Interpretacja indywidualna - stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

25 sierpnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnili go Państwo pismem z 30 września 2025 r. (data wpływu 30 września 2025 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawcą niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest A. SPÓŁKA Z OGRANICZONĄ ODPOWIEDZIALNOŚCIĄ (dalej jako: „Wnioskodawca” lub „Spółka”).

Wnioskodawca jest polskim rezydentem podatkowym w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Przedmiotem przeważającej działalności Spółki jest przygotowanie oraz dostarczanie żywności dla odbiorców zewnętrznych (katering).

Przedmiotem niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej jest następujący stan faktyczny.

Spółka dokonuje wydatków w celu całościowego sfinansowania kanapek udostępnianych nieodpłatnie swoim pracownikom. Kanapki są udostępniane pracownikom w miejscach ogólnodostępnych, w siedzibie działalności Spółki. Kanapki dostępne są raz w tygodniu, w dni kiedy większość pracowników przebywa w biurze. Pracownicy mają do kanapek swobodny dostęp - mogą je konsumować bez ponoszenia żadnych kosztów. Konsumpcja kanapek nie jest obowiązkowa dla pracowników, a każdy z pracowników może podjąć się konsumpcji kanapek w dowolnej ilości. Wnioskodawca nie prowadzi ewidencji ani nie dokumentuje, którzy z jego pracowników skorzystali z poczęstunku w postaci kanapek, ani w jakim zakresie. Udostępnianie pracownikom kanapek nie jest obowiązkiem Spółki wynikającym z przepisów prawa, w tym przepisów z zakresu BHP.

Sfinansowanie kanapek stanowi wyłącznie przejaw dobrej woli Spółki i nie wynika z żadnych ustawowych zobowiązań wobec jej pracowników. Wydatki na sfinansowanie pracownikom kanapek nie są wydatkami ze środków z Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Spółka traktuje swoje działanie jako element polityki wewnętrznej, mającej na celu poprawę warunków pracy, zwiększenie efektywności oraz lojalności zespołu pracowników oraz ogólną poprawę atmosfery wśród jej pracowników.

Z uwagi na powyższy stan faktyczny, u Spółki powstały wątpliwości w przedmiocie skutków podatkowych wynikających z finansowania oraz nieodpłatnego udostępniania kanapek jej pracownikom. Przez wzgląd na powyższe Wnioskodawca zdecydował się wystąpić z niniejszym wnioskiem o wydanie interpretacji indywidualnej do Dyrektora KIS w celu ustalenia przez niego powyższych skutków podatkowych.

Nie są Państwo w stanie określić, kto skorzystał z posiłków oraz jaka wartość posiłków (kanapek) przypada na daną osobę (pracownika).

Pytania

1.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że wydatki na sfinansowanie zakupu kanapek dla pracowników stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

2.Czy prawidłowe jest stanowisko Wnioskodawcy, że jego pracownicy nie osiągają przychodu stypizowanego w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego udostępniania im kanapek przez Spółkę i tym samym, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika podatku dochodowego od osób fizycznych w tym zakresie?

Przedmiotem niniejszego rozstrzygnięcia jest odpowiedź w zakresie pytania nr 2 w kwestii dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych.

W zakresie podatku dochodowego od osób prawnych (pytania nr 1) zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, jego pracownicy nie osiągają przychodu stypizowanego w art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu nieodpłatnego udostępniania im kanapek przez Spółkę i tym samym, na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika w tym zakresie.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Zdaniem Wnioskodawcy, kluczowe w zakresie ustalenia jego obowiązków jako płatnika, w związku z nieodpłatnym udostępnieniem pracownikom kanapek jest ustalenie tego, czy takie udostępnienie kanapek stanowi dla jego pracowników przychód na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych (dalej jako PIT), określony w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Zgodnie bowiem z art. 32 ust. 1 ustawy o PIT, zakłady pracy będące osobami fizycznymi, osobami prawnymi oraz jednostkami organizacyjnymi nieposiadającymi osobowości prawnej są obowiązane jako płatnicy obliczać i pobierać w ciągu roku zaliczki na podatek dochodowy od osób, które uzyskują od tych zakładów przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, z pracy nakładczej lub ze spółdzielczego stosunku pracy, z zasiłków pieniężnych z ubezpieczenia społecznego wypłacanych przez zakłady pracy lub z tytułu udziału w nadwyżce bilansowej wypłacanej w spółdzielniach pracy.

Z kolei jak stanowi art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Zdaniem Wnioskodawcy, jego pracownicy nie uzyskują przychodu stypizowanego w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT z racji nieodpłatnego udostępnianiu im kanapek, dlatego na Spółce nie ciążą w tym zakresie obowiązki płatnika PIT.

Warunki, które umożliwiają przypisanie nieodpłatnych świadczeń do kategorii przychodu, o którym mowa w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, określił Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 8 lipca 2014 r. (sygn. K 7/13), w którym wskazał, że:

W konsekwencji, zdaniem Trybunału, przeprowadzona powyżej analiza pozwala na określenie cech istotnych kategorii "innych nieodpłatnych świadczeń" jako przychodu w rozumieniu art. 12 ust. 1 i art. 11 ust. 1 u.p.d.o.f. Należy przyjąć, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• po pierwsze, zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• po drugie, zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• po trzecie, korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Z powyższego wyroku TK wynika, iż aby dane świadczenie mogło zostać uznane za przychód pracownika w rozumieniu art. 12 ust. 1 ustawy o PIT, wszystkie trzy warunki wskazane przez Trybunał Konstytucyjny muszą zostać spełnione łącznie.

W odniesieniu do powyższego należy zauważyć, że w przedstawionym stanie faktycznym kanapki są udostępniane przez Wnioskodawcę wszystkim pracownikom w miejscu pracy. Konsumpcja kanapek przez pracowników jest dobrowolna oraz nie jest ewidencjonowana, co uniemożliwia przypisanie konkretnym pracownikom określonych korzyści. Nie można zatem, w sposób wymierny przypisać indywidualnym pracownikom określonych korzyści w sposób umożliwiający określenie ich przychodu z tytułu nieodpłatnego udostępnienia im kanapek.

W związku z powyższym - w ocenie Wnioskodawcy - w przedstawionym stanie faktycznym udostępnienie pracownikom kanapek przez Spółkę nie może być uznane za przychód pracowników określony w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Choć świadczenie Spółki następuje za zgodą indywidualnego pracownika (który decyduje się na konsumpcje kanapki lub kanapek) i leży w jego interesie, to nie został spełniony trzeci warunek, polegający na możliwości przypisania konkretnej, wymiernej korzyści indywidualnemu pracownikowi. Brak spełnienia tego warunku wynika z faktu, że kanapki są finansowane i udostępniane przez Wnioskodawcę ogółowi jego pracowników. To od decyzji indywidualnego pracownika zależy to, czy w ogóle podejmie się konsumpcji kanapek oraz w jakiej ilości je skonsumuje.

Odmienna sytuacja miałaby miejsce w przypadku, gdyby Spółka dofinansowywała koszty zakupu kanapek ponoszone bezpośrednio przez jej pracowników. W takim przypadku możliwe byłoby zidentyfikowanie konkretnej, wymiernej korzyści po stronie każdego pracownika Wnioskodawcy, co w konsekwencji skutkowałoby powstaniem przychodu po stronie pracownika stypizowanego w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT.

Tak przykładowo wskazał Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 18 sierpnia 2018 r. (znak: 0112-KDIL2-1.4011.594.2023.2.DJ), zgodnie z którą:

Jednakże, co już zostało wskazane - w przedstawionym stanie faktycznym nie jest możliwe w sposób wymierny przypisanie indywidualnym pracownikom Spółki określonych korzyści w sposób umożliwiający określenie ich przychodu z tytułu udostępnienia im kanapek.

Z uwagi na powyższe - zdaniem Wnioskodawcy - udostępnienie pracownikom kanapek nie stanowi dla nich przychodu stypizowanego w art. 12 ust. 1 ustawy o PIT i tym samym - na Wnioskodawcy nie ciążą w tym zakresie obowiązki płatnika określone w art. 32 ust. 1 ustawy o PIT.

Na potwierdzenie powyższych wniosków należy przytoczyć interpretację indywidualną Dyrektora KIS z dnia 9 sierpnia 2019 r. (znak: 0115-KDIT2-3.4011.251.2019.2.AWO), zgodnie z którą:

Przez wzgląd na powyższe stanowisko Wnioskodawcy w zakresie pytania nr 2 winno zostać uznane za prawidłowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

W art. 10 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżniono źródła przychodów, gdzie wymieniono m.in.:

W świetle art. 11 ust. 1 ww. ustawy:

Jak wynika z art. 11 ust. 2a tej ustawy:

Na mocy art. 11 ust. 2b ustawy:

Na podstawie art. 12 ust. 1 tej ustawy:

Użyty powyżej zwrot „w szczególności” oznacza, że wymienione kategorie przychodów zostały wskazane jedynie przykładowo. Przychodem ze stosunku pracy i stosunków pokrewnych są więc wszelkiego rodzaju wypłaty i świadczenia skutkujące u podatnika powstaniem przysporzenia majątkowego, mające swoje źródło w łączącym pracownika z pracodawcą stosunku pracy lub stosunku pokrewnym.

Zatem, do przychodów ze stosunku pracy zalicza się wszystkie otrzymywane przez pracownika świadczenia, wynikające z zawartej umowy, bądź mające związek z wykonywaniem przez niego pracy.

W świetle art. 12 ust. 3 ustawy:

Na mocy art. 32 ust. 1 ustawy:

Do pracowników zatrudnionych na umowę o pracę ma zastosowanie art. 12 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaś obowiązki płatnika należy rozpatrywać w kontekście art. 32 ust. 1 tej ustawy.

Jak wynika z wniosku, dokonują Państwo wydatków w celu całościowego sfinansowania kanapek udostępnianych nieodpłatnie swoim pracownikom. Kanapki są udostępniane pracownikom w miejscach ogólnodostępnych, w siedzibie działalności Spółki. Kanapki dostępne są raz w tygodniu, w dni kiedy większość pracowników przebywa w biurze. Pracownicy mają do kanapek swobodny dostęp - mogą je konsumować bez ponoszenia żadnych kosztów. Konsumpcja kanapek nie jest obowiązkowa dla pracowników, a każdy z pracowników może podjąć się konsumpcji kanapek w dowolnej ilości. Nie prowadzą Państwo ewidencji ani nie dokumentują, którzy z Państwa pracowników skorzystali z poczęstunku w postaci kanapek, ani w jakim zakresie. Udostępnianie pracownikom kanapek nie jest obowiązkiem Spółki wynikającym z przepisów prawa, w tym przepisów z zakresu BHP. Sfinansowanie kanapek stanowi wyłącznie przejaw dobrej woli Spółki i nie wynika z żadnych ustawowych zobowiązań wobec Państwa pracowników. Traktują Państwo swoje działanie jako element polityki wewnętrznej, mającej na celu poprawę warunków pracy, zwiększenie efektywności oraz lojalności zespołu pracowników oraz ogólną poprawę atmosfery wśród Państwa pracowników. Nie są Państwo w stanie określić, kto skorzystał z posiłków oraz jaka wartość posiłków (kanapek) przypada na daną osobę (pracownika).

Należy wyjaśnić, że wobec niezdefiniowania w ustawie podatkowej pojęcia „nieodpłatnego świadczenia” zasadne jest odwołanie się do znaczenia tego pojęcia ukształtowanego w orzecznictwie sądowym. Zgodnie z nim nieodpłatnym świadczeniem w rozumieniu przepisów ustawy o podatku dochodowym jest każde zdarzenie prawne i zjawisko gospodarcze, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku danej osobie, mające konkretny wymiar finansowy. Przysporzenie to może polegać na zwiększeniu majątku (aktywów) bądź uniknięciu jego pomniejszenia (zaoszczędzenie wydatków).

Powstanie przychodu ze świadczeń nieodpłatnych należy zatem rozważyć zawsze wtedy, gdy podatnik podatku dochodowego od osób fizycznych otrzymuje bez obowiązku świadczenia wzajemnego rzeczy lub prawa, bądź inne świadczenia lub też możliwość korzystania z rzeczy lub praw (w szczególności ze środków pieniężnych).

W uchwałach z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz z 16 października 2006 r. sygn. akt FPS 1/06 Naczelny Sąd Administracyjny ustalił znaczenie tego terminu w oparciu o przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że na gruncie tej ustawy, termin „nieodpłatne świadczenie” ma „szerszy zakres niż w prawie cywilnym, obejmuje bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

W uchwale z 24 maja 2010 r. sygn. akt II FPS 1/10, NSA potwierdził powyższe stanowisko uznając, że ma ono również zastosowanie do podatku dochodowego od osób fizycznych, w stosunku do sytuacji wynikających z art. 11 ust. 1 w związku z art. 12 ust. 1 i ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przy czym, zgodnie ze stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego (wyrażonym m.in. w wyroku z 8 lipca 2014 r. sygn. akt K 7/13), ukształtowane w procesie stanowienia prawa rozumienie przepisu może odbiegać od literalnego brzmienia, jeżeli określony, ustalony w praktyce, sposób rozumienia treści normatywnej utrwalił się, a zwłaszcza znalazł jednoznaczny i autorytatywny wyraz w orzeczeniach Sądu Najwyższego lub NSA. W takim przypadku należy uznać, że przepis ma taką właśnie treść, jaką odnalazły w nim te najwyższe instancje sądowe.

