Interpretacja indywidualna – stanowisko nieprawidłowe

Szanowny Panie,

stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób fizycznych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

W dniu 16 września 2025 r. wpłynął Pana wniosek z 16 września 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Uzupełnił go Pan pismem z 24 września 2025 r. (wpływ 24 września 2025 r.). Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą pod firmą (…). Działalność obejmuje m.in. doradztwo, obsługę klientów biznesowych oraz usługi w zakresie analiz energetycznych i optymalizacji kosztów. Zawodowo wykonuje Pan prace analityczne, koncepcyjne, negocjacyjne oraz prowadzi liczne spotkania z klientami, które wymagają od Pana znacznego zaangażowania psychicznego, wysokiej koncentracji i odporności na stres.

W związku z intensywnym charakterem pracy zdecydował się Pan na regularne korzystanie z indywidualnych sesji terapeutycznych w (…), udokumentowanych fakturami wystawionymi na dane Pana działalności gospodarczej. Celem tych sesji jest profilaktyka zdrowia psychicznego, zwiększenie odporności na stres, przeciwdziałanie wypaleniu zawodowemu oraz utrzymanie zdolności do wykonywania działalności gospodarczej na dotychczasowym poziomie jakościowym i wydajnościowym.

W 2025 roku otrzymał Pan m.in. następujące faktury dokumentujące wykonane usługi:

1. Faktura nr (…),

2. Faktura nr (…),

3. Faktura (...) nr (…).

Wszystkie usługi zostały opłacone przelewem z rachunku firmowego i dotyczą wyłącznie wsparcia związanego z funkcjonowaniem w realiach zawodowych.

Uzupełnienie wniosku

Prowadzi Pan podatkową księgę przychodów i rozchodów i rozlicza się Pan w formie 19% podatku liniowego.

Pytanie

Czy wydatki ponoszone na indywidualne sesje terapeutyczne, udokumentowane fakturami wystawionymi na firmę, których celem jest profilaktyka zdrowia psychicznego, zapobieganie wypaleniu zawodowemu oraz utrzymanie zdolności do wykonywania działalności gospodarczej, mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Pana stanowisko w sprawie

W Pana ocenie – wydatek poniesiony na indywidualne sesje terapeutyczne, których celem jest utrzymanie zdrowia psychicznego, przeciwdziałanie wypaleniu zawodowemu oraz zwiększenie odporności na stres, może zostać uznany za koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Sesje te służą bezpośrednio zachowaniu i zabezpieczeniu źródła przychodów z działalności gospodarczej, ponieważ umożliwiają Panu dalsze wykonywanie obowiązków zawodowych na wysokim poziomie jakościowym i efektywnościowym. Nie mają one charakteru rekreacyjnego ani osobistego, lecz służą wyłącznie celom zawodowym.

Wszystkie sesje dokumentowane są fakturami wystawionymi na dane Pana działalności gospodarczej i opłacane z rachunku firmowego. Uważa Pan zatem, że spełniają warunki racjonalności i celowości wydatku, a ich poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z prowadzoną działalnością, co uzasadnia ich kwalifikację jako kosztów uzyskania przychodów.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku, jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 163 ze zm.):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego między poniesieniem kosztu a powstaniem przychodów lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Wyrażenie „w celu osiągnięcia przychodów” zawarte we wskazanym przepisie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z osiąganiem przychodów z tytułu działalności gospodarczej podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Zauważam, że przez sformułowanie „w celu” należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodów), a dążenie podatnika ma przymiot „celowości”, jeżeli na podstawie dostępnej wiedzy o związkach przyczynowo-skutkowych można zasadnie uznać, że poniesiony koszt może przynieść oczekiwane następstwo (przychody).

Zatem kosztem uzyskania przychodów nie są wszystkie wydatki, ale tylko takie, które nie są wymienione w art. 23 i których poniesienie pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym z uzyskaniem (zwiększeniem) przychodów z danego źródła bądź też zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów. Jednak ciężar wykazania owego związku spoczywa na podatniku, który wywodzi z tego określone skutki prawne.

Przy czym, związek przyczynowy między poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodów bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem ich źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. Z oceny tego związku powinno wynikać, że poniesiony wydatek obiektywnie może przyczynić się do osiągnięcia przychodów bądź służyć zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów.

Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodów to koszty, które zostały poniesione, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu uzyskiwano oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast za koszty służące zabezpieczeniu źródła przychodów należy uznać koszty poniesione na ochronę istniejącego źródła przychodów, w sposób gwarantujący bezpieczne funkcjonowanie tego źródła. Istotą tego rodzaju kosztów jest więc ich obligatoryjne poniesienie w celu niedopuszczenia do utraty źródła przychodu w przyszłości.

Kosztami podatkowymi są zarówno koszty, które pozostają w bezpośrednim związku przyczynowo-skutkowym z przychodami podatkowymi, jak również koszty pośrednie, których powiązanie z konkretnymi przychodami nie jest możliwe, jednak dla prawidłowego funkcjonowania przedsiębiorstwa poniesienie ich jest uzasadnione.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

·być poniesiony przez podatnika,

·być poniesiony w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

·pozostawać w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

·być definitywny (rzeczywisty), czyli wartość poniesionego wydatku nie może zostać podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

·zostać właściwie udokumentowany,

·wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 23 ust. 1 ustawy.

