Interpretacja indywidualna - stanowisko nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego w podatku dochodowym od osób prawnych jest nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

17 kwietnia 2025 r. wpłynął Państwa wniosek z tego samego dnia o wydanie interpretacji indywidualnej, w zakresie ustalenia, czy płatności z tytułu zakupu usług dostępu do chmury internetowej są objęte zakresem stosowania art. 21 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Uzupełnili go Państwo - w odpowiedzi na wezwanie - pismem z 30 maja 2025 r. (wpływ tego samego dnia).

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego

(…) (dalej jako: „Wnioskodawca”) podlega opodatkowaniu w Rzeczypospolitej Polskiej od wszystkich dochodów bez względu na źródła ich uzyskania.

Na potrzeby prowadzonej działalności nabywa od (…) r. usługi od dwóch podmiotów: (…).

Przedmiotem usług jest przechowywanie i gromadzenie danych i innych zbiorów informatycznych zlokalizowanych na udostępnionej wirtualnie przez Usługodawców przestrzeni serwera. Dzięki usłudze pliki nie są przechowywane na lokalnych dyskach/serwerach Wnioskodawcy, a bezpośrednio na zdalnych serwerach zewnętrznego dostawcy. Usługodawca nie ma dostępu do danych przechowywanych przez Wnioskodawcę na udostępnionej przestrzeni, nie może ich przeglądać ani zmieniać. Dane ani inne zasoby Wnioskodawcy nie są w żaden sposób modyfikowane przez Usługodawców.

W związku z nabyciem usługi dostępu do chmury internetowej Usługodawcy udostępniają Wnioskodawcy miejsce w chmurze, tj. ma do dyspozycji określoną objętość dysków na zewnętrznych serwerach, w celu przechowywania swoich plików czy baz lub plików.

Wnioskodawca nie dysponuje fizycznie serwerem Usługobiorców, nie sprawuje nad nimi pieczy jak najemca, fizycznie nie ma do nich dostępu. Wnioskodawca płaci jedynie za udostępnienie wirtualnie określonej pojemności pamięci dyskowej, do której Wnioskodawca ma dostęp tylko zdalny poprzez platformę internetową/chmurową.

Serwery, na których będą przechowywane zasoby informatyczne Wnioskodawcy nie będą wykorzystywane w procesach produkcji przemysłowej. Urządzenia te nie będą również powiązane z urządzeniem ściśle przemysłowym, biorącym udział w procesie produkcji.

Wnioskodawca nie jest producentem towarów.

Nabytym usługom nie towarzyszą umowy licencyjne na żadne oprogramowanie czy inny utwór, dlatego, że usługa udostępnienia wirtualnie pojemności na serwerze obcym nie wkracza w zakres praw autorskich określonych w art. 74 ust. 4 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych.

W uzupełnieniu wniosku wskazali Państwo dane podmiotów zagranicznych w zakresie wymiany informacji transgranicznej.

Pytanie

Czy płatności z tytułu zakupu usług dostępu do chmury internetowej są objęte zakresem stosowania art. 21 ust. 1 ustawy o CIT?

Państwa stanowisko w sprawie

Zdaniem Wnioskodawcy, płatności z tytułu zakupu usług dostępu do chmury internetowej nie są objęte zakresem stosowania art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu. Tym samym, Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do pobrania i odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. podatku u źródła) od należności z powyższej usługi ani pozyskania certyfikatu rezydencji podatkowej dostawcy usług w celu ustalenia miejsca rezydencji podatkowej Usługodawcy.

Uzasadnienie Wnioskodawcy.

W pierwszej kolejności, w celu ustalenia, czy przedmiotowa usługa jest jedną z usług wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT należy zrozumieć na czym polega usługa dostępu do chmury obliczeniowej dostawcy. Chmura (cloud computing) to serwery sieciowe znajdujące się w różnych miejscach na całym globie. Połączone są one w sposób umożliwiający użytkownikowi dostęp do nich z pozycji komputera czy urządzeń mobilnych za pomocą dedykowanych aplikacji lub przeglądarki internetowej. Usługa dostępu do chmury (usługa cloud) umożliwia przechowywanie danych i dostęp do systemów informatycznych oraz aplikacji za pośrednictwem Internetu. Cloud computing obejmuje usługi związane z bazami danych, oprogramowaniem, sieciami, analityką, etc. Usługobiorcy usług nie muszą przechowywać plików, programów czy danych na dysku twardym komputera lub na serwerze dedykowanym. Są one hostowane w centrach danych, a klienci mają do nich dostęp zdalny z dowolnego miejsca na świecie. Dzięki temu nie ma konieczności wdrażania infrastruktury IT lokalnie przy użyciu własnego sprzętu.

Przedmiotem zainteresowania przepisów art. 21 ust. 1 ustawy o CIT są w szczególności przychody:

   1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how),

 2a) z tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze.

W przypadku usługi chmurowej przychodów z tytułu jej świadczenia nie da się zakwalifikować do żadnych ze źródeł wymienionych w art. 21 ust. 1 ustawy. Pomijając źródła w sposób oczywisty nie przystające do tej usługi, pochylić się można nad analizą przychodów:

  - z praw autorskich lub praw pokrewnych,

  - za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego,

  - przetwarzania danych.

Odnośnie przychodów z praw autorskich, wskazać należy, że zgodnie z art. 1 ust. 1 i ust. 2 ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych przedmiotem prawa autorskiego jest każdy przejaw działalności twórczej o indywidualnym charakterze, ustalony w jakiejkolwiek postaci, niezależnie od wartości, przeznaczenia i sposobu wyrażenia (utwór).

W szczególności przedmiotem prawa autorskiego są utwory:

1) wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi (literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe);

2) plastyczne;

3) fotograficzne;

4) lutnicze;

5) wzornictwa przemysłowego;

6) architektoniczne, architektoniczno-urbanistyczne i urbanistyczne;

7) muzyczne i słowno-muzyczne;

8) sceniczne, sceniczno-muzyczne, choreograficzne i pantomimiczne;

9) audiowizualne (w tym filmowe).

Dalej ustawa w art. 74 ust. precyzuje, że programy komputerowe podlegają ochronie jak utwory literackie.

Jednak tak jak Wnioskodawca wskazał w opisie stanu faktycznego usługa chmurowa nie polega na udostępnianiu żadnego programu komputerowego ani żadnego innego utworu na żadnych zasadach, ani licencji, ani sprzedaży. Usługa polega na wirtualnym udostępnieniu zasobów serwerowych - miejsca na jakimś serwerze. Nie można więc powiedzieć, że zapłata za usługę jest przychodem z praw autorskich do utworów w szczególności nie jest należnością licencyjną, ponieważ jak wyjaśnialiśmy, nie ma tu utworu, a w konsekwencji nie ma też umowy licencyjnej (umowy na korzystanie z utworu).

Odnośnie znaczenia pojęcia użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, brak jest definicji ustawowej „urządzenia przemysłowego”.

W tej sytuacji należy sięgnąć do słownika języka polskiego. Zgodnie z definicją słownikową poprzez „urządzenie” należy rozumieć: (mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności) lub (wyposażenie jakiegoś pomieszczenia) (https://sjp.pwn.pl). Z kolei przymiotnik „przemysłowy” należy rozumieć jako związany z przemysłem (https://www.wsjp.pl). Termin „przemysł” oznacza natomiast m.in. (produkcję materialną polegającą na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych) (https://sjp.pwn.pl). W świetle powyżej przytoczonych znaczeń, „urządzeniem przemysłowym” będzie takie urządzenie, które przeznaczone jest do wykorzystania w przemyśle i jego zastosowanie wiąże się ściśle z tą dziedziną, a zatem z produkcją materialną polegającą na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych.

Dodatkowo wskazać należy, że w utrwalonej linii orzecznictwa NSA wykładnia pojęcia „urządzenie przemysłowe” uwzględnia rozumienie przewidziane w art. 12 ust. 2 Konwencji OECD, stanowiącej wzór umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania zawieranych przez Polskę, jak również brzmienie Komentarza do tej Konwencji oraz wyjaśnień Technicznej Grupy Doradczej OECD.

W szczególności Techniczna Grupa Doradcza OECD wskazała, że słowo „urządzenie” stosuje się do majątku, który ma być uzupełniający do przemysłowego, naukowego i handlowego procesu. Na tej m.in. podstawie NSA w wyroku z 18 maja 2017 r., sygn. akt II FSK 1180/15 NSA zaznaczył, że: „pojęcie urządzenie przemysłowe, należy rozumieć jako składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego, jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów”.

Analogiczne stanowisko zostało wyrażone przykładowo w wyroku WSA w Warszawie z 22 czerwca 2020 r. (III SA/Wa 1456/19).

Tak jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca nie uczestniczy w żadnym procesie przemysłowym i niczego nie produkuje. Serwery Usługodawców nie pełnią więc żadnej roli w procesie przemysłowym u Wnioskodawcy. Dodatkowo też podkreślamy, że Wnioskodawca nie ma fizycznego dostępu do serwerów Usługodawców, nie wynajmuje ich, nie dzierżawi, nie ogląda, nie sprawuje nad nim kontroli. Wnioskodawca nie musi nawet wiedzieć, gdzie dokładnie fizycznie znajduje się serwery (skoro i tak nie ma prawa do dostępu do tego serwera w sensie fizycznym). Nie dochodzi więc do korzystania z serwerów Usługodawców na zasadach, które można by uznać za najem, dzierżawę, leasing lub innego rodzaju faktycznie użytkowanie. Sensem usługi nie jest bowiem wynajęcie serwerów (rozumianych jako hardware), lecz umożliwienie korzystania z określonej funkcjonalności tych serwerów (w szczególności przechowywania dużej ilości danych, aplikacji i innych zasobów komputerowych). Wnioskodawca ma zapewniony dostęp do danych wyłącznie w formie zdalnej. Oznacza to, że nie gromadzi tych danych na dyskach lokalnych, co więcej, nie posiada fizycznego dostępu do serwerów funkcjonujących w ramach chmury internetowej.

Analizując faktyczny charakter świadczenia, zdaniem Wnioskodawcy nie sposób utożsamić usługi dostępu do chmury internetowej z pojęciem „użytkowania lub prawa do użytkowania urządzenia przemysłowego”.

