Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 sierpnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 22 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan – w odpowiedzi na wezwanie – pismem z 22 września 2025 r. (data wpływu 25 września 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Kupił Pan wraz z żoną mieszkanie w A. przy ul. B.1. Kredyt na zakup tego mieszkania otrzymał Pan 30 marca 1999 roku. Początkowo mieszkał Pan wraz żoną w tym mieszkaniu przez długi okres, ale na skutek rozrostu rodziny okazało się, że mieszkanie to jest zbyt małe i rozpoczęli poszukiwania nowego mieszkania. W międzyczasie spłacał Pan wraz żoną kredyt za mieszkanie przy ul. B. Pozostała Panu do spłaty niewielka kwota ok. 30 000 zł.

Znalazł Pan wraz z żoną nowe mieszkanie w A. przy ul. C.1. W związku z zakupem nowego mieszkania otrzymał Pan wraz żoną nowy kredyt na zakup tego mieszkania. Kredyt ten niemalże w całości był przeznaczony na zakup nowego mieszkania przy ul. C., a wyłącznie w części 4,75% stanowił spłatę kredytu zaciągniętego na zakup poprzedniego mieszkania przy ul. B.

Przeniósł się Pan natychmiast do nowego mieszkania przy ul. C., w którym mieszka z małżonką do dnia dzisiejszego. Nowy kredyt został pobrany z banku 7 sierpnia 2006 roku. Kredyt został zaciągnięty w X, który obecnie jest bankiem Y. W mieszkaniu przy ul. B. początkowo mieszkali najemcy. Z czasem jak jedno z Pana dzieci dorosło zaczęło mieszkać w mieszkaniu przy ulicy B. W chwili obecnej mieszka tam ze swoją partnerką życiową.

Następnie wszczął Pan postępowanie sądowe przeciwko bankowi, które zakończyło się ugodą podpisaną 22 lipca 2025 roku.

Uzupełnienie wniosku

W piśmie, stanowiącym uzupełnienie wniosku doprecyzował Pan, że kredyt w 2006 roku został w całości zaciągnięty na zakup mieszkania przy ul. C., a w niewielkiej części 4,75% na spłatę poprzedniego kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania przy ul. B., z którego małżonkowie przenieśli się do nowego mieszkania przy ul. C.

Stroną ugody są: Pan, Pana żona oraz Bank.

Główne postanowienia ugody to całkowite umorzenie pozostałej do spłaty kwoty kapitału kredytu, ostateczne uregulowanie roszczeń stron poprzez zapłatę przez bank na rzecz mocodawcy kwoty uzgodnionej w ugodzie, cofnięcie przez Pana pozwu w postępowaniu przed sądem i zrzeczenie się roszczeń wobec banku, cofnięcie przez bank powództwa skierowanego przeciwko Panu oraz zrzeczenie się przez bank wszelkich roszczeń w związku z zawarciem ugody.

W ugodzie nie ma żadnych postanowień stwierdzających, że umowa jest nieważna w całości albo w części.

Bank wypłacił na Państwa rzecz kwotę 661 842,97 PLN. Na dzień sporządzenia ugody, zapłacili Państwo na rzecz Banku kwotę 328 913,85 PLN i 134 489,87 CHF, łącznie około 900 000 zł. Pomimo zapłaty tak dużej kwoty ze strony Pana i żony nadal pozostała duża część zobowiązania do spłaty. Ugoda polegała na umorzeniu pozostałej części długu i zwrocie Panu 100 000 zł (nie po 100 000 zł dla Pana oraz żony, tylko łącznie 100 000 zł dla obydwojga).

Na umorzoną kwotę składała się część kapitału i skapitalizowanych odsetek.

Bank, z którym zawarł Pan w 2006 roku umowę kredytu, jest podmiotem, którego działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym.

Kredyt, o którym mowa we wniosku, został zaciągnięty na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Kredyt był zabezpieczony hipoteką. Nie korzystał Pan z zaniechania poboru podatku.

Pytanie

Czy może Pan korzystać z zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych w części odpowiadającej 95,25% zaciągniętego kredytu na zakup mieszkania przy ul. C.?

Pana stanowisko w sprawie

Zgodnie z § 1 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe zarządza się zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od kwot:

1)umorzonych osobie fizycznej wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego, w przypadku gdy:

a)kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, a w przypadku więcej niż jednego kredytu mieszkaniowego – gdy kredyty mieszkaniowe zostały zaciągnięte na realizację wyłącznie jednej inwestycji mieszkaniowej, oraz

b)osoba fizyczna będąca stroną umowy kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej niż określona w lit. a inwestycji mieszkaniowej.

W niniejszej sprawie kredyt został zaciągnięty w 95,25% na zakup mieszkania przy ul. C. i w 4,75% na spłatę poprzedniego kredytu. Podatnik może skorzystać z zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych w części odpowiadającej 95,25%, ponieważ de facto kredyt ten został zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, gdyż podatnik wraz z rodziną od chwili zaciągnięcia tego kredytu mieszkał wyłącznie w mieszkaniu przy ul. C. Drugie mieszkanie stało się celem inwestycyjnym, ponieważ było przez wiele lat wynajmowane, a następnie rozpoczął w nim mieszkanie dorosły syn wraz z partnerką życiową.

O miejscu zamieszkania decyduje zamiar pobytu na stałe. Definicja miejsca zamieszkania w polskim prawie cywilnym znajduje się w artykule 25 Kodeksu cywilnego, zgodnie z którym: „Miejscem zamieszkania osoby fizycznej jest miejscowość, w której osoba ta przebywa z zamiarem stałego pobytu”.

Kluczowe są dwa elementy faktyczne przebywanie oraz zamiar stałego pobytu. Można mieć tylko jedno miejsce zamieszkana (art. 28 K.c.). Zgodnie z art. 26 Kodeksu cywilnego miejsce zamieszkania dziecka to miejsce zamieszkania rodziców lub opiekuna, w myśl natomiast art. 27 Kodeksu cywilnego osoba pod opieką ma miejsce zamieszkania tam gdzie znajduje się jej opiekun.

Zamiar stałego pobytu to kluczowy element definicji miejsca zamieszkania w polskim prawie cywilnym (art. 25 Kodeksu cywilnego). Choć brzmi jak coś subiektywnego, w praktyce musi być oceniany obiektywnie – na podstawie zachowań, okoliczności i faktów, które wskazują, że dana osoba traktuje daną miejscowość jako swoje centrum życiowe.

Zamiar ten to wewnętrzna wola osoby, by przebywać w danym miejscu na stałe, ale nie wystarczy samo oświadczenie – musi być poparte faktami. Wyróżnia się dwa elementy: Corpus – faktyczne przebywanie w danym miejscu, Animus – zamiar pozostania tam na stałe.

Celem prawidłowej interpretacji należy wziąć pod uwagę:

Zakup mieszkania lub domu w danej miejscowości. Stałe nocowanie i spędzanie czasu wolnego w tym miejscu. Zamieszkiwanie z rodziną lub partnerem. Zatrudnienie w lokalnej firmie (choć samo zatrudnienie nie wystarcza). Zgłoszenie dzieci do lokalnej szkoły lub przedszkola. Zgłoszenie miejsca zamieszkania w urzędach (np. w paszporcie, PIT). Przeniesienie centrum interesów majątkowych i osobistych – np. rachunki, korespondencja, leczenie, kontakty społeczne.

Należy przy tym podkreślić, że:

‒zamiar musi być trwały, a nie tymczasowy czy okazjonalny;

‒nie musi być wyrażony wprost – wystarczy, że wynika z zachowania osoby;

‒można mieć tylko jedno miejsce zamieszkania – nawet jeśli ktoś przebywa w kilku miejscach;

‒zameldowanie nie przesądza o miejscu zamieszkania – to tylko wskazówka.

W niniejszej sprawie nikt nie ma wątpliwości, że ma Pan miejsce zamieszkania przy ul. C. W 2006 roku otrzymał Pan kredyt i natychmiast przeprowadził się do mieszkania przy ul. C., ponieważ to mieszkanie było dla Pana docelowe. Dopiero w tym mieszkaniu mógł Pan w pełni korzystać ze swoich możliwości, a także wygodnie mieszkać wraz z całą rodziną. Poprzednie mieszkanie było zbyt małe i stało się lokalem inwestycyjnym, który był wyłącznie wynajmowany, a następnie stał się miejscem zamieszkania jednego z dorosłych dzieci wraz z jego partnerką. Mieszkanie przy ul. B. nigdy nie będzie miejscem zamieszkania dla Pana, ponieważ do dnia dzisiejszego Pana miejsce zamieszkania znajduje się przy ulicy C. i zamierza tam Pan pozostać już na stałe.

W związku z powyższym, kredyt pobrany w 2006 roku był pobrany tylko na jeden cel mieszkaniowy, który jest realizowany do dnia dzisiejszego w sposób nieprzerwany i z tego powodu może Pan skorzystać z zaniechania poboru podatku dochodowego od osób fizycznych w części odpowiadającej kredytowi przeznaczonemu na zakup mieszkania przy ul. C. Była to kwota odpowiadająca 95,25% kredytu, dlatego może Pan skorzystać z zaniechania poboru podatku w tej części, a w pozostałej części poprosić bank o wystawienie stosownego PIT-u celem zapłaty podatku dochodowego od części kredytu przeznaczonego na spłatę mieszkania przy ul. B.

Dyrektor KIS wydawał korzystne interpretacje w sytuacjach podobnych do niniejszej. Przykładem jest interpretacja indywidualna z dnia 22 maja 2025 r. sygn. 0114-KDIP3-2 4011.151.2025.3.MN.

Zgodnie z jej treścią umorzenie kredytu hipotecznego w części zaciągniętej na zakup lokalu mieszkalnego oraz pokrycie kosztów udzielenia kredytu podlega zaniechaniu poboru podatku dochodowego podczas gdy umorzenie dotyczące refinansowania nakładów wymaga wykazania jako przychód podlegający opodatkowaniu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Podstawową zasadą obowiązującą w przepisach ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.) jest zasada powszechności opodatkowania, która wyrażona została w art. 9 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z jego treścią:

Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 9 ust. 1a ww. ustawy:

Jeżeli podatnik uzyskuje dochody z więcej niż jednego źródła, przedmiotem opodatkowania w danym roku podatkowym jest, z zastrzeżeniem art. 25e, art. 29-30cb, art. 30da-30dh, art. 30e-30g, art. 30j-30p oraz art. 44 ust. 7e i 7f, suma dochodów ze wszystkich źródeł przychodów.

Stosownie do art. 9 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Dochodem ze źródła przychodów, jeżeli przepisy art. 23o, art. 23u, art. 24-24b, art. 24c, art. 24e, art. 30ca, art. 30da oraz art. 30f nie stanowią inaczej, jest nadwyżka sumy przychodów z tego źródła nad kosztami ich uzyskania osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Ogólne pojęcie przychodu zostało wyjaśnione w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zgodnie z tym przepisem:

Przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9, 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, pkt 11, art. 19, art. 25b, art. 30ca, art. 30da i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Z przedstawionych przepisów wynika, że opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych podlega – co do zasady – każdy dochód osiągnięty przez osobę fizyczną. Zgodnie natomiast z definicją dochodu jest nim nadwyżka przychodów ze źródła nad kosztami jego uzyskania. Pojęciem pierwotnym dla dochodu jest więc pojęcie przychodu. Ten z kolei definiowany jest przez ustawodawcę, czemu dał wyraz w art. 11 ust. 1 ww. ustawy, jako otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. Niemniej jednak z definicji tej wywieść można również, że za przychody podatkowe mogą być uznane tylko takie świadczenia, które są określonym przyrostem majątkowym (zarówno zwiększającym aktywa, jak i zmniejszającym pasywa) o charakterze definitywnym, niemające charakteru zwrotnego.