Powyższy wyrok Trybunału Konstytucyjnego dotyczy wprawdzie świadczeń uzyskiwanych przez pracowników, jednak zawiera wskazówki interpretacyjne, jak należy rozumieć nieodpłatne świadczenia i przywołane ustalenia pozostają aktualne również do sytuacji innych osób.

W wyżej oznaczonym wyroku Trybunał Konstytucyjny (oceniając przepis art. 12 ust. 1 w związku z art. 11 ust. 1 oraz art. 12 ust. 3 w związku z art. 11 ust. 2-2b ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przez pryzmat ich zgodności z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej) stwierdził, że za przychód pracownika mogą być uznane świadczenia, które:

• zostały spełnione za zgodą pracownika (skorzystał z nich w pełni dobrowolnie),
• zostały spełnione w jego interesie (a nie w interesie pracodawcy) i przyniosły mu korzyść w postaci powiększenia aktywów lub uniknięcia wydatku, który musiałby ponieść,
• korzyść ta jest wymierna i przypisana indywidualnemu pracownikowi (nie jest dostępna w sposób ogólny dla wszystkich podmiotów).

Podkreślam, że ustawowe pojęcie nieodpłatnych świadczeń musi być zawsze interpretowane w konkretnym kontekście, a nie w oderwaniu od niego z pominięciem okoliczności realizacji pewnych uprawnień, zjawisk gospodarczych i zdarzeń prawnych.

W kontekście pierwszego warunku, Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że „inne nieodpłatne świadczenia” na rzecz pracownika mogą być uznane za jego dochód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych tylko pod warunkiem, że rzeczywiście spowodowały zaoszczędzenie przez niego wydatków. Ustalenie tej okoliczności zależy od tego, czy pracownik skorzystał ze świadczenia oferowanego przez pracodawcę w pełni dobrowolnie. Zgoda na skorzystanie ze świadczenia wyraża bowiem ocenę pracownika, że świadczenie - z punktu widzenia jego sytuacji zawodowej, życiowej, rodzinnej - jest celowe i przydatne, leży w jego interesie. Oznacza to, że w braku świadczenia ze strony pracodawcy pracownik musiałby ponieść wydatek. W konsekwencji, przyjęcie świadczenia oferowanego przez pracodawcę oznacza uniknięcie tego wydatku.

Formułując drugi warunek Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że dla oceny czy świadczenie leżało w interesie pracownika, istotne jest czy stanowi ono realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku. Trybunał Konstytucyjny - w ślad za uchwałami NSA - uznał, że w zakres nieodpłatnego świadczenia, jako przychodu wchodzą wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, „których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy”.

W konsekwencji, aby wartość świadczenia uzyskanego od pracodawcy podlegała opodatkowaniu, po stronie pracownika musi pojawić się dochód, czyli korzyść majątkowa. Korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzić do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku pracownika nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji, gdy nieodpłatne świadczenie zostało przyjęte jako warunek niezbędny do zgodnego z prawem wykonania pracy - po stronie pracownika nie pojawia się korzyść, która mogłaby być objęta podatkiem dochodowym.

Odnosząc się natomiast do trzeciego warunku, Trybunał Konstytucyjny wskazał, że przychód powstaje, gdy można zindywidualizować świadczenie, określić jego wartość pieniężną oraz skonkretyzować odbiorcę.

Mając powyższe na uwadze Trybunał Konstytucyjny zauważył, że w sytuacji gdy otrzymane przez pracownika nieodpłatne świadczenie stanowi świadczenie pracodawcy, na które pracownik wyraził zgodę, które zostało spełnione w jego interesie i oznacza realne przysporzenie mu korzyści, problem ustalenia podstawy opodatkowania w zasadzie ulega rozwiązaniu.

