Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

11 lipca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 30 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący braku uznania opłaty od opakowań jednorazowych z tworzyw sztucznych (SUP) za przychód podatkowy. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego i zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca – A. spółka z ograniczoną odpowiedzialnością (dalej Spółka lub Wnioskodawca), jest polskim rezydentem podatkowym. Spółka powstała 23 czerwca 2022 roku.

Spółka jest producentem opakowań jednorazowego użytku. Produkowane przez Spółkę towary podlegają opłacie, o której mowa w art. 3b ustawy z dnia 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (dalej ustawa o SUP).

Na podstawie wyżej przytoczonego przepisu Spółka jest obowiązana do pobrania opłaty od użytkownika końcowego nabywającego te produkty lub napoje lub żywność w tych produktach.

Przepisy te obowiązują spółkę od 2024 roku.

W 2024 roku Spółka pobrała opłatę w wysokości 109 210 zł.

Z uwagi na brak jednoznacznego stanowiska Spółka przyjęła, że pobrana opłata stanowi przychód podatkowy. W 2024 roku kwota ta została opodatkowana przez Spółkę i uwzględniona w rozliczeniu CIT za 2024 r.

W 2025 roku spółka złożyła sprawozdanie, o którym mowa w art. 3h ustawy o SUP oraz wpłaciła kwotę 55 000 zł w maju 2025 roku. Kwotę tę uznała za koszt bilansowy, ale nie podatkowy i nie uwzględniła w rozliczeniu zaliczki na podatek za maj. Kwotę 54 210 zł Spółka zapłaci w czerwcu.

Spółka powzięła wątpliwość, czy prawidłowo postąpiła, uznając pobrane opłaty za przychody.

Pytania

1.Czy pobrana opłata (w przyszłości pobrane opłaty), o której mowa w art. 3b ustawy o SUP, stanowi przychód podatkowy Spółki?

2.W przypadku pozytywnej odpowiedzi organu podatkowego, czyli uznaniu, iż opłata ta stanowi przychód podatkowy: Czy Spółka powinna rozpoznać koszt podatkowy w dniu złożenia sprawozdania, czy też w dniu dokonania zapłaty pobranej opłaty na konto urzędu marszałkowskiego?

Państwa stanowisko w sprawie

AD 1

Zdaniem Spółki pobrana opłata (również w przyszłości), o której mowa w art. 3b ustawy o obowiązkach przedsiębiorców, nie stanowi przychodu podatkowego.

AD 2

Zdaniem Spółki, w przypadku uznania, że przychód jednak powstaje, koszt podatkowy Spółka powinna rozpoznać w dniu zapłaty pobranej opłaty na konto urzędu marszałkowskiego, a nie w dniu złożenia sprawozdania.

UZASADNIENIE

Ad 1

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jedn.: Dz. U. z 2022 r. poz. 2587 z późn. zm. dalej: „ustawa o CIT”), przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym jest dochód stanowiący sumę dochodu osiągniętego z zysków kapitałowych oraz dochodu osiągniętego z innych źródeł przychodów. W przypadkach, o których mowa w art. 21, art. 22 i art. 24b, przedmiotem opodatkowania jest przychód.

W myśl art. 7 ust. 2 ustawy o CIT, dochodem ze źródła przychodów, z zastrzeżeniem art. 11c, art. 11i, art. 24a, art. 24b, art. 24ca, art. 24d i art. 24f, jest nadwyżka sumy przychodów uzyskanych z tego źródła przychodów nad kosztami ich uzyskania, osiągnięta w roku podatkowym. Jeżeli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, różnica jest stratą ze źródła przychodów.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, przychodami, z zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 14, są w szczególności otrzymane pieniądze, wartości pieniężne, w tym również różnice kursowe.

Stosownie do art. 12 ust. 3 ustawy o CIT, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, a także za przychody uzyskane z zysków kapitałowych, z wyłączeniem przychodów, o których mowa w art. 7b ust. 1 pkt 1, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Ustawa o CIT nie definiuje ściśle pojęcia przychodu, jednakże na podstawie treści art. 12 powołanej ustawy można określić przychód jako wszelkie trwałe, bezzwrotne i definitywne przysporzenia majątkowe w postaci środków pieniężnych, dóbr majątkowych oraz świadczeń w naturze, niezależnie od tytułu prawnego ich uzyskania przez podatnika. W przypadku podatników prowadzących działalność gospodarczą, przychodem są również kwoty należne, nawet gdy nie zostały faktycznie otrzymane, pod warunkiem, że kwoty te spełniają warunki wymienione powyżej (trwały, bezzwrotny i definitywny charakter).

Jednym z kluczowych warunków uznania danych przysporzeń za przychód jest ich definitywny charakter. Nie stanowi przychodu kwota, która nie jest należna podatnikowi lub taka, którą być może będzie musiał zwrócić po zakończeniu umowy, np. kaucja, która już ze swej istoty ma zwrotny charakter. Nie będzie przychodem m.in. zwrot wydatków niezaliczonych wcześniej do kosztów uzyskania przychodów (por. 12 ust. 4 pkt 6a ustawy o CIT). Chodzi o zwrot tzw. kosztów wyłożonych, które nie są elementem wynagrodzenia sprzedawcy (por. interpretacja indywidualna Dyrektora Izby Skarbowej w Bydgoszczy z 16 lipca 2014 r. Nr ITPB1/415-447/14/AD).

Do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie którymi może on rozporządzać jak właściciel.

Opierając się na orzecznictwie, jak i wypowiedziach przedstawicieli doktryny prawa podatkowego stwierdzić należy, że do powstania przychodu podatkowego konieczne jest, aby kumulatywnie wystąpiły poniższe przesłanki:

• dane przysporzenie ostatecznie, trwale i definitywnie powiększa majątek podatnika;
• podatnik może danym przysporzeniem swobodnie dysponować, oraz
• przysporzenie nie znajduje się na liście wyłączeń przewidzianych w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

W związku z wejściem w życie przepisów ustawy z 14 kwietnia 2023 r. o zmianie ustawy o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej oraz niektórych innych ustaw w zakresie szkodliwego wpływu tych produktów na środowisko, Spółka pobiera opłatę za jednorazowe opakowania na żywność i napoje sprzedawane na wynos (SUP). Kwota, która będzie pobierana od pojedynczego opakowania jest zróżnicowana i zależy od tego, czy jest to np. kubek, czy opakowanie typu box. Zgodnie z założeniami wdrażanych przepisów, to na przedsiębiorcy będzie ciążył obowiązek „ściągnięcia” przedmiotowej opłaty od swojego klienta, ale to konsumenta obciążać ma ta opłata.

Od 1 stycznia 2024 r. pobranie opłaty od opakowań jest obowiązkiem nałożonym na przedsiębiorców ustawą o SUP.

Zgodnie z art. 3b ust. 1 ustawy o SUP przedsiębiorca prowadzący jednostkę handlu detalicznego, jednostkę handlu hurtowego lub jednostkę gastronomiczną, w których są oferowane produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych wymienione w załączniku nr 6 do ustawy będące opakowaniami lub napoje lub żywność pakowane przez tego przedsiębiorcę w te produkty, jest obowiązany do pobrania opłaty od użytkownika końcowego nabywającego te produkty lub napoje lub żywność w tych produktach.

W myśl art. 3d ust. 1 ww. ustawy przedsiębiorcy, o których mowa w art. 3b ust. 1 i 2, wnoszą pobraną opłatę na odrębny rachunek bankowy prowadzony przez marszałka województwa właściwego ze względu na miejsce jej pobrania, w terminie do dnia 15 marca roku następującego po roku kalendarzowym, w którym została pobrana.

Wysokość opłaty określa rozporządzenie Ministra Klimatu i Środowiska z 7 grudnia 2023 r. w sprawie stawek opłaty za produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych będące opakowaniami (t. j. Dz.U. z 2023 r. poz. 2679).

Z powyższego wynika, że w przypadku opłaty za produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych, przedsiębiorca jest obowiązany do pobrania tej opłaty od użytkownika końcowego i przekazania jej do marszałka województwa.

Wobec tego opłata od plastiku jednorazowego użytku (tzw. single-use-plastic – SUP) nie stanowi dla Spółki trwałego, bezzwrotnego i definitywnego przysporzenia majątkowego. Definitywne przysporzenie należy bowiem rozumieć jako w sposób trwały i ostateczny zwiększające aktywa podatnika. W analizowanej sprawie takie zwiększenie aktywów nie następuje.

Pobrana opłata jest przez Spółkę wnoszona na odrębny rachunek bankowy, prowadzony przez marszałka województwa właściwego ze względu na miejsce jej pobrania.

Ponadto, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają szczególnych regulacji, które dla celów podatku dochodowego uzasadniałyby traktowanie pobranej i odprowadzonej opłaty jako przychodu i kosztu uzyskania przychodów.

Warto bowiem wskazać na opłatę recyklingową, której sposób poboru jest bardzo podobny jak w przypadku opłaty SUP. Jednakże tamta opłata - zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 11 ustawy o CIT stanowi przychód podatnika. Gdyby zatem uznać, że tego typu opłaty są przychodem, to wówczas wskazanie w cytowanym artykule opłaty recyklingowej byłoby zbędne.

Tym samym brak odrębnego wskazania opłaty SUP w art. 12 ust. 1 ustawy o CIT wskazuje, że nie stanowi ona przychodu Spółki.

Ad 2

W przypadku, gdyby organ uznał, iż przedstawione przez spółkę stanowisko jest prawidłowe wówczas jednoznacznie wydatek w postaci przekazania opłaty SUP nie stanowi dla spółki kosztu podatkowego.

Jeżeli jednak organ podatkowy uzna, że przychód powstanie, wówczas należy ustalić, na jaki moment zapłata tej opłaty będzie stanowiła koszt podatkowy.

Zgodnie z art. 15 ust. 4 ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.

Zgodnie z art. 15 ust. 4b ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1)sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzania takiego sprawozdania, albo

2)złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia tego zeznania, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzania sprawozdania finansowego

3)są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Zgodnie z art. 15 ust. 4c ustawy o CIT koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po dniu, o którym mowa w ust. 4b pkt 1 albo pkt 2, są potrącalne w roku podatkowym następującym po roku, za który sporządzane jest sprawozdanie finansowe lub składane zeznanie.

Z uwagi na dokonanie wpłaty w maju i czerwcu 2025 roku spełniona jest przesłanka wskazana w art. 15 ust. 4c ustawy o CIT – a zatem dokonane wpłaty będą stanowiły koszt uzyskania przychodu w miesiącu, w którym dokonano wpłaty, a nie w miesiącu, w którym złożono sprawozdanie. Wynika to z faktu, że koszt musi by poniesiony, a zatem do momentu zapłaty koszt ten nie został poniesiony. W związku z powyższym Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów (o ile pobranie opłaty stanowi przychód Spółki) wpłaty dokonane w maju i w czerwcu.

Na prawidłowość tego stanowiska wskazuje art. 15 ust. 1aa ustawy o CIT, zgodnie z którym kosztem uzyskania przychodów jest również wniesiona opłata recyklingowa, o której mowa w art. 40c ustawy z dnia 13 czerwca 2013 r. o gospodarce opakowaniami i odpadami opakowaniowymi. Tym samym moment ujęcia wpłaty jest podstawą ujęcia tego wydatku jako koszt podatkowy.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r., poz. 278 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

Art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT stanowi, że:

Natomiast w myśl art. 12 ust. 3 ustawy o CIT:

Literalna wykładnia powołanych powyżej przepisów prowadzi do wniosku, że do przychodów podatkowych zalicza się tylko takie przychody, które w danym momencie są trwałe, definitywne i bezwarunkowe.

W konsekwencji, do przychodów podatkowych, podatnik powinien zaliczyć tylko takie przychody, które są mu należne. Nie będą to zatem jakiekolwiek przychody, lecz przychody, w stosunku do których podatnikowi przysługiwać będzie prawo do ich otrzymania i które stanowić będą jego trwałe przysporzenie majątkowe. Co do zasady więc, o zaliczeniu danego przysporzenia majątkowego do przychodów danej osoby prawnej decyduje definitywny charakter tego przysporzenia w tym sensie, że w sposób ostateczny faktycznie powiększa ono aktywa podatnika, a więc takie którymi może on rozporządzać jak właściciel.

Ponadto, opierając się na orzecznictwie, jak i wypowiedziach przedstawicieli doktryny prawa podatkowego stwierdzić należy, że do powstania przychodu podatkowego konieczne jest, aby kumulatywnie wystąpiły poniższe przesłanki:

1)dane przysporzenie ostatecznie, trwale i definitywnie powiększa majątek podatnika;

2)podatnik może danym przysporzeniem swobodnie dysponować, oraz

3)przysporzenie nie znajduje się na liście wyłączeń przewidzianych w ustawie o CIT.

Z wniosku wynika, że Spółka jest producentem opakowań jednorazowego użytku. Produkowane przez Spółkę towary podlegają opłacie, o której mowa w art. 3b ustawy z 11 maja 2001 r. o obowiązkach przedsiębiorców w zakresie gospodarowania niektórymi odpadami oraz o opłacie produktowej (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 433 ze zm.; dalej: ustawa o SUP). Spółka jest obowiązana do pobrania opłaty od użytkownika końcowego nabywającego te produkty, napoje lub żywność w tych produktach. Następnie są Państwo zobowiązani przekazać pobrane opłaty, na mocy odpowiednich przepisów, na rachunek prowadzony przez marszałka województwa.

Państwa wątpliwości dotyczą obowiązku rozpoznania przychodu w związku z ww. opłatą pobieraną od klientów.

Opłata, o której mowa we wniosku, wynika z art. 3b ust. 1 ustawy o SUP:

W myśl art. 3d ust. 1 ww. ustawy:

Wysokość opłaty określona jest w rozporządzeniu Ministra Klimatu i Środowiska z 7 grudnia 2023 r. w sprawie stawek opłaty za produkty jednorazowego użytku z tworzyw sztucznych będące opakowaniami (Dz. U. z 2023 r. poz. 2679).

Jak wynika z powyższego, opłata od plastiku jednorazowego użytku (tzw. single-use-plastic) nie stanowi dla Państwa trwałego, bezzwrotnego i definitywnego przysporzenia majątkowego. Definitywne przysporzenie należy bowiem rozumieć jako w sposób trwały i ostateczny zwiększające aktywa podatnika.

W analizowanej sprawie takie zwiększenie aktywów nie następuje. Pobrana opłata jest przez Państwa wnoszona na odrębny rachunek bankowy, prowadzony przez marszałka województwa właściwego ze względu na miejsce jej pobrania, w terminie do 15 marca roku następującego po roku kalendarzowym, w którym została pobrana. Ponadto, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawierają szczególnych regulacji, które dla celów podatku dochodowego uzasadniałyby traktowanie pobranej i odprowadzonej opłaty jako przychodu i kosztu uzyskania przychodów.

W związku z powyższym Państwa stanowisko w zakresie braku powstania przychodu w związku z pobieraniem opłat od opakowań jednorazowego użytku, należy uznać za prawidłowe.

W związku z uznaniem Państwa stanowiska w zakresie pytania nr 1 za prawidłowe, ocena stanowiska do pytania nr 2 stała się niezasadna.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

·stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia,

·zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Wskazać należy, że powołane we wniosku interpretacje indywidualne zostały wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

·Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

·Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

·Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 z późn. zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

·w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

·w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.