Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku od niektórych instytucji finansowych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

14 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca (zwany dalej: „Wnioskodawca” lub „Bank”) jest bankiem krajowym w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U.2024.1646 t. j. z dnia 12 listopada 2024 r., dalej: „Prawo bankowe”). Wnioskodawca jest bankiem (...).

Zgodnie z art. 141m ust. 1 Prawa bankowego, banki krajowe zobowiązane są do opracowywania planów naprawy, określających działania na wypadek znaczącego pogorszenia sytuacji finansowej banku w razie zagrożenia stabilności finansowej, trudnej sytuacji makroekonomicznej lub innych zdarzeń mających negatywny wpływ na rynek finansowy lub bank. Bank aktualizuje plan naprawy co najmniej raz w roku oraz po istotnej zmianie struktury organizacyjnej lub prawnej, sytuacji finansowej lub po wystąpieniu innego zdarzenia wpływającego na przyjęte w planie naprawy założenia i wykonanie tego planu. Komisja Nadzoru Finansowego (dalej: „KNF”) decyzją zatwierdza aktualizację planu naprawy.

Plan naprawy i jego aktualizacje określają m. in. czynności do podjęcia służące utrzymaniu lub przywróceniu wypłacalności banku lub możliwości osiągania zysku przez bank, poziomy wskaźników ilościowych lub jakościowych określające sytuację finansową banku, które można skutecznie monitorować i po osiągnięciu których mogą być podjęte działania określone w planie naprawy. Zarząd banku niezwłocznie zawiadamia KNF i Bankowy Fundusz Gwarancyjny w sytuacji pogarszającej się sytuacji banku, w tym m.in. powstania straty bilansowej bądź groźby jej wystąpienia oraz zapewnia wdrożenie zaakceptowanego Planu Naprawy. Aby wdrożyć Plan Naprawy, podejmuje się uchwałę zarządu o wdrożeniu Planu Naprawy.

(...) r. Zarząd Banku podjął uchwałę o podjęciu i wdrożeniu Planu Naprawy oraz tego samego dnia zawiadomił o tym KNF, rozpoczynając wdrażanie zatwierdzonego przez KNF planu naprawy. Od czasu wdrożenia Plan Naprawy był wielokrotnie aktualizowany. Wdrożenie działań naprawczych przez Bank miało na celu (...).

W rezultacie wypełnienia wszystkich kluczowych założeń Planu Naprawy, Bank podjął uchwałę o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy. Uchwała Zarządu Banku podjęta została (...) r.

Bank krajowy, zgodnie z art. 4 pkt 1 Ustawy o PNIF, jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych.

Podczas wdrażania Planu Naprawy, w okresie od (...) r., aż do zakończenia planu naprawy, Bank korzystał ze zwolnienia z podatku od niektórych instytucji finansowych na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o PNIF.

W związku z zakończeniem wdrażania Planu Naprawy Bank stracił prawo do korzystania z przedmiotowego zwolnienia z podatku od niektórych instytucji finansowych i ponownie zobligowany jest do obliczania i odprowadzania go po warunkiem spełnienia wszystkich przesłanek zawartych w ustawie o PNIF.

W związku z tą zmianą Wnioskodawca powziął wątpliwość w zakresie właściwego określenia momentu powstania obowiązku podatkowego w podatku od niektórych instytucji finansowych w przypadku, gdy uchwała o zakończeniu realizacji Planu Naprawy została podjęta w środku miesiąca kalendarzowego.

W związku z powyższym Bank wnosi o potwierdzenie, czy w przypadku, gdy uchwała o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy została podjęta w środku miesiąca kalendarzowego, obowiązek podatkowy w podatku od niektórych instytucji finansowych powstał pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym podjęto uchwałę o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy, tj. Bank nie jest zobowiązany do uiszczenia podatku od niektórych instytucji finansowych za miesiąc, w którym podjęto uchwałę o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy, z powodu niepowstania obowiązku podatkowego w miesiącu podjęcia uchwały.

Pytanie

Czy w przypadku, gdy uchwała o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy została podjęta w środku miesiąca kalendarzowego, obowiązek podatkowy w podatku od niektórych instytucji finansowych po ustaniu zwolnienia na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o PNIF, powstał pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zakończono wdrażanie Planu Naprawy, tj. Bank nie jest zobowiązany do uiszczenia podatku od niektórych instytucji finansowych za miesiąc, w którym podjęto uchwałę o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy, z powodu niepowstania obowiązku podatkowego w miesiącu podjęcia uchwały?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Banku, obowiązek podatkowy w podatku od niektórych instytucji finansowych po ustaniu zwolnienia na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o PNIF, powstał pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zakończono wrażanie Planu Naprawy, tj.  (...) r. Na początku miesiąca, w którym podjęto uchwałę o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy, nie powstał bowiem obowiązek podatkowy z tytułu podatku od niektórych instytucji finansowych, ponieważ Bank w tym momencie był objęty zwolnieniem. W rezultacie ostatniego dnia miesiąca, w którym podjęto uchwałę, tj. (...) r., nie powstało zobowiązanie podatkowe w podatku od niektórych instytucji finansowych z powodu niepowstania obowiązku podatkowego na początku miesiąca.

Ustawa z dnia 15 stycznia 2016 r. o PNIF, która weszła z życie 1 lutego 2016 r., wprowadziła obowiązek opodatkowania aktywów niektórych instytucji finansowych. Zgodnie z art. 4 pkt 1 tej ustawy, podatnikami tego podatku są banki krajowe w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 Prawa bankowego, tj. banki mające siedzibę na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

W przypadku banków krajowych podstawą opodatkowania jest nadwyżka sumy wartości aktywów podatnika, wynikająca z zestawienia obrotów i sald, które zostało ustalone na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej – ponad kwotę 4 mld zł. W myśl ustawy o PNIF zapisów na kontach księgi głównej dokonuje się zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U.2023.120, t. j. z dnia 16 stycznia 2023 r., dalej: „ustawa o rachunkowości”) lub standardami rachunkowości stosowanymi przez podatnika na podstawie art. 2 ust. 3 ustawy o rachunkowości. Aby zaistniał podatek, podmiot musi być więc uznawany za podatnika zgodnie z ustawą o PNIF, powinien być objęty opodatkowaniem od początku miesiąca, kiedy to powstaje obowiązek podatkowy, a jego aktywa na ostatni dzień miesiąca muszą przekroczyć kwotę 4 mld zł. Opodatkowana jest bowiem nadwyżka ponad tę kwotę.

Podatnicy są obowiązani, bez wezwania właściwego organu podatkowego, do składania właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracji podatkowej oraz do obliczania i wpłacania podatku na rachunek właściwego urzędu skarbowego. Deklaracje składa się, a podatek oblicza się i uiszcza za miesięczne okresy rozliczeniowe w terminie do 25 dni miesiąca następującego po miesiącu, którego podatek dotyczy (art. 8 ust. 1 ustawy o PNIF). Ten co miesięczny obowiązek nie dotyczy podatników, w przypadku których wielkość podstawy opodatkowania po zastosowaniu obniżeń określonych w ustawie o PNIF, nie powoduje powstania obowiązku wpłacenia podatku na właściwy rachunek urzędu skarbowego, czyli sytuacji, w której suma wartości aktywów na ostatni dzień miesiąca nie przekracza kwoty wskazanego w ustawie limitu – w przypadku banku ponad 4 mld zł.

