Interpretacja indywidualna

- stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

3 czerwca 2025 r. za pośrednictwem platformy e-Urząd Skarbowy wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia:

   1. czy w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wypłata świadczenia byłemu pracownikowi (odszkodowania/rekompensaty) na mocy ugody sądowej zawartej w związku ze zmianą trybu rozwiązania umowy o pracę z dyscyplinarnego na porozumienie stron, może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu Spółki,

   2. kiedy należy ująć w księgach rachunkowych ww. świadczenie czy w dacie zawarcia ugody sądowej, czy w momencie jej wypłaty byłemu pracownikowi.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

X Spółka z o.o. (zwane dalej X lub Spółka) działa na terytorium RP. Siedzibą Spółki jest (…). Spółka posiada status zarejestrowanego czynnego podatnika podatku od towarów i usług. Głównym przedmiotem prowadzonej działalności gospodarczej jest opodatkowana VAT działalność w zakresie (…).

Działalność prowadzona jest na terenie (…). W celu realizacji swoich zadań Spółka zatrudnia pracowników na umowę o pracę na stanowiskach robotniczych i nierobotniczych, dla których jest płatnikiem podatku dochodowego od osób fizycznych.

W dniu (...) 2024 r. X rozwiązało umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony z pracownikiem w trybie art. 52 § 1 pkt 1) Kodeksu pracy - czyli bez wypowiedzenia z winy pracownika (tzw. zwolnienie dyscyplinarne). Były pracownik nie zgodził się z zasadnością oraz trybem rozwiązania umowy i wniósł pozew do sądu pracy. W pozwie domagał się m.in.:

1) uznania dokonanego rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia za bezskuteczne, niezgodne z prawem i przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach,

2) nałożenia na Spółkę obowiązku dalszego zatrudnienia do czasu prawomocnego rozpoznania sprawy,

3) zasądzenia od X na swoją rzecz wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy, zgodnie z przepisami Kodeksu pracy,

4) dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków,

5) zasądzenia od Spółki kosztów procesu.

W toku postępowania sądowego, w celu uniknięcia długotrwałego procesu, uczestniczenia pracowników Spółki w składaniu zeznań, co mogłoby powodować dezorganizację pracy, dodatkowych kosztów oraz potencjalnego ryzyka przegranej i konieczności wypłaty wyższego odszkodowania lub przywrócenia pracownika do pracy, dnia (...) 2025 r. Spółka zawarła z byłym pracownikiem ugodę sądową.

Na mocy tej ugody strony zgodnie uzgodniły zmianę trybu rozwiązania umowy o pracę z rozwiązania z winy pracownika (zwolnienie dyscyplinarne) na rozwiązanie za porozumieniem stron (art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy). Spółka zobowiązała się do wypłaty byłemu pracownikowi jednorazowego świadczenia pieniężnego w związku z rozwiązaniem stosunku pracy, tytułem rekompensaty i ostatecznego zakończenia sporu sądowego. Pracownik oświadczył, że kwota świadczenia wyczerpuje wszelkie jego roszczenia wobec Spółki wynikające ze stosunku pracy i jego rozwiązania.

Zgodnie z treścią zawartej przed sądem ugody, wypłata nastąpi w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania. Na dzień złożenia niniejszego wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej nie nastąpiła jeszcze wypłata tego świadczenia.

X, jako podatnik podatku dochodowego od osób prawnych, zwraca się z prośbą o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w zakresie zaliczenia do kosztu uzyskania przychodu wypłaconego, na podstawie ugody sądowej, świadczenia dla byłego pracownika.

Pytania

  1. Czy w świetle art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wypłata świadczenia byłemu pracownikowi (odszkodowania/rekompensaty) na mocy ugody sądowej zawartej w związku ze zmianą trybu rozwiązania umowy o pracę z dyscyplinarnego na porozumienie stron, może zostać uznana za koszt uzyskania przychodu Spółki?

  2. Kiedy należy ująć w księgach rachunkowych ww. świadczenie czy w dacie zawarcia ugody sądowej, czy w momencie jej wypłaty byłemu pracownikowi?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad. 1

X stoi na stanowisku, że wypłata świadczenia byłemu pracownikowi (odszkodowania/rekompensaty) na mocy ugody sądowej, zawartej w związku ze zmianą trybu rozwiązania umowy o pracę z dyscyplinarnego na porozumienie stron, powinna zostać uznana za koszt uzyskania przychodu na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (zwana dalej ustawą o CIT).

Zgodnie z tym przepisem, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zabezpieczenia lub zachowania ich źródła - z wyjątkiem kosztów enumeratywnie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT. Koszty związane z zatrudnieniem i rozwiązaniem stosunku pracy, nawet jeśli wynikają z ugody, mieszczą się w katalogu kosztów ponoszonych w celu zabezpieczenia lub zachowania źródła przychodu i dobrego imienia pracodawcy.

Jak wskazują sądy administracyjne w swoich orzeczeniach, aby dany wydatek mógł być zaliczony jako koszty uzyskania przychodu muszą zostać spełnione łącznie następujące kryteria:

1) wydatek został definitywnie poniesiony przez podatnika;

2) wydatek pozostaje w związku z działalnością gospodarczą prowadzoną przez podatnika;

3) wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów;

4) wydatek został właściwie udokumentowany;

5) wydatek nie został wymieniony jako wydatek wyłączony z kosztów uzyskania przychodu, na podstawie art. 16 ustawy o CIT.

W ocenie Spółki:

Zawarcie ugody było działaniem racjonalnym gospodarczo - miało na celu minimalizację ryzyka długotrwałego procesu sądowego i kosztów związanych z ewentualnym przegraniem procesu.

Świadczenie ma charakter odszkodowawczy, a jego wypłata nie zostanie dokonana na podstawie przepisów o karach umownych czy sankcjach, które byłyby wyłączone z kosztów uzyskania przychodu (art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT nie ma w tym przypadku zastosowania).

Wydatek zostanie poniesiony w interesie działalności gospodarczej Spółki, a nie z przyczyn osobistych czy niemających związku z prowadzoną działalnością. Celem zawarcia ugody było uniknięcie długiego procesu i potencjalnie wyższych kosztów związanych m.in. z przywróceniem do pracy i zapłatą wynagrodzenia za czas pozostawania bez pracy.

Wydatek zostanie rzeczywiście poniesiony przez Spółkę, związany będzie z funkcjonowaniem przedsiębiorstwa, a jego wypłata, na podstawie ugody sądowej, wpisywać się będzie w zobowiązania X, jako pracodawcy, w zakresie rozwiązania stosunku pracy.

Wypłata świadczenia nie będzie stanowiła kosztów związanych bezpośrednio z osiąganiem przychodu, lecz niewątpliwie pozostanie w związku z osiągnięciem przychodu.

Reasumując, Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że wypłata świadczenia na mocy ugody sądowej zawartej z byłym pracownikiem stanowić będzie dla Spółki koszt uzyskania przychodu.

Ad. 2

X stoi na stanowisku, że w księgach rachunkowych kwotę świadczenia (odszkodowania/rekompensaty), którą Spółka jest zobowiązana wypłacić byłemu pracownikowi na podstawie zawartej ugody sądowej, należy ująć w księgach rachunkowych w dacie jej zawarcia, tj. w maju 2025 r. Koszty dotyczące odszkodowań zalicza się do pozostałych kosztów operacyjnych zgodnie z zapisami art. 3 ust. 1 pkt 32 lit. g ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości.

Zasada memoriału określona w art. 6 ust. 1 ustawy o rachunkowości stanowi, że w księgach rachunkowych jednostki ujmuje się wszystkie osiągnięte, przypadające na jej rzecz przychody i obciążające ją koszty związane z tymi przychodami dotyczące danego roku obrotowego, niezależnie od terminu ich zapłaty. Poza tym, zgodnie z art. 20 ust. 1 ustawy o rachunkowości, do ksiąg rachunkowych okresu sprawozdawczego należy wprowadzić, w postaci zapisu, każde zdarzenie, które nastąpiło w tym okresie.

Z uwagi na powyższe, jeżeli ugoda sądowa dotycząca wypłaty świadczenia dla byłego pracownika została zawarta 21 maja 2025 r., to kwotę zobowiązania z niej wynikającą należy ująć w księgach maja 2025 r. Bez znaczenia pozostaje fakt, że wypłata nastąpi w późniejszym terminie, tj. w czerwcu br.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa o CIT”):

Z treści powyższego unormowania wynika, że dla uznania określonego wydatku za koszt podatkowy konieczne jest spełnienie z jednej strony warunków o charakterze konstrukcyjnym, wyznaczających istotę przedmiotowego pojęcia, z drugiej zaś przesądzenie, czy wydatek ten nie znajduje się w katalogu wyłączeń określonych w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem, aby wydatek poniesiony przez podatnika mógł stanowić koszt uzyskania przychodów, muszą zaistnieć łącznie następujące przesłanki:

- został poniesiony przez podatnika,

- jest definitywny, a więc bezzwrotny,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie jest kosztem wymienionym w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowym z osiąganymi przychodami. Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

  - przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

   - potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku przyczynowego z osiąganymi przychodami lub zabezpieczeniem ich źródła, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT należy przyjąć, że kosztami uzyskania przychodów są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie przychodów bądź też zabezpieczenie lub zachowanie ich źródła, o ile w myśl przepisów ww. ustawy nie podlegają wyłączeniu z tychże kosztów. Przy czym, związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem wydatku a osiągnięciem przychodu bądź zachowaniem lub zabezpieczeniem jego źródła należy oceniać indywidualnie w stosunku do każdego wydatku. W takim ujęciu kosztami tymi będą zarówno wydatki pozostające w bezpośrednim związku z uzyskanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty.

Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej.

Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskania.

Innymi słowy, podstawową cechą kosztu podatkowego jest związek tego kosztu z przychodem (ewentualnie z zachowaniem lub zabezpieczeniem źródła przychodów). Istotne znaczenie ma więc cel, w jakim wydatek został poniesiony.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

   - „celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

   - „zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

   - „zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Bliżej zasadę celowości opisuje wyrok NSA z 16 października 2012 r. sygn. akt II FSK 430/11, w którym stwierdzono: „zwrot „w celu” oznacza, że nie każdy wydatek poniesiony przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością podlega odliczeniu od podstawy opodatkowania, lecz tylko ten wydatek, który pozostaje w takim związku przyczynowo-skutkowym. Poniesienie wydatku ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodów. Wydatek należy oceniać mając na uwadze racjonalność określonego działania dla osiągnięcia przychodu. Poniesienie wydatku musi zatem być powiązane z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą, ukierunkowaną na uzyskanie przychodów; wydatek powinien, przynajmniej potencjalnie, wpływać na wielkość uzyskiwanych lub spodziewanych przychodów z tej działalności. Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi więc uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego wydatku.”

Kosztami podatkowymi mogą być również „koszty pracownicze”, gdyż wydatki ponoszone na rzecz pracowników, co do zasady stanowią dla pracodawcy koszty uzyskania przychodów, jeśli tylko spełniają ogólne przesłanki określone w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, różnego rodzaju premie, nagrody jubileuszowe, diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników, a także odprawy i rekompensaty za wcześniejsze rozwiązanie stosunku pracy jako inne należności wynikające ze stosunku pracy.

Pracodawca może bowiem zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów tylko te wydatki na rzecz pracowników, które pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego opisu stanu faktycznego m.in. wynika, że 30 grudnia 2024 r. rozwiązaliście Państwo umowę o pracę zawartą na czas nieokreślony z pracownikiem w trybie art. 52 § 1 pkt 1) Kodeksu pracy - czyli bez wypowiedzenia z winy pracownika (tzw. zwolnienie dyscyplinarne). Były pracownik nie zgodził się z zasadnością oraz trybem rozwiązania umowy i wniósł pozew do sądu pracy. W pozwie domagał się m.in.:

1) uznania dokonanego rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia za bezskuteczne, niezgodne z prawem i przywrócenie do pracy na poprzednich warunkach,

2) nałożenia na Spółkę obowiązku dalszego zatrudnienia do czasu prawomocnego rozpoznania sprawy,

3) zasądzenia od X na swoją rzecz wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy, zgodnie z przepisami Kodeksu pracy,

4) dopuszczenia i przeprowadzenia dowodu z zeznań świadków,

5) zasądzenia od Spółki kosztów procesu.

W toku postępowania sądowego, w celu uniknięcia długotrwałego procesu, uczestniczenia pracowników Spółki w składaniu zeznań, co mogłoby powodować dezorganizację pracy, dodatkowych kosztów oraz potencjalnego ryzyka przegranej i konieczności wypłaty wyższego odszkodowania lub przywrócenia pracownika do pracy, 21 maja 2025 r. zawarliście Państwo z byłym pracownikiem ugodę sądową.

Na mocy tej ugody strony zgodnie uzgodniły zmianę trybu rozwiązania umowy o pracę z rozwiązania z winy pracownika (zwolnienie dyscyplinarne) na rozwiązanie za porozumieniem stron (art. 30 § 1 pkt 1 Kodeksu pracy). Zobowiązaliście się Państwo do wypłaty byłemu pracownikowi jednorazowego świadczenia pieniężnego w związku z rozwiązaniem stosunku pracy, tytułem rekompensaty i ostatecznego zakończenia sporu sądowego. Pracownik oświadczył, że kwota świadczenia wyczerpuje wszelkie jego roszczenia wobec Państwa wynikające ze stosunku pracy i jego rozwiązania.

Zgodnie z treścią zawartej przed sądem ugody, wypłata nastąpi w terminie 7 dni od dnia uprawomocnienia się postanowienia o umorzeniu postępowania.

Odnosząc się do przytoczonych przez organ warunków uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów stwierdzić należy, że celem poniesionego przez Państwa wydatku na rzecz byłego pracownika, zaspokajającego roszczenie w zakresie odszkodowania związanego z rozwiązaniem stosunku pracy - nie jest uzyskanie przychodu, ani zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Celem dokonania powyższej płatności na rzecz byłego pracownika jest zwolnienie Państwa z zobowiązania i nie przynosi Spółce żadnego przychodu. Kwota „odszkodowania” - mimo że wynika z wcześniej łączących strony stosunków pracy - nie jest wypłaconym zaległym wynagrodzeniem pracownika, ale swoistą konsekwencją określonych działań Spółki.

Pogląd prezentowany przez organ znajduje również odzwierciedlenie w orzecznictwie, m.in. w wyroku NSA z 4 grudnia 2014 r., sygn. akt II FSK 2704/12:

„Określając charakter prawny wynagrodzenia za pracę, należy na gruncie rozpoznawanej sprawy skonfrontować go z charakterem prawnym odszkodowania należnego z tytułu nieprawidłowego rozwiązania z pracownikiem umowy o pracę, bowiem w ten sposób będzie możliwe ustalenie, czy do ww. odszkodowania jest możliwie zastosowanie art. 15 ust. 4g u.p.d.o.p. Z przepisów ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. - Kodeks pracy (Dz. U. z 2014 r., poz. 1502) wynika, jak stwierdziła dogmatyka prawa pracy, że wynagrodzenie za pracę jest nie tylko świadczeniem odwzajemniającym pracę, ale także ekwiwalentnym względem pracy, będącym jej równowartością wyrażoną w pieniądzu. Powszechne i podstawowe kryteria jego ustalania stanowią: (a) rodzaj pracy i kwalifikacje wymagane przy jej wykonywaniu oraz (b) ilość i jakość świadczonej pracy.

Z zasad wzajemności oraz ekwiwalentności wynagrodzenia i pracy wynika reguła, że wynagrodzenie przysługuje za pracę wykonaną. Wyjątkowo, za czas niewykonywania pracy pracownik zachowuje prawo do wynagrodzenia wówczas, gdy przepisy prawa pracy tak stanowią. Nadto jest ono świadczeniem periodycznym „Okresowy jego charakter pozostaje w związku z ciągłym (trwałym) charakterem zobowiązania pracownika do świadczenia pracy. Podstawową funkcją wynagrodzenia jest funkcja alimentarna. Terminy jego wypłaty muszą więc być tak ustalone, by możliwe było wydatkowanie zarobku na zaspokojenie przede wszystkim bieżących potrzeb pracownika i jego rodziny” (w: R. Celeda, E. Chmielek-Łubióska, L. Florek, G. Goździewicz, A. Hintz, A. Kijowski, Ł. Pisarczyk, J. Skoczyński, B. Wagner, T. Zieliński, Kodeks pracy. Komentarz, Lex 2009).

(…) wypłata odszkodowania z tytułu rozwiązania stosunku pracy, nie spełnia powyższych warunków. W pierwszej kolejności należy wskazać, że jest ona dokonywana jednorazowo i następuje w związku z rozwiązaniem stosunku pracy przez pracodawcę. Nadto, nie wiąże się z pracą wykonaną, a zatem nie odwzajemnienia świadczonej przez pracownika pracy, pozbawiona jest ekwiwalentu w postaci pracy wytwarzającej dobra, których ciągłe i zorganizowane zbywanie wytwarza źródło przychodu pracodawcy. Odszkodowanie z tytułu rozwiązania umowy o pracę rekompensuje jedynie ujemne następstwa zakończenia stosunku pracy w przypadku rozwiązania go przez pracodawcę. W rozpatrywanej sprawie wypłata tego rodzaju świadczenia stanowi więc dla pracodawcy dolegliwość, rodzaj sankcji za niezgodne z przepisami prawa pracy działanie, a pracownikowi zapewnia stosowną ochronę zatrudnienia. Nadto, jego wysokość w rozpoznawanej sprawie jest wynikiem ugody, do jakiej doszły skarżąca i były pracownik przed sądem. Trudno więc odnosić je wprost do rodzaju pracy i kwalifikacji wymaganych przy jej wykonywaniu oraz ilości i jakości świadczonej pracy. Tak skonkretyzowanego „odszkodowania”, nie sposób więc uznać za jakiekolwiek ze wskazanych w art. 12 ust. 1 u.p.d.o.f. świadczeń, a tym samym za wynagrodzenia, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych. (…) Podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej winien przewidywać i ponosić możliwe konsekwencje swoich działań, w tym związane z przyjmowaniem na siebie zobowiązań, z tytułu niewykonania czy też nienależytego wykonania postanowień umownych, i nie przerzucać tych skutków na budżet państwa, czy de facto ogół społeczeństwa”.

Podsumowując, nie można uznać, że jednorazowe świadczenie pieniężne wypłacone byłemu pracownikowi w związku z rozwiązaniem stosunku pracy, tytułem rekompensaty i ostatecznego zakończenia sporu sądowego, spełnia przesłankę celowości, której wystąpienie jest niezbędne dla uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów. Z oczywistych powodów, nie sposób także podzielić Państwa argumentacji, że zawarcie ugody było działaniem racjonalnym gospodarczo - miało na celu minimalizację ryzyka długotrwałego procesu sądowego i kosztów związanych z ewentualnym przegraniem procesu.

W związku z powyższym, Państwa stanowisko należy uznać za nieprawidłowe.

Jednocześnie zauważyć należy, że skoro Organ wywiódł, iż przedmiotowy wydatek nie ma związku z uzyskaniem, zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów, to tym samym nie odniósł się do Państwa stanowiska w zakresie momentu zaliczenia w koszty podatkowe wypłaty świadczenia byłemu pracownikowi, bowiem wydanie interpretacji w tym zakresie stało się bezprzedmiotowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”). Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.