Temat interpretacji

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w związku z przejęciem z mocy prawa nieruchomości (grunt wraz z budynkiem) należącej do Wnioskodawcy oraz jego małżonki, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na nabycie środków trwałych w postaci zabudowanej nieruchomości (grunt wraz z budynkiem), pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych stanowić będą dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 30 września 2020 r. (data wpływu 20 października 2020 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 20 października 2020 r. do tutejszego Organu wpłynął ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych, w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na nabycie środków trwałych w postaci zabudowanej nieruchomości (grunt wraz z budynkiem), które zostały przejęte przez Skarb Państwa na mocy przepisów prawa.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

Wnioskodawca jest osobą fizyczną, która prowadzi pozarolniczą działalność gospodarczą oraz podlega w Polsce nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Wnioskodawca nadto pozostaje w związku małżeńskim, w którym obowiązuje ustrój małżeńskiej wspólności majątkowej.

Wnioskodawca na podstawie umowy sprzedaży nieruchomości sporządzonej w formie aktu notarialnego z dnia 26 marca 2008 r. nabył (wraz z małżonką) do majątku wspólnego małżeńskiego, zabudowaną budynkiem użytkowym z częścią biurową nieruchomość położoną w (), przy ul. () nr (), o pow. 0,0525 ha, o numerze działki / (obecnie numer działki ()). Nabycia w/w nieruchomości Wnioskodawca oraz jego małżonka dokonali na cele prowadzenia działalności gospodarczej - przez Wnioskodawcę. Przedmiotowa nieruchomość była nieruchomością niemieszkalną, a biura znajdujące się w tej nieruchomości wynajmowane były osobom trzecim przez Wnioskodawcę. Nadto, nieruchomość, o której mowa wyżej została wprowadzona do środków trwałych w działalności gospodarczej wyłącznie Wnioskodawcy (osobno w zakresie gruntu oraz osobno w zakresie budynku).

Wojewoda () pismem z dnia 5 lipca 2019 r. (()) dokonał zawiadomienia, w którym poinformował o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pn. "(), która to inwestycja swym zakresem obejmować miała m.in. również działkę nr () położoną w ().

Dnia 14 października 2019 r. Wojewoda () wydał obwieszczenie (()) w trybie art. 11 f ust. 3 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych (dalej "specustawa drogowa"), w którym to podał do publicznej wiadomości, iż dnia 10 października 2019 r. wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej pn. "().

W obwieszczeniu tym wskazano m.in., iż również działka nr () (należąca do Wnioskodawcy oraz jego małżonki) została objęta przedmiotową decyzją o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. W obwieszczeniu z dnia 14 października 2019 r. wskazano też, że decyzji z dnia 10 października 2019 r. nadano rygor natychmiastowej wykonalności.

Wskazać przy powyższym należy, iż zgodnie z art. 11a ust. 1 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych wojewoda w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich (...) wydaje decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej na wniosek właściwego zarządcy drogi.

Art. 11 f ust. 1 pkt 6 tej ustawy stanowi z kolei, że decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej zawiera w szczególności oznaczenie nieruchomości lub ich części, według katastru nieruchomości, które stają się własnością Skarbu Państwa lub właściwej jednostki samorządu terytorialnego.

Zgodnie z kolei z art. 12 ust 4 pkt 1 specustawy drogowej - nieruchomości lub ich części, o których mowa w art. 11 f ust. 1 pkt 6 stają się z mocy prawa własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do dróg krajowych z dniem, w którym decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stała się ostateczna.

Wskazać też należy, że po wydaniu przez Wojewodę () decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej z dnia 10 października 2019 r., zawiadomieniem z dnia 26 listopada 2019 r. Wojewoda () poinformował m.in. Wnioskodawcę o wszczęciu postępowania administracyjnego w sprawie o ustalenie odszkodowania za nieruchomość zabudowaną budynkiem handlowo - usługowym, oznaczoną jako działka nr () o pow. 0.0525 ha należącej do Wnioskodawcy oraz jego małżonki. Wraz z w/w zawiadomieniem wnioskodawca otrzymał streszczenie operatu szacunkowego dotyczące oszacowania wartości rynkowej nieruchomości.

