5. W celu sfinansowania nabycia Wierzytelności, Wnioskodawca (działający w imieniu i na rzecz masy Aktywów BK) wyemituje obligacje (senioralne oraz podporządkowane). Obie klasy obligacji będą wyemitowane na podstawie prawa angielskiego. Zabezpieczenie obligacji ustanowione na rzecz obligatariuszy będą stanowiły, w szczególności Aktywa będące własnością masy Aktywów BK Wnioskodawcy.

  6. Wnioskodawca (działający w imieniu i na rzecz masy Aktywów BK) sfinansuje nabycie Wierzytelności od Inicjatora z kwot uzyskanych z emisji obligacji.

  7. Obligacje senioralne zostaną wyemitowane na rzecz obligatariuszy będących podmiotami niepowiązanymi. Natomiast obligacje podporządkowane zostaną objęte przez Inicjatora, ze względu na unijne przepisy, które wymagają od inicjatora Sekurytyzacji (tu: Inicjatora) zachowania określonego procentu ryzyka w odniesieniu do spłaty Wierzytelności.

  8. Wnioskodawca (działający w imieniu i na rzecz masy Aktywów BK) oraz Inicjator zawarli umowę o administrowanie Wierzytelnościami, na podstawie której Inicjator - w ramach Sekurytyzacji - działa jako administrator (servicer) Wierzytelności. Na podstawie umowy o administrowanie Wierzytelnościami Inicjator w ramach Sekurytyzacji bez dodatkowego wynagrodzenia zobowiązany jest do obsługi, przyjmowania płatności i administrowania przeniesionymi Wierzytelnościami, do przyjmowania spłat Wierzytelności w imieniu Wnioskodawcy i do wykonywania wszystkich wynikających z tego obowiązków określonych w wewnętrznych procedurach Inicjatora zatwierdzonych przez Wnioskodawcę. W szczególności, w ramach Sekurytyzacji Inicjator świadczy następujące usługi:

(a) przyjmowanie wszelkich płatności dokonywanych przez pożyczkobiorców;

(b) przekazywanie Wnioskodawcy wszelkich informacji na temat postępowań sądowych, administracyjnych i innych, które dotyczą Wierzytelności;

(c) przekazywanie kwot płatności na rzecz Wnioskodawcy;

(d) prowadzenie ewidencji w odniesieniu do Wierzytelności i przygotowywanie okresowych raportów dla Wnioskodawcy;

(e) prowadzenie działań zmierzających do odzyskania kwot od pożyczkobiorców, którzy nie spłacają pożyczek w terminach;

(f) prowadzenie korespondencji z pożyczkobiorcami i przechowywanie dokumentów związanych z Wierzytelnościami;

(g) w przypadku wyznaczenia administratora zastępczego (back up servicer), współpraca z administratorem zastępczym w celu wykonywania przez niego obowiązków;

(h) utrzymywanie kopii zapasowych dokumentów związanych z Wierzytelnościami;

 (i) wsparcie audytorów Wnioskodawcy i dostarczenie im wymaganych informacji;

(j) prowadzenie ewidencji dla celów podatkowych;

  9. W określonych sytuacjach, wyznaczony administrator zastępczy przejmie obowiązki Inicjatora jako administratora Wierzytelności.

Jest możliwe, że w pewnych okolicznościach Inicjator będzie zobowiązany do odkupu Wierzytelności, które nie spełniały w momencie przeniesienia ich na rzecz Wnioskodawcy ustalonych w MDFD kryteriów kwalifikacyjnych. Zobowiązanie do odkupu wystąpi, w szczególności w sytuacji, gdy dana Wierzytelność była tzw. złym długiem lub gdy dana umowa pożyczki była nieważna. Inicjator będzie wówczas zobowiązany do zapłaty ceny za odkup Wierzytelności (równej saldzie tej Wierzytelności wraz z odsetkami i wszelkimi należnościami ubocznymi). W tym zakresie ryzyko braku spłaty Wierzytelności ponosi wyłącznie Inicjator.

Kwoty otrzymane przez Inicjatora od pożyczkobiorców tytułem spłat Wierzytelności, przekazane następnie przez Inicjatora do Wnioskodawcy zostaną wykorzystane do zapłaty głównie kosztów działania Wnioskodawcy, spłaty odsetek i opłat wynikających z obligacji oraz spłaty kwot na rzecz obligatariuszy. Jako obligatariusz obligacji podporządkowanych, Inicjator będzie uprawniony do otrzymania płatności zgodnie z ustaloną hierarchią spłat uwzględniającą: (i) spłatę odsetek naliczonych na obligacjach podporządkowanych i (ii) spłatę kapitału obligacji podporządkowanych. Każda spłata kapitału obligacji podporządkowanych będzie skutkowała zmniejszeniem salda tego kapitału. Po całkowitej spłacie kwot wynikających z obligacji podporządkowanych, dojdzie do ich wygaśnięcia.

Niniejszy wniosek odnosi się do tzw. stanu faktycznego oraz tzw. zdarzenia przyszłego, albowiem w chwili uzyskania wiążącej interpretacji może dojść do realizacji skutków podatkowych niektórych wypłat.

Pytania

  1. Czy środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach Sekurytyzacji stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku (dalej „Konwencja”) i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 1)

  2. Czy środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane przez lnicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach Sekurytyzacji nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 2)

  3. Czy środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach Sekurytyzacji nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji po stronie Inicjatora nie powstanie obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT? (pytanie oznaczone we wniosku Nr 3)

Stanowisko Zainteresowanych w sprawie

Zdaniem Wnioskodawców:

  1. Środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach Sekurytyzacji stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 Konwencji i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce.

  2. Środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach Sekurytyzacji nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce.

  3. Środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach Sekurytyzacji nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 ustawy o CIT, a w konsekwencji po stronie Inicjatora nie powstanie obowiązek płatnika, o którym mowa w art. 26 ust. 1 ustawy o CIT.

Uzasadnienie odpowiedzi na pytania 1-3 (CIT)

W myśl art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U z 2022 r. poz. 2587 ze zm., dalej: Ustawa o CIT), podatnicy, jeżeli nie mają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej siedziby lub zarządu, podlegają obowiązkowi podatkowemu tylko od dochodów, które osiągają na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.

Z przepisów art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT wynika natomiast, że określone kategorie dochodów (m.in. dywidendy, odsetki, należności licencyjne, wynagrodzenie za usługi niematerialne) podlegają opodatkowaniu w Polsce zryczałtowanym podatkiem dochodowym przy zastosowaniu odpowiedniej stawki (10%, 19% lub 20%, w zależności od rodzaju uzyskiwanego dochodu). Należy dodatkowo wskazać, że w przypadku omawianych dochodów uzyskiwanych przez nierezydentów, które opodatkowane są w sposób zryczałtowany, obowiązek zapłaty podatku realizowany jest za pośrednictwem płatnika.

Przepisy art. 20-22 ustawy o CIT stosuje się z uwzględnieniem umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzeczpospolita Polska.

W świetle art. 26 ust. 1 ustawy o CIT, osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne będące przedsiębiorcami, które dokonują wypłat należności z tytułów wymienionych w art. 21 ust. 1 oraz art. 22 ust. 1, są obowiązane jako płatnicy pobierać, z zastrzeżeniem ust. 2, 2b, 2d i 2e, w dniu dokonania wypłaty zryczałtowany podatek dochodowy od tych wypłat, z uwzględnieniem odliczeń przewidzianych w art. 22 ust. 1a-1e.

Zastosowanie stawki podatku wynikającej z właściwej umowy o unikaniu podwójnego opodatkowania albo niepobranie podatku zgodnie z taką umową jest możliwe pod warunkiem udokumentowania siedziby podatnika dla celów podatkowych uzyskanym od podatnika certyfikatem rezydencji. Przy weryfikacji warunków zastosowania stawki podatku innej niż określona w art. 21 ust. 1 lub art. 22 ust. 1, zwolnienia lub warunków niepobrania podatku, wynikających z przepisów szczególnych lub umów o unikaniu podwójnego opodatkowania, płatnik jest obowiązany do dochowania należytej staranności.

Przy ocenie dochowania należytej staranności uwzględnia się charakter, skalę działalności prowadzonej przez płatnika oraz powiązania w rozumieniu art. 11a ust. 1 pkt 5 płatnika z podatnikiem.

W celu określenia, czy dochody będące przedmiotem niniejszego wniosku należy opodatkować w państwie rezydencji Inicjatora (tj. w Polsce) czy państwie rezydencji Wnioskodawcy (tj. w Luksemburgu), konieczne jest sięgnięcie do Konwencji.

Podstawowym przepisem Konwencji, dotyczącym zasad opodatkowania zysków przedsiębiorstw jest art. 7.

Zgodnie z art. 7 ust. 1 Konwencji między Rzecząpospolitą Polską a Wielkim Księstwem Luksemburga w sprawie unikania podwójnego opodatkowania i zapobiegania uchylaniu się od opodatkowania w zakresie podatków od dochodu i majątku, sporządzonej w  Luksemburgu 14 czerwca 1995 r. (t. j. Dz. U. z 1996 r. nr 110, poz. 527), zyski przedsiębiorstwa Umawiającego się Państwa podlegają opodatkowaniu tylko w tym Państwie, chyba że przedsiębiorstwo prowadzi działalność w drugim Umawiającym się Państwie przez położony tam zakład. Jeżeli przedsiębiorstwo wykonuje działalność w ten sposób, to zyski przedsiębiorstwa mogą być opodatkowane w drugim Państwie, jednak tylko w takiej mierze, w jakiej mogą być przypisane temu zakładowi.

Jak wskazano w opisie stanu faktycznego, Wnioskodawca nie będzie posiadać zakładu w Polsce, przez co art. 7 ust. 1 zd. 2 Konwencji nie znajdzie zastosowania.

Zgodnie z art. 7 ust. 7 Konwencji, jeżeli w zyskach mieszczą się dochody, które zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach niniejszej konwencji, postanowienia tych innych artykułów nie będą naruszane przez postanowienia tego artykułu. Przepis ten oznacza, że jeżeli dochody zostały odrębnie uregulowane w innych artykułach tej konwencji, postanowienia tych innych artykułów mają pierwszeństwo przed zastosowaniem zasad opodatkowania przewidzianych w art. 7.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że zyski podmiotu będącego rezydentem podatkowym w Luksemburgu i nieposiadającego zakładu na terytorium Polski mogą podlegać opodatkowaniu w Polsce (w tym opodatkowaniu podatkiem pobieranym u źródła) jedynie wówczas, gdy zyski te stanowią jeden ze specyficznie wskazanych w Konwencji typów dochodów, które mogą podlegać opodatkowaniu w Polsce (np. odsetki, dywidendy, czy należności licencyjne).

W ocenie Zainteresowanych, analizowane płatności nie będą stanowiły wypłaty odsetek, o których mowa w art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz art. 11 ust. 5 Konwencji.

Ustawa o CIT nie definiuje pojęcia odsetek. Zarówno w doktrynie jak i praktyce stosowania prawa podatkowego odsetki traktowane są jako element wynagrodzenia z tytułu korzystania przez dłużnika z kapitałów (w różnorakich formach) wierzyciela, zob. np.: P. Małecki, M. Mazurkiewicz [w:] P. Małecki, M. Mazurkiewicz, CIT. Podatki i rachunkowość. Komentarz. Tom II. Art. 15-42, wyd. XIII, Warszawa 2022, art. 21.: „Przez odsetki należy rozumieć wynagrodzenie za korzystanie z pieniędzy lub innych rzeczy oznaczonych tylko rodzajowo, jeżeli zostaje ono ustalone według pewnej stopy procentowej, czyli w stosunku do wartości sumy, od której odsetki są pobierane, i w stosunku do czasu użycia tej sumy. Ustawowym tytułem do pobierania odsetek jest m.in. przepis art. 481 k.c., przewidujący obowiązek naliczenia odsetek w razie uchybienia przez dłużnika terminowi świadczenia pieniężnego. Wówczas odsetki należą się za samo opóźnienie, niezależnie od tego, czy dłużnik popadł w zwłokę, oraz bez potrzeby wykazywania przez wierzyciela, iż z tytułu zwłoki poniósł jakąkolwiek szkodę. Odsetki występujące w obrocie gospodarczym mogą stanowić również wynagrodzenie za kredyt (pożyczkę), ustalane jako umowne oprocentowanie z tytułu udzielanych kredytów i pożyczek przez jednostki organizacyjne uprawnione na podstawie odrębnych ustaw regulujących zasady ich funkcjonowania do świadczenia tych usług finansowych. Z drugiej strony u przedsiębiorców wymienione odsetki stanowią cenę kredytu lub pożyczki bądź zysk od oszczędności (depozytów) złożonych w wymienionych jednostkach organizacyjnych”.

