Temat interpretacji
Katalog art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wśród wydatków nie stanowiących kosztów uzyskania przychodów nie zawiera wydatków ponoszonych na rzecz pracownika z tytułu świadczeń na podnoszenie kwalifikacji zawodowych. W myśl art. 15 ust. 1 ww. ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów.
Możliwość zaliczenia konkretnego wydatku do katalogu kosztów uzyskania przychodów uzależniona jest od powiązania poniesionego wydatku z prowadzoną działalnością jednostki która zalicza ten wydatek do kosztów uzyskania przychodów, istnienia bezpośredniego lub pośredniego związku przyczynowo-skutkowego między wydatkiem a uzyskanym przychodem.
Za koszt uzyskania przychodów może być uznany jedynie taki wydatek, który związany jest z działalnością podatnika określoną w jego aktach organizacyjnych i przez niego poniesiony.
Z uwagi na przedstawiony wyżej charakter prawny kosztów uzyskania przychodów w podatku dochodowym od osób prawnych ciężar wykazania związku poniesionych wydatków z osiągniętymi przychodami spoczywa na podatniku ponieważ on czerpie z tego korzyści w postaci zmniejszenia podstawy opodatkowania.
W związku z powyższym jeżeli nowe kwalifikacje pracownika są potrzebne zakładowi i mają związek z osiągniętymi przez zakład przychodami to poniesione w tym celu wydatki mogą zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.
O możliwości zaliczenia wydatków do kosztów uzyskania przychodów decyduje nie tylko to, że podatnik faktycznie je poniósł, ale także to czy zostały one właściwie udokumentowane. Nie każdy wydatek spełniający warunki określone artykułem 15 ust. 1 i artykułem 16 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób podatkowa (Dz. U. z 1997 r. Nr 137, poz. 926 ze zm.) może zostać odliczony od przychodu przy ustalaniu dochodu podlegającego opodatkowaniu podatkiem dochodowym. Muszą one spełniać kryterium formalne, a więc zostać prawidłowo udokumentowane przez podatnika.
Przepis art. 15 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) nie określa zasad udokumentowania wydatków zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów.
Na podstawie art. 9 wyżej cytowanej ustawy na podatnika został nałożony obowiązek prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób umożliwiający ustalenie wysokości dochodu (straty) podstawy opodatkowania i należnego podatku.
Podatnik ma obowiązek sam udokumentować fakt poniesienia kosztów i wydatków w sposób nie budzący wątpliwości, ponieważ on sam uznając wydatek za koszt podatkowy odnosi korzyści ponieważ zmniejsza podstawę opodatkowania.
Konstytucja RP stanowi, że każdy jest obowiązany do ponoszenia ciężarów i świadczeń publicznych, w tym podatków określonych w ustawie. Zgodnie z konstytucyjną zasadą powszechności opodatkowania wszelkie odstępstwa od obowiązku podatkowego stanowią wyjątek. Dlatego podatnik, który na mocy przepisów ustawy podatkowej pomniejsza wysokość swojej podstawy opodatkowania i wynikającej z niej podatku, jest zobowiązany dowieść, to jest udokumentować swoje prawo do takiego postępowania.