I SA/Gl 229/15, WSA w Warszawie z dnia 10 lipca 2015 r. sygn. akt III SA/Wa 3373/14, WSA w Poznaniu z dnia 25 czerwca 2014 r. sygn. akt I SA/Po 163/14, WSA w Bydgoszczy z dnia 10 lutego 2015 r. sygn. akt I SA/Bd 1302/14, a także wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 21 października 2012 r. sygn. akt II FSK 309/11 potwierdzają obecne stanowisko tut. organu zawarte w wydanej interpretacji.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z dnia 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy). W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej