Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 12.09.2007r (data wpływu 24.09.2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na posiłki dla pracowników - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 24.09.2007r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na posiłki dla pracowników.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe.

Spółka zamierza dokonać zmiany obowiązującego regulaminu pracy w zakresie obowiązków pracodawcy wobec pracowników odnośnie bezpieczeństwa i higieny pracy poprzez dodanie postanowień odnoszących się do przyznania pracownikowi Oddziału Spółki tzw. prawa do posiłku. Pracodawca zamierza zagwarantować pracownikom, każdego dnia pracy, w stołówce znajdującej się na terenie Zakładu posiłku o wartości nie przekraczającej 8,30zł bez żądania z tego tytułu ekwiwalentu pieniężnego. Uprawnionym do otrzymania posiłku jest każdy pracownik Oddziału Spółki, który spełnia łącznie warunki:

1. najpóźniej dzień wcześniej zgłosi chęć skorzystania z prawa do posiłku osobie upoważnionej do prowadzenia ewidencji pracowników korzystających z prawa do posiłku,
2. potwierdzi fakt odbioru osobie prowadzącej ewidencję pracowników korzystających z prawa do posiłku.

Realizacja obowiązków pracodawcy w zakresie prawa pracowników do posiłku będzie dokonywana poprzez posiłki wydawane pracownikom w stołówce znajdującej się na terenie Oddziału przez podmiot, z którym zawarta zostanie umowa w tym zakresie oraz poprzez wydawanie pracownikom kuponów uprawniających do otrzymania posiłku o wartości nie przekraczającej 8,30 zł.

W związku z powyższym powstaje pytanie:

Czy wydatki ponoszone przez Spółkę na posiłki oraz kupony uprawniające pracowników do uzyskania posiłku stanowią koszt uzyskania przychodów?

Zdaniem wnioskodawcy, wartość posiłków i odpowiednio kuponów uprawniających do ich uzyskania będzie stanowiła koszty uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W uzasadnieniu wnioskodawca wskazał przykłady orzeczeń sądowych, w myśl których regulamin pracy jako akt normatywny może określać obowiązki pracodawcy z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy w sposób odmienny niż to przewidują przepisy kodeksu pracy, innych ustaw i wydanych na ich podstawie aktów wykonawczych, byleby nie pogarszał sytuacji pracownika. Bezspornym jest, że dokonanie zmian regulaminu pracy, będzie korzystne dla jej pracowników, bowiem na ich mocy każdy pracownik, a nie tylko pracownicy uprawnieni na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów - uzyska prawo do otrzymania w każdym dniu pracy posiłku. Powyższe uzasadnia stanowisko, że wydatki ponoszone przez Spółkę w celu wykonania obowiązków z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy wobec jej pracowników służą osiągnięciu przychodów przez Spółkę i w myśl art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowią koszt Spółki.

Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje:

Art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000r., Nr 54, poz.654 z późn. zm.), za koszty uzyskania przychodów uznaje koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem, aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, winien pozostawać w związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą Podatnika oraz nie może zostać wymieniony w art. 16 ust. 1 ustawy, jako wydatek niestanowiący kosztów uzyskania przychodów. W związku z powyższą definicją do kosztów uzyskania przychodów można również zaliczyć wydatki zarówno bezpośrednie wynikające z zatrudnienia jak i pośrednie ponoszone przez pracodawców na rzecz swoich pracowników. Tzw. koszty pracownicze obejmują przede wszystkim wynagrodzenia i inne wypłaty pieniężne oraz świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika. Przepisy prawa pracy, w tym przepisy ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks Pracy (t. j. Dz. U. z 1998r. Nr 21, poz. 94 z późn. zm.) w art. 207 k.p. nakładają na pracodawcę odpowiedzialność za stan bezpieczeństwa i higieny pracy. Pracodawca jest obowiązany zapewnić pracownikom zatrudnionym w warunkach szczególnie uciążliwych, nieodpłatnie, odpowiednie posiłki i napoje, jeżeli jest to niezbędne ze względów profilaktycznych ( art. 232 kodeksu pracy ). Ze stanu przedstawionego we wniosku nie wynika, aby Spółka jako pracodawca była zobligowana do zapewnienia zatrudnionym w niej pracownikom odpowiednich posiłków i napojów zgodnie z przepisami o bezpieczeństwie i higienie pracy na mocy art. 232 k.p i wydanego na jego podstawie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996r. w sprawie profilaktycznych posiłków i napojów (Dz. U. Nr 60, poz. 279 z późn. zm.).

Generalnie jednak w ocenie Organu świadczenia na rzecz pracowników są kosztem uzyskania przychodów pracodawcy niezależnie od tego , czy podstawą ich wypłaty jest Kodeks Pracy, wydane na jego podstawie przepisy wykonawcze, układ zbiorowy pracy czy też regulamin pracy, chyba, że przepisy w sposób wyraźny taką możliwość ograniczają lub wyłączają. Zatem o kwalifikacji wydatków ponoszonych na rzecz pracowników do kosztów uzyskania przychodów powinny decydować przesłanki wynikające z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Organ uważa, że w przedmiotowej sprawie wydatki ponoszone przez Spółkę w celu zapewnienia pracownikom posiłków , będą miały pośredni wpływ na uzyskiwanie przez Spółkę przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej. Poprzez świadczenia na rzecz pracowników pracodawca zapewnia pracownikom lepsze warunki pracy , bardziej efektywne wykorzystanie czasu pracy, komfort pracy, poprawia nastrój co pozytywnie wpływa na wydajność pracowników a tym samym firmy jako podmiotu generującego przychody. Ponoszone przez pracodawcę wydatki na posiłki nie zostały wyłączne z kosztów uzyskania przychodów w art. 16 ust. 1 ustawy. Organ uznaje więc, że przedmiotowe wydatki na rzecz pracowników stanowią dla Spółki koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Należy jednak zauważyć, że kosztem uzyskania przychodów nie jest wartość nominalna posiłków czy też kuponów żywieniowych, lecz rzeczywisty wydatek poniesiony przez pracodawcę na ich zakup odpowiednio udokumentowany.

W związku z powyższym stanowisko wnioskodawcy w zakresie uznania za koszt uzyskania przychodu wydatków na zakup posiłków dla pracowników jest prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock