Interpretacja indywidualna

  – stanowisko nieprawidłowe

Szanowna Pani,

stwierdzam, że Pani stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 października 2025 r. wpłynął Pani wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca jest wspólnikiem spółki cywilnej i prowadzi działalność gospodarczą wyłącznie w formie spółki cywilnej. (…) 2025 r. Wnioskodawca ze wspólnikiem, jako wspólnicy spółki cywilnej X dokonali zakupu lokalu mieszkalnego we wspólności łącznej wspólników spółki cywilnej (zgodnie z zapisami z aktu notarialnego). Lokal znajduje się w budynku wielorodzinnym. Lokal nie został nabyty z zamiarem jego odpłatnego wynajmowania i czerpania z tego finansowych korzyści. Ani obecnie ani w przyszłości nigdy nie będzie on faktycznie pełnił funkcji lokalu mieszkalnego – żaden ze wspólników (ani żadna inna osoba) nie będzie wykorzystywała lokalu na cele prywatne lub mieszkaniowe.

Obecnie w lokalu trwają prace wykończeniowe i przystosowujące go do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej spółki w formie (...) (poprzez np. montaż infrastruktury informatycznej, aranżacji sali konferencyjnej). Po zakończonych pracach lokal ten zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych spółki i wykorzystywany będzie wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej spółki.

Pytanie

Czy amortyzacja lokalu opisanego w stanie faktycznym niniejszego wniosku będzie stanowić dla Wnioskodawcy koszt podatkowy prowadzonej działalności gospodarczej?

Pani stanowisko w sprawie

Pani zdaniem, bazując na wyroku sądowym z 9 maja 2024 r. WSA we Wrocławiu (I SA/Wr 960/23), amortyzacja lokalu opisanego w stanie faktycznym wniosku będzie stanowiła koszt podatkowy prowadzonej działalności gospodarczej (w proporcji przypadającej na tego wspólnika według udziału w kosztach spółki cywilnej).

W Pani ocenie, szczególnego znaczenia nabiera fakt, że w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych poza art. 22c pkt 2 znajduje się przepis art. 22j ust. 1 pkt 3. Zgodnie z tym przepisem okres amortyzacji dla budynków (lokali) i budowli mieszkalnych nie może być krótszy niż 10 lat.

W treści ustawy mamy zatem do czynienia z dwoma przepisami regulującymi zasady amortyzacji lokali mieszkalnych (art. 22c pkt 2 oraz art. 22j ust. 1 pkt 3). Obowiązywanie zaś w tym zakresie obydwu przepisów w świetle niezbędnego dla prawidłowej interpretacji przepisów prawnych domniemania racjonalności prawodawcy należy uznać za celowe i nieprzypadkowe. Wynika z tego, że racjonalny prawodawca nie stanowi ze sobą sprzecznych a nadto norm zbędnych.

Należy zauważyć, że przyjęcie, że art. 22c pkt 2 ustawy dotyczy wszystkich lokali mieszkalnych, skutkowałoby tym, że przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy de facto byłby przepisem martwym, gdyż reguluje on okres amortyzacji właśnie dla tych nieruchomości (m.in. lokalu mieszkalnego, o którym mowa w niniejszej sprawie).

Biorąc zatem pod uwagę powyższe wywody i wychodząc z założenia, że ustawodawca nie tworzy norm niepotrzebnych – należy przyjąć, że obowiązywanie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy, ustanawiającego okres amortyzacji dla lokali i budynków mieszkalnych a tym samym przewidującego jej możliwość w stosunku do tych nieruchomości, w konsekwencji wyklucza taką wykładnię art. 22c pkt 2 ustawy, która prowadziłaby do wyłączenia możliwości amortyzowania wszystkich budynków i lokali mieszkalnych, czyniąc tym samym przepis art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy – przepisem zbędnym.

Pragnie Pani podkreślić, że lokal będący przedmiotem wniosku o interpretację nigdy nie będzie stanowił przedmiotu najmu, dzierżawy ani innej umowy o podobnym charakterze (lokal został nabyty jako siedziba spółki cywilnej, którego wspólnikiem jest Pani).

Według wyroku WSA powołanego na wstępie, nowelizując ustawę w zakresie amortyzacji budynków i lokali mieszkalnych w drodze zmiany przepisu art. 22c pkt 2 ustawy, dokonano wyłączenia od amortyzacji budynków (lokali) mieszkalnych wynajmowanych lub wydzierżawionych, a zatem takich, które stanowią źródło przychodów wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy. Skoro zatem nie uzyskuje Pani przychodu ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy, nie znajdzie do niego zastosowania zmieniony przepis art. 22c pkt 2 ustawy, a amortyzacja wskazanego lokalu mieszkalnego będzie miała miejsce na podstawie art. 22 j ust. 1 pkt 3 ustawy (tj. zgodnie z 10% roczną stawką amortyzacyjną).

Na powyższą wykładnię wskazuje ponadto istota podatku dochodowego od osób fizycznych, który jak sama nazwa wskazuje jest podatkiem dochodowym a nie przychodowym, a zatem opodatkowaniu tym podatkiem podlega dochód. W przypadku uzyskiwania przychodów ze źródła przychodów jakim jest działalność gospodarcza (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy), podstawę opodatkowania stanowi dochód rozumiany jako przychód pomniejszony o koszty uzyskania przychodu i inne odliczenia od dochodu wskazane w ustawie. Zgodnie z odpowiednimi przepisami podatkowymi amortyzacja środków trwałych polega na uwzględnianiu w kosztach uzyskania przychodów wydatków podatnika na nabycie lub wytworzenie środków trwałych. Z zasady bowiem środki trwałe mają służyć uzyskiwaniu przychodów w okresach dłuższych niż rok podatkowy a celem amortyzacji jest rozłożenie w czasie kosztów uzyskiwania przychodów. Skoro zatem odpisy amortyzacyjne mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, to powinny one odpowiadać zasadom dotyczącym opodatkowania dochodu. Stąd też zmiana wyłączająca dla podatników uzyskujących przychody ze źródła przychodów, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy możliwości ujmowania w kosztach uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych z tytułu nabycia nieruchomości mieszkalnej, która służy prowadzonej przez podatnika działalności gospodarczej, lecz która nie jest źródłem przychodu z art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy spowoduje, że przedmiotem opodatkowania prowadzonej przez takiego podatnika działalności gospodarczej stanie się w pewnej części przychód uzyskany z tej działalności, a nie dochód.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawiła Pani we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych  (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Pierwsze zdanie art. 22 ust. 8 wskazanej ustawy stanowi, że:

Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23. (…)

Stosownie do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:

1)budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,

2)maszyny, urządzenia i środki transportu,

3)inne przedmioty

̶o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.

Zgodnie z art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Amortyzacji nie podlegają budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy, zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.

Obowiązujący od 1 stycznia 2022 r. przepis art. 22c pkt 2 ww. ustawy, został zmieniony przez art. 1 pkt 16 ustawy z dnia 29 października 2021 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2021 r. poz. 2105; dalej: ustawa zmieniająca).

Zgodnie z art. 71 ust. 1 tej ustawy:

Podatnicy osiągający w 2022 r. przychody ze źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 6 ustawy zmienianej w art. 1, mogą stosować zasady opodatkowania tych przychodów obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r., z zastrzeżeniem ust. 2.

Jednocześnie z art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej wynika, że:

Podatnicy podatku dochodowego od osób fizycznych i podatnicy podatku dochodowego od osób prawnych mogą, nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2022 r., zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych będących odpowiednio budynkami mieszkalnymi, lokalami mieszkalnymi stanowiącymi odrębną nieruchomość, spółdzielczym własnościowym prawem do lokalu mieszkalnego lub prawem do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, nabytych lub wytworzonych przed dniem 1 stycznia 2022 r.

Tym samym, na podstawie przepisu przejściowego, który jest przepisem szczególnym, podatnicy mogli tylko do końca 2022 r. zaliczać do kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od budynków i lokali mieszkalnych nabytych lub wytworzonych przed 1 stycznia 2022 r.

Z literalnego brzmienia przepisu art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i art. 71 ust. 2 ustawy zmieniającej jednoznacznie wynika, że ustawodawca celowo zdecydował się na dokonanie ograniczenia, zgodnie z którym podatnicy tylko do końca 2022 r. mogli stosować przepisy dotyczące amortyzacji budynków oraz lokali mieszkalnych obowiązujące na dzień 31 grudnia 2021 r.

Nie sposób uznać przy tym, że zawarte w art. 71 ust. 2 ustawy nowelizującej zastrzeżenie należało odnosić do ust. 1 omawianego przepisu, a co za tym idzie, iż ustęp 2 znajdzie zastosowanie tylko do podatników, o których mowa w ustępie pierwszym, czyli do tych którzy osiągają w 2022 r. przychody z najmu, podnajmu, dzierżawy, itp., nie zaś do wszystkich podatników podatku dochodowego od osób fizycznych.

Podkreślić należy, że na skutek wejścia w życie ustawy nowelizującej dokonano kompleksowej zmiany reguł rządzących opodatkowaniem przychodów z tytułu wynajmu. Przewidziane nowe regulacje zakładały, że wszyscy podatnicy osiągający tego rodzaju przychody będą stosować takie same reguły opodatkowania.

W ich świetle omawiane przychody zostały opodatkowane wyłącznie ryczałtem od przychodów ewidencjonowanych. Wcześniej podstawową formą opodatkowania dochodów z najmu lub dzierżawy były zasady ogólne według skali podatkowej.

Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych był fakultatywną formą opodatkowania. W przypadku natomiast ryczałtu przedmiotem opodatkowania jest przychód, nie zaś dochód rozumiany jako nadwyżka przychodów nad kosztami ich uzyskania.

Skoro zatem przedmiotem opodatkowania przychodów z najmu na nowych zasadach jest wyłącznie przychód, to za pozbawione podstaw należy uznać zachowanie na zasadzie praw słusznie nabytych uprawnienia do potrącania w charakterze kosztów uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych, aż do końca przewidywanego okresu amortyzacji.

Ponadto w treści art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie zaznaczono, iż amortyzacji nie podlegają budynki/lokale mieszkalne służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy. Użycie spójnika „lub" wskazuje, iż hipotezą normy prawnej zawartej w tym przepisie objęte są zarówno nieruchomości wynajmowane, czy też wydzierżawiane jak i te wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej w inny sposób.

Warto również zauważyć, że jak wynika z uzasadnienia do projektu ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz niektórych innych ustaw (...), proponowane zmiany zakładały wyłączenie z kosztów podatkowych odpisów amortyzacyjnych od budynków i lokali mieszkalnych. Uznano, że nieruchomości o charakterze mieszkalnym wykorzystywane w prowadzonej działalności gospodarczej, nie tylko nie będą podlegały amortyzacji, ale również nie będą ujmowane w ewidencji środków trwałych.

Dodatkowo specyfika ustawy i racjonalność ustawodawcy objawiająca się m.in. usystematyzowaniem przepisów podatkowych wskazuje, że w pierwszej kolejności art. 22 ustawy definiuje koszty uzyskania przychodu, art. 22a wymienia środki trwałe podlegające amortyzacji, art. 22c ustawy – wyłączenia z niej, natomiast dopiero art. 22j określa metodę ustalania indywidualnych stawek amortyzacyjnych dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika.

Nie można zatem zgodzić się z Pani twierdzeniem, że obowiązywanie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w korelacji z art. 22c pkt 2 ustawy, wykluczałoby taką wykładnię nowego brzmienia art. 22c pkt 2, czyniąc tym samym art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy – zbędnym.

Niniejszy przepis (tj. art. 22j ust. 1 pkt 3 omawianej ustawy) odnosi się do nieruchomości niemieszkalnych. Jak wynika bowiem z art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy, do amortyzacji budynków (lokali) niemieszkalnych, dla których w Wykazie stawek amortyzacyjnych przewiduje się stawkę 2,5%, podatnicy mogą przyjąć indywidualną stawkę amortyzacyjną. Okres amortyzacji dla tych budynków (lokali) nie może być krótszy niż liczba lat wynikająca z różnicy 40 lat i pełnej liczby lat od dnia oddania ich po raz pierwszy do używania do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych prowadzonej przez podatnika. Jednak okres ten nie może być krótszy niż 10 lat.

Z treści art. 22j ust. 1 pkt 4 ustawy należy więc wnioskować, że zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla budynków niemieszkalnych, dla których stawka amortyzacyjna wynosi 2,5%, jest możliwe wyłącznie w sytuacji nabycia obiektu używanego nie krócej niż rok przed wprowadzeniem go do ewidencji środków trwałych prowadzonej przez podatnika. Jeśli taki budynek (lokal) zostanie ulepszony przed oddaniem go do używania, to wydatki z tym związane powiększą jego wartość początkową, ale ta okoliczność nie zmieni zasad ustalania indywidualnej stawki amortyzacyjnej, która zależy od okresu używania takiego budynku.

W przypadku natomiast pozostałych nieruchomości, tj. niemieszkalnych dla których stawka amortyzacyjna nie wynosi 2,5% - stawkę indywidualną ustala się na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy. Stosownie do jego treści dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika minimalny okres amortyzacji wynosi 10 lat. Są przy tym wyjątki, które dotyczą budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 KŚT, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m³, domków kempingowych oraz budynków zastępczych. W ich przypadku okres amortyzacji nie może być krótszy niż 36 miesięcy. Należy więc zwrócić uwagę, że już w samym art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy jako wyłączenie wskazano określone nieruchomości niemieszkalne (np. trwale związane z gruntem budynki handlowo-usługowe wymienione w rodzaju 103 Klasyfikacji i inne budynki niemieszkalne wymienione w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem), co pośrednio potwierdza, że odnosi się on do nieruchomości niemieszkalnych.

Reasumując powyższe, od 2023 r. obowiązuje bezwzględnie i w odniesieniu do wszystkich nieruchomości mieszkalnych, bez względu na sposób ich wykorzystania, zasada zapisana w art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którą nie podlegają amortyzacji budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy.

We wniosku podała Pani m.in., że:

·   (…) 2025 r. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej w formie spółki cywilnej zakupiła Pani wraz z drugim wspólnikiem – lokal mieszkalny w budynku wielorodzinnym.

·   Lokal nie został nabyty z zamiarem jego wynajmowania, nie będzie wykorzystywany na cele prywatne lub mieszkaniowe.

·   Lokal mieszkalny jest obecnie modernizowany z przeznaczeniem na (...). Trwają prace wykończeniowe i przystosowujące go do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej. Po zakończonych pracach lokal ten zostanie ujęty w ewidencji środków trwałych i będzie wykorzystywany wyłącznie dla celów prowadzonej działalności gospodarczej spółki.

·   Pani wątpliwość dotyczy ustalenia, czy można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, odpisy amortyzacyjne opisanego lokalu.

Opierając się na powyższych informacjach oraz podanych okolicznościach, należy stwierdzić, że dopiero odpowiednia konstrukcja związana z przeznaczeniem lokalu oraz jego wyposażenie decydują o definitywnej zmianie jego przeznaczenia. Ponadto ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych nie podaje wprost definicji środka trwałego, jednak wskazuje w art. 22a tej ustawy składniki majątku, które przy spełnieniu określonych warunków można uznać za środki trwałe podlegające amortyzacji. Stosownie zaś do art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, amortyzacji podlegają m.in. lokale kompletne i zdatne do użytku.

W świetle powyższego, skoro, jak Pani wprost wskazała w treści wniosku, że:

(...) Obecnie w lokalu trwają prace wykończeniowe i przystosowujące go do potrzeb prowadzonej działalności gospodarczej spółki w formie (...) (poprzez np. montaż infrastruktury informatycznej, aranżacji sali konferencyjnej).

nie mogę się więc zgodzić z Pani stanowiskiem, że:

Bazując na wyroku sądowym z 9 maja 2024 r. WSA we Wrocławiu (I SA/Wr 960/23), amortyzacja lokalu opisanego w stanie faktycznym wniosku będzie stanowiła koszt podatkowy prowadzonej działalności gospodarczej (…).

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pani przedstawiła i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do wyroku, który Pani zacytowała na podparcie własnego stanowiska (sygn. akt I SA/Wr 960/23), należy wskazać, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Wymieniła Pani wyrok nieprawomocny, w którym Sąd zajął stanowisko korzystne dla podatnika, jednak należy wskazać, że istnieje wiele orzeczeń, w których Sąd zaprezentował stanowisko odmienne, np. wyroki: Naczelnego Sądu Administracyjnego z 13 lipca 2023 r., sygn. akt II FSK 119/23; z 4 marca 2025 r., sygn. akt II FSK 6/25; z 13 sierpnia 2025 r., sygn. akt II FSK 1495/22 oraz II FSK 64/23; WSA w Gdańsku z 16 kwietnia 2025 r., sygn. akt I SA/Gd 68/25; WSA w Gliwicach z 27 kwietnia 2023 r., sygn. akt I SA/Gl 1066/22; WSA w Krakowie z dnia 16 września 2022 r., sygn. akt I SA/Kr 488/22 oraz 26 stycznia 2023 r., sygn. akt I SA/Kr 1160/22; WSA w Olsztynie z dnia 14 września 2022 r., sygn. akt I SA/OI 325/22; WSA w Łodzi z dnia 19 września 2022 r., sygn. akt I SA/Łd 439/22; WSA w Gliwicach z dnia 28 września 2022 r., sygn. akt I SA/GI 856/22; z dnia 17 stycznia 2023 r., sygn. akt I SA/GI 1067/22; WSA w Warszawie z dnia 22 listopada 2022 r., sygn. akt III SA/Wa 1059/22; czy też WSA w Poznaniu z dnia 11 stycznia 2023 r., sygn. akt I SA/Po 494/22, z 26 marca 2024 r., sygn. akt I SA/Po 844/23.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pani sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pani do interpretacji.

·   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pani prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm., dalej jako „PPSA”. Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo

·   w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa.