Interpretacja indywidualna - stanowisko w części prawidłowe i w części nieprawidłowe

Szanowni Państwo,

stwierdzam, że Państwa stanowisko w sprawie oceny skutków podatkowych opisanego zdarzenia przyszłego w podatku dochodowym od osób prawnych jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Zakres wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej

20 marca 2025 r. wpłynął Państwa wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej. Treść wniosku jest następująca:

Opis zdarzenia przyszłego

Spółka A Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą (…) (dalej: „Spółka”) posiada jednego wspólnika tj. B S.A. z siedzibą (…) Hiszpania.

Zwyczajne Zgromadzenie Wspólników Spółki podjęło następujące uchwały:

I. Uchwały o podziale zysku za rok obrotowy zakończony 31 grudnia 2016 r.

 1) Uchwała Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) - zysk wypracowany przez Spółkę w roku obrotowym zakończonym w dniu 31 grudnia 2016 r. w wysokości (…) zł postanowiono zatrzymać w Spółce i przeznaczyć na kapitał rezerwowy;

 2) Uchwała Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) zmieniająca uchwałę Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) - zysk wypracowany przez Spółkę w roku obrotowym zakończonym w dniu 31 grudnia 2016 r. w wysokości (…) zł postanowiono przeznaczyć do podziału i wypłacić jedynemu wspólnikowi Spółki w terminie do (…).;

 3) Uchwała Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) zmieniająca uchwałę Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) - zysk wypracowany przez Spółkę w roku obrotowym zakończonym w dniu 31 grudnia 2016 r. w kwocie (…) zł i przeznaczony do podziału, w kwocie niewypłaconej do dnia podjęcia uchwały tj. w kwocie (…) zł postanowiono przeznaczyć do podziału i wypłacić jedynemu wspólnikowi Spółki w terminie do (…).

II. Uchwały o podziale zysku za rok obrotowy zakończony 31 grudnia 2018 r.

  1. Uchwała Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) - zysk wypracowany przez Spółkę w roku obrotowym zakończonym w dniu 31 grudnia 2018 r. postanowiono podzielić w ten sposób, iż kwota (…) zł została przeznaczona do wypłaty jedynemu wspólnikowi Spółki a kwota (…) zł została zatrzymana w Spółce i przeznaczona na kapitał rezerwowy;

  2. Uchwała Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) zmieniająca uchwałę Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) - zysk w kwocie zatrzymanej w spółce tj. w kwocie (…) zł postanowiono przeznaczyć do podziału i wypłacić jedynemu wspólnikowi w terminie do (…);

  3. Uchwała Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) zmieniająca uchwałę (…) - zysk w kwocie zatrzymanej w spółce tj. w kwocie (…) zł postanowiono przeznaczyć do podziału i wypłacić jedynemu wspólnikowi w terminie do (…).

III. Uchwały o podziale zysku za rok obrotowy zakończony 31 grudnia 2019 r.

  1. Uchwała Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) - zysk wypracowany przez Spółkę w roku obrotowym zakończonym w dniu 31 grudnia 2019 r. w kwocie (…) zł postanowiono przeznaczyć do podziału tj. wypłacić jedynemu wspólnikowi w terminie do (…).

  2. Uchwała Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) zmieniająca uchwałę Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) - zysk wypracowany przez Spółkę w roku obrotowym zakończonym w dniu 31 grudnia 2019 r. w kwocie (…) zł postanowiono przeznaczyć do podziału tj. wypłacić jedynemu wspólnikowi w terminie do (…).

IV. Uchwały o podziale zysku za rok obrotowy zakończony 31 grudnia 2020 r.

  1. Uchwała Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) - zysk wypracowany przez Spółkę w roku obrotowym zakończonym 31 grudnia 2020 r. w kwocie (…) zł postanowiono przeznaczyć do podziału tj. do wypłaty jedynemu wspólnikowi spółki w terminie do (…).

V. Uchwały o podziale zysku za rok obrotowy zakończony 31 grudnia 2021 r.

  1. Uchwała Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) - zysk wypracowany przez Spółkę w roku obrotowym zakończonym 31 grudnia 2021 r. w kwocie (…) zł postanowiono przeznaczyć do podziału tj. do wypłaty jedynemu wspólnikowi Spółki w terminie do (…).

Do chwili obecnej nie nastąpiła wypłata dywidendy przez Spółkę na rzecz wspólnika na podstawie ww. uchwał z wyjątkiem wypłaty dywidendy na podstawie uchwały Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników (…) za rok obrotowy zakończony 31 grudnia 2018 r. Spółka nie wypłaciła także wspólnikowi odsetek od dywidendy niewypłaconej w terminie. Spółka planuje realizację inwestycji mających na celu rozwój jej działalności, co wiąże się z koniecznością pozyskania dodatkowego kapitału.

W związku z powyższym wspólnik rozważa dokonanie zmiany wszystkich ww. uchwał przeznaczających zysk do podziału poprzez wypłatę dywidendy na rzecz wspólnika w przypadkach w których dywidenda nie została jeszcze wypłacona poprzez zmianę przeznaczenia zysku i pozostawienie zysku na kapitale rezerwowym. Uchwały nie będą więc przewidywać wypłaty zysku na rzecz wspólnika i przestaną być podstawą do wypłaty przez Spółkę na rzecz wspólnika dywidendy. 

Pytania

  1. Czy podjęcie przez Zgromadzenie Wspólników Spółki uchwały o zmianie uchwał z mocą obowiązującą od dnia podjęcia uchwał o przeznaczeniu zysku na wypłatę dywidendy w ten sposób, że zyski Spółki przeznaczone zostaną na kapitał rezerwowy i nie zostaną przeznaczone do wypłaty na rzecz wspólnika będzie zdarzeniem neutralnym podatkowo dla Spółki na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych?

