Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko N., przedstawione we wniosku z dnia 18 października 2007r. (data wpływu do tut. Biura 31 października 2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego, dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie sposobu opodatkowania zawartej umowy współpracy - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 31 października 2007r. wpłynął do tut. Biura ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od czynności cywilnoprawnych w zakresie sposobu opodatkowania zawartej umowy współpracy.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

Wnioskodawca na podstawie odrębnej umowy posiadł roszczenie o nabycie 2 lokali niemieszkalnych. Ww. lokale wnioskodawca planował nabyć w celu ich odsprzedaży z zyskiem lub na wynajem. W dacie zawierania przedwstępnej umowy sprzedaży wnioskodawca nie posiadał wystarczających środków finansowych, licząc, że uda mu się uzyskać dofinansowanie.

W dniu 25 lipca 2007r. wnioskodawca zawarł z innym podmiotem gospodarczym umowę współpracy, na podstawie której Strony zobowiązały się do wspólnego finansowania ww. przedsięwzięcia a następnie do podziału zyskiem. W ramach przedmiotowej umowy Strony zobowiązały się współfinansować nabycie lokali w możliwym przez obie Strony zakresie a następnie dokonać podziału zysku. W wykonaniu powyższych postanowień drugi sygnatariusz umowy przekazał wnioskodawcy kwotę w łącznej wysokości 1 870 000 zł., którą wnioskodawca przeznaczył na zakup ww. lokali.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie:

Zdaniem wnioskodawcy, ww. przekazanych środków finansowych nie można uznać za pożyczkę gdyż:

• przedmiotowa umowa współpracy nie zobowiązuje do zwrotu otrzymanych środkówfinansowych, jeżeli przedsięwzięcie zakończy się stratą,
• otrzymana kwota nie została przekazana na własny użytek wnioskodawcy,lecz z przeznaczeniem na konkretny cel.
  
  

Wobec powyższego, w opinii wnioskodawcy przekazanych przez drugą stronę umowy środków finansowych nie można uznać za pożyczkę, gdyż nie zostały wypełnione istotne elementy składowe czynności prawnej, tj. umowy pożyczki, wobec czego ww. czynność nie podlega podatkowi od czynności cywilnoprawnych.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.

Zgodnie z art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 09 września 2000r. o podatku od czynności cywilnoprawnych ( t.j. Dz. U. z 2007r. Nr 68, poz. 450 ze zm.) zawiera zamknięty katalog czynności podlegających opodatkowaniu tym podatkiem. Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 1 lit. b) ww. ustawy, podatkowi temu podlegają umowy pożyczki. Ponieważ w ustawie brak jest definicji umowy pożyczki, w tym zakresie należy posiłkować się uregulowaniami zawartymi w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Stosownie do art. 720 § 1 Kodeksu cywilnego przez umowę pożyczki dający pożyczkę zobowiązuje się przenieść na własność biorącego określoną ilość pieniędzy albo rzeczy oznaczonych tylko co do gatunku a biorący zobowiązuje się zwrócić tą samą ilość pieniędzy albo tę samą ilość rzeczy tego samego gatunku i tej samej jakości.

W każdym zatem przypadku wypełnienia warunków określonych cytowanym wyżej przepisem zawartą między stronami umowę należy kwalifikować jako umowę pożyczki. Będzie ona wówczas podlegała opodatkowaniu podatkiem od czynności cywilnoprawnych o czym stanowi art. 1 ust. 1 pkt 2 powołanej na wstępie ustawy. Podstawą opodatkowania będzie zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 7 ustawy kwota lub wartość pożyczki. Jak wynika z art. 4 pkt 7 ustawy obowiązek podatkowy spoczywa na biorącym pożyczkę, który bez wezwania organu podatkowego składa deklarację w sprawie podatku od czynności cywilnoprawnych, według ustalonego wzoru (PCC-3) oraz oblicza i wpłaca podatek w terminie 14 dni od dnia powstania obowiązku podatkowego, z wyłączeniem przypadków kiedy podatek jest pobierany przez płatnika (art. 10 ust. 1 ustawy). Stawka podatku, zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy wynosi 2%.

Jeżeli natomiast zawarta między stronami umowa nie nosi znamion umowy pożyczki, powyższe uregulowanie nie znajduje zastosowania. O kwalifikacji umowy nie decydują jednak przepisy prawa podatkowego, ale cywilnego, stąd ocena jaki charakter ma zawarta umowa nie może być przedmiotem niniejszej interpretacji. W tym zakresie wydano odrębne postanowienie.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Do wniosku Spółka dołączyła plik dokumentów. Należy jednak zauważyć, że wydając interpretacje w trybie art. 14b Ordynacji podatkowej Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów nie przeprowadza postępowania dowodowego w związku z czym nie jest obowiązany, ani uprawniony do ich oceny; jest związany wyłącznie opisem stanu faktycznego przedstawionym przez wnioskodawcę i jego stanowiskiem.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).
Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.