1. Zasądzone odszkodowanie za utracone dochody wynikłe z zastosowania tymczasowego aresztowania stanowi przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9... - Interpretacja

Interpretacja indywidualna z dnia 12.07.2021, sygn. 0115-KDIT2.4011.17.2021.1.RS, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

1. Zasądzone odszkodowanie za utracone dochody wynikłe z zastosowania tymczasowego aresztowania stanowi przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
/> 2. Zasądzone odszkodowanie za szkodę w postaci utraconych korzyści tj. indeksacji równowartości udziałów nie podlega zwolnieniu od opodatkowania.

Na podstawie art. 13 § 2a pkt 1, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2020 r., poz. 1325, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 5 stycznia 2021 r. (data wpływu 13 stycznia 2021 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania kwoty ustalonej jako indeksacja równowartości udziałów Wnioskodawcy – jest nieprawidłowe, w pozostałej części – jest prawidłowe.

Uzasadnienie

W dniu 13 stycznia 2021 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych wypłaty odszkodowania.

We wniosku tym przedstawiono następujący stan faktyczny.

W pkt I wyroku Sądu Okręgowego z dnia … 2019 r. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy kwotę 2.052.300 zł tytułem odszkodowania za utracone dochody wynikłe z zastosowania wobec Niego tymczasowego aresztowania w okresie od … grudnia 2004 r. do … czerwca 2005 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Podstawą prawną rozstrzygnięcia jest art. 552 § 4 KPK. Wysokość szkody ustalono w oparciu o opinię biegłego z zakresu księgowości.

Na szkodę w kwocie 2.052.300 zł składa się kwota 254.300 zł jako dodatkowe zobowiązanie obciążające majątek prywatny Wnioskodawcy, tj. kwoty zapłacone przez Wnioskodawcę w postępowaniach egzekucyjnych prowadzonych na rzecz wierzycieli spółki z o.o. Wnioskodawcy z tytułu przeniesienia na Niego jako członka zarządu ww. spółki odpowiedzialności za jej zobowiązania oraz kwota 1.798.000 zł jako utrata wartości udziałów Wnioskodawcy w spółce w związku z tym, iż w wyniku niesłusznego tymczasowego aresztowania nastąpił upadek wymienionej spółki. Biegli przyjęli, że w sytuacji gdyby członkowie zarządu spółki będący jednocześnie jej wspólnikami nie zostali aresztowani spółka ta mogłaby prowadzić działalność operacyjną. Wartość majątku spółki na dzień … grudnia 2004 r. została ustalona na łączną kwotę 3.670.000 zł w przeliczeniu na udziały przypadające Wnioskodawcy – 49%, ich wartość została ustalona na kwotę 1.798.000 zł. Biegli uznali, że kwota ta stanowi szkodę, bowiem w sytuacji prowadzenia działalności przez spółkę z o.o. na dzień … grudnia 2004 r. taka byłaby wartość udziałów w tej spółce Wnioskodawcy. Wnioskodawca był wiceprezesem zarządu spółki z o.o. oraz jej udziałowcem posiadając 49% udziałów w kapitale zakładowym. W wyniku wniesienia apelacji przez Wnioskodawcę Sąd Apelacyjny wyrokiem z dnia … 2020 r. zmienił wyrok Sądu Okręgowego w pkt I podwyższając zasądzone odszkodowanie do kwoty 2.768.906 zł 65 gr , tj. o kwotę 716.606 zł 65 gr, która stanowi ustaloną przez biegłych indeksację równowartości udziałów Wnioskodawcy za okres 15 lat 10 miesięcy i 5 dni, czyli ustaloną na dzień orzekania przez Sąd.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Czy ww. odszkodowania, tj. kwota 254.300 zł i kwota 1.798.000 zł oraz kwota 716.606 zł 65 gr korzystają ze zwolnienia przedmiotowego wskazanego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą prawną dochodzenia odszkodowania w łącznej wysokości 2.768.906 zł 65 gr jest art. 552 § 4 KPK co wynika z uzasadnienia obu wyroków – Sądu Okręgowego z dnia … 2019 r. i Sądu Apelacyjnego z dnia … 2020 r. odszkodowania przyznane w obu wyrokach są odszkodowaniami w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a nie w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy. Są to bowiem „inne odszkodowania” niż wymienione w pkt 3-3a tego artykułu, są one otrzymane na podstawie powołanego wyroku Sądu Apelacyjnego. Do zwolnienia od podatku dochodowego przyznanych kwot odszkodowań nie mają zastosowania wyłączenia z art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. a i b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Cała suma odszkodowania nie została otrzymana w związku z powadzoną działalnością gospodarczą. Możliwe byłoby, gdyby Wnioskodawca otrzymał to odszkodowanie na podstawie wyroku wydanego w postępowaniu w sprawach gospodarczych. W przypadku postępowania prowadzonego w innym trybie, w tym w oparciu o art. 552 KPK, nie występuje tu jako przedsiębiorca (w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą), lecz prywatnie jako osoba niesłusznie tymczasowo aresztowana. Nie zachodzi też wyłączenie z lit. b ww. przepisu. Odszkodowanie to nie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Kwota 254.300 zł stanowi naprawienie szkody polegające na zwrocie Wnioskodawcy pobranych środków pieniężnych w ramach prowadzonych postępowań egzekucyjnych. Szkoda rozumiana jest jako uszczerbek o charakterze majątkowym, obejmuje stratę jaką doznaje mienie poszkodowanego, wskutek doznania straty staje się uboższy niż dotychczas. Szkodą rzeczywistą jest utrata udziałów (49%) w spółce z o.o. spowodowana aresztowaniem Wnioskodawcy, co wpłynęło na upadek spółki i zakończenie jej działalności. Przyznane odszkodowanie zgodnie z dyspozycją art. 363 § 2 KC stanowi ustalenie wartości tych udziałów z chwili ustalania przez Sąd, co obejmuje kwotę 1.798.000 zł oraz kwotę 716.606 zł 65 gr określoną jako indeksacja. Żadna z tych obu ostatnich kwot nie stanowi zwrotu utraconych korzyści, lecz stanowi odszkodowanie za utracone w spółce prawa handlowego udziały.

Reasumując Wnioskodawca uważa, że cala kwota odszkodowania w wysokości 2.768.906 zł 65 gr korzysta ze zwolnienia przedmiotowego z art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest nieprawidłowe w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania kwoty ustalonej jako indeksacja równowartości udziałów Wnioskodawcy oraz prawidłowe w pozostałym zakresie.

Zgodnie z zasadą powszechności opodatkowania wyrażoną art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2020 r., poz. 1426, z późn.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

Z treści tego przepisu wynika zatem, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody uzyskane przez podatnika, z wyjątkiem tych, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę w katalogu zwolnień przedmiotowych ustawy bądź, od których Minister Finansów zaniechał poboru podatku, w drodze rozporządzenia.

W myśl art. 11 ust. 1 ww. ustawy, przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Za przychody należy zatem uznać każdą formę przysporzenia majątkowego, zarówno formę pieniężną jak i niepieniężną, w tym nieodpłatne świadczenia, przy czym – co istotne – musi być ono przez podatnika otrzymane lub postawione do jego dyspozycji.

W myśl art. 10 ust. 1 pkt 9 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, jednym ze źródeł przychodów są inne źródła, o których mowa w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Stosownie do art. 20 ust. 1 ww. ustawy, za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Sformułowanie „w szczególności” dowodzi, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i tym samym powyższa ustawa w swoich założeniach daje podstawy prawne, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Natomiast w art. 21 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca sformułował katalog zwolnień podatkowych. Przepis ten, jako stanowiący odstępstwo od zasady równości opodatkowania, powinien być w pierwszej kolejności interpretowany według reguł wykładni językowej, gramatycznej.

Jak stanowi art. 84 Konstytucji RP, wyrażający zasadę powszechności opodatkowania, każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków, określonych w ustawie. Norma ta zawiera regułę, w myśl której w przypadku zaistnienia stanów określonych w ustawie podmioty objęte zakresem opodatkowania są zobowiązane do poniesienia ciężaru podatkowego. Norma wynikająca z art. 84 Konstytucji RP stanowi również dyrektywę interpretacyjną tekstu prawnego nakazującą traktować opodatkowanie jako zasadę, natomiast wszelkie przywileje w postaci zwolnień, ulg lub wyłączeń podatkowych jako wyjątek od tej zasady, a tym samym jako odstępstwo od normy konstytucyjnej. Tak rozumiana zasada powszechności opodatkowania wywodzona z przepisów Konstytucji zakazuje w szczególności domniemania istnienia przywileju podatkowego. Zastosowanie jakiegokolwiek przywileju winno wprost wynikać z przepisów ustawy podatkowej.

Odszkodowanie stanowi – co do zasady – przychód w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie oznacza to jednak, że wszystkie odszkodowania są opodatkowane. Niektóre z nich, wymienione w katalogu zwolnień przedmiotowych określonym w art. 21 ust. 1 ww. ustawy, korzystają ze zwolnienia od podatku. Jednakże należy podkreślić, że korzystanie z każdej preferencji podatkowej, w tym zwolnienia od podatku, jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy spełnione są wszelkie przesłanki określone w przepisie stanowiącym podstawę prawną danej preferencji.

W myśl natomiast art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, z wyjątkiem odszkodowań lub zadośćuczynień:

otrzymanych w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,
dotyczących korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Ze zwolnienia określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy, korzystają inne odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, do wysokości określonej w tym wyroku lub tej ugodzie, czyli odszkodowania otrzymane za tzw. szkodę rzeczywistą; nie korzystają natomiast odszkodowania otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz za utracone korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Występujące w ww. przepisie sformułowanie „inne odszkodowania lub zadośćuczynienia” należy rozumieć jako te odszkodowania czy zadośćuczynienia, których wprost nie wymieniono w katalogu zwolnień podatkowych. Będą to przede wszystkim odszkodowania lub zadośćuczynienia inne niż te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw.

Jak wynika z opisu zdarzenia, w wyroku Sądu Okręgowego z dnia … 2019 r. zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawcy kwotę 2.052.300 zł tytułem odszkodowania za utracone dochody wynikłe z zastosowania wobec Niego tymczasowego aresztowania w okresie od … grudnia 2004 r. do … czerwca 2005 r. wraz z ustawowymi odsetkami od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty. Podstawą prawną rozstrzygnięcia jest art. 552 § 4 KPK. Wysokość szkody ustalono w oparciu o opinię biegłego z zakresu księgowości.

Zgodnie z art. 552 § 1 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. z 2020 r., poz. 30, z późn. zm.), oskarżonemu, który w wyniku wznowienia postępowania, kasacji lub skargi nadzwyczajnej został uniewinniony lub skazany na łagodniejszą karę, służy od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę oraz zadośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wykonania względem niego w całości lub w części kary, której nie powinien był ponieść.

Przepis § 1 stosuje się także, jeżeli po uchyleniu skazującego orzeczenia postępowanie umorzono wskutek okoliczności, których nie uwzględniono we wcześniejszym postępowaniu (art. 552 § 2 Kodeksu postępowania karnego).

Prawo do odszkodowania i zadośćuczynienia powstaje również w związku z zastosowaniem środka zabezpieczającego w warunkach określonych w § 1 i 2 (art. 552 § 3 Kodeksu postępowania karnego).

Odszkodowanie i zadośćuczynienie przysługuje również w wypadku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania lub zatrzymania (art. 552 § 4 Kodeksu postępowania karnego).

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie definiuje pojęcia odszkodowanie, w związku z powyższym należy odnieść się do przepisów prawa cywilnego.

Ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r., poz. 1740, z późn. zm.) także nie zawiera legalnej definicji odszkodowania; można ją jednak wywieść z jej regulacji. Odszkodowanie jest szczególnym rodzajem świadczenia polegającym na naprawieniu szkody, czyli uszczerbku, jakiego doznaje poszkodowany we wszelkiego rodzaju dobrach chronionych przez prawo. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. Co prawda, w doktrynie i judykaturze powszechnym jest wiązanie pojęcia odszkodowania jedynie z uszczerbkiem majątkowym, natomiast pojęcia zadośćuczynienia z doznaną krzywdą (uszczerbkiem niematerialnym), jednakże tego rodzaju rozróżnienia nie dokonują przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do art. 361 § 1 Kodeksu cywilnego, zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. W myśl natomiast art. 361 § 2 Kodeksu cywilnego, w powyższych granicach, w braku odmiennego przepisu ustawy lub postanowienia umowy, naprawienie szkody obejmuje straty, które poszkodowany poniósł, oraz korzyści, które mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Na podstawie art. 363 § 2 Kodeksu cywilnego, jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili.

Wątpliwość Wnioskodawcy budzi fakt, czy zasądzona na rzecz Wnioskodawcy kwota odszkodowania za utracone dochody, wynikłe z zastosowania wobec Niego tymczasowego aresztowania, będzie podlegać opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

W stosunku do przedmiotowego odszkodowania należy zatem przeanalizować możliwość zastosowania zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Punktem wyjścia wykładni art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy jest podział odszkodowania na odszkodowanie za rzeczywiste straty (damnum emergens) i odszkodowanie za utracone korzyści (lucrum cessans). Za stratę uważa się każde pogorszenie się sytuacji majątkowej (zmniejszenie aktywów lub zwiększenie pasywów) poszkodowanego, w wyniku czego poszkodowany staje się uboższy, niż był przed doznaniem szkody. Chodzi w tym przypadku o rzeczywisty uszczerbek w majątku należącym do poszkodowanego spowodowany zniszczeniem, utratą lub uszkodzeniem określonych składników majątkowych albo obniżeniem ich wartości, a także powstanie nowych zobowiązań albo ich zwiększenie. Z kolei szkoda związana z utraconymi korzyściami (lucrum cessans) polega na tym, że majątek poszkodowanego nie wzrósł tak, jakby się stało, gdyby nie nastąpiło zdarzenie, z którym połączona jest czyjaś odpowiedzialność. Szkodą jest więc to, co nie weszło do majątku poszkodowanego na skutek zdarzenia wyrządzającego szkodę.

Zakres zwolnienia przedmiotowego określonego w art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych obejmuje zatem tylko te odszkodowania lub zadośćuczynienia, otrzymane na podstawie wyroku lub ugody sądowej, które nie zostały otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą lub nie dotyczyły korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono, czyli tylko odszkodowania lub zadośćuczynienia za tzw. szkodę rzeczywistą stanowiącą poniesienie straty. Należy zatem wywieść, że chodzi tu zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy. W doktrynie i judykaturze powszechnym jest wiązanie pojęcia odszkodowania jedynie z uszczerbkiem majątkowym, natomiast pojęcia zadośćuczynienia z doznaną krzywdą (uszczerbkiem niematerialnym).

Racjonalność przyjętego przez ustawodawcę rozwiązania wyraża się w tym, że odszkodowanie z tytułu utraconego zysku powinno być opodatkowane, w przeciwnym razie podatnik, który korzyść utracił, znalazłby się w sytuacji korzystniejszej niż podatnik, który korzyść osiągnął. Odszkodowanie ma mieć na celu zrekompensowanie poszkodowanemu poniesionej przez niego szkody, a nie jego wzbogacenie. W przypadku utraconych korzyści, gdyby podatnik je osiągnął, co do zasady podlegałby z tytułu ich otrzymania opodatkowaniu. Zwolnienie od opodatkowania odszkodowania z tytułu utraconych korzyści uprzywilejowałoby zatem odszkodowanie w porównaniu do wartości (korzyści) normalnie osiągniętych (tzn. uzyskanych w przypadku niewyrządzenia szkody), co z przedmiotowego punktu widzenia sprzeczne byłoby z konstytucyjną zasadą powszechności i równości opodatkowania.

Warunkiem wystarczającym do powstania obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych na zasadach przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych będzie natomiast niezrealizowanie choćby jednej ze wskazanych wyżej przesłanek.

Odszkodowanie/zadośćuczynienie z tytułu utraconych korzyści (zysków), jakich poszkodowany mógł się spodziewać, gdyby mu szkody nie wyrządzono, jak również odszkodowanie/ zadośćuczynienie otrzymane w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą podlega bowiem opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Mając zatem na uwadze przedstawiony we wniosku stan faktyczny oraz powołane powyżej przepisy prawa stwierdzić należy, że w niniejszej sprawie zasądzone na rzecz Wnioskodawcy wyrokiem Sądu odszkodowanie za utracone dochody wynikłe z zastosowania wobec Niego tymczasowego aresztowania stanowi przychód, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w związku z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym kwota odszkodowania obejmująca należności zapłacone przez Wnioskodawcę w postępowaniach egzekucyjnych prowadzonych na rzecz wierzycieli spółki z o.o. z tytułu przeniesienia na Niego jako członka zarządu ww. spółki odpowiedzialności za jej zobowiązania oraz kwota obejmująca utratę wartości udziałów Wnioskodawcy w spółce w związku z tym, iż w wyniku niesłusznego tymczasowego aresztowania nastąpił upadek wymienionej spółki korzysta ze zwolnienia uregulowanego w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 3b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, albowiem świadczenie to można zaliczyć do kategorii „inne odszkodowania” otrzymane na podstawie wyroku sądowego, a nie stanowi odszkodowania lub zadośćuczynienia otrzymanego w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, ani nie dotyczy korzyści, które podatnik mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono.

Natomiast – w związku z wyłączeniem określonym w art. 21 ust. 1 pkt 3b lit. b) ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych – zasądzone na rzecz Wnioskodawcy odszkodowanie za szkodę w postaci utraconych korzyści tj. ustalonej przez biegłych indeksacji równowartości udziałów Wnioskodawcy za okres 15 lat 10 miesięcy i 15 dni, jako naprawienie szkody w pieniądzu przewidujące sytuację majątkową, która mogłaby mieć miejsce, gdyby zdarzenie wywołujące szkodę nie nastąpiło, nie mieści się w dyspozycji art. 21 ust. 1 pkt 3b ww. ustawy i nie podlega zwolnieniu od opodatkowania na podstawie tego przepisu.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego należało uznać za nieprawidłowe w części dotyczącej zwolnienia z opodatkowania kwoty ustalonej jako indeksacja równowartości udziałów Wnioskodawcy oraz prawidłowe w pozostałym zakresie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

z zastosowaniem art. 119a;
w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych (art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej).

Powyższe unormowania należy odczytywać łącznie z przepisami art. 33 ustawy z 23 października 2018 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy – Ordynacja podatkowa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. poz. 2193), wprowadzającymi regulacje intertemporalne.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2019 r., poz. 2325, z późn. zm.). Skargę wnosi się w dwóch egzemplarzach (art. 47 § 1 ww. ustawy) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała lub drogą elektroniczną na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 54 § 1a ww. ustawy), w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

W przypadku pism i załączników wnoszonych w formie dokumentu elektronicznego odpisów nie dołącza się (art. 47 § 3 ww. ustawy). Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stanowisko

w części prawidłowe

Źródło: INFOR

Newsletter

Drukuj

Skopiuj link

Zgłoś błąd na stronie