Podobne stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, który w wyrokach z dnia 2 czerwca 2021 r., sygn. akt I SA/Po 89/21 oraz I SA/Po 96/21 wskazał, że: „usługa udostępnienia miejsca oraz zasobów serwera w postaci wirtualnej przestrzeni pamięci komputerowej, wyklucza zakwalifikowanie takiej usługi, jako oddania do użytkowania urządzenia przemysłowego”.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 22 lutego 2019 r., sygn. akt I SA/Wr 947/18 uznał również że pojęcie „urządzenie przemysłowe” należy rozumieć jako „składnik majątku pełniącego pomocniczą funkcję w ramach procesu przemysłowego rozumianego jako ciąg działań mechanicznych lub chemicznych służących do masowej produkcji towarów”, a także, że „to usługodawca tak naprawdę jest właścicielem i jednocześnie użytkownikiem serwera aby móc świadczyć usługi przechowywania danych na rzecz Skarżącej. Skarżąca ani nie wynajmuje, ani nie dzierżawi ani nie leasinguje takiego serwera, co więcej nie ma fizycznego dostępu do serwera i znajdujących się w nim dysków. Należy odróżnić przestrzeń umożliwiająca przechowywanie danych na serwerze od faktycznego użytkowania serwera. Płatność z tytułu korzystania ze sprzętu komputerowego może zostać uznana za należność za użytkowanie lub prawo do użytkowania  przemysłowego, handlowego lub naukowego, jeżeli płatność ta ma miejsce w związku z wynajęciem (dzierżawą, leasingiem) sprzętu nie zaś ze świadczeniem usługi”.

Stanowisko to znalazło potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 9 kwietnia 2019 r. (sygn. akt II FSK 1120/17).

Podobnie wypowiedział się Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w wyroku z dnia 28 listopada 2024 r., sygn. akt I SA/Wr 565/24, gdzie wskazał: „W świetle powyższego, w ocenie Sądu, DKIS dokonał tzw. błędu subsumcji czyli wadliwe uznał, że ustalony w sprawie stan faktyczny odpowiada hipotezie określonej normy prawnej, w tym przypadku art. 21 ust. 1 pkt 1 uCIT albowiem stwierdził, że udostępnianie miejsca w chmurze (tj. udostępnienie do dyspozycji wnioskodawcy określonej objętości dysków na zewnętrznych serwerach komputerowych w celu przechowywania swoich plików, baz danych) jest użytkowaniem urządzenia przemysłowego. Organ podatkowy skoncentrował się jedynie na błędnej wykładni pojęcia „urządzenie przemysłowe”, zakładając, że z takim użytkowaniem mamy do czynienia w przedmiotowej sprawie, tj. użytkowaniem przez spółkę serwera. Przede wszystkim jednak, taka interpretacja pomija istotę sprawy. Wskazać bowiem należy, że zgodnie z dokumentem OECD „Treaty Characterisation Issues Arising from E-commerce” w wersji z 2009 r., s. 12-13, pkt 24-28, dostępne na https://doi.org/10.1787/b2f30e7d-en - dostęp 28 listopada 2024 r.) transakcje magazynowania (przechowywania) danych powinny być traktowane jako świadczenie usług. Przy dokonaniu takiej kwalifikacji - jak wynika z ww. punktu 28 dokumentu - uwzględniono to, że dostawca wykorzystuje sprzęt komputerowy do świadczenia usług przechowywania danych, jest właścicielem i utrzymuje sprzęt, na którym przechowywane są dane, zapewnia dostęp wielu klientom do tego samego sprzętu oraz ma prawo do usunięcia i wymiany sprzętu według własnego uznania. Natomiast klient nie ma dostępu ani kontroli nad sprzętem i korzysta z niego równocześnie z innymi klientami (por. wyrok WSA w Poznaniu z dnia 13 czerwca 2017 r., I SA/Po 1643/16). W ocenie Sądu, transakcje magazynowania (przechowywania) danych powinny być traktowane jako świadczenie usług. Należy tym samym uznać, że opłaty za usługę wiążącą się z możliwością zapisywania plików wnioskodawcy w chmurze, nie są w istocie należnościami za użytkowanie czy prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, lecz opłatami za świadczenie usługi. Nie jest tym samym spółka zobowiązana do pobrania podatku u źródła na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 26 ust. 1 uCIT. Wobec powyższego należy stwierdzić, że doszło do naruszenia art. 21 ust. 1 pkt 1 uCIT przez dopuszczenie się błędu wykładni, a konsekwencji niewłaściwej oceny co do zastosowania, w sposób mający istotny wpływ na wynik sprawy, Konkludując, w świetle okoliczności sprawy przedstawionych we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej, w ocenie Sądu, brak jest podstaw do traktowania wypłacanych przez skarżącą na rzecz podmiotu niemieckiego należności z tytułu zakupu usługi udostępnienia skarżącej miejsca w chmurze (udostępnienie do dyspozycji określonej objętości dysków na zewnętrznych serwerach komputerowych w celu przechowywania swoich plików, baz danych) jako wynagrodzenia za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 uCIT”.

Podobne stanowisko przedstawił NSA w wyroku sygn. akt II FSK 2566/20, sygn. akt II FSK 2382/20, sygn. akt II FSK 2089/20, WSA w Rzeszowie w wyroku sygn. akt I SA/Rz 712/23.

W ostatnim czasie zauważalna jest jednak zmiana podejścia NSA do tej kwestii i stosowanie szerokiej interpretacji pojęcia „urządzenia przemysłowe” przez sądy, w tym NSA.

Przykładowo w wyroku z 27 lutego 2024 r., sygn. akt II FSK 718/21 NSA podkreślał, że „określenie urządzenia przemysłowe należy rozumieć możliwie szeroko jako wszelkie urządzenia, które - racjonalnie rzecz biorąc - mogą być wykorzystywane w przemyśle”. NSA w wyroku tym wskazał, że zaliczenie urządzenia do kategorii „urządzeń przemysłowych” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT zależy od „obiektywnych cech konstrukcyjnych i użytkowych tego urządzenia, nie zaś od tego, czy za pomocą tych urządzeń dochodzi do bezpośredniej produkcji towarów na skalę masową”. NSA podkreślił również, że wykładnia językowa i celowościowa wskazują na to, że przez „urządzenia przemysłowe” rozumieć należy urządzenia wykorzystywane w obrocie profesjonalnym i które to urządzenia są związane z działalnością danego podmiotu. Urządzenia przemysłowe, zdaniem NSA, nie muszą być wykorzystywane bezpośrednio w procesie produkcji (analogiczne stanowisko przedstawił NSA w wyroku z 16 maja 2024 r., sygn. akt II FSK 1078/21 oraz w wyroku z 22 lutego 2024 r., sygn. akt II FSK 714/21).

Tak szerokie rozumienie pojęcia „urządzenia przemysłowe” doprowadziło w efekcie do tego, że NSA zaliczył do tej kategorii m.in.: urządzenia służące do transportu, instalacji, rozruchu i serwisu turbin wiatrowych, serwery centralne, czy nawet aluminiowe panele wykorzystywane do ułożenia tymczasowej drogi dojazdowej, po której poruszać się mogą środki transportu wykorzystywane w przemyśle energetycznym.

Niemniej jednak z wyroków należy wysnuć również wniosek co takim urządzeniem przemysłowym nadal nie jest, a więc wszelkiego rodzaju usługi chmurowe - co znajduje potwierdzenie w szerokiej linii orzeczniczej.

W świetle przywołanych argumentów, usługa polegająca na umożliwianiu korzystania przez Wnioskodawcę z chmury internetowej nie spełnia niezbędnych kryteriów, aby mogła być uznana za korzystanie z urządzenia przemysłowego - serwerów nie sposób bowiem uznać za urządzenie przemysłowe.

Przedmiotowa usługa nie jest więc prawem do użytkowania urządzenia przemysłowego, więc zapłata za nią nie podlega przepisom art. 21 ustawy o CIT.

Również nie ma tu miejsca usługa przetwarzania danych przez Usługodawców na rzecz Wnioskodawcy. Usługodawcy nie mają dostępu do danych przechowywanych na ich serwerach, nie mogą ich przeglądać, otwierać, modyfikować. Korzystanie z chmury internetowej polega na bezpiecznym dostępie do danych, aplikacji oraz zasobów informatycznych, a te jako takie nie mieszczą się w zakresie świadczeń doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, reklamowych, jak również pozostałych świadczeń wymienionych w art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a ustawy o CIT. W szczególności Wnioskodawca nie zleca Usługodawcom przetwarzania jakichkolwiek danych w imieniu i na rzecz Wnioskodawcy. Usługi wirtualnego udostępnienia przestrzeni na dyskach nie można utożsamiać z usługą przetwarzania danych. Korzystanie z chmury internetowej polega na umożliwieniu Wnioskodawcy bezpiecznego dostępu do danych, aplikacji oraz zasobów informatycznych.

Według słownika języka polskiego PWN (https://sjp.pwn.pl) „przetwarzanie” to „opracowanie zebranych danych”. Natomiast w niniejszej sytuacji, dane zgromadzone w formie chmury internetowej na wielu serwerach nie podlegają opracowaniu. Intencją Wnioskodawcy jest bezpieczny i poufny dostęp do danych w formie niezmienionej. Taki dostęp gwarantować ma niezależny podmiot jakim jest zewnętrzny dostawca usługi. Zatem nadrzędny cel jakim kieruje się Wnioskodawca korzystając z chmury internetowej, tj. bezpieczny dostęp do danych w niezmienionej postaci, wyklucza ich przetwarzanie.

Z powyższym zgodził się Dyrektor KIS, który odstępując od uzasadnienia interpretacji indywidualnej z dnia 12 marca 2020 r. (znak: 0111-KDIB2-1.4010.618.2019.2.BJ) zgodził się z Wnioskodawcą, że: „usługa dostępu do VDR (Virtual Data Room) ma inny charakter niż usługa przetwarzania danych, tzn. jej celem jest uzyskanie dostępu do niezmienionych danych, a nie ich modyfikacja w określonym zakresie na platformie, dlatego też nie powinna podlegać obowiązkowi poboru podatku u źródła”.

Podobnie Dyrektor KIS w interpretacji indywidualnej z dnia 10 stycznia 2018 r. (znak: 0111- KDIB1-2.4010.452.2017.1.BG), w której stwierdził: „kwalifikując usługę chmury internetowej jako usługę przetwarzania danych, o której mowa w art. 21 ust. 1 pkt 2a u.p.d.o.p. należałoby wykazać, jej obliczeniowy charakter polegający na przetwarzaniu danych w chmurze (np. dokonanie w chmurze obliczeń matematycznych, analiz czy służących pozyskaniu przetworzonych za jej pośrednictwem informacji itp.) (...). W przypadku Wnioskodawcy chmura internetowa służy jedynie do przechowywania i udostępniania przestrzeni do przechowywania i współdzielenia danych, bez jakiegokolwiek pozyskiwania czy obróbki danych na jego potrzeby. Oznacza to tyle, że wgrywane przez Wnioskodawcę pliki dzięki usłudze chmury nie są przechowywane na lokalnych dyskach, a bezpośrednio na zdalnych serwerach spółki X. Prowadzi to do wniosku, że ww. usługę chmury internetowej nie należy traktować jako usługi przetwarzania danych, ani jako świadczenie o podobnym charakterze”.

Usługa dostępu do chmury ma inny charakter niż usługa przetwarzania danych, tzn. jej celem jest uzyskanie dostępu do niezmienionych danych, a nie ich modyfikacja w określonym zakresie na platformie, dlatego też nie powinna podlegać obowiązkowi poboru podatku u źródła.

Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, płatności z tytułu zakupu usług dostępu do chmury internetowej ponoszone przez Wnioskodawcę na rzecz Usługodawców nie będą objęte zakresem stosowania art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy nie będą ciążyły obowiązki płatnika z tego tytułu. Tym samym Wnioskodawca nie będzie zobowiązany do obliczenia, pobrania oraz odprowadzenia zryczałtowanego podatku dochodowego (tzw. podatku u źródła) od należności za korzystanie z tych usług.

W konsekwencji nie będzie też konieczne pozyskiwanie od Usługodawców certyfikatów rezydencji podatkowej.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Zakres podmiotowy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U. z 2025 r. poz. 278 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”) jest ściśle związany z instytucją ograniczonego i nieograniczonego obowiązku podatkowego. Powstanie obowiązku podatkowego wyznacza bądź siedziba lub zarząd usytuowany na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej (zasada rezydencji), bądź też osiąganie dochodów na tym terytorium (zasada źródła). Zasada ograniczonego obowiązku podatkowego wynika z zasady źródła, która wiąże się z opodatkowaniem dochodu powstałego na terytorium państwa polskiego bez względu na miejsce (kraj), w którym podatnik ma swoją siedzibę lub zarząd, co oznacza opodatkowanie dochodu uzyskanego w Polsce.

Zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o CIT:

W myśl art. 3 ust. 3 pkt 5 ustawy o CIT:

Stosownie do postanowień art. 3 ust. 5 ustawy o CIT:

W stosunku do niektórych przychodów uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podmioty zagraniczne, obowiązek potrącenia podatku spoczywa na podmiocie polskim dokonującym wypłaty należności będącej źródłem tego przychodu. Takie rodzaje przychodów zostały określone w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 1 i 2a ustawy o CIT:

  Podatek dochodowy z tytułu uzyskanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez podatników, o których mowa w art. 3 ust. 2, przychodów:

 1) z odsetek, z praw autorskich lub praw pokrewnych, z praw do projektów wynalazczych, znaków towarowych i wzorów zdobniczych, w tym również ze sprzedaży tych praw, z należności za udostępnienie tajemnicy receptury lub procesu produkcyjnego, za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego, w tym także środka transportu, urządzenia handlowego lub naukowego, za informacje związane ze zdobytym doświadczeniem w dziedzinie przemysłowej, handlowej lub naukowej (know-how).

      2a) tytułu świadczeń: doradczych, księgowych, badania rynku, usług prawnych, usług reklamowych, zarządzania i kontroli, przetwarzania danych, usług rekrutacji pracowników i pozyskiwania personelu, gwarancji i poręczeń oraz świadczeń o podobnym charakterze

- ustala się w wysokości 20% przychodów.

W odniesieniu do art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT zauważyć należy, że katalog w nim wskazany jest katalogiem otwartym, na co wskazuje sformułowanie „oraz świadczeń o podobnym charakterze”. W ramach tego katalogu za świadczenia o podobnym charakterze należy jednakże uznać wyłącznie świadczenia równorzędne do wymienionych w ustawie CIT. Oznacza to, że aby dane świadczenie można było zakwalifikować do katalogu wskazanego powyżej, winno ono spełnić takie same przesłanki, albo winny wynikać z niego takie same prawa i obowiązki dla stron jak ze świadczeń wymienionych w cytowanym przepisie. Innymi słowy, lista ta obejmuje również świadczenia, które zasadniczo są podobne do wymienionych, lecz mogą być np. inaczej określane. Niemniej jednak sama nazwa umowy o świadczenie usługi nie może być wyłącznym czynnikiem, który kwalifikuje daną usługę jako należącą do katalogu świadczeń podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym od osób prawnych.

Decydujące znaczenie dla stwierdzenia, że dane usługi mieszczą się w katalogu czynności podlegających opodatkowaniu zryczałtowanym podatkiem dochodowym ma treść postanowień umowy zawartej z kontrahentem zagranicznym, a przede wszystkim, charakter rzeczywiście wykonywanych świadczeń.

Co istotne w przedmiotowej sprawie należy odnieść się do przetwarzania danych. Istotą przetwarzania danych jest pozyskanie przez zlecającego określonych informacji mających zastosowanie w procesie zarządzania przedsiębiorstwem. Przetwarzanie danych stanowi przekształcanie treści i postaci danych wejściowych metodą wykonywania systematycznych operacji w celu uzyskania wyników w postaci z góry określonej. Przez przetwarzanie danych zwyczajowo rozumie się bieżącą działalność informatyczną związaną z poddawaniem danych procesom przekształcenia w celu np. zasilania bazy danych, tworzenia raportów, tabel, formularzy np. umów itp. (por.: Greg Wilson ,,Przetwarzanie danych dla programistów”, Wydawnictwo Helion 2006 r.). Przetwarzanie danych dotyczy zarówno operacji w systemach informatycznych jak i papierowych kartotekach.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że przedmiotem usługi jest gromadzenie i przechowywanie danych, zatem nie dochodzi do przetwarzania danych, zatem art. 21 ust. 1 pkt 2a ustawy o CIT nie znajdzie zastosowania w przedstawionej sytuacji.

Przepis art. 21 ust. 2 ustawy o CIT, stanowi, że:

W art. 21 ustawy o CIT wymienione zostały określone rodzaje należności wypłacane przez podmioty polskie podmiotom zagranicznym, w przypadku uzyskania których, podmiot zagraniczny podlega opodatkowaniu w Polsce podatkiem dochodowym, a obowiązanym do jego naliczenia, potrącenia i odprowadzenia do urzędu skarbowego jest podmiot polski. Podatek ten nazywany jest podatkiem „u źródła” ze względu na szczególny sposób jego poboru, który dokonywany jest przez polski podmiot wypłacający określone należności na rzecz nierezydenta, w trybie i na zasadach wymienionych w art. 26 ustawy o CIT.

W myśl art. 26 ust. 1 ustawy o CIT:

Powyższe regulacje prawne wskazują na fakt, że w przypadku podmiotu, który nie ma na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, a uzyskuje przychody na tym terytorium, w kwestii sposobu opodatkowania pierwszeństwo mają postanowienia właściwej umowy w sprawie zapobieżenia podwójnemu opodatkowaniu. Przy czym, zastosowanie stawki podatku wynikającej z takiej umowy lub niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania miejsca siedziby podatnika do celów podatkowych, uzyskanym od niego zaświadczeniem (certyfikatem rezydencji), wydanym przez właściwy organ administracji podatkowej.

Analizując obowiązek pobrania podatku u źródła od licencji użytkownika końcowego, należy odnieść się do przepisów określających zakres praw autorskich.

W celu określenia zakresu praw autorskich wg polskich przepisów, należy z kolei odnieść się do art. 1 ust. 1 ustawy z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach pokrewnych (t.j. Dz.U. z 2025 r. poz. 24, dalej: „ustawa o prawie autorskim”), który stwierdza, że:

Ponadto w art. 1 ust. 2 pkt 1 ustawy o prawie autorskim stwierdza się, że:

W art. 1 ust. 1 ustawy o prawie autorskim, zawarto ogólną normę, opisującą utwór, będący przedmiotem prawa autorskiego, natomiast ust. 2 tegoż artykułu ma charakter pomocniczy. Dla uznania danego dzieła za przedmiot prawa autorskiego nie wystarcza ustalenie, że mieści się ono w jednej z nazwanych ustawowo kategorii, podanych jako katalog otwarty. Ustawodawca, wyszczególniając przykładowe kategorie utworów, posłużył się porządkującym kryterium przedmiotu twórczości i użytych w niej środków wyrazu. Oznacza to, że niektóre dzieła chronione mogą być przyporządkowane do więcej niż jednego przedziału klasyfikacyjnego. Utwory wyrażone w sposób określony w art. 1 ust. 2 pkt 1 stanowią niejednorodną grupę utworów będących przedmiotem prawa autorskiego. Grupa ta została wyodrębniona ze względu na stosowane przez twórcę techniczne środki wyrazu, czyli utwory wyrażone słowem, symbolami matematycznymi, znakami graficznymi. W grupie tej wyodrębniono podkategorie wg przedmiotu twórczości, czyli literackie, publicystyczne, naukowe, kartograficzne oraz programy komputerowe.

W myśl art. 74 ust. 1 ustawy o prawie autorskim:

Ponadto, zgodnie z art. 74 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o prawie autorskim:

Jak wskazuje powołany przepis, program komputerowy podlega ochronie niezależnie od formy (sposobu) wyrażenia, a więc w postaci „programu źródłowego” i „programu maszynowego”, „programu wpisanego do pamięci stałej komputera” itd. Podlega on ochronie również wówczas, gdy jest utrwalony w odręcznie sporządzonych notatkach, w dokumentacji projektowej, wytwórczej i użytkowej.

Stosownie do treści art. 74 ust. 4 pkt 1 i pkt 3 tej ustawy:

   Autorskie prawa majątkowe do programu komputerowego, z zastrzeżeniem przepisów art. 75 ust. 2 i 3, obejmują prawo do:

 1) trwałego lub czasowego zwielokrotnienia programu komputerowego w całości lub w części jakimikolwiek środkami i w jakiejkolwiek formie; w zakresie, w którym dla wprowadzania, wyświetlania, stosowania, przekazywania i przechowywania programu komputerowego niezbędne jest jego zwielokrotnienie, czynności te wymagają zgody uprawnionego;

 3) rozpowszechniania, w tym użyczenia lub najmu, programu komputerowego lub jego kopii.

Reasumując, należy stwierdzić, że w rozumieniu polskich przepisów o prawie autorskim, przedmiotem tego prawa są wszelkie przejawy działalności twórczej o indywidualnym charakterze bez względu na to, czy są to dzieła artystyczne, utwory naukowe lub literackie. Program komputerowy został wymieniony przez ustawodawcę jako przedmiot prawa autorskiego.

Państwa wątpliwości dotyczą kwestii ustalenia, czy płatności z tytułu zakupu usług dostępu do chmury internetowej są objęte zakresem stosowania art. 21 ust. 1 ustawy o CIT.

Odnosząc się do przedmiotowej sprawy wskazują Państwo, że na potrzeby prowadzonej działalności, Spółka nabywa usługę dostępu do chmury internetowej od dwóch podmiotów zagranicznych. Jak wskazali Państwo we wniosku usługa udostępniania pojemności na serwerze obcym nie wchodzi  zakres praw autorskich, a nabytym usługom, nie towarzyszą umowy licencyjne. Tym samym prawo dostępu do chmury nie stanowi należności z praw autorskich lub pokrewnych.

Należy zauważyć, że zakres art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT obejmuje także przychody z tytułu należności za użytkowanie lub prawo do użytkowania urządzenia przemysłowego.

Analizując obowiązek pobrania podatku u źródła z tytułu wypłacanych przez Państwa należności za dostęp wirtualnej przestrzeni dyskowej (tzw. chmury internetowej) należy zauważyć, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie zawiera definicji urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego. Według Słownika języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) słowo „urządzenie” oznacza „mechanizm lub zespół mechanizmów, służący do wykonania określonych czynności”.

Podobnie według Słownika języka polskiego (PWN Warszawa 1996 r. tom III, str. 575) urządzenie jest rodzajem mechanizmu lub zespołem elementów, przyrządów, służącym do wykonywania określonych czynności, ułatwiającym pracę.

Zgodnie z internetowym Słownikiem języka polskiego PWN (www.sjp.pwn.pl) pojęcie „przemysł” oznacza produkcję materialną polegającą na wydobywaniu z ziemi bogactw naturalnych i wytwarzaniu produktów w sposób masowy przy użyciu urządzeń mechanicznych. Natomiast słowo „handel” oznacza działalność polegająca na kupnie, sprzedaży lub wymianie towarów i usług (Słownik języka polskiego, www.sjp.pwn.pl).

Pojęcia „przemysłowy”, „handlowy” oznaczają odpowiednio - związany z przemysłem, handlem, mający zastosowanie w przemyśle, handlu (w tym w usługach) itp.

Zatem pojęcie „urządzenie przemysłowe, naukowe lub handlowe” oznacza rodzaj mechanizmu lub zespół elementów, przyrządów, służący do wykonywania określonych czynności lub ułatwiający pracę, związany z produkcją materialną lub procesem sprzedaży towarów i usług oraz nauką, czyli szeroko rozumianą działalnością komercyjną.

Jak wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny (por. wyrok z 6 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 1773/16 oraz z 5 czerwca 2018 r. w sprawie o sygn. akt II FSK 1540/16) przy interpretowaniu pojęcia „urządzenia przemysłowe” trzeba mieć także na uwadze, że jego źródłem jest umowa międzynarodowa. Przy interpretacji pojęć zawartych w treści aktu prawa międzynarodowego istotny jest przede wszystkim cel regulacji. W wersji anglojęzycznej Modelowej Konwencji w sprawie dochodu i majątku OECD, na bazie której sporządzane są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, pojęciu „urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego” odpowiada zwrot „industrial, commercial, or scientific equipment”. Chodzi tu zatem o wykorzystywanie urządzeń w celach komercyjnych, profesjonalnych, a nie prywatnych, zarówno w działalności przemysłowej, handlowej i naukowej.

Na powyższe wskazuje także NSA w wyroku z 17 lipca 2019 r., sygn. akt II FSK 1308/17 „(…) Pojęciem „urządzenie przemysłowe” posługuje się zarówno umowa w sprawie unikania podwójnego opodatkowania w art. 12 ust. 3, jak i ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w art. 21 ust. 1 pkt 1. (…) Poszukując znaczenia tego określenia trzeba mieć na względzie, że wykładnia językowa, korzystając ze znaczeń przypisywanych poszczególnym słowom i zwrotom, musi uwzględniać tę cechę języka, że określone znaczenie przypisywać można zarówno poszczególnym wyrazom, jak i zwrotom, zdaniom i zespołem zadań. Każdy wyraz tekstu prawnego może mieć jedno lub więcej znaczeń, a znaczenie zwrotu zbudowanego z kilku wyrazów nie zawsze jest sumą tych znaczeń tych wyrazów. Znaczenie określonego zwrotu użytego w treści przepisu może być ponadto zdeterminowane sposobem ulokowania go w treści zdania, w który został użyty (por. B. Brzeziński „Wykładnia prawa podatkowego”, Gdańsk 2013 r., s. 28). Przy wykładni określenia „urządzenie przemysłowe” trzeba mieć na uwadze cały zwrot odnoszący się do tego pojęcia i sposób jego ulokowania w treści zdania. Część przepisu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT odnosząca się do urządzeń przemysłowych dotyczy wyodrębnionego zbioru rzeczy (urządzeń), których użytkowanie lub prawo użytkowania rodzi określone w tym przepisie konsekwencje podatkowe. Umieszczony między przecinkami zwrot normatywny „w tym również środka transportu”, mający charakter zwrotu wtrąconego, informuje adresata, że w zbiorze urządzeń przemysłowych zawarte są także środki transportu (por. NSA z dnia 3 kwietnia 2012 r., II FSK 1933/10). W tej sytuacji, wyjaśniając sens określenia „urządzenie przemysłowe” nie można wprost odwołać się tylko do znaczenia słownikowego słów „urządzenie” oraz „przemysłowe”, rozumianych odrębnie od znaczenia zawartego w tekście ustawy o CIT, bowiem prowadzić to będzie do błędnych wniosków. Normatywne zaliczenie do urządzeń przemysłowych także środków transportu, i to bez żadnych ograniczeń, wskazuje, że określenie „urządzenia przemysłowe” należy rozumieć możliwe szeroko, jako wszelkie urządzenia, które racjonalnie rzecz biorąc mogą być wykorzystywane w przemyśle. Zaliczenie urządzenia do „urządzeń przemysłowych” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT zależy od obiektywnych cech konstrukcyjnych i użytkowych tego urządzenia, a nie od okoliczności, czy tego w jaki sposób urządzenie to jest w danym okresie wykorzystywane”.

Zgodnie z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 października 2016 r., sygn. akt II FSK 2416/14 „(…) Wyjaśniając sens tego pojęcia nie można wprost odwołać się tylko do znaczenia słownikowego pojęć: „urządzenie” oraz „przemysłowe”, rozumianych odrębnie od znaczenia zawartego w tekście Umowy i ustawy podatkowej. Zdaniem składu orzekającego odkodowanie znaczenia słownikowego tych wyrazów i to odrębnie każdego z nich, bez uwzględnienia całego fragmentu treści przepisu, prowadzi do błędnych wniosków. Skoro urządzeniami przemysłowymi są środki transportu, urządzenie handlowe czy też urządzenie naukowe, za chybione trzeba również uznać odwoływanie się przy poszukiwaniu pojęcia urządzenia przemysłowego do KŚT (Klasyfikacji Środków Trwałych). Przy interpretowaniu pojęcia „urządzenia przemysłowe” trzeba mieć także na uwadze, że jego źródłem jest umowa międzynarodowa. Przy interpretacji pojęć zawartych w treści aktu prawa międzynarodowego istotny jest przede wszystkim cel regulacji. Autor skargi kasacyjnej odwołując się do wersji anglojęzycznej Modelowej konwencji w sprawie dochodu i majątku OECD, na bazie której sporządzane są umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania, zwrócił uwagę, że pojęciu „urządzenia przemysłowego, handlowego lub naukowego” odpowiada zwrot „industrial, commercial, or scientific equipment”. Chodzi tu zatem o wykorzystywanie urządzeń w celach komercyjnych, profesjonalnych a nie prywatnych, zarówno w działalności przemysłowej, handlowej i naukowej. Odpowiada temu definicja w polskiej ustawie podatkowej, w której do urządzeń przemysłowych zalicza się środki transportu oraz urządzenia naukowe i handlowe. Tym samym zarówno wykładnia językowa jak i wykładnia celowościowa prowadzą do wniosku, że pojęcie urządzenia przemysłowego obejmuje wszelkie urządzenia wykorzystywane w profesjonalnym obrocie, przy czym muszą one być związane z działalnością danego podmiotu. Nie muszą one jednak być wykorzystywane bezpośrednio w procesie produkcji. (…)”

Tym samym zarówno wykładnia językowa jak i wykładnia celowościowa prowadzą do wniosku, że pojęcie urządzenia „przemysłowego, handlowego lub naukowego” obejmuje wszelkie urządzenia wykorzystywane w profesjonalnym obrocie, przy czym muszą one być związane z działalnością danego podmiotu. Nie muszą one jednak być wykorzystywane bezpośrednio w procesie produkcji, wąsko rozumianego handlu (hurtowego i detalicznego), czy nauki.

Wskazać należy, że serwer (chmura), podobnie jak każdy komputer, jest „urządzeniem”, niezależnie od tego, że urządzenia te funkcjonują w powiązaniu z siecią internetową i wymagają odpowiedniego oprogramowania. Wobec tego jeżeli urządzenia te wykorzystywane są w związku z prowadzoną przez polskiego podatnika działalnością przemysłową, handlową lub naukową, to należy je zakwalifikować do „urządzeń przemysłowych, handlowych lub naukowych” w rozumieniu art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT. Stąd odpłatność z tytułu usługi zakupu dostępu do wirtualnej przestrzeni dyskowej określanej jako tzw. chmura internetowa jest odpłatnością z tytułu użytkowania urządzenia przemysłowego. Powyższa usługa polega na oddaniu do dyspozycji określonej objętości dysku serwera komputerowego w celu przechowywania na nim zapisanych plików. W tym wypadku mamy do czynienia z odpłatnością za użytkowanie urządzenia przemysłowego jakim jest w przedmiotowej sprawie serwer. Reasumując, wydatki ponoszone przez Państwa z tytułu zakupu dostępu do wirtualnej przestrzeni dyskowej, określanej jako tzw. „chmura internetowa”, stanowią zapłatę za korzystanie ze świadczeń, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

W odniesieniu do wypłat z ww. tytułu będą na Państwu ciążyć obowiązki płatnika zryczałtowanego podatku dochodowego na podstawie art. 26 ust. 1 w zw. z art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT.

Mając na uwadze opis sprawy jak i zacytowane wyżej przepisy, należy stwierdzić że płatności z tytułu zakupu usługi dostępu do chmury internetowej są objęte zakresem stosowania art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji na Wnioskodawcy ciążą obowiązki płatnika z tego tytułu.

Ponadto wskazujemy, że posiadanie certyfikatów rezydencji Usługodawców jest konieczne w sytuacji gdy chcieliby Państwo skorzystać z przepisów Umowy zawartej między Rządem Rzeczypospolitej a Rządem (...).

Wobec powyższego, Państwa stanowisko należy uznać za nieprawidłowe

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego, który Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązywał w dacie zaistnienia zdarzenia.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego. Z kolei odnosząc się do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

   - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

   - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n Ordynacji podatkowej nie stosuje się, jeśli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej jest elementem czynności, które są przedmiotem decyzji wydanej:

1) z zastosowaniem art. 119a;

2) w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług;

3) z zastosowaniem środków ograniczających umowne korzyści.

   - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli korzyść podatkowa, stwierdzona w decyzjach wymienionych w § 1, jest skutkiem zastosowania się do utrwalonej praktyki interpretacyjnej, interpretacji ogólnej lub objaśnień podatkowych.

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA).

Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.