Temat interpretacji
Interpretacja indywidualna
– stanowisko prawidłowe
Szanowny Panie,
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych - jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
22 sierpnia 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 22 sierpnia 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan - w odpowiedzi na wezwanie - pismami z 25 września 2025 r. (data wpływu 25 września 2025 r.) oraz 26 września 2025 r. (data wpływu 26 września 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:
Opis stanu faktycznego
Jest Pan polskim rezydentem podatkowym zamieszkałym w Polsce. Od 25 kwietnia 2000 r. prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą: X (NIP: (...)), z siedzibą w Y, przy ul. A1. Dochody uzyskiwane przez Pana z pozarolniczej działalności gospodarczej opodatkowane są podatkiem liniowym (według art. 30c ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Uzyskuje Pan przychody ze sprzedaży robót budowlanych związanych ze wznoszeniem budynków mieszkalnych i niemieszkalnych oraz świadczy Pan usługi najmu nieruchomości. W ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabywa Pan nieruchomości zabudowane i nieruchomości niezabudowane.
25 kwietnia 2023 r. w ramach prowadzonej działalności gospodarczej nabył Pan zabudowaną nieruchomość położoną w Y, przy ul. B1. Nieruchomość obejmuje: grunt o powierzchni: (...) m2 oraz budynek niemieszkalny (…) o powierzchni zabudowy: (...) m2 wraz z pomieszczeniem pomocniczym - przynależnym do budynku głównego -o powierzchni zabudowy: (...) m2.
Z aktu notarialnego przenoszącego prawo własności nieruchomości zabudowanej (repertorium A numer: (...) z (...) 2023 r.) wynika, że nabyty budynek - w oparciu o wypis z rejestru gruntów - został sklasyfikowany jako budynek oświaty, nauki i kultury. W okresie poprzedzającym nabycie, funkcjonowało w nim (...).
Zakupił Pan budynek z przeznaczeniem na prowadzenie działalności gospodarczej. W przyszłości, być może po zmianach projektowych, budynek - podobnie jak inne Pana nieruchomości zabudowane - zostanie przeznaczony na wynajem. Do tej pory nie ponosił Pan żadnych wydatków na ulepszenie środka trwałego, w tym, np. jego adaptację.
Zgodnie z decyzją numer: (...) - wydaną (...) 2014 r. przez (...) Konserwatora Zabytków - budynek został wpisany do rejestru zabytków nieruchomych. Z treści wydanej decyzji wynika, że wpis ten obejmuje dom murowany (na moment wydania decyzji był to budynek (...)) zbudowany w III ćwierci XIX wieku. Budynek wpisany do rejestru zabytków jest automatycznie objęty ochroną konserwatorką na podstawie przepisów ustawy z 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 1292 ze zm.). Po wpisie do rejestru zabytków, budynek staje się zabytkiem chronionym indywidualnie, co wiąże się z obowiązkami właściciela i ograniczeniami prawnymi dotyczącymi wszelkich prac i zmian.
20 lutego 2024 r. wyżej wskazany budynek niemieszkalny (…) został przyjęty do używania jako środek trwały. Budynek stanowiący Pana własność - kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania - został sklasyfikowany według Klasyfikacji Środków Trwałych pod symbolem: 109 - jako: „Pozostałe budynki niemieszkalne”. Zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi Klasyfikacji Środków Trwałych, rodzaj ten obejmuje obiekty budowlane wpisane do rejestru zabytków i objęte indywidualną ochroną konserwatorską oraz nieruchome archeologiczne dobra kultury.
Dla celów amortyzacji środka trwałego - na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych - przyjął Pan roczną stawkę amortyzacyjną w wysokości: 33%.
W uzupełnieniu wniosku - odpowiadając na następujące pytania - doprecyzował Pan, że:
Czy budynek niemieszkalny został przez Pana po raz pierwszy wprowadzony do Pana ewidencji środków trwałych?
Budynek niemieszkalny został przez Pana po raz pierwszy wprowadzony do Pana ewidencji środków trwałych.
W jaki sposób wykorzystywał Pan budynek niemieszkalny w okresie od dnia nabycia do dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych?
W okresie od dnia nabycia do dnia wprowadzenia budynku niemieszkalnego do ewidencji środków trwałych, był wykorzystany do sporządzenia architektonicznej inwentaryzacji nieruchomości zabudowanej, opracowania koncepcji docelowego przeznaczenia obiektu budowlanego oraz dokumentacji niezbędnej do współpracy z Miejskim Konserwatorem Zabytków w (...) . Zaznacza Pan, że proces dokumentacyjny związany z podjęciem jakichkolwiek robót budowlanych w obiekcie budowlanym wpisanym do rejestru zabytków i objętym indywidualną ochroną konserwatorską jest znacznie wydłużony ze względu na zabytkowy status obiektu. Wobec tego, w wyżej wskazanym okresie - następującym bezpośrednio po nabyciu - budynek niemieszkalny nie był w sposób fizyczny wykorzystywany w toku prowadzonej działalności, w tym nie były prowadzone w nim żadne roboty budowlane, ponieważ ich wykonanie wymaga uprzedniej akceptacji Miejskiego Konserwatora Zabytków.
W jaki sposób wykorzystywał Pan budynek niemieszkalny w okresie od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych do dnia otrzymania tego wezwania?
W okresie od dnia wprowadzenia do ewidencji środków trwałych do dnia otrzymania tego wezwania, budynek niemieszkalny również jest wykorzystywany na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej. W wyżej wskazanym okresie, otrzymał Pan dokumentację dotyczącą budynku niemieszkalnego w zakresie obejmującym analizę stanu technicznego stolarki okiennej, stolarki drzwiowej, okiennic oraz określonych detali architektonicznych wraz z opracowaniem programu konserwatorskiego ich renowacji zgodnie z wytycznymi Miejskiego Konserwatora Zabytków w (...). Dokumentacja ta jest związaną z przyszłą (w perspektywie wieloletniej) wymianą stolarki okiennej i drzwiowej w budynku niemieszkalnym.
W okresie następującym po przyjęciu środka trwałego do używania, budynek niemieszkalny, ze względu na swoją lokalizację w bliskim sąsiedztwie innych komercyjnych nieruchomości należących do Pana, jest także wykorzystywany jako zaplecze magazynowo-techniczne, wspierające Pana działalność objętą głównym profilem działalności gospodarczej (roboty budowlane, wynajem nieruchomości własnych).
Przez jaki czas budynek niemieszkalny był (przed nabyciem nieruchomości zabudowanej przez Pana) używany?
Z posiadanej przez Pana kwerendy archiwalnej i bibliograficznej wynika, że budynek o charakterze (...) został wybudowany przez Pana (...) w latach: 1898‑1899 i potem był przez Niego użytkowany do Jego śmierci w (...) r. Pan (...) używał nieruchomość także do prowadzenia własnego (...). Po 1945 r. budynek został (...). Od 1954 r. budynek pełnił funkcję (...) oraz siedziby (...). Nieruchomość, obejmująca wyżej wskazany budynek, została nabyta przez Pana od Pani (...) (wdowie po Panu (...)). Pierwotnie nieruchomość stanowiła majątek osobisty Pana (...) Po śmierci męża - w (...) r. - właścicielem nieruchomości (do momentu jej zbycia na rzecz Pana - (...) r.) pozostawała Pani (...). W latach 2006-2019, tj. kiedy właścicielem pozostawał Pan (...), wyżej wskazany budynek niemieszkalny był wykorzystywany przez (...) - do prowadzenia (...).
Kto (Pan, inny podmiot – poprzedni właściciel/właściciel) korzystał (używał) w podanym wyżej okresie z budynku niemieszkalnego?
Przed nabyciem budynku niemieszkalnego w ogóle nie korzystał Pan z tej nieruchomości. W okresie poprzedzającym nabycie z nieruchomości zabudowanej budynkiem niemieszkalnym korzystali ówcześni właściciele (np. Pan (...), Państwo (...)) lub inne podmioty, którym nieruchomość zabudowana została udostępniona do używania przez jej właścicieli.
Jak budynek niemieszkalny został sklasyfikowany według Polskiej klasyfikacji Obiektów Budowlanych (Rozporządzenie Rady Ministrów z 30 grudnia 1999 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych – PKOB)?
Budynkowi niemieszkalnemu, który jako środek trwały został sklasyfikowany pod symbolem: 109 - „Pozostałe budynki niemieszkalne” (według Klasyfikacji Środków Trwałych rodzaj ten obejmuje: obiekty budowlane wpisane do rejestru zabytków i objęte indywidualną ochroną konserwatorską) - odpowiada symbol: 127 - „Pozostałe budynki niemieszkalne” - według Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych (według PKOB rodzaj ten obejmuje - pod symbolem: 1273 - Obiekty budowlane wpisane do rejestru zabytków i objęte indywidualną ochroną konserwatorską).
Czy budynek niemieszkalny jest obecnie przez Pana wynajmowany? Jeśli nie – proszę żeby Pan podał, w jaki sposób wykorzystuje Pan obecnie budynek niemieszkalny w Pana działalności gospodarczej?
Choć budynek niemieszkalny na obecnym etapie prac dokumentacyjno-projektowych mógłby być oddany w najem, to zrezygnował Pan z tej możliwości, aby uniknąć ograniczeń w swobodnym dysponowaniu budynkiem. Wobec tego, budynek niemieszkalny nie jest obecnie wynajmowany przez Pana. Obecnie budynek niemieszkalny jest wykorzystywany w sposób opisany w punkcie: 3. W związku z dysponowaniem prawem własności do budynku niemieszkalnego, trwają czynności związane z opracowaniem dokumentacji dotyczącej współpracy z konserwatorem zabytków oraz warunków zabudowy. Poza tym, nieruchomość zabudowana budynkiem niemieszkalnym, służy jako zaplecze wspierające działalność objętą głównym profilem działalności gospodarczej (roboty budowlane, wynajem nieruchomości własnych).
Pytanie
Czy w przypadku używanego budynku niemieszkalnego (…), po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, wpisanego do rejestru zabytków i objętego indywidualną ochroną konserwatorską, sklasyfikowanego pod symbolem: 109 KŚT, dopuszczalne jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, przy zastrzeżeniu, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata, wobec czego może Pan przyjąć roczną stawkę amortyzacji w wysokości 33%?
Pana stanowisko w sprawie
Pana zdaniem, w przypadku używanego budynku niemieszkalnego, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, wpisanego do rejestru zabytków i objętego indywidualną ochroną konserwatorską (sklasyfikowanego pod symbolem: 109 KŚT) jest Pan uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 33% na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Zaznaczył Pan, że dla uznania składnika majątku za środek trwały, o którym mowa w art. 22a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, niezbędne jest aby:
·stanowił on własność lub współwłasność podatnika,
·został nabyty lub wytworzony we własnym zakresie przez podatnika,
·był kompletny i zdatny do użytku w dniu przyjęcia do używania,
·przewidywany okres jego używania był dłuższy niż rok,
·być wykorzystywany przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną działalnością albo oddany do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Podkreślił Pan, że składnik majątku spełnia kryterium kompletności, jeżeli jest wyposażony we wszystkie elementy umożliwiające jego funkcjonowanie zgodnie z przeznaczeniem. Natomiast, sfomułowanie „zdatny do użytku” - w Pana opinii - należy rozumieć jako możliwość faktycznego oraz prawnego użytkowania.
Podał Pan, że środki trwałe mogą być amortyzowane według wybranej metody amortyzacji, pod warunkiem spełnienia ustawowych wymagań. Dla danego środka trwałego - przed rozpoczęciem amortyzacji - podatnik dokonuje wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych i wybraną metodę stosuje do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Uważa Pan, że - co do zasady - środek trwały podlega amortyzacji według stawki amortyzacyjnej określonej w: „Wykazie rocznych stawek amortyzacyjnych” - stanowiącym załącznik nr 1 do ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Zauważa Pan jednak, że istnieje możliwość ustalenia przez podatnika indywidualnej stawki amortyzacyjnej. Na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, podatnicy mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 - 10 lat, z wyjątkiem trwale związanych z gruntem budynków handlowo - usługowych wymienionych w rodzaju 103 KŚT i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 KŚT, trwale związanych z gruntem, dla których okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata.
Przytoczył Pan, że w myśl art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, środki trwałe, będące budynkami, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane przez podmiot inny niż podatnik co najmniej przez okres 60 miesięcy. Jest Pan zdania, że w zawartej w art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji: „używany środek trwały”, występują dwa istotne elementy: pojęcie: „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nabycie) oraz udowodnienie: „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany.
W Pana ocenie, używanie środka trwałego musi zatem nastąpić przed jego nabyciem przez podatnika, co oznacza, że podatnik może zastosować indywidualną stawkę amortyzacji, jeżeli nabył używany środek trwały (budynek), który przed jego nabyciem był wykorzystywany przez inny podmiot (podmioty) przez wymagany okres co najmniej 60 miesięcy.
Zaznaczył Pan, że budynek został wybudowany w III ćwierci XIX wieku, co potwierdza m.in. posiadana przez Pana decyzja o wpisie budynku do rejestru zabytków. Bezpośrednio przed nabyciem nieruchomości przez Pana, w budynku mieściła się (...), która prowadziła tam przez okres kilkunastu lat (...), co wynika m.in. z danych tej (...) zamieszczonych w Krajowym Rejestrze Sądowym. Wobec tego, uważa Pan, że warunek używania środka trwałego zdefiniowany przez art. 22j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych uznaje się za spełniony.
Podał Pan, że po raz pierwszy wprowadził Pan budynek do ewidencji środków trwałych 20 lutego 2024 r. - jako budynek niemieszkalny (…) wpisany do rejestru zabytków sklasyfikowany pod symbolem: 109 -„Pozostałe budynki niemieszkalne” (według Klasyfikacji Środków Trwałych), przyjmując - dla celów amortyzacji środka trwałego - roczną stawkę amortyzacyjną w wysokości 33%.
Wskazał Pan, że zgodnie z objaśnieniami szczegółowymi rodzaj: 109 KŚT obejmuje m.in. obiekty budowlane wpisane do rejestru zabytków i objęte indywidualną ochroną konserwatorską oraz nieruchome archeologiczne dobra kultury.
Z uwagi na fakt, że budynek niemieszkalny:
·został nabyty jako używany,
·jest obiektem budowlanym wpisanym do rejestru zabytków i objętym indywidualną ochroną konserwatorską, sklasyfikowanym pod symbolem: 109 KŚT,
·jest wykorzystywany na potrzeby związane z prowadzoną działalnością gospodarczą
- uważa Pan, że ma Pan prawo do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, przy czym okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata. Pana zdaniem, oznacza to, że stawka amortyzacyjna w wysokości 33% rocznie jest dopuszczalna.
W Pana opinii, potwierdzenie tego stanowiska można odnaleźć w interpretacjach indywidualnych:
•Dyrektora Izby Skarbowej w Poznaniu z 14 lutego 2013 r. znak ILPB4/423‑390/12‑2/MC,
•Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi z 17 listopada 2015 r. znak IPTPB1/4511‑524/15‑2/AG, oraz
•Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 6 lutego 2018 r. znak 0113‑KDIPT2‑1.4011.483.2017.1.MM.
Podkreślił Pan przy tym, że pomimo tego, że jedna ze wskazanych interpretacji dotyczy podatnika będącego osobą prawną, to zaznacza Pan, że regulacje dotyczące osób prawnych są w tym zakresie identyczne, co powoduje, że stanowisko dotyczące opodatkowania osób prawnych znajduje pełne zastosowanie do osób fizycznych.
Dodał Pan również, że dwukrotnie weryfikował Pan własne stanowisko w tej sprawie na infolinii Krajowej Informacji Skarbowej, gdzie uzyskał Pan informację ustną potwierdzającą zasadność zastosowania trzyletniego okresu amortyzacji dla wskazanego budynku niemieszkalnego wpisanego do rejestru zabytków.
Pana zdaniem, do wyżej wskazanego budynku niemieszkalnego nie będzie miał zastosowania zakaz amortyzacji, o którym mowa w art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczący budynków mieszkalnych. Budynek ten został nabyty jako budynek niemieszkalny (…), co wynika z treści aktu notarialnego (repertorium A (...) z (...) 2023 r.) oraz wypisu z rejestru grantów. W ewidencji środków trwałych również został ujęty jako budynek niemieszkalny. Takie przeznaczenie budynku - w Pana ocenie - wyklucza obecnie stosowanie art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Dopiero ewentualna przyszła zmiana przeznaczenia budynku (nie wyklucza Pan zmiany przeznaczenia budynku z niemieszkalnego na mieszkalny) może spowodować konieczność zastosowania całkowitego zakazu amortyzacji w oparciu o art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t.j. Dz.U. 2024 r. poz. 226 ze zm.):
Kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.
Zgodnie z generalną zasadą zawartą w cytowanym przepisie, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, to pomiędzy tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek tego typu, że poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów.
Kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalne i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów. Przy czym - związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła - należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.
W świetle powyższego, żeby wydatek poniesiony przez Podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą zostać spełnione następujące warunki, tzn. dany wydatek:
·został poniesiony przez Podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność Podatnika przez osoby inne niż Podatnik),
·jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
·pozostaje w związku z prowadzoną przez Podatnika działalnością gospodarczą,
·poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
·został właściwie udokumentowany,
·nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 wskazanej ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Pierwsze zdanie art. 22 ust. 8 wskazanej wyżej ustawy stanowi, że:
Kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne) dokonywane wyłącznie zgodnie z art. 22a-22o, z uwzględnieniem art. 23.
Natomiast, zgodnie z art. 22a ust. 1 cytowanej ustawy:
Amortyzacji podlegają, z zastrzeżeniem art. 22c, stanowiące własność lub współwłasność podatnika, nabyte lub wytworzone we własnym zakresie, kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do używania:
1) budowle, budynki oraz lokale będące odrębną własnością,
2) maszyny, urządzenia i środki transportu,
3) inne przedmioty
- o przewidywanym okresie używania dłuższym niż rok, wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą albo oddane do używania na podstawie umowy najmu, dzierżawy lub umowy określonej w art. 23a pkt 1, zwane środkami trwałymi.
Co jednak ważniejsze, zgodnie z art. 22c tej ustawy:
Amortyzacji nie podlegają:
1) grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów,
2) budynki mieszkalne wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami, lokale mieszkalne stanowiące odrębną nieruchomość, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz prawo do domu jednorodzinnego w spółdzielni mieszkaniowej, służące prowadzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane na podstawie umowy,
3) dzieła sztuki i eksponaty muzealne,
4) wartość firmy, jeżeli wartość ta powstała w inny sposób niż określony w art. 22b ust. 2 pkt 1 i 1a,
5) składniki majątku, które nie są używane na skutek zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej na podstawie przepisów dotyczących zawieszenia wykonywania działalności gospodarczej albo zaprzestania działalności, w której te składniki były używane; w tym przypadku składniki te nie podlegają amortyzacji od miesiąca następującego po miesiącu, w którym zawieszono albo zaprzestano tej działalności
- zwane odpowiednio środkami trwałymi lub wartościami niematerialnymi i prawnymi.
Z okoliczności przedstawionej przez Pana sprawy wynika jednak m.in., że:
·zakupił Pan budynek niemieszkalnyz przeznaczeniem na prowadzenie działalności gospodarczej
·budynek niemieszkalny:
oprzyjął Pan do używania jako środek trwały - symbol 109 Klasyfikacji Środków Trwałych - „Pozostałe budynki niemieszkalne”,
owedług Polskiej Klasyfikacji Obiektów Budowlanych rodzaj ten obejmuje - pod symbolem: 1273 - Obiekty budowlane wpisane do rejestru zabytków i objęte indywidualną ochroną konserwatorską,
·ustalił Pan roczną stawkę amortyzacyjną w wysokości: 33%.
Opierając się zatem na wynikających z wniosku (i jego uzupełnienia) informacjach, zgadzam się więc z Pana opinią, że:
(…) do wyżej wskazanego budynku niemieszkalnego nie będzie miał zastosowania zakaz amortyzacji, o którym mowa w art. 22c pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych dotyczący budynków mieszkalnych.
Z punktu widzenia podniesionej przez Pana problematyki, istotne jest również to, że w myśl art. 22h ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Odpisów amortyzacyjnych dokonuje się od wartości początkowej środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych, z zastrzeżeniem art. 22k, począwszy od pierwszego miesiąca następującego po miesiącu, w którym ten środek lub wartość wprowadzono do ewidencji (wykazu), z zastrzeżeniem art. 22e, do końca tego miesiąca, w którym następuje zrównanie sumy odpisów amortyzacyjnych z ich wartością początkową lub w którym postawiono je w stan likwidacji, zbyto lub stwierdzono ich niedobór; suma odpisów amortyzacyjnych obejmuje również odpisy, których, zgodnie z art. 23 ust. 1, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.
Ponadto, na podstawie art. 22i ust. 1 tej ustawy:
Odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, z zastrzeżeniem art. 22j-22ł, dokonuje się przy zastosowaniu stawek amortyzacyjnych określonych w Wykazie stawek amortyzacyjnych i zasad, o których mowa w art. 22h ust. 1 pkt 1.
Z kolei, art. 22h ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych stanowi, że:
Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l i 22ł, dokonują wyboru jednej z metod amortyzacji określonej w art. 22i-22k dla poszczególnych środków trwałych przed rozpoczęciem ich amortyzacji; wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka trwałego.
Z powyższego wynika zatem, że:
·wyboru metody amortyzacji środka trwałego dokonuje się przed rozpoczęciem amortyzacji,
·raz wybraną metodę stosuje się do pełnego zamortyzowania danego środka, co oznacza zakaz zmiany metody amortyzacji w trakcie trwania tego procesu,
·przez metody amortyzacji, o których mowa w ustawie, rozumie się metody opisane w art. 22i-22k.
Podkreślam, że przedmiot Pana wątpliwości interpretacyjnych odnosi się do ustalenia, czy w przypadku używanego budynku niemieszkalnego (…), po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, wpisanego do rejestru zabytków i objętego indywidualną ochroną konserwatorską, sklasyfikowanego pod symbolem: 109 KŚT, dopuszczalne jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej, przy zastrzeżeniu, że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 3 lata, wobec czego może Pan przyjąć roczną stawkę amortyzacji w wysokości 33%?
Wyjaśniam więć, że stosownie do art. 22j ust. 1 pkt 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych:
Podatnicy, z zastrzeżeniem art. 22l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż dla budynków (lokali) i budowli, innych niż wymienione w pkt 4 – 10 lat, z wyjątkiem:
trwale związanych z gruntem budynków handlowo-usługowych wymienionych w rodzaju 103 Klasyfikacji i innych budynków niemieszkalnych wymienionych w rodzaju 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem,
kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych i budynków zastępczych
– dla których okres amortyzacji – nie może być krótszy niż 3 lata.
Natomiast, w myśl art. 22j ust. 3 powyższej ustawy:
Środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za:
używane – jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej przez okres 60 miesięcy, lub
ulepszone – jeżeli przed wprowadzeniem do ewidencji wydatki poniesione przez podatnika na ulepszenie stanowiły co najmniej 30% wartości początkowej.
Zatem, żeby zastosować indywidualną stawkę amortyzacyjną dla budynku niemieszkalnego po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych, Podatnik musi m.in. wykazać, że dany budynek był wcześniej używany.
Słusznie więc Pan wskazał, że w zawartej w art. 22j ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych definicji: „używany środek trwały” - występują dwa istotne elementy: pojęcie „przed nabyciem”, które oznacza, że chodzi o jakiekolwiek przeniesienie własności (np. darowizna, nabycie) oraz udowodnienie „wykorzystania”, bez doprecyzowania przez kogo i na jakie cele dany składnik majątku miał być wykorzystywany. Innymi słowy, należy przyjąć, że przez używanie środka trwałego dla potrzeb tego przepisu rozumie się jego eksploatowanie (użytkowanie) przed dniem nabycia przez Podatnika.
Tym samym, skoro - jak Pan podał:
·budynek niemieszkalny został przez Pana po raz pierwszy wprowadzony do Pana ewidencji środków trwałych,
·z posiadanej przez Pana „kwerendy archiwalnej i bibliograficznej” wynika, że budynek został wybudowany w latach: 1898‑1899 i użytkowany:
oprzez pierwotnego właściciela do (...) r.,
ood 1954 r. - pełniąc funkcję (...),
ow latach 2006-2019 - do prowadzenia (...)
- to ma Pan możliwość - do opisanego we wniosku budynku niemieszkalnego sklasyfikowanego pod symbolem: 109 Klasyfikacji Środków Trwałych (a więc stosownie do regulacji niestanowiącej przepisów prawa podatkowego, a tym samym niemogącej być przedmiotem niniejszej interpretacji indywidualnej) - stosowania stawki amortyzacyjnej w wysokości ustalonej indywidualnie, w oparciu o regulację wskazaną w treści art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
W związku z powyższym, Pana stanowisko, z którego wynika m.in., że:
(…) w przypadku używanego budynku niemieszkalnego, po raz pierwszy wprowadzonego do ewidencji środków trwałych, wpisanego do rejestru zabytków i objętego indywidualną ochroną konserwatorską (sklasyfikowanego pod symbolem: 109 KŚT) jest Pan uprawniony do zastosowania indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 33% na podstawie art. 22j ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
- uznaję za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dacie zaistnienia zdarzenia.
Końcowo zaznaczam, że:
·przedstawiany przez Pana zakres żądania (zadane pytanie) zakreśla granice w jakich mogę wydać interpretację indywidualną. Przedmiotowe rozstrzygnięcie dotyczy więc tylko wyznaczonego przez Pana przedmiotu wniosku - zakresu Pana pytania,
·przedmiotem interpretacji indywidualnej może być wyłącznie sam przepis prawa. Procedura wydawania indywidualnych interpretacji przepisów prawa podatkowego nie podlega regułom przewidzianym dla postępowania podatkowego, czy kontrolnego. Nie prowadzę również postępowania dowodowego. Z powyższych powodów, niniejszej odpowiedzi udzielam wyłącznie w oparciu o informacje podane we wniosku, bowiem to na Podatniku ciąży obowiązek udowodnienia (w toku ewentualnych wyżej wskazanych postępowań) okoliczności faktycznych, z których wywodzi on dla siebie korzystne skutki prawne.
Mając natomiast na uwadze:
·przywołane przez Pana interpretacje indywidualne - informuję, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie maja zastosowania w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego,
·powołanie się przez Pana na okoliczność dwukrotnej weryfikacji Pana własnego stanowisko w tej sprawie na infolinii Krajowej Informacji Skarbowej, gdzie:
(…) uzyskał Pan informację ustną potwierdzającą zasadność zastosowania trzyletniego okresu amortyzacji dla wskazanego budynku niemieszkalnego wpisanego do rejestru zabytków
- podkreślam, że przeprowadzone z Konsultantami Krajowej Informacji Skarbowej rozmowy telefoniczne:
onie stanowią przedmiotu niniejszego rozstrzygnięcia,
onie wpływają na ocenę zajętego przez Pana stanowiska w tej sprawie.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego.
Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm., dalej jako „PPSA”.
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA) albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.