  2. Czy podjęcie przez Zgromadzenie Wspólników Spółki uchwały o zmianie uchwał z mocą obowiązującą od dnia jej podjęcia w ten sposób, że zyski Spółki przeznaczone zostaną na kapitał rezerwowy i nie zostaną przeznaczone do wypłaty na rzecz wspólnika będzie zdarzeniem neutralnym podatkowo dla Spółki na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych?

Państwa stanowisko w sprawie

Ad 1.

Zdaniem Spółki, w związku z podjęciem przez Zgromadzenie Wspólników Spółki uchwały o zmianie uchwał w sprawie wypłaty dywidendy na rzecz jedynego wspólnika w ten sposób, że zyski Spółki zostaną przeznaczone na kapitał rezerwowy i nie zostaną przeznaczone do wypłaty na rzecz wspólnika z mocą obowiązującą od dnia podjęcia uchwał o przeznaczeniu zysku na wypłatę dywidendy nie powstaną dla Spółki żadne skutki podatkowe na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Ad 2.

Zdaniem Spółki w związku z podjęciem przez Zgromadzenie Wspólników Spółki uchwały o zmianie uchwał w sprawie wypłaty dywidendy na rzecz jedynego wspólnika w ten sposób, że zyski Spółki zostaną przeznaczone na kapitał rezerwowy i nie zostaną przeznaczone do wypłaty na rzecz wspólnika z mocą obowiązującą od dnia jej podjęcia będzie powodować konieczność zapłaty podatku dochodowego z tytułu nieodpłatnych świadczeń na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278 ze zm.). Nieodpłatnym świadczeniem będzie wartość niewypłaconych odsetek za opóźnienie w wypłacie dywidendy:

a) za rok obrotowy zakończony 31 grudnia 2016 r. liczonych od (…) do dnia poprzedzającego dzień wejścia w życie uchwały zmieniającej,

b) za rok obrotowy zakończony 31 grudnia 2018 r. liczonych od (…) do dnia poprzedzającego dzień wejścia w życie uchwały zmieniającej,

c) za rok obrotowy zakończony 31 grudnia 2019 r. liczonych od (…) do dnia poprzedzającego dzień wejścia w życie uchwały zmieniającej,

d) za rok obrotowy zakończony 31 grudnia 2020 r. liczonych od (…) do dnia poprzedzającego dzień wejścia w życie uchwały zmieniającej,

e) za rok obrotowy zakończony 31 grudnia 2021 r. liczonych od (…) do dnia poprzedzającego dzień wejścia w życie uchwały zmieniającej,

chyba, że za ww. okresy zostaną wspólnikowi zapłacone odsetki za opóźnienie w terminie wypłaty dywidendy lub Spółka zobowiąże się do ich zapłaty, co znajdzie odzwierciedlenie w sprawozdaniu finansowym.

Na wstępie należy wskazać, że prawo handlowe nie zakazuje, by uchwała o podziale zysku została zmieniona, jeżeli za taką zmianą opowiedzą się wszyscy wspólnicy, którym dywidenda miała zostać wypłacona. Ustawodawca nie zawarł w ustawie z dnia 15 września 2000 r. - Kodeks spółek handlowych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 18, dalej: „ksh”) przepisów, które zakazywałyby dokonywania zmian uchwał o przeznaczeniu zysku, w tym poprzez zmianę przeznaczenia zysku z wypłaty dywidendy na przekazanie go na kapitał rezerwowy.

Nie rodzi też wątpliwości, że na kolejnym Zwyczajnym Zgromadzeniu Wspólników można postanowić o wypłacie zysku, który uprzednio został przeznaczony na kapitał rezerwowy. Możliwość zmiany uchwały przeznaczającej zysk na wypłatę dywidendy w ten sposób, iż zysk ten zostanie przeznaczony na kapitał zapasowy lub rezerwowy o ile za taką zmianą opowiedzą się wszyscy wspólnicy została potwierdzona w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 19 listopada 2015 r. sygn. akt I ACa 1009/15, w którym Sąd stwierdził, iż: „Nabyte przez wspólnika prawo do dywidendy nie może być już przedmiotem rozporządzeń spółki (np. przez zmianę uchwały zgromadzenia o przeznaczeniu określonej części zysku na dywidendę), chyba że za zgodą wszystkich uprawnionych do dywidendy. Prawo do uchwalonej przez zgromadzenie dywidendy (roszczenie o wypłatę przyznanej dywidendy) może być przedmiotem obrotu (np. przelewu). Również z ogólnych zasad prawa cywilnego wynika, że dłużnik nie może jednostronnie uchylić się od obowiązku wykonania zobowiązania, bez wyraźnego umocowania w ustawie. Wstrzymanie zatem wykonania uchwały z dnia 29 czerwca 2012 r. przez Zgromadzenie Wspólników w dniu 30 stycznia 2014 r., a następnie przeznaczenie wszelkiej dywidendy za lata 2010-2011 na kapitał zapasowy spółki uchwałą z 28 marca 2014 r. nie mogło wywrzeć skutku prawnego wobec powoda, który na taką dyspozycję jego wierzytelnością nie wyraził zgody”.

A contrario zatem, o ile zgodę wyrażą wszyscy wspólnicy, uchwałę przeznaczającą zysk na wypłatę dywidendy można zmienić w ten sposób, że zysk ten zostanie przeznaczony na kapitał rezerwowy. Reasumując, podjęcie uchwały zmieniającej uchwałę w sprawie wypłaty dywidendy jest prawnie dopuszczalne. Ponadto uchwała taka nie spowoduje, że zysk Spółki zostanie definitywnie wyłączony od wypłaty na rzecz Wspólnika, lecz jedynie zostanie tymczasowo zatrzymany w Spółce z możliwością jego podziału w kolejnych latach.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 278, dalej: „Ustawa CIT”) przychodami jest wartość umorzonych zobowiązań.