O uzyskaniu przychodu w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym do osób fizycznych można więc mówić w każdej sytuacji gdy podatnik – czy to na skutek otrzymania określonych wartości majątkowych (środków pieniężnych, świadczeń w naturze czy też innych nieodpłatnych świadczeń), czy też gdy na skutek określonego zdarzenia powodującego zmniejszenie jego zobowiązań wobec innych podmiotów – uzyskuje określone przysporzenie majątkowe.

Dla celów podatkowych przyjmuje się – co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie – że pojęcie nieodpłatnego świadczenia, o którym mowa w art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym. Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych wyraźnie rozróżnia źródła przychodów oraz sposób opodatkowania dochodów z poszczególnych źródeł.

Stosownie do przepisów tej ustawy odrębnym źródłem przychodów są określone w art. 10 ust. 1 pkt 9 – inne źródła.

W myśl art. 20 ust. 1 ww. ustawy:

Za przychody z innych źródeł, o których mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9, uważa się w szczególności: kwoty wypłacone po śmierci członka otwartego funduszu emerytalnego wskazanej przez niego osobie lub członkowi jego najbliższej rodziny, w rozumieniu przepisów o organizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych, kwoty uzyskane z tytułu zwrotu z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego oraz wypłaty z indywidualnego konta zabezpieczenia emerytalnego, w tym także dokonane na rzecz osoby uprawnionej na wypadek śmierci oszczędzającego, zasiłki pieniężne z ubezpieczenia społecznego, alimenty, stypendia, świadczenia otrzymane z tytułu umowy o pomocy przy zbiorach, dotacje (subwencje) inne niż wymienione w art. 14, dopłaty, nagrody i inne nieodpłatne świadczenia nienależące do przychodów określonych w art. 12-14 i art. 17.

Użycie w powyższym przepisie sformułowania „w szczególności”, wskazuje, że definicja przychodów z innych źródeł ma charakter otwarty i nie ma przeszkód, aby do tej kategorii zaliczyć również przychody inne niż wymienione wprost w przepisie art. 20 ust. 1 ustawy. O przychodzie podatkowym z innych źródeł będziemy mówić w każdym przypadku, kiedy u podatnika wystąpią realne korzyści majątkowe.

Przystępując do oceny skutków podatkowych umorzenia przez bank wierzytelności z tytułu kredytu hipotecznego, zaciągniętego przez Pana należy wskazać, że instytucja kredytu uregulowana została przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.).

Zgodnie z treścią art. 69 ust. 1 ww. ustawy:

Przez umowę kredytu bank zobowiązuje się oddać do dyspozycji kredytobiorcy na czas oznaczony w umowie kwotę środków pieniężnych z przeznaczeniem na ustalony cel, a kredytobiorca zobowiązuje się do korzystania z niej na warunkach określonych w umowie, zwrotu kwoty wykorzystanego kredytu wraz z odsetkami w oznaczonych terminach spłaty oraz zapłaty prowizji od udzielonego kredytu.

Z kolei umorzenie wierzytelności następuje w przypadku zwolnienia z długu, czyli zrzeczenia się przez wierzyciela prawa do wierzytelności, bez uzyskania świadczenia ze strony dłużnika. Takie zrzeczenie się, pod warunkiem, że dłużnik je przyjmie, powoduje, że zobowiązanie wygasa.

Zgodnie bowiem z instytucją zwolnienia z długu uregulowaną w art. 508 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.):

Zobowiązanie wygasa, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje.

Tak więc, dla umorzenia wierzytelności konieczna jest zgoda dłużnika (np. uzyskana w wyniku ugody, czy poprzez oświadczenie).

Otrzymanie kredytu i jego spłata na warunkach przewidzianych w umowie kredytowej są obojętne podatkowo. Przychód po stronie kredytobiorcy pojawia się w przypadku, kiedy dochodzi do umorzenia kredytu, jego części lub odsetek. Wtedy bowiem kredytobiorca osiąga konkretne przysporzenie majątkowe (przychód w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych).

Tym samym, umorzoną kwotę wierzytelności z tytułu kredytu hipotecznego należy zakwalifikować do przychodu z innych źródeł, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

W tym miejscu należy wskazać na rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 102 ze zm.).

Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia Ministra Finansów:

1.Zarządza się zaniechanie poboru podatku dochodowego od osób fizycznych od kwot:

1)umorzonych osobie fizycznej wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego, w przypadku gdy:

a)kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, a w przypadku więcej niż jednego kredytu mieszkaniowego – gdy kredyty mieszkaniowe zostały zaciągnięte na realizację wyłącznie jednej inwestycji mieszkaniowej, oraz

b)osoba fizyczna będąca stroną umowy kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej niż określona w lit. a inwestycji mieszkaniowej;

2)otrzymanych przez osobę fizyczną świadczeń z tytułu kredytu mieszkaniowego udzielonego w walucie obcej lub w złotych, lecz nominowanego lub indeksowanego do waluty obcej, w związku z powstaniem przychodu z tytułu zastosowania ujemnego oprocentowania.

2.Kwoty wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 1, obejmują:

1)kwoty kredytu mieszkaniowego (kapitału);

2)odsetki, w tym odsetki skapitalizowane, i prowizje;

3)opłaty, jeżeli ich poniesienie przez kredytobiorcę było niezbędne do zawarcia umowy kredytu mieszkaniowego, z wyjątkiem kosztów usług dodatkowych, w szczególności ubezpieczeń.

3.W przypadku gdy kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty również na wydatki inne niż określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2022 r. poz. 2647, z późn. zm.), zaniechanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, obejmuje kwotę wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego w części, w jakiej kwota kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na wydatki określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 tej ustawy pozostaje do całkowitej kwoty zaciągniętego kredytu mieszkaniowego.

4.W przypadku gdy kredyt mieszkaniowy został zastąpiony kredytem refinansowym lub gdy na jego spłatę został zaciągnięty kredyt konsolidacyjny, zaniechanie, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, obejmuje odpowiednio kwotę wierzytelności z tytułu kredytu refinansowego lub konsolidacyjnego w części odpowiadającej kwocie wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego.

5.Przez jedną inwestycję mieszkaniową, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, rozumie się inwestycję, której celem jest zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych:

1)jednego gospodarstwa domowego albo

2)więcej niż jednego gospodarstwa domowego, w przypadku gdy osoby fizyczne mające zajmować wspólnie jeden budynek mieszkalny, nie mniej niż jedna osoba fizyczna z każdego takiego gospodarstwa, są osobami zaliczonymi do I grupy podatkowej w rozumieniu art. 14 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2023 r. poz. 1774 i 1843).

6.Przez jedno gospodarstwo domowe, o którym mowa w ust. 5, rozumie się gospodarstwo prowadzone przez osobę fizyczną zajmującą jeden lokal mieszkalny albo jeden budynek mieszkalny jednorodzinny, samodzielnie lub wspólnie z innymi osobami stale z nią zamieszkującymi i gospodarującymi.

7.W przypadku gdy stroną umowy kredytu mieszkaniowego na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, o której mowa w ust. 1 pkt 1 lit. a, są co najmniej dwie osoby fizyczne, zaniechanie poboru podatku, o którym mowa w ust. 1 pkt 1, ma zastosowanie wyłącznie do osób, o których mowa w ust. 1 pkt 1 lit. b.

Natomiast z § 3 ust. 1 ww. rozporządzenia wynika, że:

Ilekroć w rozporządzeniu jest mowa o kredycie mieszkaniowym, należy przez to rozumieć kredyt, który został:

1)udzielony przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmiot, którego działalność podlega nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym, uprawniony do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady funkcjonowania takich podmiotów, oraz

2)zabezpieczony w postaci hipoteki ustanowionej na nieruchomości lub udziale w nieruchomości lub prawie wieczystego użytkowania gruntu lub udziale w takim prawie, lub spółdzielczym własnościowym prawie do lokalu mieszkalnego lub udziale w takim prawie, lub prawie do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziale w takim prawie, oraz

3)zaciągnięty na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Z kolei § 4 ww. rozporządzenia stanowi, że:

Zaniechanie, o którym mowa w § 1 i § 2, ma zastosowanie do dochodów (przychodów) uzyskanych od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2026 r.

Zgodnie z treścią ww. art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:

Za wydatki poniesione na cele, o których mowa w ust. 1 pkt 131, uważa się wydatki poniesione na:

a)nabycie budynku mieszkalnego, jego części lub udziału w takim budynku, lokalu mieszkalnego stanowiącego odrębną nieruchomość lub udziału w takim lokalu, a także na nabycie gruntu lub udziału w gruncie albo prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, związanych z tym budynkiem lub lokalem,

b)nabycie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego lub udziału w takim prawie, prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej lub udziału w takim prawie,

c)nabycie gruntu pod budowę budynku mieszkalnego lub udziału w takim gruncie, prawa użytkowania wieczystego takiego gruntu lub udziału w takim prawie, w tym również z rozpoczętą budową budynku mieszkalnego, oraz nabycie innego gruntu lub udziału w gruncie, prawa użytkowania wieczystego gruntu lub udziału w takim prawie, jeżeli w okresie, o którym mowa w ust. 1 pkt 131, grunt ten zmieni przeznaczenie na grunt pod budowę budynku mieszkalnego,

d)budowę, rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub remont własnego budynku mieszkalnego, jego części lub własnego lokalu mieszkalnego,

e)rozbudowę, nadbudowę, przebudowę lub adaptację na cele mieszkalne własnego budynku niemieszkalnego, jego części, własnego lokalu niemieszkalnego lub własnego pomieszczenia niemieszkalnego

–położonych w państwie członkowskim Unii Europejskiej lub w innym państwie należącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego albo w Konfederacji Szwajcarskiej.

Dochody, od których zaniechano poboru podatku nie są wykazywane w zeznaniach rocznych i nie podlegają opodatkowaniu oraz zgłoszeniu do urzędu skarbowego.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że w 2006 r. zaciągnął Pan wraz żoną kredyt hipoteczny w X (obecnie Y) na zakup mieszkania przy ul. C., a w niewielkiej części 4,75% na spłatę poprzedniego kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania przy ul. B. Bank jest podmiotem, którego działalność podlegała nadzorowi państwowego organu nadzoru nad rynkiem finansowym. W przeszłości nie korzystał Pan z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych. W 2025 r. zawarł Pan ugodę z bankiem, na podstawie której bank m.in. umorzył pozostałą część Pana długu. Na umorzoną kwotę składała się część kapitału i skapitalizowanych odsetek.

W okolicznościach przedmiotowej sprawy, umorzenie przez bank kwoty wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego w 2006 r. r. będzie dla Pana przychodem w rozumieniu art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, z tytułu nieodpłatnych świadczeń klasyfikowanym do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 9 w zw. z art. 20 ust. 1 ww. ustawy.

Jednakże, z regulacji ww. rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 11 marca 2022 r. w sprawie zaniechania poboru podatku dochodowego od niektórych dochodów (przychodów) związanych z kredytem hipotecznym udzielonym na cele mieszkaniowe wynika, że zaniechanie poboru podatku znajdzie zastosowanie do umorzonych od dnia 1 stycznia 2022 r. do dnia 31 grudnia 2026 r. osobom fizycznym kwot wierzytelności z tytułu kredytów zaciągniętych na cele mieszkaniowe i zabezpieczonych hipotecznie, udzielonych przed dniem 15 stycznia 2015 r. przez podmioty uprawnione do udzielania kredytów na podstawie odrębnych ustaw, w przypadku, gdy kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej, a w przypadku więcej niż jednego kredytu mieszkaniowego – gdy kredyty mieszkaniowe zostały zaciągnięte na realizację wyłącznie jednej inwestycji mieszkaniowej oraz w sytuacji, gdy osoba fizyczna będąca stroną umowy kredytu mieszkaniowego nie korzystała z zaniechania poboru podatku od kwot umorzonych wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na realizację innej niż określona w lit. a) inwestycji mieszkaniowej (§ 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. rozporządzenia).

Z powyższego wynika, że dopuszczalne jest realizowanie kilku inwestycji mieszkaniowych przez osobę fizyczną. Istotne jest zatem, żeby kredyt mieszkaniowy został przeznaczony na wydatki, o których mowa w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz został przeznaczony na realizację jednej inwestycji mieszkaniowej (rozporządzenie nie przewiduje możliwości podziału jednego kredytu na dwie inwestycje). W sytuacji, gdy kredyt mieszkaniowy został zastąpiony kredytem refinansowym lub gdy na jego spłatę został zaciągnięty kredyt konsolidacyjny, zaniechanie obejmuje odpowiednio kwotę wierzytelności z tytułu kredytu refinansowego lub konsolidacyjnego w części odpowiadającej kwocie wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego. W przypadku, gdy kredyt mieszkaniowy został zaciągnięty również na wydatki inne niż określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zaniechanie obejmuje kwotę wierzytelności z tytułu kredytu mieszkaniowego w części, w jakiej kwota kredytu mieszkaniowego zaciągniętego na wydatki określone w art. 21 ust. 25 pkt 1 tej ustawy pozostaje do całkowitej kwoty zaciągniętego kredytu mieszkaniowego.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że kredyt mieszkaniowy z 2006 r. nie został zaciągnięty na realizację wyłącznie jednej inwestycji mieszkaniowej, lecz dotyczył dwóch mieszkań:

-spłatę wcześniejszego kredytu na nabycie mieszkania przy ul. B.1 w A. – (inwestycja nr 1) – 4,75% kredytu;

-zakup mieszkania przy ul. C.1 w A. (inwestycja nr 2) – 95,25% kredytu.

Jak wynika wprost z zadanego przez Pana pytania, inwestycją mieszkaniową, co do której zamierza Pan skorzystać z zaniechania poboru podatku jest zakup mieszkania przy ul. C.1 w A. W tym kontekście postanowienia ugody dotyczące spłaty Pana poprzedniego kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania przy ul. B.1 dotyczą zupełnie innej, odrębnej inwestycji mieszkaniowej.

Zatem, skoro inwestycją mieszkaniową, co do której chce Pan skorzystać z zaniechania poboru podatku jest zakup mieszkania przy ul. C., zaniechanie poboru podatku w związku z umorzeniem przez bank części wierzytelności z tytułu kredytu hipotetycznego zaciągniętego w 2006 roku (tj. kredytu udzielonego na zakup mieszkania przy ul. C. oraz na spłatę poprzedniego kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania przy ul. B.) przysługuje – jak słusznie Pan wskazał – jedynie do tej części umorzenia wierzytelności, która odpowiada wartości kredytu, jaka służyła pokryciu kosztów zakupu mieszkania przy ul. C., natomiast nie ma zastosowania do pozostałej części umorzonego długu, dotyczącego spłaty poprzedniego kredytu zaciągniętego na zakup mieszkania przy ul. B.

Tym samym Pana stanowisko uznano za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

W odniesieniu do powołanej przez Pana interpretacji indywidualnej informuję, że wydana została w indywidualnej sprawie i nie ma zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1)z zastosowaniem art. 119a;

2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.