Temat interpretacji
Ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce. Opodatkowanie dochodów z pracy uzyskane w Norwegii.
Interpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
Dnia 6 kwietnia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 6 kwietnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 25 czerwca 2022 r. (wpływ 25 czerwca 2022 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Jest Pan obywatelem Rzeczypospolitej Polskiej, który jest od 2013 roku mieszkańcem oraz rezydentem podatkowym Norwegii. Od momentu wyjazdu na studia jest to Pana centrum interesów osobistych i życiowych. Od 2013 roku ma Pan norweski numer personalny, konto bankowe oraz działalność gospodarczą. Nie posiada Pan za to żadnych dochodów, nieruchomości bądź majątku w Polsce. Nie ma Pan również w Polsce rodziny (poza matką). Nie ma Pan nawet polskiego numeru telefonu. W Polsce bywa Pan jedynie w celach turystycznych, w Norwegii spędza Pan średnio ponad 300 dni w roku.
Pytania
1.Czy w przedstawionym stanie faktycznym posiada Pan nieograniczony obowiązek podatkowy w Polsce?
2.Czy ma Pan obowiązek opodatkować w Polsce dochody z pracy uzyskane w Norwegii?
3.Czy musi Pan rozliczać się z polskim Urzędem Skarbowym?
4.Czy w świetle Pana wieloletniej norweskiej rezydencji podatkowej i braku jakichkolwiek zarobków w Polsce ma Pan takie same obowiązki podatkowe jak mieszkańcy RP?
Pytania wynikają z uzupełnienia wniosku.
Pana stanowisko w sprawie
Pana zdaniem nie posiada takiego obowiązku, jako że centrum Pana życia oraz interesów znajduje się w Norwegii, nie zarabia Pan żadnych pieniędzy w Polsce i odwiedza Pan ją jedynie turystycznie. Ma Pan nadzieję na wydanie interpretacji, która sprawi, że nie będzie Pan musiał rozliczać się z polskim Urzędem Skarbowym z pieniędzy, które są przez Pana zarabiane w Norwegii i za które już się w Norwegii Pan rozlicza z norweskim Urzędem Skarbowym.
Stanowisko Pana wynika z uzupełnienia wniosku.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128, z późn. zm.):
Osoby fizyczne, jeżeli mają miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, podlegają obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów (nieograniczony obowiązek podatkowy).
Stosownie do treści art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się osobę fizyczną, która:
1)posiada na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych) lub
2)przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym.
Zgodnie z art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Osoby fizyczne, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej miejsca zamieszkania, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (ograniczony obowiązek podatkowy).
Stosownie do treści art. 4a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Przepisy art. 3 ust. 1, 1a, 2a i 2b stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.
Ustalenie miejsca zamieszkania podatnika decyduje o zakresie ciążącego na nim obowiązku podatkowego. Inaczej mówiąc, od miejsca zamieszkania zależy czy podatnik podlega nieograniczonemu, czy ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Nieograniczonym obowiązkiem podatkowym objęci są podatnicy, którzy w Polsce mają miejsce zamieszkania. Podlegają oni obowiązkowi podatkowemu od całości swoich dochodów (przychodów) bez względu na miejsce położenia źródeł przychodów. Natomiast jeśli podatnik będzie miał miejsce zamieszkania za granicą, to w Polsce będzie płacił podatek tylko od dochodów (przychodów) uzyskanych w danym roku podatkowym w Polsce (ograniczony obowiązek podatkowy).
Przepis art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wskazuje na dwa warunki, od spełnienia których uzależnia się kwalifikację danej osoby jako mającej miejsce zamieszkania w Polsce. Powyższe przesłanki są rozdzielone spójnikiem „lub”, co jest równoznaczne z tym, że wystarczy spełnienie którejkolwiek z nich, aby uznać, że osoba posiada miejsce zamieszkania w Polsce, a co za tym idzie – podlega w kraju nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, czyli opodatkowaniu od wszystkich osiąganych dochodów.
Jako pierwszy warunek pozwalający na uznanie osoby za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, przepis wskazuje posiadanie centrum interesów osobistych lub gospodarczych (ośrodek interesów życiowych). Przesłanka ta została skonstruowana w bardzo szeroki sposób, jeśli chodzi o zakreśloną grupę osób, które na potrzeby podatku dochodowego od osób fizycznych posiadają w Polsce ośrodek interesów życiowych. Wynikać może to z użycia w powołanym powyżej przepisie spójnika „lub” w sformułowaniu „centrum interesów osobistych lub gospodarczych” dla doprecyzowania, kiedy uznaje się daną osobę za mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Przez „centrum interesów osobistych” należy rozumieć wszelkie powiązania rodzinne, tzn. ognisko domowe, aktywność społeczną, polityczną, kulturalną, obywatelską, przynależność do organizacji/klubów, uprawiane hobby itp. Z kolei „centrum interesów gospodarczych” to przede wszystkim miejsce prowadzenia działalności zarobkowej, źródła dochodów, posiadane inwestycje, majątek nieruchomy i ruchomy, polisy ubezpieczeniowe, zaciągnięte kredyty, konta bankowe itd.
Za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej uważa się również osobę fizyczną, która przebywa na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej dłużej niż 183 dni w roku podatkowym. W świetle art. 3 ust. 1a ww. ustawy, analizowany warunek stanowi samodzielną podstawę do uznawania określonej kategorii osób za rezydentów, niezależną od omówionego powyżej posiadania na terytorium Polski centrum interesów życiowych.
Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że jest Pan obywatelem Polski, który od 2013 roku jest mieszkańcem oraz rezydentem podatkowym Norwegii. Ponadto wskazał Pan, że od momentu wyjazdu na studia jest to Pana centrum interesów osobistych i życiowych. Od 2013 roku ma Pan norweski numer personalny, konto bankowe oraz działalność gospodarczą. Nie posiada Pan żadnych dochodów, nieruchomości bądź majątku w Polsce. Nie ma Pan również w Polsce rodziny (poza matką). Nie ma Pan nawet polskiego numeru telefonu. W Polsce bywa Pan jedynie w celach turystycznych, w Norwegii spędza Pan średnio ponad 300 dni w roku.
Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzamy, że skoro jest Pan rezydentem podatkowym Norwegii, w Norwegii posiada Pan centrum interesów osobistych i życiowych oraz przebywa Pan w Norwegii średnio ponad 300 dni w roku, a jednocześnie w Polsce nie posiada Pan żadnych dochodów, nieruchomości i majątku oraz nie ma Pan w Polsce rodziny (poza matką) i w Polsce bywa Pan tylko w celach turystycznych, brak jest przesłanek uprawniających uznanie Pana za osobę mającą miejsce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w rozumieniu cyt. art. 3 ust. 1a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W konsekwencji podlega Pan w Polsce ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, objawiającemu się w podleganiu obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów (przychodów) osiąganych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej – których jednak Pan nie osiąga. Oznacza to, że nie ma Pan obowiązku opodatkowania w Polsce dochodów uzyskiwanych z pracy w Norwegii ani też obowiązku rozliczania się w polskim urzędzie skarbowym. Z uwagi na Pana norweską rezydencję podatkową, brak jakichkolwiek przychodów osiąganych w Polsce, a przy tym posiadanie ograniczonego obowiązku podatkowego, nie podlega Pan takim samym obowiązkom podatkowym jak osoby mające w Polsce miejsce zamieszkania (tj. podlegające nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu).
Reasumując ‒ posiada Pan ograniczony obowiązek podatkowy w Polsce, a w konsekwencji nie ma Pan obowiązku opodatkować w Polsce dochodów uzyskanych z pracy w Norwegii, nie musi Pan rozliczać się z polskim urzędem skarbowym. W świetle Pana norweskiej rezydencji podatkowej i braku jakichkolwiek dochodów w Polsce nie ma Pan obowiązków podatkowych w Polsce takich jak osoby mające w Polsce miejsce zamieszkania dla celów podatkowych.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, które Pan przedstawił, i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).