Interpretacja indywidualna z dnia 23 marca 2022 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0112-KDIL1-1.4012.71.2022.2.MB
Temat interpretacji
Podatek od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usługi dzierżawy znaku towarowego.
stwierdzam, że Pana stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku od towarów i usług w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usługi dzierżawy znaku towarowego – jest prawidłowe.
Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej
28 stycznia 2022 r. wpłynął Pana wniosek z 28 stycznia 2022 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usługi dzierżawy znaku towarowego. Treść wniosku jest następująca:
Opis zdarzenia przyszłego
Podatnik – Wnioskodawca – jest osobą fizyczną prowadzącą pozarolniczą działalność gospodarczą podlegającą wpisowi do CEIDG i zarejestrowany jest jako czynny podatnik VAT. Wnioskodawca posiada znak słowno-graficzny posiadający numer prawa wyłącznego w bazie euipo (…), który jest zarejestrowany w Urzędzie Patentowym Rzeczypospolitej Polskiej. Przedmiotowy znak towarowy jest przedmiotem prawa autorskiego i stanowi utwór w rozumieniu art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.
Przedmiotowy znak towarowy Wnioskodawca wytworzył i zarejestrował w ramach i na potrzeby prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i stanowi składnik majątkowy jego przedsiębiorstwa.
Wnioskodawca zamierza zawrzeć umowę dzierżawy zarejestrowanego na jego rzecz i stanowiącego jego własność znaku towarowego.
Podatnik zamierza też dokonać dzierżawy na rzecz tego samego podmiotu nieruchomości zabudowanej obiektami budowlanymi, które dotychczas służyły prowadzeniu przez niego działalności gospodarczej.
Umowa dzierżawy znaku towarowego ma być zawarta w ramach prowadzonej przez podatnika – Wnioskodawcę – działalności gospodarczej, prowadzonej, jako osoba fizyczna – jako wydzierżawiający – na rzecz spółki komandytowo akcyjnej, której podatnik jest jedynym komplementariuszem oraz akcjonariuszem – dzierżawca.
Spółka ta również jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT i będzie wykorzystywała przedmiot dzierżawy na potrzeby swojej działalności gospodarczej. Umowa ma być zawarta na czas nieokreślony lub określony na kilka lat w trakcie kalendarzowego roku podatkowego 2022, przy czym strony w umowie chcą określić 12 miesięczny okres rozliczeniowy – termin płatności czynszu – wynagrodzenia z takiej umowy.
Czynsz byłby płatny z dołu, przy czym z uwagi na zawarcie umowy w trakcie roku podatkowego pierwsza płatność czynszu (upływ okresu rozliczeniowego) miałaby miejsce w następnym roku kalendarzowym, po zawarciu umowy z uwagi na określony 12 miesięczny okres płatności wynagrodzenia.
Umowa dzierżawy w ramach, której nastąpi odpłatne udostępnienie znaku towarowego w charakterystyczny dla umowy dzierżawy kształtowała będzie prawa i obowiązki stron i spełniała będzie wszystkie narzucone przez przepisy kodeksu cywilnego wymogi. Umowa będzie określała przynajmniej jedno pole eksploatacji i związaną z nim możliwość uzyskiwania pożytków. Wydzierżawiający zobowiąże się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiąże się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.
W związku z powyższym, w ramach umowy dzierżawca znaku towarowego będzie się mógł nim posługiwać na warunkach określonych w umowie i użytkować oraz czerpać pożytki w prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej, oraz będzie płacić czynsz oznaczony w pieniądzu. Odpłatny charakter czynności oraz okresowość świadczenia możliwość czerpania pożytków oraz inne charakterystyczne dla umowy dzierżawy postanowienia będą wskazywały na zakwalifikowanie ww. umowy jako umowy dzierżawy, a nie umowy licencyjnej.
Pytanie
Czy moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu usługi dzierżawy przedmiotu opisanego ww. stanie faktycznym i w okolicznościach opisanych w przedstawionym stanie faktycznym należy ustalić zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 u.p.t.u jako przepis szczególny w stosunku do art. 19a ust. 3 u.p.t.u i z wyłączeniem stosowania tego przepisu, czy też w sprawie winien mieć w tym zakresie zastosowanie art. 19a ust. 3 u.p.t.u., zatem obowiązek podatkowy w zakresie pierwszego okresu rozliczeniowego z tytułu podatku VAT od usługi dzierżawy wykonywanej na podstawie umowy, która będzie zawarta (na czas nieokreślony lub określony kilku lat) w trakcie roku kalendarzowego 2022, w której będzie przyjęty dwunastomiesięczny okres rozliczeniowy powstanie w roku 2023 w ostatnim dniu dwunastomiesięcznego okresu rozliczeniowego, w której to dacie będzie wystawiona faktura za ten okres rozliczeniowy?
Pana stanowisko w sprawie
Zdaniem Wnioskodawcy, w związku ze świadczeniem usług przedstawionych w opisie stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego i na zasadach tam wskazanych:
1.Wnioskodawca powinien ustalić moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu podatku VAT od usługi najmu zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 u.p.t.u.
2.Obowiązek podatkowy za pierwszy okres rozliczeniowy z tytułu podatku VAT od usługi dzierżawy wykonywanej na podstawie umowy, która będzie zawarta (na czas nieokreślony lub określony kilku lat) w trakcie roku kalendarzowego 2022, w której będzie przyjęty dwunastomiesięczny okres rozliczeniowy powstanie w roku 2023 z upływem dwunastomiesięcznego okresu rozliczeniowego, przy założeniu, że w tej dacie będzie wystawiona faktura za ten okres rozliczeniowy.
Uzasadnienie
Z konstrukcji przepisów ustawy o podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego.
Powyższy przepis art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.
W myśl zasady ogólnej wyrażonej w art. 19a ust. 1 ustawy – obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 1b, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20 i art. 21 ust. 1.
Zgodnie z art. 19a ust. 3u.p.t.u., usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.
Ustawa przewiduje pewne wyjątki od reguły ogólnej dotyczącej ustalania momentu powstania obowiązku podatkowego. Jeden z nich określony został w art. 19a ust. 5 pkt 4 u.p.t.u.
W myśl art. 19a ust. 5 pkt 4u.p.t.u., obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu:
a)dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego.
b)świadczenia usług:
‒telekomunikacyjnych i radiokomunikacyjnych,
‒wymienionych w poz. 140-153, 174 i 175 załącznika nr 3 do ustawy,
‒najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
‒ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
‒stałej obsługi prawnej i biurowej,
‒dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego
-z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.
Przepis ten określa szczególny moment powstania obowiązku podatkowego w odniesieniu do niektórych kategorii usług i ma pierwszeństwo przy określaniu momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku VAT tylko dla wymienionych w tym przepisie usług.
Nie znajduje tu zastosowania art. 19a ust. 3 u.p.t.u. Art. 19a ust. 3 u.p.t.u. należy interpretować razem z art. 19a ust. 1 u.p.t.u. Oba te przepisy przewidują, że obowiązek podatkowy powstaje w momencie wykonania usług, tylko że art. 19a ust. 3u.p.t.u. w sposób specyficzny definiuje ten moment w przypadku usług rozliczanych okresowo.
Jednak, zgodnie z art. 19a ust. 1 u.p.t.u., obowiązek podatkowy powstaje w momencie wykonania usługi, z zastrzeżeniem przypadków określonych m.in. w art. 19a ust. 5u.p.t.u.
Tym samym w przypadku rozliczanych okresowo usług dzierżawy należy ustalać moment powstania obowiązku podatkowego zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. btiret trzecie u.p.t.u., a nie zgodnie z art. 19a ust. 3 u.p.t.u.
Reasumując: obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług z tytułu świadczenia przez Wnioskodawcę opisanej usługi dzierżawy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit.b tiret w zw. z art. 19a ust. 7u.p.t.u., czyli z chwilą upływu terminu płatności za usługę, chyba że wcześniej zostanie wystawiona faktura.
Stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy, w przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.
Stanowisko podatnika ma oparcie w interpretacjach podatkowych K.I.S oraz orzecznictwie sądowym POR:
‒interpretacja Pismo z dnia 13 sierpnia 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0112-KDIL2-2.4012.194.2018.2.AKR;
‒Tak też Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 19 sierpnia 2020 r. I FSK 1866/17 „W przypadkach, w których obowiązek podatkowy powstaje z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług najmu, dzierżawy, czy leasingu czy usług podobnych – w rozumieniu art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b) tiret trzecie ustawy o VAT, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury, a więc nie później niż z upływem terminu płatności (art. 19a ust. 7 w zw. z art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy o VAT), a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności w rozumieniu art. 19a ust. 7 in fine ustawy o VAT”;
‒interpretacja – pismo z dnia 15 października 2020 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0114-KDIP4-3.4012.437.2020.1.RK;
‒interpretacja pismo z dnia 20 grudnia 2019 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB3-1.4012.702.2019.2.KO;
‒interpretacja Pismo z dnia 9 listopada 2018 r. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej 0111-KDIB3-1.4012.687.2O18.2.ICZ.
W orzecznictwie sądowym jednolicie przyjmuje się, że dostawy i usługi uregulowane w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. a i b, w tym usługi dzierżawy zostały uregulowane odrębnie, a więc nie ma do nich zastosowania art. 19a ust. 3 i 4. POR:
‒I FSK 1848/17, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, LEX nr 3064617,
‒wyrok NSA z dnia 11 kwietnia 2017 r., sygn. akt I FSK 1104/15,
‒wyrok NSA: z dnia 12 lipca 2017 r., sygn. akt I FSK 1714/15,
‒z dnia 12 czerwca 2018 r. wyrok NSA, sygn. akt I FSK 1333/16,
‒Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Bydgoszczy I SA/Bd 619/19, Pojęcie usług ciągłych – LEX nr 2774627,
‒I SA/Wr 943/19, Pojęcie usług ciągłych – Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu , LEX nr 3036864,
‒I SA/Gl 507/19, Dostawa o charakterze ciągłym – Wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach LEX nr 2733090 „Wskazuje, że w przypadku usług najmu, usług telekomunikacyjnych czy dostawy energii elektrycznej zasady powstania obowiązku podatkowego pokreślono nie w art. 19a ust. 3, ale w ust. 5 pkt 4 ustawy o VAT, a więc nie ma do nich zastosowania art. 19a ust. 3 i 4u.p.t.u”,
‒Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 maja 2019 r. I FSK 970/17 LEX nr 2703671 „W przypadku bowiem "klasycznych" usług/dostaw ciągłych, w ramach których nie można wyodrębnić poszczególnych świadczeń: usług najmu, usług telekomunikacyjnych, czy dostawy energii elektrycznej – chwilę powstania obowiązku podatkowego określono nie w art. 19a ust. 3 i 4u.p.t.u., tylko w ust. 5 pkt 4 tego przepisu”,
‒I FSK 1765/16, Wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego, LEX nr 2566017,
‒I FSK 1239/16,wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego LEX nr 2520293,
‒III SA/Wa 3662/16 – wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, LEX nr 2759606.
Analiza powyższych przepisów prowadzi do wniosku, że zdarzeniem powodującym powstanie obowiązku podatkowego, w przypadku świadczenia usług najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze, jest data wystawienia faktury, ale pod warunkiem, że faktura zostanie wystawiona przed upływem terminu płatności. Natomiast, jeżeli podatnik nie wystawi faktury lub wystawi ją w terminie późniejszym niż przypadający za usługę termin płatności, obowiązek podatkowy powstaje nie w chwili wystawienia faktury, lecz zawsze z chwilą upływu terminu płatności określonego w umowie za daną usługę (tj. usługę najmu, dzierżawy, leasingu lub usługę o podobnym charakterze).
Ocena stanowiska
Stanowisko, które przedstawił Pan we wniosku w zakresie określenia momentu powstania obowiązku podatkowego z tytułu świadczenia usługi dzierżawy znaku towarowego – jest prawidłowe.
Uzasadnienie interpretacji indywidualnej
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2021 r. poz. 685 ze zm.), zwanej dalej „ustawą”:
Opodatkowaniu ww. podatkiem podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.
Przepis art. 7 ust. 1 ustawy stanowi, że:
Przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).
Zgodnie z art. 2 pkt 6 ustawy:
Przez towary rozumie się rzeczy oraz ich części, a także wszelkie postacie energii.
Na mocy art. 8 ust. 1 ustawy:
Przez świadczenie usług, o którym mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów w rozumieniu art. 7 (…).
Na podstawie art. 2 pkt 22 ustawy:
Przez sprzedaż rozumie się odpłatną dostawę towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju, eksport towarów oraz wewnątrzwspólnotową dostawę towarów.
Stosownie do art. 15 ust. 1 ustawy:
Podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.
Na podstawie art. 15 ust. 2 ustawy:
Pod pojęciem działalności gospodarczej rozumie się wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.
