Interpretacja indywidualna

– stanowisko prawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych, jest prawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

27 maja 2025 r., wpłynął Państwa wniosek z 16 maja 2025 r., o wydanie interpretacji indywidualnej, który dotyczy m.in. podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia, czy wydatek poniesiony przez Spółkę z tytułu Opłaty na rzecz Podmiotu W, dotyczący przedłużenia okresu prawa do ochrony Znaku towarowego, który przekracza okres jednego roku podatkowego Spółki, stanowi pośredni koszt uzyskania przychodu, ujmowany w czasie, proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Treść wniosku jest następująca:

Opis stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego

Spółka działająca pod firmą: (…) S. A. (dalej: „Wnioskodawca” lub „Spółka”) jest czynnym, zarejestrowanym podatnikiem VAT, będącym polskim rezydentem podatkowym, podlegającym opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób prawnych w Polsce od całości swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osiągania.

W ramach swojej działalności, Grupa Kapitałowa, której częścią jest Wnioskodawca (dalej: „Grupa Kapitałowa”), wypracowała szereg rozwiązań (…) (dalej: „Technologia”). Spółka prowadzi działalność gospodarczą w zakresie świadczenia na rzecz klientów usług (…). Ponadto, w skład Grupy Kapitałowej wchodzą spółki, skupiające się na tworzeniu i udostępnianiu oprogramowania dla firm (…). Spółka pełni rolę podmiotu holdingowego. Wnioskodawca świadczy ponadto usługi m.in. w zakresie korzystania z Technologii (…) (dalej: „Usługi”). Ponadto, Grupa Kapitałowa oferuje usługi polegające na wykorzystaniu innowacyjnych technologii (…).

Spółka, w ramach swojej działalności (…) dokonała rejestracji własnego znaku towarowego (dalej: „Znak towarowy”) w Podmiocie W (dalej: „Podmiot W”) w celu uzyskania międzynarodowej ochrony prawnej do jego używania i prezentowania (…). Znak towarowy to graficzno - tekstowe oznaczenie, zawierając sformułowanie - nazwę Wnioskodawcy oraz znak graficzny składający się z dwóch poziomych linii.

W związku z rejestracją Znaku towarowego, Spółka dokonała w przeszłości odpowiedniej opłaty administracyjnej na rzecz Podmiotu W, a obecnie chce dokonać opłaty za przedłużenie prawa do przyznanej ochrony prawnej na rzecz podmiotu W (dalej: „Opłata”). Opłata zostanie uiszczona przez Wnioskodawcę jednorazowo, a w ramach Opłaty ochrona prawa do Znaku towarowego zostanie przedłużona na kolejne 10 lat (…) W związku z tym, Opłata jest dokonywana jednorazowo (na podstawie otrzymanego od Podmiotu W rachunku), natomiast obejmuje swoim zakresem okres ochrony Znaku towarowego przekraczającego rok podatkowy Wnioskodawcy.

Pytanie

Czy wydatek poniesiony przez Spółkę z tytułu Opłaty na rzecz podmiotu W, dotyczący przedłużenia okresu prawa do ochrony Znaku towarowego, który przekracza okres jednego roku podatkowego Spółki, stanowi pośredni koszt uzyskania przychodu, ujmowany w czasie, proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku nr 1)

Państwa stanowisko w sprawie w zakresie podatku dochodowego od osób prawnych

Zdaniem Wnioskodawcy, wydatek poniesiony przez Spółkę z tytułu Opłaty na rzecz Podmiotu W, dotyczący przedłużenia okresu prawa do ochrony Znaku towarowego, który przekracza okres jednego roku podatkowego Spółki, stanowi pośredni koszt uzyskania przychodu podatkowy, ujmowany w czasie, proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm.; dalej: „ustawa o CIT”).

W myśl art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Koszty poniesione w walutach obcych przelicza się na złote według kursu średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski z ostatniego dnia roboczego poprzedzającego dzień poniesienia kosztu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem a przychodem musi istnieć związek przyczynowo-skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.

Kosztem uzyskania przychodów będzie zatem taki koszt, który spełnia łącznie następujące warunki:

•został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),

•jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,

•pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,

•poniesiony został w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów,

•został właściwie udokumentowany,

•nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Wskazać należy, że aby uznać dany wydatek za koszt uzyskania przychodów nie jest konieczne w każdym przypadku wykazanie między nim a przychodem bezpośredniego związku. Należy zaznaczyć, że kosztami uzyskania przychodów są wszystkie wydatki poniesione w celu uzyskania przychodów, w tym również w celu zachowania i zabezpieczenia źródła przychodów, tak aby to źródło przynosiło przychody także w przyszłości. Wobec powyższego, kosztami będą również koszty pośrednio związane z uzyskiwanymi przychodami, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu uzyskania przychodów (w tym dla zagwarantowania funkcjonowania źródła przychodów), nawet wówczas, gdyby z obiektywnych powodów przychód nie został osiągnięty. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Innymi słowy do kosztów uzyskania przychodów Spółka ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, z wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

W związku z powyższym, w celu ustalenia czy wydatek może być uznany za koszt uzyskania przychodu Spółki, należy zbadać, czy zostały spełnione przesłanki wymienione enumeratywnie w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT.

W nawiązaniu do powyższego, Wnioskodawca pragnie wskazać, że wydatek z tytułu Opłaty na rzecz podmiotu W:

-Został poniesiony przez Spółkę oraz będzie ponoszony cyklicznie w okresach przekraczających jeden rok kalendarzowy.

-Jest definitywny tj. nie jest Spółce zwracany w jakikolwiek sposób.

-Został właściwie udokumentowany (rachunkiem oraz przelewem bankowym potwierdzającym kwotę wydatku).

-Pozostaje w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą Spółki.

Związek kosztu z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą oznacza, że poniesiony przez podatnika koszt musi wykazywać choćby pośredni związek z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą, która jest jego źródłem przychodu.

Zdaniem Wnioskodawcy, opłata na rzecz podmiotu W, związana z przedłużeniem okresu ochrony znaku towarowego pozostaje w bezpośrednim związku z działalnością gospodarczą Spółki, ponieważ znak towarowy stanowi integralny element jej wizerunku oraz działalności gospodarczej. Wydatki poniesione na przedłużenie ochrony znaku mają na celu zapewnienie ciągłości ochrony prawnej marki, co w konsekwencji wpływa na utrzymanie jej rozpoznawalności na rynku. Znak towarowy jest jednym z podstawowych aktywów niematerialnych, które przyczyniają się do budowania wartości marki i pozycji rynkowej Spółki. Działania związane z utrzymaniem ochrony prawnej znaku mają więc na celu zabezpieczenie interesów Spółki, co bezpośrednio wpływa na jej działalność gospodarczą i potencjalne przychody.

W związku z powyższym, pomiędzy Opłatą a działalnością gospodarczą Spółki istnieje niezaprzeczalny związek. Wydatek został poniesiony w celu uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów.

Warunek celowości poniesienia kosztu oznacza, że koszt musi być poniesiony w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów. Celowość poniesienia kosztu należy oceniać mając na uwadze jego racjonalność oraz gospodarcze uzasadnienie oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym kosztem, a uzyskiwaniem przychodów bądź zabezpieczeniem i zachowaniem źródła przychodów.

Przesłankę celowości wielokrotnie wyjaśniały też organy podatkowe np. Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej (dalej: „DKIS”) w interpretacji indywidualnej z 11 grudnia 2023 r., sygn. 0111-KDIB1-1.4010.297.2023.3.BS stwierdził, że: „Przesłankę celowości kosztu uważa się za spełnioną, gdy istnieje związek przyczynowy pomiędzy poniesieniem danego kosztu a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia podatnik mógł - obiektywnie oceniając - oczekiwać takiego efektu.”

W odniesieniu do wydatku na Opłatę Wnioskodawca wskazuje, iż pomiędzy tym wydatkiem, a przychodem Spółki oraz zachowaniem i zabezpieczeniem źródła przychodów Spółki istnieje wyraźny związek przyczynowo-skutkowy, gdyż:

-Przedłużenie ochrony znaku towarowego zapewnia Spółce możliwość kontynuowania działalności pod tą samą marką, co jest kluczowe dla utrzymania rozpoznawalności wśród klientów i na rynku. Znak towarowy stanowi istotny element jej wizerunku, który bezpośrednio wpływa na atrakcyjność produktów i usług oferowanych przez Spółkę.