Zdaniem Spółki, w związku z podjęciem przez Zgromadzenie Wspólników uchwały w sprawie zmiany uchwał o wypłacie dywidendy, nie uzyska ona żadnego przysporzenia, które można byłoby uznać za przychód. Nie dojdzie też do umorzenia zobowiązań Spółki. Tym samym zmiana uchwał w sprawie wypłaty dywidendy nie spowoduje dla Spółki powstania przychodu.

Odnosząc się do ewentualnych skutków podatkowych, w ocenie Spółki, zmiana przeznaczenia zysku będzie czynnością neutralną podatkowo, a kwota niewypłaconej dywidendy nie będzie stanowić dla Spółki przychodu. W ocenie Spółki, zmiana przeznaczenia to neutralna podatkowo czynność zadysponowania zyskiem Spółki. Należy wskazać, że za przychód należy uznać definitywne i trwałe przysporzenie w majątku podatnika. Już z samej istoty czynności przeznaczenia zysku Spółki (zarówno na wypłatę dywidendy, jak i przekazanie na kapitał rezerwowy) wynika, że nie może ona wiązać się z powstaniem po stronie Spółki jakiegokolwiek przysporzenia majątkowego i tym samym nie generuje przychodu dla Spółki.

Analogicznie zatem, zmiana przeznaczenia niewypłaconego zysku Spółki z wypłaty na rzecz wspólnika na pozostawienie go w Spółce również nie stanowi przychodu dla Spółki, jako niewiążąca się z powstaniem po jej stronie jakiegokolwiek przysporzenia.

Przepisy Ustawy CIT nie zawierają żadnych regulacji, zgodnie z którymi po stronie Spółki mógłby powstać przychód z tytułu przeznaczenia/pozostawienia zysku na kapitale rezerwowym. W szczególności należy wskazać, że art. 12 ust. 1 Ustawy CIT nie wymienia takiego rodzaju przychodu w katalogu przychodów podatkowych. Stąd, jeżeli z decyzji Ustawodawcy nie wynika, aby zmiana przeznaczenia niewypłaconego zysku z wypłaty na rzecz wspólnika na pozostawienie go w Spółce stanowiła przychód podatkowy dla Spółki, jak i zdarzenie to nie generuje dla Spółki przysporzenia majątkowego, to nie sposób twierdzić, że powoduje ono dla niej przychód.

Przyjęcie stanowiska przeciwnego skutkowałoby nie tylko rozszerzeniem przewidzianego przez Ustawodawcę katalogu źródeł przychodów, jak i niweczyłoby istotę pojęcia przychodu, jako definitywnego przysporzenia majątkowego.

Ponadto, zdaniem Spółki, w analizowanej sytuacji nie będzie miał zastosowania art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a Ustawy CIT, zgodnie z którym przychodem jest wartość umorzonych zobowiązań. Ustawa CIT nie określa, co należy rozumieć pod pojęciem „umorzenie” zobowiązań, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a.

Zdaniem Spółki, w celu ustalenia zakresu znaczeniowego tego terminu na gruncie Ustawy CIT należy posłużyć się odpowiednimi przepisami Kodeku cywilnego w zakresie prawa zobowiązań. Umorzenie zobowiązania to bowiem skutek z zakresu prawa cywilnego.

Zgodnie z przepisami art. 498-508 kodeksu cywilnego, wierzytelność może zostać umorzona w drodze następujących czynności prawnych: potrącenia, odnowienia lub zwolnienia z długu. Jednakże z punktu widzenia podatku dochodowego najistotniejsze jest to, czy w efekcie zastosowania któregokolwiek z powyższych sposobów umorzenia zobowiązań po stronie dłużnika powstanie przysporzenie, które mogłoby zostać zakwalifikowane jako przychód podatkowy. Ewentualne przysporzenie majątkowe może natomiast powstać jedynie w sytuacji nieefektywnego umorzenia zobowiązania tj. sytuacji w której zobowiązanie dłużnika wygaśnie mimo iż dłużnik nie spełni żadnego świadczenia na rzecz wierzyciela.

Potrącenie i odnowienie zawsze prowadzi do efektywnego zaspokojenia wierzyciela - przy potrąceniu dochodzi bowiem do umorzenia wzajemnych wierzytelności (w wyniku potrącenia dłużnik traci wierzytelność przysługującą mu wobec wierzyciela), natomiast przy odnowieniu dłużnik nadal pozostaje zobowiązany wobec wierzyciela.

Z uwagi na powyższe jedyna instytucja prawa cywilnego, która może wiązać się z przychodem podatkowym z tytułu umorzenia zobowiązań to zwolnienie z długu uregulowane w art. 508 Kodeksu cywilnego. Zwolnienie z długu zachodzi wtedy, gdy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie przyjmuje w wyniku czego zobowiązanie dłużnika wygasa. W kontekście powyższych rozważań wskazać należy, że zmiana przeznaczenia niewypłaconego zysku dokonana zostanie w drodze uchwały przez Zgromadzenie Wspólników Spółki i będzie miała charakter jednostronny.

Nie będzie to umowa, na podstawie której Wspólnik zwolni Spółkę z długu, a Spółka to zwolnienie przyjmie. Uchwała ta odniesie skutek w stosunku do Spółki oraz Wspólnika, jednakże, co istotne, Spółka nie będzie miała wpływu na treść tej Uchwały ani możliwości jej akceptacji lub odrzucenia. Uwzględniając powyższe, planowana zmiana Uchwały Zwyczajnego Zgromadzenia Wspólników w sprawie przeznaczenia zysku nie może być traktowana jako umowa zwolnienia z długu.

Podkreślić należy również, że zgodnie z przepisem art. 192 k.s.h., Wspólnik w dalszym ciągu zagwarantowane ma prawo do wypłaty dywidendy, bowiem może w przyszłości przeznaczyć na ten cel zyski zgromadzone na kapitale zapasowym Spółki. Mając na uwadze powyższe, w ocenie Spółki, uznać należy, że zmiana Uchwały w ten sposób, że Spółka nie będzie zobowiązana do wypłaty wspólnikowi dywidendy nie spowoduje dla niej powstania przychodu podatkowego na gruncie Ustawy CIT.

Stanowisko to znajduje potwierdzenie w jednolitej linii interpretacyjnej Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej:

  - interpretacja indywidualna z 22 kwietnia 2021 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.470.2020.1.BD;

  - interpretacja indywidualna z 29 października 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.394.2021.1.AR;

  - interpretacji indywidualna z 28 kwietnia 2020 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.88.2020.1.MS.

Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT przychodem jest także wartość nieodpłatnych świadczeń. Co do zasady, brak wypłaty dywidendy w terminie generuje po stronie Spółki przychód z nieodpłatnych świadczeń w postaci odsetek liczonych od dnia następującego po dniu dywidendy do dnia zapłaty. Jednakże, w sytuacji gdy Spółka w dniu wypłaty dywidendy nie zaspokoi roszczeń wspólników, mogą oni na zasadach ogólnych żądać od spółki odsetek za zwłokę (por. wyr. SA we Wrocławiu z 17 kwietnia 2012 r., I ACa 320/12, Legalis) - art. 481 § 1 KC w zw. z art. 2 KSH. O ile w umowie spółki nie określono inaczej, należą się odsetki ustawowe w wysokości równej sumie stopy referencyjnej Narodowego Banku Polskiego i 3,5 punktów procentowych (art. 359 § 2 KC) (Z. Jara (red.), Kodeks spółek handlowych. Komentarz. Wyd. 5, Warszawa 2024).

Oznacza to, iż od dywidendy niezapłaconej w terminie wspólnikowi należą się odsetki. Przychód z nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu powstanie dopiero wtedy, gdy odsetki nie zostaną wypłacone wspólnikowi. W przypadku, gdy odsetki wspólnikowi zostaną zapłacone przychód z nieodpłatnych świadczeń podlegający opodatkowaniu nie powstanie.

Powyższe stanowisko potwierdzone zostało w decyzji Izby Skarbowej w Warszawie 1401/BP-I/4210-38/07/TS.

W stanie faktycznym podatnik (spółka z o.o.) zwrócił się o wydanie interpretacji indywidualnej czy w wyniku zawarcia ze wspólnikiem umowy, na podstawie której zostanie ona zwolniona z zapłaty odsetek od niewypłaconych dywidend, powstanie dla Spółki przychód oraz obowiązek zapłaty podatku w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stwierdzono, że wypłata należnej wspólnikom dywidendy z opóźnieniem jest równoznaczna z otrzymaniem przez spółkę nieodpłatnych świadczeń, które jako takie powodują u tych spółek powstanie przychodu podlegającego opodatkowaniu w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, co znajduje potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych.

Organ potwierdził swoje uzasadnienie tezą uchwały siedmiu sędziów NSA z 18 listopada 2002 r. sygn. akt FPS 9/02 oraz stanowiskiem zawartym w wyroku NSA z dnia 2 czerwca 2005 r. sygn. akt FSK 1866/04. Zatem wartość umorzonych odsetek od niewypłaconych udziałowcowi dywidend, będzie stanowić przychód podatkowy z tytułu nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W uzasadnieniu uchwały składu siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 listopada 2002 r. (sygn. akt FPS 9/02, ONSA 2003, z. 2, poz. 47) wyrażono pogląd, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia na gruncie analizowanego art. 12 ust. 1 pkt 2 omawianej ustawy ma szerszy zakres niż w prawie cywilnym.

Obejmuje ono bowiem wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu, lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Definicja ta była kontynuacją linii orzeczniczej, zapoczątkowanej wyrokiem Sądu Najwyższego z 6 sierpnia 1999 r. (sygn. akt III RN 31/99), rozwiniętej wyrokami Naczelnego Sądu Administracyjnego (m.in. z 28 stycznia 2000 r. sygn. akt I SA/Gd 2285/98 oraz z 10 kwietnia 2000 r. sygn. akt III SA 2252/99) i wyrokiem Sądu Najwyższego z 13 czerwca 2002 r. (sygn. akt III RN 106/01, OSNP 2003, nr 11, poz. 261). W uchwale siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego z 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06 (LEX nr 194211) orzeczono, że odroczenie wypłaty należnej dywidendy jedynemu udziałowcowi spółki zgodnie z kodeksem handlowym jest nieodpłatnym świadczeniem podlegającym opodatkowaniu.

W Interpretacji indywidualnej z 13 czerwca 2024 r., Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, sygn. 0111-KDIB1-3.4010.225.2024.1.JMS organ podatkowy odpowiedział na pytanie: czy wypłata dywidendy bez odsetek po dniu dywidendy spowoduje u Wnioskodawcy powstanie przychodu z tytułu nieodpłatnego świadczenia, o jakim mowa w art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT? Organ stwierdził, iż wypłata dywidendy po terminie bez odsetek stanowi przychód z nieodpłatnych świadczeń. Uzasadniając swoje stanowisko organ stwierdził, iż:

„Najbardziej istotną dla pojęcia nieodpłatnego świadczenia jest przesłanka, dotycząca ekwiwalentności, w istocie pozwalająca na stwierdzenie, kiedy mamy do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym. Tylko świadczenia nieekwiwalentne mogą stanowić przychód podatkowy po stronie otrzymującego. Ekwiwalentność, która wyłącza możliwość powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego przysporzenia, oznacza wystąpienie świadczenia wzajemnego. Ekwiwalentność nie może wystąpić ani w momencie dokonywania świadczenia, ani w jakimkolwiek momencie w przyszłości. Jeżeli bowiem występuje ekwiwalent, jest też korzyść po drugiej stronie, a więc wyłączona jest możliwość uznania świadczenia za nieodpłatne.

Przysporzenie w majątku podatnika musi mieć dla niego pewną wartość, którą można wyrazić w wymiarze finansowym. Chodzi o to, by świadczenie otrzymane bez wynagrodzenia było dla otrzymującego wartościowe. Świadczenie nieodpłatne będące przychodem podatkowym powinno wynikać z dwustronnego stosunku, tzn. powinien istnieć możliwy do identyfikacji podmiot świadczący oraz podmiot otrzymujący. Wynika to wprost z brzmienia ustawy, która mówi o świadczeniu, a nie o przysporzeniu. Zgodnie z definicją słownikową „świadczenie” oznacza obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz”.

Mając na uwadze powyższe, z nieodpłatnym świadczeniem podlegającym opodatkowaniu mamy do czynienia w przypadku, gdy:

- spółka nie zapłaci odsetek tytułem opóźnienia w zapłacie dywidendy,

- odroczono termin wypłaty należnej dywidendy.

W niniejszej sprawie mamy do czynienia z obiema tymi sytuacjami. Termin płatności dywidendy za lata obrotowe 2016, 2018 i 2019 został odroczony a w przypadku wszystkich lat obrotowych upłynął bezskutecznie jednakże odsetki nie zostały zapłacone.

Spółka stoi na stanowisku, iż w przypadku zmiany uchwał o przeznaczeniu zysku z mocą obowiązującą od dnia podjęcia uchwały o wypłacie dywidendy czyli w istocie uchylenie uchwał, czego efektem będzie wyksięgowanie zobowiązania do wypłaty dywidendy za wszystkie okresy sprawozdawcze kiedy zobowiązanie to istniało, nieodpłatne świadczenie podlegające opodatkowaniu zostanie „umorzone”, ponieważ zdezaktualizuje się podstawa do wypłaty dywidendy.

Stanowisko to zostało potwierdzone w interpretacji indywidualnej z 29 października 2021 r. Znak: 0111-KDIB2-1.4010.394.2021.1.AR.

W przypadku jednak zmiany uchwały o przeznaczeniu zysku z mocą obowiązującą od dnia jej podjęcia, Spółka zobowiązana będzie do zapłaty podatku dochodowego od osób prawnych na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy CIT, tytułem nieodpłatnych świadczeń w wysokości niezapłaconych odsetek za opóźnienie w zapłacie dywidendy od dnia pierwotnej daty wymagalności wypłaty dywidendy do dnia poprzedzającego dzień zmiany uchwały. Spółka może zwolnić się z obowiązku zapłaty podatku wypłacając lub zobowiązując się do zapłaty wspólnikowi odsetek za opóźnienie w wypłacie dywidendy za wskazany okres.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest w części prawidłowe i w części nieprawidłowe.

Uzasadnienie interpretacji indywidualnej

Na wstępie należy zaznaczyć, że pytania przedstawione przez Państwa we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej wyznaczają zakres przedmiotowy tego wniosku. W związku z powyższym, wydana interpretacja dotyczy tylko sprawy będącej przedmiotem wniosku (Państwa zapytań). Zatem, inne kwestie wynikające z opisu sprawy i własnego stanowiska, nieobjęte pytaniami, nie zostały rozpatrzone w niniejszej interpretacji.

Ustawa z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz.U z 2025 r. poz. 278 ze zm., dalej: „ustawa CIT”), nie zawiera definicji przychodu, precyzując, poprzez przykładowe wyliczenie zawarte w art. 12 ust. 1-3 ustawy o CIT, rodzaje przychodów, a także enumeratywnie wylicza, jakiego rodzaju wpływy pieniężne podmiotu gospodarczego nie są zaliczane do przychodów (ust. 4, ust. 4d ustawy o CIT).

Z istoty podatku dochodowego od osób prawnych wynika, że jest on ciężarem publicznoprawnym od przyrostu majątkowego (dochodu), a zatem przychodem - jako źródłem dochodu - jest wartość, która wchodząc do majątku podatnika może powiększyć jego aktywa.

Powołana ustawa o CIT ustala zdarzenia, które powodują powstanie obowiązku podatkowego, czyli powinności przymusowego świadczenia pieniężnego w związku z zaistnieniem tych zdarzeń. Ustala, kiedy i w jakich sytuacjach powstanie obowiązek podatkowy. Oznacza to, że powstaje on w okolicznościach wskazanych przez prawo, niezależnie od woli podlegających mu osób, czy podmiotów. Na gruncie ustaw podatkowych abstrakcyjny obowiązek podatkowy przekształca się w skonkretyzowane zobowiązanie podatkowe. Zdarzeniem, z którym ustawodawca wiąże obowiązek podatkowy jest m.in. wartość umorzonych zobowiązań.

I tak, zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 3 lit a. ustawy o CIT,

W prawie cywilnym istnieje kilka form umorzenia zobowiązań. I tak, w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (t. j. Dz. U. z 2024 poz. 1061 ze zm., dalej: „Kc”) wśród nich wymieniono potrącenie (art. 498 Kc), nowację (zwana również odnowieniem - art. 506 Kc) oraz zwolnienie z długu (art. 508 Kc).

Cywilistyczna instytucja potrącenia prowadzi do umorzenia dwóch przeciwstawnych sobie wierzytelności i jest dokonywana poprzez złożenie stosownego oświadczenia woli przez jednego z wierzycieli drugiemu wierzycielowi lub w drodze dwustronnej umowy między nimi. Potrącenie wierzytelności, podobnie jak wykonanie zobowiązania, powoduje efektywne zaspokojenie wierzyciela. W wyniku potrącenia wierzyciel uzyskuje w zasadzie taką samą korzyść, jaką zapewnia mu wykonanie zobowiązania.

Odnowienie również jest formą zaspokojenia interesu wierzyciela, jednakże nie w sposób efektywny. W celu umorzenia dotychczasowego zobowiązania dłużnik zobowiązuje się wobec wierzyciela, za jego zgodą, spełnić inne świadczenie albo to samo świadczenie, lecz z innej podstawy prawnej. W efekcie odnowienia dotychczasowe zobowiązanie zostaje zastąpione nowym. Czynność ta powoduje wykreowanie tylko nowego tytułu prawnego do spłaty długu, co oznacza, iż w wyniku nowacji nie dojdzie do powstania przychodu podatkowego na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 3 ustawy o CIT. Dłużnik będzie bowiem cały czas zobowiązany do spełnienia tego samego świadczenia, tyle że z innej podstawy prawnej.

Natomiast, zwolnienie z długu, o którym mowa w art. 508 Kc, oznacza dobrowolne zrezygnowanie przez wierzyciela ze świadczenia należnego mu od dłużnika. Zwolnienie to może być zarówno odpłatne lub pod tytułem darmym. Zwolnienie z długu ma charakter umowy pomiędzy wierzycielem a dłużnikiem, która zostaje zawarta, kiedy wierzyciel zwalnia dłużnika z długu, a dłużnik zwolnienie to przyjmuje. Zwolnienie z długu musi być zatem zaakceptowane przez dłużnika. Samo oświadczenie woli wierzyciela, który zrzeka się przysługującej mu wierzytelności nie jest wystarczające.

W doktrynie prawa podatkowego nie jest wyjaśnione jednoznacznie, czy „umorzenie zobowiązania”, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT dotyczy wszystkich wymienionych powyżej przypadków wygaśnięcia zobowiązania. Jednakże, w ślad za utrwalonym i powszechnie przyjmowanym stanowiskiem, przyjmuje się, że przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, powstaje jedynie w przypadku umorzenia zobowiązania pod tytułem darmym, a zatem tylko i wyłącznie w przypadku nieodpłatnego zwolnienia z długu. Wyłącznie bowiem w takiej sytuacji dłużnik otrzymuje definitywne przysporzenie majątkowe. W zamian za wygaśnięcie zobowiązania dłużnik nie jest zobligowany do spełnienia w jego miejsce jakiegokolwiek innego świadczenia. Inne przypadki, takowego definitywnego przysporzenia nie rodzą (por. A. Obońska, A. Wacławczyk, A. Walter, „Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz do art. 12”, wydanie IV, Warszawa 2014).

Prawo do dywidendy i sposób jego realizacji zostały unormowane w ustawie z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 18 ze zm., dalej jako: „ksh”).

Zgodnie z art. 191 § 1 ksh:

W myśl art. 191 § 2 ksh:

Na podstawie art. 193 ksh:

Umowa spółki może upoważniać zgromadzenie wspólników do określenia dnia, według którego ustala się listę wspólników uprawnionych do dywidendy za dany rok obrotowy (dzień dywidendy).

Dzień dywidendy wyznacza się w ciągu dwóch miesięcy od dnia powzięcia uchwały, o której mowa w art. 191 § 1. Jeżeli uchwała wspólników nie określa dnia dywidendy, dniem dywidendy jest dzień powzięcia uchwały o podziale zysku.

Dywidendę wypłaca się w dniu określonym w uchwale wspólników. Jeżeli uchwała wspólników takiego dnia nie określa, dywidenda jest wypłacana niezwłocznie po dniu dywidendy.

W świetle art. 192 ksh:

Z powyższego przepisu wynika, że wspólnicy spółki mają wciąż zagwarantowane prawo do wypłaty dywidendy przeznaczając w przyszłości do podziału kwoty zgromadzone z utworzonych z zysku kapitałów zapasowego i rezerwowego.

Zatem, w rozpatrywanej sprawie nie dojdzie do wygaśnięcia zobowiązania, bowiem prawo do wypłaty dywidendy będzie nadal zagwarantowane przepisami Kodeksu spółek handlowych.

Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 1 dotyczą ustalenia, czy podjęcie przez Zgromadzenie Wspólników Spółki uchwały o zmianie uchwał z mocą obowiązującą od dnia podjęcia uchwał o przeznaczeniu zysku na wypłatę dywidendy w ten sposób, że zyski Spółki przeznaczone zostaną na kapitał rezerwowy i nie zostaną przeznaczone do wypłaty na rzecz wspólnika będzie zdarzeniem neutralnym podatkowo dla Spółki na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Natomiast Państwa wątpliwości w zakresie pytania nr 2 dotyczą ustalenia, czy podjęcie przez Zgromadzenie Wspólników Spółki uchwały o zmianie uchwał z mocą obowiązującą od dnia jej podjęcia w ten sposób, że zyski Spółki przeznaczone zostaną na kapitał rezerwowy i nie zostaną przeznaczone do wypłaty na rzecz wspólnika będzie zdarzeniem neutralnym podatkowo dla Spółki na gruncie podatku dochodowego od osób prawnych.

Odnosząc wyżej cytowane przepisy do opisu zdarzenia przyszłego stwierdzić należy, że w związku z podjęciem przez Zgromadzenie Wspólników Spółki uchwały o zmianie uchwał w sprawie wypłaty dywidendy na rzecz jedynego wspólnika w ten sposób, że zyski Spółki zostaną przeznaczone na kapitał rezerwowy i nie zostaną przeznaczone do wypłaty na rzecz wspólnika z mocą obowiązującą od dnia podjęcia uchwał o przeznaczeniu zysku na wypłatę dywidendy po Państwa stronie nie powstanie przychód podatkowy, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT. Jak wcześniej wskazano, zdarzeniem wynikającym z ww. przepisu, z którym ustawodawca wiąże obowiązek podatkowy jest wartość umorzonych zobowiązań. Podkreślić należy, że przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT powstaje jedynie w przypadku umorzenia zobowiązania pod tytułem darmym, a zatem tylko i wyłącznie w przypadku nieodpłatnego zwolnienia z długu, bowiem wyłącznie w takiej sytuacji dłużnik otrzymuje definitywne przysporzenie majątkowe. W rozpatrywanej sprawie mamy natomiast do czynienia z sytuacją, w której następuje zmiana przeznaczenia zysku, która nie wiąże się z umorzeniem zobowiązania wobec wspólnika. Stanowisko takie potwierdzają również unormowania Kodeksu spółek handlowych, w których zagwarantowano prawo wspólników spółki do wypłaty dywidendy w sytuacji przeznaczenia zysków na kapitał zapasowy i rezerwowy.

Tym samym, w związku z podjęciem uchwał o zmianie uchwał o przeznaczeniu zysku nie powstanie przychód, o którym mowa w art. 12 ust. 1 pkt 3 lit. a ustawy o CIT, niezależnie czy uchwały zmieniające zostaną podjęte z mocą obowiązującą od dnia podjęcia uchwał o przeznaczeniu zysku na wypłatę dywidendy czy z mocą obowiązującą od dnia podjęcia uchwał zmieniających.

Jednocześnie, należy zastrzec, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga o dopuszczalności zmian podjętych wcześniej uchwał o podziale zysku, w tym kwestii określenia momentu, od którego zmiany te mogłyby obowiązywać.

Odnosząc się do Państwa pozostałych wątpliwości wskazać należy, że zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT:

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych, zaliczając nieodpłatne świadczenie do czynników kształtujących podstawę opodatkowania, nie precyzuje, co należy rozumieć przez „nieodpłatne świadczenie”. Zgodnie z wykładnią gramatyczną, odpłacać to „oddawać komuś coś w zamian”, odpłatny zaś to „taki za który się płaci, wymagający zapłacenia, zwrot kosztów” (Nowy słownik języka polskiego PWN, Warszawa 2002). Nieodpłatny to niewymagający opłaty. Zgodnie z ugruntowanym poglądem, po raz pierwszy sformułowanym w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 28 stycznia 2000 r., sygn. akt I SA/Gd 2285/98, a potem w uchwale siedmiu sędziów NSA z 18 listopada 2002 r., sygn. akt FPS 9/02 i w uchwale składu siedmiu sędziów NSA z 16 października 2006 r., sygn. akt II FPS 1/06, pojęcie to obejmuje wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, to jest niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Nieodpłatnym świadczeniem jest zatem uzyskana przez podatnika wymierna korzyść majątkowa niezwiązana z poniesieniem wydatków, powstaniem kosztów, z obowiązkiem uiszczenia wynagrodzenia lub inną formą ekwiwalentu. Nieodpłatne świadczenie ma miejsce, gdy świadczeniu jednego z podmiotów nie towarzyszy świadczenie drugostronne, co w konsekwencji wyraża się w zaistnieniu stanu, w którym po stronie przyjmującego dochodzi do zwiększenia aktywów bądź zmniejszenia pasywów. Świadczenia otrzymującego, aby podlegały opodatkowaniu, muszą zatem prowadzić do pojawienia się po stronie podmiotu je otrzymującego przychodu, czyli korzyści majątkowej, która może wystąpić w dwóch postaciach: prowadzi do powiększenia aktywów, co jest zwykłym skutkiem wypłaty pieniędzy, albo do zaoszczędzenia wydatków, co może być następstwem świadczenia rzeczowego lub w formie usługi. W wyniku takiego świadczenia w majątku podmiotu otrzymującego nie pojawia się wprawdzie realny dochód (w znaczeniu ekonomicznym), ale ponieważ znaczenie dochodu na gruncie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest szersze, zaoszczędzenie wydatków musi być traktowane na równi z przyrostem majątku.

Najbardziej istotną dla pojęcia nieodpłatnego świadczenia jest przesłanka, dotycząca ekwiwalentności, w istocie pozwalająca na stwierdzenie, kiedy mamy do czynienia ze świadczeniem nieodpłatnym. Tylko świadczenia nieekwiwalentne mogą stanowić przychód podatkowy po stronie otrzymującego. Ekwiwalentność, która wyłącza możliwość powstania przychodu podatkowego z tytułu nieodpłatnego przysporzenia, oznacza wystąpienie świadczenia wzajemnego. Ekwiwalentność nie może wystąpić ani w momencie dokonywania świadczenia, ani w jakimkolwiek momencie w przyszłości. Jeżeli bowiem występuje ekwiwalent, jest też korzyść po drugiej stronie, a więc wyłączona jest możliwość uznania świadczenia za nieodpłatne. Przysporzenie w majątku podatnika musi mieć dla niego pewną wartość, którą można wyrazić w wymiarze finansowym. Chodzi o to, by świadczenie otrzymane bez wynagrodzenia było dla otrzymującego wartościowe. Świadczenie nieodpłatne będące przychodem podatkowym powinno wynikać z dwustronnego stosunku, tzn. powinien istnieć możliwy do identyfikacji podmiot świadczący oraz podmiot otrzymujący. Wynika to wprost z brzmienia ustawy, która mówi o świadczeniu, a nie o przysporzeniu. Zgodnie z definicją słownikową „świadczenie” oznacza obowiązek wykonania lub przekazania czegoś na czyjąś rzecz.

Wartość nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń oraz wartość nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie otrzymanych rzeczy i praw stanowiących przychody podatkowe ustala się na podstawie art. 12 ust. 5-6a ustawy o CIT.

Zgodnie z art. 12 ust. 5 ustawy o CIT:

Przenosząc powyższe rozważania na grunt analizowanej sprawy wskazać należy, że w przypadku przekroczenia terminu wypłaty dywidendy, wspólnik jest uprawniony do żądania odsetek za opóźnienie, które byłyby wówczas naliczane już od dnia następującego po upływie terminu wypłaty. Jeżeli natomiast wspólnik nie wystąpi z takim żądaniem, podmiot zobowiązany do wypłaty dywidendy - którym jest w niniejszej sprawie Wnioskodawca - będzie zobowiązany do rozpoznania z tego tytułu przychodu z nieodpłatnych świadczeń na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, w wysokości niewypłaconych odsetek. Wnioskodawca uzyska bowiem w ten sposób realną korzyść majątkową kosztem innego podmiotu (wspólnika), w postaci zaoszczędzonych wydatków z powyższego tytułu (nieprzekazanych na rzecz wspólnika), przy braku spełnienia świadczenia wzajemnego (braku ekwiwalentności).

Podkreślenia przy tym wymaga, że w powyższych okolicznościach obowiązek wykazywania przychodu powstanie już w związku z przekroczeniem terminu wypłaty dywidendy. Natomiast przyszłe okoliczności, polegające na podejmowaniu uchwał zmieniających w różnych wariantach dotyczących początku ich obowiązywania, mogą wpływać na późniejszą weryfikację rozliczeń i ewentualną korektę tego przychodu, przy spełnieniu przewidzianych prawem warunków. Nie oznacza to jednak, że w związku z podjęciem uchwał zmieniających z datą obowiązywania od momentu podjęcia wcześniejszych uchwał, nie wystąpią po stronie Wnioskodawcy żadne skutki podatkowe na gruncie CIT. Istotne w sprawie jest bowiem to, że - jak już wskazano - obowiązek rozpoznawania przychodu z nieodpłatnych świadczeń powstanie już od momentu przekroczenia terminu wypłaty dywidendy, zatem skutki podatkowe z tego tytułu będą miały miejsce jeszcze przed podjęciem uchwał zmieniających.

Nie można zatem zgodzić się z Państwa stanowiskiem w zakresie pytania 1, że w przedstawionych okolicznościach nie powstaną dla Spółki żadne skutki podatkowe na gruncie podatku CIT. W związku z upływem terminu wypłaty dywidendy, po stronie Wnioskodawcy powstanie bowiem obowiązek wykazywania przychodu z nieodpłatnych świadczeń. Późniejsze zdarzenia mogą natomiast wywierać skutek w postaci konieczności ewentualnej weryfikacji dokonanych wcześniej rozliczeń podatkowych, będzie to jednak zależało od konkretnych okoliczności danego zdarzenia, w tym uwzględniających możliwość przedawnienia zobowiązań podatkowych, jak i roszczeń z tytułu świadczenia dywidendowego. Z uwagi na brak skonkretyzowanych informacji w tym zakresie (z wniosku wynika, że Wnioskodawca dopiero rozważa dokonanie zmian wszystkich uchwał dot. przeznaczenia zysku na wypłatę dywidendy), ocena finalnych skutków w podatku dochodowym wynikających z podejmowanych uchwał jest na tym etapie przedwczesna. Mając na uwadze częstotliwość zmian dokonywanych uchwał nie jest również pewne, czy planowane zmiany będą miały w rzeczywistości charakter ostateczny. Z tego względu na obecnym etapie nie można przewidzieć ostatecznych skutków podatkowych wynikających z opisanego zdarzenia przyszłego.

W konsekwencji, w odniesieniu zarówno do pytania 1 jak i pytania 2 stwierdzić należy, że w związku z przekroczeniem terminu wypłat dywidendy i brakiem zapłaty odsetek z tego tytułu na rzecz wspólnika, Wnioskodawca jest zobowiązany do rozpoznania przychodu z nieodpłatnych świadczeń na podstawie art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o CIT, który to przychód - w zależności od późniejszych okoliczności danego zdarzenia (podjęcia kolejnych uchwał) - może podlegać w przyszłości ewentualnej dalszej weryfikacji/korekcie (ocena konkretnych skutków w tym zakresie pozostaje jednak poza zakresem rozstrzygnięcia).

Zatem Państwa stanowisko w zakresie pytania nr 1 należało uznać za nieprawidłowe, natomiast stanowisko w zakresie pytania nr 2 za prawidłowe.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego, które Państwo przedstawili i stanu prawnego, który obowiązuje w dniu wydania interpretacji.

Odnosząc się do przywołanych przez Państwa interpretacji indywidualnych wskazać należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach i nie mają zastosowania ani konsekwencji wiążących w odniesieniu do żadnego innego stanu faktycznego czy też zdarzenia przyszłego. Odnosząc się natomiast do przywołanych przez Państwa wyroków należy zaznaczyć, że orzeczenia sądowe są wiążące jedynie w sprawach, w których zapadły. Natomiast Organ, mimo że w ocenie indywidualnych spraw podatników posiłkuje się wydanymi rozstrzygnięciami sądów i innych organów, to nie ma możliwości zastosowania ich wprost, ponieważ nie stanowią materialnego prawa podatkowego.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

  - Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2025 r. poz. 111 ze zm.). Interpretacja będzie mogła pełnić funkcję ochronną, jeśli Państwa sytuacja będzie zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego lub zdarzenia przyszłego i zastosują się Państwo do interpretacji.

 - Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

  - Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację

Mają Państwo prawo do zaskarżenia tej interpretacji indywidualnej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego (…). Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t. j. Dz. U. z 2024 r. poz. 935 ze zm.; dalej jako „PPSA”).

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

   - w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

   - w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/wnioski albo /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a oraz art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej.