Wypłata pracownikowi dodatkowego świadczenia pieniężnego w związku z rozwiązaniem umowy o pracę.

Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

5 sierpnia 2022 r. wpłynął Pani wniosek z 1 sierpnia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób fizycznych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawczyni była zatrudniona w X sp. z o.o. do … listopada 2021 r., na podstawie umowy o pracę. W dniu … lipca 2020 r. otrzymała za pośrednictwem firmy kurierskiej zawiadomienie o przejęciu części zakładu pracy i związanym z tym przejściu stosunku pracy z Y sp. z o.o. do X sp. z o.o. Przejście nastąpiło z dniem … października 2020 r. Wnioskodawczyni była zatrudniona w Y sp. z o.o. od … … r. W zawartym porozumieniu X sp. z o.o. wskazuje, że zamierza zatrudniać przejmowanych pracowników na takich samych warunkach lub ogólnie nie mniej korzystnych niż warunki zatrudnienia obowiązujące przejmowanych pracowników przed transakcją.

W porozumieniu został zawarty zapis:

„Gdyby jednak takie istotne oraz niekorzystne dla Przenoszonych pracowników zmiany warunków pracy lub wynagrodzenia zostały wdrożone przez X w okresie 12 ( dwunastu) miesięcy po Dacie Przejścia, co stanowiłoby jedyny powód wypowiedzenia umowy o pracę złożonego przez Przenoszonego Pracownika, wypowiedzenie to zostanie uznane za dokonane z przyczyn leżących po stronie pracodawcy i Przenoszony Pracownik będzie uprawniony do ustawowych należności w tym zakresie, jak również ponad ustawowej odprawy na zasadach obowiązujących w Y”.

Stosunek pracy Wnioskodawczyni został rozwiązany … listopada 2021 r. na mocy porozumienia stron, w związku z przyczynami niedotyczącymi pracownika na podstawie ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U. z 2018 poz. 1969 ze zm.).

… listopada 2021 r. strony zawarły w tej kwestii porozumienie (dalej: „Porozumienie”) regulujące termin i tryb rozwiązania umowy o pracę oraz wysokość świadczeń pieniężnych z tego tytułu, naliczanych i wypłacanych zgodnie z porozumieniami.

Porozumienie zawiera zapis:

„Pracodawca i pracownik zgodnie postanawiają z dniem ….11.2021 r. rozwiązać łączące strony stosunek pracy (nawiązany dnia … … r.) na mocy porozumienia stron. Przyczyną rozwiązania umowy o pracę jest przyczyna niedotycząca pracownika w rozumieniu ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników.

W związku z rozwiązaniem umowy o pracę Pracownikowi zostaną wypłacone następujące świadczenia:

1)odprawa pieniężna przewidziana przepisami prawa w wysokości A wynagrodzeń liczonych jak ekwiwalent za urlop (art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników);

2)dodatkowa odprawa w wysokości B wynagrodzeń brutto odpowiadająca okresowi wypowiedzenia;

3)dodatkowa odprawa (wypłacona decyzją pracodawcy) w wysokości C wynagrodzeń brutto;

4)ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy”.

Wszystkie świadczenia zostały wypłacone Wnioskodawczyni jednorazowo do … listopada 2021 r.

Od powyższych świadczeń, pracodawca odprowadził podatek dochodowy od osób fizycznych.

X sp. z o.o. jako pracodawca zawarł po ustaleniu ze związkami zawodowymi oraz radą pracowniczą porozumienie ze wszystkimi pracownikami w spółce, w lutym 2021 r. likwidując stanowiska pracy przejętych pracowników od spółki Y sp. z o.o., w oparciu, o które pracownikom, którym wypowiada umowę o pracę z przyczyn leżących po stronie pracodawcy wypłaca:

1)odprawę pieniężną przewidzianą przepisami prawa w wysokości A wynagrodzeń liczonych jak ekwiwalent za urlop (art. 8 ustawy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach rozwiązania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn nie dotyczących pracowników);

2)dodatkową odprawę w wysokości B wynagrodzeń brutto odpowiadającą okresowi wypowiedzenia;

3)dodatkową odprawę (wypłacona decyzją pracodawcy) w wysokości C wynagrodzeń brutto;

4)ekwiwalent za niewykorzystany urlop wypoczynkowy.

Wnioskodawczyni nie mogła otrzymać dokumentów rozwiązujących umowę o pracę w lutym 2021 r., ponieważ w tym czasie przebywała na świadczeniu rehabilitacyjnym, jednak została poinformowana telefonicznie o likwidacji jej stanowiska pracy. Rozwiązanie umowy o pracę nastąpiło po powrocie ze świadczenia rehabilitacyjnego na warunkach zawartych przez związki w lutym 2021 r.

Pytania

1.Czy dodatkowa odprawa (wypłacona decyzją pracodawcy) w wysokości C wynagrodzeń brutto stanowiąca faktycznie zadośćuczynienie (rekompensatę) z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy o pracę w okresie ochronnym pracownika podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

2.Czy dodatkowa odprawa w wysokości B wynagrodzeń brutto odpowiadająca okresowi wypowiedzenia podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych?

Pani stanowisko w sprawie

Zgodnie z przepisem art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.), opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji Podatkowej zaniechano poboru podatku.

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlegają, zatem wszelkie dochody osiągane przez podatnika, z wyjątkiem tych dochodów, które zostały enumeratywnie wymienione przez ustawodawcę, jako zwolnione z podatku, bądź, od których zaniechano poboru podatku, w drodze rozporządzenia wydanego przez Ministra Finansów.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytania 1, dodatkowa odprawa (wypłacona decyzją pracodawcy) w wysokości C wynagrodzeń brutto będzie zwolniona z opodatkowania podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wynika to z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zdaniem Wnioskodawczyni, w odniesieniu do pytania 2, dodatkowa odprawa w wysokości B wynagrodzeń brutto odpowiadająca okresowi wypowiedzenia nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych. Wynika to z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Stosownie do treści art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, wolne od podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw lub aktów administracyjnych wydanych na podstawie tych przepisów, oraz otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 2020 r. poz. 1320), z wyjątkiem:

a)określonych w prawie pracy odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia umowy o pracę,

b)odpraw pieniężnych wypłacanych na podstawie przepisów o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących pracowników,

c)odpraw i odszkodowań z tytułu skrócenia okresu wypowiedzenia funkcjonariuszom pozostającym w stosunku służbowym,

d)odszkodowań przyznanych na podstawie przepisów o zakazie konkurencji,

e)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzoną działalnością gospodarczą,

f)odszkodowań za szkody dotyczące składników majątku związanych z prowadzeniem działów specjalnych produkcji rolnej, z których dochody są opodatkowane według skali, o której mowa w art. 27 ust. 1, lub na zasadach, o których mowa w art. 30c,

g)odszkodowań wynikających z zawartych umów lub ugód innych niż ugody sądowe;

Z przepisu powyższego wynika, że zwolnione z podatku są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeśli ich wysokość lub zasady ustalenia wynikają wprost z porozumień zbiorowych lub Kodeksu pracy. Wysokość odprawy została ustalona przez związki zawodowe oraz radę pracowniczą.

W ocenie Wnioskodawczyni, dodatkowa odprawa (wypłacona decyzją pracodawcy) w wysokości C wynagrodzeń brutto oraz dodatkowa odprawa w wysokości B wynagrodzeń brutto odpowiadająca okresowi wypowiedzenia, wypłacone zgodnie z zawartym Porozumieniem z … listopada 2021 r., nie stanowi odszkodowania z tytułu skrócenia czasu pracy w związku z wypowiedzeniem ani innego zadośćuczynienia wymienionego, jako wyjątek zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt. 3 ustawy podatku dochodowym od osób fizycznych.

Istoty odprawy otrzymanej przez Wnioskodawczynię należy, zatem doszukiwać się w twierdzeniu, że tego typu świadczenia mają dorozumiany charakter odszkodowania (rekompensaty), czyli są zadośćuczynieniem pracownikowi straty w związku z brakiem możliwości osiągnięcia wynagrodzenia u dotychczasowego pracodawcy. Zasady ich wypłat zostały ustalone ze związkami zawodowymi oraz radą pracowniczą na podstawie wewnętrznych przepisów.

Należy zaznaczyć, że przytoczony wyżej przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zawęża zwolnienie z opodatkowania odpraw, które wprost wynikają z przepisów przytoczonych w pkt. a, b, c.

W odniesieniu do wypłaconego Wnioskodawczyni wynagrodzenia stanowiącego zadośćuczynienie, zastosowanie znajdzie przepis art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Skoro, bowiem, jak wskazuje Wnioskodawczyni, wynagrodzenie stanowiące zadośćuczynienie zostało wypłacone na podstawie zawartego z pracodawcą Porozumienia, a prawa i obowiązki wynikające z tego Porozumienia oparto na art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy, to spełniona została w tym zakresie przesłanka do zastosowania zwolnienia z opodatkowania, o którym mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przepis ten bowiem wskazuje, że wolne od  podatku dochodowego są otrzymane odszkodowania lub zadośćuczynienia, jeżeli ich wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2021 r. poz. 1128 ze zm.):

Stosownie zaś do art. 10 ust. 1 pkt 1 ww. ustawy źródłem przychodu są:

Natomiast w myśl art. 12 ust. 1 powołanej ustawy:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy.

Zgodnie z treścią art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, w brzmieniu obowiązującym w 2017 r., wolne od podatku dochodowego są:

Należy zaznaczyć, że powyższym zwolnieniem objęte są tylko odszkodowania i zadośćuczynienia i to tylko te, których wysokość lub zasady ustalania wynikają wprost z przepisów odrębnych ustaw lub przepisów wykonawczych wydanych na podstawie tych ustaw, bądź z postanowień układów zbiorowych pracy, innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2022 r. poz. 1510), z wyjątkiem odszkodowań wymienionych w lit. a-g zacytowanego przepisu.

Zgodnie natomiast z art. 9 § 1 Kodeksu pracy:

Ponadto, należy podkreślić, że ww. zwolnienie jest wyjątkiem od zasady powszechności opodatkowania co oznacza, że wszelkie odstępstwa od tej zasady muszą bezwzględnie wynikać z przepisów prawa i być interpretowane zgodnie z wykładnią literalną. W związku z tym, tylko otrzymanie odszkodowania lub zadośćuczynienia opisanego w art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych pozwala na zastosowanie przedmiotowego zwolnienia.

W świetle powyższego stwierdzić należy, że zastosowanie zwolnienia z art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wymaga łącznego spełnienia następujących warunków:

1)otrzymane świadczenie musi być odszkodowaniem lub zadośćuczynieniem,

2)odszkodowanie lub zadośćuczynienie musi być przyznane na podstawie:

a)ustawy,

b)przepisów wykonawczych do ustawy,

c)układów zbiorowych pracy lub innych opartych na ustawie porozumień zbiorowych, regulaminów lub statutów, o których mowa w art. 9 § 1 ustawy Kodeks pracy,

3)wysokość bądź zasady ustalania odszkodowania lub zadośćuczynienia muszą wprost wynikać z ww. aktów,

4)nie mogą zachodzić wyłączenia, o jakich mowa w lit. a-g art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jednocześnie należy zauważyć, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych ustawodawca nie zdefiniował pojęcia odszkodowania czy zadośćuczynienia. Nie oznacza to jednak dowolności w ich rozumieniu. Jak wynika bowiem z orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 kwietnia 2011 r. sygn. akt SK 62/08, jeśli określony sposób rozumienia przepisu ustawy utrwalił się już w sposób oczywisty, a zwłaszcza jeśli znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzecznictwie Sądu Najwyższego bądź Naczelnego Sądu Administracyjnego, to należy uznać, że przepis ten – w praktyce swego stosowania – nabrał takiej właśnie treści. Jednocześnie względy spójności systemu prawa uzasadniają, aby kryteria rozumienia pojęć niezdefiniowanych w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych, miały w pierwszej kolejności charakter kryteriów ustawowych. Konieczne staje się zatem zastosowanie wykładni systemowej zewnętrznej i odwołanie się do przepisów ustawy Kodeks cywilny.

Odwołując się zatem do prawa cywilnego stwierdzić należy, że świadczenie odszkodowawcze to najogólniej świadczenie mające na celu naprawienie wyrządzonej szkody. Szkodą jest uszczerbek jakiego doznał poszkodowany wbrew jego woli we wszelkiego rodzaju dobrach przez prawo chronionych. Chodzi więc zarówno o uszczerbek majątkowy, jak i niemajątkowy.

Uszczerbek niemajątkowy jest określany terminem „krzywda”. Pod tym pojęciem należy rozumieć wszelkie negatywne przeżycia człowieka wyrażające się zarówno w cierpieniu fizycznym, jak i psychicznym, wywołane czynem niedozwolonym. Do naprawienia krzywdy odnosi się termin „zadośćuczynienie”, natomiast „odszkodowanie” wiąże się z naprawieniem uszczerbku majątkowego.

W Kodeksie cywilnym świadczenie odszkodowawcze wynika głównie z tytułu odpowiedzialności deliktowej (art. 415 i następne) lub odpowiedzialności kontraktowej (art. 471 i następne), a co za tym idzie jest następstwem czynu niedozwolonego lub niewykonania bądź nienależytego wykonania zobowiązania.

Powyższe regulacje mają również zastosowanie do przepisów prawa pracy, choć w ograniczonym zakresie.

Jak stanowi bowiem art. 300 Kodeksu pracy:

Oznacza to, że przepisy Kodeksu cywilnego wybrane do zastosowania w prawie pracy (stosunku pracy) nie mogą się sprzeciwiać ogólnym normom prawa pracy, mającym podstawowe znaczenie dla regulacji stosunków pracy.

Przepisy Kodeksu pracy posługują się terminami „odszkodowanie” oraz „zadośćuczynienie” w odniesieniu do konkretnych świadczeń pracowniczych, do których uprawniony jest pracownik lub były pracownik (np. w art. 18^3d, art. 36¹ § 2, art. 45, art. 56, art. 94³ § 3, art. 99, art. 101² Kodeksu pracy).

W kontekście rozwiązania umowy o pracę ustawodawca przewiduje odszkodowanie w sytuacji, gdy wypowiedzenie umowy o pracę zawartej na czas nieokreślony jest nieuzasadnione lub narusza przepisy o wypowiadaniu umów o pracę (art. 45 Kodeksu pracy), bądź rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów o pracę w tym trybie (art. 56 Kodeksu pracy).

Zgodnie z art. 47¹ Kodeksu pracy:

W myśl art. 58 ww. ustawy:

Należy zatem uznać, że funkcję odszkodowawczą w Kodeksie pracy oraz Kodeksie cywilnym pełnią wyłącznie te świadczenia, których celem jest zrekompensowanie pracownikowi skutków zdarzeń, które noszą cechy czynu niedozwolonego lub zawinionego przez pracodawcę. Potwierdza to wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 listopada 2007 r., sygn. akt SK 18/05, w którym Trybunał Konstytucyjny uznał, że odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę nie jest odszkodowaniem sensu stricto, lecz sui generis świadczeniem majątkowym, pełniącym funkcję sankcji (ustawowej kary pieniężnej) wobec pracodawcy za bezprawne działanie. W orzecznictwie Sądu Najwyższego podkreśla się również, że odszkodowanie należne pracownikowi z tytułu bezprawnego rozwiązania stosunku pracy lub bezprawnego wypowiedzenia dotychczasowych warunków pracy i płacy nie pozostaje w żadnej relacji do ewentualnej szkody, co oznacza, że przysługuje za samo bezprawne działanie pracodawcy, niezależnie od tego, czy jakakolwiek szkoda po stronie pracownika powstała. Odszkodowania takie traktowane są bowiem jak szczególny rodzaj odszkodowania ustawowego, należnego bez względu na to, czy pracownik – na skutek niezgodnego z prawem postępowania pracodawcy – poniósł szkodę w ogóle, lub poniósł ją w większym lub mniejszym rozmiarze, niż odszkodowanie przysługujące w kwocie z góry określonej w przepisach Kodeksu pracy. W judykaturze przypisuje się zresztą temu odszkodowaniu charakter kompensacyjno-sankcyjny, wynikający z unormowania zabezpieczającego pracownika przed bezprawnym działaniem pracodawcy.

W świetle powyższych wyjaśnień, jak również przedstawionego we wniosku stanu faktycznego, uznać zatem należy, że w sytuacji, gdy wypłata określonego świadczenia następuje w związku z zawartym przez strony porozumieniem rozwiązującym umowę o pracę, nie można mówić o bezprawności działania pracodawcy.

W konsekwencji, wypłacone przez pracodawcę świadczenia pieniężne, tj. dodatkowa odprawa w wysokości C wynagrodzeń brutto oraz w wysokości B wynagrodzeń brutto – w związku ze skorzystaniem przez Panią z rozwiązania umowy o pracę za porozumieniem stron – nie mieści się w pojęciu odszkodowania ani zadośćuczynienia.

Zatem, stwierdzić należy, że nie mogą one korzystać ze zwolnienia przedmiotowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Świadczenia te stanowią dla Pani przychód ze stosunku pracy podlegający opodatkowaniu, zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy, albowiem podstawą ich wypłaty był stosunek pracy.

Wobec powyższego stanowisko należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pani przedstawiła i stanu prawnego, obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawyz dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329 ze zm.; dalej jako „PPSA”.  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).