Interpretacja indywidualna z dnia 12.01.2012, sygn. IBPBI/2/423-1254/11/MO, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach
Temat interpretacji
Czy zapłacone opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów, dotyczące lat od 2006 do 2010, w łącznej kwocie: 528.157,95 zł stanowią koszt uzyskania przychodu w roku 2011, tj. w roku ich zarachowania i zapłaty?
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 10 października 2011 r. (data wpływu do tut. BKIP 13 października 2011 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonej prawomocnym wyrokiem spornej opłaty za użytkowanie wieczyste za lata 2006-2010 jest nieprawidłowe.
UZASADNIENIE
W dniu 10 października 2011 r. wpłynął do tut. BKIP wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie określenia momentu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów zasądzonej prawomocnym wyrokiem spornej opłaty za użytkowanie wieczyste za lata 2006-2010.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:
Podstawowym rodzajem działalności gospodarczej Spółki jest wynajem własnych nieruchomości. Z tytułu posiadanych nieruchomości, Spółka obowiązana jest płacić między innymi opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów Skarbu Państwa. Od 2006 r. opłaty te znacznie wzrosły, co spowodowało spór sądowy między Spółką a Urzędem Miasta. Od roku 2006 do 2010, decyzje Urzędu Miasta nie były ujmowane w księgach rachunkowych w pełnej wysokości, a jedynie w wysokości wynikającej z poprzednich decyzji Urzędu Miasta i w takich wysokościach były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Spółka regulowała zobowiązania za lata 2006-2010 w stosunku do Urzędu Miasta z tego tytułu, w wysokości sprzed podwyższenia opłat. W dniu 30 lipca 2010 r., zapadł wyrok w sprawie dotyczącej zapłaty za prawo wieczystego użytkowania nieruchomości dotyczący 2005 r., w którym Sąd uznał, iż aktualizacja opłaty rocznej dokonana przez Prezydenta Miasta, za użytkowanie wieczyste za rok 2005 i dalej, jest uzasadniona do kwoty 109.140,45 zł. W 2010 r. ujęto w księgach rachunkowych jako rezerwę, część niezapłaconych zobowiązań. W dniu 04 marca 2011 r. Sąd Okręgowy rozpatrzył apelację Spółki od wyroku Sądu Rejonowego z dnia 30 lipca 2010 r. oddalając ją. W dniu 18 sierpnia 2011 r. Spółka otrzymała wezwanie do zapłaty wydane na podstawie klauzuli wykonalności. Wg wezwania od roku 2006 do 2011 Spółce nakazano dodatkowo uiścić po 105.631,59 zł za każdy rok razem: 633.789,54 zł. Całość zobowiązania została zapłacona w bieżącym roku.
W związku z powyższym zadano następujące pytanie:
Czy zapłacone opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów, dotyczące lat od 2006 do 2010, w łącznej kwocie: 528.157,95 zł stanowią koszt uzyskania przychodu w roku 2011, tj. w roku ich zarachowania i zapłaty...
Zdaniem Spółki, biorąc pod uwagę art. 15 ust. 4e, tj. dzień poniesienia kosztu, nie ujmowała w swoich księgach pełnych wysokości decyzji Urzędu Miasta dotyczących opłat za prawo wieczystego użytkowania z lat 2006-2010 z uwagi na trwający spór. Całość zobowiązania z tego tytułu została jednorazowo ujęta w księgach dopiero w 2011 r. i równocześnie w tym roku zapłacona. Pojęcie bezpośrednich kosztów uzyskania przychodu i kosztów innych niż koszty bezpośrednie, nie zostało przez ustawodawcę określone w postaci definicji. Spółka zaznacza, iż w jej zakładowym planie kont, nie posiada podziału na koszty bezpośrednie i pośrednie. Prowadzi księgowanie kosztów na kosztach rodzajowych (zespół 4), jak też kalkulacyjnych, przy czym jednostką kalkulacyjną jest każda nieruchomość (obiekt) będąca w jej posiadaniu. Spółka uznaje, iż koszty bezpośrednie są ściśle związane z konkretnymi przychodami, natomiast koszty pośrednie (inne niż bezpośrednie) dotyczą prowadzonej działalności gospodarczej, jednak nie mające bezpośredniego odniesienia w osiąganych przychodach, np. są to koszty, które pozwalają podatnikowi utrzymać istniejące źródło przychodów. Zdaniem Spółki, za koszty pośrednie można uznać między innymi koszty wynikające z przepisów prawa, związane z opłaceniem niektórych podatków, (w tym podatku od nieruchomości), opłaty za wieczyste użytkowanie, oraz inne, takie jak: koszty administracyjne, reklama, marketing, itp. Uznając więc, iż koszty dotyczące opłaty za wieczyste użytkowanie gruntu są kosztami innymi niż bezpośrednie, zdaniem Spółki, będą one uznane jako koszty uzyskania przychodu w dacie ich poniesienia, tj. w przedstawionym przypadku w roku 2011.
Na tle przedstawionego stanu faktycznego stwierdzam, co następuje:
Zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z przepisu tego wynika, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami, w tym służą zabezpieczeniu funkcjonowania źródła przychodów.
Ustawa przewiduje dwie kategorie kosztów:
- koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, oraz
- koszty uzyskania przychodów inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami.
Jak wynika z art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c.
Zgodnie z ugruntowanym poglądem, kosztami uzyskania przychodów bezpośrednio związanymi z przychodami są takie wydatki, których poniesienie przekłada się wprost (w sposób bezpośredni) na uzyskanie konkretnych przychodów.
Natomiast w świetle art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.
Pośrednie koszty uzyskania przychodów to takie wydatki, których nie da się przypisać wprost do określonych przychodów, ale są racjonalnie uzasadnione jako prowadzące do ich osiągnięcia. Nie pozostają one w uchwytnym związku z konkretnymi przysporzeniami podatnika - brak jest możliwości ustalenia, w jakim okresie i w jakiej wysokości powstał związany z nimi przychód.
Do tej kategorii kosztów należą m.in. opłaty za wieczyste użytkowanie gruntów wykorzystywanych na potrzeby prowadzonej działalności gospodarczej.
W myśl art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.
Z okoliczności przedstawionych we wniosku wynika, iż Spółka weszła w spór sądowy z Urzędem Miasta w związku z podniesieniem opłat za wieczyste użytkowanie gruntów. Od roku 2006 do 2010, decyzje Urzędu Miasta nie były ujmowane w księgach rachunkowych w pełnej wysokości, a jedynie w wysokości wynikającej z poprzednich decyzji Urzędu Miasta i w takich wysokościach były zaliczane do kosztów uzyskania przychodów. Następnie na podstawie prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego z dnia 04 marca 2011 r. Spółka ujęła w księgach rachunkowych tego roku i zapłaciła zasądzone koszty wyrównania opłaty z tytułu wieczystego użytkowania gruntów za lata 2006-2010 w łącznej kwocie 528.157,95 zł.
Mając na uwadze stan faktyczny przedstawiony we wniosku oraz cytowany wyżej art. 15 ust. 4e należy zauważyć, iż koszty z tytułu opłat za wieczyste użytkowanie gruntów zostały przez Spółkę poniesione w poszczególnych latach od roku 2006 do roku 2010, tj. w momencie ujmowania tych kosztów w księgach. Momentu poniesienia przedmiotowych kosztów nie zmienia fakt ujmowania ich w księgach w nieprawidłowej wysokości.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy zatem stwierdzić, iż Spółka zobowiązana jest do skorygowania niewłaściwie określonego kosztu uzyskania przychodu w dacie jego poniesienia tj. pierwotnego ujęcia w księgach rachunkowych.
Stanowisko Spółki należy zatem uznać za nieprawidłowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej, ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.
Wniosek ORD-IN
Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach