Temat interpretacji

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego można uznać, iż udokumentowana została nieściągalność wszystkich wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy od XX i w konsekwencji uzasadnione jest uznanie za koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) oraz art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397), także nieobjętej nakazem zapłaty wydanym w sprawie X oraz postępowaniami egzekucyjnymi KM Xi KM X należnej Wnioskodawcy od XX wierzytelności w kwocie 4798,93 zł ujętej w fakturze VAT, nr 1100742 z dnia 31 stycznia 2011 r.?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.) oraz § 2 i § 5a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w X działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, reprezentowanej przez pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 12 kwietnia 2013 r. (data wpływu 30 kwietnia 2013 r.), o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 30 kwietnia 2013 r. został złożony wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnych wierzytelności.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Wnioskodawca, w ramach prowadzonej działalności gospodarczej, sprzedawał towary handlowe XX, prowadzącemu działalność gospodarczą pod firmą T XX Przedsiębiorstwo X. Z uwagi na fakt, iż XX nie zapłacił za zakupione od Wnioskodawcy towary, w dniu 29 kwietnia 2011 r. Wnioskodawca złożył przeciwko XX pozew o zapłatę należności z tego tytułu w kwocie 177.759,46 zł wraz z odsetkami.

Na kwotę objętą pozwem składały się należności ujęte w następujących fakturach VAT:

• nr 7034800 z dnia 30 czerwca 2010 r.;

• nr 7038995 z dnia 28 października 2010 r.;

• nr 7040225 z dnia 30 listopada 2010 r.;

• nr 7041130 z dnia 23 grudnia 2010 r.

Wnioskodawca wystawił ww. faktury VAT w dniach, w których miała miejsce sprzedaż towarów. Przychód z tytułu sprzedaży towarów ujętych w ww. fakturach VAT dla obliczenia podatku dochodowego od osób prawnych został wykazany w miesiącach, w których poszczególne ww. transakcje sprzedaży miały miejsce (i jednocześnie wystawione zostały faktury VAT je dokumentujące). W tych samych miesiącach wierzytelności ujęte w poszczególnych fakturach VAT zostały wskazane jako przychód należny.

Wskutek złożenia ww. pozwu, nakazem zapłaty Sądu Okręgowego Wydział Gospodarczy z dnia 4 maja 2011 r., (sygn. akt: X) nakazano XX zapłatę kwoty 177.759,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 stycznia 2011 r. oraz kosztami postępowania w kwocie 5.839 zł. Wnioskodawca uzyskał klauzulę wykonalności i 10 czerwca 2011 r. skierował sprawę do egzekucji komorniczej. W toku egzekucji nie udało się wyegzekwować od dłużnika XX żadnych należności. Postanowieniami Komorników Sądowych z dnia 5 października 2012 r., sygn. akt KM X oraz z dnia 2 stycznia 2013 r., sygn. akt KM X prowadzone w tej sprawie postępowania egzekucyjne zostały umorzone ze względu na bezskuteczność, tj. na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego. Powodem bezskuteczności egzekucji był brak majątku dłużnika, mogącego służyć zaspokojeniu należności wierzyciela.

Wnioskodawca posiada w stosunku do XX dalszą wierzytelność z tytułu należnej zapłaty za sprzedane towary na kwotę 4.798,93 zł. Wierzytelność ta ujęta jest w fakturze VAT nr 1100742 z dnia 31 stycznia 2011 r. Ww. faktura VAT została wystawiona w dniu, w którym miała miejsce sprzedaż towarów. Przychód z tytułu sprzedaży towarów ujętej w tej fakturze VAT dla obliczenia podatku dochodowego od osób prawnych został wykazany w miesiącu styczniu 2011 r. W tym samym miesiącu wierzytelność ujęta w tej fakturze VAT została wykazana jako przychód należny. Należność ta nie została uwzględniona w pozwie z dnia 29 kwietnia 2011 r. oraz nie była objęta postępowaniami egzekucyjnymi KM X i KM X. Z uwagi na konieczność poniesienia dodatkowych kosztów bez widoków na ich odzyskanie (wobec bezskuteczności egzekucji w sprawie KM X i KM X), Wnioskodawca nie zdecydował się na wystąpienie o zapłatę ww. kwoty na drogę postępowania sądowego, a następnie egzekucyjnego.

Według wiedzy Wnioskodawcy, co do XX nie została ogłoszona upadłość, dłużnik spełnia natomiast przesłanki wpisania z urzędu do Rejestru Dłużników Niewypłacalnych KRS, jako że postanowieniem Sądu Rejonowego z dnia 5 kwietnia 2012 r. w sprawie X został zobowiązany do wyjawienia majątku - zob. art. 55 pkt 3 ustawy z dnia 20 sierpnia 1997 r. o Krajowym Rejestrze Sądowym (Dz. U. z 2001 r. nr 17, poz. 209 ze zm.).

Wnioskodawca w odniesieniu do wierzytelności należnych od XX nie sporządził protokołu stwierdzającego, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty. Wierzytelności te nie zostały również odpisane jako przedawnione. Do dnia złożenia niniejszego wniosku XX nie uregulował należnych na rzecz Wnioskodawcy wierzytelności.

W związku z powyższym zadano następujące pytane:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego można uznać, iż udokumentowana została nieściągalność wszystkich wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy od XX i w konsekwencji uzasadnione jest uznanie za koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) oraz art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2011 r., Nr 74, poz. 397), także nieobjętej nakazem zapłaty wydanym w sprawie X oraz postępowaniami egzekucyjnymi KM X i KM X należnej Wnioskodawcy od XX wierzytelności w kwocie 4.798,93 zł ujętej w fakturze VAT, nr X z dnia 31 stycznia 2011 r....

Zdaniem Wnioskodawcy, w sytuacji gdy:

1. właściwe organy postępowania egzekucyjnego (Komornicy Sądowi), wydały postanowienia o umorzeniu z uwagi na bezskuteczność (tj. na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego) postępowań egzekucyjnych prowadzonych celem wyegzekwowania od XX należności za sprzedane towary w kwocie 177.759,46 zł ujętych w nakazie zapłaty, sygn. akt. IX GNc 73/11 oraz
2. zarówno należności objęte sprawą sądową X i egzekucjami KM X i KM X, jak i nieobjęta tymi sprawami należność za towary sprzedane XX w kwocie 4.798,93 zł, (ujęta w fakturze VAT nr 1100742 z dnia 31 stycznia 2011 r.) zostały uprzednio zarachowane jako przychód należny na podstawie art. 12 ust. 3 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych

- można uznać, iż udokumentowana została nieściągalność wszystkich wierzytelności przysługujących Wnioskodawcy od X i w konsekwencji uzasadnione jest uznanie za koszt uzyskania przychodu, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) oraz art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, także nieobjętej nakazem zapłaty wydanym w sprawie XX oraz postępowaniami i egzekucyjnymi KM X i KM X należnej Wnioskodawcy od XX wierzytelności w kwocie 4.798,93 zł, ujętej w fakturze VAT, nr 1100742 z dnia 31 stycznia 2011 r.

W ocenie Wnioskodawcy, udokumentowanie przez wierzyciela nieściągalności co do większości wierzytelności (bezskuteczność egzekucji z uwagi na brak majątku mogącego służyć zaspokojeniu należności wierzyciela stwierdzona postanowieniami Komorników Sądowych) jest wystarczające do wypełnienia dyspozycji art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) w zw. z art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych także w odniesieniu do innej wierzytelności przysługującej od tego samego dłużnika. Skoro bowiem w toku już przeprowadzonych postępowań egzekucyjnych okazało się, iż dłużnik nie posiada majątku, z którego można byłoby wyegzekwować należności wierzyciela, oczywistym jest, że majątku tego nie będzie również na zaspokojenie dalszej wierzytelności. Konieczność występowania przez wierzyciela z kolejnym pozwem i wnioskiem egzekucyjnym wiązałaby się w takiej sytuacji jedynie z niepotrzebnym mnożeniem kosztów dochodzenia roszczeń - w sytuacji, gdy zarówno tych kosztów, jak i wierzytelności, nie będzie w stanie od dłużnika odzyskać z uwagi na znany już jego stan majątkowy.

Jak podkreślono w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - Ośrodka Zamiejscowego w Gdańsku z dnia 25 lipca 1997 r., sygn. akt I SA/Gd 92/96 (opubl.: Serwis Podatkowy 1999/5): Skoro przedmiotem opodatkowania podatkiem dochodowym od osób prawnych są efekty ich działalności gospodarczej (dochód), to na kwestie uprawdopodobnienia nieściągalności wierzytelności patrzeć trzeba według reguł rządzących racjonalną gospodarką.

Nie można wykluczyć, że mogą mieć miejsce przypadki, kiedy niecelowe będzie nie tylko skierowanie wierzytelności na drogę postępowania egzekucyjnego, ale i niecelowe będzie wszczynanie postępowania sądowego po to, aby uzyskać tytuł wykonawczy. Związane bowiem z tymi czynnościami koszty będą tylko powiększały rozmiary wierzytelności. (...).

W przedmiotowej sprawie niewątpliwie taka sytuacja zachodzi - wszczynanie kolejnego postępowania sądowego, a następnie egzekucyjnego byłoby niecelowe, podjęte czynności nie przyniosłyby bowiem efektu spodziewanego dla tego typu czynności w świetle zasad racjonalnej gospodarki, tj. zaspokojenia wierzytelności. Przyniosłyby jedynie efekt w postaci zwiększenia rozmiaru wierzytelności o należne koszty prowadzonych postępowań, które najprawdopodobniej nigdy nie zostaną wierzycielowi zrefundowane.

Wnioskodawca wskazuje m.in. na następujące stanowiska organów podatkowych, które dodatkowo przemawiają za uznaniem stanowiska Wnioskodawcy przedstawionego w niniejszym wniosku za prawidłowe:

• decyzja Dyrektora Izby Skarbowej w Katowicach z dnia 4 maja 2006 r., (Nr PBB1/4218-0014/06/2, opubl. sip.mf.gov.pl), z której wynika, iż: wierzytelność, co do której podatnik nie dysponuje postanowieniem o nieściągalności wydanym przez właściwy organ egzekucyjny, przysługująca od tego samego kontrahenta co wierzytelność, co do której zostało wydane postanowienie w sprawie umorzenia postępowania egzekucyjnego, o którym mowa wyżej, spełnia powyższe warunki, tj. została zaliczona do przychodów należnych oraz nieściągalność tej wierzytelności została udokumentowana postanowieniem o umorzeniu postępowania egzekucyjnego ze względu na brak majątku dłużnika przez właściwy organ prowadzący postępowanie egzekucyjne (...).;

• interpretacja indywidualna z dnia 10 sierpnia 2012 r. wydana przez Dyrektora Izby Skarbowej w Łodzi, sygn.: IPTPB1/415-298/12-2/ASZ, opubl. sip.mf.gov.pl (która zapadła na tle analogicznych do art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) oraz art. 16 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych przepisów art. 23 ust. 1 oraz art. 23 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych), w której uzasadnieniu stwierdzono, iż (...) Jeżeli wydane przez Komornika Sądowego postanowienie o umorzeniu postępowania egzekucyjnego, dotyczącego jednej z trzech istniejących wierzytelności zostało, na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 k.p.c., wydane jako postanowienie stwierdzające bezskuteczność egzekucji, to Wnioskodawca może uznać przedmiotowe wierzytelności wobec tego samego dłużnika za wierzytelności, których nieściągalność została uprawdopodobniona (...).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2011 r. Nr 74, poz. 397 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Powyższe oznacza, iż podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ww. ustawy oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu (w tym zachowania lub zabezpieczenia przychodów). Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatnika musi wystąpić związek przyczynowo - skutkowy.

Art. 16 ust. 1 ww. ustawy zawiera nie tylko katalog wyłączeń, ale niektóre jego punkty stanowią niezależną od art. 15 ust. 1 pozytywną podstawę zaliczenia określonych wydatków do kosztów uzyskania przychodów.

I tak, na podstawie art. 16 ust. 1 pkt 25 lit. a) cyt. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów wierzytelności odpisanych jako nieściągalne, z wyjątkiem wierzytelności, które uprzednio na podstawie art. 12 ust. 3 zostały zarachowane jako przychody należne i których nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w ust. 2.

Jak stanowi art. 12 ust. 3 omawianej ustawy, za przychody związane z działalnością gospodarczą i z działami specjalnymi produkcji rolnej, osiągnięte w roku podatkowym, uważa się także należne przychody, choćby nie zostały jeszcze faktycznie otrzymane, po wyłączeniu wartości zwróconych towarów, udzielonych bonifikat i skont.

Art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi z kolei, iż za wierzytelności, o których mowa w ust. 1 pkt 25, uważa się te wierzytelności, których nieściągalność została udokumentowana:

1. postanowieniem o nieściągalności, uznanym przez wierzyciela jako odpowiadającym stanowi faktycznemu, wydanym przez właściwy organ postępowania egzekucyjnego, albo
2. postanowieniem sądu o:
   1. oddaleniu wniosku o ogłoszenie upadłości obejmującej likwidację majątku, gdy majątek niewypłacalnego dłużnika nie wystarcza na zaspokojenie kosztów postępowania, lub
   2. umorzeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, gdy zachodzi okoliczność wymieniona pod lit. a), lub
   3. ukończeniu postępowania upadłościowego obejmującego likwidację majątku, albo
3. protokołem sporządzonym przez podatnika, stwierdzającym, że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że termin do zaliczenia nieściągalnych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów ograniczony jest przepisem art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zgodnie z którym nie stanowią kosztów uzyskania przychodów wierzytelności odpisane jako przedawnione.

Biorąc pod uwagę powyższe uregulowania, stwierdzić należy, iż ustawodawca uzależnił możliwość zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów określonej wierzytelności od spełnienia konkretnych warunków. Co do zasady bowiem wierzytelności odpisane jako nieściągalne nie uznaje się za koszty uzyskania przychodów.

Przede wszystkim, wierzytelności określone jako nieściągalne muszą być wcześniej zarachowane jako przychody należne, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wierzytelności te powinny być również odpisane jako nieściągalne (powinien być dokonany odpowiedni zapis w ewidencji prowadzonej, zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Ponadto, wierzytelności określone jako nieściągalne, w celu zakwalifikowania ich do kosztów uzyskania przychodów, powinny zostać udokumentowane w sposób wskazany w art. 16 ust. 2 tej ustawy. Jakikolwiek inny dokument niż wymieniony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy nie może udokumentować faktu nieściągalności wierzytelności. Poza tym, wierzytelności mogą zostać zakwalifikowane do kosztów uzyskania przychodów, o ile nie uległy przedawnieniu.

Dla zaliczenia wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów konieczne jest więc spełnienie tych przesłanek jednocześnie. Nie będzie mogła być zaliczona do kosztów uzyskania przychodów wierzytelność, która nie została uprzednio zaliczona do przychodów należnych, choćby została udokumentowana w sposób przewidziany w ustawie, jak i wierzytelność, która została uprzednio zakwalifikowana do przychodów należnych, ale której nieściągalność nie została udokumentowana we właściwy sposób. Spełniając kumulatywnie wszystkie warunki, wierzytelności odpisane jako nieściągalne stanowić będą koszty uzyskania przychodów w takiej wysokości, w jakiej zostały uprzednio zarachowane jako przychody należne, podlegające opodatkowaniu podatkiem dochodowym.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, że Wnioskodawca sprzedawał towary handlowe Przedsiębiorstwu Wielobranżowemu. Z uwagi na fakt, iż Dłużnik nie zapłacił za zakupione towary, Wnioskodawca złożył przeciwko Dłużnikowi pozew o zapłatę należności z tego tytułu wraz z odsetkami. Wnioskodawca wystawił faktury VAT w dniach, w których miała miejsce sprzedaż towarów. Przychód z tytułu sprzedaży towarów ujętych w fakturach VAT dla obliczenia podatku dochodowego od osób prawnych został wykazany w miesiącach, w których poszczególne transakcje sprzedaży miały miejsce (i jednocześnie wystawione zostały faktury VAT je dokumentujące). W tych samych miesiącach wierzytelności ujęte w poszczególnych fakturach VAT zostały wskazane jako przychód należny.

Wskutek złożenia ww. pozwu, nakazem zapłaty Sądu Okręgowego z dnia 4 maja 2011 r., (sygn. akt: X) nakazano Dłużnikowi zapłatę kwoty 177.759,46 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia 27 stycznia 2011 r. oraz kosztami postępowania w kwocie 5.839 zł. Wnioskodawca uzyskał klauzulę wykonalności i 10 czerwca 2011 r. skierował sprawę do egzekucji komorniczej. W toku egzekucji nie udało się wyegzekwować od Dłużnika żadnych należności. Postanowieniami Komorników Sądowych z dnia 5 października 2012 r., sygn. akt X oraz z dnia 2 stycznia 2013 r., sygn. akt X prowadzone w tej sprawie postępowania egzekucyjne zostały umorzone ze względu na bezskuteczność, tj. na podstawie art. 824 § 1 pkt 3 Kodeksu postępowania cywilnego. Powodem bezskuteczności egzekucji był brak majątku dłużnika, mogącego służyć zaspokojeniu należności wierzyciela. Wnioskodawca posiada w stosunku do tego samego Dłużnika dalszą wierzytelność z tytułu należnej zapłaty za sprzedane towary. Należność ta nie została uwzględniona w pozwie z dnia 29 kwietnia 2011 r. oraz nie była objęta postępowaniami egzekucyjnymi KM X. Z uwagi na konieczność poniesienia dodatkowych kosztów bez widoków na ich odzyskanie (wobec bezskuteczności egzekucji w sprawie KM X i KM X), Wnioskodawca nie zdecydował się na wystąpienie o zapłatę ww. kwoty na drogę postępowania sądowego, a następnie egzekucyjnego.

W analizowanej sytuacji, Wnioskodawca w odniesieniu do wierzytelności należnych do Dłużnika nie sporządził protokołu stwierdzającego że przewidywane koszty procesowe i egzekucyjne związane z dochodzeniem wierzytelności byłyby równe albo wyższe od jej kwoty. Wierzytelności te nie zostały również odpisane jako przedawnione.

Odnosząc się natomiast do kwestii związanej z momentem zaliczania do kosztów uzyskania przychodów nieściągalnej wierzytelności, należy stwierdzić, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje momentu, w którym nieściągalne wierzytelności zalicza się do kosztów uzyskania przychodów. Niemniej jednak należy stosować w takim przypadku generalną zasadę przypisywania kosztów do określonego roku podatkowego.

Zgodnie z art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącalne w dacie ich poniesienia (). Przy czym, stosownie do treści art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów, z zastrzeżeniem ust. 4a i 4f-4h, uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych, jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Podsumowując, nieściągalne wierzytelności zaliczane są do kosztów uzyskania przychodów w dacie łącznego spełnienia dwóch warunków:

• wierzytelność powinna być odpisana jako nieściągalna (powinien być dokonany odpowiedni zapis w księgach rachunkowych) oraz

• nieściągalność wierzytelności powinna być udokumentowana w sposób wskazany w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych.

Reasumując, Spółka ma prawo zaliczyć w ciężar kosztów uzyskania przychodów tylko te wierzytelności, które są udokumentowane postanowieniami o nieściągalności tych wierzytelności, jeżeli wierzytelności te były wcześniej zarachowane jako przychody należne, zgodnie z art. 12 ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, ich nieściągalność została udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ww. ustawy oraz nie zostały odpisane jako przedawnione, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 20 ustawy podatkowej.

Odnośnie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wszystkich zaległych wierzytelności przysługujących od określonego dłużnika, jeżeli Spółka uzyskała postanowienie o nieściągalności tylko w odniesieniu do niektórych zaległych wierzytelności wskazać należy, iż dokument zaświadczający o nieściągalności wierzytelności dotyczy konkretnej należności i powinien być wydany w postępowaniu egzekucyjnym, wszczętym przez konkretnego wierzyciela, któremu ta należność przysługuje.

Tym samym wierzytelność, co do której Wnioskodawca nie dysponuje postanowieniem organu egzekucyjnego o nieściągalności, nie spełnia powyższych warunków kwalifikowania jej do kosztów uzyskania przychodów, a więc w przypadku gdy podatnik posiada kilka wierzytelności wobec jednego dłużnika i tylko w stosunku do których wierzytelności uzyskał postanowienie, z którego treści jednoznacznie wynika, że dłużnik nie ma majątku, nie może zakwalifikować pozostałych wierzytelności do kosztów uzyskania przychodów, ponieważ każda z nich, aby być uznana za nieściągalną, powinna być udokumentowana w sposób określony w art. 16 ust. 2 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Końcowo - odnosząc się do powołanej decyzji organu podatkowego oraz wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego - wskazać należy, iż dotyczą one konkretnych, indywidualnych spraw podjętych w określonych stanach faktycznych i są wiążące tylko w tych sprawach. Dlatego, stosownie do art. 87 ustawy z dnia 2 kwietnia 1997 r. - Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 78, poz. 483 ze zm.), nie są źródłem powszechnie obowiązującego prawa i tym samym nie mogą być wiążące dla Organu wydającego interpretację indywidualną.

W odniesieniu do podniesionej we wniosku sprawy wydania przez tutejszy Organ interpretacji z dnia 10 sierpnia 2012 r., Nr IPTPB1/415-298/12-2/ASZ, w której zapadło odmienne rozstrzygnięcie podkreślić należy, że takie odmienne rozstrzygnięcia organów podatkowych dokonane nawet w analogicznych sprawach nie mogą stanowić podstawy do żądania wydania takiej samej interpretacji w sprawie Wnioskodawcy, jeśli stoi temu na przeszkodzie treść przepisów prawa.

W przypadku takiej rozbieżności, na organie podatkowym ciąży obowiązek podjęcia z urzędu prawem przewidzianych środków do skorygowania wadliwych decyzji, adresowanych do innych podatników. Organ nie może bowiem powielać ewentualnego błędu popełnionego w innej sprawie. Na podstawie art. 14e ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm.), Minister Finansów może, z urzędu, zmienić wydaną interpretację, jeżeli stwierdzi jej nieprawidłowość, uwzględniając w szczególności orzecznictwo sądów, Trybunału Konstytucyjnego oraz Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w X.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 429 kB

Dyrektor Izby Skarbowej w Łodzi