W świetle powyższego zauważyć należy, że nie każde świadczenie spełnione przez pracodawcę na rzecz pracownika bez ustalonej za nie zapłaty jest świadczeniem podlegającym podatkowi dochodowemu, podobnie jak nie każde tego rodzaju świadczenie jest wyłączone spod regulacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Przy czym, jak słusznie zauważył Trybunał Konstytucyjny, ze względu na otwarty i rozwijający się katalog świadczeń oferowanych przez pracodawców - nie jest możliwe enumeratywne wyliczenie w ustawie podatkowej wszystkich nieodpłatnych przysporzeń, które zgodnie z zasadą powszechności przedmiotowej podatku dochodowego powinny być przez ustawodawcę uwzględnione.

Należy zaznaczyć, że są świadczenia, które gwarantują higieniczne i bezpieczne warunki pracy i służą jej organizacji (umożliwiają prawidłowe wykonywanie pracy), których spełnienie leży przede wszystkim w interesie pracodawcy w celu odpowiedniego zorganizowania własnej działalności. W takim przypadku pracownik korzysta z tych świadczeń (w ramach wykonywania przypisanej pracy), jednak dla niego jest to korzyść niewychodząca na zewnątrz stosunku pracy i niestanowiąca dochodu, będącego przedmiotem opodatkowania.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy, należy wyjaśnić, że pierwszy warunek został spełniony, bowiem skorzystanie z kanapek oferowanych przez Spółkę zależeć będzie od woli pracownika Spółki.

Odnosząc się do drugiego warunku Trybunału Konstytucyjnego - otrzymane przez pracownika świadczenie w postaci darmowych kanapek stanowi dla niego realne przysporzenie majątkowe (korzyść), którego efekt jest uchwytny w jego majątku.

Jak wyjaśniono już wcześniej, korzyść ta może wystąpić w dwóch postaciach:

• prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy,
• albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi.

Taka też sytuacja ma miejsce w przedmiotowym przypadku - pracownik uzyskuje dochód w postaci zaoszczędzenia wydatków, które poniósłby, gdyby nie otrzymał nieodpłatnego świadczenia (tu: kanapek) od pracodawcy (Spółki).

Kluczowe znaczenie w przedmiotowej sprawie ma trzeci warunek opisany w wyroku Trybunału Konstytucyjnego. W ww. wyroku Trybunał orzekł, że aby nieodpłatne świadczenie stanowiło przychód podatkowy, powinna być to korzyść przypisana konkretnej osobie (indywidualnemu pracownikowi), w ustalonej dla niej indywidualnie wysokości. Tym samym, nie można mówić o przychodzie podatkowym, w sytuacji gdy przypisana wartość świadczenia byłaby jedynie wartością statystyczną (ustaloną np. przez podzielenie kosztów zakupu artykułów spożywczych przez całkowitą liczbę pracowników), a nie odzwierciedlałyby rzeczywistej korzyści odniesionej przez daną osobę.

W przedmiotowej sprawie Spółka nie jest w stanie zindywidualizować świadczenia - nie może bowiem jednoznacznie określić, kto korzystał z posiłków ani w jakiej ilości faktycznie zjadł kanapki. Przy czym istotne jest, aby niemożność ustalenia zindywidualizowanej wartości uzyskanych przez wszystkie osoby nieodpłatnych świadczeń wynikała z obiektywnych przesłanek. W sytuacji, gdy Spółka nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretnego pracownika zatrudnionego na umowę o pracę, nie sposób uznać, że pracownik ten uzyskuje przychód podlegający opodatkowaniu.

Mając na uwadze powyższe, udostępnienie wszystkim osobom kanapek przez Spółkę, w sytuacji gdy nie ma możliwości ustalenia wartości świadczenia przypadającego na konkretną osobę, nie będzie stanowiło dla ww. osób przychodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Dla pracowników zatrudnionych na umowę o pracę nie powstanie przychód z tytułu nieodpłatnych świadczeń, o którym mowa w art. 12 ust. 1 w zw. z art. 11 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a Państwo nie będziecie zobowiązani do obliczenia, pobrania i odprowadzenia zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych z tytułu zapewnienia posiłków zgodnie z art. 32 ust. 1 ww. ustawy.

Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Odnosząc się do powołanych przez Państwa we wniosku interpretacji indywidualnych, wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku. Zostały wydane w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące. Nie mogą one zatem przesądzać o niniejszym rozstrzygnięciu. Natomiast organy podatkowe, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkują się wydanymi rozstrzygnięciami organów podatkowych, to nie mają możliwości zastosowania ich wprost, z tego powodu, że nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Każdą sprawę tut. organ jest zobowiązany rozpatrywać indywidualnie.

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Państwa w złożonym wniosku.

W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.