Temat interpretacji

DECYZJA

Na podstawie art. 233 w związku z art. 239 i art. 14b §5 pkt 1 ustawy z 29.08.1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005 r., Nr 8, poz. 60 ze zm.), Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpatrzeniu zażalenia z dnia 13-04-2007 r. Sp. z o.o. A wniesionego na postanowienie Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie z dnia 03-04-2007 r. Nr 1472/ROP1/423-71/07/AP

orzeka

odmówić zmiany w/w postanowienia Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie i uznać za nieprawidłowe stanowisko Podatnika przedstawione we wniosku, że koszty bezpośrednie przekraczające rok podatkowy powinny być rozliczane jednorazowo w dacie poniesienia w tym roku podatkowym, w którym uzyskano pierwszy miesięczny przychód z tytułu umowy.

Uzasadnienie

Wnioskiem z dnia 23.02.2007 r. (data wpływu 27.02.2007 r.) Sp. z o.o. A zwróciła się do Naczelnika Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie o udzielenie interpretacji w trybie art. 14 a Ordynacji podatkowej.
Podatnik pyta o zasady rozliczania wydatków związanych z zakupem opon do pojazdów będących przedmiotem umów leasingu oraz umów o świadczenie usług dodatkowych. Biorąc pod uwagę przyjęty przez siebie sposób rozliczania tych wydatków Podatnik pyta, czy w świetle art. 15 ust. 1 oraz art. 15 ust. 4 i ust. 4a 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty te jako bezpośrednio związane z przychodem, powinny zostać rozpoznane jednorazowo w tym roku podatkowym, w którym Spółka zaczęła osiągać przychody z tytułu omawianych umów.
Z opisanego stanu faktycznego wynika, że Podatnik w ramach prowadzonej działalności gospodarczej oddaje do używania swoim kontrahentom samochody na podstawie umów leasingu. Ponadto Spółka zawiera z kontrahentami umowy o świadczenie usług dodatkowych, w których zobowiązuje się do wykonania niezbędnych napraw oraz świadczenia innych usług związanych z eksploatacją samochodów. Na podstawie tych umów Spółka jest też zobowiązana do bieżącej wymiany opon. Powyższe umowy zawierane są na okres przekraczający rok podatkowy, tj. z reguły na 24 36 miesięcy. Niemniej jednak zdarzają się sytuacje, że umowa efektywnie będzie trwała znacznie krócej, np. w związku z kradzieżą pojazdu, bądź jego całkowitym uszkodzeniem. W takiej sytuacji umowa z kontrahentem może trwać krócej, np. 12 miesięcy lub nawet mniej.
W zamian za świadczenie w/w usług, Spółka obciąża swoich kontrahentów opłatami za świadczenie usług dodatkowych. Zatem wydatki Spółki związane z zakupem oraz wymianą opon są de facto przenoszone na rzecz jej kontrahentów w ramach opłaty za świadczenie dodatkowych usług. W celu dokonania kalkulacji opłaty za usługi dodatkowe, Spółka ustala z konkretnym kontrahentem z góry, ile kompletów opon zostanie wymienionych w trakcie trwania określonej umowy i jak często będzie dokonywana sezonowa zmiana opon (z letnich na zimowe i odwrotnie). W oparciu o powyższe założenie, Spółka ustala miesięczny element wynagrodzenia z tytułu wymiany opon w samochodach użytkowanych przez kontrahentów Spółki, dzieląc przewidywany ogólny wydatek na zakup wszystkich opon przypadających na cały okres trwania umowy przez okres, na jaki umowę zawarto. Taki sposób kalkulacji przedmiotowych opłat powoduje, iż wynagrodzenie Spółki z tytułu umowy za każdy miesiąc zawiera element dotyczący wydatków poniesionych na opony w takiej samej (stałej) statystycznej wysokości, uwzględniając koszt opon używanych w całym okresie trwania umów. Jednakże poniesiona opłata z tytułu zakupu opon nie jest wyodrębniona z opłat za świadczenie usług dodatkowych.
Spółka pyta, czy prawidłowe jest zaliczanie jednorazowo do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych za zakup danego kompletu opon w tym roku podatkowym, w którym zaczęła osiągać przychód z tytułu umowy. Spółka zauważa, że zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w obecnie obowiązującym brzmieniu, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 tej ustawy. Ustawa ta odnosi się również do kwestii określenia momentu rozpoznania kosztów uzyskania przychodów dokonując ich podziału na koszty bezpośrednio związane z przychodami (są to tzw. koszty bezpośrednie) i inne koszty niż bezpośrednio związane z przychodami (są to tzw. koszty pośrednie). Ustawodawca nie określa jednakże, jakie to koszty należy zaliczać do tych dwóch kategorii. Ze stanowiska organów podatkowych prezentowanego w odniesieniu do regulacji ustawy obowiązujących przed 1 stycznia 2007 r. wynika, że koszty które można w sposób bezpośredni przypisać do określonego przychodu uzyskanego przez podatnika, powinny stanowić kategorię kosztów bezpośrednich, natomiast te koszty, których nie można bezpośrednio i funkcjonalnie przypisać do określonego przychodu podatnika, ale niewątpliwie zostały one poniesione w celu osiągnięcia przychodów, powinny zostać sklasyfikowane przez podatnika jako tzw. koszty pośrednie.
Odnosząc zaprezentowany podział kosztów do omawianej sytuacji, zdaniem Spółki przedmiotowe wydatki z tytułu zakupu opon stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki związany w sposób bezpośredni z uzyskiwanymi przychodami, tj. istnieje możliwość przypisania ponoszonego kosztu z tytułu nabycia opon do określonego przychodu uzyskiwanego przez Spółkę. Wynika to z faktu, iż dokonując zakupu opon do samochodów używanych przez kontrahentów, Spółka przypisuje opony do konkretnej umowy. Zatem określony wydatek z tytułu zakupu opon znajduje odzwierciedlenie w przychodzie uzyskiwanym z tytułu opłat wynikających z konkretnych umów. Niejasną kwestią pozostaje natomiast ustalenie, w którym roku podatkowym Spółka powinna zaliczyć wydatki na zakup opon do kosztów uzyskania przychodów. Jak już wspomniano na wstępie umowy, w których Spółka zobowiązuje się do okresowej wymiany opon są zawierane na okres przekraczający rok podatkowy (24 36 miesięcy), choć efektywnie mogą one trwać czasami krócej nawet poniżej roku, np. w wyniku kradzieży samochodu. Kalkulacja wynagrodzenia za zakup opon w sposób statystyczny, przewiduje stały (choć niewyodrębniony) element opłaty za usługi dodatkowe i nie odzwierciedla faktycznego stopnia zużycia opon przez kontrahentów. Wyliczenie to stanowi jedynie uproszczenie przyjęte dla celów ustalenia łącznego, miesięcznego wynagrodzenia z tytułu świadczenia usług dodatkowych.
Spółka podnosi, że ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie wskazuje omawianego tutaj przypadku, gdy podatnik otrzymuje przychód w miesięcznych okresach rozliczeniowych przez okres przekraczający jeden rok podatkowy i wówczas koszty bezpośrednie związane z osiąganymi przychodami powinny być ujmowane w kalkulacji podatkowej współmiernie do przychodów osiąganych przez podatnika w przyszłych latach podatkowych, a więc proporcjonalnie do tych przychodów, tj. również w okresach miesięcznych. Jednocześnie Spółka dodaje, że statystyczne rozliczenie poniesionych kosztów na czas trwania umowy, w sytuacji rozwiązania umowy przed określonym terminem (np. w przypadku kradzieży samochodu lub jego zniszczenia), powodowałoby zakłócenie w rozpoznaniu kosztów proporcjonalnie do osiąganych przychodów. W związku z tym zdaniem Spółki, że ustawodawca przewidział w pewnych sytuacjach brak zachowania proporcji pomiędzy tymi kosztami i przychodami, wprowadził do ustawy zasadę, że koszty bezpośrednie przekraczające rok podatkowy powinny być rozliczane jednorazowo. Zgodnie bowiem z art. 15 ust. 4 ustawy, co do zasady koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym (podkreślenie Spółki ), w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Stosując zasady wykładni językowej, która powinna mieć pierwszeństwo zastosowania w przypadku interpretacji przepisów prawa podatkowego, użycie zdaniem Spółki w przepisie liczby pojedynczej w pojęciu rok podatkowy - potwierdza, iż koszty bezpośrednie powinny być ujęte w kalkulacji podatkowej w roku podatkowym (jednym), w którym osiągnięto przychód związany z tymi kosztami.
Spółka podkreśla, że w sytuacjach, gdy dana regulacja odnosi się do rozliczania określonych kategorii podatkowych w czasie (np. rozliczania straty podatkowej, jak i w samym art. 15 ust. 4 w odniesieniu do okresu przekraczającego rok podatkowy), ustawodawca posługuje się pojęciem lat podatkowych.
Reasumując, w ocenie Spółki należy wnioskować, że intencją ustawodawcy było, aby koszty bezpośrednie były rozpoznawane w jednym konkretnym roku podatkowym, a mianowicie w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody. Zatem brzmienie regulacji art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, że w przypadku kosztów bezpośrednich, związanych z przychodami osiąganymi w ciągu okresu przekraczającego rok podatkowy, tego rodzaju koszty powinny być ujęte jednorazowo w kosztach uzyskania przychodów w dacie poniesienia w tym roku podatkowym, w którym uzyskano przychód podatkowy z tytułu umowy. W analizowanej sprawie Spółka może więc jednorazowo rozpoznać koszt z tytułu zakupu opon w tym roku podatkowym, w którym otrzymała przychód z tytułu umowy.

Postanowieniem z dnia 03-04-2007 r. Nr 1472/ROP1/423-71/07/AP Naczelnik Drugiego Mazowieckiego Urzędu Skarbowego w Warszawie uznał stanowisko Spółki przedstawione we wniosku za nieprawidłowe. Na podstawie przepisu art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Interpretacja pojęcia koszty uzyskania przychodów zawartego w w/w przepisie prowadzi do wniosku, ze podatnik ma prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszelkich wydatków pod warunkiem, że:
są to koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów,
są to koszty poniesione w celu zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
nie są kosztami wymienionymi w art. 16 ust. 1 w/w ustawy.

Kosztami uzyskania przychodu są wszelkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów. Koszty ponoszone przez podatnika należy oceniać pod kątem ich celowości, a więc dążenia do uzyskania przychodów, a nie niezbędności i rezultatu, jakie przyniosły w postaci konkretnych przychodów. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodu, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu.
Organ I instancji przede wszystkim wskazuje w uzasadnieniu, że Spółka sama nadmienia, iż wydatki z tytułu zakupu opon stanowią koszt uzyskania przychodu Spółki związany w sposób bezpośredni z uzyskiwanymi przychodami, tj. istnieje możliwość przypisania ponoszonego kosztu do określonego przychodu uzyskiwanego przez Spółkę, ponieważ dokonując zakupu opon do samochodów używanych przez jej kontrahentów Spółka przypisuje go do konkretnej umowy. Zatem określony wydatek z tytułu zakupu opon znajduje odzwierciedlenie w przychodzie uzyskiwanym z tytułu opłat wynikających z konkretnych umów. Na podstawie art. 15 ust. 4 w brzmieniu ustawy obowiązującym od 1 stycznia 2007 r., koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem art. 4b i 4c, a więc koszty bezpośrednio związane z przychodami, w myśl w/w przepisu ustawy, są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięto właściwy im przychód.
Zdaniem Naczelnika Urzędu Skarbowego, w odniesieniu do przedstawionego stanu faktycznego i obowiązujących obecnie przepisów w/w ustawy, Spółka może w sposób bezpośredni powiązać koszty uzyskania przychodów z uzyskiwanymi przychodami, w związku z czym w myśl art. 15 ust. 4 ustawy należy je potrącać tylko w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c. Skoro Spółka osiąga co miesiąc przychód związany z zawartą z kontrahentem umową, to koszty uzyskania przychodów powinny być potrącane adekwatnie do odpowiadających im przychodów. Natomiast w świetle art. 15 ust. 4e ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych na podstawie otrzymanej faktury, rachunku lub innego dowodu księgowego. Uwzględniając, że umowy o świadczenie usług dodatkowych są zawierane z reguły na 24 -36 miesięcy, organ I instancji uważa za nieprawidłowe jednorazowe zaliczanie do kosztów uzyskania przychodu wydatków poniesionych na zakup danego kompletu opon w tym (jednym) roku podatkowym, w którym Spółka zaczęła osiągać przychód z tytułu umowy.
Reasumując, zdaniem Naczelnika Urzędu Skarbowego, skoro Spółka osiąga co miesiąc przychód związany z umową zawartą na okres przekraczający jeden rok, to koszty uzyskania przychodów powinny być potrącane nie jednorazowo, lecz adekwatnie do odpowiadających im przychodów także z podziałem na poszczególne lata trwania umowy.

W zażaleniu z dnia 13-04-2007 r. Spółka zaskarżonemu postanowieniu zarzuca naruszenie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, wnosi o zmianę zaskarżonego postanowienia i uznanie, że jej stanowisko wyrażone we wniosku z dnia 23-02-2007 r. jest prawidłowe. Zdaniem Podatnika, Naczelnik Urzędu Skarbowego dokonał błędnej wykładni art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznając, że ponoszone przez Spółkę wydatki na zakup opon, stanowiące bezpośrednie koszty uzyskania przychodów, powinny być ujmowane w kalkulacji podatkowej adekwatnie do odpowiadających im przychodów, czyli jak należy sądzić w okresach miesięcznych. W ocenie Spółki właśnie z treści art. 15 ust. 4 ustawy wynika, że tego rodzaju koszty powinny być ujęte dla celów podatkowych jednorazowo w koszty w dacie poniesienia w tym roku podatkowym, w którym Spółka zaczęła osiągać odpowiadający im przychód z tytułu danej umowy. Spółka bierze pod uwagę przede wszystkim wykładnię językową powyższego przepisu, z której jednoznacznie wynika, iż koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami podatnika powinny być rozpoznane jednorazowo w jednym konkretnym roku podatkowym, w którym podatnik osiąga po raz pierwszy przychody odpowiadające tym kosztom. Spółka zwraca uwagę na fakt, że niektóre przepisy ustawy posługują się wyrażeniem lata podatkowe (a więc rok podatkowy w liczbie mnogiej), jednakże wskazany art. 15 ust. 4 zawiera wyrażenie w tym roku podatkowym (a więc pojęcie rok podatkowy w liczbie pojedynczej). Stwierdzeniem takim posługują się też przepisy art. 15 ust. 4b oraz 15 ust. 4c ustawy. Z powyższego rozróżnienia należy wyprowadzić jej zdaniem wniosek, że zamiarem ustawodawcy było ustanowienie jednorazowego rozpoznania kosztów bezpośrednich w konkretnym roku podatkowym, tj. w roku w którym podatnik osiągnął odpowiadające tym kosztom przychody. Spółka zwraca także uwagę, że żaden przepis ustawy nie wskazuje, iż w przypadku, gdy podatnik otrzymuje przychód w miesięcznych okresach rozliczeniowych przez okres przekraczający jeden rok podatkowy, wówczas koszty bezpośrednio związane z osiąganymi przychodami powinny być ujmowane w kalkulacji podatkowej proporcjonalnie do tych przychodów, tj. również w okresach miesięcznych. Ponadto, zawarte w art. 15 ust. 4 ustawy wyrażenie odpowiadające im przychody należy interpretować jako pierwsze przychody w celu osiągnięcia których podatnik poniósł wydatki, stanowiące bezpośrednie koszty uzyskania przychodów. Ponieważ Spółka wskazała, że jej przychody z tytułu danej umowy otrzymywane są comiesięcznie, w jej ocenie już pierwszy miesięczny przychód z tytułu danej umowy, uzyskany po poniesieniu wydatku na nabycie opon, jest przychodem odpowiadającym poniesionym wydatkom na nabycie opon. W związku z tym, w jej ocenie stanowisko Naczelnika, że koszty nabycia opon powinny być rozliczane w czasie (w comiesięcznych okresach rozliczeniowych), a nie ujęte jednorazowo w roku podatkowym osiągnięcia przychodu z tytułu danej umowy, jest nieprawidłowe. Jednocześnie Spółka podkreśla, że sama możliwość dokonania wspomnianego ewidencyjnego przyporządkowania ponoszonych wydatków do uzyskiwanych comiesięcznie przychodów jest możliwa dzięki przyjętym przez Spółkę technicznym rozwiązaniom, jednakże ta metoda nie powinna w świetle przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych rzutować na sferę prawnopodatkową, a ściślej na możliwość lub sposób rozliczenia przez Spółkę przedmiotowych bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów. Spółka zwraca uwagę, iż uznanie za prawidłowe stanowiska Naczelnika Urzędu Skarbowego w zaskarżonym postanowieniu może powodować praktyczne trudności zastosowania art. 15 ust. 4 ustawy do różnego rodzaju usług świadczonych odpłatnie w sposób ciągły za okresową, stałą opłatą w przypadku, gdy niemożliwe będzie (np. z powodu braku technicznej możliwości) dokonanie ewidencyjnego przyporządkowania bezpośrednich kosztów uzyskania przychodów do osiąganych przychodów. Spółka zwraca także uwagę, ze nowe regulacje w zakresie kosztów uzyskania przychodów (w tym przepisy art. 15 ust. 4, ust. 4b i ust. 4c ustawy) zostały wprowadzone z dniem1 stycznia 2007 r. jedynie w celu doprecyzowania istniejących regulacji oraz rozwiania i uniknięcia wątpliwości interpretacyjnych występujących na gruncie starych przepisów. Wprowadzenie do ustawy kazuistycznej i szczegółowej regulacji nie oznacza jednak, że ogólna zasada rozpoznania jako kosztów uzyskania przychodu wydatków bezpośrednio związanych z przychodami podatnika w momencie ich poniesienia (która powinna znaleźć zastosowanie w niniejszej sprawie z uwagi na fakt, iż wydatki na nabycie opon stanowią bezpośrednie koszty uzyskania przychodów Spółki) została na gruncie nowych regulacji ustawy zniesiona lub w zasadniczy sposób zmieniona.
W konsekwencji, zdaniem Spółki brzmienie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wskazuje, iż w przypadku kosztów bezpośrednich, związanych z przychodami osiąganymi w ciągu okresu przekraczającego rok podatkowy powinny być one ujęte w kalkulacji podatkowej jednorazowo w dacie poniesienia w tym roku podatkowym, w którym uzyskano przychód podatkowy z nimi związany. Zatem, Spółka jest uprawniona do jednorazowego rozpoznania kosztu z tytułu zakupu opon w tym roku podatkowym, w którym otrzymała pierwszy miesięczny przychód z tytułu umowy, co uzasadnia zmianę zaskarżonego postanowienia przez organ odwoławczy.

Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie po rozpoznaniu sprawy stwierdza, że przedmiotowe zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Stosownie do nowej treści art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych obowiązującej od 2007 r., że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, są potrącalne w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, z zastrzeżeniem ust. 4b i 4c, organ odwoławczy przede wszystkim wskazuje, iż ustawodawca wprowadził do art. 15 w/w ustawy odrębne rozwiązania prawne dla rozliczania w czasie kosztów bezpośrednio związanych z przychodami (ust. 4 oraz 4b-4c) oraz kosztów innych niż bezpośrednio związane z przychodami (ust. 4d). W obydwu tych przypadkach identyczna jest jedynie regulacja momentu poniesienia kosztu (ust. 4e). Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji, gdy dotyczyłoby to ujętych w koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów. Jednakże, co wymaga podkreślenia nowe brzmienie art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odpowiada dotychczasowej zasadzie rozliczania kosztów w czasie, z jednym zastrzeżeniem przepis ten dotyczy obecnie wyłącznie kosztów bezpośrednio związanych z przychodem. Tym samym koszty nabycia opon do oddanych w leasing samochodów w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, które Spółka ocenia jako koszty bezpośrednio związane z konkretnym przychodem, będą kosztem uzyskania przychodów w tym roku podatkowym, w którym Spółka osiągnęła odpowiadające im przychody należne z tytułu zawartej umowy o świadczenie usług dodatkowych (a więc także z podziałem na poszczególne lata trwania umowy). Nie będzie to więc, jak sugeruje Podatnik koszt jednorazowy (jednego) roku podatkowego, tj. tego roku podatkowego, w którym Spółka otrzymała pierwszy miesięczny przychód z tytułu zawartej na okres 24-36 miesięcy umowy z kontrahentem. Spółka będzie bowiem uzyskiwała przychody z tytułu zawartej umowy, nie w jednym, lecz w kilku latach podatkowych.

Zasadę, o której mowa w art. 15 ust. 4 ustawy dotyczącą rozliczania kosztów bezpośrednio związanych z przychodami, w tym roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody, dodatkowo precyzuje ust. 4b stanowiąc, że koszty uzyskania przychodów bezpośrednio związane z przychodami, odnoszące się do przychodów danego roku podatkowego, a poniesione po zakończeniu tego roku podatkowego do dnia:

1. sporządzenia sprawozdania finansowego, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia zeznania, jeżeli podatnicy są obowiązani do sporządzenia takiego sprawozdania albo
2. złożenia zeznania, nie później jednak niż do upływu terminu określonego do złożenia, jeżeli podatnicy, zgodnie z odrębnymi przepisami, nie są obowiązani do sporządzenia sprawozdania finansowego

- są potrącalne w roku podatkowym, w którym osiągnięte zostały odpowiadające im przychody.

Przepis art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, regulujący zasady potrącania kosztów w czasie istotnie odnosi się w sposób wyraźny do roku podatkowego, nie wprowadzając dodatkowych wymogów, co do przyporządkowania wydatków do poszczególnych miesięcy tego roku. Oznacza to, że wystarczającym jest potrącenie w odpowiednim roku podatkowym wydatków bezpośrednio związanych z odpowiadającymi im przychodami bez konieczności przyporządkowania ich do konkretnego miesiąca tego roku. Jednakże, co należy podkreślić z treści zaskarżonego postanowienia organu I instancji nie wynika wcale, że skoro Spółka osiąga co miesiąc przychód związany z zawartą z kontrahentem umową, to w kosztach uzyskania przychodów powinna ująć wydatki adekwatnie do odpowiadających im przychodów, czyli jak to Spółka błędnie rozumie również w okresach miesięcznych. Tymczasem, zdaniem organu odwoławczego, organ I instancji jedynie twierdzi, że skoro Spółka może w sposób bezpośredni powiązać wydatki na zakup opon z uzyskiwanymi comiesięcznie przychodami, powinny być one potrącane adekwatnie do odpowiadających im przychodów, a więc także z podziałem na poszczególne lata trwania umowy. Jeżeli zatem wydatki na zakup opon do samochodów stanowiące bezpośrednie koszty uzyskania przychodów Spółki, ponoszone są w tym samym roku podatkowym, w którym wystąpił przychód z tytułu umowy, Spółka jest uprawniona do jednorazowego rozpoznania kosztu z tytułu zakupu opon w tym roku podatkowym. Jeżeli natomiast Spółka poniosła w latach poprzedzających rok podatkowy oraz w roku podatkowym, wydatek związany z przychodami osiąganymi w ciągu okresu przekraczającego rok podatkowy, przyporządkowuje go (potrąca) w tym roku podatkowym, w którym osiągnęła adekwatnie odpowiadające im przychody, a więc z podziałem na poszczególne lata trwania umowy. Oznacza to, że Spółka potrąca ten wydatek jedynie w odpowiednim roku podatkowym, tj. w tym, w którym uzyskała przychód z nim związany bez konieczności przyporządkowania ich do konkretnego miesiąca tego roku.