Zgodnie z art. 19a ust. 1 ustawy:
Obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towarów lub wykonania usługi, z zastrzeżeniem ust. 1a, 1b, 5 i 7-11, art. 14 ust. 6, art. 20, art. 21 ust. 1 i art. 138f.
Z konstrukcji podatku od towarów i usług wynika, że podatnik, który wykonuje czynności podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, zobowiązany jest opodatkować daną czynność w momencie powstania obowiązku podatkowego. Powołany art. 19a ust. 1 ustawy formułuje zasadę ogólną, zgodnie z którą obowiązek podatkowy powstaje z chwilą dokonania dostawy towaru bądź wykonania usługi, co oznacza, że podatek staje się wymagalny w rozliczeniu za okres, w którym dokonana została dostawa towarów bądź świadczenie usług i powinien być rozliczony za ten okres.
Zgodnie z art. 19a ust. 3 ustawy:
Usługę, dla której w związku z jej świadczeniem ustalane są następujące po sobie terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego okresu, do którego odnoszą się te płatności lub rozliczenia, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi. Usługę świadczoną w sposób ciągły przez okres dłuższy niż rok, dla której w związku z jej świadczeniem w danym roku nie upływają terminy płatności lub rozliczeń, uznaje się za wykonaną z upływem każdego roku podatkowego, do momentu zakończenia świadczenia tej usługi.
Natomiast w myśl art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy:
Obowiązek podatkowy powstaje w chwilą wystawienia faktury z tytułu:
a)dostaw energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego,
b)świadczenia usług:
‒telekomunikacyjnych,
‒wymienionych w poz. 24-37, 50 i 51 załącznika nr 3 do ustawy,
‒najmu, dzierżawy, leasingu lub usług o podobnym charakterze,
‒ochrony osób oraz usług ochrony, dozoru i przechowywania mienia,
‒stałej obsługi prawnej i biurowej,
‒dystrybucji energii elektrycznej, cieplnej lub chłodniczej oraz gazu przewodowego
‒z wyjątkiem usług, do których stosuje się art. 28b, stanowiących import usług.
Stosownie do art. 19a ust. 7 ustawy:
W przypadkach, o których mowa w ust. 5 pkt 3 i 4, gdy podatnik nie wystawił faktury lub wystawił ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminów wystawienia faktury określonych w art. 106i ust. 3 i 4, a w przypadku gdy nie określono takiego terminu – z chwilą upływu terminu płatności.
Z powyższych regulacji wynika, że w przypadkach wskazanych w art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b rozpoznanie momentu powstania obowiązku podatkowego przez podatnika podatku od towarów i usług powinno nastąpić z chwilą wystawienia faktury, natomiast w sytuacji, gdy faktura ta nie zostanie wystawiona bądź nie zostanie wystawiona w terminie przewidzianym przepisami ustawy, obowiązek podatkowy powstaje z chwilą upływu terminu płatności.
W tym miejscu należy przytoczyć art. 2 pkt 31 ustawy, który wprowadza definicję faktury, przez którą rozumie się:
Dokument w formie papierowej lub w formie elektronicznej zawierający dane wymagane ustawą i przepisami wydanymi na jej podstawie.
Natomiast zgodnie art. 2 pkt 32 ustawy:
Przez fakturę elektroniczną rozumie się fakturę w formie elektronicznej wystawioną i otrzymaną w dowolnym formacie elektronicznym.
Stosownie do przepisu art. 106b ust. 1 ustawy:
1)sprzedaż, a także dostawę towarów i świadczenie usług, o których mowa w art. 106a pkt 2, dokonywane przez niego na rzecz innego podatnika podatku, podatku od wartości dodanej lub podatku o podobnym charakterze lub na rzecz osoby prawnej niebędącej podatnikiem;
2)wewnątrzwspólnotową sprzedaż towarów na odległość, chyba że podatnik korzysta z procedury szczególnej, o której mowa w dziale XII w rozdziale 6a;
3)wewnątrzwspólnotową dostawę towarów na rzecz podmiotu innego niż wskazany w pkt 1;
4)otrzymanie przez niego całości lub części zapłaty przed dokonaniem czynności, o których mowa w pkt 1 i 2, z wyjątkiem przypadku, gdy zapłata dotyczy:
a)wewnątrzwspólnotowej dostawy towarów,
b)czynności, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4,
c)dostaw towarów, dla których obowiązek podatkowy powstaje zgodnie z art. 19a ust. 1b.
