Pana stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania nr 1 – w przedstawionym wyżej zdarzeniu przyszłym poniesione przez Spółkę wydatki na wypłatę Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług będą stanowiły dla niego, jako wspólnika, kosz uzyskania przychodu z tytułu uczestnictwa w Spółce, proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku Spółki.

Z ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t.j. Dz. U. 2020 poz. 1740 ze zm.), dalej: „kodeks cywilny” wynika, iż spółka cywilna jest umową zawartą przez wspólników w celu dążenia do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego. Spółka cywilna nie jest podatnikiem podatku dochodowego, a dochody tej spółki nie stanowią odrębnego przedmiotu opodatkowania. Opodatkowaniu podlegają natomiast dochody poszczególnych wspólników spółki cywilnej.

Jak wynika z art. 8 ustawy o PIT przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego Wnioskodawca posiada 20% udziałów w zysku Spółki.

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy o PIT kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23, które to wyłączenia nie mają zastosowania do zdarzenia przyszłego opisanego we wniosku.

Z powyższej regulacji wynika, iż warunkiem uznania wydatku poniesionego przez podatnika za koszt uzyskania przychodów jest łączne spełnienie następujących przesłanek:

1)wydatek został poniesiony przez podatnika,

2)jest definitywny, a więc bezzwrotny,

3)pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

4)poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

5)został właściwie udokumentowany,

6)nie jest kosztem wymienionym w art. 23 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Wszystkie powyższe warunki zostają - w ocenie Wnioskodawcy - spełnione. Z uwagi, że świadczone przez Wnioskodawcę na rzecz Spółki usługi w sposób bezpośredni będą związane z usługami, jakie Spółka świadczy swoim klientom, występuje bezpośredni związek pomiędzy poniesionym wydatkiem z tytułu wypłaty wynagrodzenia wspólnikom a przychodami osiąganymi przez Spółkę. Wskazany koszt uzyskania przychodu zostanie również właściwie udokumentowany wystawioną na rzecz Spółki fakturą VAT oraz zostanie pokryty z zasobów majątkowych Spółki.

Szczególnego podkreślenia wymaga fakt, iż Wnioskodawca zatrudnia kilkudziesięciu pracowników, którzy wykonują pracę na jego rzecz. Nie mamy zatem do czynienia z sytuacją, w której wspólnik spółki cywilnej prowadzący jednoosobową działalność gospodarczą samodzielnie wykonuje usługę na rzecz tej spółki. Wynagrodzenie jakie otrzymuje Wnioskodawca od Spółki za zrealizowane zlecenie to de facto wynagrodzenie za pracę jego pracowników, które zostanie w części przeznaczone na ich wynagrodzenie.

Okoliczności sprawy prowadzą do wniosku, że mamy do czynienia z umową zawartą pomiędzy dwoma odrębnymi podmiotami gospodarczymi. Regulacje ustawy o PIT nie przewidują żadnych ograniczeń w zakresie zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wspólnika wydatków jakie spółka, w której jest wspólnikiem ponosi na zapłatę wynagrodzenia na jego rzecz. Odrębność dwóch podmiotów gospodarczych powoduje, że nie znajdzie tu zastosowanie wyłączenie z kosztów uzyskania przychodów wartości pracy własnej podatnika (art. 23 ust. 1 pkt 10 ustawy o PIT). Jak wskazał Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z dnia 8 listopada 2019 r. nr 0115-KDIT2-3.4011.378.2019.2.MJ, „w sytuacji gdy jeden ze wspólników będący wspólnikiem spółki jawnej świadczy usługi dla tej spółki jako odrębny podmiot prowadzący działalność gospodarczą na własny rachunek, to transakcje zawierane z ww. spółką następują w oparciu o stosunek prawny łączący dwa odrębne podmioty gospodarcze”.

Wydatek ten (wynagrodzenie przysługujące Wnioskodawcy z tytułu świadczonych na rzecz Spółki usług) będzie stanowić koszt uzyskania przychodu dla Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki na zasadach określonych w art. 8 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 2 ustawy o PIT, tj. proporcjonalnie do jego prawa - jako wspólnika - do udziału w zysku Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy, skoro uczestniczy on w przychodach i kosztach Spółki zgodnie z proporcją przysługującego mu udziału w zysku brak jest podstaw, aby wyłączyć z tego podziału koszty ponoszone przez Spółkę z tytułu wypłacanego Wnioskodawcy oraz innym wspólnikom wynagrodzenia za usługi świadczone przez nich na rzecz Spółki, na podstawie umów o świadczenie usług.