Do zapłaty nie są zobowiązane podmioty, które zostały objęte zwolnieniem zgodnie z art. 11 ustawy o PNIF. Ustawa stanowi, że zwalnia się od podatku podatników objętych wdrożonym planem naprawy, w przypadku zaistnienia okoliczności, o których mowa w art. 142 ust. 2 Prawa bankowego oraz osiągnięcia poziomu wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 tej ustawy. Zwolnienie to skierowane jest do banków. Bank objęty zwolnieniem będzie uprawniony do korzystania ze zwolnienia od początku miesiąca, w którym spełnił dwie wskazane wyżej przesłanki łącznie i uzyskał prawo do zwolnienia, aż do zakończenia realizacji planu naprawy przez bank. Co więcej, podczas okresu zwolnienia Bank nie będzie zobowiązany do badania, czy wskazane powyżej wskaźniki zostały osiągnięte po każdym zakończonym miesiącu (np. A. Bogucki, S. Bogucki, Podatek od niektórych instytucji finansowych. Komentarz, Warszawa 2022, art. 11). Do czasu podjęcia uchwały o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy z (...) r. na tej podstawie od podatku od niektórych instytucji finansowych zwolniony był Wnioskodawca, jako że w roku (...) r. spełnił obie przesłanki – wdrożył plan naprawy oraz osiągnął wskazany w Prawie bankowym poziom wskaźników ilościowych i jakościowych.

Obowiązek podatkowy oraz zobowiązanie podatkowe nie są bezpośrednio wskazane w ustawie o PNIF – ich określenie będzie wynikało z prawidłowo przeprowadzonej wykładni przepisów ustawy o PNIF. Podatek od niektórych instytucji finansowych jest podatkiem rozliczanym w miesięcznych okresach rozliczeniowych (art. 8 ustawy o PNIF), zatem obowiązek podatkowy dotyczący tego podatku powstaje z początkiem danego miesięcznego okresu rozliczeniowego. Wskazuje na to orzecznictwo, np. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 19 grudnia 2018 r., sygn. akt II FSK 948/18: Między dniem, w którym powstał obowiązek podatkowy w podatku od niektórych instytucji finansowych (art. 4 O.p.), czyli w sprawie z pierwszym dniem danego miesiąca, a ostatnim dniem danego miesiąca, w którym to obowiązek podatkowy przekształca się w zobowiązanie podatkowe (art. 5 O.p.), może zaistnieć zdarzenie uprawniające do zwolnienia podatkowego (art. 11 ust. 2 pkt 1 u.p.n.i.f.).

Wskazuje na to również doktryna – S. Bogucki (w:) A. Bogucki, S. Bogucki, Podatek od niektórych instytucji finansowych. Komentarz, Warszawa 2022, art. 11: Między dniem, w którym powstał obowiązek podatkowy w podatku od niektórych instytucji finansowych (art. 4 o.p.), czyli z pierwszym dniem danego miesiąca, a ostatnim dniem danego miesiąca, w którym to obowiązek podatkowy przekształca się w zobowiązanie podatkowe (art. 5 o.p.), może zaistnieć zdarzenie uprawniające do zwolnienia podatkowego (art. 11 ust. 2 pkt 1 u.p.n.i.f.). W takiej sytuacji obowiązek podatkowy nie przekształci się w zobowiązanie podatkowe.

Ponadto, zarówno orzecznictwo, jak i doktryna wskazują, że uwzględniając zapisy art. 5 ust 1 ustawy o PNIF, dotyczące ustalania podstawy opodatkowania w ostatnim dniu danego miesiąca, należy stwierdzić, że zobowiązanie podatkowe w tym podatku powstaje z mocy prawa właśnie ostatniego dnia danego miesiąca. Zobowiązanie podatkowe jest wynikiem przekształcenia się obowiązku podatkowego powstałego z początkiem danego miesiąca. Obowiązek podatkowy konkretyzuje się w zobowiązanie w momencie ustalenia podstawy opodatkowania, tj. w chwili, gdy dany podatnik wskazany w art. 4 ustawy o PNIF stwierdza, że wartość jego aktywów przekracza limit 4 mld zł i nadwyżka ta powinna zostać opodatkowana. Zobowiązanie podatkowe nie powstanie jednak, jeżeli najpierw nie zaistnieje obowiązek podatkowy.

Ponadto, należy wskazać, że w przypadku rozpoczęcia momentu zwolnienia z art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o PNIF, w orzecznictwie wskazywano, że ustawodawca w ustawie o PNIF nie przewidział podziału miesięcznego okresu rozliczeniowego na części oraz nie przyjął, że podatek od niektórych instytucji finansowych może być należny za miesiąc, w którym nastąpiło zwolnienie od tego podatku. Przykładowo wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 24 listopada 2017 r., sygn. akt III SA/Wa 3476/16: W tym kontekście Sąd podziela stanowisko Spółki oparte na wykładni systemowej i celowościowej przepisów u.p.n.i.f. oraz O.p. oraz stwierdza, że ustawodawca w u.p.n.i.f. nie przewidział podziału okresu rozliczeniowego na części oraz nie przyjął, tak, jak proponuje Minister Finansów w uzasadnieniu zaskarżonej interpretacji indywidualnej, że podatek od niektórych instytucji finansowych może być należny za miesiąc, w którym wystąpiło zwolnienie od tego podatku (podatnik tego podatku spełnił przesłanki do zastosowania tego zwolnienia)(…).

Zdaniem Sądu zajście w danym okresie rozliczeniowym - miesiącu - wobec podmiotu, o którym mowa w art. 4 pkt 1 u.p.n.i.f. przesłanek do zastosowania zwolnienia przewidzianego w art. 11 ust. 2 pkt 1 u.p.n.i.f. (objęcie programem postępowania naprawczego, o którym mowa w art. 142 ust. 1-3 u.p.b.), powoduje, że w odniesieniu do tego podmiotu nie powstanie w tym miesiącu obowiązek wpłacenia podatku od niektórych instytucji finansowych. Stanowisko przeciwne Ministra Finansów wyrażone w zaskarżonej interpretacji indywidualnej należało więc uznać za nieprawidłowe w świetle zarówno wykładni gramatycznej, systemowej, jak i celowościowej poszczególnych przepisów u.p.n.i.f. oraz poglądy orzecznictwa i doktryny wypracowane na gruncie przepisów O.p. dotyczących instytucji obowiązku podatkowego (art. 4 O.p.), zobowiązania podatkowego (art. 5 O.p.) i ulg podatkowych (art. 3 pkt 6 O.p.).

Podobna sytuacja zachodzi również w przypadku zakończenia wdrażana planu naprawy – w miesiącu występuje okres, w którym instytucja finansowa jest zwolniona oraz okres, w którym zwolnienie nie występuje. Jeżeli zatem niedopuszczalne jest uznanie, że podatek może być należny za miesiąc, w którym zwolnienie rozpoczyna się. Naturalną konkluzją jest również stwierdzenie, że podatek nie powinien być należny za miesiąc, w którym zwolnienie to się kończy. W obu przypadkach sytuacja podatnika jest analogiczna, przy czym w jednym przypadku w ogóle nie powstał obowiązek podatkowy (bowiem powinien powstać z początkiem miesiąca), a więc nie mógł się przekształcić w zobowiązanie podatkowe, a w drugim wypadku nie powstało zobowiązanie ze względu na to, że obowiązek podatkowy powstał, ale nie trwał, przez cały okres za które było należne to zobowiązanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, zważywszy na fakt, że podatek od niektórych instytucji finansowych jest rozliczany w miesięcznych okresach rozliczeniowych, obowiązek podatkowy w tym podatku powstaje z początkiem każdego miesiąca, w którym nie zaistnieją przesłanki wyłączające możliwość opodatkowania podatnika. Za przesłanki wyłączające należy uznać zaistnienie warunków uprawniających do zwolnienia z art. 11 ustawy o PNIF lub też brak przekroczenia określonego limitu z art. 5 ust. 1 ustawy o PNIF i przez to niezaistnienie podstawy opodatkowania w tym podatku.

W związku z powyższym, w opinii Wnioskodawcy, w przedstawionym stanie faktycznym, w którym to uchwała o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy została podjęta w środku miesiąca kalendarzowego, w stosunku do Banku nie powstał obowiązek podatkowy w podatku od niektórych instytucji finansowych za miesiąc, w którym została podjęta uchwała. Na początku bowiem miesięcznego okresu rozliczeniowego, w momencie, w którym obowiązek podatkowy powinien powstać, Bank podlegał zwolnieniu z art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o PNIF - co uniemożliwiło powstanie obowiązku podatkowego.

Brak powstania obowiązku podatkowego w danym miesięcznym okresie rozliczeniowym oznacza brak możliwości przekształcenia się obowiązku w zobowiązanie podatkowe w momencie ustalenia podstawy opodatkowania w ostatnim dniu miesiąca. W rezultacie, w przedstawionym stanie faktycznym, obowiązek podatkowy powstał z początkiem kolejnego miesięcznego okresu rozliczeniowego dopiero wtedy, po zaistnieniu określonych warunków z ustawy o PNIF, tj. przekroczenia limitu sumy wartości aktywów, przekształci się w zobowiązanie podatkowe, a podatnik będzie zobowiązany do złożenia deklaracji oraz obliczenia i uiszczenia podatku od niektórych instytucji finansowych.

Konkluzję tę dodatkowo wzmacnia fakt, że zgodnie z wykładnią systemową i celowościową ustawy o PNIF, ustawodawca nie przewidział podziału miesięcznego okresu rozliczeniowego na części oraz nie przyjął, że podatek od niektórych instytucji finansowych może być należny za miesiąc, w którym wystąpiło zwolnienie od tego podatku.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, w przypadku, gdy w przedstawionym zdarzeniu przyszłym uchwała o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy została podjęta w środku miesiąca kalendarzowego, obowiązek podatkowy w podatku od niektórych instytucji finansowych po ustaniu zwolnienia na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o PNIF, powstał pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zakończono realizację Planu Naprawy, tj. w (...)  r.

W konsekwencji Bank nie jest zobowiązany do uiszczenia podatku od niektórych instytucji finansowych (...) r., w którym podjęto uchwałę o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy, z powodu niepowstania obowiązku podatkowego w miesiącu podjęcia uchwały i tym samym braku możliwości przekształcenia się obowiązku podatkowego w zobowiązanie podatkowe.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 stycznia 2016 r. o podatku od niektórych instytucji finansowych (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 623, dalej: „ustawa o ponif”):

podatnikami podatku są banki krajowe w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe (Dz.U. z 2022 r. poz. 2324, 2339, 2640 i 2707 oraz z 2023 r. poz. 180).

W myśl art. 5 ust. 1 ustawy o ponif:

w przypadku podatników, o których mowa w art. 4 pkt 1-4, podstawą opodatkowania jest nadwyżka sumy wartości aktywów podatnika, wynikająca z zestawienia obrotów i sald, ustalonego na ostatni dzień miesiąca na podstawie zapisów na kontach księgi głównej, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz.U. z 2023 r. poz. 120 i 295) lub standardami rachunkowości stosowanymi przez podatnika na podstawie art. 2 ust. 3 tej ustawy - ponad kwotę 4 mld zł.

Stosownie do art. 7 ustawy o ponif:

podatek wynosi 0,0366% podstawy opodatkowania miesięcznie.

Z kolei, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy o ponif:

podatnicy są obowiązani, bez wezwania właściwego organu podatkowego:

1)składać właściwemu naczelnikowi urzędu skarbowego deklaracje podatkowe według ustalonego wzoru,

2)obliczać i wpłacać podatek na rachunek właściwego urzędu skarbowego

- za miesięczne okresy rozliczeniowe w terminie do 25 dnia miesiąca następującego po miesiącu, którego podatek dotyczy.

Zgodnie z art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o ponif:

zwalnia się od podatku również podatników objętych wdrożonym planem naprawy, w przypadku zaistnienia okoliczności, o których mowa w art. 142 ust. 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Prawo bankowe, oraz osiągnięcia poziomu wskaźników, o których mowa w art. 141m ust. 3 pkt 2 tej ustawy.

Zgodnie z art. 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111, ze zm.):

obowiązkiem podatkowym jest wynikająca z ustaw podatkowych nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem zdarzenia określonego w tych ustawach.

W myśl art. 5 Ordynacji podatkowej:

zobowiązaniem podatkowym jest wynikające z obowiązku podatkowego zobowiązanie podatnika do zapłacenia na rzecz Skarbu Państwa, województwa, powiatu albo gminy podatku w wysokości, w terminie oraz w miejscu określonych w przepisach prawa podatkowego.

Konstrukcja podatku od niektórych instytucji finansowych jest miesięczna (ostatni dzień miesiąca wyznacza miesięczny okres rozliczeniowy, a deklaracje i wpłaty składane są osobno za każdy miesiąc – do 25 dnia miesiąca następującego po okresie rozliczeniowym) z podstawą opodatkowania ustalaną na ostatni dzień miesiąca. Ustawa nie przewiduje proporcjonalnego wymiaru podatku. Zatem, zarówno literalne brzmienie ustawy jak i konstrukcja podatku od niektórych instytucji finansowych, nie dają możliwości proporcjonalnego wymiaru tego podatku.

Miesięczna konstrukcja podatku potwierdzona została w wyroku NSA z 19 grudnia 2018 r. sygn. akt II FSK 948/18, zgodnie z którym: „Z powołanych przepisów należy wyprowadzić następujące wnioski. Po pierwsze podatek od niektórych instytucji finansowych jest rozliczany miesięcznie. Po drugie poza sporem jest to, że obowiązek podatkowy w tym podatku powstaje pierwszego dnia miesiąca, w którym podatnik tego podatku prowadzi działalność opodatkowaną.”

W wyroku tym, sąd wskazał również: „Między dniem, w którym powstał obowiązek podatkowy w podatku od niektórych instytucji finansowych (art. 4 O.p.), czyli w sprawie z pierwszym dniem danego miesiąca, a ostatnim dniem danego miesiąca, w którym to obowiązek podatkowy przekształca się w zobowiązanie podatkowe (art. 5 O.p.), może zaistnieć zdarzenie uprawniające do zwolnienia podatkowego (art. 11 ust. 2 pkt 1 u.p.n.i.f.). W takiej sytuacji obowiązek podatkowy nie przekształci się w zobowiązanie podatkowe.

W konsekwencji nie będzie także podatku do zapłaty. Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie. Obowiązek podatkowy w podatku od niektórych instytucji finansowych powstał dla Banku w dniu (...) r. Z kolei od dnia (...) r. Bank korzysta ze zwolnienia z opodatkowania z uwagi na treść art. 11 ust. 2 pkt 1 u.p.n.i.f. Tym samym nie doszło do powstania zobowiązania podatkowego w tym podatku, a konsekwencji do obowiązku zapłaty podatku za (...) r.”.

Powyższe orzeczenie odnosi się do obowiązku zapłaty podatku za okres w którym zaistniało zdarzenie uprawniające do zwolnienia. Moim zdaniem, orzeczenie to będzie miało zastosowanie do niniejszej sprawy tj. określenia obowiązku zapłaty podatku za okres w którym zaistniało zdarzenie powodujące utratę prawa do zwolnienia tj.: Pomiędzy dniem, w którym powstaje obowiązek podatkowy w podatku od niektórych instytucji finansowych (art. 4 O.p.) tj. pierwszym dniem miesiąca, a ostatnim dniem danego miesiąca, w którym powstały obowiązek podatkowy przekształca się w zobowiązanie podatkowe (art. 5 O.p.), może zaistnieć zdarzenie, które spowoduje utratę uprawnienia do zwolnienia podatkowego (art. 11 ust. 2 pkt 1 u.p.n.i.f.). W takiej sytuacji obowiązek podatkowy przekształci się w zobowiązanie podatkowe, a obliczony od podstawy opodatkowania ustalonej zgodnie z art. 5 ust. 1 u.p.n.i.f. podatek będzie podatkiem do zapłaty.

Jak wskazano powyżej, obowiązek podatkowy w podatku od niektórych instytucji finansowych powstaje w pierwszym dniu miesiąca, którego podatek dotyczy.

Zatem, w przedstawionym stanie faktycznym, obowiązek podatkowy za miesiąc (...) r. powstał dla Banku w dniu (...) r.

Z opisu sprawy wynika, że Wnioskodawca jako Bank, zgodnie z art. 4 pkt 1 ustawy o ponif jest podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych. Podczas wdrażania Planu Naprawy, w okresie od (...) r., aż do zakończenia planu naprawy, Bank korzystał ze zwolnienia z podatku od niektórych instytucji finansowych na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o ponif. Plan naprawy i jego aktualizacje określały m. in. (...) .

Opis sprawy nie wskazuje więc, by w okresie wdrażania Planu Naprawy Bank zaprzestał działalności opodatkowanej podatkiem od niektórych instytucji finansowych. Zatem, pomimo objęcia Banku przedmiotowym zwolnieniem w dalszym ciągu był on podatnikiem podatku od niektórych instytucji finansowych i ciążył na nim obowiązek podatkowy z tytułu podatku od niektórych instytucji podatkowych, określony w art. 4 Ordynacji podatkowej, jako nieskonkretyzowana powinność przymusowego świadczenia pieniężnego.

Wobec powyższego, nie można zgodzić się z Państwa stanowiskiem, że na początku miesiąca, w którym podjęto uchwałę o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy, nie powstał obowiązek podatkowy z tytułu podatku od niektórych instytucji finansowych, ponieważ Bank w tym momencie był objęty zwolnieniem.

Istniejący na początku (...) r. obowiązek podatkowy, w związku z utratą z dniem (...)  r. przez Bank prawa do korzystania ze zwolnienia z opodatkowania na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o ponif, przekształcił się z (...) r. w zobowiązanie podatkowe. Obliczony więc, na podstawie art. 5 ust. 1 ustawy o ponif, (...) podatek, nie objęty zwolnieniem, stał się wymagalnym do zapłaty w terminie do 25 lipca 2025 r.

Tym samym, Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy w przypadku, gdy uchwała o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy została podjęta w środku miesiąca kalendarzowego, obowiązek podatkowy w podatku od niektórych instytucji finansowych po ustaniu zwolnienia na podstawie art. 11 ust. 2 pkt 1 ustawy o ponif, powstał pierwszego dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym zakończono wdrażanie Planu Naprawy, tj. Bank nie jest zobowiązany do uiszczenia podatku od niektórych instytucji finansowych za miesiąc, w którym podjęto uchwałę o zakończeniu wdrażania Planu Naprawy, z powodu niepowstania obowiązku podatkowego w miesiącu podjęcia uchwały, uznałem za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa we wniosku wyroków sądowych, zauważyć należy, że stanowią one rozstrzygnięcia w konkretnych sprawach, osadzonych w określonych stanach faktycznych i odnoszą się tylko do nich, w związku z tym nie mają mocy powszechnie obowiązującego prawa. W konsekwencji, nie mogą wpływać na ocenę prawidłowości przedmiotowej kwestii. Nie negując tych rozstrzygnięć jako cennego źródła w zakresie wskazywania kierunków wykładni norm prawa podatkowego, należy jednakże stwierdzić, że zapadły one w indywidualnych sprawach osadzonych w określonych stanach faktycznych i w tych sprawach rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-    Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosujecie się Państwo do interpretacji.

-    Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-  w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.