Kolejno, w dniu 8 stycznia 2020 r. Wojewoda () na podstawie art. 12 ust. 4 pkt 1, ust. 4a, 4c. 4f i 5. art. 18. art. 22 i art. 23 ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych w zw. z art. 130 ust. 2, art. 132 ust. 1a i art. 134 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz art. 104 kodeksu postępowania administracyjnego wydał decyzję ustalającą odszkodowanie za w/w nieruchomość zabudowaną budynkiem handlowo - usługowym oznaczoną jako działka nr () o pow. 0,0525 ha.

Zaznaczyć też należy, że zgodnie z art. 12 ust. 4a ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych - decyzję ustalającą wysokość odszkodowania za nieruchomości, o których mowa w ust. 4 wydaje organ, który wydał decyzję o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej (tj. decyzję ustalającą wysokość odszkodowania wydał także Wojewoda ()).

Jednocześnie podkreślić należy, że zgodnie z art. 12 ust. 5 specustawy drogowej do ustalenia wysokości i wypłacenia odszkodowania, o którym mowa w ust. 4a, stosuje się odpowiednio przepisy o gospodarce nieruchomościami, z zastrzeżeniem art. 18.

W decyzji z dnia 8 stycznia 2020 r. o ustaleniu odszkodowania organ wskazał, iż z treści działu II księgi wieczystej prowadzonej dla w/w nieruchomości, obejmującej zabudowaną działkę nr () wynika, że współwłaścicielami przedmiotowej nieruchomości w ramach wspólności ustawowej są Wnioskodawca wraz z małżonką, a z kolei w dziale IV ujawnione są hipoteka umowna zwykła oraz hipoteka umowna kaucyjna na rzecz banku, będącego wierzycielem hipotecznym. Pismem z dnia 19 grudnia 2019 r. bank jako wierzyciel hipoteczny poinformował z kolei organ prowadzący w/w postępowanie administracyjne o aktualnej wysokości wierzytelności zabezpieczonej hipoteką.

Uwzględniając, iż zgodnie z art. 12 ust. 4f specustawy drogowej odszkodowanie za nieruchomości, o których mowa w ust. 4 przysługuje dotychczasowym właścicielom nieruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomości oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomości ograniczone prawo rzeczowe - Wojewoda () w decyzji z dnia 8 stycznia 2020 r. ustalił wysokość odszkodowania oraz przyznał ustalone odszkodowanie za w/w nieruchomość na rzecz: jej współwłaścicieli, tj. na rzecz Wnioskodawcy i jego małżonki (w ramach wspólności ustawowej majątkowej małżeńskiej) oraz na rzecz banku (któremu przysługiwało ograniczone prawo rzeczowe tj. hipoteka zwykła umowna oraz hipoteka umowna kaucyjna ujawniona w dziale IV księgi wieczystej nieruchomości) z tytułu wygaśnięcia hipoteki umownej zwykłej i hipoteki umownej kaucyjnej na w/w nieruchomości.

Nadto, w decyzji z dnia 8 stycznia 2020 r. Wojewoda () stwierdził, iż według protokołu zdawczo - odbiorczego z dnia 3 grudnia 2019 r. Wnioskodawca wraz z małżonką wydali nieruchomość w dniu 5 listopada 2019 r., zatem według organu zaistniały podstawy do powiększenia odszkodowania za nieruchomość o 5% na podstawie art. 18 ust. 1e specustawy drogowej.

Odszkodowanie na rzecz Wnioskodawcy i jego małżonki oraz odszkodowanie na rzecz banku z tytułu wygaśnięcia hipotek, które odpowiadało należności banku w zakresie należności głównej kredytu wraz z odsetkami (którą zabezpieczały hipoteka umowna zwykła i hipoteka umowna kaucyjna wpisane w dziale IV przedmiotowej nieruchomości) wypłacono.

Wypłata odszkodowania zatem - w części odpowiadającej aktualnej wartości wierzytelności banku, która zabezpieczona była w/w hipotekami - zaliczona została zgodnie z art. 18 ust. 1c ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji - na spłatę świadczenia głównego wierzytelności zabezpieczonej hipoteką wraz z odsetkami.

Wnioskodawca wskazuje też, że wydanie zabudowanej nieruchomości, stanowiącej działkę nr () nastąpiło na mocy protokołu zdawczo odbiorczego z dnia 3 grudnia 2019 r., w którym to protokole strony potwierdziły, że wydanie nieruchomości (tj. powiadomienie o gotowości do odbioru) nastąpiło w dniu 5 listopada 2019 r. Tym samym Wnioskodawca, ani jego małżonka nie władają już przedmiotową nieruchomością.

W związku z tym zadano następujące pytanie.

Czy w przedstawionym stanie faktycznym, w związku z przejęciem z mocy prawa nieruchomości (grunt wraz z budynkiem) należącej do Wnioskodawcy oraz jego małżonki, poniesione przez Wnioskodawcę wydatki na nabycie środków trwałych w postaci zabudowanej nieruchomości (grunt wraz z budynkiem), pomniejszone o sumę odpisów amortyzacyjnych stanowić będą dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu?

Przedstawiając własne stanowisko Wnioskodawca wskazał, że z uwagi na przejęcie z mocy prawa nieruchomości należącej do Wnioskodawcy oraz jego małżonki, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej ma on prawo rozpoznać koszt uzyskania przychodów w wysokości sumy:

1. wartości początkowej budynku (jednak po pomniejszeniu tej wartości o dokonane do tej pory odpisy amortyzacyjne) i
2. kosztu nabycia działki, na której wybudowany był budynek (od której to nie były dokonywane odpisy amortyzacyjne).

Uzasadniając powyższe podkreślić należy, że zgodnie z art. 22 ust.1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej: u.p.d.o.f.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. W odniesieniu do w/w przesłanek Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 6 stycznia 2010 r. (sygn. akt II FSK 1271/08) skonkludował, że "przedstawione uregulowania wskazują na to, że musi istnieć źródło przychodów oraz związek przyczynowy między wydatkami i przychodem. Zasadniczo zatem każdy wydatek celowo poniesiony z zamiarem uzyskania przychodu, poza wyraźnie wskazanymi w art. 23 ust. 1 u.p.d.o.f., powinien być uznany za koszt uzyskania przychodu" (Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz (red.) J. Marciniuk, 2017).

Zgodnie z kolei z art. 22 ust. 8 ustawy u.p.d.o.f. kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. Wg natomiast art. 22a ust.1 ustawy u.p.d.o.f., amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1. budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2. maszyny, urządzenia i środki transportu,
3. inne przedmioty

• o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą (...) (zwane środkami trwałymi).

Zgodnie z kolei z art. 22c pkt 1 ustawy u.p.d.o.f., amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów. Nadto, jak podkreśla się interpretacjach podatkowych, wydatki poniesione przez podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych są rozliczane w czasie i podlegną zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodu prowadzonej przez podatnika pozarolniczej działalności gospodarczej pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne, dokonywane od wartości początkowej tych środków. Jednakże amortyzacji nie podlegają grunty i prawa wieczystego użytkowania (interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 12.07.2019., sygn. nr 0113-KDIPT2-1.4011.320.2019.1.MD).

Wnioskodawca wskazuje, że w przedstawionym stanie faktycznym doszło do wydania decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej. Nadto, w chwili gdy decyzja ta stanie się ostateczna w myśl art. 12 ust 4 pkt 1 specustawy drogowej dojdzie do przejęcia z mocy prawa nieruchomości, której właścicielem (wraz z małżonką) był Wnioskodawca. Na podstawie z kolei odrębnej decyzji Wojewody () z dnia 8 stycznia 2020 r. doszło już do przyznania m.in. Wnioskodawcy odszkodowania za przejętą nieruchomość.

Jak podkreśla się w interpretacjach podatkowych w zbliżonych stanach faktycznych oraz w doktrynie, po stronie Wnioskodawcy powstanie przychód podatkowy w związku z otrzymaniem ww. odszkodowania. Przychód ten co prawda podlega zwolnieniu z opodatkowania na mocy art. 21 ust. 1 pkt 29 ustawy jednak na mocy art. 14 ust. 1 i 2 tej ustawy zaliczany jest w dalszym ciągu do przychodów z tytułu pozarolniczej działalności gospodarczej. (...) Aby zaliczyć dany wydatek do kosztów uzyskania przychodów, poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni związek z powstaniem przychodu lub mieć na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Dodatkowo wydatek taki nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy oraz musi zostać prawidłowo udokumentowany. W doktrynie interpretuje się, że chodzi o takie rodzaje wydatków, które obiektywnie rzecz biorąc, mogły (a nawet powinny) przynieść przychód. Nie ma tutaj znaczenia to, czy w istocie z danym wydatkiem wiązało się powstanie przychodu, lecz to, czy dany wydatek powinien był - zgodnie z wiedzą i zamierzeniem podatnika przynieść przychód (por. Bartosiewicz A., Kubacki R., PIT, Komentarz, LEX 2015) ([w:] interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 12 lipca 2019r., sygn. nr 0113-KDIPT2-1.4011.320.2019.1.MD).

Nie powinno budzić wątpliwości w niniejszej sprawie, że wydatki poniesione na nabycie zabudowanej nieruchomości (budynek i grunt), o której to mowa w niniejszym wniosku, zostały poniesione w celu uzyskania przychodów w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, zwłaszcza biorąc pod uwagę, iż Wnioskodawca (w ramach swojej działalności) wynajmował biura znajdujące w w/w budynku na rzecz osób trzecich (najemców).

Jak wskazuje się również w interpretacjach podatkowych, zgodnie z zasadą wynikającą z powołanych wyżej unormowań prawnych, kosztem uzyskania przychodu ze zbycia składników majątku, o których mowa w art. 14 ust. 2 pkt 1 ustawy u.p.d.o.f. wykorzystywanych na potrzeby działalności jest koszt ich nabycia albo wytworzenia, a jeżeli środki trwałe podlegają amortyzacji - koszt ich nabycia albo wytworzenia pomniejszony o dokonane odpisy amortyzacyjne".

Nadto, wskazany we wniosku budynek mógł być wcześniej na mocy art. 22a ustawy amortyzowany, a odpisy amortyzacyjne kwalifikowane być mogły do kosztów uzyskania przychodów. Grunt z kolei, mimo że wprowadzony był do ewidencji środków trwałych, z uwagi jednak na treść art. 22c ustawy u.p.d.o.f. nie mógł być amortyzowany co do zasady.

Co istotne, jak wskazuje się w interpretacjach art. 22c ustawy nie ma wpływu na rozliczenia kosztów w przypadku, gdy grunt zostaje wykreślony z ewidencji środków trwałych na skutek różnego rodzaju zdarzeń, np. ulega zbyciu, czy likwidacji" (interpretacja Dyrektora KIS, sygn. nr 0113-KDIPT2-1.4011.320.2019.1.MD).

Nadto jednak trzeba także zwrócić uwagę na wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów zawarte w art. 23 ustawy u.p.d.o.f. Art. 23 ust. 1 pkt 5 i 6 ww. ustawy stanowią, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

1. strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1,
2. strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Pojęcie straty nie zostało zdefiniowane na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych. Tym samym należy je rozumieć zgodnie ze znaczeniem potocznym, tj. jako poniesioną szkodę, zaistniały ubytek. Zwykle strata bywa następstwem zdarzeń losowych, np. kradzieży czy pożaru, wydaje się, że za stratę w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i trwałych można także przyjąć sytuację wywłaszczenia, w której podatnik niezależnie od swej woli, lecz zgodnie z odrębnymi przepisami prawa, został pozbawiony własności rzeczy czy praw, które przedstawiały określoną wartość majątkową (interpretacja indywidualna Dyrektora KIS z dnia 18.12.2018 r. sygn. 0113- KDIPT2-1.4011.562.2018.1.MD).

Odnosząc się do powyższego, warto również zauważyć, że jak wskazuje się w doktrynie "art. 23 ust. 1 pkt 5 u.p.d.o.f. nie pozwala na zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów strat w środkach trwałych w części pokrytej odpisami amortyzacyjnymi. A contrario, co do zasady, kosztami uzyskania przychodów mogą być straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części, od której podatnik nie dokonał odpisów amortyzacyjnych". Nadto, (...) "powstanie straty powinno być niezależne od woli podatnika i być następstwem wszelkich zdarzeń losowych, takich jak pożar, powódź itp. oraz z reguły działania osób trzecich, a nie zdarzeń zależnych od woli podatnika" (Podatek dochodowy od osób fizycznych. Komentarz (red.) J. Marciniuk, 2017).

Dodatkowo, w wyroku NSA z 9 września 2005 r. wskazano, że kosztem uzyskania przychodu będzie strata powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli utraciły one przydatność z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności lub metod jej prowadzenia (...) (sygn. akt FSK 2169/04). Powyższe potwierdza też. że do kosztów uzyskania przychodów mogą być zatem uwzględniane nie w pełni umorzone środki trwałe, jeżeli utraciły one przydatność z przyczyn - innych niż zmiana rodzaju działalności.

Uwzględniając powyższe, a także biorąc pod uwagę, że straty wskazane w niniejszym wniosku dotyczą składników majątkowych zaliczonych jako środki trwałe (budynek i grunt), które były wykorzystywane na potrzeby działalności gospodarczej Wnioskodawcy, należy zatem uznać, że koszty w postaci strat w tych środkach trwałych (budynek i grunt) w w/w wysokości, stanowić będą w myśl przywołanych przepisów koszt uzyskania przychodu. Przy czym, do kosztów tych nie mogą zostać zaliczone straty w części pokrytej już sumą odpisów amortyzacyjnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze opisany stan faktyczny, wskazane przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i ustawy o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicznych, a także rozstrzygnięcia ze zbliżonych stanów faktycznych w przywołanych interpretacjach indywidualnych - należy stwierdzić, że z uwagi na przejęcie z mocy prawa nieruchomości (należącej do Wnioskodawcy i jego małżonki) w ramach prowadzonej działalności gospodarczej będzie miał on prawo rozpoznać koszt uzyskania przychodów w wysokości sumy wartości początkowej budynku (po pomniejszeniu o dokonane odpisy amortyzacyjne) i kosztu nabycia działki (od której to nie były dokonywane odpisy amortyzacyjne).

Wnioskodawca pragnie również podkreślić, że prezentowane stanowisko zgodne jest m.in. z interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej w dniu 18 grudnia 2018 r. (sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.562.2018.1.MD), czy też interpretacją indywidualną wydaną przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej dnia 12 lipca 2019 r. (sygn. 0113-KDIPT2-1.4011.320.2019.1.MD).

W konsekwencji, zdaniem Wnioskodawcy, biorąc pod uwagę treść art. 22h ust. 1 pkt 1 oraz przede wszystkim uwzględniając skutki prawnorzeczowe wynikające z treści art. 12 ust 4 pkt 1 specustawy drogowej - w/w koszty uzyskania przychodu Wnioskodawca będzie mógł rozpoznać w chwili gdy decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej stanie się ostateczna.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14c § 1 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja indywidualna zawiera wyczerpujący opis przedstawionego we wniosku stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego oraz ocenę stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Można odstąpić od uzasadnienia prawnego, jeżeli stanowisko wnioskodawcy jest prawidłowe w pełnym zakresie.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Ponadto tutejszy organ informuje, że powołane przez Wnioskodawcę interpretacje indywidualne Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej zostały wydane w indywidualnych sprawach i tylko wyłącznie w nich mają zastosowanie.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem

faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym

wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisóww art. 14k&14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3. z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k&14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej). Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz. 2193, z późn. zm.), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (), za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

W przypadku wnoszenia skargi w okresie obowiązywania stanu zagrożenia epidemicznego i stanu epidemii jako najwłaściwszy proponuje się kontakt z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego ePUAP.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej