Obowiązki płatnika z tytułu przekazania pracownikom Kart podarunkowych.

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

31 stycznia 2022 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy obowiązków płatnika z tytułu przekazania pracownikom Kart podarunkowych. 

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest spółką z ograniczoną odpowiedzialnością, będącą polskim rezydentem podatkowym i jest zarejestrowany na terytorium Polski w charakterze podatnika VAT czynnego. Wnioskodawca prowadzi na terytorium Polski działalność gospodarczą w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług („VatU”), zaś przedmiotem tej działalności jest sprzedaż detaliczna towarów w sklepach stacjonarnych.

W przedsiębiorstwie Wnioskodawcy obowiązuje aktualnie Regulamin Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych z dnia 17 marca 2021 r. („Regulamin”), uchwalony na podstawie postanowień ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o Zakładowym Funduszu Świadczeń Socjalnych („Ustawa o ZFŚS”) oraz rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 9 marca 2009 r. w sprawie sposobu ustalania przeciętnej liczby zatrudnionych w celu naliczania odpisu na Zakładowy Fundusz Świadczeń Socjalnych.

W oparciu o postanowienia Regulaminu, środki z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych („ZFŚS”) przeznaczane są na finansowanie działalności socjalnej organizowanej na rzecz osób uprawnionych do korzystania z ZFŚS. Kwota dofinansowania uzależniona jest zaś od sytuacji majątkowej pracowników.

W okresie świątecznym, w ramach wydatkowania środków z ZFŚS, Wnioskodawca zamierza przekazać dodatkowe świadczenia na rzecz swoich pracowników w postaci kart podarunkowych tj. Karty … („Karty”) opisanych szerzej poniżej.

Każda Karta kupowana jest od producenta, a następnie zasilana na określoną kwotę pieniężną, która może być różna dla poszczególnych pracowników Wnioskodawcy, przy czym w żadnym wypadku wysokość zasileń przypadających na jednego pracownika nie przekroczy limitu określonego w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych („PitU”), tj. 1.000 zł (z zastrzeżeniem okresu epidemii, gdy limit ten wynosi 2.000 zł). Dodatkowe cechy, przedstawione Wnioskodawcy przez producenta są następujące:

1.można nią zrealizować płatność w dowolnie wybranym sklepie stacjonarnym Wnioskodawcy na terenie całej Polski;

2.można jej używać wielokrotnie aż do wyczerpania dostępnych środków pieniężnych na niej zgromadzonych;

3.można zasilać ją o dodatkowe środki pieniężne, co umożliwia dokonywanie kolejnych płatności;

4.realizacja płatności w sklepie stacjonarnym Wnioskodawcy, może nastąpić wyłącznie po jej okazaniu;

5.nie może zostać wymieniona na gotówkę;

6.upoważnia do zakupu wszystkich dostępnych w ofercie stacjonarnych sklepów Wnioskodawcy artykułów, do kwoty, o którą została zasilona;

7.w przypadku dokonania zakupu na kwotę przewyższającą wartość zasilenia karty, osoba posługująca się kartą zobowiązana jest do dokonania dopłaty kwoty stanowiącej różnicę między wartością kupowanych towarów, a pozostałymi na karcie środkami;

8.Kartę należy przechowywać analogicznie jak inne środki płatnicze, zaś osoba posługująca się nią powinna zachowywać ją w należytym stanie, tj. w stanie umożliwiającym pełen odczyt jej danych.

Pytanie

Na gruncie opisanego powyżej stanu faktycznego Wnioskodawca powziął wątpliwość, czy przekazane pracownikom Karty będą korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Państwa stanowisko w sprawie

Karty będą mogły korzystać ze zwolnienia z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art 9 ust. 1 PitU, opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa („OrdPod”), zaniechano poboru podatku.

Tym samym, co do zasady, przekazane Karty stanowić będą przychód podlegający opodatkowaniu PIT (vide: art. 10 w zw. z art. 12 ust. 1 PitU).

Jednakże, zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 PitU, wolne od PIT są wartości otrzymywanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, rzeczowych świadczeń oraz otrzymywanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków ZFŚS lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1.000 PLN („Zwolnienie”), przy czym rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Dla porządku wskazać należy, że w 2020 r., powyższy limit zwolnienia wynoszący 1.000 PLN w roku podatkowym został - mocą ustawy z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw - czasowo podwyższony do kwoty 2.000 PLN w skali roku podatkowego.

Jak wynika z przytoczonego art. 21 ust. 1 pkt 67 PitU, skorzystanie ze zwolnienia dla świadczenia w postaci Kart wydawanych pracownikom Wnioskodawcy możliwe jest, co do zasady, jeżeli świadczenie to spełnia łącznie następujące przesłanki:

1.źródłem finansowania tego świadczenia są w całości środki z ZFŚS lub funduszy związków zawodowych;

2.świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej;

3.świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub świadczenia pieniężnego;

4.wartość świadczenia, wraz z innymi świadczeniami rzeczowymi i pieniężnymi, otrzymanymi przez danego pracownika, korzystającymi ze zwolnienia z podatku nie przekroczyła - w obowiązującym stanie prawnym - wysokości 2.000 PLN rocznie.

W ocenie Wnioskodawcy, przekazywane na rzecz pracowników Karty stanowią świadczenie korzystające ze zwolnienia z uwagi na fakt, iż spełniają wszystkie wymienione powyżej przesłanki zastosowania art. 21 ust. 1 pkt 67 PitU.

W powyższym kontekście wskazać należy, iż zgodnie z art. 2 pkt 1 Ustawy o ZFŚS, działalnością socjalną są usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielenia pomocy materialnej - rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

Za osoby uprawnione do korzystania z ZFŚS, Ustawa o ZFŚS uznaje pracowników i ich rodziny, emerytów i rencistów - byłych pracowników i ich rodziny oraz inne osoby, którym pracodawca przyznał, w regulaminie, o którym mowa w art. 8 ust. 2, prawo korzystania ze świadczeń socjalnych finansowanych z ZFŚS.

Zaś zgodnie z art. 8 ust. 1 Ustawy o ZFŚS, przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z ZFŚS uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z ZFŚS.

Tym samym, nie ulega wątpliwości, że w przedmiotowym stanie faktycznym, źródłem finansowania Kart są w całości środki z ZFŚS, a wypłata ta ma związek z finansowaniem działalności socjalnej w rozumieniu Ustawy o ZFŚS i jest zgodna z uchwalonym przez Wnioskodawcę Regulaminem, zaś wartość Kart nie przekroczy w jednym roku kwoty 2.000 PLN na pracownika Wnioskodawcy. Oznacza to, że przekazywane na rzecz pracowników Karty spełniają trzy z ww. czterech przesłanek do zastosowania zwolnienia względem tego świadczenia.

Odnosząc się zaś do czwartej przesłanki zwolnienia, tj. charakteru świadczenia jako świadczenia rzeczowego lub pieniężnego wskazać należy, iż PitU nie zawiera definicji legalnej tych pojęć, lecz ogranicza się do wskazania, iż „rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi”.

Zgodnie z art. 2 pkt 15a ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych („Ustawa o usługach płatniczych”), karta płatnicza - to karta uprawniająca do wypłaty gotówki lub umożliwiająca złożenie zlecenia płatniczego za pośrednictwem akceptanta lub agenta rozliczeniowego, akceptowana przez akceptanta w celu otrzymania przez niego należnych mu środków, w tym karta płatnicza w rozumieniu art. 2 pkt 15 rozporządzenia (UE) 2015/751.

Zgodnie zaś z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe („Prawo Bankowe”), rozliczenia pieniężne mogą być przeprowadzane za pośrednictwem banków, jeżeli przynajmniej jedna ze stron rozliczenia (dłużnik lub wierzyciel) posiada rachunek bankowy. Rozliczenia pieniężne przeprowadza się gotówkowo lub bezgotówkowo za pomocą papierowych lub informatycznych nośników danych.

Dodatkowo art. 63 ust. 3 pkt 4 Prawa bankowego precyzuje, że rozliczenia bezgotówkowe przeprowadzać można w szczególności za pomocą karty płatniczej.

Skoro zatem w świetle ww. regulacji rozliczenia pieniężne mogą być przeprowadzane bezgotówkowo, za pomocą karty płatniczej, to za świadczenie pieniężne należy uznać również przekazanie pracownikom przez Wnioskodawcę Karty zasilonej określoną kwotą, będącej kartą płatniczą, uprawniającą do przeprowadzania rozliczeń bezgotówkowych.

Tym samym, określając charakter Kart należy wskazać, że stanowią one karty przedpłacone (ang. prepaid card lub stored-value card) będące rodzajem karty płatniczej, zasilanej środkami pieniężnymi i umożliwiającej dokonywanie płatności w sklepach posiadających terminale płatnicze. W przypadku płatności kartą przedpłaconą, transakcje autoryzowane są jedynie do wysokości kwot, o które została dana karta zasilona. Rolą, którą spełniają również tego typu karty jest zapewnienie jej użytkownikowi środków pieniężnych, bez konieczności wydawania (posiadających formę materialną) znaków pieniężnych lub znaków legitymacyjnych.

W związku z powyższym, z technicznego punktu widzenia, karta przedpłacona jest bardzo zbliżona do karty debetowej (będącej rodzajem karty płatniczej), bowiem w analogiczny sposób przebiega proces autoryzacji wykonywanych za jej pomocą transakcji, ich ewidencji i rozliczeń. Pogląd ten potwierdzają organy podatkowe, w tym Tutejszy Organ, który w interpretacji indywidualnej z dnia 18 września 2019 r., sygn.: 0113-KDIPT2-3.4011.418.2019.1.GG podniósł, iż kartę przedpłaconą „należy, co do zasady, uznać za świadczenie pieniężne z uwagi na ich zaklasyfikowanie jako instrumentu dostępu do określonych wartości pieniężnych, co finalnie umożliwia regulowanie zobowiązań pieniężnych.” Stanowisko powyższe Tutejszy Organ potwierdził również w interpretacji indywidualnej z dnia 7 kwietnia 2021 r., sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.225.2021.1.AK, w której podkreślił także, iż „świadczenie w postaci karty podarunkowej, zasilanej środkami pieniężnymi, którą można dokonywać płatności w sklepach honorujących dany rodzaj kart, posiadających terminale płatnicze stanowi świadczenie pieniężne, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 PitU”.

Dodatkowo w przeciwieństwie do bonów, Karty nie są w momencie dokonania nimi płatności wymieniane na towar lub usługę, co dodatkowo potwierdza ich analogię do kart płatniczych, a tym samym przysługujący jej charakter świadczenia pieniężnego.

Konsekwencją powyższych rozważań będzie więc uznanie, że świadczenie przekazane pracownikom Wnioskodawcy w postaci Kart, stanowić będzie przekazanie świadczenia pieniężnego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 PitU, a co za tym idzie podlegać będzie zwolnieniu od PIT. Tym samym, przekazanie przez Wnioskodawcę Kart na rzecz jego pracowników spełnia ostatnią wskazaną w PitU przesłankę zwolnienia, tj. stanowi świadczenie pieniężne.

Podsumowując, Wnioskodawca wskazuje, iż w jego ocenie wydanie przez niego na rzecz jego pracowników Kart korzystać będzie ze zwolnienia zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 PitU, albowiem jest to świadczenie finansowane w całości ze środków ZFŚS, ma związek z finansowaniem działalności socjalnej, stanowi świadczenie pieniężne, a jego wartość nie przekroczy limitów określonych w PitU, gdyż wartość zasilenia przypadająca na jednego pracownika nie będzie wyższa niż 1.000 PLN (a w okresie pandemii - kwoty 2.000 PLN) w skali roku podatkowego.

Prawidłowość powyższej wykładni przepisów dokonanej przez Wnioskodawcę potwierdzają interpretacje indywidualne wydawane przez organy podatkowe, w tym m.in. przez Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie w interpretacji indywidualnej z dnia 15 czerwca 2010 r. (sygn. IPPB2/415-220/10-2/AK) oraz w interpretacji indywidualnej z dnia 4 października 2010 r. (sygn. IPPB4/415- 551/10-4/MP), przez Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu w interpretacji indywidualnej z dnia 15 marca 2011 r. (sygn. ILPB2/415-1419/10-3/JK) oraz przez Tutejszy Organ w interpretacjach indywidualnych: z dnia 13 kwietnia 2018 r. (sygn. 0114-KDIP3-2.4011.159.2018.1.MK), z dnia 30 listopada 2018 r. (sygn. 0114-KDIP3-3.4011.496.2018.1.MS), z dnia 30 sierpnia 2019 r. (sygn. 0112-KDIL3-1.4011.186.2019.1.AMN), z dnia 18 września 2019 r. (sygn. 0113-KDIPT2- 3.4011.418.2019.1 .GG), z dnia 7 kwietnia 2021 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.225.2021.1 .AK), z dnia 13 sierpnia 2021 r. (sygn. 0113-KDITP2-3.4011.489.2021.1.GG), z dnia 13 sierpnia 2021 r. (sygn. 0113-KDIPT2-3.4011.362.2021.5.NM) oraz z dnia 13 grudnia 2021 r. (sygn. 0113-KDIPT2- 3.4011.785.2021.2.GG).

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1128, z późn. zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Stosownie do treści art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy:

źródłami przychodów są stosunek służbowy, stosunek pracy, w tym spółdzielczy stosunek pracy, członkostwo w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną, praca nakładcza, emerytura lub renta.

Na podstawie art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Jak wynika z treści powołanego art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przychodem będzie każde przysporzenie majątkowe, mające konkretny wymiar finansowy, otrzymane jako świadczenie pieniężne, rzeczowe lub też jako świadczenie nieodpłatne lub częściowo odpłatne. Co do zasady, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danego podatnika decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa on aktywa tej osoby. Konsekwencją przyjęcia tezy o charakterze przychodu, jako definitywnego przysporzenia w majątku podatnika jest uznanie, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko te przychody, które nie mają charakteru zwrotnego.

Stosownie do art. 12 ust. 1 ustawy,

za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Jeżeli przedmiotem świadczenia są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności pracodawcy – wartość pieniężną świadczeń w naturze przysługujących pracownikom na podstawie odrębnych przepisów ustala się według przeciętnych cen stosowanych wobec innych odbiorców (art. 12 ust. 2 ustawy). Natomiast wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych – ustala się według zasad określonych w art. 11 ust. 2-2b (art. 12 ust. 3 tej ustawy).

Stosownie do art. 11 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

wartość pieniężną świadczeń w naturze, z zastrzeżeniem ust. 2c oraz art. 12 ust. 2-2c, określa się na podstawie cen rynkowych stosowanych w obrocie rzeczami lub prawami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca ich uzyskania.

Na podstawie art. 11 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

wartość pieniężną innych nieodpłatnych świadczeń ustala się:

1)jeżeli przedmiotem świadczenia są usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej dokonującego świadczenia – według cen stosowanych wobec innych odbiorców;

2)jeżeli przedmiotem świadczeń są usługi zakupione – według cen zakupu;

3)jeżeli przedmiotem świadczeń jest udostępnienie lokalu lub budynku – według równowartości czynszu, jaki przysługiwałby w razie zawarcia umowy najmu tego lokalu lub budynku;

4)w pozostałych przypadkach – na podstawie cen rynkowych stosowanych przy świadczeniu usług lub udostępnianiu rzeczy lub praw tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem w szczególności ich stanu i stopnia zużycia oraz czasu i miejsca udostępnienia.

Jeżeli świadczenia są częściowo odpłatne, przychodem podatnika jest różnica pomiędzy wartością tych świadczeń, ustaloną według zasad określonych w ust. 2 lub 2a, a odpłatnością ponoszoną przez podatnika – o czym stanowi art. 11 ust. 2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolna od podatku dochodowego jest:

wartość otrzymanych przez pracownika w związku z finansowaniem działalności socjalnej, o której mowa w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych, rzeczowych świadczeń oraz otrzymanych przez niego w tym zakresie świadczeń pieniężnych, sfinansowanych w całości ze środków zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych, łącznie do wysokości nieprzekraczającej w roku podatkowym kwoty 1000 zł; rzeczowymi świadczeniami nie są bony, talony i inne znaki, uprawniające do ich wymiany na towary lub usługi.

Jak wynika ze wskazanego przepisu, skorzystanie ze zwolnienia możliwe jest, jeżeli są spełnione łącznie następujące przesłanki:

‒świadczenie otrzymuje pracownik,

‒świadczenie ma związek z finansowaniem działalności socjalnej określonej w przepisach o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych,

‒świadczenie ma charakter świadczenia rzeczowego lub świadczenia pieniężnego,

‒źródłem finansowania są w całości środki z zakładowego funduszu świadczeń socjalnych lub funduszy związków zawodowych.

W myśl art. 52l pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, dodanego ustawą z dnia 31 marca 2020 r. o zmianie ustawy o szczególnych rozwiązaniach związanych z zapobieganiem, przeciwdziałaniem i zwalczaniem COVID-19, innych chorób zakaźnych oraz wywołanych nimi sytuacji kryzysowych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 568 ze zm.):

limit zwolnienia przedmiotowego, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 – w okresie od 2020 r. do końca roku podatkowego następującego po roku, w którym odwołano stan epidemii ogłoszony z powodu COVID-19, wynosi 2 000 zł.

Limit zwolnienia ustalony przez ustawodawcę jest jeden i dotyczy wszystkich świadczeń wypłacanych w danym roku z funduszy socjalnych i funduszy związków zawodowych, niezależnie od tego, w ilu zakładach dany pracownik jest zatrudniony i od ilu podmiotów uprawnionych (pracodawców i związków zawodowych) otrzymuje świadczenia z ww. funduszy. Innymi słowy, jeśli ze wszystkich zakładów pracy, łącznie pracownik otrzyma więcej niż określony przez ustawodawcę limit kwotowy, to nadwyżka ponad tę kwotę podlega u niego opodatkowaniu. Przy czym ustawodawca nie nałożył na podmiot (pracodawcę lub związek zawodowy) wypłacający świadczenia z funduszy wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obowiązku monitorowania, czy pracownik uzyskał już w roku podatkowym ww. świadczenia od innego świadczeniodawcy oraz wysokości wykorzystanej kwoty u poszczególnych świadczeniodawców.

Przy czym, zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 4 marca 1994 r. o zakładowym funduszu świadczeń socjalnych (Dz. U. z 2021 r. poz. 746):

działalność socjalna to usługi świadczone przez pracodawców na rzecz różnych form wypoczynku, działalności kulturalno-oświatowej, sportowo-rekreacyjnej, opieki nad dziećmi w żłobkach, klubach dziecięcych, sprawowanej przez dziennego opiekuna lub nianię, w przedszkolach oraz innych formach wychowania przedszkolnego, udzielanie pomocy materialnej – rzeczowej lub finansowej, a także zwrotnej lub bezzwrotnej pomocy na cele mieszkaniowe na warunkach określonych umową.

W myśl art. 8 ust. 1 ww. ustawy,

przyznawanie ulgowych usług i świadczeń oraz wysokość dopłat z Funduszu uzależnia się od sytuacji życiowej, rodzinnej i materialnej osoby uprawnionej do korzystania z Funduszu.

Zgodnie natomiast z art. 2 pkt 15a ustawy z dnia 19 sierpnia 2011 r. o usługach płatniczych (Dz. U. z 2021 r., poz. 1907, z późn. zm.) w zw. z art. 4 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U. z 2021 r., poz. 2439, z późn. zm.):

karta płatnicza to karta uprawniająca do wypłaty gotówki lub umożliwiająca złożenie zlecenia płatniczego za pośrednictwem akceptanta lub agenta rozliczeniowego, akceptowana przez akceptanta w celu otrzymania przez niego należnych mu środków, w tym karta płatnicza w rozumieniu art. 2 pkt 15 rozporządzenia (UE) 2015/751.

Stosownie do art. 63 ust. 1 ustawy Prawo bankowe:

rozliczenia pieniężne mogą być przeprowadzane za pośrednictwem banków, jeżeli przynajmniej jedna ze stron rozliczenia (dłużnik lub wierzyciel) posiada rachunek bankowy. Rozliczenia pieniężne przeprowadza się gotówkowo lub bezgotówkowo za pomocą papierowych lub informatycznych nośników danych.

Na podstawie art. 63 ust. 3 pkt 4 Prawa bankowego:

rozliczenia bezgotówkowe przeprowadza się w szczególności kartą płatniczą.

Karta przedpłacona – a taką jest np. karta podarunkowa zasilana środkami pieniężnymi i umożliwiająca dokonywanie płatności w sklepach posiadających terminale płatnicze – to swoisty rodzaj karty płatniczej. Wydawana jest bez konieczności posiadania rachunku osobistego w banku, nie jest też przyznawany jej użytkownikowi kredyt. Rolą tych kart jest zapewnienie użytkownikowi karty (np. pracownikom) środków pieniężnych, bez konieczności wydawania (posiadających formę materialną) znaków pieniężnych (np. banknotów) lub znaków legitymacyjnych. Z technicznego punktu widzenia karta przedpłacona jest bardzo zbliżona do karty debetowej. Zatem kartę taką należy, co do zasady, uznać za świadczenie pieniężne z uwagi na jej zaklasyfikowanie jako instrumentu dostępu do określonych wartości pieniężnych, co finalnie umożliwia regulowanie zobowiązań pieniężnych.

Zatem świadczenie w postaci Karty podarunkowej …, zasilanej środkami pieniężnymi, którą można dokonywać płatności w sklepach honorujących dany rodzaj kart, posiadających terminale płatnicze stanowi świadczenie pieniężne, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 67 ustawy.

Mając na uwadze przedstawiony opis zdarzenia oraz powyższe przepisy prawa podatkowego stwierdzić należy, że w przypadku przekazania pracownikom wskazanych we wniosku Kart podarunkowych, finansowanych z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych, powstaje u pracownika przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przychód ten będzie korzystał ze zwolnienia od podatku dochodowego od osób fizycznych do kwoty obowiązującego w roku podatkowym limitu, zgodnie z brzmieniem art. 21 ust. 1 pkt 67 oraz art. 52l pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W konsekwencji, gdy łączna wartość świadczeń rzeczowych i pieniężnych otrzymanych przez pracownika nie przekroczy w roku podatkowym wartości określonej ww. przepisach, po stronie Wnioskodawcy nie powstaną obowiązki płatnika z tego tytułu, w tym obowiązek doliczenia wartości świadczenia do przychodu podatkowego danego pracownika oraz obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

‒Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem zdarzenia przyszłego i zastosują się Panstwo do interpretacji.

‒Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”).  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

‒w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

‒w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego.

Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).