Interpretacja indywidualna po wyroku sądu

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

1)ponownie rozpatruję sprawę Państwa wniosku z 2 grudnia 2021 r. (data wpływu 6 grudnia 2021 r.), o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącego podatku dochodowego od osób prawnych – uwzględniam przy tym wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku z 18 maja 2022 r., sygn. akt I SA/Bk 111/22 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego z 18 marca 2025 r., sygn. akt II FSK 806/22;

2)stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych - jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

6 grudnia 2021 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej z 2 grudnia 2021 r., dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy kwota zadośćuczynienia wypłacona poszkodowanemu byłemu pracownikowi, będąca wynikiem ugody zawartej przed sądem stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Wnioskodawca - X spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą (…) - powstał na skutek przekształcenia spółki komandytowej pod firmą Y spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą (…) (wcześniej Z spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą (…)). Do wpisu do rejestru przedsiębiorców KRS Wnioskodawcy doszło (...) czerwca 2020 r.

(...) grudnia 2016 r. w zakładzie produkcyjnym Z sp. z o.o. Sp. k. (poprzednika prawnego Wnioskodawcy, zwanego dalej „Spółką”) doszło do wypadku przy pracy, podczas którego doszło do uszkodzeń ciała jednego z ówczesnym pracowników Spółki. Pracownik, który uległ wpadkowi był zatrudniony w Spółce w okresie od 28 czerwca 2016 r. do 31 sierpnia 2017 r. w pełnym wymiarze czasu pracy na stanowisku (…).

Przeważającym przedmiotem działalności Wnioskodawcy i Spółki była ówcześnie i jest obecnie, (…).

Zgodnie z protokołem nr (…) ustalenia wypadku przy pracy: „(…).”

Z protokołu powypadkowego ponadto wynika, iż:

1.przebieg zdarzenia został utrwalony na monitoringu (pkt 1 ustaleń),

2.„(…)” (pkt 3 ustaleń).

Zgodnie z protokołem powypadkowym przyczynami wypadku były:

-brak urządzenia z mechanizmem do regulacji ustawienia nachylenia przenośnika pod odpowiednim kątem, celem uzyskania właściwej wysokości części zsypowej przenośnika,

-niewłaściwa metoda ustawienia nachylenia przenośnika w celu jego przesunięcia na zewnątrz magazynu,

-brak instrukcji BHP podczas prac związanych z obsługą przenośnika ślimakowego,

-brak nadzoru - wykonywanie prac wykraczających poza doświadczenie poszkodowanego oraz uprawnienia Pana (drugi pracownik) bez wiedzy przełożonego,

-nieprzestrzeganie zasad ostrożności i rażące niedbalstwo poszkodowanego, polegające na niezachowaniu ostrożności poprzez przechodzenie pod uniesionymi widłami wózka widłowego, ustawianiu się pod podnoszonym urządzeniem oraz lekkomyślne wbiegniecie w strefę zagrożenia i uwieszenie się ramy wózka.

Ponadto stwierdzono niewłaściwą organizację pracy przez brak odpowiedniego nadzoru nad pracownikami, oraz kontroli nad osobami wykonującymi określoną pracę i sposób jej wykonywania. Spółka zawarła z poszkodowanym ugodę 15 grudnia 2017 r., na podstawie której poszkodowany otrzymał kwotę (…) zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, związaną z przedmiotowym wypadkiem przy pracy, a kwota ta nie wyczerpała dalszych roszeń.

Pozwem z (...) grudnia 2019 r. poszkodowany wniósł przeciwko Spółce, jej komplementariuszowi oraz prezesowi zarządu komplementariusza o solidarne zasądzenie od nich kwoty (…) zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spowodowaną wypadkiem przy pracy. Ponadto poszkodowany zażądał zasądzenia od ww. pozwanych:

a)renty w wysokości (…) zł miesięcznie z tytułu zmniejszenia zdolności poszkodowanego do pracy zarobkowej w przyszłości oraz zmniejszenia jego widoków powodzenia na przyszłość,

b)renty w wysokości (…) zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzeb poszkodowanego w związku z potrzebą opieki,

c)renty (…) zł miesięcznie z tytułu potrzeb związanych z rehabilitacją,

d)renty (…) zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzeb powoda, dotyczących zakupu leków,

e)renty (…) zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzeb poszkodowanego, dotyczących opieki psychiatrycznej i psychologicznej,

f)renty (…) zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzeb poszkodowanego, związanych z kosztami dojazdów do placówek rehabilitacyjnych, lekarzy, psychologa, psychiatry z domu rodzinnego powoda (…).

Postanowieniem z (...) lutego 2020 r. Sąd Okręgowy (…) postanowił w pkt 1 udzielić poszkodowanemu zabezpieczenia na czas trwania procesu w ten sposób, że zasądzić od wszystkich pozwanych solidarnie, tytułem renty z uwagi na zwiększone potrzeby, na rzecz poszkodowanego kwotę po (…) zł miesięcznie płatne do 10-go każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat rentowych. Na powyższe postanowienie zażalenie złożyli wszyscy pozwani, żądając jego uchylenia w całości. Na skutek zażalenia Postanowieniem z (...) marca 2020 r. sygn. akt (...) ww. Sąd zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że wskazaną w nim kwotę obniżył z (…) zł do (…) zł miesięcznie.

(...) czerwca 2021 r. strony zawarły ugodę sądową, na podstawie której Wnioskodawca zobowiązał się w terminie 7 dni od dnia zawarcia niniejszej ugody, do zapłaty na rzecz poszkodowanego kwoty zadośćuczynienia w wysokości (…) zł, pomniejszoną o kwotę (…) zł, z tytułu zabezpieczenia roszczenia, co pozostawia do zapłaty kwotę (…) zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia temu terminowi. Strony wspólnie ustaliły, że kwota określona wyżej wyczerpuje wszelkie roszczenia poszkodowanego w stosunku do wszystkich pozwanych, z tytułu roszczeń określonych wyżej, a zwłaszcza roszczeń z zakresu odszkodowania, zadośćuczynienia, rent z jakiegokolwiek tytułu, czy ustalenie odpowiedzialności pozwanych za wszelkie szkody w osobie poszkodowanego, które mogą wyniknąć w przyszłości, związane z ww. wypadkiem przy pracy, a powód zrzeka się wszelkich roszczeń, związanych z wypadkiem przy pracy z (...) grudnia 2016 r., w stosunku do każdego z pozwanych. Następnie kwota zadośćuczynienia zastała zapłacona 8 lipca 2021 r.

Pytanie

Czy kwota zadośćuczynienia wypłacona poszkodowanemu byłemu pracownikowi, będąca wynikiem ugody zawartej przed sądem stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Państwa zdaniem, wypłata zadośćuczynienia byłemu pracownikowi będąca wynikiem zawartej ugody sądowej spełnia przesłanki zawarte w art. 15 ust. 1 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2021 poz. 1800 z 4 października 2021 r. ze zm. ). Jak wskazują sądy administracyjne w swoich orzeczeniach, aby dany wydatek mógł być zaliczony jako koszty uzyskania przychodu muszą zostać spełnione łącznie następujące kryteria:

1)wydatek został definitywnie poniesiony przez podatnika,

2)wydatek pozostaje w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika,

3)wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

4)wydatek został właściwie udokumentowany,

5)wydatek nie został wymieniony jako wydatek wyłączony z kosztów uzyskania przychodu, na podstawie art. 16 Ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z listą wydatków, o których mowa w art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie można zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów, jednorazowych odszkodowań z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (pkt 16). Wypłacone zadośćuczynienie nie zawiera się na wspomnianej liście. Profil działalność Wnioskodawcy oraz Spółki (jego poprzednika prawnego) wiąże się nierozerwalnie z wypadkami przy pracy i dlatego też są one związane z ryzykiem prowadzonej działalności. W momencie zawierania ugody sądowej Wnioskodawca miała podstawy przypuszczać, że zostanie zasądzona renta, co spowoduje konieczność płacenia świadczeń okresowych do końca życia poszkodowanego. Przypuszczenie te powstało na skutek zabezpieczenia roszczenia, które Sąd dokonał w oparciu o art. 753¹ § 1 pkt 1 w zw. z art. 753 k.p.c. Z tych też względów Wnioskodawca zdecydował się na zawarcie ugody sądowej.

Interpretacja indywidualna

4 marca 2022 r. rozpatrzyłem Państwa wniosek i wydałem interpretację indywidualną Znak: 0111-KDIB2-1.4010.571.2021.1.BKD, w której uznałem Państwa stanowisko w zakresie ustalenia, czy kwota zadośćuczynienia wypłacona poszkodowanemu byłemu pracownikowi, będąca wynikiem ugody zawartej przed sądem stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, za nieprawidłowe.

Skarga na interpretację indywidualną

Pismem z 18 marca 2022 r., które wpłynęło do Organu 21 marca 2022 r. wnieśli Państwo skargę na interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku.

Formułując zarzuty skargi wnieśli Państwo m.in. o uchylenie w całości zaskarżonej indywidualnej interpretacji.

Pismem z 20 kwietnia 2022 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.571.2021.2.AP udzieliłem odpowiedzi na Państwa skargę.

Postępowanie przed sądami administracyjnymi

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku wyrokiem z 18 maja 2022 r. sygn. akt I SA/Bk 111/22 uchylił zaskarżoną interpretację indywidualną.

Wniosłem skargę kasacyjną od tego wyroku do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 18 marca 2025 r. sygn. akt II FSK 806/22 oddalił wniesioną przeze mnie skargę kasacyjną.

23 czerwca 2025 r. do Organu wpłynął prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Białymstoku.

Ponowne rozpatrzenie wniosku – wykonanie wyroku

Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.):

Wykonuję obowiązek, który wynika z tego przepisu, tj.:

- uwzględniam ocenę prawną i wskazania dotyczące postępowania, które wyraziły Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku oraz Naczelny Sąd Administracyjny w ww. wyrokach;

- ponownie rozpatruję Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczący podatku dochodowego od osób prawnych – stwierdzam, że stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie ustalenia, czy kwota zadośćuczynienia wypłacona poszkodowanemu byłemu pracownikowi, będąca wynikiem ugody zawartej przed sądem stanowić będzie dla Wnioskodawcy koszt uzyskania przychodu w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych – jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2021 r. poz. 1800 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Z treści powyższego unormowania wynika, że dla uznania określonego wydatku za koszt podatkowy konieczne jest spełnienie z jednej strony warunków o charakterze konstrukcyjnym, wyznaczających istotę przedmiotowego pojęcia, z drugiej zaś przesądzenie, czy wydatek ten nie znajduje się w katalogu wyłączeń określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

-    został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

-    jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

-    pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

-    poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

-    został właściwie udokumentowany,

-    nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

-    przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

-    potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowego z osiąganymi przychodami lub zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie ich źródła, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskania.

Innymi słowy, podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma więc cel, w jakim wydatek został poniesiony.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o CIT,

Należy zauważyć, że powyższy przepis odnosi się wyłącznie do jednorazowych odszkodowań uregulowanych w ustawie z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t. j. Dz. U. z 2019 r. poz. 1205) w której zostały określone rodzaje i zasady przyznawania jednorazowych odszkodowań. Przepis ten nie ma zastosowania do innych świadczeń, wypłacanych pracownikom na podstawie przepisów ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2020 r. poz. 1740 ze zm., dalej „KC”), którzy doznali uszczerbku na zdrowiu wskutek np. choroby zawodowej lub wypadku przy pracy.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 pkt 4 i 5 ustawy o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych,

Ustawa ta przewiduje ponadto możliwość przyznania tzw. „renty z tytułu niezdolności do pracy”.

Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy,

Z kolei w art. 3 ust. 1 ww. ustawy,

Odpowiedzialność odszkodowawcza pracodawcy ma charakter uzupełniający, można się domagać jej realizacji dopiero po uzyskaniu świadczenia z ubezpieczenia wypadkowego wypłacanego przez ZUS. Podstawą roszczeń pracowników są przepisy Kodeksu cywilnego.

Zgodnie z art. 444 i 445 Kodeksu cywilnego, roszczenia mogą obejmować:

-zwrot kosztów leczenia, mającego związek z wypadkiem przy pracy,

-przyznanie renty wyrównawczej,

-zadośćuczynienie za doznaną krzywdę spowodowaną wypadkiem.

Reasumując, przedstawione wyżej definicje „jednorazowego odszkodowania”, „wypadku przy pracy”, „choroby zawodowej” wskazują, że pojęciom tym nadano ścisłe znaczenie. Skoro więc przepis art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o CIT, używa wspomnianych pojęć, oznacza to, że przepis ten odnosi się, jak wspomniano, wyłącznie do jednorazowego odszkodowania uregulowanego w powołanej powyżej ustawie z dnia 30 października 2002 r., nie zaś do odszkodowań wypłacanych przez pracodawców na podstawie przepisów Kodeksu cywilnego.

W konsekwencji należy stwierdzić, że świadczenia wypłacone przez Państwa na rzecz byłego pracownika nie spełniają definicji „jednorazowego odszkodowania”, zawartej w art. 16 ust. 1 pkt 16 ustawy o CIT. Zatem do stwierdzenia, czy wypłacone na rzecz byłego pracownika zadośćuczynienie na podstawie zawartej ugody sądowej może być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów istotnym jest ustalenie czy ich poniesienie przyczyni się do osiągnięcia przychodu bądź służyć będzie zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła Państwa przychodów.

Z przedstawionego opisu sprawy wynika, że w zakładzie produkcyjnym Z Sp. z o.o. Sp. k. (Państwa poprzednika prawnego, zwanego dalej: „Spółką”) doszło do wypadku przy pracy, podczas którego doszło do uszkodzeń ciała jednego z ówczesnych pracowników Spółki. Spółka zawarła z poszkodowanym ugodę, na podstawie której poszkodowany otrzymał kwotę (…) zł tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, związaną z przedmiotowym wypadkiem przy pracy, a kwota ta nie wyczerpała dalszych roszeń. Pozwem z (...) grudnia 2019 r. poszkodowany wniósł przeciwko Spółce, jej komplementariuszowi oraz prezesowi zarządu komplementariusza o solidarne zasądzenie od nich kwoty (…) zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od 11 kwietnia 2019 r. do dnia zapłaty, tytułem zadośćuczynienia za doznaną krzywdę spowodowaną wypadkiem przy pracy. Ponadto poszkodowany zażądał zasądzenia od ww. pozwanych:

a)renty w wysokości (…) zł miesięcznie z tytułu zmniejszenia zdolności poszkodowanego do pracy zarobkowej w przyszłości oraz zmniejszenia jego widoków powodzenia na przyszłość,

b)renty w wysokości (…) zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzeb poszkodowanego w związku z potrzebą opieki,

c)renty (…) zł miesięcznie z tytułu potrzeb związanych z rehabilitacją,

d)renty (…) zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzeb powoda, dotyczących zakupu leków,

e)renty (…)zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzeb poszkodowanego, dotyczących opieki psychiatrycznej i psychologicznej,

f)renty (…) zł miesięcznie z tytułu zwiększonych potrzeb poszkodowanego, związanych z kosztami dojazdów do placówek rehabilitacyjnych, lekarzy, psychologa, psychiatry z domu rodzinnego powoda.

Postanowieniem z (...) lutego 2020 r. Sąd Okręgowy postanowił w pkt 1 udzielić poszkodowanemu zabezpieczenia na czas trwania procesu w ten sposób, że zasądzić od wszystkich pozwanych solidarnie, tytułem renty z uwagi na zwiększone potrzeby, na rzecz poszkodowanego kwotę po (…) zł miesięcznie płatne do dnia 10-go każdego miesiąca z ustawowymi odsetkami za opóźnienie na wypadek uchybienia w terminie płatności którejkolwiek z rat rentowych. Na powyższe postanowienie zażalenie złożyli wszyscy pozwani, żądając jego uchylenia w całości. Na skutek zażalenia Postanowieniem z 30 marca 2020 r. ww. Sąd zmienił zaskarżone postanowienie w ten sposób, że wskazaną w nim kwotę obniżył z (…) zł do (…) zł miesięcznie.

(...) czerwca 2021 r. strony zawarły ugodę sądową, na podstawie której zobowiązali się Państwo w terminie 7 dni od dnia zawarcia niniejszej ugody, do zapłaty na rzecz poszkodowanego kwoty zadośćuczynienia w wysokości (…) zł, pomniejszoną o kwotę (…) zł, z tytułu zabezpieczenia roszczenia, co pozostawia do zapłaty kwotę (…) zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie w przypadku uchybienia temu terminowi. Strony wspólnie ustaliły, że kwota określona wyżej wyczerpuje wszelkie roszczenia poszkodowanego w stosunku do wszystkich pozwanych, z tytułu roszczeń określonych wyżej, a zwłaszcza roszczeń z zakresu odszkodowania, zadośćuczynienia, rent z jakiegokolwiek tytułu, czy ustalenie odpowiedzialności pozwanych za wszelkie szkody w osobie poszkodowanego, które mogą wyniknąć w przyszłości, związane z ww. wypadkiem przy pracy, a powód zrzeka się wszelkich roszczeń, związanych z wypadkiem przy pracy z (...) grudnia 2016 r., w stosunku do każdego z pozwanych.

Mając na uwadze powyższe należy zauważyć, że jak już wskazano na wstępie nie wszystkie wydatki, jakie ponosi podmiot gospodarczy skierowane są bezpośrednio na uzyskanie przychodu.

Kosztami uzyskania przychodu są wydatki i nakłady poniesione w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodu w tym również wydatki poniesione z tytułu zadośćuczynienia wypłaconego poszkodowanemu, będącego wynikiem ugody zawartej przed sądem. Wydatki takie wiążą się bowiem bezpośrednio z prowadzoną działalnością gospodarczą, jako wydatki będące konsekwencją np. wypadków przy pracy, jak miało to miejsce w przedmiotowej sprawie. Wydatki te dotyczą całokształtu działalności gospodarczej, a obowiązek ich poniesienia wynika wprost z przepisów prawa.

Zgodnie bowiem z art. 444 § 1 Kodeksu cywilnego,

Zgodnie natomiast z art. 444 § 2 KC,

Zgodnie z art. 445 § 1 KC,

Oczywiste jest, że wypadek pracownika przy pracy nie jest zdarzeniem pożądanym, jednak pozostaje w zwykłym związku ze stosunkiem pracy. Właśnie dlatego wypłacone zadośćuczynienie za wypadek przy pracy, gdy zachowanie poszkodowanego nie stanowiło jego jedynej, wyłącznej przyczyny, zabezpiecza źródła przychodów jako skutek zatrudnienia pracowników (nawiązania umów o pracę na podstawie stosunku pracy). Zapłata przedmiotowej kwoty umożliwia zakończenie sporu, ale też minimalizuje wydatek, który w razie uznania roszczenia byłby wyższy, niż kwota z ugody.

Biorąc pod uwagę powyższe należy stwierdzić, że kwota zadośćuczynienia wypłacona poszkodowanemu byłemu pracownikowi, będąca wynikiem ugody zawartej przed sądem będzie stanowić dla Państwa koszt uzyskania przychodu.

Zatem Państwa stanowisko należy uznać za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które przedstawili Państwo we wniosku i stanu prawnego, który obowiązywał w dniu wydania pierwotnej interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze zdarzeniem przyszłym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.).