Interpretacja indywidualna

– stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych – jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

13 maja 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z 8 maja 2025 r. o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki odszkodowania wypłaconego na mocy ugody cywilnoprawnej.

Treść wniosku jest następująca.

Opis stanu faktycznego

Wnioskodawca − X Sp. z o.o. (dalej: „Spółka”) - prowadzi działalność gospodarczą w branży (…). Spółka została zawiązana i jest prowadzona przez osoby fizyczne, które w przeszłości współpracowały z innym podmiotem gospodarczym − spółką Y Sp. z o.o. − na podstawie umów o świadczenie usług. W okresie tej współpracy zawarte zostały również umowy o zachowaniu poufności i zakazie konkurencji.

Po zakończeniu współpracy pomiędzy wspomnianymi osobami fizycznymi a spółką Y, doszło do zawiązania Spółki X. Spółka Y uznała, że naruszony został zakaz konkurencji oraz poufność informacji i wystosowała wobec Spółki X i wspólników zarzuty naruszenia przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

W celu uniknięcia sporu sądowego oraz znacznych kosztów postępowania sądowego, Strony (Y oraz X wraz z byłymi współpracownikami) zawarły pisemną ugodę, w której ustalono m.in. że:

• Spółka X oraz osoby fizyczne (byli współpracownicy) zapłacą solidarnie na rzecz Y kwotę (…) zł tytułem odszkodowania,
• ugoda miała na celu zakończenie konfliktu i brak dalszych roszczeń stron.

Pytanie

Czy wypłacona przez Spółkę kwota (…) zł tytułem odszkodowania, na mocy ugody cywilnoprawnej zawartej w celu zakończenia sporu i uniknięcia kosztów postępowania sądowego, może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, wskazana kwota odszkodowania stanowi wydatek poniesiony w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodu. Ugoda została zawarta, aby uniknąć kosztów postępowania sądowego, co leży w interesie gospodarczym Spółki. Nie stanowi ona kary umownej w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT, ponieważ:

• Spółka X nie była pierwotną stroną umów o zakazie konkurencji,
• ugoda miała charakter kompromisowy i nie rozstrzygała jednoznacznie o winie,
• brak jest związku z celowym działaniem naruszającym przepisy prawa.

Wydatki poniesione przez Spółkę nie mają charakteru reprezentacyjnego ani nie stanowią grzywien, odszkodowań za czyny niedozwolone w rozumieniu art. 16 ust. 1 pkt 19 ustawy o CIT, ani kar wynikających z przepisów prawa.

W związku z powyższym, Wnioskodawca stoi na stanowisku, że wydatkowana kwota może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodu.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278, ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”):

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania.

Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

Na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o CIT podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod tym warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy o CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.

Przepis art. 16 ust. 1 ww. ustawy zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, iż każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów. Jednocześnie zauważyć należy, że samo wyliczenie kosztów, których nie uważa się za koszty uzyskania przychodów, nie stwarza domniemania, że wszelkie pozostałe koszty, które nie są zamieszczone w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zostaną uznane za koszty uzyskania przychodów.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 19 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów::

W analizowanej sprawie, jak sami Państwo wskazali, ww. przepis nie znajduje zastosowania.

Na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o CIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów:

W konsekwencji przepis ten wyklucza z kosztów uzyskania przychodów kary umowne i odszkodowania wyłącznie z tytułów w nim wymienionych. Z uwagi na jego zakres przedmiotowy również i ten przepis nie znajduje zastosowania w opisanej przez Państwa sprawie.

Jednak, jak wskazano wyżej, niewymienienie określonych wydatków w negatywnym katalogu zawartym w art. 16 ust. ustawy o CIT nie oznacza, że „automatycznie” można taki wydatek uznać za koszt podatkowy.

Pomiędzy poniesionym kosztem a potencjalnym przychodem musi bowiem zaistnieć związek przyczynowo-skutkowy, albowiem musi być to wydatek poniesiony w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zatem, w przypadku konieczności zapłacenia kar czy odszkodowań należy zbadać, czy zostanie spełniona ogólna przesłanka wynikająca z art. 15 ust. 1 ustawy, tj. czy istnieje związek przyczynowo-skutkowy poniesionych wydatków z przychodem, czy też wydatki te zostały poniesione w celu uzyskania przychodu albo też służą zachowaniu lub zabezpieczeniu źródła przychodów. Ponadto, podkreślić należy również, że odszkodowania nie mogą wynikać z nieracjonalnego i pozbawionego należytej staranności działania podatnika. Niezwykle istotne jest, aby obiektywna ocena działań podatnika skutkowała możliwością uznania ich za racjonalne, podjęte przy zachowaniu zasad staranności, które to działania muszą cechować przedsiębiorcę prowadzącego działalność gospodarczą.

NSA w wyroku z 16 lutego 2021 roku, sygn. II FSK 2769/18 stwierdził, że:

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

W tym miejscu należy zauważyć, że ustawodawca nie definiuje, co należy rozumieć pod pojęciami: „w celu” osiągnięcia przychodu, jak i „zachowanie” lub „zabezpieczenie” źródła przychodów.

Zgodnie z definicjami zawartymi w Słowniku języka polskiego PWN, pojęcie:

a.„celowość” oznacza: „przydatność do jakichś potrzeb”, „świadome zmierzanie do celu”, „taki przebieg zjawisk, zdarzeń, działań ludzkich, jakby w swym rozwoju zmierzały one do określonego celu”,

b.„zabezpieczyć” oznacza: „zapewnienie ochrony przed czymś niebezpiecznym lub szkodliwym”, „uczynienie bezpiecznym”, „zapewnienie utrzymania czegoś w dotychczasowym stanie”, „zapewnienie komuś środków do życia”, „zapewnienie zaspokojenia roszczenia lub wykonanie kary”, natomiast

c.„zachować” oznacza: „pozostać w posiadaniu czegoś”, „dochować coś w niezmienionym stanie mimo upływu czasu lub niesprzyjających okoliczności”, „uchronić przed zapomnieniem”.

Można więc przyjąć, że koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów to takie koszty, które są poniesione w trakcie dążenia do uzyskania przychodów. Określony cel musi być widoczny w momencie ponoszenia kosztu. Ponadto, poniesione koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać jego realność. Koszty poniesione na zachowanie źródła przychodu to takie koszty, które poniesione zostały, aby przychody z danego źródła przychodów w dalszym ciągu występowały w nienaruszonym stanie oraz aby takie źródło w ogóle dalej istniało. Natomiast jako zabezpieczenie źródła przychodów powinno się przyjmować koszty poniesione na ochronienie istniejącego źródła przychodów, w taki sposób, aby to źródło funkcjonowało w bezpieczny sposób.

Podatnik, oceniając związek wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą, winien zakładać, że dany koszt może obiektywnie przyczynić się do osiągnięcia przychodu. Ponadto, należy mieć na względzie, że podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu, odnosi ewidentne korzyści, ponieważ o ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na nim więc spoczywa ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu.

Zgodnie z utrwalonym poglądem judykatury: „Warunkiem uznania danego wydatku za koszt uzyskania przychodu jest łączne spełnienie następujących warunków: faktycznego (rzeczywistego) poniesienia wydatku przez podatnika, istnienie związku z prowadzoną przez podatnika działalnością oraz poniesienie go w celu uzyskania przychodu, jego zwiększenia bądź zachowania źródła przychodu. Nie każdy zatem wydatek, nawet związany z prowadzoną działalnością gospodarczą jest kosztem podatkowym, zmniejszającym podstawę opodatkowania, ale tylko taki, który realizuje cel wskazany w art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p. Cel ten musi być widoczny, a ponoszone koszty winny go realizować bądź co na najmniej zakładać realnie możliwość jego osiągnięcia” (por. wyrok NSA z 2 sierpnia 2012 roku, sygn. akt II FSK 41/11, uchwała NSA z 24 stycznia 2011 r., sygn. akt II FPS 6/10, oraz uchwała z 12 grudnia 2011 roku, sygn. akt II FPS 2/11). Poza tym, „przy ustaleniu kosztów uzyskania przychodów każdy wydatek – poza wyraźnie wskazanymi w ustawie – wymaga indywidualnej oceny pod kątem bezpośredniego lub pośredniego związku z przychodem i racjonalnością działania dla osiągnięcia tego przychodu. Sytuacje, w których ów związek przyczynowy nie jest jednoznaczny, należy rozwiązywać według zasad racjonalnego rozumowania, odrębnie w odniesieniu do każdego przypadku” (por. wyrok NSA z 9 września 2011 roku, sygn. akt II FSK 1118/10). Kosztowa kwalifikacja konkretnego wydatku u konkretnego podatnika musi uwzględniać charakter i profil prowadzonej działalności gospodarczej oraz ekonomiczną racjonalność poniesionego kosztu (por. wyrok NSA z 1 marca 2016 roku, sygn. akt II FSK 4009/13).

Z treści wniosku wynika, że prowadzą Państwo działalność gospodarczą w branży (...). Spółka została zawiązana i jest prowadzona przez osoby fizyczne, które w przeszłości współpracowały z innym podmiotem gospodarczym − spółką Y Sp. z o.o. − na podstawie umów o świadczenie usług. W okresie tej współpracy zawarte zostały również umowy o zachowaniu poufności i zakazie konkurencji. Po zakończeniu współpracy pomiędzy osobami fizycznymi a spółką Y, doszło do zawiązania Spółki X. Spółka Y uznała, że naruszony został zakaz konkurencji oraz poufność informacji i wystosowała wobec Spółki X i wspólników zarzuty naruszenia przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji.

W celu uniknięcia sporu sądowego oraz znacznych kosztów postępowania sądowego, Strony (Y oraz X wraz z byłymi współpracownikami) zawarły pisemną ugodę, w której ustalono m.in. że:

• Spółka X oraz osoby fizyczne (byli współpracownicy) zapłacą solidarnie na rzecz Y kwotę (…) zł tytułem odszkodowania,
• ugoda miała na celu zakończenie konfliktu i brak dalszych roszczeń stron.

Państwa wątpliwości dotyczą możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wypłaconej przez Spółkę na mocy ugody cywilnoprawnej tytułem odszkodowania.

W tej sprawie istotna jest, aby przyjrzeć się racjonalności poniesienia wydatków w postaci zapłaty odszkodowania wypłaconego przez Państwa na podstawie zawartej ugody pozasądowej.

Należy zauważyć, że koszty związane z działalnością gospodarczą, oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania, nie mogą obciążać Budżetu Państwa skutkami działań przedsiębiorcy, powodujących zmniejszenie jego wpływów. Podatnik nie może bowiem kwalifikować do kosztów uzyskania przychodów wydatków, będących następstwem jego niewłaściwego lub nieracjonalnego działania. Działalność podmiotu gospodarczego powinna cechować dbałość i zachowanie należytej staranności tak w procesie decyzyjnym, jak i wykonawczym. Ryzyko prowadzonej działalności gospodarczej ponosi podatnik i nie ma możliwości przenoszenia tego ryzyka na budżet państwa. Wyjątkiem mogą być jedynie nieprzewidywalne sytuacje, których uniknięcie było niemożliwe, pomimo podjęcia przez podatnika wszelkich koniecznych działań w celu zapobieżenia im.

Możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ustawy o CIT uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że poniesiony wydatek przysporzy mu spodziewanego przychodu lub przyczyni się do zabezpieczenia źródła przychodów.

W orzecznictwie sądów administracyjnych wielokrotnie podkreślano, że strat i wydatków wynikających z zaniedbań oraz nieracjonalnych działań w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa.

Aby prawidłowo rozstrzygnąć Państwa wątpliwości, trzeba rozważyć, czy poniesienie przez Państwa wydatków, realizuje cele wskazane w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Z okoliczności opisanej przez Państwa sprawy nie wynika, że zawarcie ugody pozasądowej powodującej konieczność poniesienia określonych powyżej wydatków na rzecz Spółki Y stanowi racjonalnie poniesiony wydatek, związany z zabezpieczeniem oraz zachowaniem źródła przychodów Spółki, bowiem wypłacone przez Państwa odszkodowanie związane było z działaniami sprzed okresu powstania Spółki. W przeszłości to osoby fizyczne współpracowały ze spółką Y i to one zawierały w okresie tej współpracy umowy o zachowaniu poufności i zakazie konkurencji. Ewentualne skutki naruszenia zasad wynikających z przepisów ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji i z zawartych umów dotyczą zatem byłych pracowników spółki Y, a nie samej Spółki.

Fakt, że w zawartej ugodzie ustalono m. in., że Państwo oraz byli współpracownicy spółki Y zapłacą solidarnie na rzecz Y kwotę (…) zł tytułem odszkodowania nie uzasadnia racjonalności poniesienia tych wydatków przez Spółkę. Jeśli doszłoby do sporu sądowego, to pozwanymi byliby byli pracownicy spółki Y, a nie Państwo.

Tym samym nie można uznać, że wypłacając odszkodowanie (które na mocy zawartej ugody zobowiązali się Państwo zapłacić solidarnie wraz z byłymi współpracownikami spółki Y) działali Państwo w celu ograniczenia ryzyka lub minimalizowania jakichkolwiek strat w Spółce. Zapłata opisanego we wniosku odszkodowania zakończyła konflikt spółki Y z byłymi pracownikami i to ich uchroniła przed ryzykiem ponoszenia ewentualnych kosztów postępowania sądowego

W opisanych przez Państwa okolicznościach poniesienie wydatków związanych z wypłatą odszkodowania na rzecz Spółki Y ma charakter minimalizacji kosztów (strat) i wydatków wynikających z działań związanych z zakończeniem współpracy osób fizycznych ze spółką Y, a nie z prowadzenia przez Państwa działalności gospodarczej.

W takich okolicznościach nie mogę się z Państwem zgodzić, że zawarcie ugody leży w interesie gospodarczym Spółki.

Niedopuszczalne jest przeprowadzanie takiej wykładni art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, która racjonalność działań podatnika utożsamia z celowością wydatku. Pojęcie racjonalności poniesienia wydatku oraz jego celowości nie są one równoważne. Pomiędzy tymi kategoriami nie istnieje tożsamość znaczeń. Pojęcia racjonalności oraz celowości rozumiane przez pryzmat art. 15 ust. 1 ustawy o CIT wzajemnie się uzupełniają i w tym sensie trudno jest mówić o celowości wydatku, bez wcześniejszego wykazania jego racjonalności. Oznacza to, że wykazanie, że mamy do czynienia z racjonalnym postępowaniem podatnika, samo w sobie nie determinuje uznania wydatku za celowy pod kątem zachowania, czy zabezpieczenia źródła przychodów. Racjonalność postępowania podatnika, jest jedynie jednym z elementów oceny celowości wydatku, pomocnym przy wykładni prawa podatkowego. Ustawodawca, konstruując normę z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, nie wskazał, że wystarczającym dla podatkowej kwalifikacji kosztów uzyskania przychodów jest racjonalność poniesionych kosztów związanych z działalnością gospodarczą.

Jak wykazano powyżej opisane przez Państwa wydatki nie spełniają ogólnej zasady zawartej w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, tj. nie zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Tymczasem jest to warunek niezbędny do uznania poniesionych przez Spółkę wydatków za koszty uzyskania przychodów.

Podsumowując, w Państwa sprawie nie zostały spełnione przesłanki pozwalające na uznanie odszkodowania wypłaconego przez Spółkę na mocy ugody cywilnoprawnej spółce Y za koszty uzyskania przychodów, o których mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Zatem wypłacona przez Spółkę kwota (…) zł tytułem odszkodowania, na mocy ugody cywilnoprawnej zawartej w celu zakończenia sporu i uniknięcia kosztów postępowania sądowego, nie może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów Spółki, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

Państwa stanowisko w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów Spółki odszkodowania wypłaconego na mocy ugody cywilnoprawnej, należało uznać za nieprawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Państwa i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe wyłącznie wobec Państwa i tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie ze stanem faktycznym podanym przez Państwa w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego, udzielona odpowiedź traci swą aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

• Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.
• Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

• Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

• w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo
• w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.