Postanowienie w sprawie interpretacji prawa podatkowego z dnia 25.03.2005, sygn. PDIII 423/1/39/05, Urząd Skarbowy w Jeleniej Górze

Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60), Naczelnik Urzędu Skarbowego w Jeleniej Górze stwierdza, że stanowisko Spółki z o. o. z/s w Jeleniej Górze - reprezentowanej przez zarząd Spółki - przedstawione we wniosku z dnia 09.02.2005 r. uzupełnionym pismem z dnia 11.03.2005 r. Nr DE/EF/VG/995/2005 o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej uznania za koszty związane z prowadzoną działalnością gospodarczą wydatków na zakup drobnych elementów dekoracyjnych do siedziby firmy jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 10.02.2005 r. do Naczelnika Urzędu Skarbowego w Jeleniej Górze wpłynął wniosek Spółki z o. o. z/s w Jeleniej Górze o udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego.

Jak stanowi art. 14a § 1 ustawy Ordynacja podatkowa stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym. W myśl art. 14 a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Stan faktyczny oraz stanowisko przedstawione przez wnioskodawcę w opisywanej sprawie.Spółka z o. o. zakupiła drobne elementy dekoracyjne do siedziby takie jak : choinkę, bombki, serwetki, które zdaniem Spółki powinny być zaliczone do kosztów działalności.

Ocena prawna stanowiska pytającego z przytoczeniem przepisów prawa.

Zapytanie podatnika dotyczy zaliczania do kosztów prowadzonej działalności gospodarczej wydatków, które służą prawidłowemu funkcjonowaniu Spółki, a których jej zdaniem nie można zaliczyć do kosztów reprezentacji i reklamy. Zgodnie z treścią art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Przytoczony powyżej przepis ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uprawnia podatników do zaliczania w ciężar kosztów uzyskania przychodów wydatków, które zostały poniesione w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą, jeżeli pomiędzy tymi wydatkami a osiągniętymi przychodami zachodzi określony związek przyczynowo-skutkowy, tj. poniesienie wydatków musi mieć wpływ na możliwość powstania lub zwiększenia przychodów. Oznacza to, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Wydatki ponoszone przez podatnika muszą być więc celowe, to znaczy muszą być ponoszone dla uzyskania zwiększenia przychodów podatkowych.

Adresatami normy prawnej, zawartej w art. 15 ust. 1 są podatnicy. Na nich więc spoczywa ciężar udowodnienia, że wydatki stanowią koszty uzyskania przychodu. Muszą oni wykazać, że w momencie podejmowania decyzji o obciążeniu kosztów podatkowych przedmiotowym wydatkiem, mogli obiektywnie zakładać, iż wpłynie on na osiągnięcie przychodów podatkowych. Wydatki te, nie mogą być wskazane w określonym w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej katalogu wydatków i odpisów amortyzacyjnych nie stanowiących kosztu uzyskania przychodu. Unormowania zawarte w ustawie podatkowej wymieniają w art. 16 ust. 1 szereg wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów. Wśród nich wskazane są (punkt 28) koszty reprezentacji i reklamy w części przekraczającej 0,25% przychodów, chyba, że reklama prowadzona jest w środkach masowego przekazu lub publicznie w inny sposób.

Reprezentacja to działanie polegające na kontaktach oficjalnych i handlowych z innymi podmiotami gospodarczymi, związane w szczególności z przyjmowaniem i utrzymywaniem delegacji lub kontrahentów, uczestnictwem w przyjęciach związanych z pobytem tych podmiotów i inne (Brzeziński B, Kalinowski M., Podatek dochodowy od osób prawnych. Komentarz, C.H.Beck, Warszawa 1997 r. str. 159). Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 6.05.1998 r. (sygn. akt S.A./Sz 1412/97, niepubl.) stwierdził, że reprezentacja nie musi odnosić się do okazałości, wystawności, a odnosi się do dobrego reprezentowania firmy, które może polegać na odpowiednim ubiorze pracowników, wystroju firmy, jego logo, tablicach informacyjnych, sposobie podejmowania interesantów. Kosztami reprezentacji są w szczególności:

- wszelkie koszty związane z przyjmowaniem i utrzymaniem delegacji i kontrahentów zagranicznych, jak też koszty uczestnictwa gospodarzy w przyjęciach i imprezach organizowanych na rzecz tych delegacji lub kontrahentów, w tym przykładowo koszt hoteli, przejazdów, przyjęcia, a także kieszonkowe dla gości i podejmujących ich osób,

- koszty poczęstunków gości danego podmiotu gospodarczego, uczestników konferencji czy członków władz statutowych podmiotów gospodarczych, przyjęć i posiedzeń (w tym catering), koszty poczęstunku z okazji świąt branżowych, państwowych, wręczania nagród i odznaczeń,

- koszty imprez artystycznych organizowanych z okazji uroczystości, zakupy kwiatów do dekoracji pomieszczeń i do wręczania ich określonym osobom (delegacjom).

Reklama to rozpowszechnianie informacji o towarach, ich zaletach, wartościach, miejscach i możliwościach nabycia, chwalenie kogoś, zalecanie czegoś przez prasę, radio, telewizję, środki służące temu celowi (np. plakaty, napisy, ogłoszenia itp.). Przez reklamę należy rozumieć także oddziaływanie producenta (sprzedawcy), polegające na perswazji za pomocą rysunku, plakatu, katalogu wyrobów, audycji radiowej i telewizyjnej itp. oraz na kształtowaniu opinii, gustów i preferencji klienta służące poinformowaniu go o firmie, towarze czy usłudze, wzbudzaniu zainteresowania klienta oraz nakłonieniu go do zakupu reklamowanych towarów lub korzystania z reklamowanych usług. W wyroku z dnia 12.06.1997 r. (sygn. akt I S.A./Ka 192-193/97, niepubl.), NSA uznał, że reklama to działanie mające kształtować popyt poprzez poszerzanie wiedzy przyszłych nabywców o towarach, w celu zachęcenia ich do nabycia towarów od tego, a nie od innego podmiotu gospodarczego. Reklama musi zawierać elementy wartościujące towar lub zachęcające do jego kupna. Za reklamę należy uznać wszystko, co zawiera informacje, które nie są niezbędne do zawarcia umowy.

W świetle powyższego wydatki poniesione przez jednostkę na zakup choinki, bombek, serwetek nie są wydatkami, o których stanowi przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych tj. ani kosztami reprezentacji ani reklamy. Stanowią one element dekoracyjny siedziby Spółki, zatem należy je uznać za poniesione w celu osiągnięcia przychodów na podstawie cytowanego wyżej przepisu art. 15. ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Wobec powyższego stanowisko zaprezentowane przez Spółkę w przedmiotowym wniosku jest prawidłowe.

Zgodnie z art. 14a § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, niniejsza interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę oraz stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.

Jak stanowi art. 14b § 1 i § 2 ustawy Ordynacja podatkowa, interpretacja nie jest wiążąca dla wnioskodawcy, wiąże natomiast właściwe dla wnioskodawcy organy podatkowe i organy kontroli skarbowej do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Stronie przysługuje prawo wniesienia zażalenia na niniejsze postanowienie do Dyrektora Izby Skarbowej we Wrocławiu Ośrodek Zamiejscowy w Jeleniej Górze w terminie 7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia. Zażalenie wnosi się za pośrednictwem organu podatkowego, który wydał postanowienie.

Zażalenie podlega opłacie skarbowej.