Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

- stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo:

1)ponownie rozpatruję Państwa wniosek z 28 maja 2021 r. (data wpływu 4 czerwca 2021 r.) o wydanie interpretacji indywidualnej - uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku z 16 stycznia 2024 r. sygn. akt I SA/Gd 954/23 (data wpływu prawomocnego orzeczenia - 11 lipca 2025 r.), oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 14 stycznia 2025 r. sygn. akt II FSK 399/24 i

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w zakresie Ordynacji podatkowej jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

4 czerwca 2021 r. wpłynął Państwa wniosek z 28 maja 2021 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy ustalenia czy sprzedaż wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego i związane z tym rozliczenie przychodów oraz kosztów uzyskania przychodów stanowią schematy podatkowe podlegające zgłoszeniu zgodnie z przepisami Ordynacji podatkowej.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 19 maja 2023 r. (data wpływu 19 maja 2023 r.).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca jest spółdzielczą kasą oszczędnościowo-kredytową prowadzącą działalność na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych mającą na celu gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie swoich członków, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczeniowych.

W toku prowadzonej działalności Wnioskodawca zawiera i zawierał w przeszłości umowy o udzielenie swoim członkom kredytów lub pożyczek pieniężnych. W związku z udzieleniem pożyczki, Wnioskodawca otrzymuje wynagrodzenie w postaci odsetek, naliczanych według określonej w umowie stopy procentowej (zmiennej lub stałej), jak również pobiera różnego rodzaju opłaty i prowizje za wykonywane na rzecz członków czynności, zgodnie z obowiązującymi u Wnioskodawcy cennikami.

Pomimo dokonywanej oceny zdolności kredytowej członków zdarza się, że udzielony przez Wnioskodawcę kredyt lub pożyczka pieniężna nie są zwracane w terminie określonym w umowie. Równocześnie oprócz kwoty głównej kredytu lub pożyczki, Wnioskodawca nie otrzymuje należnych mu odsetek, naliczonych od kwoty kredytu lub pożyczki pieniężnej, a także innych opłat i należności wynikających z cenników obowiązujących u Wnioskodawcy. Wskazane wyżej wierzytelności pieniężne wobec członków (a także byłych członków) Wnioskodawcy dochodzone są przed sądami powszechnymi, które oprócz kwot należnych Wnioskodawcy z tytułu samej wierzytelności (kwoty głównej i odsetek) zasądzają na rzecz Wnioskodawcy także zwrot kosztów postępowania sądowego, tj. wniesionego wpisu sądowego, kosztów zastępstwa procesowego itp.

Wnioskodawca zamierza okresowo sprzedawać partie posiadanych wierzytelności, co do których występują obiektywne trudności w ich egzekwowaniu, do krajowego funduszu sekurytyzacyjnego. Decyzja o sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego, jako podmiotu wyspecjalizowanego w zakresie obrotu tego rodzaju wierzytelnościami, jest zgodna z praktyką rynkową, gdzie podmioty tego rodzaju w dalszej kolejności zajmują się windykacją nabytych wierzytelności bądź dalszym nimi obrotem, w celu osiągnięcia zysku.

Wnioskodawca, sprzedając wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego nie zaliczy do przychodów podatkowych przychodów ze zbycia funduszowi wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów; stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c) w zw. z art. 12 ust. 9a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2020 r., poz. 1406, dalej: „Ustawa o CIT”). Koszty uzyskania przychodu związane z transakcją zbycia wierzytelności zostaną rozpoznane zgodnie z art. 15 ust. 1ha pkt 1 Ustawy o CIT - będą nimi także strata ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), do wysokości uprzednio utworzonego na tę część wierzytelności odpisu aktualizującego zaliczonego do kosztów podatkowych.

Zarówno podjęcie decyzji przez Wnioskodawcę o zbyciu przedmiotowych wierzytelności, jak i realizacja procesu sprzedaży odbędą się bez udziału podmiotów trzecich, tj. zostaną przeprowadzone w oparciu jedynie o wewnętrzne ustalenia poczynione u Wnioskodawcy.

W ramach procesu sprzedaży zostaną wykonane m.in. następujące czynności:

• przygotowanie wstępnych założeń przygotowywanego pakietu do sprzedaży zawierających takie elementy jak: charakterystyka sprzedawanego portfela, termin planowanej transakcji, wysokość utworzonych odpisów na sprzedawane pożyczki, sposób sprzedaży,
• ustalenie kryteriów zakwalifikowania wierzytelności,
• przygotowanie wstępnego wykazu wierzytelności do sprzedaży wybranych przez Wnioskodawcę, ze szczególnym zwróceniem uwagi na wierzytelności, które nie mogą być przedmiotem sprzedaży (np. sprawy karne, wyłudzone pożyczki),
• przegląd i weryfikacja zakwalifikowanych wierzytelności w zakresie dodatkowych informacji o przewidywanych działaniach komorniczych, wykorzystaniu prawnych zabezpieczeń, przepływach pieniężnych, złożonych wnioskowo restrukturyzację, itp.,
• aktualizacja statusów i sald wierzytelności zakwalifikowanych do sprzedaży,
• przesłanie zainteresowanym podmiotom będącymi funduszami sekurytyzacyjnymi, szczegółowych parametrów portfela i warunków wyceny pakietu wierzytelności,
• analiza nadesłanych ofert,
• przeprowadzenie przetargu i dodatkowych negocjacji cenowych.

Pismem z dnia 19 maja 2023 r. uzupełnili Państwo wniosek w następujący sposób:

Ad. pytanie I. 1): czy, a jeśli tak, to jakie informacje o schematach podatkowych (jakie formularze MDR) składali Państwo dotychczas w zakresie opisanej sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego - ze wskazaniem daty złożenia, wskazaniem danych złożonych na formularzu MDR, wskazaniem roli w jakiej Państwo występowali, okresu rozliczeniowego, wysokości korzyści podatkowej wynikającej ze schematu podatkowego?

W zakresie transakcji sprzedaży wierzytelności będących przedmiotem wniosku, dotychczas Kasa złożyła 15 formularzy MDR-1 w następujących datach: w 2020 r.: (…), w 2021 r.: (…), w 2022 r.: (…), w 2023 r.: (…).

We wszystkich tych zgłoszeniach Kasa występowała w roli korzystającego, przy czym zgłoszenia MDR-1 podyktowane były ostrożnościowym podejściem Kasy do przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. 2022. 2651 dalej jako „Ordynacja podatkowa”) dotyczących raportowania schematów podatkowych, które w tym zakresie budzą szereg wątpliwości. Stąd, mimo iż Kasa stoi na stanowisku zaprezentowanym we wniosku o wydanie interpretacji podatkowej (wniosek z dnia 28 maja 2021 r.), że przedmiotowe transakcje sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego nie podlegają obowiązkowi raportowania jako schematy podatkowe zgodnie z Rozdziałem 11a Ordynacji podatkowej, prezentując ostrożnościowe podejście do omawianego zagadnienia, raportuje transakcje sprzedaży wierzytelności do funduszy sekurytyzacyjnych jako schematy podatkowe.

Kasa zaraportowała na formularzach MDR-3 następujące wartości korzyści podatkowych wynikających ze zgłoszonych jako schematy podatkowe uzgodnień:

• za rok 2019 - kwota (…) zł,
• za rok 2020 - kwota (…) zł,
• za rok 2021 - kwota (…) zł.

Termin raportowania korzyści podatkowych za rok 2022 i 2023 jeszcze nie minął.

Dane wykazane na formularzach MDR-1 wykazane zostały poniżej na podstawie przykładowego formularza złożonego do Szefa KAS. Dane w pozostałych formularzach różnią się jedynie w zakresie:

• daty zdarzenia powodującego obowiązek złożenia informacji,
• nazwy uzgodnienia,
• dnia, w którym została dokonana pierwsza czynność służąca wdrożeniu schematu,
• wskazaniem dokonanych czynności, które skutkowały przekazaniem informacji (głównie w zakresie daty),
• streszczenia opisu i wyczerpującego opisu (w zakresie dat poszczególnych czynności),
• wartości przedmiotu czynności uzgodnienia,
• wskazania etapu, na jakim zgodnie z wiedzą składającego informację znajduje się schemat podatkowy (w zakresie daty podpisania umowy),
• danych podmiotu nabywającego wierzytelność.

Ad. I. 1) a i b. - w jaki sposób identyfikowali/identyfikują Państwo schemat podatkowy, a tym samym ustalili/ustalają moment powstania obowiązku raportowania. Prosimy o wskazanie czynności, które skutkowały/skutkują złożeniem informacji? Jakich dokonywali/dokonują Państwo czynności, które skutkowały/skutkują przekazaniem informacji o schemacie podatkowym?

Czynnością skutkującą obowiązkiem zaraportowania uzgodnienia jest najczęściej podjęcie decyzji o sprzedaży przez Zarząd Kasy i wysłanie do potencjalnych nabywców informacji o planowanej sprzedaży wierzytelności lub prośba do kancelarii prawnych prowadzących windykację należności Kasy o przygotowanie pakietu wierzytelności do sprzedaży według kryteriów ustalonych przez Zarząd Kasy. Jest to pierwsza z szeregu czynności zmierzających do zawarcia transakcji zbycia wierzytelności.

Ad. I. 1) c. - czy w odniesieniu do konkretnych podmiotów polskich, został nadany numer schematu podatkowego? Jeśli tak, to jaki to numer - proszę o wskazanie informacji zawartych w dokumencie nadania NSP wydanym przez Szefa KAS. Jeśli schematowi nie został nadany NSP, prosimy o przekazanie informacji (danych), o których mowa w art. 86f O.p., w tym m.in.: datę oraz opis zdarzenia powodującego obowiązek złożenia informacji?

Do wszystkich ww. uzgodnień raportowanych na formularzach MDR-1 nadane zostały numery NSP. Poniżej podaję nadane numery NSP:

(...)

Ad. I. 1) d. - czy opisane przez Państwa czynności są/będą możliwe do wdrożenia lub udostępnienia u więcej niż jednego korzystającego bez konieczności zmiany ich istotnych założeń, w szczególności dotyczących ich rodzaju (schemat podatkowy standaryzowany)?

Opisane przez Kasę czynności będące przedmiotem wniosku nie są i nie będą możliwe do wdrożenia lub udostępnienia u więcej niż jednego korzystającego bez konieczności zmiany ich istotnych założeń.

Ad. I. 1) e. - Czy istnieją inne podmioty obowiązane do przekazania informacji o schemacie podatkowym, w związku z wykonywanymi przez Państwa czynnościami oraz czy zostali Państwo powiadomieni o numerach schematów podatkowych przez inne podmioty, stosownie do art. 86d § 1 O.p.? Jakie to numery?

W związku z opisanymi czynnościami nie istnieją inne podmioty zobowiązane do przekazania informacji o schemacie podatkowym. Kasa nie została powiadomiona o numerach schematów podatkowych przez inne podmioty, stosownie do art. 86d § 1 Ordynacji podatkowej.

Ad. I. 1) f. - jak wyglądają Państwa wewnętrzne procedury w zakresie wywiązywania się z obowiązków MDR o których mowa w art. 86l O.p.?

Kasa nie jest podmiotem, o którym mowa w art. 86l § 1 Ordynacji podatkowej, w związku z czym nie jest obowiązana do posiadania i stosowania wewnętrznej procedury, o której mowa w tym przepisie. Jednakże Kasa - będąc instytucją zaufania publicznego i realizując swoją strategię podatkową poprzez zarządzanie ryzykiem podatkowym - wdrożyła i realizuje wewnętrzną procedurę w zakresie identyfikowania zdarzeń mogących spełniać przesłanki schematów podatkowych. W zakresie czynności opisanych we wniosku osoba zaangażowana w proces sprzedaży wierzytelności kredytowych (czyli B. lub osoba przez niego wyznaczona) jest obowiązana w ciągu 15 dni po wykonaniu pierwszej czynności do niej zmierzającej poinformować C., działający w Kasie. C. - po przeanalizowaniu, czy dane uzgodnienie stanowi schemat podatkowy, lub czy (jak w przypadku sprzedaży wierzytelności) ze względu na niejasność przepisów i brak interpretacji indywidualnej w tym zakresie należy je zaraportować mimo uznania, że nie jest ono schematem - przekazuje decyzję Pełnomocnikowi MDR, który czynność raportuje.

Ad. I. 1) g i h. - Jakie są role poszczególnych podmiotów w związku z opisanymi czynnościami? Prosimy, aby wskazali Państwo, czy spełniają przesłanki do uznania za kwalifikowanego korzystającego. Czy istnieje podmiot pełniący rolę promotora czy wspomagającego, kto pełni rolę promotora oraz wspomagającego? (proszę uzasadnić tj. wskazać zakres podejmowanych przez dany podmiot czynności? Kto opracował, oferował, udostępnił, wdrożył lub zarządzał wdrożeniem czynności stanowiących przedmiot wniosku? Czy czynności te zostały wykonane przez zewnętrzny podmiot czy też wykonali je Państwo we własnym zakresie?

Zgodnie z wiedzą posiadaną przez Kasę, w przypadku opisanych czynności żaden podmiot nie występuje w roli promotora ani wspomagającego, co wiązałoby się z obowiązkiem raportowania w zakresie MDR. Kasa opracowała i wdrożyła czynności samodzielnie.

Ad. I. 1) i. - jeśli istnieje/będzie istniał podmiot pełniący rolę promotora, prosimy o wskazanie:

• czy są/będą Państwo każdorazowo odpowiedzialni za wdrożenie schematu podatkowego, zaś rolą promotora jest/będzie opracowanie i udostępnienie Państwu schematu podatkowego?
• czy zwolniliście Państwo promotora z zachowania prawnie chronionej tajemnicy?
• jeśli promotor nie został zwolniony z zachowania prawnie chronionej tajemnicy, to czy zostaliście Państwo poinformowani przez promotora o obowiązku przekazania MDR (w jaki sposób i kiedy zostaliście Państwo poinformowani), czy promotor poinformował Szefa KAS o poinformowaniu Państwa jako korzystającego?
• czy otrzymali/otrzymają Państwo od promotora informację o obowiązku przekazania informacji o schemacie podatkowym do Szefa KAS (w jakiej formie i jakie zawierała/może zawierać dane)?
• w jaki sposób i kiedy schemat został/zostanie przez Promotora Państwu udostępniony (proszę o udzielenie informacji w kontekście definicji udostępnienia zawartej w art. 86a § 1 pkt 15 O.p.);

Nie dotyczy.

Ad. I. 1) j. - Czy zaistniały przesłanki określone w treści art. 86j § 1 i § 2 O.p. skutkujące obowiązkiem przekazania informacji przez Państwa jako korzystającego?

W przypadku uznania przez Dyrektora KIS, że opisywane we wniosku czynności stanowią schemat podatkowy, Kasa byłaby - zgodnie z art. 86j § 1 i 2 Ordynacji podatkowej - zobowiązana przekazać informację, o której mowa w tym przepisie. Mimo nieuznawania opisanych czynności za schemat podatkowy, Kasa przekazywała informację, o której mowa w art. 86j § 1 i 2 Ordynacji podatkowej, z przyczyn opisanych w pkt. I. 1) powyżej.

Ad. I. 2) - Czy spełniają Państwo przesłanki do uznania za korzystającego/kwalifikowanego korzystającego, promotora bądź wspomagającego?

Kasa spełnia przesłanki do uznania ją za kwalifikowanego korzystającego.

Ad. I. 3) - Czy opisane we wniosku czynności spełniają kryterium głównej korzyści, o której mowa w art. 86a § 2 O.p., tj. czy w związku z wybranym sposobem postępowania wiąże się uzyskanie korzyści podatkowej, co stanowiło istotną bądź determinującą przesłankę decyzji o zastosowaniu opisanego we wniosku rozwiązania, czy mogliby Państwo wybrać inny, alternatywny sposób postępowania do osiągnięcia tego samego celu?

W odniesieniu do pytania zawartego w pkt. I. 3), tj. czy opisane we wniosku czynności spełniają kryterium głównej korzyści, o której mowa w art. 86a § 2 Ordynacji podatkowej, Kasa wskazuje, że ocena prawna tego zagadnienia stanowi przedmiot wniosku o wydanie interpretacji prawa podatkowego.

Pytanie Kasy zawarte we wniosku dotyczyło bowiem tego, czy dokonywane przez Kasę transakcje sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego i związane z tym rozliczenie przychodów i kosztów stanowią schemat podatkowy podlegający raportowaniu MDR.

Biorąc pod uwagę przepisy dotyczące raportowania schematów podatkowych oczywistym jest, iż odpowiedź na to pytanie wymaga oceny prawnej, czy dane zdarzenie stanowi schemat podatkowy, a zatem czy spełnia m.in.: kryterium głównej korzyści. Skoro przedmiotem zapytania Kasy jest kwestia spełnienia przesłanek schematu podatkowego w odniesieniu do danej transakcji, w tym spełnienia przesłanki ogólnej korzyści, ocena spełnienia bądź nie owej przesłanki nie może stanowić elementu opisu zdarzenia przyszłego (stanu faktycznego).

W ocenie Kasy, opisana sprzedaż wierzytelności i towarzyszące tej sprzedaży rozliczenie przychodów i kosztów nie spełniają kryterium głównej korzyści. Swoje stanowisko Kasa przedstawiła w uzasadnieniu wniosku prezentując stosowną argumentację.

Zastosowanie się do wezwania Dyrektora KIS (w zakresie omawianego punktu I. 3) i zawarcie w opisie zdarzenia przyszłego stwierdzenia, iż przedmiotowe transakcje nie spełniają (bądź spełniają) kryterium głównej korzyści, przeczyłoby idei uzyskania interpretacji prawa podatkowego, spełniającej funkcję ochronną dla podatnika, bowiem ciężar oceny przepisów podlegających interpretacji wziąłby na siebie podatnik.

Zgodnie zaś z przepisami Ordynacji podatkowej dotyczącymi wydawania interpretacji zadaniem podatnika wnioskującego o wydanie interpretacji jest wyczerpujące przedstawienie opisu stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego oraz przedstawienie własnego stanowiska w sprawie.

W przedmiotowej sprawie Kasa przedstawiła opis zdarzenia przyszłego opisując szczegółowo transakcję sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego oraz sposób podatkowego rozliczenia przychodów i kosztów oraz przedstawiła własne stanowisko odnośnie zadanego pytania o kwalifikację sprzedaży jako podlegających obowiązkowi raportowania MDR, oczekując dokonania oceny prawnej własnego stanowiska przez Dyrektora KIS w interpretacji. Żądanie Dyrektora KIS przedstawione w pkt. I. 3) wezwania do uzupełnienia wniosku o wydanie interpretacji sprowadza się do dokonania przez Kasę przedstawienia kwalifikacji prawnej transakcji będących przedmiotem wniosku, która to kwalifikacja miałaby być elementem opisu zdarzenia przyszłego (a więc de facto wiążąca dla organu, co jednak wypacza sens interpretacji).

