Interpretacja indywidualna – stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

23 czerwca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 17 czerwca 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

A. (dalej: „A”) jest (…).

A uzyskuje i będzie w przyszłości uzyskiwała przychody przede wszystkim z (…).

W celu wykonywania działalności gospodarczej, A nabyła autorskie prawa majątkowe do systemu „B”. „B” jest systemem integrującym dane z wewnętrznych systemów bazodanowych A, co umożliwia zebranie, uporządkowanie, zagregowanie i przechowywanie wszystkich danych w jednym systemie. „B” wykorzystywany jest zarówno do celów biznesowych, jak i do sporządzania (…), np. (…). System „B” został wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych oraz podlega amortyzacji.

A planuje zaprzestanie używania systemu „B” i zastąpienie tego systemu innym, nowocześniejszym. Chęć zmiany podyktowana jest względami ekonomicznymi i technologicznymi. System „B” został oparty o technologię, która charakteryzuje się bardzo małą ilością specjalistów, co w znaczny sposób ogranicza możliwości rozwoju systemu oraz jego obsługi bez udziału wykonawcy, a tym samym – zwiększa koszt utrzymania i rozwoju tego systemu. W konsekwencji, rozwiązanie nie było rozwijane i dostosowywane do zmian w strukturach danych, zgodnie z potrzebami A.

System, którym A planuje zastąpić „B”, generuje niższe koszty miesięcznego utrzymania oraz niższy będzie koszt rozwoju tego systemu.

W związku z powyższym, Zarząd A planuje podjąć uchwałę o zaprzestaniu korzystania z systemu „B”. W konsekwencji, „B” zostanie zlikwidowana. Na dzień likwidacji system „B" nie będzie w pełni zamortyzowany.

Pytanie

Czy strata, odpowiadająca wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej, w postaci systemu „B” pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne może zostać zaliczona przez A do kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa CIT”)?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem A, strata, odpowiadająca wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej, w postaci systemu „B” pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne może zostać zaliczona przez A do kosztów uzyskania przychodów.

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 roku o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), do kosztów uzyskania przychodów zaliczane są wszelkie wydatki poniesione przez podatnika, o definitywnym charakterze, które zostały poniesione w celu uzyskania przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła i jednocześnie nie zostały wyłączone z puli kosztów przez ustawodawcę w art. 16 ust. 1 tejże ustawy. Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy CIT, nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1 tej ustawy.

W przepisach podatkowych nie zdefiniowano pojęcia straty, jako kosztu uzyskania przychodów. Jak wskazał Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w wyroku z dnia 13 maja 2016 r. sygn. akt II FSK 880/14: „Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych zdefiniowała jedynie stratę jako wynik działalności stwierdzając, że jeśli koszty uzyskania przychodów przekraczają sumę przychodów, to różnica ta jest stratą (art. 7 ust. 2 u.p.d.o.p.). Jednak definicja ta nie ma nic wspólnego ze stratą jako kosztem. Znaczenia pojęcia „strata”, jako kosztu poszukiwać należy w drodze wykładni językowej i należy ją ujmować jako szkodę w cywilistycznym rozumieniu tego pojęcia, czyli jako ubytek na majątku spowodowany okolicznościami niezależnymi od podatnika, który stratę tę (szkodę) poniósł”.

W sytuacji, w której podatnik nie rozliczył całości poniesionego wydatku na nabycie wartości niematerialnych i prawnych w formie odpisów amortyzacyjnych, a wartości niematerialne i prawne utraciły swą przydatność w działalności gospodarczej, powstaje ubytek w majątku podatnika, czyli strata. Art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy CIT wskazuje, że nie może być kosztem podatkowym strata w wartościach niematerialnych i prawnych odpowiadająca dokonanym odpisom amortyzacyjnym. W konsekwencji, niezamortyzowana część wartości niematerialnej i prawnej stanowi koszt podatkowy, jeżeli likwidacja takiej wartości niematerialnej i prawnej ma charakter definitywny oraz ma na celu uzyskanie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie jego źródła, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy CIT.

Odnosząc powyższe do przedstawionego stany faktycznego (winno być: „zdarzenia przyszłego”), zdaniem A, zostały spełnione warunki uznania za koszt podatkowy straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości niematerialnej i prawnej w postaci systemu „B”. Strata powstanie na skutek zaprzestania korzystania z systemu w celu zastąpienia go innym, co jest uzasadnione względnymi ekonomicznymi i technologicznymi. Przesłanki likwidacji systemu „B” są racjonalne i obiektywne. Jak wielokrotnie wskazywano w orzecznictwie, m.in. uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12, przy kwalifikowaniu określonych wydatków do kosztów podatkowych należy uwzględniać wykładnię gospodarczą, która wskazuje, że działając w warunkach rynkowych, podatnik musi podejmować działania racjonalne, oparte na ekonomicznych analizach i kalkulacjach, zmierzające do uzyskania możliwie największej efektywności ekonomicznej. Działania te mogą również polegać na dokonywaniu określonych oszczędności, zmniejszeniu kosztów i wydatków, minimalizowaniu strat z określonych segmentów działalności czy eliminowaniu nieopłacalnych przedsięwzięć.

Analogiczne podejście w tej sprawie prezentują także organy podatkowe i na tym tle utrwaliła się już długotrwała oraz jednolita praktyka. Takie stanowisko zostało zaprezentowane m.in. w interpretacji Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej z 3 kwietnia 2019 r. Znak: 0115-KDIT3.4011.43.2019.1.WM oraz Izby Skarbowej w Warszawie z 15 kwietnia 2014 r. Znak: IPPB5/423-100/14-2/AJ.

W związku z powyższym, zdaniem A, strata odpowiadająca wartości początkowej systemu „B” pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne może zostać zaliczona przez A do kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy CIT.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 oraz art. 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278, dalej: „ustawa o CIT”).

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT,

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu, a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

- został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

- jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

- pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

- poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,

- został właściwie udokumentowany,

- nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Stosownie do art. 15 ust. 6 ustawy o CIT,

W art. 16 ust. 1 ustawy o CIT ustawodawca określił katalog wydatków, które nawet pomimo poniesienia ich przez podatnika w celu osiągnięcia przychodów, w rozumieniu przepisów podatkowych, nie mogą być uznane za koszt uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o CIT,

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT,

Regulacje te służą wyłączeniu możliwości generowania kosztów uzyskania przychodów, poprzez zaliczanie do nich strat będących wynikiem likwidacji środków trwałych w sytuacji, gdy likwidacja ta była skutkiem decyzji podatnika o zmianie rodzaju prowadzonej działalności.

Amortyzacja podatkowa stanowi formę rozłożonego w czasie, obniżenia kosztów podatkowych wartością używanych w prowadzonej działalności gospodarczej składników majątku, które zużywają się w dłuższym okresie czasu.

Zasady dotyczące dokonywania odpisów z tytułu zużycia wartości niematerialnych i prawnych (odpisów amortyzacyjnych) zawarte zostały w art. 16b-16m ww. ustawy.

Jak stanowi art. 16b ust. 1 ustawy o CIT,

Z powyższych przepisów wynika zatem, że podlegającą amortyzacji dla celów podatkowych wartością niematerialną i prawną są m.in. autorskie prawa majątkowe, określone w art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 16b ust. 1 pkt 4 ustawy o CIT, autorskie prawa majątkowe podlegają amortyzacji, jako wartości niematerialne i prawne, jeżeli spełniają łącznie następujące warunki:

- zostały nabyte przez podatnika,

- nadają się do gospodarczego wykorzystania w dniu przyjęcia do używania,

- przewidywany okres ich używania jest dłuższy niż rok,

- są wykorzystywane przez podatnika na potrzeby związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą.

Z wniosku wynika, że w celu wykonywania działalności gospodarczej, nabyli Państwo autorskie prawa majątkowe do systemu „B”. System ten jest wykorzystywany w Państwa działalności zarówno do celów biznesowych, jak i do sporządzania (…), np. (…). Opisany we wniosku system został wprowadzony do ewidencji wartości niematerialnych i prawnych oraz podlega amortyzacji. Planują Państwo zaprzestanie używania systemu „B” i zastąpienie tego systemu innym, nowocześniejszym. Chęć zmiany podyktowana jest względami ekonomicznymi i technologicznymi. System „B” został oparty o technologię, która charakteryzuje się bardzo małą ilością specjalistów, co w znaczny sposób ogranicza możliwości rozwoju systemu oraz jego obsługi bez udziału wykonawcy, a tym samym zwiększa koszt utrzymania i rozwoju tego systemu. W konsekwencji, rozwiązanie nie było rozwijane i dostosowywane do zmian w strukturach danych, zgodnie z Państwa potrzebami, natomiast system, którym zamierzają Państwo zastąpić „B”, generuje niższe koszty miesięcznego utrzymania oraz rozwoju tego systemu. W związku z tym, Zarząd planuje podjąć uchwałę o zaprzestaniu korzystania z systemu „B”. W konsekwencji, „B” zostanie zlikwidowana. Na dzień likwidacji system nie będzie w pełni zamortyzowany.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia czy strata, odpowiadająca wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej, w postaci systemu „B”, pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne, może zostać zaliczona przez Państwa do kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o CIT.

Odnosząc się do Państwa wątpliwości wskazać należy, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności (art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o CIT). Wnioskując a contrario, nie ma przeszkód dla zaliczenia do kategorii kosztów uzyskania przychodów straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli ich likwidacja nie jest związana z utratą przydatności gospodarczej na skutek zmiany rodzaju działalności, tj. w sytuacji, gdy powstanie niezamortyzowana wartość środków trwałych zlikwidowanych z innych powodów niż zmiana rodzaju prowadzonej działalności.

Z powyższych przepisów wynika, że – co do zasady – wydatki poniesione na nabycie bądź wytworzenie składników majątku stanowiących środki trwałe, podlegają zaliczeniu do kosztów uzyskania przychodów pośrednio, poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane od wartości początkowej tych środków trwałych. Natomiast w przypadku likwidacji nie w pełni zamortyzowanego środka trwałego, o ile likwidacja ta nie jest związana z utratą przydatności tego środka trwałego na skutek zmiany rodzaju prowadzonej działalności, do kosztów uzyskania przychodów można zaliczyć stratę w postaci niezamortyzowanej części wartości początkowej likwidowanego środka trwałego.

Decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego określonego rodzaju strat jest wystąpienie zmiany rodzaju działalności powodującej utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej. Zatem, dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, decydującym pozostaje ustalenie czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był likwidowany środek trwały.

Biorąc pod uwagę przedstawiony przez Państwa opis zdarzenia przyszłego oraz obowiązujące w tym zakresie przepisy prawa podatkowego należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie w związku ze zmianą wykorzystywanej dotychczas w Państwa działalności „B” na system nowocześniejszy nie nastąpi zmiana prowadzonej przez Państwa rodzaju działalności. Planowana zmiana systemu podyktowana jest względami ekonomicznymi i technologicznymi, ponieważ dotychczas używany system „B” ogranicza możliwości jego rozwoju i obsługi bez udziału wykonawcy, a tym samym zwiększa koszt jego utrzymania i rozwoju. W konsekwencji, system nie jest rozwijany i dostosowany do zmian w strukturach danych, zgodnie z Państwa potrzebami.

Zatem, jeżeli – jak w Państwa przypadku – następuje likwidacja środka trwałego, bez zmiany przez podatnika rodzaju działalności, wówczas strata z tego tytułu jest kosztem uzyskania przychodów.

Reasumując, w przypadku likwidacji środka trwałego w postaci autorskiego prawa majątkowego do systemu „B” jego niezamortyzowana wartość początkowa stanowić będzie koszt uzyskania przychodu.

W świetle powyższego przysługuje Państwu prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej, w postaci systemu „B” pomniejszonej o dotychczasowe odpisy amortyzacyjne do kosztów uzyskania przychodów na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Tym samym Państwa stanowisko jest prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do powołanych we wniosku interpretacji indywidualnych oraz wyroków sądów administracyjnych stwierdzić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach innych podmiotów i nie wiążą Organu w sprawie będącej przedmiotem wniosku.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

- Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

- Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

- Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.