Temat interpretacji

POSTANOWIENIE

Na podstawie art. 14a § 1 i § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) s t w i e r d z a m, że stanowisko Podatnika- przedstawione we wniosku z dnia 22.06.2006r., który wpłynął do tutejszego Urzędu w dniu 29.06.2006r., o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 29.06.2006r. do Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu wpłynął wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Pismem z dnia 13.07.2006r. organ podatkowy wezwał wnioskodawcę do uzupełnienia braków formalnych wniosku. Braki formalne wniosku zostały uzupełnione pismem Podatnika z dnia 19.07.2006r. - data wpływu do tut. Urzędu 20.07.2006r.

Zgodnie z art. 14a § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), stosownie do swojej właściwości naczelnik urzędu skarbowego, naczelnik urzędu celnego lub wójt, burmistrz (prezydent miasta), starosta albo marszałek województwa na pisemny wniosek podatnika, płatnika lub inkasenta mają obowiązek udzielić pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w ich indywidualnych sprawach, w których nie toczy się postępowanie podatkowe lub kontrola podatkowa albo postępowanie przed sądem administracyjnym.

W myśl art. 14a § 4 cytowanej ustawy, udzielenie interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, o której mowa w § 1, następuje w drodze postanowienia, na które przysługuje zażalenie.

Stan faktyczny opisany przez Wnioskodawcę oraz jego stanowisko w sprawie.

1. Stan faktyczny opisany przez Wnioskodawcę w sprawie:

W Polsce aktem prawnym, który reguluje kwestie dotyczące handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych (dalej "uprawnieniami do emisji" lub "EA" z ang. emission allowances) jest ustawa o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji (dalej "ustawa o handlu EA"), która weszła w życie 1 stycznia 2005r. System handlu uprawnieniami do emisji obejmuje wspólnotowy system handlu uprawnieniami do emisji oraz krajowy system handlu uprawnieniami do emisji.

W dniu 27 grudnia 2005r. Rada Ministrów wydała rozporządzenie w sprawie przyjęcia Krajowego Planu Rozdziału Uprawnień do emisji CO2 na lata 2005 - 2007 oraz określenia wykazu instalacji czasowo wykluczonych ze wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do emisji w okresie od 1 stycznia 2005r. do 31 grudnia 2007r.

Zgodnie z art. 25 ust. 1 ustawy o handlu EA, prowadzący instalację, któremu przyznano uprawnienia do emisji, uiszcza opłatę w wysokości równej iloczynowi liczby uprawnień do emisji przyznanych na pierwszy rok okresu rozliczeniowego i obowiązującej w roku poprzednim, jednostkowej stawki opłaty za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, dotyczącej substancji objętej uprawnieniem do emisji. Przedmiotową opłatę uiszcza się: 50% w terminie 30 dni od dnia wejścia w życie rozporządzeń, tj. do 29 stycznia 2006r. oraz 50% w terminie 7 miesięcy od dnia wejścia w życie rozporządzeń, tj. do 30 lipca 2006r.

Prowadzący instalację, który uiścił powyższą opłatę, nie ponosi w pierwszym roku okresu rozliczeniowego, opłat za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, o których mowa w ustawie Prawo ochrony środowiska, za wprowadzanie do powietrza substancji, na których emisję uzyskał uprawnienia.

Przyznane na dany rok okresu rozliczeniowego uprawnienia do emisji mogą być: wykorzystane na własne potrzeby prowadzącego instalację, odpowiadające rzeczywistej emisji danej substancji do powietrza; sprzedawane lub też wykorzystane w następnych latach okresu rozliczeniowego lub w następnym okresie rozliczeniowym.

Przedsiębiorstwo, które nie będzie posiadało uprawnień do emisji na pokrycie rzeczywistej wielkości emisji w poszczególnych latach okresu rozliczeniowego, będzie zobowiązane do zapłaty kary pieniężnej. Zapłata kary nie zwalnia jednak przedsiębiorstwa od zakupu brakującej liczby uprawnień do emisji.

Przedsiębiorstwo jest zobligowane do monitorowania wielkości emisji i rozliczania uprawnień. Rozliczenia uprawnień dokonuje się na podstawie rocznego raportu, który podlega weryfikacji przez uprawnione podmioty. Zweryfikowany raport należy przedłożyć w terminie do 31 marca każdego roku. Na podstawie zweryfikowanego rocznego raportu liczba uprawnień do emisji odpowiadająca rzeczywistej wielkości emisji w danym roku ulega umorzeniu.

Spółka należy do przedsiębiorców objętych zakresem podmiotowym ustawy o handlu EA. Spółce zostało przyznane trzyletnie prawo do emisji CO2 na poziomie 3.440 tys. Mg rocznie. Spółka została zobowiązana do uiszczenia opłaty z tytułu przyznanych praw w wysokości 756.800,00 zł w dwóch równych ratach odpowiednio do 29 stycznia 2006r. i 30 lipca 2006r. Spółka będzie dokonywała obrotu uprawnieniami do emisji na rynku krajowym i zagranicznym.

Rok podatkowy Spółki jest różny od roku kalendarzowego i trwa od 1 maja do 30 kwietnia.

1. Pytanie Wnioskodawcy:

W świetle przedstawionego stanu faktycznego Spółka zwróciła się z zapytaniem czy powstaje przychód podatkowy z tytułu pierwotnego przydzielenia Spółce uprawnień do emisji na pierwszy okres rozliczeniowy, obejmujący lata 2005 - 2007?

1. Stanowisko Wnioskodawcy w sprawie:

Zdaniem Spółki, generalnie w Polsce, pierwotne przekazanie EA odbyło się bezpłatnie, z zastrzeżeniem, że przedsiębiorcy, którym przyznano uprawnienia zostali zobowiązani do zapłaty opłaty wstępnej. Zgodnie z art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przychodem podatkowym jest między innymi wartość praw majątkowych otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie.

Zdaniem Spółki przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiują, co należy rozumieć pod pojęciem otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo nieodpłatnie praw majątkowych.

Spółka powołała się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 30 grudnia 1998r. sygn. SA/Sz 105/98, z którego wynika że "nieodpłatnymi świadczeniami są wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu". Otrzymane przez Spółkę uprawnienia do emisji, nie zostały uzyskane kosztem innego podmiotu, wobec tego z tytułu pierwotnego przyznania uprawnień po stronie Spółki nie powstaje obowiązek rozpoznania przychodów podatkowych z tytułu nieodpłatnie otrzymanych świadczeń.

Ocena prawna stanowiska Wnioskodawcy.

Ustosunkowując się do stanowiska Podatnika, należy stwierdzić, że stosownie do treści art. 12 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), przychodami, zastrzeżeniem ust. 3 i 4 oraz art. 13 i 14, jest w szczególności wartość otrzymanych nieodpłatnie lub częściowo odpłatnie rzeczy lub praw, a także wartość innych nieodpłatnych lub częściowo odpłatnych świadczeń, z wyjątkiem świadczeń związanych z używaniem środków trwałych otrzymanych przez zakłady budżetowe, gospodarstwa pomocnicze jednostek budżetowych, spółki użyteczności publicznej z wyłącznym udziałem jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków od Skarbu Państwa, jednostek samorządu terytorialnego lub ich związków w nieodpłatny zarząd lub używanie.

Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia "nieodpłatne świadczenie". Dlatego też w tej sytuacji niezbędne jest odwołanie się do definicji nieodpłatnego świadczenia zawartego w Kodeksie cywilnym oraz do orzeczeń sądowych w tym zakresie. W myśl art. 353 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964r Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), zobowiązanie polega na tym, że wierzyciel może żądać od dłużnika świadczenia, a dłużnik powinien świadczenie spełniać. Świadczenie może polegać na działaniu albo na zaniechaniu.

Z powyższego zapisu wynika, iż świadczenie jest jedną z podstawowych kategorii pojęciowych prawa zobowiązań, w tym wynikających z umów. Świadczenie stanowi przedmiot każdego zobowiązania, określa bowiem rodzaj zachowania (działania lub zaniechania), do którego zobowiązany jest jeden podmiot (dłużnik) w stosunku do innego podmiotu (wierzyciela).

W ujęciu podatkowym świadczenie ma szerszy zakres niż w ujęciu cywilistycznym. Potwierdził to Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 18 listopada 2002r. FPS 9/02, który przyjął, że pojęcie nieodpłatnego świadczenia w rozumieniu ustawy podatkowej obejmuje nie tylko świadczenie w cywilistycznym znaczeniu (działanie lub zaniechanie na rzecz innej strony), ale w jego zakres wchodzą także wszystkie zjawiska gospodarcze i zdarzenia prawne, których następstwem jest uzyskanie korzyści kosztem innego podmiotu lub te wszystkie zdarzenia prawne i zdarzenia gospodarcze w działalności osób prawnych, których skutkiem jest nieodpłatne, tj. niezwiązane z kosztami lub inną formą ekwiwalentu, przysporzenie majątku tej osobie, mające konkretny wymiar finansowy.

Z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego wynika, że Spółka na podstawie ustawy o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych substancji - nabyła uprawnienia do emisji gazów cieplarnianych. Spółce zostało przyznane trzyletnie prawo do emisji CO2 na poziomie 3.440 tys. Mg rocznie. Spółka została zobowiązana do uiszczenia opłaty z tytułu przyznanych praw w wysokości 756.800,00 zł w dwóch równych ratach odpowiednio do 29 stycznia 2006r. i 30 lipca 2006r. Prowadzący instalację, który uiścił powyższą opłatę, nie ponosi w pierwszym roku okresu rozliczeniowego, opłat za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, o których mowa w ustawie Prawo ochrony środowiska, za wprowadzanie do powietrza substancji, na których emisję uzyskał uprawnienia.

W świetle powołanych wyżej przepisów, odnosząc się do stanowiska Spółki stwierdzić należy, iż otrzymane przez Spółkę uprawnienia do emisji gazów lub pyłów do powietrza - nie skutkują powstaniem zobowiązania podatkowego z tytułu nieodpłatnych świadczeń, ponieważ otrzymanie świadczenia nie odbyło się kosztem innego podmiotu. Ponadto, Spółka uiściła za przyznanie uprawnienia do emisji opłatę, czyli świadczenie to nie było nieodpłatne. W zamian za to Spółka została zwolniona z uiszczenia opłat za wprowadzanie gazów lub pyłów do powietrza, o których mowa w ustawie Prawo ochrony środowiska, a zwolnienia ustawowe nie są nieodpłatnym świadczeniem.

Oceniając przedstawiony przez Spółkę stan faktyczny na gruncie obowiązujących przepisów, należy stwierdzić, iż stanowisko zaprezentowane przez Podatnika w sprawie dotyczącej kwestii powstania przychodu podatkowego z tytułu przydzielonych uprawnień do emisji gazów i pyłów do powietrza - jest prawidłowe.

Odpowiedź na pytanie nr 2 zostanie udzielona w odrębnym postanowieniu.

Niniejsze postanowienie - na podstawie art. 143 w/w ustawy - Ordynacja podatkowa, wydane zostało z upoważnienia Naczelnika Pierwszego Śląskiego Urzędu Skarbowego w Sosnowcu.