Temat interpretacji
Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi na podstawie art. 14a § 1 i 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) po rozpatrzeniu wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie określenia indywidualnej stawki amortyzacyjnej dla środka trwałego użytkowanego na podstawie umowy leasingu finansowego w oparciu o art. 16j ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.)uznaje za prawidłowe stanowisko przedstawione we wniosku.
Pismem z dnia 29.08.2006 r. (data wpływu 30.08.2006 r.) Spółka wystąpiła z pytaniem: czy jako korzystająca z leasingu finansowego, którego przedmiotem jest budynek używany, można ustalić indywidualną stawkę amortyzacji na okres nie krótszy niż 10 lat, zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 przy zachowaniu warunku określonego w art. 16j ust. 3 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z dnia 15 lutego 1992 r.? Z treści wniosku wynika, że Spółka zawarła w 2006 r. umowę leasingu finansowego, której przedmiotem jest budynek wybudowany w latach osiemdziesiątych XX wieku. Umowa zawarta została na okres 120 miesięcy, tj. 10 lat. i zawiera postanowienie, zgodnie z którym odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy dokonuje korzystający. Jednostka stoi na stanowisku, iż będący przedmiotem umowy leasingu budynek może być amortyzowany z zastosowaniem indywidualnie określonych stawek amortyzacyjnych według stawki 10 % w skali roku.
Naczelnik Łódzkiego Urzędu Skarbowego w Łodzi informuje, że zasady amortyzacji regulują przepisy art. 16a - 16i ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Dokonując odpisów amortyzacyjnych od wartości początkowej przedmiotu leasingu finansowego stosuje się te same przepisy dotyczące amortyzacji jak dla własnych środków trwałych lub wartości niematerialnych i prawnych. Korzystający, który zgodnie z postanowieniem zawartej umowy leasingu dokonuje odpisów amortyzacyjnych w podstawowym okresie umowy może zastosować metodę amortyzacji, która jest przewidziana w ww. ustawie dla danego rodzaju środka trwałego.
Stosownie do art. 16ł ust. 4 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych, przekazanych
do używania na podstawie umów leasingu innych niż wymienione w art. 16ł ust. 1, dokonują odpowiednio finansujący lub korzystający na zasadach określonych w art. 16h - 16k i art. 16m, z uwzględnieniem przepisów rozdziału 4a.Zgodnie z art. 16j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy podatnicy, z zastrzeżeniem art. 16l, mogą indywidualnie ustalić stawki amortyzacyjne dla używanych lub ulepszonych środków trwałych, po raz pierwszy wprowadzonych do ewidencji danego podatnika, z tym że okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat dla budynków (lokali) i budowli, z wyjątkiem budynków wymienionych w rodzajach 103 i 109 Klasyfikacji, trwale związanych z gruntem, kiosków towarowych o kubaturze poniżej 500 m3, domków kempingowych oraz budynków zastępczych, dla których okres ten nie może być krótszy niż 36 miesięcy,Stosownie do art. 16j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy środki trwałe, o których mowa w ust. 1 pkt 3, uznaje się za używane, jeżeli podatnik wykaże, że przed ich nabyciem były wykorzystywane co najmniej
przez okres 60 miesięcy. W przedstawionym przez Wnioskodawcę stanie faktycznym w oparciu o art. 16j ust. 1 pkt 3 ww. ustawy prawidłowe jest zastosowanie indywidualnej stawki amortyzacyjnej w wysokości 10 % dla budynku, z którego Spółka (na podstawie umowy leasingu finansowego) korzystać będzie przez okres 10 lat. Jednak na podatniku zgodnie z art. 16j ust. 3 pkt 1 ww. ustawy ciąży obowiązek wykazania, że budynek ten był używany przez okres co najmniej 5 lat.
Uznając stanowisko podatnika za prawidłowe tutejszy organ podatkowy postanowił jak w sentencji.
Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania postanowienia. Interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe organy podatkowe i organy kontroli skarbowej - do czasu jej zmiany lub uchylenia na podstawie art. 14b § 1 i 2 Ordynacji podatkowej.