Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

7 lipca 2025 r. za pośrednictwem Poczty Polskiej wpłynął Państwa wniosek z 2 lipca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy realizowane przez Spółkę wypłaty do Kontrahentów w postaci opłat dodatkowych stanowią należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP i w związku z tym podlegają one opodatkowaniu u źródła w Polsce na podstawie ww. przepisu.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

(…) S.A. (dalej: Spółka, Wnioskodawca) posiada siedzibę na terytorium Polski i na podstawie przepisu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (dalej: UPDOP) podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu w Polsce. Wnioskodawca prowadzi działalność produkcyjną w branży (…) i jest jednym z czołowych producentów (…) w Europie Środkowo-Wschodniej.

Niniejszy wniosek o interpretację dotyczy dwóch zbliżonych stanów faktycznych (zdarzeń przyszłych) związanych z ponoszeniem przez Spółkę na rzecz kontrahentów zagranicznych („Kontrahenci”) kosztów związanych z kompleksowymi usługami spedycyjnymi lub transportowymi przy:

1)przewozie wyrobów gotowych Wnioskodawcy do klientów Wnioskodawcy oraz

2)przewozie surowców nabywanych przez Wnioskodawcę na potrzeby realizowanej produkcji od dostawców tych surowców do zakładów produkcyjnych Wnioskodawcy. Poniżej Wnioskodawca przedstawia szczegółowy opis obu sytuacji.

Kontrahenci to osoby prawne niemające siedziby lub zarządu na terytorium RP (tzw. nierezydenci) wskazani poniżej w części H wniosku. Kontrahenci nie prowadzą i nie będą prowadzić w Polsce działalności poprzez zakład w rozumieniu art. 4a pkt 11 UPDOP.

1)Opłaty dodatkowe związane z transportem wyrobów gotowych do klientów

Spółka, prowadząc sprzedaż swoich produktów może, w zależności od ustaleń z klientem w zakresie gestii transportowej, odpowiadać za dostarczenie produktu do miejsca wyznaczonego przez klienta (np. do adresu magazynu klienta). W takiej sytuacji, w celu wywiązania z obowiązku dostarczenia towaru do określonego miejsca, Spółka nabywa od Kontrahentów kompleksowe usługi spedycyjne lub transportowe realizowane przez nich z wykorzystaniem m.in. kontenerów, tank kontenerów (tj. kontenerów zbiornikowych przystosowanych do przewozu (…) w formie płynnej), cystern lub autocystern, do których tytuł prawny posiadają Kontrahenci (lub ich podwykonawcy/zleceniobiorcy).

Nabywając usługę, Spółka zleca Kontrahentowi m.in. przewóz jej towarów w określonym wolumenie i terminach z określonego miejsca odbioru do miejsca dostawy. Spedytor może realizować usługę przewozu we własnym zakresie albo może do niej angażować zewnętrznych przewoźników (podwykonawców) zlecając im wykonanie przewozu np. na części albo całości trasy. Na żadnym etapie realizacji usługi transportowej przez Kontrahenta (załadunku, przewozu i rozładunku u klienta), Spółka nie użytkuje we własnym zakresie i nie nabywa prawa do dysponowania środkiem transportu (lub kontenerem/tank kontenerem, cysterną/autocysterną), w którym realizowany jest przewóz towarów – wszelkie prawa i obowiązki posiadacza ww. środków transportu oraz odpowiedzialność za realizację przewozu leżą po stronie Kontrahenta lub jego podwykonawcy. Wyłącznym użytkownikiem kontenerów pozostaje Kontrahent lub jego podwykonawca. Innymi słowy, Spółka nie dzierżawi, nie najmuje, nie wypożycza środka transportu od Kontrahenta i go nie użytkuje we własnym zakresie, to Kontrahent wykorzystuje go do wykonania usługi dla Spółki.

Poza wynagrodzeniem zasadniczym (ceną) za usługę spedycyjną lub transportową, Kontrahenci obciążają Spółkę kosztami opłat dodatkowych („Opłaty Dodatkowe”). Opłaty Dodatkowe są naliczane przez Kontrahentów w związku z niezawinionymi przez Kontrahentów dodatkowymi kosztami realizacji usługi spedycji/transportu związanymi np. z opóźnieniami w transporcie (będącymi efektem przykładowo zwłoki w odbiorze towarów przez klienta Spółki albo zwłoki w ich załadunku przez Spółkę), bądź z przerwami w transporcie wskutek postoju przewożonych ładunków w terminalach kolejowych. Opłaty Dodatkowe rekompensują więc Kontrahentom dłuższe zajęcie środków transportu do realizacji usługi na rzecz Spółki (z czym wiążą się wyższe koszty nieznajdujące pokrycia w wynagrodzeniu zasadniczym), czy koszty składowania przez Kontrahenta załadowanych kontenerów w magazynach, składach czy portach w związku z postojem przed dostarczeniem produktów do klienta Spółki.

Wnioskodawca podkreśla jednocześnie, że towary, o których mowa we wniosku są wydawane spedytorowi w zakładzie produkcyjnym Spółki w (…) (a nie np. w porcie). Zakład produkcyjny Spółki jest zatem miejscem, w którym towary są przyjmowane do przewozu, zaś sam transport w całości lub przynajmniej w istotnej części jest realizowany na lądzie (drogowy lub kolejowy). W związku z tym Opłaty Dodatkowe nie stanowią opłat za wywóz ładunków przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 UPDOP i konsekwentnie, Wnioskodawca nie oczekuje wydania interpretacji indywidualnej odnoszącej się do tego przepisu. Przedmiot zapytania ogranicza się do art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP.

2)Opłaty dodatkowe związane z transportem surowców do zakładów produkcyjnych Spółki

Spółka nabywając surowce niezbędne do produkcji swoich wyrobów może, w zależności od ustaleń z dostawcą surowców w zakresie gestii transportowej, odpowiadać za transport nabytych surowców od magazynu/siedziby dostawcy do swoich zakładów produkcyjnych w Polsce. W takiej sytuacji, Spółka nabywa od Kontrahentów kompleksowe usługi spedycyjne lub transportowe realizowane przez nich z wykorzystaniem m.in. kontenerów lub tank kontenerów (tj. kontenerów zbiornikowych przystosowanych do przewozu surowców w formie płynnej), cystern lub autocystern, do których tytuł prawny posiadają Kontrahenci (lub ich zleceniobiorcy/podwykonawcy). Nabywając usługę, Spółka zleca Kontrahentowi przewóz nabytych przez nią surowców w określonym wolumenie i terminach z określonego miejsca odbioru (np. magazynu czy siedziby dostawcy) do zakładów produkcyjnych Spółki. Spedytor może realizować usługę przewozu we własnym zakresie albo może do niej angażować zewnętrznych przewoźników (podwykonawców) zlecając im wykonanie przewozu np. na części albo całości trasy. W niektórych przypadkach, gdy data rozładunku surowca w zakładach produkcyjnych Wnioskodawcy jest odroczona, realizowany jest transport między magazynem/siedzibą dostawcy surowca a terminalem kolejowym położonym w Polsce i tam ma miejsce krótszy lub dłuższy postój załadowanego kontenera, a następnie, gdy Wnioskodawca jest gotów do jego rozładunku następuje przetransportowanie przez Kontrahenta surowca w ww. kontenerach, cysternach lub autocysternach z terminala kolejowego do zakładu produkcyjnego Spółki.

Analogicznie jak w sytuacji opisanej powyżej w pkt 1, na żadnym etapie realizacji usługi przez Kontrahenta (załadunku, przewozu, postoju w terminalu czy rozładunku w zakładzie produkcyjnym Spółki), Spółka nie użytkuje we własnym zakresie i nie nabywa prawa do dysponowania środkiem transportu (lub kontenerem/tank kontenerem, cysterną albo autocysterną), w którym realizowany jest przewóz towarów – wszelkie prawa i obowiązki posiadacza ww. środków transportu oraz odpowiedzialność za realizację przewozu leżą po stronie Kontrahenta lub jego podwykonawcy. Wyłącznym użytkownikiem kontenerów lub tank kontenerów (ew. cystern albo autocystern) pozostaje przez cały czas, także w trakcie postoju w terminalu kolejowym, Kontrahent lub jego podwykonawca, Wnioskodawca zaś nie ma do dostępu zarówno do nich, jak i do terminali kolejowych, w których się znajdują. W związku z tym, to Kontrahent zleca tymczasowe składowanie kontenera w terminalu kolejowym wobec podmiotu prowadzącego terminal kolejowy (a nie czyni tego Wnioskodawca). Innymi słowy, Spółka nie dzierżawi, nie najmuje, nie wypożycza środka transportu od Kontrahenta (a tym bardziej powierzchni składowej w terminalu kolejowym) i go nie użytkuje we własnym zakresie, to Kontrahent wykorzystuje go do wykonania usługi dla Spółki.

Poza wynagrodzeniem zasadniczym (ceną) za usługę spedycyjną lub transportową, Kontrahenci obciążają Spółkę kosztami Opłat Dodatkowych. Opłaty Dodatkowe są naliczane przez Kontrahentów w związku z niezawinionymi przez Kontrahentów dodatkowymi kosztami realizacji usługi spedycji związanymi np. z przerwami w transporcie wskutek postoju przewożonych ładunków w terminalach kolejowych. Opłaty Dodatkowe rekompensują więc Kontrahentom dłuższe zajęcie środków transportu do realizacji usługi na rzecz Spółki (z czym wiążą się wyższe koszty nieznajdujące pokrycia w wynagrodzeniu zasadniczym), czy koszty składowania przez Kontrahenta załadowanych kontenerów w ww. terminalach kolejowych w związku z postojem przed dostarczeniem surowców do zakładów produkcyjnych Spółki.

Wnioskodawca podkreśla jednocześnie, że surowce, o których mowa we wniosku są wydawane spedytorowi w magazynie/siedzibie zagranicznych dostawców położonymi poza granicami Polski. W związku z tym Opłaty Dodatkowe nie stanowią opłat za wywóz ładunków przyjętych do przewozu w portach polskich przez zagraniczne przedsiębiorstwa morskiej żeglugi handlowej, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 3 UPDOP i konsekwentnie, Wnioskodawca nie oczekuje wydania interpretacji indywidualnej odnoszącej się do tego przepisu. Przedmiot zapytania ogranicza się do art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP.

Pytanie

Czy realizowane przez Spółkę wypłaty do Kontrahentów w postaci Opłat Dodatkowych stanowią należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP (tj. należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego) i w związku z tym podlegają one opodatkowaniu u źródła w Polsce na podstawie ww. przepisu?

Państwa stanowisko w sprawie

Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wypłaty do Kontrahentów w postaci Opłat Dodatkowych nie stanowią należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP (tj. nie stanowią należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego) i w związku z tym nie podlegają one opodatkowaniu u źródła w Polsce na podstawie ww. przepisu.

Uzasadnienie

Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP, podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

1)z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

[...]

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

W związku z dyspozycją wyżej przytoczonego przepisu, trzeba stwierdzić, że należności uiszczane przez Spółkę na rzecz Kontrahentów z tytułu Opłat Dodatkowych, w przypadku uznania ich za należności wymienione w treści przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP podlegałyby opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym, którego płatnikiem byłby Wnioskodawca na podstawie art. 26 ust. 1 UPDOP. Dopiero bowiem w takiej sytuacji konieczna byłaby dalsza analiza, obejmująca, poza ww. przepisami krajowymi, postanowienia umów międzynarodowych (umów o unikaniu podwójnego opodatkowania). Umowy międzynarodowe o unikaniu podwójnego opodatkowania nie mogą bowiem samoistnie nakładać obowiązków podatkowych na podatnika (lub płatnika). Umowy takie ze swej istoty zastosowanie znajdują tylko w przypadku podwójnego opodatkowania, a zatem w sytuacji, w której dana należność jest przedmiotem opodatkowania według prawa krajowego w dwóch państwach (państwie rezydencji podatnika i państwie źródła).

Należy wskazać, iż w katalogu należności podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła zawartym w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP uwzględniony jest m.in. przychód za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, handlowego i naukowego. W pierwszej kolejności należy zaznaczyć, że w świetle szerokiej wykładni pojęcia „urządzenie przemysłowe” lub „środek transportu”, w pojęciach tych może mieścić się kontener lub tank kontener wykorzystywany przez Kontrahenta do realizacji kompleksowej usługi spedycji. Chodzi tutaj bowiem o szeroko rozumiane wyposażenie (mienie ruchome) wykorzystywane w celach komercyjnych, profesjonalnych, a nie prywatnych, zarówno w działalności przemysłowej, handlowej jak i naukowej (por. wyrok NSA z 6 czerwca 2018 r., sygn. akt II FSK 1773/16; wyrok NSA z 5 czerwca 2018 r., sygn. akt II FSK 1540/16; wyrok NSA z 17 lipca 2019 r., sygn. II FSK 1308/17). Tym samym uznać można, że kontener lub cysterna wykorzystywane w przewozie (czyli transporcie) produktów Spółki realizowanym przez Kontrahenta stanowią „urządzenia przemysłowe”.

Natomiast niezależnie od kwalifikacji kontenera jako urządzenia przemysłowego, należy podkreślić, że opodatkowaniu podatkiem u źródła podlegają wyłącznie te należności, które są ponoszone za użytkowanie lub prawo do użytkowania ww. urządzeń. Z okoliczności stanu faktycznego (opisu zdarzenia przyszłego) wynika zaś, że nabywając usługę od Kontrahentów, Spółka zleca im kompleksową organizację transportu (spedycję) jej towarów (wyrobów gotowych) lub nabytych od dostawców surowców w określonym wolumenie i terminach z określonego miejsca odbioru do miejsca dostawy. Na żadnym etapie realizacji usługi transportowej przez Kontrahenta (załadunku, przewozu, postoju i późniejszego rozładunku), Spółka nie użytkuje kontenerów we własnym zakresie i nie nabywa prawa do dysponowania nimi – wszelkie prawa i obowiązki posiadacza/właściciela ww. urządzeń oraz odpowiedzialność za realizację przewozu leżą po stronie Kontrahenta. Wyłącznym użytkownikiem kontenerów pozostaje Kontrahent. Innymi słowy, Spółka nie dzierżawi, nie najmuje, nie wypożycza ich od Kontrahenta i ich nie użytkuje we własnym zakresie.

Dotyczy to również ewentualnych postojów czy przerw w transporcie – Wnioskodawca w trakcie postoju kontenerów np. w terminalu kolejowym nie ma prawa do ich użytkowania czy nawet dostępu do nich, wyłącznym użytkownikiem i dysponentem kontenerów pozostaje Kontrahent (ew. jego zleceniobiorca lub podwykonawca).

Zatem uznać należy, że:

-   Wnioskodawca nie użytkował i nie będzie użytkował we własnym zakresie kontenerów,

-   wyłącznymi użytkownikami kontenerów pozostaną Kontrahenci – bowiem to Kontrahenci są umownie zobowiązani wobec Spółki do zrealizowania kompleksowej usługi spedycji, w której wykorzystują (na własne ryzyko) kontenery – w szczególności nie przekazują ich do swobodnego użytku Wnioskodawcy, także w trakcie postojów,

-   strony będzie łączyła umowa/zlecenie usługi spedycji, a nie umowa dzierżawy, najmu lub podobna.

W świetle powyższego nie powinno ulegać wątpliwości, że wypłata przez Spółkę do Kontrahenta wynagrodzenia „zasadniczego” (ceny) za usługę spedycji nie stanowi podstawy do pobrania przez Spółkę podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP, gdyż nie jest to należność za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu. Konsekwentnie do tej kategorii należności podlegających opodatkowaniu nie można zaliczyć także Opłat Dodatkowych. Należy bowiem podkreślić, że Opłaty Dodatkowe ponoszone są w zamian za określone czynności/działania podejmowane przez usługodawcę (spedytora) w ramach kompleksowych usług transportu lub spedycji, np. dłuższe zaangażowanie składników majątkowych Kontrahenta w postaci kontenerów lub cystern do realizacji przez Kontrahenta usługi spedycji lub usługi transportowej dla Spółki albo dodatkowe czynności realizowane w trakcie transportu związane z przerwami w przewozie (np. koniecznością magazynowania w składzie lub terminalu przed wydaniem wyrobu klientowi albo przed przewiezieniem surowca do zakładów produkcyjnych Spółki).

Czynności/działania te są zatem niewątpliwie elementem świadczonych usług spedycji albo świadczeniami o charakterze akcesoryjnym/pobocznym do głównego przedmiotu usługi. W tej sytuacji, kwalifikacja Opłat Dodatkowych na gruncie podatku u źródła powinna być zbieżna z kwalifikacją wynagrodzenia „zasadniczego” za realizowaną usługę. Jeśli więc wynagrodzenie „zasadnicze” za usługę spedycji lub transportu nie stanowi podstawy do pobrania podatku u źródła, to tym bardziej Opłaty Dodatkowe nie powinny prowadzić do wystąpienia obowiązku podatkowego.

Stanowisko zbieżne z prezentowanym przez Wnioskodawcę w niniejszym wniosku zajął także Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej o sygn. 0111-KDIB1-2.4010.290.2024.1.AW z 24 lipca 2024 r. wydanej w świetle bardzo zbliżonego stanu faktycznego. Organ w uzasadnieniu interpretacji stwierdził jednoznacznie, że: „Opłaty Dodatkowe, będące przedmiotem wniosku, ponoszone są za np. dłuższe niż planowane zaangażowanie składników majątkowych Kontrahenta w postaci kontenerów lub cystern do realizacji przez Kontrahenta usługi spedycji lub usługi transportowej dla Spółki albo dodatkowe czynności realizowane w trakcie transportu związane z wymuszonymi przerwami w przewozie (np. koniecznością magazynowania w składzie przed wydaniem klientowi). Tego typu opłaty nie zostały wymienione w treści art. 21 ust. 1 pkt 1 updop. Opłaty Dodatkowe nie stanowią należności z tytułu użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu np. w postaci kontenera. W związku z powyższym na Państwu jako płatniku dokonującym wypłat opisanych Opłat Dodatkowych na rzecz Kontrahentów zagranicznych nie ciążą i nie będą ciążyły obowiązki płatnika określone w przepisach ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.”