Terminy wystawienia faktury zostały wskazane w art. 106i ustawy. I tak zgodnie z art. 106i ust. 1 ustawy:
Fakturę wystawia się nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym dokonano dostawy towaru lub wykonano usługę, z zastrzeżeniem ust. 2-9.
Zgodnie z art. 106i ust. 3 pkt 4 ustawy:
Fakturę wystawia się nie później niż z upływem terminu płatności – w przypadku, o którym mowa w art. 19a ust. 5 pkt 4.
Na mocy art. 106i ust. 7 ustawy:
Faktury nie mogą być wystawione wcześniej niż 60. dnia przed:
1)dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi;
2)otrzymaniem, przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi, całości lub części zapłaty.
Treść art. 106i ust. 8 ustawy wskazuje, że:
Przepis ust. 7 pkt 1 nie dotyczy wystawiania faktur w zakresie dostawy i świadczenia usług, o których mowa w art. 19a ust. 3, 4 i ust. 5 pkt 4, jeżeli faktura zawiera informację, jakiego okresu rozliczeniowego dotyczy.
Jedną z podstawowych zasad systemu prawnego w Polsce jest swoboda umów. Stosownie do art. 3531 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm.), zwanej dalej k.c.:
Strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.
Swoboda umów to zasada prawa zobowiązań polegająca na przyznaniu podmiotom prawnym ogólnej możliwości zawierania i kształtowania treści umów w granicach zakreślonych przez prawo. Na swobodę umów składają się cztery elementy:
‒swoboda w zawieraniu umowy,
‒swoboda w wyborze kontrahenta,
‒swoboda w kształtowaniu treści umowy,
‒swoboda w wyborze formy zawarcia umowy.
Natomiast zgodnie z art. 693 § 1 k.c.:
Przez umowę dzierżawy wydzierżawiający zobowiązuje się oddać dzierżawcy rzecz do używania i pobierania pożytków przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a dzierżawca zobowiązuje się płacić wydzierżawiającemu umówiony czynsz.
Pana wątpliwości dotyczą wskazania, czy moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu usługi dzierżawy znaku towarowego należy ustalić zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 u.p.t.u jako przepis szczególny w stosunku do art. 19a ust. 3 u.p.t.u i z wyłączeniem stosowania tego przepisu, czy też w sprawie winien mieć w tym zakresie zastosowanie art. 19a ust. 3 u.p.t.u., zatem obowiązek podatkowy w zakresie pierwszego okresu rozliczeniowego z tytułu podatku VAT od usługi dzierżawy wykonywanej na podstawie umowy, która będzie zawarta (na czas nieokreślony lub określony kilku lat) w trakcie roku kalendarzowego 2022, w której będzie przyjęty dwunastomiesięczny okres rozliczeniowy powstanie w roku 2023 w ostatnim dniu dwunastomiesięcznego okresu rozliczeniowego, w której to dacie będzie wystawiona faktura za ten okres rozliczeniowy.
Jak wynika z opisu sprawy zamierza Pan zawrzeć umowę dzierżawy zarejestrowanego na swoją rzecz i stanowiącego Pana własność znaku towarowego. Zamierza Pan też dokonać dzierżawy na rzecz tego samego podmiotu nieruchomości zabudowanej obiektami budowlanymi, które dotychczas służyły prowadzeniu przez Pana działalności gospodarczej. Umowa dzierżawy znaku towarowego ma być zawarta w ramach prowadzonej przez Pana działalności gospodarczej, prowadzonej, jako osoba fizyczna – jako wydzierżawiający – na rzecz spółki komandytowo akcyjnej, której podatnik jest jedynym komplementariuszem oraz akcjonariuszem – dzierżawca. Spółka ta również jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT i będzie wykorzystywała przedmiot dzierżawy na potrzeby swojej działalności gospodarczej. Umowa ma być zawarta na czas nieokreślony lub określony na kilka lat w trakcie kalendarzowego roku podatkowego 2022, przy czym strony w umowie chcą określić 12 miesięczny okres rozliczeniowy – termin płatności czynszu – wynagrodzenia z takiej umowy. Czynsz byłby płatny z dołu, przy czym z uwagi na zawarcie umowy w trakcie roku podatkowego pierwsza płatność czynszu (upływ okresu rozliczeniowego) miałaby miejsce w następnym roku kalendarzowym, po zawarciu umowy z uwagi na określony 12 miesięczny okres płatności wynagrodzenia.
Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że w stosunku do czynności przez Pana wykonywanych, polegających na dzierżawie znaku towarowego, obowiązek podatkowy powstanie na zasadach szczególnych wynikających z art. 19a ust. 5 pkt 4 lit. b ustawy, tj. z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług dzierżawy znaku towarowego. Jednakże, gdy Wnioskodawca nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą upływu terminu płatności.
Podsumowując, moment powstania obowiązku podatkowego z tytułu usługi dzierżawy znaku towarowego w przedstawionym stanie sprawy należy ustalić zgodnie z art. 19a ust. 5 pkt 4 ustawy. Zatem obowiązek podatkowy w zakresie pierwszego okresu rozliczeniowego z tytułu podatku VAT od usługi dzierżawy wykonywanej na podstawie umowy, która będzie zawarta (na czas nieokreślony lub określony kilku lat) w trakcie roku kalendarzowego 2022, w której będzie przyjęty dwunastomiesięczny okres rozliczeniowy powstanie w roku 2023 z chwilą wystawienia faktury z tytułu świadczenia usług dzierżawy znaku towarowego. Jednakże, gdy Wnioskodawca nie wystawi faktury lub wystawi ją z opóźnieniem, obowiązek podatkowy powstanie z chwilą upływu terminu płatności.
Tym samym, stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.
Dodatkowe informacje
Informacja o zakresie rozstrzygnięcia
Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Pan przedstawił i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.
Zaznacza się, że zgodnie z art. 14b § 3 ustawy Ordynacja podatkowa, składający wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej obowiązany jest do wyczerpującego przedstawienia zaistniałego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego. Organ jest ściśle związany przedstawionym we wniosku stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego). Zainteresowany ponosi ryzyko związane z ewentualnym błędnym lub nieprecyzyjnym przedstawieniem we wniosku opisu stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego). Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym (opisem zdarzenia przyszłego) podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, wydana interpretacja traci swą aktualność.
Wskazać należy, że tut. Organ nie ocenia skuteczności opisanych we wniosku czynności, zatem niniejsza interpretacja została wydana przy założeniu, że opisane czynności będą dokonane zgodnie z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa. Przepisy podatkowe bowiem nie regulują stosunków cywilnoprawnych ani nie mają wpływu na ich treść oraz sposób rozliczania transakcji. Organy podatkowe nie mają prawa ingerować w treść zawieranych umów i przyjęty w nich sposób ustalenia należności pomiędzy stronami, chyba że postanowienia umów naruszają przepisy podatkowe, a to może być stwierdzone jedynie w trakcie przeprowadzonego przez organ pierwszej instancji postępowania podatkowego. Zgodnie bowiem z art. 199a § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy dokonując ustalenia treści czynności prawnej, uwzględnia zgodny zamiar stron i cel czynności, a nie tylko dosłowne brzmienie oświadczeń woli złożonych przez strony czynności, a jeżeli pod pozorem dokonania czynności prawnej dokonano innej czynności prawnej, skutki podatkowe wywodzi się z tej ukrytej czynności prawnej. Natomiast organ uprawniony do wydania interpretacji indywidualnej nie ma prawnej możliwości ingerencji w treść tych umów. W konsekwencji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w wydawanej interpretacji opiera się wyłącznie na przedstawionym opisie stanu sprawy. Wydając interpretację nie dokonuje bowiem w tym zakresie żadnych ustaleń we własnym zakresie, lecz bazuje wyłącznie na tym co przedstawi Wnioskodawca w opisie sprawy. Tym samym Wnioskodawca ponosi pełną odpowiedzialność za przedstawiony przez siebie opis zdarzenia przyszłego i ewentualne negatywne skutki przedstawienia opisu w sposób niezgodny z rzeczywistością.
Końcowo tut. Organ informuje, że w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.
Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji
·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Pana sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosuje się Pan do interpretacji.
·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:
1)z zastosowaniem art. 119a;
2)w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;
3)z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.
Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:
Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.
Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację
Ma Pan prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2022 r. poz. 329; dalej jako „PPSA”).
Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):
·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).
Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).
Podstawa prawna dla wydania interpretacji
Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2021 r. poz. 1540 ze zm.).