Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 16.08.2006, sygn. II/423-9/06, Urząd Skarbowy w Zgierzu

Temat interpretacji

W dniu 25 maja 2006r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego wpłynął wniosek Towarzystwa Budownictwa Społecznego o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu stosowania prawa podatkowego w zakresie:

- czy w celu określenia przychodów i kosztów dla celów podatku dochodowego od osób prawnych należy stosować zasady określone w ustawie o rachunkowości, tj. art. 34a, art. 34b, art. 34c, czy też stosować wyłącznie przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z pominięciem wymienionych przepisów ustawy o rachunkowości.

Naczelnik Urzędu Skarbowego w Zgierzu udziela interpretacji przepisów prawa podatkowego w sprawie, w której nie toczy się postępowanie podatkowe.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy.

Dla osób prawnych zasady prowadzenia tej ewidencji zostały określone w ustawie z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002r. Nr 76, poz. 695 ze zm.).

Zapisy w księgach rachunkowych, dokonywane zgodnie z przepisami ustawy o rachunkowości, mają stworzyć możliwość ustalenia wysokości dochodu lub straty. Pomiędzy prawem podatkowym a bilansowym występują jednak różnice, które nie pozwalają na bezpośrednie zastosowanie wyników finansowych do ustalenia kwot związanych z obliczaniem podatku. Wobec powyższego wysokość dochodu lub straty, podstawy opodatkowania podatnicy zobowiązani są ustalić na podstawie przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15.02.1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Przepisy wyżej powołanej ustawy nie regulują w sposób szczególny opodatkowania działalności w zakresie budownictwa mieszkaniowego polegającego na sprzedaży wybudowanych lokali mieszkalnych dla ludności.

Przepisy wyżej powołanej ustawy nie regulują w sposób szczególny opodatkowania działalności w zakresie budownictwa mieszkaniowego polegającego na sprzedaży wybudowanych lokali mieszkalnych dla ludności.

Koszty uzyskania przychodów są potrącalne tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj.są potrącalne także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącalne w roku, w którym zostały poniesione.

Przepisy ustawy o rachunkowości nie mają charakteru podatkotwórczego. Zapisy dokonywane w księgach handlowych nie mogą tworzyć ani też modyfikować obowiązku podatkowego, gdyż obowiązek ten wynikać może wyłącznie z przepisów materialnego prawa podatkowego.

Zdaniem tutejszego organu podatkowego zapytanie podatnika odnośnie niestosowania art. 34a, art. 34b, art. 34c ustawy o rachunkowości dla ustalenia przychodów i kosztów związanych z budową i sprzedażą domów jednorodzinnych wraz z garażem i wydzieloną działką gruntu dotyczy zagadnień z zakresu zasad w/w ustawy, do wykładni których organ podatkowy nie jest właściwy rzeczowo, gdyż przepisy ustawy o rachunkowości nie należą do kategorii przepisów prawa podatkowego.

Biorąc pod uwagę powołane wyżej przepisy oraz stan faktyczny przedstawiony we wniosku Spółki, Naczelnik Urzędu Skarbowego w Zgierzu nie podziela stanowiska w sprawie i uznaje je - za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Stosownie do przepisu art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja, o której mowa w art. 14a § 1, nie jest wiążąca dla podatnika, płatnika lub inkasenta. Jeżeli jednak zastosuje się do tej interpretacji, organ nie może wydać decyzji określającej lub ustalającej zobowiązanie podatkowe bez zmiany albo uchylenia postanowienia, o którym mowa w art. 14a § 4, jeżeli taka decyzja byłaby niezgodna z interpretacją zawartą w tym postanowieniu. Interpretacja jest wiążąca dla organów podatkowych i organów kontroli skarbowej właściwych dla wnioskodawcy i może zostać zmieniona albo uchylona wyłącznie w drodze decyzji, w trybie określonym w § 5 art. 14b.