Ponadto, posiłkowo, na poparcie powyższego stanowiska w zakresie konieczności odmiennej kwalifikacji na gruncie podatku u źródła opłat za użytkowanie (prawo do użytkowania) urządzeń przemysłowych oraz opłat za usługi, w ramach których usługodawca wyłącznie wykorzystuje urządzenia przemysłowe do realizacji zlecenia (zaś zleceniodawca w żadnym stopniu nie dysponuje urządzeniami przemysłowymi), Wnioskodawca przytacza interpretację indywidualną z 11 stycznia 2021 r. o sygn. 0114-KDIP3-2.4011.697.2020.1.MT wydaną na gruncie analogicznych uregulowań ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Interpretacja ta dotyczyła zlecenia zagranicznemu podatnikowi usług dźwigowych polegających na wznoszeniu elementów elektrowni wiatrowych na różnych nieruchomościach położonych w Polsce, do których zagraniczny podatnik wykorzystywał własne urządzenia (dźwigi) oraz personel. Jak podkreślono w opisie stanu faktycznego, „X nie oddaje swojego sprzętu (tj. dźwigów) do użytku polskiemu Zleceniodawcy, X wykonuje zlecone usługi przy użyciu własnego sprzętu oraz zatrudnionych przez siebie pracowników (względnie z wykorzystaniem zasobów lak sprzętowych, jak i ludzkich podwykonawców”.

Organ podatkowy w wydanej interpretacji potwierdził, że wynagrodzenie z tytułu usług dźwigowych nie stanowi należności, która podlega opodatkowaniu u źródła. Organ podatkowy ocenił, że: „Z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego wynika, że Spółka świadczy na terytorium Polski i na rzecz polskich kontrahentów usługi dźwigowe z operatorem polegające na wznoszeniu elementów elektrowni wiatrowych na różnych nieruchomościach położonych w Polsce. Spółka nie oddaje swojego sprzętu (tj. dźwigów) do użytku polskiemu Zleceniodawcy, wykonuje zlecone usługi przy użyciu własnego sprzętu oraz zatrudnionych przez siebie pracowników (względnie z wykorzystaniem zasobów tak sprzętowych, jak i ludzkich podwykonawców). Usługi które są świadczone przez Spółkę na rzecz Kontrahenta nie są usługami wynajmu dźwigów, ani leasingu dźwigów. W rezultacie należy jednoznacznie stwierdzić, iż płatności dokonywane przez podmioty polskie na rzecz Wnioskodawczyni (wspólnika spółki niemieckiej) nie będą stanowić należności licencyjnych w rozumieniu art. 12 ust. 3 umowy polsko-niemieckiej, a co za tym idzie nie będą podlegały przepisom art. 29 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ze względu na to, że Spółka niemiecka nie świadczy na rzecz polskiego kontrahenta usług wynajmu ani leasingu dźwigu.”

Gdyby nawet zaś przyjąć stanowisko odmienne od prezentowanego przez Wnioskodawcę w zakresie akcesoryjności Opłat Dodatkowych wobec wynagrodzenia zasadniczego, to podkreślić należy, że opłaty za tego rodzaju dodatkowe czynności nie zostały wymienione w art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP (zarówno uwzględniając wykładnię literalną, jak i celowościową). Konsekwentnie, brak jest podstaw do uznania, że opłaty te podlegają opodatkowaniu na podstawie ww. przepisu.

Reasumując, w świetle przytoczonej powyżej argumentacji, wypłaty do Kontrahentów w postaci Opłat Dodatkowych nie stanowią należności, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 UPDOP (tj. nie stanowią należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego) i w związku z tym nie podlegają one opodatkowaniu u źródła w Polsce na podstawie ww. przepisu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy:

-  stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia, oraz

-  zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych wskazać należy, iż interpretacje indywidualne dotyczą tylko konkretnych, indywidualnych spraw podatników, osadzonych w określonym stanie faktycznym lub zdarzeniu przyszłym i tylko w tych sprawach rozstrzygnięcia w każdej z nich zawarte są wiążące.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-   Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-   Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-   Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-  w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-  w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.