Podkreślić należy, iż powyższa praktyka organów podatkowych jest negowana przez sądy administracyjne. Jak wskazano w wyroku WSA w Warszawie z dnia 20 września 2021 r. (III SA/Wa 520/21): „(...) organ może pytać o fakty, których nie należy mylić z prawną ich kwalifikacją. Wnioskujący jest zobowiązany do wskazania faktów, a następnie do wyrażenia własnego stanowiska co do ich prawnej oceny. Organ jest związany pierwszą z tych pozycji (opisem faktów/zdarzenia przyszłego). W tym zakresie interpretacja stanowi wierne odzwierciedlenie wniosku i ewentualnego uzupełnienia tego wniosku. W tym zakresie zawsze też istnieje ryzyko, że stan faktyczny realnie istniejący jest inny, niż deklarowany, co jednak obciąża wnioskującego o wydanie interpretacji (...) funkcja ochronna interpretacji nie działa bowiem w tych przypadkach, gdy rzeczywisty stan faktyczny okaże się inny, niż stan zadeklarowany. Organ nie jest jednak związany oceną prawną deklarowanych faktów, co jest wręcz oczywiste, gdyż na tym polega właśnie sens i wartość interpretacji, aby wnioskujący uzyskał wypowiedź Organu w kwestii opisanej (od strony faktycznej) we wniosku.” (podkreślenia własne). Stanowisko WSA w Warszawie w przedmiotowej sprawie zostało podtrzymane przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 9 września 2022 r. (II FSK 1473/21).

Końcowo, należy podkreślić, że zasadność wystąpienia z wnioskiem o wydanie interpretacji przepisów Ordynacji podatkowej dotyczących raportowania schematów podatkowych i obowiązek wydania takiej interpretacji przez organ podatkowy został potwierdzony w wyroku NSA z dnia 24 stycznia 2023 r. II FSK 1256/22 wydanym dla Kasy. Wyrok ten został wydany na skutek zaskarżenia postanowienia Dyrektora KIS o odmowie wydania interpretacji ze względu na to iż, zdaniem Dyrektora KIS, przepisy rozdziału 11a Ordynacji podatkowej, tj. dotyczące raportowania schematów podatkowych, nie mogą stanowić przedmiotu interpretacji podatkowych ze względu na swój stricte sprawozdawczy i proceduralny, a nie materialny charakter. NSA nie podzielił stanowiska organu podatkowego stwierdzając, iż przepisy Ordynacji podatkowej w zakresie MDR mogą być przedmiotem interpretacji podatkowej, choć nie odnoszą się bezpośrednio do kwestii zobowiązania podatkowego podatnika. NSA w wyroku podkreślił moc ochronną, jaką daje taka interpretacja dla podatnika, chroniąc go chociażby przed negatywnymi konsekwencjami w postaci sankcji karno-skarbowych: Zdaniem NSA: „Chybiony jest także zarzut naruszenia art. 14k § 1 i 3 O.p. poprzez uznanie, że wydana przez organ interpretacja odnosząca się do wykładni przepisów w zakresie obowiązku informowania o schematach podatkowych spełniałaby funkcję ochronną. Należy zauważyć, iż przedmiotem sporu nie jest kwestia, czy przepisy dotyczące informowania o schematach podatkowych posiadają funkcję ochronną, lecz czy wydanie interpretacji indywidualnej w przedmiocie omawianych przepisów jest w stanie zapewnić wspomnianą ochronę. W przypadku instrumentu jakim jest interpretacja indywidualna, ustawodawca określił w przepisach sytuacje, w których podmiotowi dla którego została ona wydana, przysługuje ochrona. Z art. 14k § 3 o.p. nie wynika przy tym, aby funkcja ochronna interpretacji ograniczona była jedynie do ochrony wnioskodawcy przed potencjalnym zobowiązaniem podatkowym (...). Udzielenie interpretacji indywidualnej w zakresie informacji o schematach podatkowych ma znaczenie, w aspekcie jej funkcji ochronnej, już tylko z perspektywy wspomnianych regulacji karnych skarbowych. Ochrona wnioskodawcy przejawia się tu w braku możliwości wymierzenia sankcji na gruncie prawa karnego skarbowego (art. 14k § 3 O.p.)”.

Powyższe stanowisko NSA ma szczególne znaczenie w kontekście wezwania organu podatkowego do uzupełnienia i doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego poprzez dokonanie przez Wnioskodawcę oceny prawnej w zakresie spełnienia przesłanek schematu podatkowego w odniesieniu do opisanych transakcji sprzedaży wierzytelności. Wartość wydanej na podstawie tak przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego interpretacji byłaby dla wnioskującego absolutnie znikoma, bowiem nie dająca właściwej ochrony dla podatnika, o której mowa w wyroku NSA, skoro interpretacja ta opierałaby się na ocenie prawnej zdarzenia przyszłego dokonanej przez wnioskodawcę i będącej elementem opisu tego zdarzenia przyszłego.

Ad. I. 4) - Czy opisane we wniosku uzgodnienie spełnia/nie spełnia wszystkich przesłanek definiujących ogólną cechę rozpoznawczą, o której mowa w art. 86a § 1 pkt 6 ustawy O.p.? Proszę odnieść się do wszystkich wymienionych w treści 86a § 1 pkt 6 lit. a-k ustawy O.p. elementów definiujących ogólną cechę rozpoznawczą. Prosimy o podanie informacji niezbędnych do stwierdzenia, że w sprawie nie występuje ogólna cecha rozpoznawcza?

Powyższa odpowiedź udzielona na pytanie z pkt. I. 3) ma zastosowanie także do zakresu wezwania zawartego w pkt. I. 4), w którym Dyrektor KIS wezwał Kasę do doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego w zakresie tego, czy opisane we wniosku uzgodnienie spełnia/nie spełnia wszystkich przesłanek definiujących ogólną cechę rozpoznawczą, o której mowa w art. 86a § 1 pkt 6 lit. a-k Ordynacji podatkowej. Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego zgodnie z żądaniem organu podatkowego i otrzymanie interpretacji wydanej na podstawie tak opisanego zdarzenia przyszłego, którego elementem jest ocena prawna uzgodnienia dokonana przez Kasę, a nie przez Dyrektora KIS, pozbawiłoby Kasę ochrony jaką ma podatnikowi zapewniać interpretacja.

Ad. I. 5) - Czy opisane we wniosku uzgodnienie spełnia/nie spełnia wszystkich przesłanek definiujących inną szczególną cechę rozpoznawczą, o której mowa w art. 86a § 1 pkt 1 ustawy O.p.? Proszę odnieść się do wszystkich wymienionych w treści 86a § 1 pkt 1 lit. a-d ustawy O.p. elementów definiujących inną szczególną cechę rozpoznawczą. Prosimy o podanie informacji niezbędnych do stwierdzenia, że w sprawie nie występuje inna szczególna cecha rozpoznawcza?

Powyższa odpowiedź udzielona na pytanie z pkt. I. 3) ma zastosowanie także do zakresu wezwania zawartego w pkt. I. 5), w którym Dyrektor KIS wezwał Kasę do doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego w zakresie tego, czy opisane we wniosku uzgodnienie spełnia/nie spełnia wszystkich przesłanek definiujących inną szczególną cechę rozpoznawczą, o której mowa w art. 86a § 1 pkt 1 lit. a-d Ordynacji podatkowej. Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego zgodnie z żądaniem organu podatkowego i otrzymanie interpretacji wydanej na podstawie tak opisanego zdarzenia przyszłego, którego elementem jest ocena prawna uzgodnienia dokonana przez Kasę, a nie przez Dyrektora KIS, pozbawiłoby Kasę ochrony jaką ma podatnikowi zapewniać interpretacja.

Ad. I. 6) - Czy opisane we wniosku uzgodnienie spełnia/nie spełnia wszystkich przesłanek definiujących szczególną cechę rozpoznawczą, o której mowa w art. 86a § 1 pkt 13 ustawy O.p.? Proszę odnieść się do wszystkich wymienionych w treści 86a § 1 pkt 13 lit. a-i ustawy O.p. elementów definiujących szczególną cechę rozpoznawczą. Prosimy o podanie informacji niezbędnych do stwierdzenia, że w sprawie nie występuje szczególna cecha rozpoznawcza?

Powyższa odpowiedź udzielona na pytanie z pkt. I. 3) ma zastosowanie także do zakresu wezwania zawartego w pkt. I. 6), w którym Dyrektor KIS wezwał Kasę do doprecyzowania opisu zdarzenia przyszłego w zakresie tego, czy opisane we wniosku uzgodnienie spełnia/nie spełnia wszystkich przesłanek definiujących szczególną cechę rozpoznawczą, o której mowa w art. 86a § 1 pkt 13 lit. a-i Ordynacji podatkowej. Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego zgodnie z żądaniem organu podatkowego i otrzymanie interpretacji wydanej na podstawie tak opisanego zdarzenia przyszłego, którego elementem jest ocena prawna uzgodnienia dokonana przez Kasę, a nie przez Dyrektora KIS, pozbawiłoby Kasę ochrony jaką ma podatnikowi zapewniać interpretacja.

Ad. I. 7) - Czy uzgodnienie dotyczy czynności, których rezultat mógłby zostać osiągnięty w znacznie prostszy sposób?

Rezultat czynności opisanych we wniosku nie mógłby zostać osiągnięty w prostszy sposób.

Ad. I. 8) - Czy rozważali Państwo kilka alternatywnych dróg postępowania zmierzających do osiągnięcia tego samego skutku, przy czym wybór pomiędzy nimi jest zdeterminowany osiągnięciem korzyści podatkowej?

Jak wskazano we wniosku o wydanie interpretacji, Kasa rozważała alternatywne sposoby postępowania, jednak były to rozważania czysto teoretyczne. Pierwszym z nich była sprzedaż wierzytelności do podmiotu innego niż fundusz sekurytyzacyjny lub towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny. Byłoby to jednak działanie godzące zarówno w ekonomiczny, jak i wizerunkowy interes Kasy. Towarzystwa zarządzające funduszami sekurytyzacyjnymi podlegają nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego, w związku z czym spełniają kryteria profesjonalizmu i transparentności. Wszystkie największe firmy skupujące wierzytelności na rynku działają w formie funduszy sekurytyzacyjnych. Zwiększa to bezpieczeństwo transakcji, wpływa na wyższą cenę wierzytelności, tworzy sformalizowany i ujednolicony przepływ danych z potencjalnymi nabywcami. W przypadku transakcji o wartości kilkudziesięciu lub ponad 100 milionów złotych tylko fundusze sekurytyzacyjne są w stanie zakupić po cenie rynkowej portfele o takiej wartości. Drugą alternatywą dla sprzedaży wierzytelności do funduszy sekurytyzacyjnych jest pozostawienie ich w portfelu Kasy, co pozbawiłoby Kasę możliwości uzyskania choćby częściowego odzysku z tych wierzytelności, a więc nie byłoby racjonalnie uzasadnionym sposobem działania. W praktyce więc - dla racjonalnie działającego podmiotu - nie ma alternatywy dla opisanych we wniosku czynności.

Ad. I. 9) - W jaki sposób dokonują Państwo wyboru funduszu sekurytyzacyjnego, co decyduje o wyborze funduszu? Czy współpracują Państwo z jednym, czy z kilkoma funduszami? Czy wybór funduszu zdeterminowany jest osiągnięciem korzyści podatkowej?

O wyborze funduszu sekurytyzacyjnego decyduje przetarg. Kasa wysyła zwykle zawiadomienie o zamiarze zbycia do kilkudziesięciu podmiotów zajmujących się profesjonalnie nabywaniem wierzytelności. Do tych z nich, które pozytywnie odpowiedziały na zaproszenie do wzięcia udziału w postępowaniu, przesyła pakiet wierzytelności do wyceny i oczekuje ofert nabycia. W określonym dniu komisyjnie otwiera koperty z otrzymanymi ofertami, a następnie - najczęściej w formie wideokonferencji - przeprowadza licytację online między podmiotami, które złożyły oferty - w celu uzyskania maksymalnej ceny. O wyborze konkretnego oferenta decyduje uzyskana cena oraz reputacja i doświadczenie podmiotu na rynku obrotu wierzytelnościami, a nie korzyść podatkowa. Jeżeli ofertę składa tylko jeden podmiot, a zaproponowana cena jest niższa od wewnętrznej wyceny Kasy, Kasa przeprowadza dodatkowe negocjacje cenowe w celu uzyskania pożądanej przez siebie ceny.

Ad. I. 10) - Czy Fundusz sekurytyzacyjny, z którym zawierane są umowy sprzedaży wierzytelności jest dla Państwa podmiotem powiązanym w świetle art. 86a § 1 pkt 7 O.p.?

Jeden z funduszy sekurytyzacyjnych, z którymi zawierane były dotychczas umowy zbycia wierzytelności, jest dla Kasy podmiotem powiązanym w świetle art. 86a § 1 pkt 7 Ordynacji podatkowej.

Ad. I. 11) - Czy osoby fizyczne, których wierzytelności są zbywane do Funduszu sekurytyzacyjnego są dla Państwa podmiotami powiązanymi w świetle art. 86a § 1 pkt 7 O.p.?

Osoby fizyczne, których należności były do tej pory zbywane do funduszu sekurytyzacyjnego, nie są dla nas podmiotami powiązanymi w świetle art. 86a § 1 pkt 7 Ordynacji podatkowej.

W przyszłości może zaistnieć sytuacja, w której przedmiotem sprzedaży będzie wierzytelność podmiotu powiązanego.

Pytanie

Czy sprzedaż wierzytelności posiadanych przez Wnioskodawcę do funduszu sekurytyzacyjnego oraz związane z tym rozliczenie przychodów zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c w zw. z art. 12 ust. 9a ustawy CIT oraz rozliczenie kosztów uzyskania przychodów w związku z tą sprzedażą zgodnie z art. 15 ust. 1ha pkt 1 Ustawy o CIT, stanowią schemat podatkowy podlegający zgłoszeniu zgodnie z przepisami rozdziału 11a Ordynacji podatkowej

Państwa stanowisko w sprawie

Sprzedaż wierzytelności posiadanych przez Wnioskodawcę do funduszu sekurytyzacyjnego oraz związane z tym rozliczenie przychodów zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c w zw. z art. 12 ust. 9a Ustawy o CIT oraz kosztów uzyskania przychodów w związku z tą sprzedażą zgodnie z art. 15 ust. 1ha pkt 1 Ustawy o CIT, nie stanowią schematu podatkowego podlegającego zgłoszeniu zgodnie z przepisami rozdziału 11a Ordynacji podatkowej.

Podjęcie przez Wnioskodawcę decyzji dotyczącej sprzedaży posiadanych wierzytelności znajduje swoje uzasadnienie ekonomiczne oraz wpisuje się w praktykę rynkową. Należy bowiem zaznaczyć, że fundusz sekurytyzacyjny, będący przyszłym nabywcą wierzytelności jest podmiotem wyspecjalizowanym, o profilu działalności ukierunkowanym na nabywanie wierzytelności - w tym wierzytelności, co do których egzekucji występują realne trudności - oraz dokonywanie względem nich dalszych czynności (windykacji bądź dalszego obrotu nimi), dla uzyskania korzyści finansowej. Nabywanie wierzytelności jest zatem podstawowym elementem działalności funduszy sekurytyzacyjnych.

Jednocześnie, utrzymywanie przez Wnioskodawcę w swym majątku wierzytelności z tytułu udzielonych kredytów (pożyczek), co do których egzekwowania występują znaczne trudności, należy uznać za nieuzasadnione ekonomicznie. Wnioskodawca podejmował w przeszłości działania służące egzekucji swych wierzytelności, które nie przynosiły jednak zamierzonego skutku. Zbycie przedmiotowych wierzytelności przez Wnioskodawcę oraz związane z tym uzyskanie kwoty z ich sprzedaży, stanowią niewątpliwie działanie służące przyczynieniu się do zapewnienia płynności finansowej Wnioskodawcy. Jako działania alternatywne względem planowanej przez Wnioskodawcę sprzedaży należy wskazać:

1)pozostawienie przedmiotowych wierzytelności w majątku Wnioskodawcy;

2)próby sprzedaży przedmiotowych wierzytelności do podmiotu trzeciego, nie będącego funduszem sekurytyzacyjnym.

Oba ww. działania byłyby jednak sprzeczne z szeroko pojętym interesem ekonomicznym Wnioskodawcy.

Pierwsze rozwiązanie, polegające na zaniechaniu sprzedaży wierzytelności, a więc pozostawieniu w majątku Wnioskodawcy wierzytelności charakteryzujących się znikomym prawdopodobieństwem ich wyegzekwowania przez Wnioskodawcę, skutkowałoby bowiem utrzymaniem dotychczasowego stanu rzeczy. Profil działalności Wnioskodawcy, obejmujący udzielanie oprocentowanych kredytów (pożyczek) w celu osiągnięcia zysku, byłby zatem sprzeczny z działaniem polegającym de facto na akceptowaniu sytuacji braku możliwości odzyskania przynajmniej części kapitału wypłaconego kredytobiorcy (pożyczkobiorcy) z tytułu udzielenia takiego kredytu (pożyczki).

Drugie z działań - próba zbycia wierzytelności na rzecz podmiotu trzeciego, nie będącego funduszem sekurytyzacyjnym, jest w swym założeniu przede wszystkim rozwiązaniem nie znajdującym uzasadnienia ekonomicznego. Jego realizacja mogłaby wiązać się bowiem z realnymi trudnościami w znalezieniu podmiotu nie posiadającego statusu funduszu sekurytyzacyjnego, który zdecydowałby się nabyć wierzytelności, wobec których występują obiektywne trudności w egzekucji, na warunkach finansowych satysfakcjonujących Wnioskodawcę, co tym samym powodowałoby konieczność utrzymywania przedmiotowych wierzytelności przez dłuższy czas w majątku Wnioskodawcy, a co za tym idzie, brakiem uzyskania kwoty z ich sprzedaży w tym okresie, co z kolei wpływałoby na odpowiednie współczynniki finansowe Wnioskodawcy.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca podkreśla, że choć teoretycznie posiada inne niż sprzedaż do funduszu sekurytyzacyjnego możliwości postępowania w odniesieniu do posiadanych wierzytelności, to nie można ich jednak uznać za zasadne. Ich procedowanie prawdopodobnie prowadziłoby do odnotowania opisanych wyżej negatywnych skutków finansowych po stronie Wnioskodawcy.

Przechodząc zaś do wskazania skutków na gruncie podatku dochodowego po stronie Wnioskodawcy w związku ze sprzedażą przedmiotowych wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego, wskazać należy przepisy, zgodnie z którymi określony zostałby przychód oraz koszt uzyskania przychodu, związane z takim zbyciem. Stosownie do art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c Ustawy o CIT, w bankach do przychodów nie zalicza się przychodów ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów. Regulacja art. 12 ust. 9a Ustawy o CIT stanowi zaś, że przepisy art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c stosuje się odpowiednio do spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych. Jednocześnie, stosownie do przepisów art. 15 ust. 1ha pkt 1 Ustawy o CIT, w przypadku sprzedaży wierzytelności z tytułu kredytów bądź pożyczek przez spółdzielczą kasę oszczędnościowo-kredytową do funduszu sekurytyzacyjnego bądź towarzystwa funduszy inwestycyjnych tworzących fundusz sekurytyzacyjny, koszt uzyskania przychodu stanowi różnica pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości uprzednio utworzonego na tę część wierzytelności odpisu aktualizującego zaliczonego do kosztów uzyskania przychodów.