W sposób analogiczny definiuje pojęcie odsetek Komentarz do Modelu Konwencji OECD w sprawie podatku od dochodu i majątku („Komentarz OECD”). Posiłkowe odwołanie się do Komentarza OECD jest w tym przypadku zasadne z uwagi na wyżej wskazany brak samodzielnej definicji odsetek w Ustawie o CIT, jak również fakt, iż Modelowa Konwencja OECD stanowiła wzór dla większości bilateralnych umów o unikaniu podwójnego opodatkowania zawartych przez Polskę, które to umowy także zawierają regulacje dotyczące opodatkowania odsetek podatkiem u źródła.

W Komentarzu OECD podkreśla się, iż odsetki stanowią wynagrodzenie za korzystanie z cudzego kapitału, zatem warunkiem koniecznym do zakwalifikowania określonej płatności do kategorii odsetek jest istnienie długu pieniężnego pomiędzy podmiotem dokonującym płatności a jej odbiorcą.

W świetle Konwencji, zgodnie z art. 11 ust. 5 przez „odsetki” należy rozumieć dochody z wszelkiego rodzaju roszczeń wynikających z długów, zarówno zabezpieczonych, jak i nie zabezpieczonych prawem zastawu hipotecznego lub prawem udziału w zyskach dłużnika, a w szczególności dochody z pożyczek publicznych oraz dochody z obligacji lub skryptów dłużnych, włącznie z premiami i nagrodami mającymi związek z takimi skryptami dłużnymi, obligacjami lub pożyczkami. Opłaty karne z tytułu opóźnionej zapłaty nie będą uważane w rozumieniu niniejszego artykułu za odsetki.

Stwierdzić więc należy, że płatności dokonywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy nie mają charakteru odsetkowego, gdyż nie stanowią dochodu Wnioskodawcy z pożyczonych pieniędzy lub korzystania z cudzego kapitału w jakiejkolwiek innej formie, a pomiędzy stronami brak jest stosunku dłużnego, z którego wywodzić można by obowiązek zapłaty odsetek. Inicjator w ramach Sekurytyzacji i obsługi Wierzytelności jedynie przekazuje na rzecz Wnioskodawcy spłaty kwot Wierzytelności oraz należności uboczne w stosunku do Wierzytelności. Tym samym płatności dokonywane przez Inicjatora do Wnioskodawcy nie stanowią dochodu Wnioskodawcy z udostępnionych Inicjatorowi środków pieniężnych – w analizowanym stanie faktycznym Inicjator nie jest dłużnikiem Wnioskodawcy z tytułu długu, od którego takie odsetki mogłyby być naliczane.

Zdaniem Zainteresowanych, analizowane wypłaty kwot pochodzących ze spłaty Wierzytelności nie będą stanowić także: i) należności licencyjnych w świetle art. 21 ust. 1 pkt 1 ustawy o CIT oraz art. 12 umowy Konwencji, ani ii) dywidend czy innego rodzaju dochodów (przychodów) z tytułu udziału w zyskach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd w Polsce, o których mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o CIT oraz art. 10 Konwencji - gdyż natura przedmiotowych płatności jest całkowicie odmienna.

Jak bowiem wskazano w opisie stanu faktycznego, Inicjator na podstawie Umowy Zbycia Aktywów przenosi Wierzytelności na rzecz Wnioskodawcy w zamian za cenę płatną przez Wnioskodawcę. Na podstawie odrębnej umowy o obsługę Wierzytelności Inicjator będzie świadczyć usługi związane z obsługą sekurytyzowanych Wierzytelności sprzedanych i należnych obecnie Wnioskodawcy, w tym przyjmowanie wszelkich płatności dokonywanych przez pożyczkobiorców Inicjatora oraz przekazywanie kwot płatności na rzecz Wnioskodawcy. Zatem dochody uzyskiwane przez Wnioskodawcę z tytułu spłat Wierzytelności stanowić będą z punktu widzenia Wnioskodawcy dochody uzyskane z tytułu działalności przedsiębiorstwa prowadzonego przez Wnioskodawcę.

Biorąc powyższe pod uwagę, w ocenie Zainteresowanych, środki przekazywane przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy w ramach świadczenia usługi obsługi Wierzytelności stanowią zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 Konwencji i w konsekwencji Wnioskodawca nie będzie miał obowiązku zapłaty podatku dochodowego w Polsce.