Wydatki, o których mowa w Pana sprawie nie zostały wymienione w katalogu zawartym w art. 23 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, a zatem należy zbadać, czy są spełnione pozostałe przesłanki zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów.

Zaznaczam bowiem, że sam fakt niewymienienia określonego wydatku w art. 23 ust. 1 ww. ustawy, zawierającym katalog wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów, nie przesądza automatycznie o możliwości uwzględnienia tego wydatku przy ustalaniu podstawy opodatkowania. Konieczne jest wykazanie związku ponoszonych kosztów z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanymi z tej działalności przychodami.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 4 kwietnia 2017 r., sygn. akt II FSK 3526/16:

Do wskazanego związku przyczynowo-skutkowego Naczelny Sąd Administracyjny odniósł się także w wyroku z 8 sierpnia 2017 r., sygn. akt II FSK 1859/15, gdzie stwierdził, że:

Podkreślenia również wymaga fakt, że:

Potwierdzają to np. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11 oraz z 17 stycznia 2017 r. sygn. akt II FSK 3813/14.

Zatem, jeśli jednym z warunków zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów jest poniesienie go w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, kryterium uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodów sprowadza się w istocie do ustalenia, czy mógł się on potencjalnie przyczynić do osiągnięcia przychodów, bez względu na to, czy ów skutek się ziści. Wykazywany związek przyczynowo-skutkowy powinien mieć charakter obiektywny.

Z opisu sprawy wynika, że prowadzi Pan jednoosobową działalność gospodarczą w zakresie doradztwa, obsługi klientów biznesowych oraz usługi w zakresie analiz energetycznych i optymalizacji kosztów. Prowadzona przez Pana działalność gospodarcza jest opodatkowana w formie 19% podatku liniowego. W związku z intensywnym charakterem pracy zdecydował się Pan na regularne korzystanie z indywidualnych sesji terapeutycznych. Celem tych sesji jest profilaktyka zdrowia psychicznego, zwiększenie odporności na stres, przeciwdziałanie wypaleniu zawodowemu oraz utrzymanie zdolności do wykonywania działalności gospodarczej na dotychczasowym poziomie jakościowym i wydajnościowym.

Wątpliwości Pana sprowadzają się do ustalenia, czy poniesione przez Pana wydatki na indywidualne sesje terapeutyczne stanowią koszty uzyskania przychodów w prowadzonej działalności gospodarczej.

W mojej ocenie wydatki na psychoterapię indywidualną mają charakter osobisty, a ich poniesienie ma na celu jedynie poprawę Pana warunków zdrowotnych i ochronę Pana zdrowia, a nie wykonywanie działalności gospodarczej. Bez wątpienia zły stan zdrowia może przełożyć się na niemożność wykonywania działalności gospodarczej, a zdrowie psychiczne pozwala realizować przychody z tej działalności, ale nie sposób uznać, że są to wydatki ponoszone w celu osiągnięcia przychodów. Brak jest bowiem ich związku z wykonywaną działalnością gospodarczą.

Wydatki, jakie ponosi Pan na psychoterapię indywidualną (sesje terapeutyczne), nie mają związku z prowadzoną przez Pana pozarolniczą działalnością gospodarczą, gdyż bezpośrednim celem ich poniesienia jest zapewnienie prawidłowego funkcjonowania organizmu.

Wydatek na sesje terapeutyczne nie ma także na celu ani zachowania, ani zabezpieczenia źródła przychodów.

Dodatkowo wskazuję, że praktycznie każda praca wywołuje stres, a wiele zawodów jest związanych z jeszcze większą odpowiedzialnością. Każda praca/rodzaj prowadzonej działalności gospodarczej ma określony wpływ/nie pozostaje obojętny względem zdrowia, także zdrowia psychicznego.

W sytuacji, gdy uczęszcza Pan na sesje terapeutyczne, które mają na celu profilaktykę zdrowia psychicznego, zwiększenie odporności na stres, przeciwdziałanie wypaleniu zawodowemu oraz utrzymanie zdolności do wykonywania działalności gospodarczej, to spełnia Pan własne potrzeby osobiste, których wymaga stan Pana zdrowia (jeśli nie radzi sobie Pan ze stresem), niezależnie od tego, czy prowadzi Pan działalność gospodarczą.

Powyższe zatem oznacza, że nie jest spełniona, w stosunku do wydatków na Pana indywidualną psychoterapię (sesje terapeutyczne), podstawowa przesłanka zaliczania wydatków do kosztów uzyskania przychodów zawarta w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. A oznacza to, że wydatki te nie mogą być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Wydatek związany z Pana psychoterapią indywidualną nie ma związku z prowadzoną przez Pana działalnością gospodarczą i nie jest wydatkiem ponoszonym w celu powstania lub zwiększenia przychodów oraz zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodów, jakim jest pozarolnicza działalność gospodarcza. Nie można zatem ich uznać za koszty uzyskania przychodów z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności gospodarczej.

Podsumowanie: wydatki ponoszone na indywidualne sesje terapeutyczne, udokumentowane fakturami wystawionymi na Pana firmę, których celem jest profilaktyka zdrowia psychicznego, zapobieganie wypaleniu zawodowemu oraz utrzymanie zdolności do wykonywania działalności gospodarczej, nie mogą zostać zaliczone przez Pana do kosztów uzyskania przychodów w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i zastosuje się Pan do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.