Interpretacja indywidualna z dnia 20.01.2011, sygn. ILPB3/423-824/10-5/KS, Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu

Temat interpretacji

1. Czy wydatki dokonywane w związku z realizacją bieżących zadań służbowych udokumentowane paragonami fiskalnymi i biletami parkingowymi, które zostaną rozliczone w sposób przedstawiony w zdarzeniu przyszłym będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
2. Czy wydatki dokonywane w związku z podróżami służbowymi pracowników (krajowymi i zagranicznymi) udokumentowane paragonami fiskalnymi i biletami parkingowymi, które zostaną rozliczone w sposób przedstawiony w zdarzeniu przyszłym będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych?
3. Czy prawidłowe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty dokonanych wydatków w wartości brutto, tj. wraz z wartością zapłaconego podatku VAT wynikającego z paragonów fiskalnych lub biletów parkingowych załączonych do sporządzanych dokumentów wewnętrznych?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością, przedstawione we wniosku z dnia 14 września 2010 r. (data wpływu 07.10.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie pytania nr 3, w części dot.:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków w kwocie brutto, tj. wraz z wartością zapłaconego podatku VAT wynikającego z paragonów fiskalnych, biletów parkingowych dot. usług parkingowych oraz usług taksówkowych od zakupów dokonywanych na terenie kraju jest nieprawidłowe,
• możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej naliczonego dot. usług parkingowych oraz usług taksówkowych na terenie państw:
  1. członkowskich Unii Europejskiej jest nieprawidłowe,
  2. nie będących członkami Unii Europejskiej jest prawidłowe,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej nie podlegającego odliczeniu od zakupu usług gastronomicznych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 07 października 2010 r. został złożony ww. wniosek uzupełniony pismem z dnia 22 grudnia 2010 r. (data wpływu: 27.12.2010 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie:

• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków pracowników udokumentowanych paragonami fiskalnymi, biletami parkingowymi (pytanie nr 1 i nr 2),
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków w kwocie brutto, tj. wraz z wartością zapłaconego podatku VAT wynikającego z paragonów fiskalnych, biletów parkingowych dot. usług parkingowych oraz usług taksówkowych od zakupów dokonywanych na terenie kraju,
• możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej naliczonego dot. usług parkingowych oraz usług taksówkowych na terenie państw:
  1. członkowskich Unii Europejskiej,
  2. nie będących członkami Unii Europejskiej,
• możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej nie podlegającego odliczeniu od zakupu usług gastronomicznych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący opis zdarzenia przyszłego.

Pracownicy Spółki w ramach wykonywania swoich obowiązków służbowych związanych z Jej działalnością dokonują zakupu różnych towarów i usług (w tym m.in. usług taksówkowych, gastronomicznych oraz parkingowych).

Część z tych zakupów (usługi taxi i gastronomiczne) zamiast fakturą VAT jest udokumentowana wystawianymi przez dostawców (sprzedawców) paragonami fiskalnymi.

Ponadto, w przypadku nabywania przez pracowników Spółki usług parkingowych, usługi te są dokumentowane biletami parkingowymi.

Wskazane wydatki są dokonywane przez pracowników Spółki w trakcie podróży służbowych, zarówno krajowych, jak i zagranicznych.

Ponadto, niezależnie od podróży służbowych, w toku wykonywania bieżących obowiązków, pracownicy dokonują wyjazdów np. do banków, instytucji publicznych, klientów, w trakcie których ponoszą wydatki udokumentowane paragonami fiskalnymi (usługi taksówkowe) lub biletami parkingowymi (usługi parkingowe).

Wskazane wyżej dowody źródłowe dostarczane przez pracowników do księgowości Spółki nie są fakturami VAT oraz nie mogą zostać uznane za fakturę VAT na podstawie § 17 Rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług z dnia 28 listopada 2008 r. (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 z późn. zm.).

W efekcie, w Spółce występują dwie grupy wydatków udokumentowanych dowodami źródłowymi innymi niż faktura VAT. Pierwszą stanowią wydatki dokonywane w trakcie wyjazdów służbowych, drugą grupą zaś są wydatki dokonywane w toku bieżącej działalności.

Ponieważ mogą zaistnieć wątpliwości co do sposobu rozliczenia wyżej wymienionych wydatków, Spółka zamierza przyjąć standardowy sposób postępowania prowadzący do ujęcia tych wydatków w księgach rachunkowych Spółki oraz ich uznania za koszt uzyskania przychodów na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 z późn. zm.).

W tym celu, Spółka zamierza przyjąć następujący sposób rozliczania ww. wydatków:

1. w przypadku wydatków związanych z podróżami służbowymi, paragony fiskalne (za usługi taxi i gastronomiczne) oraz bilety parkingowe będą załączane do dokumentu wewnętrznego Rozliczenie podróży służbowej, stanowiącego podstawę do rozliczenia wydatków dokonywanych przez pracowników w ramach podróży służbowej. Jednocześnie rozliczenie będzie dokonywane z zachowaniem wymogów wynikających z rozporządzeń Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 19 grudnia 2002 r. w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1990 z 2004 r. Nr 271, poz. 2686, z 2005 r. Nr 186, Nr 1554 oraz z 2006 r. Nr 227, poz. 1661) i poza granicami kraju (Dz. U. Nr 236, poz. 1991, z 2003 r. Nr 199, poz. 1951, z 2004 r. Nr 271, Nr 2687 oraz z 2005 r. Nr 186, poz. 1555) oraz ewentualnych przepisów nowelizujących wskazane rozporządzenia;
2. w przypadku wydatków niezwiązanych z podróżami służbowymi pracowników, paragony fiskalne i bilety parkingowe będą załączane do dokumentu KW Kasa Wypłaci stanowiącego podstawę rozliczenia bieżących wydatków dokonanych przez pracowników. W treści operacji zostanie wskazany opis zadania, w związku z którym powstała konieczność poniesienia wydatku. Opis będzie dokonywany przez pracownika księgowości po zweryfikowaniu oświadczenia pracownika.

Na podstawie sporządzonych dokumentów wewnętrznych (Rozliczenie podróży służbowej oraz KW), Spółka będzie dokonywać zwrotu pracownikom kwoty poniesionych wydatków, a następnie wskazane dokumenty będą stanowiły podstawę do ujęcia dokonanych wydatków w księgach rachunkowych Spółki. Ponadto, rozliczone w przedstawiony wyżej sposób wydatki zostaną zaliczone do kosztów uzyskania przychodów Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Kwota wydatków zostanie zaliczona do kosztów uzyskania przychodów w kwocie brutto, tj. będzie obejmować również wartość zapłaconego podatku VAT wynikającego z paragonów fiskalnych lub biletów parkingowych załączonych do sporządzanych dokumentów wewnętrznych (Rozliczenie podróży służbowej oraz KW).

Pismem z dnia 22 grudnia 2010 r. Wnioskodawca doprecyzował opis zdarzenia przyszłego wskazując, iż:

• z usług gastronomicznych korzystają tylko i wyłącznie pracownicy;

• rozliczenie dokonywane w oparciu o paragony fiskalne lub bilety parkingowe będzie dokonywane w tych przypadkach, w których uzyskanie faktur VAT nie jest możliwe;

• w przypadku określenia wydatki na usługi parkingowe chodzi o opłaty za parkowanie, a do wykonywania obowiązków służbowych pracownicy używają dwóch grup samochodów: stanowiących własność Spółki oraz używanych na podstawie długoterminowych umów najmu. Wskazane samochody są wykorzystywane wyłącznie do celów służbowych, a dokonywane opłaty za parkingi dotyczą wyłącznie przypadków związanych z wykonywaniem zadań Spółki.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Czy wydatki dokonywane w związku z realizacją bieżących zadań służbowych udokumentowane paragonami fiskalnymi i biletami parkingowymi, które zostaną rozliczone w sposób przedstawiony w zdarzeniu przyszłym, będą mogły zostać zaliczone do kosztów uzyskania przychodu Spółki na podstawie art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych...

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie nr 3. Wniosek Spółki w zakresie pytania nr 1 i nr 2 został rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną wydaną w dniu 20 stycznia 2011 r. nr ILPB3/423-824/10-4/KS.

Zdaniem Wnioskodawcy, prawidłowe jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kwoty dokonanych wydatków w wartości brutto, tj. wraz z wartością zapłaconego podatku VAT wynikającego z paragonów fiskalnych lub biletów parkingowych załączonych do sporządzanych dokumentów wewnętrznych.

Uzasadnienie.

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, podatek naliczony jest kosztem uzyskania przychodów w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług - jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej. W przypadku wydatków Spółki dokonywanych w związku z podróżami służbowymi lub działalnością bieżącą udokumentowanych paragonami fiskalnymi oraz biletami parkingowymi, które to wydatki są rozliczane na podstawie dowodów wewnętrznych Spółce nie przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT wynikającego ze wskazanych dowodów.

Zarówno paragony fiskalne i bilety parkingowe, jak i sporządzane przez Spółkę dowody wewnętrzne nie spełniają wymogów, jakie musi spełniać faktura VAT, a w konsekwencji kwota podatku VAT wynikająca z paragonów fiskalnych i biletów parkingowych nie może zostać odliczona jako podatek naliczony stosownie do art. 86 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r. Nr 54, poz. 535 z późn. zm.). Z tych też względów w odniesieniu do omawianych wydatków spełniona jest wynikająca z art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a) tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, przesłanka zaliczenia podatku VAT zawartego w kwocie brutto dokonanych wydatków.

Mając zatem na uwadze powyższe, Spółka wnosi o uznanie przedstawionego we wniosku stanowiska za prawidłowe.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za:

• nieprawidłowe w części dot. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków w kwocie brutto, tj. wraz z wartością zapłaconego podatku VAT wynikającego z paragonów fiskalnych, biletów parkingowych dot. usług parkingowych oraz usług taksówkowych od zakupów dokonywanych na terenie kraju,

• nieprawidłowe w części dot. możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej naliczonego dot. usług parkingowych oraz usług taksówkowych na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej,

• prawidłowe w części dot. możliwości uznania za koszt uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej naliczonego dot. usług parkingowych oraz usług taksówkowych na terenie państw nie będących członkami Unii Europejskiej,

• prawidłowe w części dot. możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług oraz podatku od wartości dodanej nie podlegającego odliczeniu od zakupu usług gastronomicznych.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ().

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy ww. ustawy), pod warunkiem, że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu bądź zachowanie lub zabezpieczenie źródła przychodów. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie lub zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Zatem, aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek przyczynowo skutkowy. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma lub może mieć wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu lub zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów. Nie w każdym oczywiście wypadku związek ten jest wyraźny, co powoduje, iż każdą sytuację należy oceniać odrębnie. Ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie uzależnia uznania wydatku za koszt uzyskania przychodu od skutku w postaci powstania lub powiększenia konkretnego przychodu lub jego zachowania oraz zabezpieczenia. Należy podkreślić, że koszt uzyskania przychodów jest kosztem działalności gospodarczej, który ze swej istoty zmierza do osiągnięcia przychodów. W związku z tym, może się zdarzyć, że podatnik ponosi określony koszt, który ma niewątpliwy związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, jednak nie spowoduje on powstania lub powiększenia przychodów.

Powołany na wstępie uzasadnienia przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy interpretować łącznie z art. 9 ust. 1 tej ustawy, na mocy którego podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z przepisami art. 16a - 16m.

Wnioskodawca wskazał, iż w Spółce występują dwie grupy wydatków udokumentowanych dowodami źródłowymi innymi niż faktura VAT. Pierwsza grupa wydatków związana jest z podróżami służbowymi pracowników, zarówno w kraju, jak i za granicą podczas których dokonują oni zakupu towarów i usług, z których usługi taxi i gastronomiczne udokumentowane są wystawianymi przez sprzedawców paragonami fiskalnymi, a usługi parkingowe udokumentowane są biletami parkingowymi. Druga grupa wydatków związana jest z wykonywaniem bieżących obowiązków przez pracowników, którzy ponoszą wydatki udokumentowane paragonami fiskalnymi (usługi taksówkowe) lub biletami parkingowymi (usługi parkingowe). Ponadto, z usług gastronomicznych korzystają tylko pracownicy Spółki. Wnioskodawca wskazał, iż rozliczenie dokonywane w oparciu o paragony fiskalne lub bilety parkingowe będzie dokonywane w tych przypadkach, w których uzyskanie faktur VAT nie jest możliwe.

W zamkniętym katalogu kosztów niezaliczanych przez ustawodawcę do kosztów uzyskania przychodów ujęto między innymi art. 16 ust. 1 pkt 46 ustawy, zgodnie z którym, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów podatku od towarów i usług. Zasada ta wynika z konstrukcji prawnej tego podatku, który z założenia jest neutralny dla przedsiębiorców.

Zgodnie z przepisem art. 86 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.), w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi (osobie prawnej, jednostce organizacyjnej niemającej osobowości prawnej oraz osobie fizycznej, wykonującym samodzielnie działalność gospodarczą, o której mowa w art. 15 ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności), przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego ().

W myśl art. 86 ust. 2 pkt 1 tej ustawy w brzmieniu obowiązującym od dnia 01.01.2011 r., kwotę podatku naliczonego stanowi, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika:

1. z tytułu nabycia towarów i usług,
2. potwierdzających dokonanie przedpłaty (zaliczki, zadatku, raty), jeżeli wiązały się one z powstaniem obowiązku podatkowego,
3. od komitenta z tytułu dostawy towarów będącej przedmiotem umowy komisu

   - z uwzględnieniem rabatów określonych w art. 29 ust. 4.

Należy zaznaczyć, że na podstawie art. 106 ust. 1 ww. ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Ww. podatnicy nie mają obowiązku wystawienia faktur, o których mowa w ust. 1, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury (art. 106 ust. 4 ww. ustawy).

Od zasady nieuznawania podatku od towarów i usług za koszt uzyskania przychodów ustawodawca przewidział jednak szereg wyjątków. Na mocy przepisu art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztem uzyskania przychodów jest podatek naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług jeżeli naliczony podatek od towarów i usług nie powiększa wartości środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej.

Przy czym zauważyć należy, iż przepis ten daje możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów naliczonego podatku od towarów i usług, o ile podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty lub zwrot różnicy podatku od towarów i usług.

Art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług stanowi, iż obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem nabycia gotowych posiłków przeznaczonych dla pasażerów przez podatników świadczących usługi przewozu osób.

Innymi słowy, wskazany przepis art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie dotyczy sytuacji, w których podatnik miał możliwość skorzystania z odliczenia w podatku od towarów i usług, ale z niej nie skorzystał. Podkreślić trzeba, iż przepis powyższy posługuje się zwrotem nie przysługuje obniżenie kwoty (...) podatku od towarów i usług, a zatem nie można uznać, iż nieskorzystanie z prawa do obniżenia podatku jest równoznaczne z nieprzysługiwaniem prawa do obniżenia podatku. Podatnik nie ma zatem swobodnego wyboru między odliczeniem podatku naliczonego VAT od podatku VAT należnego, a zaliczeniem podatku VAT naliczonego do kosztów podatkowych (gdy przysługuje mu prawo do jego odliczenia). Jeśli podatnikowi przysługuje prawo do odliczenia podatku VAT, to powinien z tego prawa skorzystać i nie może naliczonego podatku VAT zaliczać do kosztów uzyskania przychodów.

Wobec powyższego, w zakresie wydatków związanych z podróżami krajowymi, a także wydatków związanych z wykonywaniem przez pracowników bieżących obowiązków, które udokumentowane są paragonami fiskalnymi (usługi taksówkowe) lub biletami parkingowymi (usługi parkingowe) Spółka nie będzie miała prawa zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów wydatków w wartości brutto, tj. wraz z wartością zapłaconego podatku VAT.

Przepisy ustawy o podatku od towarów i usług wskazują bowiem jednoznacznie na obowiązek wystawiania faktur, a tym samym w zakresie wydatków wskazanych powyżej na możliwość ich uzyskania i skorzystania z obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego.

Zatem w tej części należało uznać stanowisko Wnioskodawcy za nieprawidłowe.

Natomiast kwota podatku VAT niepodlegająca odliczeniu od zakupu usług gastronomicznych, na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług stanowić będzie koszt uzyskania przychodu w myśl art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret drugie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z opisu sprawy wynika również, iż pracownicy Spółki ponoszą również ww. wydatki w związku z odbywaniem podróży służbowych zagranicznych.

W tym miejscu należy stwierdzić, iż ilekroć w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych jest mowa o ustawie o podatku od towarów i usług oznacza to ustawę z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) art. 4a pkt 7 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W polskim systemie prawnym podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej jest odpowiednikiem podatku od wartości dodanej funkcjonującego w innych państwach Unii Europejskiej. Ustawa o podatku od towarów i usług stanowi bowiem implementację przepisów VI Dyrektywy dotyczącej wspólnego systemu podatku od wartości dodanej. Należy również zauważyć, że skrót VAT używany na oznaczenie polskiej ustawy o podatku od towarów i usług oznacza Value Added Tax podatek od wartości dodanej. W pojęciu podatku od wartości dodanej stosownie do art. 2 pkt 11 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług mieści się podatek od wartości dodanej nakładany na terytorium państwa członkowskiego, z wyjątkiem podatku od towarów i usług nakładanego tą ustawą.

Oznacza to, iż podatek od wartości dodanej jest odpowiednikiem polskiego podatku od towarów i usług, w związku z czym podatek od wartości dodanej obowiązujący na terenie krajów Unii Europejskiej powinien podlegać tym samym regulacjom podatkowym przewidzianym w ustawie o podatku dochodowym od osób prawnych, co podatek od towarów i usług obowiązujący na terytorium Rzeczpospolitej Polskiej.

Biorąc powyższe pod uwagę należy stwierdzić, że stanowisko Spółki w zakresie możliwości uznania za koszty uzyskania przychodów podatku od wartości dodanej naliczonego na terenie państw członkowskich Unii Europejskiej dot. usług taksówkowych oraz usług parkingowych jest nieprawidłowe, natomiast prawidłowe w części dot. usług gastronomicznych.

W sytuacji dokonania zakupu w państwie nie będącym państwem członkowskim Unii Europejskiej, podatek od wartości dodanej nakładany zgodnie z przepisami obowiązującymi w powyższym zakresie na terenie tego kraju nie może być utożsamiany z polskim podatkiem od towarów i usług, ani podatkiem od wartości dodanej, o którym mowa w art. 2 pkt 11 ustawy o podatku od towarów i usług.

W takim przypadku, dla celów podatku dochodowego od osób prawnych, Spółka jest uprawniona do uwzględnienia w kosztach uzyskania przychodów wydatku w kwocie brutto (koszt poniesiony) albowiem w przedstawionej sytuacji nie będą miały zastosowania odpowiednie regulacje ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnoszące się do podatku od towarów i usług.

Stanowisko Spółki w tym zakresie jest zatem prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, ul. Ratajczaka 10/12, 61-815 Poznań po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.

Referencje

ILPB3/423-824/10-4/KS, interpretacja indywidualna

Wniosek ORD-IN

Treść w pliku PDF

Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu