Interpretacja indywidualna z dnia 23.07.2018, sygn. 0111-KDIB2-3.4010.166.2018.1.APA, Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej

Temat interpretacji

ustalenie czy wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i pogłębiania wiedzy merytorycznej stanowi koszt uzyskania przychodu

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 800 ze zm.), Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z 26 czerwca 2018 r. (data wpływu 28 czerwca 2018 r.), o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i pogłębiania wiedzy merytorycznej stanowi koszt uzyskania przychodu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 28 czerwca 2018 r. wpłynął do Organu wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych, w zakresie ustalenia czy wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i pogłębiania wiedzy merytorycznej stanowi koszt uzyskania przychodu.

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe:

Wnioskodawca Spółka z o.o. (dalej: Spółka) w celu poprawy efektywności swoich działań pragnie stosować rożne formy rozwoju zawodowego własnych pracowników. Jedną z podstawowych form będzie szkolenie pracowników poprzez ich udział w różnego rodzaju szkoleniach, kursach, warsztatach, studiach podyplomowych, konferencjach związanych z uzupełnianiem wiedzy merytorycznej i podnoszeniem ich kwalifikacji zawodowych w związku z wykonywaną pracą. W tym zakresie Spółka zamierza kierować swoich pracowników na szkolenia, kursy, warsztaty, studia podyplomowe, konferencje, za które będzie ponosić ich pełny koszt. Udział w wymienionych formach kształcenia oraz zdobywania wiedzy jest konieczny z punktu widzenia wykonywanych obowiązków zawodowych pracownika na danym stanowisku i ściśle wiąże się z rodzajem wykonywanej przez danego pracownika pracy. Pracownik zobowiązany będzie do uzyskania zgody pracodawcy na udział w szkoleniu (lub innej formie zdobywania wiedzy), która to zgoda będzie jednoznacznie traktowana przez Spółkę z poleceniem służbowym odbycia przez pracownika danej formy doskonalenia zawodowego. Ponadto Spółka będzie również zawierała z pracownikiem stosowne umowy dotyczące podnoszenia kwalifikacji zawodowych, w których zawarte będą wzajemne prawa i obowiązki związane ze skierowaniem danego pracownika na daną formę podnoszenia przez niego kwalifikacji zawodowych zgodnie z odrębnymi przepisami zawartymi w ustawie z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 917 ze zm.).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie:

Czy wartość świadczeń ponoszonych przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i pogłębianie wiedzy merytorycznej pracowników w związku z wykonywanymi przez nich obowiązkami i czynnościami służbowymi, w tym wynagrodzeń wypłacanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z całości lub części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe, stanowi koszt uzyskania przychodów dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych?

Zdaniem Wnioskodawcy, wartość świadczenia ponoszonego przez pracodawcę na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i pogłębianie wiedzy merytorycznej pracowników w związku z wykonywanymi przez nich obowiązkami i czynnościami służbowymi, w tym wynagrodzeń wypłacanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z całości lub części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe, będzie stanowić dla Spółki koszt uzyskania przychodów dla potrzeb podatku dochodowego od osób prawnych.

Zasady kwalifikowania wydatków do kosztów uzyskania przychodów określają przepisy art. 15 i 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U z 2018 r., poz 1036 ze zm.). Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu, każdorazowy wydatek poniesiony przez Spółkę powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać celowość wydatku, tj. istnienie związku przyczynowego pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem lub realną szansą powstania przychodów podatkowych, bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Nie ma przy tym znaczenia, czy dany wydatek przyniósł oczekiwany skutek w postaci osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenie ich źródła. Istotne jest, czy w momencie jego ponoszenia Spółka mogła obiektywnie oceniając oczekiwać takiego efektu.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez Spółkę stanowił dla niej koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

1. został poniesiony przez Spółkę, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych Spółki,
2. jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została Spółce w jakikolwiek sposób zwrócona,
3. pozostaje w związku z prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą,
4. poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
5. został właściwie udokumentowany,
6. nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Koszty, które będą ponoszone przez Spółkę w przedstawionym zdarzeniu przyszłym, należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc m.in. dążenia do uzyskania przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie tego przychodu, albo zachowanie i zabezpieczenie źródła przychodu.

Tylko wydatek, który został poniesiony w celu (decydujący jest zamiar Spółki cel poniesienia wydatku) uzyskania przychodów, zachowania lub zabezpieczenia źródła przychodów i jednocześnie nie został wymieniony w negatywnym katalogu wydatków wyłączonych z kosztów podatkowych, może zostać zakwalifikowany do kosztów podatkowych. Zdaniem Spółki dla możliwości zaliczenia wydatku do kosztów uzyskania przychodów nie jest decydujące wystąpienie efektu w postaci określonego przychodu. Wystarczy, aby poniesiony wydatek miał lub mógł mieć wpływ na osiągane przez Spółkę przychody. Ponadto nie powinno się w każdym przypadku odnosić ponoszonych wydatków do konkretnych przychodów Spółki. Upraszczając można bowiem przyjąć, iż koszty możemy podzielić na bezpośrednie (dotyczące konkretnych przychodów Spółki) oraz pośrednie (nie są powiązane z konkretnymi przychodami, a także jeżeli zostanie wykazane, że były w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, zachowania lub zabezpieczenia jego źródła, nawet wówczas, gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty). Przykładem kosztów pośrednich są tzw. koszty pracownicze. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenie zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

Należy również przy tym zaznaczyć, że Spółka jak najbardziej dostrzega konieczność należytego udokumentowania tych wydatków.

Zgodnie z przedstawionym zdarzeniem przyszłym, Spółka zamierza w celu poprawy efektywności swoich działań stosować różne formy rozwoju zawodowego swoich pracowników.

Jedną z podstawowych form będzie szkolenie pracowników poprzez ich udział w różnego rodzaju szkoleniach, kursach, warsztatach, studiach podyplomowych, konferencjach związanych z uzupełnianiem wiedzy merytorycznej i podnoszeniem ich kwalifikacji zawodowych w związku z wykonywaną pracą. W związku z tym Spółka będzie kierować pracowników na wybrane formy kształcenia, za które będzie ponosić ich koszt. W związku ze skierowaniem pracownika na kształcenie Spółka będzie zawierała z danym pracownikiem stosowne umowy w tym zakresie.

Co istotne, udział pracowników w danych formach zdobywania wiedzy jest niezbędny z punktu widzenia obowiązków zawodowych pracownika na danym stanowisku i wiązać się będzie ściśle z rodzajem wykonywanej przez danego pracownika pracy.

Spółka analizując potencjalne wydatki, jakie będzie ponosić na podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników w związku z wykonywaną przez nich pracą na danym stanowisku, w tym wynagrodzeń wypłacanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z całości lub części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe, jak również wydatki pośrednio związane ze szkoleniem takie jak: zwrot kosztów przejazdu pracowników na szkolenie, koszty wyżywienia, noclegu, uważa, że przedmiotowe wydatki spełniają przesłankę celowości ich poniesienia, wynikającą z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wskazać należy, iż szkolenia mają na celu podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników i pogłębianie ich wiedzy merytorycznej, a przez to podniesienie jakości świadczonej przez nich pracy.

Jednocześnie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują w art. 16 wyłączeń przy zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracodawcy związanych z kształceniem pracowników.

Należy również zaznaczyć, iż ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 tejże ustawy, będzie oczywiście spoczywał na Spółce, bo to ona wywodzi ze zdarzenia skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego. Spółka będzie musiała oczywiście wykazać, że poniosła koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej oraz jego poniesienie miało lub mogło mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Pomimo, że ustawodawca w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów dla celów podatkowych (art. 16 ust. 1 ustawy), nie wymienia wydatków dotyczących szkoleń dla pracowników, należy mieć na względzie, że podstawowym warunkiem zakwalifikowania tego typu wydatków do kosztów podatkowych jest ich związek z prowadzoną przez pracodawcę działalnością gospodarczą oraz uzyskiwanym z tej działalności przychodem.

Spółka jest zdania, że wydatek na kształcenie pracownika powinien uwzględniać możliwość efektywnego wykorzystania zdobytej wiedzy w kontekście charakteru jej działalności. Przy czym nie jest konieczne, aby zakres działalności pokrywał się z zakresem kształcenia pracownika. Jeżeli zatem wydatek poniesiony na kształcenie pracownika jest racjonalny i uzasadniony z punktu widzenia ewentualnych korzyści jakie może osiągnąć z tego tytułu pracodawca, wydatek taki może zostać zaliczony do kosztów uzyskania przychodów.

W czasach, kiedy przedsiębiorcy borykają się z coraz większymi trudnościami pozyskania wykwalifikowanych pracowników wykonujących określone zadania w ramach swoich obowiązków służbowych w strukturach przedsiębiorstwa, podnoszenie kwalifikacji zawodowych obecnie posiadanej kadry może stanowić istotny czynnik motywacyjny dla danego pracownika. Spółka jest zdania, że motywowanie nie jest tylko celem samym w sobie, ale przede wszystkim metodą na realizację celów, czyli na przykład uzyskanie większej wydajności i mocniejszego zaangażowania pracowników w powierzone obowiązki.

Spółka kierując pracowników na konkretne formy podnoszenia ich kwalifikacji zawodowych zamierza pozytywnie wpływać na nich, wskazując, że jako pracodawca dba o ich rozwój zawodowy związany z ich stanowiskiem pracy, a przez to będzie zwiększać efektywność ich pracy. W takim przypadku również można przyjąć, iż pomiędzy prowadzoną przez Spółkę działalnością gospodarczą oraz wydatkami ponoszonymi, nawet w sposób pośredni, na lepszą, bardziej wydajną pracę pracowników, a przez to na zwiększenie przychodów przez nią osiąganych, istnieją określone związki.

Reasumując, w oparciu o przywołane przepisy prawa, Spółka jest zdania, ze wydatki na podnoszenie kwalifikacji zawodowych i pogłębianie wiedzy merytorycznej pracowników w związku z wykonywanymi przez nich obowiązkami i czynnościami służbowymi, w tym wynagrodzeń wypłacanych za czas urlopu szkoleniowego oraz za czas zwolnień z całości lub części dnia pracy, przysługujących pracownikom podejmującym naukę lub podnoszącym kwalifikacje zawodowe, Spółka będzie mogła zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1036 ze zm.). Podnoszenie kwalifikacji zawodowych pracowników bez wątpienia ma wpływ na osiąganie przez Spółkę przychodów i powinno być zakwalifikowane jako koszt uzyskania przychodu, choć taki wydatek trudno wiązać z konkretnym przychodem. Będzie to koszt ogólny działalności Spółki, podobnie jak płace pracowników i inne tego typu koszty funkcjonowania przedsiębiorstwa.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1036 ze zm., dalej ustawa CIT), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów ze źródła przychodów lub w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. W myśl tego przepisu, wszystkie poniesione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami (poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie, zwiększenie, zachowanie lub zabezpieczenie tego przychodu).

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 16 ust. 1 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, iż wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 16 ust. 1 ustawy CIT, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiągniętymi przychodami, w tym służą zachowaniu albo zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów. W szczególności zaś wydatki poniesione w celu uzyskania przychodu (zachowania, zabezpieczenia źródła przychodu), względnie w celu uniknięcia ryzyka wystąpienia strat, bądź znacznego zmniejszenia uzyskiwanych dotąd dochodów.

Zatem, do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT), pod warunkiem, że dokona oceny pod kątem celowości i wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki, związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Wyrażenie w celu osiągnięcia przychodu zawarte we wskazanym art. 15 ust. 1 ustawy CIT, oznacza, że nie wszystkie wydatki ponoszone przez podatnika w związku z prowadzoną działalnością, podlegają odliczeniu od podstawy opodatkowania. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem, a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie tego przychodu, zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Zauważyć należy, że przez sformułowanie w celu należy rozumieć dążenie do osiągnięcia jakiegoś stanu rzeczy (przychodu), a dążenie podatnika ma przymiot celowości. Zatem, możliwość kwalifikowania konkretnego wydatku jako kosztu uzyskania przychodu, uzależniona jest od rzetelnej i całościowej oceny tego, czy w świetle wszystkich występujących w sprawie okoliczności, przy zachowaniu należytej staranności, podatnik w momencie dokonywania wydatku mógł i powinien przewidzieć, że wydatek ten przyczyni się do powstania, zachowania lub zabezpieczenia przychodu.

Uznanie danego wydatku za koszt uzyskania przychodów jest możliwe tylko wtedy, gdy z prawidłowo i rzetelnie udokumentowanych zdarzeń wynika ponad wszelką wątpliwość, że jest to wydatek celowy i racjonalnie uzasadniony. Zatem to podatnik zobowiązany jest wykazać, że wydatki na rzecz pracowników pozostają w związku z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą i z uzyskiwanymi przez niego przychodami, a jednocześnie wydatki te nie mogą znajdować się w katalogu wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy CIT.

Kosztami podatkowymi mogą być co do zasady tzw. koszty pracownicze, jednak tylko te, które wykazują związek z uzyskanym przychodem lub zachowaniem (zabezpieczeniem) źródła przychodów. Koszty te obejmują przede wszystkim wynagrodzenia zasadnicze, wszelkiego rodzaju nagrody, premie i diety oraz wydatki związane z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych pracowników.

W tym miejscu należy nadmienić, że zgodnie z art. 17 i art. 94 pkt 6 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 917 ze zm.), pracodawca obowiązany jest ułatwiać pracownikom podnoszenie kwalifikacji zawodowych.

Wskazane regulacje prawne oznaczają ogólną powinność pracodawcy sprzyjania staraniom własnym pracownika o zdobycie kwalifikacji przydatnych lub niezbędnych do należytego wykonywania aktualnej lub przyszłej pracy.

Dodatkowo, przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie przewidują w art. 16 wyłączeń przy zaliczaniu do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracodawcy związanych z kształceniem pracowników.

Zatem, pracodawca finansujący pracownikowi koszty udziału w różnego rodzaju formach kształcenia i dokształcania może wydatki te zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów jako koszt działalności firmy jednakże pod warunkiem, że podnoszenie kwalifikacji pracowników ma związek z osiąganymi przychodami (wpływa na efekty prowadzonej działalności gospodarczej podatnika) oraz z charakterem wykonywanej przez pracownika pracy.

Reasumując, przedmiotowe wydatki ponoszone przez Spółkę, mające związek z podnoszeniem kwalifikacji zawodowych i pogłębianie wiedzy merytorycznej pracowników w związku z wykonywanymi przez nich obowiązkami i czynnościami służbowymi, będą stanowić koszt uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo należy dodać, że aby zaliczyć przedmiotowe wydatki związane ze szkoleniami pracowników do kosztów uzyskania przychodów, należy pamiętać o ich właściwym udokumentowaniu, bowiem ciężar co do prawidłowego udokumentowania wydatku, jak i wykazania związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu spoczywa na Podatniku, bo to on wywodzi ze zdarzenia skutki prawne w postaci zmniejszenia zobowiązania podatkowego. Podatnik musi wykazać, że poniósł koszt celowy i zasadny z punktu widzenia prowadzonej przez siebie działalności gospodarczej i pozostający w związku z przychodem.

Zatem, stanowisko Wnioskodawcy, należy uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Interpretacja indywidualna wywołuje skutki prawnopodatkowe tylko wtedy, gdy rzeczywisty stan faktyczny sprawy będącej przedmiotem interpretacji pokrywał się będzie z opisem zdarzenia przyszłego podanym przez Wnioskodawcę w złożonym wniosku. W związku z powyższym, w przypadku zmiany któregokolwiek elementu przedstawionego we wniosku opisu sprawy, udzielona odpowiedź traci swoją aktualność.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k-14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, ul. Staromłyńska Nr 10, 70-561 Szczecin, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

Stanowisko

prawidłowe

Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej