Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością Międzynarodowe przedstawione we wniosku z dnia 20 listopada 2007 r. (data wpływu 23.11.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowym od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest:

• nieprawidłowe - w części dotyczącej pytania nr 1,

• bezprzedmiotowe - w części dotyczącej pytania nr 2.

UZASADNIENIE

W dniu 23 listopada 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Spółka z o.o. utworzyły dla swoich pracowników pracowniczy program emerytalny przez zawarcie umowy z zakładem ubezpieczeń w formie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, tj. w jednej z czterech dopuszczalnych form pracowniczych programów emerytalnych, o których mowa w art. 6 ust. 1 ustawy z 20 kwietnia 2004 roku o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207, ze zm.).

Program utworzono w formie umowy o wnoszenie przez pracodawcę składek pracowników do funduszu inwestycyjnego.

W dniu 22 grudnia 2004 r. doszło do podpisania pomiędzy Zarządem Spółki i przedstawicielami załogi umowy o prowadzenie pracowniczego programu emerytalnego, w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. W dniu 23 grudnia 2004 r. została zawarta umowa ubezpieczenia z X S.A. W dniu 13 września 2005 r. Komisja Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych wydała decyzję o wpisaniu pracowniczego programu emerytalnego do rejestru pracowniczych programów emerytalnych.

Należy nadmienić, iż Spółka ponosi wydatki związane z organizacją i finansowaniem pracowniczego programu emerytalnego, w tym wydatki związane z opłaceniem składek podstawowych, które zgodnie z postanowieniami zakładowej umowy emerytalnej i umowy ubezpieczenia opłacane są w wysokości 3% wynagrodzenia każdego pracownika uczestniczącego w programie.

Podstawą obliczenia comiesięcznej składki podstawowej finansowanej przez pracodawcę jest wynagrodzenie uczestnika (pracownika) stanowiące podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe. Sposób jej wyliczenia jest zawarty w zakładowej umowie emerytalnej, której stronami są pracodawca i związki zawodowe. Procentowa wysokość składki jest uzależniona od kondycji ekonomiczno - finansowej pracodawcy i zawieranych w związku z tym porozumień ze związkami zawodowymi, z tym, że jej maksymalna wysokość nie może przekroczyć 7%.

Składka na pracowniczy program emerytalny jest świadczeniem na rzecz pracowników, zabezpieczającym dodatkowo pracowników na emeryturę.

Zgodnie z art. 24 ust. 5 ustawy o pracowniczych programach emerytalnych, składka podstawowa nie jest wliczana do wynagrodzenia stanowiącego podstawę ustalenia obowiązkowych składek na ubezpieczenie społeczne. Składka podstawowa finansowana przez pracodawcę jest przekazywana, zgodnie z umową ubezpieczenia, do firmy prowadzącej pracowniczy program emerytalny w okresach miesięcznych, do dnia 21 dnia miesiąca następnego, za miesiąc poprzedni.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Stanowisko Wnioskodawcy jest następujące.

Ad. 1

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przepis art. 15 ust. 1d ustawy doprecyzowuje zasadę kwalifikowania kosztów określoną w art. 15 ust. 1, o czym świadczy użyty w tym przepisie zwrot kosztami uzyskania przychodów są również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych.

Stosownie do treści art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207 ze zm.), programy mogą być prowadzone m.in. w formie umowy grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, czyli w formie wybranej przez Spółkę.

Zgodnie z art. 10 ust. 1 pkt 1 - 3 tej ustawy program tworzy się przez zawarcie umowy zakładowej albo umowy międzyzakładowej, następnie przez zawarcie umowy z instytucją finansową i następnie przez rejestrację programu przez organ nadzoru.

Do powstania pracowniczego programu emerytalnego konieczne jest zawarcie zakładowej umowy emerytalnej, a następnie umowy z funduszem inwestycyjnym lub zakładem albo towarzystwem ubezpieczeń, bądź też powstanie towarzystwa emerytalnego i pracowniczego funduszu emerytalnego. Warunkiem niezbędnym jest także wpis do rejestru prowadzonego przez Komisję Nadzoru Ubezpieczeń i Funduszy Emerytalnych. Niespełnienie jednego z wymienionych warunków oznacza, że program nie powstał, i z tego powodu wydatki związane z nim przez dany podmiot nie będą stanowiły kosztów uzyskania przychodów.

Dodatkowo należy odnieść się do art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych, który stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka grup 1, 3, i 5 działu I oraz grup 1 i 2 działu II wymienionych w załączniku do ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151), jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:

1. wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy,
2. możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy,
3. wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie.

W świetle powołanych powyżej przepisów powstaje pytanie, czy w przypadku pracowniczego programu emerytalnego prowadzonego w formie umowy grupowego ubezpieczenia na życie, składka podstawowa opłacana przez Spółkę będzie mogła zostać zakwalifikowana do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli przedmiotowa umowa ubezpieczenia nie będzie spełniała warunków, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 59 ww. ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.

Niespełnienie zaś przez umowę któregokolwiek warunku, określonego w art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy skutkować może nie uznaniem składki podstawowej za koszt uzyskania przychodu Spółki.

Ponieważ w programie emerytalnym opłacone prze Spółkę składki podstawowe dotyczą ubezpieczenia na życie, a ta z kolei forma ubezpieczenia wymieniona jest w grupie 3 działu I ryzyka - załącznika do ustawy o działalności ubezpieczeniowej, to aby składka wnoszona do programu emerytalnego mogła być kosztem uzyskania przychodów, umowa musiałaby spełnić te warunki. Wprowadzenie takich warunków do umowy o pracowniczy program emerytalny nie jest możliwe, bo byłoby to sprzeczne z ustawą o pracowniczych programach emerytalnych. Zarejestrowanie takiego programu emerytalnego w Komisji Nadzoru Finansowego nie byłoby możliwe.

Zdaniem Spółki, uregulowania art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy dotyczą jedynie ubezpieczeń prowadzonych na podstawie przepisów o ubezpieczeniach, a nie dotyczą pracowniczych programów emerytalnych, które unormowane są w odrębnej ustawie. Dlatego przy ocenie wydatków z tytułu składek na pracowniczy program emerytalny z ubezpieczeniem na życie nie należy brać pod uwagę postanowień art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W odniesieniu do opłacanych przez Spółkę składek na pracowniczy program emerytalny zastosowanie ma przepis art. 15 ust. 1d ustawy, który uznaje, że kosztami uzyskania przychodów są również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych.

Zdaniem Spółki, składki podstawowe opłacane przez Spółkę są kosztem związanym z pracowniczym programem emerytalnym i bez ich wnoszenia nie ma mowy o prawidłowej jego realizacji. Dlatego też zgodnie z art. 15 ust. 1d ustawy, składki te są koszem uzyskania przychodów.

Zapis art. 15 ust. 1d ustawy został wprowadzony w związku z wejściem w życie ustawy o pracowniczych programach emerytalnych, tj. od 01.04.1999 r. Zdaniem Spółki, celem ustawodawcy było aby wszystkie koszty związane z pracowniczym programem emerytalnym, a przede wszystkim składki podstawowe, były koszem uzyskania przychodów bez względu na jego formę.

Dlatego też nie zastrzegł, że nowo wprowadzany w życie art. 15 ust. 1d ustawy należy czytać w powiązaniu z istniejącym dotąd przepisem art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy, który według Spółki ma zastosowanie do wszystkich innych ubezpieczeń grupowych poza realizowanymi w ramach pracowniczego programu emerytalnego.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, składka podstawowa finansowana przez pracodawcę w ramach pracowniczego programu emerytalnego niezależnie od jego formy, stanowi, na podstawie art. 15 ust. 1d i art. 15 ust. 1 ustawy, koszty uzyskania przychodów na równi z pozostałymi wydatkami (kosztami) związanymi z prawidłową realizacją pracowniczego programu emerytalnego realizowanego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych.

Natomiast przepis art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajduje w tej sprawie zastosowania, ponieważ odnosi się tylko do ubezpieczeń na życie i do regulacji zawartej w ustawie o działalności ubezpieczeniowej.

Reasumując art. 15 ust. 1d stanowi samodzielną podstawę do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków ponoszonych przez pracodawcę składek podstawowych na pracowniczy program emerytalny, także ze względu na cele regulacji zawartej w ustawie o pracowniczych programach emerytalnych, do których ten przepis odsyła. Inna interpretacja przepisów ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych prowadziłaby do nieuzasadnionej dyskryminacji jednej z czterech równorzędnych form pracowniczych programów emerytalnych, a to byłoby sprzeczne z art. 2 Konstytucji.

Ad. 2

Składka podstawowa naliczana od wynagrodzeń, finansowana przez Spółkę ma być przekazywana do firmy prowadzącej program do 21 dnia miesiąca następnego za miesiąc poprzedni.

Zawarcie przez Spółkę pracowniczego programu emerytalnego na rzecz pracowników stanowi niewątpliwie element wynagrodzenia pracowników i co za tym idzie składki opłacane przez pracodawcę z tego tytułu związane z prowadzoną przez niego działalnością.

Zdaniem Spółki, biorąc pod uwagę fakt, że składki wpłacane do pracowniczego programu emerytalnego spełniają kryterium związku przyczynowo - skutkowego, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy i nie są wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy, a są zawarte w art. 15 ust. 1d ustawy, stanowią koszty uzyskania przychodów w miesiącu zarachowania wynagrodzeń, a nie w momencie ich wydatkowania na rzecz firmy prowadzącej pracowniczy program emerytalny.

W związku z powyższym, zdaniem Spółki, składka podstawowa finansowana przez pracodawcę stanowi koszty uzyskania przychodów w miesiącu jej zarachowania w koszty, tak jak wynagrodzenia i składki ZUS, zgodnie z art. 15 ust. 4 i w związku z art. 15 ust. 1 ustawy, ponieważ podstawą jej naliczenia jest wynagrodzenie pracownika zliczane w koszty uzyskania przychodów w miesiącu jej zarachowania, nawet jeśli w tym miesiącu nie zostało poniesione, tj. wydatkowane.

Odnosząc się do potrącalności kosztów w czasie z tytułu wydatków poniesionych przez pracodawcę w formie składek związanych z umowami ubezpieczenia, zdaniem Spółki, że zgodnie z przepisem art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami są potrącalne w dacie ich poniesienia. Jeżeli koszty te dotyczą okresu przekraczającego rok podatkowy, a nie jest możliwe określenie, jaka ich część dotyczy danego roku podatkowego, w takim przypadku stanowią koszty uzyskania przychodów proporcjonalnie do długości okresu, którego dotyczą.

Stosownie zaś do art. 15 ust. 4e ww. ustawy, za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów.

Zatem, jak wynika z powyższych przepisów, koszty uzyskania przychodów pośrednio związane z przychodami stanowią co do zasady, koszty uzyskania przychodów w dacie ich poniesienia.

W związku z powyższym stanowiąca koszt uzyskania przychodów składka podstawowa finansowana przez pracodawcę jest kosztem podatkowym w momencie jej poniesienia (zaksięgowania), na podstawie stosownych dokumentów dotyczących pracowniczych programów emerytalnych.

Zdaniem Spółki, do składek finansowanych przez pracodawcę i momentu zaliczenia ich do kosztów uzyskania przychodów nie ma zastosowywania art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zgodnie z ww. artykułem nie uważa się za koszty uzyskania przychodów: niewypłaconych, niedokonanych lub niepostawianych do dyspozycji wypłat, świadczeń oraz innych należności z tytułów określonych w art. 12 ust. 1 i 6, art. 13 pkt 2 i 4 - 9 oraz art. 18 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Jak wynika z art. 12 ust. 1 tej ustawy za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej oraz spółdzielczego stosunku pracy uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłatnych.

Natomiast ust. 6 stwierdza, że za przychód z tytułu członkostwa w rolniczej spółdzielni produkcyjnej lub innej spółdzielni zajmującej się produkcją rolną uważa się wszelkie przychody, o których mowa w art. 11, uzyskane przez członka spółdzielni lub jego domownika z tytułu wkładu pracy oraz innych tytułów przewidzianych w statucie spółdzielni, po wyłączeniu z tych przychodów udziału w dochodzie podzielnym spółdzielni z tytułu działalności rolniczej, z wyjątkiem polegającej na prowadzeniu działów specjalnych produkcji rolnej.

Reasumując, nie można składki na pracowniczy program emerytalny finansowanej przez pracodawcę uznać za przychód pracownika wymieniony w ww. przepisie, a co za tym idzie nie ma tu zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 57 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zatem składka podstawowa finansowana przez pracodawcę jest kosztem podatnym w momencie jej poniesienia (zaksięgowania), na podstawie stosownych dokumentów dotyczących pracowniczych programów emerytalnych.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o pracowniczych programach emerytalnych (Dz. U. Nr 116, poz. 1207 ze zm.), programy mogą być prowadzone w jednej z następujących form:

1. funduszu emerytalnego;
2. umowy o wnoszenie przez pracodawcę składek pracowników do funduszu inwestycyjnego;
3. umowy grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z zakładem ubezpieczeń w formie grupowego ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym;
4. zarządzania zagranicznego.

Pracodawca jest podmiotem odpowiedzialnym za założenie oraz prawidłową realizację programu, w tym przede wszystkim do finansowania składki podstawowej, co wynika z art. 24 ust. 1 ww. ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t. j. Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wydatki ponoszone przez podatników podlegają więc zaliczeniu do kosztów podatkowych, jeżeli zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, czyli ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na osiągane przez podatnika przychody oraz mają one związek z prowadzoną działalnością. Takimi kosztami mogą być koszty związane z finansowaniem przez pracodawcę składki podstawowej na rzecz pracowników, w ramach umowy grupowego ubezpieczenia na życie pracowników.

Rozpatrując kwestię kosztów podatkowych w oparciu o przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych należy jednak mieć na uwadze postanowienia art. 16 ust. 1 tej ustawy.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych stanowi, iż nie uważa się za koszty uzyskania przychodów składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, z wyjątkiem umów dotyczących ryzyka grup 1, 3 i 5 działu I oraz grup 1 i 2 działu II wymienionych w załączniku do ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151) jeżeli uprawnionym do otrzymania świadczenia nie jest pracodawca i umowa ubezpieczenia w okresie pięciu lat, licząc od końca roku kalendarzowego, w którym ją zawarto lub odnowiono, wyklucza:

1. wypłatę kwoty stanowiącej wartość odstąpienia od umowy,
2. możliwość zaciągania zobowiązań pod zastaw praw wynikających z umowy,
3. wypłatę z tytułu dożycia wieku oznaczonego w umowie.

Przepis ten daje zatem podatnikom prawo zaliczenia do kosztów podatkowych składek opłaconych przez pracodawcę z tytułu zawartych lub odnowionych umów ubezpieczenia na rzecz pracowników, które związane są tylko z określonymi umowami ubezpieczenia. Są to m.in. umowy ubezpieczenia na życie powiązane z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym. Z tym jednak, że aby składki te mogły być uznane za koszty podatkowe spełnione muszą być wskazane powyżej warunki.

Przepis art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych odnosi się do każdego zawartego z zakładem ubezpieczeń rodzaju umów ubezpieczenia na życie z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, bez względu na to, czy zawierane są w ramach pracowniczych programów emerytalnych, czy też w innej formie.

Wskazany przez Spółkę przepis art. 15 ust. 1d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie może stanowić samoistnej podstawy do zaliczenia kosztów uzyskania przychodów wszystkich wydatków (w tym składki podstawowej) ponoszonych przez pracodawców w związku z realizacją pracowniczych programów emerytalnych. Użyte w tym przepisie określenie, że kosztami podatkowymi są również wydatki poniesione przez pracodawcę na zapewnienie prawidłowej realizacji pracowniczego programu emerytalnego w rozumieniu przepisów o pracowniczych programach emerytalnych, oznacza, że przepis ten odnosi się do wszystkich innych wydatków związanych z realizacją tego programu, które nie mogą być uznane za koszty podatkowe w oparciu o postanowienia art. 15 ust. 1 ww. ustawy. Składka podstawowa opłacana przez pracodawcę na rzecz pracowników w ramach pracowniczego programu emerytalnego, bez względu w jakiej formie jest on prowadzony, powinna zatem być zaliczana do kosztów uzyskania przychodów w oparciu o wyżej powołany przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowego od osób prawnych. Oznacza to tym samym, że w przypadku prowadzenia przez pracodawcę pracowniczego programu emerytalnego w formie grupowego ubezpieczenia na życie pracowników z ubezpieczeniowym funduszem kapitałowym, o którym mowa w art. 6 ust. 1 pkt 3 ustawy o pracowniczych programach emerytalnych, przy zaliczeniu składki podstawowej do kosztów uzyskania przychodów, należy mieć na uwadze także postanowienia art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych ograniczające możliwość zaliczenia do nich składek opłacanych przez pracodawcę.

Spółka przedstawiając stan faktyczny stwierdziła, iż opłacane przez nią składki podstawowe dotyczą ubezpieczenia na życie, a ta z kolei forma ubezpieczenia wymieniona została w grupie 3 działu I załącznika do ustawy o działalności ubezpieczeniowej. Ponadto stwierdziła, że aby składka wnoszona do pracowniczego programu emerytalnego mogła być kosztem uzyskania przychodów, umowa musiałaby spełniać warunki określone w art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym. Jednakże wprowadzenie takich warunków do umowy o pracowniczy program emerytalny, zdaniem Spółki, nie jest możliwe, ponieważ byłoby to sprzeczne z ustawą o pracowniczych programach emerytalnych.

Reasumując powyższe, należy stwierdzić, iż umowa grupowego ubezpieczenia na życie pracowników zawarta przez Spółkę z X S.A. nie spełnia warunków określonych w art. 16 ust. 1 pkt 59 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, zatem składka podstawowa opłacana przez Wnioskodawcę nie może stanowić kosztów uzyskania przychodów.

Z uwagi na powyższe, wniosek Spółki w części dotyczącej pytania 2 jest bezprzedmiotowy.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.