Skutki podatkowe wprowadzonego programu lojalnościowego.

Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

Dnia 7 kwietnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 4 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – o podpis (wpływ 1 sierpnia 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan działalność gospodarczą od 01.06.2006 r., głównie sprzedaży detalicznej z przewagą żywności, napojów i wyrobów tytoniowych (market spożywczy PKD 47.11.2).

Od 2021 r. został wprowadzony program lojalnościowy, który polega na premiowaniu zakupionych towarów w Pana sklepie bonem na zakup kolejnych produktów tylko w prowadzonym przez Pana markecie. Droga do otrzymania i realizacji bonu wygląda następująco:

1.Klient wypełnia formularz przystąpienia do programu lojalnościowego.

2.Formularz zawiera takie dane, jak: imię, nazwisko, adres, datę urodzenia, nr tel., adres email.

3.Klient otrzymuje również regulamin programu lojalnościowego.

4.Po tygodniu otrzymuje kartę stałego klienta i od tego momentu każdy jego zakup powyżej 35 zł w Pana sklepie jest premiowany.

5.W 2021 r. za każde wydane 35 zł klient otrzymuje 1 punkt, a każdy punkt przeliczany jest na bon pieniężny.

6.W przypadku chęci skorzystania ze zgromadzonych punktów na karcie stałego klienta (przeliczenia na bon pieniężny) klient powinien okazać taką kartę kasjerowi przed zakończeniem transakcji (przed rozpoczęciem drukowania paragonu).

7.Fakt zrealizowania bonu udokumentowany jest na paragonie fiskalnym, który otrzymuje klient za zakupiony towar.

Po zakończeniu każdego miesiąca generowane jest zestawienie zrealizowanych bonów w danym miesiącu, składające się z imienia i nazwiska posiadacza karty stałego klienta oraz kwoty zrealizowanego bonu.

Pytanie

Czy kwota zrealizowanych bonów będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu firmy zgodnie z ustawą o PIT?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie – kwota zrealizowanych bonów będzie stanowić koszty podatkowe dla firmy zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o PIT.

Według powszechnej definicji programem lojalnościowym można nazwać wszystkie długotrwałe działania marketingowe, które pozytywnie wpływają na budowanie relacji z klientem, do takich działań należy m.in. sprzedaż premiowa, która jest umową sprzedaży zawartą między sprzedawcą a kupującym połączona z przyznaniem przez sprzedającego premii kupującemu w postaci bonu na kolejne zakupy w sklepie. Otrzymanie bonu jest gwarantowane, ponieważ przyznawany jest on przez sprzedawcę kupującemu w zamian za to, że ten dokonał zakupu towaru na warunkach wskazanych przez sprzedającego.

Zgodnie z definicją w ustawie o PIT kosztami uzyskania przychodu są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu.

Pana zdaniem sprzedaż premiowa służy nagradzaniu nabywców, a więc bezpośrednio prowadzi do promocji sklepu, zachęca do kolejnych zakupów i jest mechanizmem pozwalającym na uzyskanie przychodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera wykazu wydatków, który przesądzałby o ich zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów. Dlatego przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zabezpieczenie albo zachowanie źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Aby zatem wydatek mógł być uznany za koszt uzyskania przychodów, winien, w myśl powołanego przepisu, spełniać łącznie następujące warunki:

-musi pozostawać w związku przyczynowym z przychodami lub ze źródłem przychodów i być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

-musi nie znajdować się na liście wydatków nieuznanych za koszty uzyskania przychodów, wymienionych w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,

-musi być właściwie udokumentowany.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że wprowadził Pan program lojalnościowy, który polega na premiowaniu zakupionych towarów w Pana sklepie bonem na zakup kolejnych produktów tylko w prowadzonym przez Pana markecie. Droga do otrzymania i realizacji bonu wygląda następująco:

1)klient wypełnia formularz przystąpienia do programu lojalnościowego,

2)formularz zawiera takie dane, jak: imię, nazwisko, adres, datę urodzenia, nr tel., adres email,

3)klient otrzymuje również regulamin programu lojalnościowego,

4)po tygodniu klient otrzymuje kartę stałego klienta i od tego momentu każdy jego zakup powyżej 35 zł w Pana sklepie jest premiowany,

5)w 2021 r. za każde wydane 35 zł klient otrzymywał 1 punkt, a każdy punkt był przeliczany na bon pieniężny,

6)w przypadku chęci skorzystania ze zgromadzonych punktów na karcie stałego klienta (przeliczenia na bon pieniężny), klient powinien okazać taką kartę kasjerowi przed zakończeniem transakcji (przed rozpoczęciem drukowania paragonu),

7)fakt zrealizowania bonu był udokumentowany na paragonie fiskalnym, który otrzymuje klient za zakupiony towar.

Z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wynika, że warunkiem uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów jest jego poniesienie w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, czyli oprócz poniesienia takiego wydatku musi zaistnieć także jego związek z przychodami. Jednocześnie przesłanki te muszą być spełnione łącznie, co oznacza, że brak choćby jednej z nich dyskwalifikuje dany wydatek jako koszt uzyskania przychodu.

Na podstwie powyższego stwierdzamy, że w Pana sprawie nie można utożsamiać przyznanych klientom punktów przeliczanych na tzw. bon pieniężny z wydatkiem poniesionym przez Pana.

W sytuacji, w której w ramach programu lojalnościowego są przyznawane Pana klientom punkty za dokonanie zakupów towarów za określoną cenę, następnie przeliczane na tzw. bony pieniężne, które są realizowane przez Pana klientów w kolejnych transakcjach, wartość takich bonów pieniężnych nie stanowi Pana wydatku. Taki bon pozwala zastąpić środki pieniężne, za które zwyczajowo nabywa się towary i usługi.

Dlatego też wartość bonów pieniężnych nie może zostać uznana za koszt uzyskania przychodów, bo ich wydanie nie wiąże się z poniesieniem wydatku przez Pana. Nie można bowiem przyjąć, że z chwilą wydania bonów Pana majątek zostaje zmniejszony o ich wartość.

Stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawiera definicji bonifikaty i skonta. W efekcie należy odwołać się do definicji słownikowej tych pojęć. Zgodnie ze Słownikiem Języka Polskiego – bonifikata to „zmniejszenie ustalonej ceny towaru lub usługi”, natomiast skonto to „zniżka ceny towaru objętego sprzedażą kredytową lub ratalną, udzielona nabywcy płacącemu gotówką przed ustalonym terminem”.

W naszej ocenie – bon pieniężny jest tylko przyrzeczeniem udzielenia bonifikaty (rabatu) w określonej wysokości. Bon ten nie jest otrzymany przez Pana klienta w zamian za wynagrodzenie i nie jest niczym innym, jak tylko dokumentem inkorporującym zobowiązanie przyjęte przez Pana do udzielenia posiadaczowi bonu pieniężnego w zamian za ten bon bonifikaty (rabatu) w momencie późniejszego zakupu towarów w Pana sklepie.

W konsekwencji wartość takiego bonu wyraża jedynie kwotę przyrzeczonej bonifikaty (rabatu). W efekcie posłużenia się przez Pana klienta bonem pieniężnym podczas dokonywanych zakupów, klient uzyskuje umniejszenie ceny towaru, który zamierza zakupić o wartość wynikającą z bonu. Stąd wydanie towaru w zamian za bon pieniężny należy traktować jako rabat finansowy.

Na podstawie powyższego stwierdzamy, że wartość bonifikaty (rabatu) obniża kwotę należną zbywcy danego towaru lub usługodawcy świadczącemu określone usługi, w konsekwencji obniża jego przychód. Zatem udzielenie rabatu nie powinno być utożsamiane z kosztem uzyskania przychodów, lecz zdarzenie takie należy wiązać z ustaleniem rzeczywistej wysokości przychodów ze sprzedaży towarów objętych tym rabatem, o którym mowa w art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zatem rabat, z którego mogą skorzystać uczestnicy Pana programu lojalnościowego jest „bonifikatą” w rozumieniu art. 14 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, która jest udzielana przez Pana na rzecz uczestnika w momencie dokonywanej sprzedaży spełniającej określone warunki wynikające z tego programu.

Tym samym w Pana sprawie winien Pan pomniejszyć przychód z tytułu sprzedaży o przyznany uczestnikowi rabat. Jest to bowiem kwota, którą uczestnik programu ma zapłacić za zakupiony towar i która jest Panu należna.

Reasumując – kwota zrealizowanych bonów nie będzie stanowiła Pana kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).