Powyższe stanowisko potwierdzają liczne interpretacje organów podatkowych, wydane w oparciu o porównywalne stany faktyczne i dotyczące transakcji sekurytyzacyjnych, w tym na przykład:

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 23 czerwca 2021 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.127.2021.2.KS,

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 22 lipca 2021 r., Znak: 0114-KDIP2-1.4010.193.2021.2.KW,

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 7 kwietnia 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-2.4010.63.2022.2.AK,

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 maja 2022 r., Znak: 0111- KDIB2-1.4010.127.2022.5.BJ,

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 30 września 2022 r., Znak: 0111-KDIB1-1.4010.467.2022.2.SG.

- interpretacja indywidualna Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 9 marca 2023 r., Znak: 0111-KDIB2-1.4010.24.2023.2.AS.

Biorąc pod uwagę, że w związku z przekazywaniem przez Inicjatora na rzecz Wnioskodawcy środków uzyskanych od klientów Inicjatora w ramach Sekurytyzacji nie powstanie obowiązek poboru podatku u źródła, Wnioskodawca nie będzie podatnikiem podatku dochodowego od osób prawnych z Polsce z tytułu tej transakcji.

Podsumowując środki uzyskane od klientów Inicjatora przekazywane na rzecz Wnioskodawcy w ramach Sekurytyzacji nie będą stanowiły płatności, o których mowa w art. 21 ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy o CIT, będą natomiast stanowiły zyski przedsiębiorstw w rozumieniu art. 7 Konwencji, a w konsekwencji po stronie Wnioskodawcy nie powstanie obowiązek zapłaty podatku dochodowego w Polsce, a po stronie Inicjatora nie powstanie obowiązek płatnika w związku z tymi płatnościami.

Ocena stanowiska

Stanowisko, które przedstawili Państwo we wniosku jest prawidłowe.

Odstępuję od uzasadnienia prawnego tej oceny.

Dodatkowe informacje

Informacja o zakresie rozstrzygnięcia

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym oraz zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Nadmienić należy, że w zakresie pytań oznaczonych we wniosku Nr 4, 5 i 6 wydane zostaną odrębne rozstrzygnięcia.

Pouczenie o funkcji ochronnej interpretacji

Funkcję ochronną interpretacji indywidualnych określają przepisy art. 14k-14nb ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.). Aby interpretacja mogła pełnić funkcję ochronną: Państwa sytuacja musi być zgodna (tożsama) z opisem stanu faktycznego/zdarzenia przyszłego i muszą się Państwo zastosować do interpretacji.

    Zgodnie z art. 14na § 1 Ordynacji podatkowej:

Zgodnie z art. 14na § 2 Ordynacji podatkowej:

Pouczenie o prawie do wniesienia skargi na interpretację przez Zainteresowanego, który jest stroną postępowania

S.A. (Zainteresowany będący stroną postępowania – art. 14r § 2 Ordynacji podatkowej) ma prawo wnieść skargę na tę interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego. Zasady zaskarżania interpretacji indywidualnych reguluje ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – t.j. Dz. U. z  2023 r. poz. 259 ze zm.; dalej jako „PPSA”.  

Skargę do Sądu wnosi się za pośrednictwem Dyrektora KIS (art. 54 § 1 PPSA). Skargę należy wnieść w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia interpretacji indywidualnej (art. 53 § 1 PPSA):

- w formie papierowej, w dwóch egzemplarzach (oryginał i odpis) na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Warszawska 5, 43-300 Bielsko-Biała (art. 47 § 1 PPSA), albo

- w formie dokumentu elektronicznego, w jednym egzemplarzu (bez odpisu), na adres Elektronicznej Skrzynki Podawczej Krajowej Informacji Skarbowej na platformie ePUAP: /KIS/SkrytkaESP (art. 47 § 3 i art. 54 § 1a PPSA).

Skarga na interpretację indywidualną może opierać się wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną (art. 57a PPSA).

Podstawa prawna dla wydania interpretacji

Podstawą prawną dla wydania tej interpretacji jest art. 13 § 2a, art. 14b § 1 oraz art. 14r § 3 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 2651 ze zm.).

Podstawą prawną dla odstąpienia od uzasadnienia interpretacji jest art. 14c § 1 w zw. z art. 14r §5 Ordynacji podatkowej.