Co istotne, w przypadku zaś potencjalnej sprzedaży wierzytelności z tytułu kredytów bądź pożyczek do podmiotu niebędącego funduszem sekurytyzacyjnym bądź towarzystwem funduszy inwestycyjnych tworzącym fundusz sekurytyzacyjny, zastosowanie do określenia kosztów uzyskania przychodów znalazłby ogólny przepis art. 16 ust. 1 pkt 39) Ustawy o CIT, zgodnie z którym do kosztów podatkowych nie zalicza się strat z tytułu odpłatnego zbycia wierzytelności, w tym w sposób określony w art. 12 ust. 1 pkt 7, z wyjątkiem wierzytelności lub jej części, które uprzednio zostały zarachowane jako przychód należny do wysokości uprzednio zarachowanej jako przychód należny.

Określając wzajemną relację obu wyżej wymienionych przepisów dotyczących ustalenia wysokości kosztów uzyskania przychodów, należy jednocześnie przyjąć, że przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy o CIT stanowi normę ogólną, którą zastosować mogą zasadniczo wszelkie podmioty - w szczególności niebędące spółdzielczymi kasami oszczędnościowo-kredytowymi. Norma z kolei art. 15 ust. 1ha pkt 1 Ustawy o CIT jest rozwiązaniem szczególnym, o charakterze lex specialis, możliwym do zastosowania jedynie przez spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe w sytuacji zbycia wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego. Możliwość ustalenia sposobu rozliczenia kosztów uzyskania przychodów w sposób z art. 15 ust. 1ha pkt 1 ustawy w takiej sytuacji została wprost przewidziana przez ustawodawcę. Podkreślić należy tutaj, że jego stosowanie nie jest fakultatywne; ustawodawca nie przesądził o tym, że spółdzielcza kasa oszczędnościowo-kredytowa może wybrać alternatywny sposób obliczania kosztów, lecz posłużył się jednoznacznym sformułowaniem: „W spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych kosztem uzyskania przychodów są także: Tym samym, stosowanie normy szczególnej przy sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego, dedykowanej wprost dla spółdzielczych kas oszczędnościowo-kredytowych, wynika bezpośrednio z Ustawy o CIT. Również stosowanie art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c stanowi rozwiązanie wprost przewidziane przez ustawodawcę, dedykowane bankom oraz spółdzielczym kasom oszczędnościowo-kredytowym. Ponownie, nie można w tym wypadku mówić o jego fakultatywnym stosowaniu, lecz o normie nakazującej wyłączenie z przychodów określonej w przepisie kwoty. Określenie przychodu zgodnie z tym przepisem nie jest bowiem możliwym (lecz nie koniecznym) rozwiązaniem do zastosowania wskazanym przez ustawodawcę.

Odnosząc powyższe rozważania bezpośrednio do przepisów Ordynacji podatkowej, należy przywołać w pierwszej kolejności dyspozycję art. 86a § 1 pkt 10 ustawy, zgodnie z którym schematem podatkowym jest uzgodnienie, które spełnia choćby jedną z poniższych cech: spełnia kryterium głównej korzyści oraz posiada ogólną cechę rozpoznawczą, posiada szczególną cechę rozpoznawczą, lub posiada inną szczególną cechę rozpoznawczą. Kryterium głównej korzyści definiowane jest w art. 86a § 2 Ordynacji podatkowej. Zgodnie z tym przepisem, kryterium to uważa się za spełnione, jeżeli na podstawie istniejących okoliczności oraz faktów należy przyjąć, że podmiot działający rozsądnie i kierujący się zgodnymi z prawem celami innymi niż osiągnięcie korzyści podatkowej mógłby zasadnie wybrać inny sposób postępowania, z którym nie wiązałoby się uzyskanie korzyści podatkowej rozsądnie oczekiwanej lub wynikającej z wykonania uzgodnienia, a korzyść podatkowa jest główną lub jedną z głównych korzyści, którą podmiot spodziewa się osiągnąć w związku z wykonaniem uzgodnienia.

Zdefiniowania w przywołanym kontekście wymaga również pojęcie korzyści podatkowej - stosownie do art. 3 pkt 18, do którego odsyła art. 86a § 1 pkt 4 Ordynacji podatkowej, jest nią:

a)niepowstanie zobowiązania podatkowego, odsunięcie w czasie powstania zobowiązania podatkowego lub obniżenie jego wysokości;

b)powstanie lub zawyżenie straty podatkowej,

c)powstanie nadpłaty lub prawa do zwrotu podatku albo zawyżenie kwoty nadpłaty lub zwrotu podatku;

d)brak obowiązku pobrania podatku przez płatnika, jeżeli wynika on z okoliczności wskazanych w lit. a.

W związku z powyższym wskazać należy, że w przypadku Wnioskodawcy, który zamierza sprzedać posiadane wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego, zastosowane zostaną przywołane wyżej normy art. 15 ust. 1ha pkt 1 Ustawy o CIT oraz art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c Ustawy o CIT, które przewidują korzystniejsze rozliczenia podatkowe w zestawieniu ze sprzedażą wierzytelności do podmiotu nie posiadającego statusu funduszu sekurytyzacyjnego.

Odnosząc jednak ww. przepisy art. 86a Ordynacji podatkowej do sytuacji Wnioskodawcy, należy podkreślić wymieniony wprost w § 2 postulat „rozsądnego działania”. Jak już wcześniej podkreślił Wnioskodawca, spośród wszystkich możliwych do zastosowania wariantów działania: 1) sprzedaży przedmiotowych wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego; 2) sprzedaży wierzytelności do podmiotu trzeciego, nie będącego funduszem sekurytyzacyjnym; 3) pozostawienia przedmiotowych wierzytelności w majątku Wnioskodawcy; jedynie pierwszy z wymienionych wariantów można uznać za racjonalny oraz znajdujący uzasadnienie ekonomiczne i właściwy dla podmiotu działającego w celu uzyskania dodatniego wyniku na prowadzonej działalności, w tym utrzymania odpowiednich wskaźników kapitałowych wymaganych od instytucji finansowych, jaką niewątpliwie jest Wnioskodawca. Jego realizacja jednocześnie musi wiązać się z rozpoznaniem przychodów w sposób określony w art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c Ustawy o CIT oraz kosztów podatkowych przy sprzedaży wierzytelności w sposób ustalony w art. 15 ust. 1ha pkt 1 Ustawy o CIT; które jak już wcześniej zostało to podkreślone, nie są rozwiązaniami fakultatywnymi, lecz określonymi jednoznacznie przez ustawodawcę.

Przechodząc zaś do omówienia dalszych elementów art. 86a § 2, wskazać trzeba, że Wnioskodawca sprzedając wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego kierowałby się również zgodnymi z prawem celami innymi niż osiągnięcie korzyści podatkowej. Zgodnie bowiem z wcześniejszymi rozważaniami, tylko takie działanie należałoby uznać za znajdujące uzasadnienie rynkowe. Jednocześnie, określenie kwoty przychodu oraz kosztu podatkowego w sposób właściwy dla takiej sprzedaży, jest wyrazem realizacji narzuconych przez ustawodawcę norm o charakterze lex specialis, dedykowanych spółdzielczym kasom oszczędnościowo-kredytowym. W konsekwencji, bezpośrednim celem działania ustawodawcy nie byłoby uzyskanie korzyści podatkowej. Jej ewentualne wystąpienie byłoby bowiem naturalną konsekwencją wdrożenia jedynego możliwego rozwiązania uzasadnionego pod kątem ekonomicznym, stanowiącego rzeczywisty cel Wnioskodawcy - jako podmiotu działającego w celu osiągnięcia dodatniego wyniku z tytułu prowadzonej działalności i utrzymania określonych wskaźników kapitałowych wymaganych odrębnymi przepisami prawa w stosunku do instytucji finansowych.

W rezultacie, Wnioskodawca działający rozsądnie oraz kierujący się zgodnymi z prawem celami innymi niż osiągnięcie korzyści podatkowej, nie powinien wybrać innego sposobu postępowania. Aby bowiem wybrać inny sposób postępowania - a więc w konsekwencji obliczać wysokość kosztów podatkowych zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 39 Ustawy o CIT oraz nie stosować wyłączenia z przychodów, o którym mowa w art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c Ustawy o CIT - Wnioskodawca musiałby wdrożyć wariant narażający go na realne straty finansowe tj. poszukiwanie nabywcy wierzytelności nie będącego funduszem sekurytyzacyjnym.

Tym samym, zdaniem Wnioskodawcy nie może być mowy o spełnieniu przesłanki kryterium głównej korzyści. W rezultacie, mając na uwadze występowanie spójnika „oraz” w art. 86a § 1 pkt 10 lit. a Ordynacji podatkowej, zasadniczo nie ma potrzeby analizowania występowania ogólnej cechy rozpoznawczej w analizowanym uzgodnieniu - bowiem już pierwszy element koniunkcji (kryterium głównej korzyści) nie jest spełniony. Niemniej jednak, dla pełności wywodu, zdaniem Wnioskodawcy należy wskazać, że również ta przesłanka nie jest spełniona. Nie występuje bowiem żadna z ogólnych cech rozpoznawczych wymienionych w art. 86a § 1 pkt 6 Ordynacji podatkowej.

Przeprowadzenie sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego oraz związane z tym zastosowanie się przez Wnioskodawcę do norm wyrażonych przez ustawodawcę w art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c oraz art. 15 ust. 1ha pkt 1 Ustawy o CIT, zdaniem Wnioskodawcy nie wypełnia również żadnej ze szczególnych cech rozpoznawczych (art. 86a § 1 pkt 13 Ordynacji podatkowej) ani innych szczególnych cech rozpoznawczych (art. 86a § 1 pkt 1 ustawy).

Podsumowując powyższe rozważania; sprzedaż wierzytelności przez Wnioskodawcę do funduszu sekurytyzacyjnego oraz wynikające z tego faktu rozliczenie przychodów zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c w zw. z art. 12 ust. 9a Ustawy o CIT oraz obliczenie przez Wnioskodawcę kosztów uzyskania przychodu zgodnie z art. 15 ust. 1ha pkt 1 Ustawy o CIT nie stanowią schematu podatkowego. Działania Wnioskodawcy są bowiem jedynymi noszącymi znamiona działania racjonalnego i uzasadnionego ekonomicznie, które może zastosować w odniesieniu do posiadanych wierzytelności. Przepisy określające przychód i koszt podatkowy przy takiej sprzedaży powinny być z kolei bezwzględnie stosowane i nie mają charakteru rzeczywistej „ulgi”, której stosowanie bądź brak stosowania leżą w gestii Wnioskodawcy. Należy zaznaczyć, że przeciwne uznanie musiałoby prowadzić również do wniosku, zgodnie z którym podatnik będąc ustawowo zobowiązanym do stosowania danego rozwiązania wskazanego w Ustawie o CIT, powinien każdorazowo oceniać czy potencjalnie byłoby możliwe stosowanie normy o charakterze ogólnym, która prowadziłaby finalnie do wystąpienia większych obciążeń podatkowych. W ocenie Wnioskodawcy, nie można mówić o rzeczywistej korzyści, prowadzącej do określenia występowania schematu podatkowego, w sytuacji gdy podatnik kierując się racjonalnością prowadzenia działalności, w rzeczywistości nie powinien postąpić w inny sposób.

W piśmie z 19 maja 2023 r. odnosząc się do ewentualnej zmiany lub uzupełnienia stanowiska w sprawie wskazali Państwo, że:

Kasa stosując się do wskazówek Dyrektora KIS, uzupełnia uzasadnienie własnego stanowiska w sprawie poprzez wskazanie, iż żadne szczegółowo opisane w przepisach rozdziału 11a Ordynacji podatkowej przesłanki ogólnej cechy rozpoznawczej, szczególnej cechy rozpoznawczej ani innej szczególnej cechy rozpoznawczej nie są spełnione w odniesieniu do przedstawionego opisu zdarzenia przyszłego.

W ocenie Kasy, w opisanym zdarzeniu przyszłym, nie jest spełniona żadna z przesłanek ogólnej cechy rozpoznawczej z art. 86a § 1 pkt 6 lit. a-k Ordynacji podatkowej, tj. nie występuje sytuacja, w której:

a)promotor lub korzystający zobowiązali się do zachowania w poufności wobec osób trzecich, w szczególności wobec innych korzystających, promotorów lub organów podatkowych, sposobu, w jaki uzgodnienie pozwala na uzyskanie korzyści podatkowej,

b)promotor uprawniony jest do otrzymania wynagrodzenia, którego wysokość uzależniona jest od wysokości korzyści podatkowej wynikającej z uzgodnienia,

c)promotor uprawniony jest do otrzymania wynagrodzenia uzależnionego od uzyskania korzyści podatkowej wynikającej z uzgodnienia lub zobowiązał się do zwrotu wynagrodzenia lub jego części, w przypadku gdy korzyść podatkowa nie powstanie lub powstanie w wysokości niższej, niż zakładano,

d)dokonywane w ramach uzgodnienia czynności opierają się na znacznie ujednoliconej dokumentacji albo przyjmują znacznie ujednoliconą formę, które nie wymagają istotnych zmian w celu wdrożenia schematu u więcej niż jednego korzystającego,

e)podejmowane są celowe czynności dotyczące nabycia spółki przynoszącej straty, zaprzestania głównej działalności takiej spółki i wykorzystywania strat takiej spółki w celu zmniejszenia zobowiązań podatkowych, w tym poprzez przeniesienie tych strat do 7 podmiotu na terytorium innego państwa lub przyspieszenie wykorzystania tych strat,

f)dochodzi do zmiany kwalifikacji dochodów (przychodów) do innego źródła dochodów (przychodów) lub zmiany zasad opodatkowania, których skutkiem jest faktycznie niższe opodatkowanie, zwolnienie lub wyłączenie z opodatkowania,

g)czynności prowadzą do okrężnego obiegu środków pieniężnych poprzez zaangażowanie podmiotów pośredniczących niepełniących istotnych funkcji gospodarczych, lub działań, które wzajemnie się znoszą lub kompensują lub prowadzą do uzyskania stanu identycznego lub zbliżonego do stanu istniejącego przed dokonaniem tych czynności albo mają inne podobne cechy,

h)obejmuje ono podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów transgraniczne płatności pomiędzy podmiotami powiązanymi, a w państwie miejsca zamieszkania, siedziby lub zarządu odbiorcy:

• nie nakłada się podatku dochodowego od osób prawnych lub pobiera się podatek dochodowy od osób prawnych według stawki zerowej lub stawki mniejszej niż 5%
• płatności te korzystają z całkowitego zwolnienia lub objęte są preferencyjnymi zasadami opodatkowania,

i)korzystający zobowiązał się, że w przypadku wdrożenia uzgodnienia będzie współpracował z promotorem, który udostępnił uzgodnienie, albo zapłaci promotorowi wynagrodzenie lub odszkodowanie,

j)promotor lub korzystający faktycznie respektują co najmniej jedno z zobowiązań wskazanych w lit. b i c,

k)na podstawie istniejących okoliczności należy przyjąć, że rozsądnie działający promotor lub korzystający, do których nie stosowałyby się obowiązki przewidziane w przepisach niniejszego rozdziału, chcieliby, żeby co najmniej jedno ze zobowiązań wskazanych w lit. a-c było faktycznie respektowane.

W ocenie Kasy, w opisanym zdarzeniu przyszłym nie jest spełniona żadna z przesłanek szczególnej cechy rozpoznawczej z art. 86a § 1 pkt 13 lit. a-i Ordynacji podatkowej, tj. nie występuje uzgodnienie, którego właściwość polega na tym, że spełniony jest co najmniej jeden z poniższych warunków:

a)obejmuje ono podlegające zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów transgraniczne płatności pomiędzy podmiotami powiązanymi oraz:

• odbiorca płatności nie ma miejsca zamieszkania, siedziby ani zarządu w żadnym z państw,
• odbiorca płatności posiada miejsce zamieszkania, siedzibę lub zarząd na terytorium lub w kraju stosującym szkodliwą konkurencję podatkową, wskazanych w aktach wykonawczych wydanych na podstawie przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych oraz w unijnym wykazie jurysdykcji niechętnych współpracy do celów podatkowych przyjmowanym przez Radę Unii Europejskiej,

b)w odniesieniu do tego samego środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej dokonywane są odpisy amortyzacyjne w więcej niż jednym państwie,

c)ten sam dochód lub majątek korzysta z metod mających na celu unikanie podwójnego opodatkowania w więcej niż jednym państwie,

d)w ramach uzgodnienia dochodzi do przeniesienia aktywów i określone przez dwa państwa wynagrodzenie z tego tytułu dla celów podatkowych różni się co najmniej o co najmniej 25%,

e)może skutkować obejściem obowiązku raportowania wynikającego z ustawy z dnia 9 marca 2017 r. o wymianie informacji podatkowych z innymi państwami lub równoważnych ustaw, umów lub porozumień w zakresie automatycznej wymiany informacji o rachunkach finansowych, włączając umowy lub porozumienia z państwami trzecimi lub wykorzystywać brak równoważnych przepisów, umów lub porozumień lub ich niewłaściwe wdrożenie,

f)występuje nieprzejrzysta struktura własności prawnej lub trudny do ustalenia jest beneficjent rzeczywisty z uwagi na wykorzystanie osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, konstrukcji lub struktur prawnych:

• które nie prowadzą znaczącej działalności gospodarczej z wykorzystaniem lokalu, personelu oraz wyposażenia wykorzystywanego w prowadzonej działalności gospodarczej,
• które są zarejestrowane, zarządzane, znajdują się, są kontrolowane lub założone w państwie lub na terytorium innym niż państwo lub terytorium miejsca zamieszkania, siedziby lub zarządu beneficjenta rzeczywistego aktywów będących w posiadaniu takich osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, konstrukcji lub struktur prawnych

- jeżeli nie można wskazać beneficjenta rzeczywistego osób prawnych oraz jednostek organizacyjnych niemających osobowości prawnej, konstrukcji lub struktur prawnych, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 1 marca 2018 r. o przeciwdziałaniu praniu pieniędzy oraz finansowaniu terroryzmu,

g)wykorzystuje wprowadzone jednostronnie w danym państwie uproszczenie w stosowaniu przepisów związanych z ustalaniem cen transferowych, przy czym nie uważa się za uproszczenie wprowadzone jednostronnie uproszczenia, które wynika bezpośrednio z Wytycznych Organizacji Współpracy Gospodarczej i Rozwoju w sprawie cen transferowych dla przedsiębiorstw wielonarodowych oraz administracji podatkowych, a także innych międzynarodowych regulacji, wytycznych lub rekomendacji w zakresie cen transferowych,

h)dochodzi do przeniesienia praw do trudnych do wyceny wartości niematerialnych,

i)pomiędzy podmiotami powiązanymi dochodzi do przeniesienia funkcji, ryzyka lub aktywów, jeżeli przewidywany roczny wynik finansowy podmiotu przenoszącego lub podmiotów przenoszących przed odsetkami i opodatkowaniem (EBIT) w trzyletnim okresie po tym przeniesieniu wyniósłby mniej niż 50% przewidywanego rocznego EBIT, gdyby nie dokonano przeniesienia.

W ocenie Kasy, w opisanym zdarzeniu przyszłym nie jest spełniona także żadna z przesłanek innej szczególnej cechy rozpoznawczej z art. 86a § 1 pkt 1 lit. a-d Ordynacji podatkowej, tj. nie występuje uzgodnienie, którego właściwość polega na tym, że spełniony jest co najmniej jeden z poniższych warunków:

a)wpływ na część odroczoną podatku dochodowego lub aktywa albo rezerwy z tytułu podatku odroczonego, wynikający lub oczekiwany w związku z wykonaniem uzgodnienia u korzystającego jest istotny dla danej jednostki w rozumieniu przepisów o rachunkowości oraz przekracza w trakcie roku kalendarzowego kwotę 5.000.000 zł,

b)płatnik podatku dochodowego byłby zobowiązany do pobrania podatku przekraczającego w trakcie roku kalendarzowego kwotę 5.000.000 zł, jeżeli w odniesieniu do wypłat należności wynikających lub oczekiwanych w związku z wykonaniem uzgodnienia nie miałyby zastosowania właściwe umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania lub zwolnienia podatkowe,

c)dochody (przychody) podatnika, o którym mowa w art. 3 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych lub art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, wynikające lub oczekiwane w związku z wykonaniem uzgodnienia, przekraczają łącznie w trakcie roku kalendarzowego kwotę 25.000.000 zł,

d)różnica pomiędzy polskim podatkiem dochodowym, który byłby należny w związku z wykonaniem uzgodnienia od korzystającego nieposiadającego siedziby, zarządu ani miejsca zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, gdyby był on podatnikiem, o którym mowa w art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych lub art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, a podlegającym faktycznej zapłacie podatkiem dochodowym w państwie siedziby, zarządu lub miejsca zamieszkania korzystającego w związku z wykonaniem uzgodnienia, przekracza łącznie w trakcie roku kalendarzowego kwotę 5.000.000 zł.

Uzupełnienie opisu zdarzenia przyszłego nie wpływa, zdaniem Kasy, na zajęte przez Kasę stanowisko odnośnie oceny prawnej opisanego zdarzenia w kontekście spełnienia przesłanek schematu podatkowego.

Kasa stoi na stanowisku, iż opisane transakcje sprzedaży wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego oraz związane z tym rozliczenie przychodów zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c) w zw. z art. 12 ust. 9a Ustawy CIT oraz kosztów uzyskania przychodów związanych z tą sprzedażą zgodnie z art. 15 ust. 1ha pkt 1) Ustawy CIT nie stanowią schematu podatkowego podlegającego zgłoszeniu zgodnie z przepisami rozdziału 11a Ordynacji podatkowej.

Postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania

Postanowieniem z 3 września 2021 r. znak 0114-KDIP2-2.4017.1.2021.1.SP (data wysyłki 6 września 2021 r., data doręczenia 9 września 2021 r.) odmówiłem wszczęcia postępowania w związku z Państwa wnioskiem. Uznałem, że złożony wniosek i jego uzupełnienie nie pozwalają na jego merytoryczne rozpatrzenie.

Wnieśli Państwo zażalenie na to postanowienie.

Postanowieniem z 25 października 2021 r. znak 0114-KDIP2-2.4017.1.2021.2.SP/ASK Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej utrzymał w mocy zaskarżone postanowienie I instancji.

Skarga na postanowienie o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia

26 listopada 2021 r. wnieśli Państwo skargę na postanowienie II instancji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku. Skarga wpłynęła 1 grudnia 2021 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia, które zostały wydane przez Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił skarżone postanowienie oraz postanowienie I instancji - wyrokiem z 22 marca 2022 r., sygn. akt I SA/Gd 37/22.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wniósł skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny - wyrokiem z 24 stycznia 2023 r. sygn. akt II FSK 1256/22 - oddalił skargę kasacyjną organu.

27 marca 2023 r. wpłynęło do organu prawomocne orzeczenie WSA w Gdańsku z 22 marca 2022 r. sygn. akt I SA/Gd 37/22. Wyrok ten stał się prawomocny od 24 stycznia 2023 r.

Postanowienie o pozostawieniu wniosku bez rozpatrzenia

Wykonując ww. wyrok sądu WSA w Gdańsku z 22 marca 2022 r. sygn. akt I SA/Gd 37/22 ponownie rozpatrzyłem Państwa wniosek. Uznając, że Państwa wniosek ma braki formalne pismem z 8 maja 2023 r. sygn. 0114-KDIP2-2.4017.1.2021.9.S/SP poprosiłem Państwa o jego uzupełnienie. Uznając, że wniosek nie został uzupełniony w pełnym zakresie postanowieniem z 6 lipca 2023 r. znak 0114-KDIP2-2.4017.1.2021.11.S.SP pozostawiłem Państwa wniosek bez rozpatrzenia. Uznałem, że Państwa wniosek i jego uzupełnienie nie pozwalają na jego merytoryczne rozpatrzenie.

Wnieśli Państwo zażalenie na to postanowienie.

Postanowieniem z 18 sierpnia 2023 r. znak 0114-KDIP2-2.4017.1.2021.12.S.SP/IN Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej utrzymał w mocy skarżone postanowienie I instancji.

Skarga na postanowienie o utrzymaniu w mocy zaskarżonego postanowienia

29 września 2023 r. wnieśli Państwo skargę na postanowienie II instancji do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gdańsku. Skarga wpłynęła do organu 2 października 2023 r.

Wnieśli Państwo o uchylenie w całości zaskarżonego postanowienia oraz poprzedzającego go postanowienia.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wyrokiem z 16 stycznia 2024 r., sygn. akt I SA/Gd 954/23 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku uchylił skarżone postanowienie oraz postanowienie I instancji.

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej wniósł skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny - wyrokiem z 14 stycznia 2025 r. sygn. akt II FSK 399/24 oddalił skargę kasacyjną organu.

11 lipca 2025 r. wpłynęło do organu prawomocne orzeczenie WSA w Gdańsku z 16 stycznia 2024 r., sygn. akt I SA/Gd 954/23. Wyrok ten stał się prawomocny od 14 stycznia 2025 r.

Ponowne rozpatrzenie wniosku - wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

• uwzględniłem ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w ww. wyroku z 14 stycznia 2024 r., sygn. akt I SA/Gd 954/23 oraz Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 14 stycznia 2025 r. sygn. akt II FSK 399/24,
• ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej - stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 86a § 1 pkt 1, 4, 6, 10 i 13 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2020 r. poz. 1325 ze zm., dalej: O.p.):

Natomiast zgodnie z brzmieniem art. 3 pkt 18 O.p. na dzień złożenia wniosku:

W myśl art. 86a § 2 O.p.:

W opisie sprawy wskazali Państwo (dalej także jako „Kasa”), że prowadzą działalność gospodarczą na podstawie przepisów ustawy z dnia 5 listopada 2009 r. o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredytowych mającą na celu gromadzenie środków pieniężnych wyłącznie swoich członków, udzielanie im pożyczek i kredytów, przeprowadzanie na ich zlecenie rozliczeń finansowych oraz pośredniczenie przy zawieraniu umów ubezpieczeniowych. W związku z udzieleniem pożyczki, otrzymują Państwo wynagrodzenie w postaci odsetek, naliczanych według określonej w umowie stopy procentowej (zmiennej lub stałej), jak również pobierają różnego rodzaju opłaty i prowizje za wykonywane na rzecz członków czynności, zgodnie z obowiązującymi cennikami. Pomimo dokonywania oceny zdolności kredytowej członków zdarza się, że udzielane kredyty lub pożyczki nie są zwracane w terminie określonym w umowie. Wierzytelności wobec członków (oraz byłych członków) są dochodzone przed sądami powszechnymi, które oprócz kwot należnych z tytułu wierzytelności zasądzają również zwrot kosztów postępowania sądowego, kosztów zastępstwa procesowego itp. Zamierzają Państwo okresowo sprzedawać partie posiadanych wierzytelności, co do których występują obiektywne trudności w ich egzekwowaniu do krajowego funduszu sekurytyzacyjnego. Takie działanie jest zgodne z praktyką rynkową, gdzie podmioty tego rodzaju w dalszej kolejności zajmują się windykacją nabytych wierzytelności bądź dalszym nimi obrotem, w celu osiągnięcia zysku. Sprzedając wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego nie zaliczą Państwo do przychodów podatkowych przychodów ze zbycia funduszowi wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów, stosownie do art. art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c, w zw. z art. 12 ust. 9a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tj. Dz.U. z 2020 r. poz. 1406, dalej: „Ustawa o CIT”). Koszty uzyskania przychodu związane z transakcją zbycia wierzytelności zostaną rozpoznane zgodnie z art. 15 ust. 1ha pkt 1 Ustawy o CIT - będą nimi także strata ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), do wysokości uprzednio utworzonego na tę część wierzytelności odpisu aktualizującego zaliczonego do kosztów podatkowych. Opisane przez Kasę czynności będące przedmiotem wniosku nie są i nie będą możliwe do wdrożenia lub udostępnienia u więcej niż jednego korzystającego bez konieczności zmiany ich istotnych założeń. W związku z opisanymi czynnościami nie istnieją inne podmioty zobowiązane do przekazania informacji o schemacie podatkowym. Kasa nie została powiadomiona o numerach schematów podatkowych przez inne podmioty. W przypadku opisanych czynności żaden podmiot nie występuje w roli promotora ani wspomagającego, co wiązałoby się z obowiązkiem raportowania w zakresie MDR. Kasa opracowała i wdrożyła czynności samodzielnie. Rezultat czynności opisanych we wniosku nie mógłby zostać osiągnięty w prostszy sposób. Kasa rozważała alternatywne sposoby postępowania z posiadanymi wierzytelnościami, jednak były one czysto teoretyczne. Sprzedaż wierzytelności do podmiotu innego niż fundusz sekurytyzacyjny lub towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny godziłoby w ekonomiczny i wizerunkowy interes Kasy. Towarzystwa zarządzające funduszami sekurytyzacyjnymi podlegają nadzorowi Komisji Nadzoru Finansowego, w związku z czym spełniają kryteria profesjonalizmu i transparentności. Wszystkie największe firmy skupujące wierzytelności na rynku działają w formie funduszy sekurytyzacyjnych. Zwiększa to bezpieczeństwo transakcji, wpływa na wyższą cenę wierzytelności, tworzy sformalizowany i ujednolicony przepływ danych z potencjalnymi nabywcami. W przypadku transakcji o wartości kilkudziesięciu lub ponad 100 milionów złotych tylko fundusze sekurytyzacyjne są w stanie zakupić po cenie rynkowej portfele o takiej wartości. Alternatywą dla sprzedaży wierzytelności do funduszy sekurytyzacyjnych jest pozostawienie ich w portfelu Kasy, co pozbawiłoby Kasę możliwości uzyskania choćby częściowego odzysku z tych wierzytelności, a więc nie byłoby racjonalnie uzasadnionym sposobem działania.

W tym miejscu należy jednak zauważyć, że do tej pory składali Państwo formularze MDR-1. Zgodnie z przedstawionymi tam informacjami zbycie własnych wierzytelności na rzecz funduszu sekurytyzacyjnego potraktowali Państwo jak uzgodnienie, które spełniało kryterium głównej korzyści oraz jedną z ogólnych cech rozpoznawczych schematu podatkowego, a w związku z tym taka czynności podlegała raportowaniu. Ponadto jak wynika z treści wniosku, Kasa spełnia przesłanki do uznania Jej za kwalifikowanego korzystającego.

Przedmiotem Państwa wątpliwości jest ustalenie, czy sprzedaż wierzytelności posiadanych przez Kasę do funduszu sekurytyzacyjnego oraz związane z tym rozliczenie przychodów zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c w zw. z art. 12 ust. 9a ustawy CIT oraz rozliczenie kosztów uzyskania przychodów w związku z tą sprzedażą zgodnie z art. 15 ust. 1ha pkt 1 Ustawy o CIT, stanowią schemat podatkowy podlegający zgłoszeniu zgodnie z przepisami rozdziału 11a Ordynacji podatkowej.

Zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym w momencie złożenia wniosku:

Natomiast zgodnie z art. 12 ust. 9a ww. ustawy

Ponadto na podstawie art. 15 ust. 1ha pkt 1 ustawy o CIT w brzmieniu obowiązującym na dzień złożenia wniosku:

W myśl art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT w obowiązującym w roku 2021 brzmieniu:

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 39 ustawy o CIT stanowi normę ogólną, możliwą do zastosowania przez każdy podmiot opodatkowany podatkiem dochodowym od osób prawnych. Natomiast art. 15 ust. 1ha pkt 1 ustawy o CIT odnosi się stricte do uprawnień jakie posiadają spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe w sytuacji zbycia wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego. Rozwiązanie opisane w art. 15 ust. 1ha pkt 1 jest fakultatywne i umożliwia rozliczenie kosztów uzyskania przychodów przy zbyciu przez Kasę wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego. W Państwa sytuacji ma zastosowanie art. 12 ust. 4 pkt 15 lit.c w zw. z art. 12 ust. 9a ustawy o CIT. Powyższe przepisy wskazują na konieczność wyłączenia z przychodów ze zbycia funduszowi sekurytyzacyjnemu albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz sekurytyzacyjny: wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów (pożyczek) oraz praw do strumienia pieniądza w części niewymagalnej sekurytyzowanych wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) objętych umową o subpartycypację, z zastrzeżeniem ust. 4f.

Opisane we wniosku czynności spełniają kryterium głównej korzyści, o której mowa w art. 86a § 2 Ordynacji podatkowej oraz spełniają co najmniej jedną z ogólnych cech rozpoznawczych, o których mowa w art. 86a § 1 pkt 6 lit. a-k Ordynacji podatkowej.

Sprzedaż wierzytelności do funduszu sekurytyzacyjnego będzie powiązana z rozliczeniem przychodów zgodnie z art. 12 ust. 4 pkt 15 lit. c w zw. z art. 12 ust. 9a ustawy CIT oraz rozliczeniem kosztów uzyskania przychodów w związku z tą sprzedażą, zgodnie z art. 15 ust. 1ha pkt 1 Ustawy o CIT. Możliwość rozliczenia zbycia wierzytelności w sposób opisany we wniosku, przysługuje Państwu z mocy prawa. Na podstawie ww. przepisów Kasa ma możliwość wyłączenia z przychodów m.in. przychodów ze zbycia funduszowi wierzytelności albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz wierzytelności, powstałych wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości niespłaconej części udzielonych kredytów (pożyczek) jak również ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów stratę ze zbycia funduszowi wierzytelności albo towarzystwu funduszy inwestycyjnych tworzącemu fundusz wierzytelności, wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek), stanowiąca różnicę pomiędzy kwotą uzyskaną ze zbycia a wartością wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek) - do wysokości uprzednio utworzonego na tę część wierzytelności odpisu aktualizującego zaliczonego do kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z ustawą o CIT.

Jak wynika z treści wniosku, w związku ze sprzedanymi wierzytelnościami, w latach 2019-2021 zaraportowali Państwo osiągnięcie korzyści podatkowych na sumę ponad (…) mln zł. Należy wskazać, że opisane we wniosku czynności miały związek z powstaniem po Państwa stronie korzyści podatkowej, o której mowa w art. 3 ust. 18 Ordynacji podatkowej. Sprzedaż wierzytelności do funduszy sekurytyzacyjnych pozwala Kasie na rozliczenie przychodów i kosztów uzyskania przychodów, a w dalszej perspektywie osiągnięcie korzyści podatkowej - m.in. zgodnie z raportami Kasy przekazywanymi na formularzach MDR-3 za lata 2019-2021. Ponadto jak wskazali Państwo we wniosku, zbycie wierzytelności nie było jedynym dostępnym dla Państwa rozwiązaniem. Kasa rozważała alternatywne sposoby postępowania takie jak sprzedaż wierzytelności do podmiotu innego niż fundusz sekurytyzacyjny lub towarzystwo funduszy inwestycyjnych tworzące fundusz sekurytyzacyjny, jak również pozostawienie wierzytelności w portfelu Kasy. Zatem podjęte przez Państwa działania wypełniają opisane w art. 86 § 2 kryterium głównej korzyści, ponieważ Kasa, działając rozsądnie i kierując się zgodnymi z prawem celami innymi niż osiągnięcie korzyści podatkowej, mogłaby zasadnie wybrać inny sposób postępowania, z którym nie wiązałoby się uzyskania korzyści podatkowej rozsądnie oczekiwanej lub wynikającej z wykonania uzgodnienia. Oznacza to również, że osiągnięcie korzyści podatkowej było dla Kasy główną lub jedną z głównych korzyści, którą spodziewała się Ona osiągnąć w związku z wykonaniem uzgodnienia, ponieważ inny sposób postępowania - np. zachowanie wierzytelności i samodzielne działania mające doprowadzić do ściągnięcia zobowiązań nie prowadziłoby do osiągnięcia korzyści podatkowej. Ponadto opisane we wniosku czynności spowodują spełnienie warunku opisanego w art. 86a § 1 pkt 6 lit. f Ordynacji podatkowej, tzn. dojdzie do zmiany kwalifikacji dochodów (co prowadzi do faktycznie niższego opodatkowania, zwolnienia lub wyłączenia z opodatkowania). Organ nie neguje twierdzenia Kasy, że zaprezentowany sposób postępowania z posiadanymi wierzytelnościami jest dla Niej najlepszym rozwiązaniem, jednak oznacza to także, że to korzyść podatkowa jest główną lub jedną z głównych korzyści, którą Kasa spodziewa się osiągnąć w związku z tym uzgodnieniem. Zgodnie z treścią wniosku, Kasa spełnia także kryterium kwalifikowanego korzystającego (art. 86a § 4 Ordynacji podatkowej).

Mając na uwadze powyższe okoliczności, Kasa spełnia oba kryteria opisane w art. 86a § 1 pkt 10 lit. a Ordynacji podatkowej, a zatem w przedmiotowej sprawie mamy do czynienia ze schematem podatkowym, który podlega obowiązkowi raportowania do Szefa KAS zgodnie z przepisami rozdziału 11a Ordynacji podatkowej.

Tym samym, przedstawione przez Państwa stanowisko jest nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, obowiązującego w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

W odniesieniu do powołanych przez Państwa wyroków sądów wskazać należy, że rozstrzygnięcia w nich zawarte dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego zaistniałego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli: Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”.

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.)