-Brak przedłużenia ochrony znaku towarowego mógłby narazić Spółkę na ryzyko utraty kontroli nad własnością intelektualną, co mogłoby prowadzić do utraty konkurencyjności na rynku i zmniejszenia rozpoznawalności jej produktów i usług. W efekcie, mogłoby to negatywnie wpłynąć na przychody Spółki, ponieważ klienci mogliby zacząć kojarzyć jej produkty z innymi podmiotami, które mogą używać podobnych oznaczeń.

-Dzięki przedłużeniu ochrony znaku towarowego, Spółka zabezpiecza swoje prawa do wyłączności w zakresie używania określonego znaku, co bezpośrednio wspiera jej pozycję rynkową oraz pozwala na dalszy rozwój działalności gospodarczej. Wydatki na opłatę na rzecz Podmiotu W stanowią zatem element zabezpieczenia i ochrony aktywów niematerialnych Spółki, które są niezbędne do dalszego generowania przychodów.

Zatem efektem poniesienia Opłaty jest niewątpliwie dalsza możliwość stabilnego i bezpiecznego prowadzenia działalności gospodarczej przez Wnioskodawcę, poprzez zabezpieczenie jego głównego źródła przychodów.

Jednocześnie, wydatek zaprezentowany w niniejszym stanie faktycznym/zdarzeniu przyszłym nie został wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy o CIT jako wydatek, który nie może stanowić kosztów uzyskania przychodu - Opłata jest w rzeczywistości opłatą administracyjną. Zaznaczyć należy, że katalogu kosztów negatywnych nie należy czytać rozszerzające. Tylko ściśle wymienione w nim przypadki nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. W wyroku NSA z 22.10.2019 r., II FSK 3678/17, LEX nr 2769108, czytamy: „Katalog, o którym mowa w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., dotyczy tylko jednoznacznie zidentyfikowanych kosztów nie uznawanych za koszt uzyskania przychodu i nie można, odwołując się do charakteru tych wydatków, wnioskować, że inne, nie wymienione wprost w art. 16 ust. 1 wydatki ze względu na jakiegokolwiek rodzaju podobieństwo do wydatków wymienionych w art. 16 ust. 1 u.p.d.o.p., również nie stanowią kosztów uzyskania przychodu”. W przedmiotowej sprawie, w ocenie Wnioskodawcy, Opłata poniesiona przez Spółkę nie została wymieniona w ww. artykule.

Ponadto, w związku z powyższym, w przedstawionym stanie faktycznym /zdarzeniu przyszłym, zdaniem Wnioskodawcy, pokrycie przez Spółkę wydatku na Opłatę powinno stanowić koszt uzyskania przychodu o charakterze pośrednim. Jak wskazano powyżej pomiędzy poniesieniem przedmiotowego wydatku, a powstaniem przychodu istnieje związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten przejawia się w tym, że Wnioskodawca nabywa prawo do kontynuowania prawnej ochrony Znaku towarowego, co jest niezbędne do zabezpieczenia głównego przedmiotu działalności gospodarczej prowadzonej przez Wnioskodawcę będącego podmiotem działającym na rynku reklamy internetowej. Znak towarowy stanowi więc nieodzowny element, który jednoznacznie powiązany jest z Wnioskodawcą i buduje rozpoznawalność jego marki.

Z uwagi na charakter działalności Spółki, Znak towarowy jest kluczowym narzędziem budującym reputację firmy na rynku oraz jej relacje z klientami. Jest to koszt pośredni, ponieważ chociaż opłata na rzecz Podmiotu W nie jest bezpośrednio związana z uzyskaniem przychodu z danej transakcji, to w szerszym ujęciu przyczynia się do generowania przychodów poprzez zabezpieczenie i utrzymanie rozpoznawalności marki Spółki i grupy kapitałowej. Przedłużenie ochrony znaku towarowego jest elementem długofalowej strategii, który wpływa na stabilność działalności Spółki, a tym samym pośrednio na generowanie przychodu.

W konsekwencji, mimo że opłata na rzecz podmiotu W, nie jest związana bezpośrednio z żadną pojedynczą transakcją generującą przychód, stanowi koszt niezbędny do zapewnienia ciągłości działalności Spółki. Reasumując, zdaniem Wnioskodawcy, z uwagi na powyższe, Opłata na rzecz podmiotu W, stanowi koszt uzyskania przychodu Spółki, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o CIT, a jego charakter jest pośredni, gdyż jej poniesienie wpływa na utrzymanie źródła przychodów Spółki.

Przepisami regulującymi zasady rozliczania kosztów innych niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są art. 15 ust. 4d oraz 15 ust. 4e ustawy o CIT. Stosownie do art. 15 ust. 4d ustawy o CIT, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą. Norma prawna wyrażona w art. 15 ust. 4d zdanie drugie ustawy o CIT ma charakter imperatywu, a więc jest normą, która nie zostaje ograniczona żadnym innym przepisem, w szczególności art. 15 ust. 4e ustawy o CIT. Zgodnie z art. 15 ust. 4e ustawy o CIT za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Oznacza to, że o ile w art. 15 ust. 4e ustawy o CIT zdefiniowano co należy rozumieć pod pojęciem „dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodu”, to sposób rozliczenia tego kosztu określa art. 15 ust. 4d. Przepisy te należy rozpatrywać łącznie.

Podkreślić należy, iż zwrot w art. 15 ust. 4d ustawy o CIT - "dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy" obejmuje wydatki dotyczące usług (świadczeń) wykonywanych w kilku okresach. Nie dotyczy zaś wydatków związanych ze świadczeniami wykonywanymi jednorazowo, lecz wykorzystywanymi lub odnoszącymi skutek przez dłuższy czas. Przede wszystkim jednak zauważyć należy, że o tym czy w istocie dany wydatek z uwagi na swój charakter nie może zostać przyporządkowany do długości okresu, którego dotyczy, decydują ostatecznie przepisy prawa podatkowego, a nie sposób jego księgowania na potrzeby prawa bilansowego. Zatem za koszt uzyskania przychodu należy uznać taki koszt, który przekracza rok podatkowy, który jest ujmowany proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy, chyba że jest możliwe jego całościowe przyporządkowanie do tego roku. W takim wypadku koszt ten jest kosztem uzyskania przychodu roku, którego dotyczy, a dniem jego poniesienia jest dzień ujęcia tego kosztu w księgach rachunkowych.

Odnosząc powyższe przepisy do stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego sprawy, nie można uznać, że koszt poniesiony przez Wnioskodawcę z tytułu Opłaty na rzez Podmiotu W, powinien być ujmowany jednorazowo i potrącalny w dacie uiszczenia samego wydatku. Zapłata za kontynuację prawa do ochrony Znaku towarowego następuje kolejno co 10 lat - Spółka otrzymuje odpowiedni rachunek dotyczący Opłaty, który obejmuje taki okres. Okres faktycznego czerpania korzyści z tytułu prawa do ochrony Znaku towarowego powstaje, w dniu wniesienia Opłaty i będzie trwał w powiązaniu z kolejnymi płatnościami. Nie jest możliwe określenie jaka część poniesionej Opłaty dotyczy danego okresu, co w konsekwencji oznacza, że wydatek należy rozliczyć proporcjonalnie do czasu, w którym faktycznie Wnioskodawca nabywa prawo do ochrony Znaku towarowego.

W przedmiotowym stanie faktycznym /zdarzeniu przyszłym oznacza to, że kosztu poniesionego z tytułu Opłat nie można przyporządkować tylko do jednego roku podatkowego, gdyż faktycznie Wnioskodawca uzyskuje i będzie w przyszłości uzyskiwał korzyści w kolejno następujących po sobie kilku latach podatkowych. Zatem wydatek ten dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy i należy zaliczyć go do kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy proporcjonalnie do okresów, których faktycznie dotyczy.

W ocenie Spółki, biorąc pod uwagę, że wydatek z tytułu Opłaty ponoszony jest w okresie, który zawsze przekracza jeden rok podatkowy, ich potrącenie w dacie poniesienia tj. w momencie ujęcia kosztu w księgach rachunkowych na podstawie rachunku wystawionego przez podmiotu W należałoby uznać za nieprawidłowe zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT. Nie jest, bowiem możliwe określenie, w jakim zakresie wydatek związany z kontynuacją prawa do ochrony Znaku towarowego dotyczy danego roku podatkowego, a jeżeli nie jest to możliwe, związany z nim wydatek zalicza się do kosztów uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, za który została dokonana Opłata. Przypisanie kosztu w całości do roku podatkowego, w którym wystawiono rachunek, pomimo że koszt ten dotyczy w części również kolejnych lat podatkowych, wpłynęłoby na rzetelność podstawy opodatkowania za kolejno następujące lata. W roku podatkowym, w którym wystawiono rachunek, podatek dochodowy byłby zaniżony, poprzez uwzględnienie w kosztach części kosztów dotyczących, w istocie, kolejnego roku podatkowego, w następnym roku podatkowym podatek byłby zawyżony, gdyż w kosztach nie zostałaby uwzględniona część kosztów dotyczących tego roku podatkowego.

Na marginesie, należy wskazać, ze nabycie w zamian za Opłatę kontynuacji prawa do ochrony Znaku towarowego nie będzie skutkowało powstaniem po stronie Wnioskodawcy wartości niematerialnej i prawnej. Wartości niematerialne i prawne podlegające amortyzacji zostały, bowiem wymienione enumeratywnie w art. 16b ustawy o CIT, w którym to przepisie nabycie prawa do ochrony znaku towarowego lub przedłużenie tego prawa nie zostało uwzględnione. Definicja zawarta w przedmiotowym przepisie zwraca jednocześnie uwagę na wymóg nabycia, który w przypadku zarejestrowania (zgłoszenia) samodzielnie wytworzonego znaku towarowego nie jest spełniony. Taką interpretację tego przepisu można znaleźć również w interpretacjach indywidualnych (tj. interpretacji indywidualnej z dnia 3 sierpnia 2011 r. sygn. IPPB3/423-352/11-6/MS oraz z dnia 5 stycznia 2015 sygn. IBPBI/2/423-1245/14/JD).

Reasumując, biorąc pod uwagę stan sprawy i przywołane przepisy prawa należy stwierdzić, że wydatek poniesiony przez Spółkę z tytułu Opłaty na rzecz podmiotu W, dotyczący przedłużenia okresu prawa do ochrony Znaku towarowego, który przekracza okres jednego roku podatkowego Spółki, stanowi pośredni koszt uzyskania przychodu, ujmowany w czasie, proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczy, zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o CIT.

Powyższe stanowisko znalazło również potwierdzenie w interpretacji indywidualnej z dnia 3 sierpnia 2011 r. sygn. IPPB3/423-352/11-6/MS, w której organ podatkowy uznał, że: „Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, iż wydatki związane ze zgłoszeniem znaku, rozpatrzeniem wniosku oraz badaniami, opracowaniem i usługą zgłoszenia znaków jako koszt pośredni uzyskania przychodu mogą zostać zaliczone przez Spółkę do kosztów uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia określonej w art. 15 ust. 4e w związku z art. 15 ust. 4d zdanie pierwsze. Wydatki te związane są bowiem z jednorazowym zdarzeniem, a poniesienie ich służy do uzyskania prawa ochronnego dla znaku towarowego. Odnosząc się natomiast do momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów opłaty za pierwsze 10 lat ochrony znaku należy zauważyć, że wydatek ten dotyczy okresu przekraczającego rok podatkowy. Koszt ten związany jest z ściśle określonym czasem trwania powyższej ochrony. W związku z powyższym koszty te powinny zgodnie z art. 15 ust. 4d zdanie drugie podlegać rozliczeniu w czasie proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą, tj. 10 lat.”. Takie samo stanowisko potwierdził organ w ww. interpretacji z dnia 5 stycznia 2015r., sygn. IBPBI/2/423-1245/14/JD.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku w zakresie podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny na podstawie art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Niniejsza interpretacja rozstrzyga wyłącznie w zakresie podatku dochodowym od osób prawnych. W zakresie podatku od towarów i usług zostanie wydane odrębne rozstrzygnięcie.

Końcowo odnosząc się do powołanych interpretacji indywidualnych należy wskazać, że dotyczą one konkretnej i indywidualnej sprawy podatnika w określonym stanie faktycznym (zdarzeniu przyszłym) i w tej danej sprawie rozstrzygnięcia w nich zawarte są wiążące.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w części dotyczącej zdarzenia przyszłego – stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona interpretacja traci swoją aktualność.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

-Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

-Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

-Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

-w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

-w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa.

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej.