Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

30 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…) sp. z o.o. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest częścią światowej Grupy (…) (dalej: „Grupa”), która jest liderem na rynku (…) specjalizującym się w (…). Grupa świadczy również poboczne usługi komplementarne względem usług związanych z (…) mające na celu zapewnienie jej Klientom kompleksowych usług (…). Działalność Grupy jest nastawiona przede wszystkim na (…). Wiodący przedmiot działalności Wnioskodawcy został sklasyfikowany pod kodem PKD (…), jednakże wykonuje on również szereg wspomagających czynności takich jak (…) (PKD: …), (…) (PKD: …), czy też (…) (PKD: …). Wnioskodawca posiada siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i podlega w Polsce opodatkowaniu od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania, tj. jest polskim rezydentem podatkowym w rozumieniu art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm. dalej: „ustawa o CIT”).

W ramach prowadzonej działalności gospodarczej Spółka nabywa w drodze refaktury, tak jak i planuje nabywać przyszłości, usługi ubezpieczeniowe wewnątrzgrupowe od podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu. Usługi te dotyczą w szczególności ubezpieczeń majątkowych mających na celu ochronę Wnioskodawcy przed szkodliwymi skutkami, tj. szkodami będącymi skutkiem zdarzeń losowych jakie mogą wystąpić w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, w szczególności przed odpowiedzialnością za ich skutki wobec osób trzecich, czy to z mocy przepisów prawa, czy też w związku z treścią stosunków zobowiązaniowych, które zawarł Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Branża (…) jest dziedziną podatną na ryzyka związane ze zdarzeniami losowymi, niedającymi się przewidzieć, wobec czego takie ubezpieczenie stanowi niezbędny element prawidłowego prowadzenia działalności przez Wnioskodawcę i ochrony jego majątku przed skutkami szkód, na które nie ma żadnego wpływu.

Usługi te nabywane są w drodze refaktury od (…) (dalej: „Podmiot Refakturujący”), podmiotu mającego siedzibę we Francji, zarejestrowanego w lokalnym rejestrze przedsiębiorców pod numerem (…), będącym francuskim rezydentem podatkowym. Może się zdarzyć również, że w charakterze podmiotu refakturującego wystąpi podmiot mający siedzibę w Wielkiej Brytanii (Szkocja), posiadający numer: (…). Podmiot Refakturujący lub Podmioty Refakturujące nabywają zaś te usługi od podmiotu wiodącego w Grupie, czyli od (…) (dalej: „Podmiot Wiodący”), posiadającym (…), amerykańskiego podmiotu stanowiącego trzon grupy, będącym rezydentem podatkowym Stanów Zjednoczonych. Taka konstrukcja transakcji wynika z międzynarodowego charakteru Grupy, w ramach której podmiot wiodący oferuje w ramach specjalnego programu usługi ubezpieczeniowe dla podmiotów z innych państw, lecz dostarcza je za pośrednictwem konkretnych wyspecjalizowanych do tego podmiotów.

W związku z otrzymaniem refaktury usług ubezpieczeniowych w ramach Grupy, Wnioskodawca wypłaca na rzecz Podmiotu Refakturującego niebędącego polskim rezydentem podatkowym określone należności z tego tytułu. Jednocześnie należy zaznaczyć, że Wnioskodawca nie wypłaca należności z tytułu usług ubezpieczeniowych, które byłyby świadczone przez zagraniczny zakład w rozumieniu umów o unikaniu podwójnego opodatkowania lub ustawy o CIT, ani też nie są zawierane za pośrednictwem takiego zakładu w Polsce.

Wnioskodawca pragnie również doprecyzować dane Podmiotu Refakturującego oraz Wiodącego, które prezentują się następująco: 1. Podmiot Refakturujący: (…) Francja. Alternatywnie: (…) UK (…). 2. Podmiot Wiodący: (…) Stany Zjednoczone.

Pytania

1.Czy wypłaty należności z tytułu usług ubezpieczeniowych nabywanych przez Wnioskodawcę od Podmiotu Refakturującego w drodze refakturowania w ramach Grupy, podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w związku z czym Spółka dokonując za nie zapłaty jest obowiązana do poboru podatku jako płatnik na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT?

2.Czy wypłaty należności z tytułu usług ubezpieczeniowych nabywanych przez Wnioskodawcę od Podmiotu Refakturującego w drodze refakturowania w ramach Grupy, podlegają obowiązkowi raportowania w informacji o dokonanych wypłatach i pobranym podatku (odpowiednio IFT-2R)?

Państwa stanowisko w sprawie

1.Usługi ubezpieczeniowe nabywane przez Wnioskodawcę od Podmiotu Refakturującego w drodze refakturowania w ramach Grupy — nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w związku z czym Spółka dokonując za nie zapłaty nie jest obowiązana do poboru podatku jako płatnik na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

2.Usługi ubezpieczeniowe nie zostały wskazane w katalogu przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, w związku z ich wypłatą nie powstaje obowiązek wysyłki informacji IFT-2R.

Uzasadnienie stanowiska Wnioskodawcy:

Ad 1. Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2 tej ustawy, przychodów z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze ustala się w wysokości 20% przychodów.

Jednocześnie w myśl art. 21 ust. 2 ustawy o CIT przepisy ust. 1 tego artykułu stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W kontekście powyższej regulacji warto przywołać stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego zaprezentowane w wyroku z 5 lipca 2016 r. (sygn. Il FSK 2369/15) zgodnie z którym: „Dla uznania, że świadczenie nie wymienione wprost w art. 21 ust. 1 pkt 2a jest objęte jego zakresem decydujące jest, aby elementy charakterystyczne dla świadczeń wprost wymienionych w omawianym przepisie przeważały nad cechami charakterystycznymi dla świadczeń w nim niewymienionych”.

W ocenie Wnioskodawcy nabywane przez niego usługi ubezpieczeniowe od Podmiotu Refakturującego poprzez refaktury w ramach Grupy, nie wchodzą w zakres usług wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w szczególności nie są usługami podobnymi do gwarancji i poręczeń. Stanowisko Wnioskodawcy wynika z faktu, że umowa ubezpieczenia, a umowa poręczenia lub gwarancji różnią się zasadniczo w swej istocie. Odnosi się to zarówno do gospodarczej funkcji (celu) usługi oraz odmiennego jej charakteru prawnego.

W pierwszej kolejności należy wskazać, że umowa ubezpieczenia została opisana w art. 805 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks Cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1061 ze zm.; dalej także: „KC”). Zgodnie z tym przepisem przez umowę ubezpieczenia ubezpieczyciel zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Zgodnie z § 2 pkt 1 tego artykułu świadczenie ubezpieczyciela polega w szczególności na zapłacie przy ubezpieczeniu majątkowym – określonego odszkodowania za szkodę powstałą wskutek przewidzianego w umowie wypadku.

Zatem umowa ubezpieczenia jest umową dwustronną zawieraną pomiędzy ubezpieczycielem i ubezpieczającym, która pełni funkcję ochronną i odszkodowawczą w przypadku wystąpienia zdarzenia losowego.

Natomiast umowa poręczenia została opisana w art. 876 § 1 KC zgodnie z którym przez umowę poręczenia poręczyciel zobowiązuje się względem wierzyciela wykonać zobowiązanie na wypadek, gdyby dłużnik zobowiązania nie wykonał. Ze wskazanej regulacji wynika, że poręczenie – w przeciwieństwie do umowy ubezpieczenia – jest umową wielostronną, której istota polega na ostatecznym spełnieniu zobowiązania i zaspokojeniu roszczenia wierzyciela. Poręczenie nie ma nic wspólnego z odszkodowaniem w przypadku wystąpienia przyszłego zdarzenia losowego, jak ma to miejsce przy umowie ubezpieczenia. Co więcej, poręczenie zasadniczo cechuje się akcesoryjnością, czyli w dużej mierze uzależnione jest od istnienia zobowiązania głównego. Ponadto, jako argument przemawiający za brakiem podobieństw pomiędzy instytucją poręczenia, a ubezpieczenia można przywołać fragment rozważań przedstawicieli doktryny prawa cywilnego (Ciszewski Jerzy (red.), Nazaruk Piotr (red.), Kodeks cywilny. Komentarz Opublikowano: WKP 2019): „Instytucje podobne. Przepisy i praktyka obrotu wyróżniają wiele instytucji podobnych do poręczenia. Najbardziej zbliżone to poręczenie wekslowe i czekowe udzielane na gruncie przepisów prawa wekslowego i czekowego (por. np. I. Korczyńska, Poręczenie wekslowe). Podobną funkcję pełni też gwarancja bankowa. Zarówno poręczenia wekslowe i czekowe, jak i gwarancja mają – w odróżnieniu od poręczenia – charakter zobowiązań abstrakcyjnych, których ważność nie zależy od zobowiązania głównego. Umowa o świadczenie na rzecz osoby trzeciej również wykazuje pewne podobieństwa z poręczeniem.

Z rozwiązań podobnych do poręczenia największe znaczenie w obrocie ma obecnie gwarancja bankowa i ubezpieczeniowa (por. np. M. Sychowicz (W:) G. Bieniek i in., Komentarz... Zobowiązania, t. 2, 2009, s. 706; A. Szpunar, Zabezpieczenia osobiste..., s. 163; S. Rudnicki, O umowie gwarancyjnej, s. 1; G. Tracz, Gwarancja bankowa...; G. Tracz, Umowa gwarancji...; A. Kubas, Umowa na rzecz...; A. Kunicki, Umowa o świadczenie...)”. W powyższych rozważaniach przedstawiciele doktryny w żadnym miejscu nie wskazują na podobieństwo poręczenia i umowy ubezpieczenia opisanej w art. 805 § 1 KC – podkreślić należy, że wymieniona gwarancja ubezpieczeniowa jest instytucją odrębną od umowy ubezpieczenia, do czego Wnioskodawca odniesie się szerzej w dalszej części wniosku.

Należy podkreślić, że autorzy wskazują na podobieństwo poręczenia do różnego rodzaju gwarancji, co może potwierdzać, że wskazanie przez ustawodawcę w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT gwarancji i poręczenia, a pominięcie ubezpieczenia, było działaniem zamierzonym, tj. ustawodawca w pełni świadomie nie chciał obejmować usług ubezpieczenia zakresem ww. przepisu. Co więcej, fakt że ustawodawca uznał za konieczne wymienienie w tekście aktu prawnego tak podobnych usług jak gwarancji i poręczenia wskazuje, że analizując „podobny charakter” świadczenia należy dokonywać tego ściśle. Z kolei sama ogólna umowa gwarancji nie została określona wprost w przepisach KC i podlega zasadzie swobody umów. W KC wyróżniono natomiast szczególne formy gwarancji takie jak: gwarancję przy sprzedaży, gwarancję zapłaty oraz gwarancję na dzieło. Analiza wymienionych powyżej rodzajów gwarancji pozwala na przyjęcie twierdzenia, że istota gwarancji jest odmienna od istoty umowy ubezpieczenia z uwagi na fakt, że umowa gwarancji ma charakter jednostronnie zobowiązujący i akcesoryjny, ponieważ najczęściej jest to umowa zawierana obok zobowiązania głównego (np. umowa sprzedaży), w której to gwarant ma spełnić określone świadczenie.

Z kolei umowa ubezpieczenia polega zawsze na świadczeniach wzajemnych i nie jest zawierana akcesoryjnie. Zgodnie z art. 649¹ § 2 KC gwarancją zapłaty może być m.in. gwarancja bankowa lub ubezpieczeniowa. Gwarancja bankowa została zdefiniowana w art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Prawo bankowe (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 1646 ze zm.; dalej: „PB”) jako jednostronne zobowiązanie banku-gwaranta, że po spełnieniu przez podmiot uprawniony (beneficjenta gwarancji) określonych warunków zapłaty, które mogą być stwierdzone określonymi w tym zapewnieniu dokumentami, jakie beneficjent [załączy – przyp. organu] do sporządzonego we wskazanej formie żądania zapłaty, bank ten wykona świadczenie pieniężne na rzecz beneficjenta gwarancji – bezpośrednio albo za pośrednictwem innego banku.

Natomiast w odniesieniu do gwarancji ubezpieczeniowej należy zauważyć, że nie została ona zdefiniowana w żadnym akcie prawnym. W praktyce gwarancja ubezpieczeniowa polega na zobowiązaniu się gwaranta, którym jest zakład ubezpieczeń do wypłaty na rzecz beneficjenta gwarancji określonej kwoty, w przypadku niewykonania przez dłużnika zobowiązań względem beneficjenta gwarancji. Innymi słowy, jest to gwarancja mocno zbliżona do gwarancji bankowej, z tą różnicą, że funkcję gwaranta w tym przypadku pełni zakład ubezpieczeń, a nie bank.

Poniżej Wnioskodawca prezentuje listę podstawowych różnic zachodzących pomiędzy umową ubezpieczeniową, a umową gwarancji ubezpieczeniowej:

a.w ramach usługi ubezpieczenia ubezpieczyciel jest zobowiązany do wyrównania szkody powstałej w wyniku zdarzenia losowego, natomiast w przypadku gwarancji ubezpieczeniowej zakład ubezpieczeń wypłaca określoną kwotę bez względu na przyczyny niewykonania przez dłużnika zobowiązania wobec beneficjenta gwarancji;

b.ciężar ekonomiczny gwarancji ubezpieczeniowej ponosi dłużnik, a nie wierzyciel będący beneficjentem gwarancji, natomiast w przypadku usługi ubezpieczeniowej ciężar ekonomiczny ponosi podmiot będący jednocześnie beneficjentem ubezpieczenia;

c.w przypadku gwarancji ubezpieczeniowej zakładowi ubezpieczeń – w przypadku wypłaty sumy gwarancyjnej na rzecz beneficjenta gwarancji – przysługuje roszczenie wobec dłużnika (zleceniodawcy gwarancji ubezpieczeniowej) o zwrot wypłaconej sumy gwarancyjnej, natomiast w przypadku usługi ubezpieczeniowej w przypadku wypłaty ubezpieczenia ciężar ekonomiczny ponosi zakład ubezpieczeń.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (dalej: „WSA”) w Bydgoszczy z 22 stycznia 2020 r. (sygn. I SA/Bd 655/19), w którym WSA stwierdził, iż: „Spółka dokonując analizy regulacji w zakresie gwarancji wyróżniła gwarancję udzielaną przy sprzedaży, wykonaniu dzieła oraz gwarancję zapłaty za roboty budowlane. Jednocześnie biorąc pod uwagę, że gwarancja udzielana przy sprzedaży, jak i wykonaniu dzieła ma charakter gwarancji jakości (odpowiednio rzeczy lub dzieła) zasadnie przyjęto, że dla porównań z usługami ubezpieczenia należy odwoływać się do gwarancji zapłaty za roboty budowlane, która zgodnie z art. 649¹ § 2 k.c., może przybrać postać m.in. gwarancji bankowej, a zwłaszcza ubezpieczeniowej. Wprawdzie zarówno zawieranie umów ubezpieczenia, jak i umów gwarancji ubezpieczeniowych należy do czynności ubezpieczeniowych w rozumieniu art. 4 ust. 7 pkt 1 ustawy z dnia 11 września 2015 r. o działalności ubezpieczeniowej i reasekuracyjnej (Dz. U. z 2019 r. poz. 381 ze zm.) i wspólną ich cechą jest obowiązek świadczenia przez gwaranta lub zakład ubezpieczeń w związku z zaistnieniem określonego zdarzenia, to cechy odróżniające te kategorie wykluczają traktowanie ich jako podobnych. Istota umowy gwarancyjnej polega na tym, że jest ona zawierana pomiędzy gwarantem (zakład ubezpieczeń) a beneficjentem (wierzycielem). Jednocześnie pomiędzy gwarantem (zakład ubezpieczeń) a dłużnikiem (zleceniodawcą gwarancji) jest zawierana dodatkowa umowa o udzieleniu gwarancji. Jest umową nienazwaną opartą na zasadzie swobody umów. Gwarancje ubezpieczeniowe służą potwierdzeniu wiarygodności finansowej przedsiębiorcy (dłużnika-zleceniodawcy gwarancji względem kontrahentów (wierzycieli). W przeciwieństwie do ubezpieczenia majątkowego, w przypadku którego zgodnie z art. 805 § 2 pkt 1 k.c. ubezpieczyciel wyrównuje szkodę spowodowaną określonym zdarzeniem (wypadkiem), w ramach gwarancji ubezpieczeniowej wypełnia on jedynie zobowiązanie polegające na wypłacie konkretnej sumy pieniężnej wobec braku spełnienia świadczenia przez dłużnika, zlecającego udzielenie tego typu zabezpieczenia. Ponadto należy zwrócić uwagę, że cechą charakterystyczną umowy ubezpieczenia jest zobowiązanie się przez ubezpieczającego do opłacenia składki, co nie występuje w przypadku gwarancji, w przypadku której na beneficjencie taki obowiązek nie spoczywa”.

Mając na uwadze powyższe stanowisko WSA oraz fakt, że w swej istocie umowa gwarancji ubezpieczeniowej i bankowej jest znacznie bliższa poręczeniu, niż umowie ubezpieczenia wskazanej w art. 805 § 1 KC, należy stwierdzić, że brak wskazania usług ubezpieczeniowych w katalogu usług art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT jest zamierzonym działaniem ustawodawcy.

Niezależnie od powyższych rozważań, dotyczących różnic pomiędzy usługami ubezpieczeniowymi, gwarancją i poręczeniem na gruncie cywilistycznym, Wnioskodawca pragnie wskazać na kolejny argument przemawiający za prawidłowością jego stanowiska zaprezentowanego we wniosku, tym razem w oparciu o brzmienie i wykładnię ustawy o CIT.

Zgodnie z obowiązującym do końca 2021 r. art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT, podatnicy byli obowiązani wyłączyć z kosztów uzyskania przychodów koszty usług doradczych, badania rynku, usług reklamowych, zarządzania i kontroli przetwarzania danych, ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze. W ocenie Wnioskodawcy brzmienie powyższego przepisu stanowi jednoznaczne potwierdzenie, że usługi ubezpieczeniowe nie podlegają opodatkowaniu podatkiem „u źródła” na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT. Konstatacja ta wynika z wewnętrznej wykładni przepisów ustawy o CIT w oparciu o zasadę racjonalnego ustawodawcy. Skoro bowiem ustawodawca w art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT wymienił obok siebie usługi ubezpieczeń, gwarancji i poręczeń, przy jednoczesnym dodaniu sformułowania „świadczeń o podobnym charakterze” należy uznać, że gdyby jego intencją było objęcie usług ubezpieczenia dyspozycją art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, zostałyby one tam wprost wskazane tak jak zostało to zrobione w art. 15e ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

Innymi słowy, brzmienie co prawda historycznego, lecz ustanowionego w systemie tej samej ustawy przez tego samego racjonalnego ustawodawcę art. 15e ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT potwierdza, że w ocenie ustawodawcy:

i.usługi ubezpieczenia są usługami innymi niż poręczenie lub gwarancja,

ii.usługi ubezpieczenia nie są usługami podobnymi do usług poręczenia lub gwarancji.

Powyższe stanowisko Spółki znajduje potwierdzenie w przywołanym już we wniosku orzeczeniu WSA z Bydgoszczy, który jednoznacznie stwierdza, że: „Zasadnie Skarżąca wskazuje, że w związku z powyższym przy uwzględnieniu zasady konsekwencji terminologicznej, nie znajduje uzasadnienia stanowisko organu, że usługi ubezpieczenia są podobne do gwarancji, skoro treść innego przepisu tej samej ustawy prowadzi do odmiennych wniosków wobec wskazania ubezpieczeń obok gwarancji oraz obok zwrotu obejmującego grupę świadczeń o podobny charakterze. W literaturze jest wszakże prezentowany pogląd, że powyższa zasada wynikająca z koncepcji racjonalnego ustawodawcy może zostać ograniczona, o ile wskazuje na niepozostawiająca wątpliwości intencja prawodawcy, niemniej jednak przełamanie omawianej zasad dopuszczalne jest w obrębie całego systemu prawa, ale nie w obrębie jednego i tego samego akt prawnego (por. M. Dębska, Zasady techniki prawodawczej. Komentarz. Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, 2013)”.

W tym miejscu należy podkreślić, że powyższy wyrok sądu administracyjnego zapadł w stanie faktycznym analogicznym do stanu faktycznego przedstawionego przez Spółkę we wniosku. W wyroku tym WSA potwierdził, że usługi ubezpieczeniowe nie wchodzą w zakres art. 21 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT w związku z czym na podmiocie wypłacającym z ich tytułu wynagrodzenie na rzecz podmiotów, które nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, nie ciąży obowiązek pobrania zryczałtowanego podatku dochodowego.

Końcowo należy wskazać, że gospodarczy charakter usługi ubezpieczenia z perspektywy zaspokajanych potrzeb usługobiorcy i funkcji jakie pełnią usługi ubezpieczeniowe w gospodarce rynku jest tak odmienny, że nie sposób przypisać im do charakteru podobnego do jakiejkolwiek usług wymienionej w art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT.

Wnioskodawca pragnie również jeszcze raz zwrócić uwagę na motywy jakie kierowały nim decydując się na zawarcie umowy ubezpieczenia. Jak wskazał w opisie stanu faktycznego, w jego działalności posiadanie adekwatnego ubezpieczenia należy poczytywać jako środek zapewniający ochronę Wnioskodawcy przed szkodliwymi skutkami, tj. szkodami będącymi skutkiem zdarzeń losowych jakie mogą wystąpić w ramach prowadzonej przez Wnioskodawcę działalności, w szczególności przed odpowiedzialnością za ich skutki wobec osób trzecich, czy to z mocy przepisów prawa, czy też w związku z treścią stosunków zobowiązaniowych, które zawarł Wnioskodawca w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Celem Wnioskodawcy stojącym za umową, z tytułu której wypłacane są należności będące przedmiotem wniosku jest zapewnienie należytego odszkodowania na własną rzecz za szkody jakie on sam poniesie w wypadku wszelkich zdarzeń losowych związanych z prowadzoną działalnością. Co więcej, stosunek, na podstawie którego będą wypłacane należności jest dwustronny, nie uczestniczą w nim podmioty trzecie – w szczególności Klienci Wnioskodawcy – które miałyby włączać do treści stosunków zobowiązaniowych z Wnioskodawcą to ubezpieczenie jako element zabezpieczenia swoich interesów, Wnioskodawca jest w tego stosunku ramach zobowiązany do uiszczania odpowiednich składek oraz wszelkie świadczenia na jego rzecz będą mu przysługiwać tylko w razie poniesienia przez niego określonej szkody.

Ogół zaprezentowanych powyżej okoliczności prawnych i faktycznych nie pozostawia wątpliwości, że usługi ubezpieczeniowe nabywane przez Wnioskodawcę od Podmiotu Refakturującego w drodze refakturowania w ramach Grupy – nie podlegają opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT, w związku z czym Wnioskodawca dokonując za nie zapłaty nie jest obowiązany do poboru podatku jako płatnik na podstawie art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Wnioskodawca na poparcie swojej tezy pragnie przywołać również wydawane przez organ interpretacje indywidualne z dnia 14 kwietnia 2022 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.174.2020.13/S/MR, z dnia 19 grudnia 2023 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.470.2023.3.MW, z dnia 17 października 2024 r., nr 0114-KDIP2-1.4010.457.2024.2.PK/PP, czy też wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 24 lutego 2021 r., sygn. akt III SA/Wa 1919/20, oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 października 2021 r., sygn. akt II FSK 834/21, w których stanowiska analogiczne do stanowiska Wnioskodawcy zostały uznane za prawidłowe.

Ad 2. Zgodnie z art. 26 ust. 1 i ust. 3 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne prowadzące działalność gospodarczą, które dokonują wypłat należności na rzecz nierezydentów z tytułu określonych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, są zobowiązane do poboru podatku u źródła oraz do sporządzenia informację o dokonanych wypłatach i pobranym podatku (IFT-2R). Usługi ubezpieczeniowe nie zostały zawarte w katalogu przychodów podlegających opodatkowaniu podatkiem u źródła w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT. W konsekwencji, w związku z ich wypłatą nie powstaje obowiązek wysyłki informacji IFT-2R.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Na marginesie organ zauważa, że art. 26 ust. 1 ustawy o CIT obowiązuje w brzmieniu:

Art. 26 ust. 3 obowiązuje w brzmieniu:

Powyższe nie ma wpływu na rozstrzygnięcie podjęte w interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego.

Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków zaznaczyć należy, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.