Wnioskodawca wskazuje, iż jego stanowisko jest zgodne z wykładnią prezentowaną przez organy podatkowe w interpretacjach indywidualnych przepisów prawa podatkowego.

Potwierdzenie powyższego stanowiska Wnioskodawca znajduje m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia 3 lipca 2020 r., nr 0112-KDIL2-2.4011.398.2020.1.KP oraz w interpretacji indywidualnej tego samego organu z dnia 8 listopada 2019 r. nr 0115-KDIT2-3.4011.378.2019.2.MJ, a także w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 17 kwietnia 2014 r. nr IPPB1/415-83/14-2/AM.

Mając powyższe na względzie, w przedstawionym wyżej zdarzeniu przyszłym poniesione przez Spółkę wydatki na wypłatę Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług będą stanowiły dla niego, jako wspólnika, koszt uzyskania przychodu z tytułu uczestnictwa w Spółce, proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku Spółki.

Zdaniem Wnioskodawcy – w zakresie pytania nr 2 – w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 i uznania, że wydatki na wypłatę Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług nie będą stanowiły dla niego, jako wspólnika, kosztu uzyskania przychodu z tytułu uczestnictwa w Spółce, proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku Spółki, to wynagrodzenie to, w tej części, nie będzie stanowić przychodu w indywidualnej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

W myśl art. 14 ust. 1 ustawy o PIT za przychód z działalności gospodarczej uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

W ocenie Wnioskodawcy, w sytuacji uznania, iż wynagrodzenie z tytułu świadczonych przez jego indywidualną działalność gospodarczą usług nie będą stanowiły dla niego, jako wspólnika, kosztu uzyskania przychodu z tytułu uczestnictwa w Spółce, proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku Spółki, inaczej mówiąc 20% tegoż wynagrodzenia nie będzie uznane za koszt Spółki, to nie będzie ono mogło również zostać uznane za przychód w indywidualnej działalności gospodarczej Wnioskodawcy. W konsekwencji tego Wnioskodawca jako przychód z indywidualnej działalności gospodarczej powinien rozpoznać nie 100% wynagrodzenia od Spółki za świadczone usługi, a 80% jego wysokości. Tylko w takim wypadku zachowana zostanie równowaga przychodowo-kosztowa.

W przypadku uznania, że praca wykonywana przez jednoosobową działalność gospodarczą stanowi pracę własną Wnioskodawcy jako wspólnika Spółki wskazać należy, iż Wnioskodawca nie powinien podwójnie uzyskiwać przychodu z tego tytułu. W przypadku bowiem sprzedaży budynku/lokali przez Spółkę Wnioskodawca jako wspólnik Spółki uzyska z tego tytułu przychód (proporcjonalnie do jego udziału w Spółce). Niezgodne z istotą ustawy podatkowej byłoby zatem ponowne uznanie części przypadającego na niego przychodu, tym razem w ramach jednoosobowej działalności gospodarczej.

Mając powyższe na uwadze, w przypadku negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1 i uznania, że wydatki na wypłatę Wnioskodawcy prowadzącemu jednoosobową działalność gospodarczą wynagrodzenia z tytułu świadczonych usług nie będą stanowiły dla niego, jako wspólnika, kosztu uzyskania przychodu z tytułu uczestnictwa w Spółce, proporcjonalnie do posiadanego udziału w zysku Spółki, to nie będzie ono stanowić przychodu w indywidualnej działalności gospodarczej Wnioskodawcy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W ustawie z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.) wskazane zostały poszczególne źródła przychodów oraz sposoby opodatkowania dochodów z każdego z tych źródeł.

Na podstawie art. 10 ust. 1 pkt 3 cyt. ustawy jednym ze źródeł przychodów jest pozarolnicza działalność gospodarcza.

W myśl art. 14 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychód z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, uważa się kwoty należne, choćby nie zostały faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont. U podatników dokonujących sprzedaży towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług za przychód z tej sprzedaży uważa się przychód pomniejszony o należny podatek od towarów i usług.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ww. ustawy:

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Aby zatem dany wydatek mógł zostać zakwalifikowany do kosztów uzyskania przychodu musi spełniać łącznie następujące przesłanki:

–musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodu,

–nie może być wymieniony w art. 23 ww. ustawy wśród wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów,

–musi być należycie udokumentowany.

Generalnie przyjmuje się, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie poniesione, racjonalnie uzasadnione wydatki, poza enumeratywnie wskazanymi w ustawie, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą. Mogą to być więc koszty bezpośrednio lub pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami.

Należy przy tym podkreślić, iż obowiązek jednoznacznego wykazania związku przyczynowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a przychodem uzyskanym z działalności, zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła tego przychodu, każdorazowo spoczywa na podatniku.

Według art. 8 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Przychody z udziału w spółce niebędącej osobą prawną, ze wspólnej własności, wspólnego przedsięwzięcia, wspólnego posiadania lub wspólnego użytkowania rzeczy lub praw majątkowych u każdego podatnika określa się proporcjonalnie do jego prawa do udziału w zysku (udziału) oraz, z zastrzeżeniem ust. 1a, łączy się z pozostałymi przychodami ze źródeł, z których dochód podlega opodatkowaniu według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1. W przypadku braku przeciwnego dowodu przyjmuje się, że prawa do udziału w zysku (udziału) są równe.

Zasady wyrażone w ust. 1 stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów i strat (art. 8 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy).

W przypadku wspólników w spółce niebędącej osobą prawną dochód opodatkowuje się odrębnie u każdego ze wspólników w stosunku do jego udziału w zyskach określonego w umowie. Każdy wspólnik indywidualnie jest więc opodatkowany podatkiem dochodowym. Te zasady opodatkowania stosuje się odpowiednio do rozliczania kosztów uzyskania przychodów, zwolnień i ulg podatkowych oraz obniżenia dochodu, podstawy opodatkowania czy podatku. O ile zatem przepis ustawy nie stanowi inaczej, przy obliczaniu dochodu osoby fizycznej z udziału w takiej spółce należy przyporządkować przychody, koszty uzyskania przychodów, ulgi, zwolnienia itd. wspólnikom, a nie spółce.

Natomiast jak wynika z art. 860 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.):

Przez umowę spółki wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony, w szczególności przez wniesienie wkładów.

W przeciwieństwie do spółek osobowych prawa handlowego spółka cywilna nie jest odrębnym podmiotem prawa i stanowi wyłącznie stosunek zobowiązaniowy pomiędzy wspólnikami będącymi stronami umowy spółki cywilnej. Wspólnicy zobowiązują się dążyć do osiągnięcia wspólnego celu gospodarczego przez działanie w sposób oznaczony w umowie spółki. Z uwagi na to, że spółka cywilna nie jest podmiotem prawa, nie przysługuje jej w związku z tym również zdolność do czynności prawnych, zdolność sądowa ani procesowa.

Spółka cywilna nie jest także przedsiębiorcą w rozumieniu art. 43¹ Kodeksu cywilnego oraz art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 6 marca 2018 r. Prawo przedsiębiorców (Dz.U. z 2021 r. poz. 162 ze zm.); „przedsiębiorcami” w myśl tej ustawy są bowiem wspólnicy tej spółki.

Mając na uwadze przedstawiony we wniosku opis zdarzenia oraz obowiązujące uregulowania prawne, w przypadku, gdy jeden ze wspólników Spółki cywilnej (Wnioskodawca), w ramach działalności gospodarczej prowadzonej na własne nazwisko, świadczy usługi Spółce cywilnej, w której jest wspólnikiem, to wydatki w części przypadającej na Wnioskodawcę nie stanowią dla Niego kosztów uzyskania przychodów z tytułu działalności prowadzonej w formie Spółki cywilnej. Wykonywanie usług w tej części należy uznać za świadczenie wspólnika Spółki cywilnej (Wnioskodawcy) na rzecz „samego siebie”.

Natomiast w odniesieniu do kwestii powstania przychodu podatkowego w związku ze świadczeniem na rzecz Spółki cywilnej usług budowlanych, skoro wydatki w części przypadającej na Wnioskodawcę (wspólnika Spółki cywilnej) nie stanowią dla Wnioskodawcy kosztów uzyskania przychodów to analogiczne jak w przypadku kosztów uzyskania przychodów, świadczenie „samemu sobie” w tej części nie może skutkować powstaniem przychodu podatkowego. Zatem w tej części Wnioskodawca nie powinien rozpatrywać przychodu podatkowego. Natomiast należność z ww. tytułu od Spółki cywilnej tylko w części, jaka przypada od pozostałych wspólników Spółki cywilnej (czyli w 80%), będzie stanowić dla Wnioskodawcy przychód podatkowy w prowadzonej indywidualnie działalności gospodarczej, podlegający opodatkowaniu.

Odnosząc się do powołanych interpretacji indywidualnych wskazać należy, że nie są one wiążące dla tutejszego Organu. Interpretacje organu podatkowego dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw, w określonym stanie faktycznym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące, zatem nie mogą przesądzać o tym rozstrzygnięciu. Poza tym interpretacje te zostały wydane na tle innych – niż Pana sytuacja  – stanów faktycznych (dotyczą wspólników spółki jawnej oraz spółki komandytowej).

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

–Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

–Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

–w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

–w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).