Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (j.t. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki przedstawione we wniosku z dnia 29 listopada 2007 r. (data wpływu 12 grudnia 2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z odszkodowaniem wypłaconym na rzecz swojego kontrahenta - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 grudnia 2007 r. wpłynął do tut. organu wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zakwalifikowania do kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z odszkodowaniem umownym wypłaconym na rzecz swojego kontrahenta z tytułu skradzionych monitorów, które były przekazane Spółce do naprawy.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny oraz zdarzenie przyszłe.

Spółka jest przedsiębiorstwem prowadzącym działalność na terenie Polski w zakresie napraw monitorów komputerowych, między innymi, na rzecz holenderskiego przedsiębiorstwa T..

T. kupuje uszkodzone monitory, które następnie są przywożone do Polski, gdzie Spółka dokonuje ich naprawy. Następnie monitory są wywożone z powrotem do Holandii i odsprzedawane klientom. Monitory przez cały czas naprawy pozostają własnością podmiotu holenderskiego. Spółka otrzymuje od podmiotu holenderskiego wynagrodzenie zależne od ilości naprawionych i odesłanych monitorów.

W latach 2005-2006 w Spółce odnotowano kradzieże monitorów z magazynów.

Z tego względu inna spółka powiązana I. zleciła firmie detektywistycznej przeprowadzenie dochodzenia, w czasie którego zdołano ustalić, że osobami odpowiedzialnymi za kradzieże monitorów są pracownicy Spółki.

W związku z powyższym, wskazane wyżej podmioty zagraniczne zażądały od Spółki zwrotu wartości skradzionych monitorów (równej wartości ich zakupu od klientów).

Dodatkowo spółka holenderska I. zażądała od Wnioskodawcy zwrotu kosztów zaangażowania podmiotów zajmujących się profesjonalnie prowadzeniem dochodzenia mającego na celu identyfikację sprawców kradzieży.

Jednocześnie Spółka T. zagroziła zerwaniem współpracy handlowej ze Spółką.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Spółka zawarła z ww. podmiotami holenderskimi pisemną ugodę, na mocy której Spółka zobowiązała się do zapłaty na rzecz tych spółek odszkodowania, z drugiej strony, pod warunkiem zapłaty powyższego odszkodowania spółka T.. zobowiązała się do kontynuowania współpracy handlowej ze Spółką oraz do kontynuowania zamówień w tej firmie.

Powyższe odszkodowanie odzwierciedla rzeczywiste straty holenderskich spółek, w tym:

• wartość skradzionych monitorów będących własnością T. oraz

• koszty postępowania wyjaśniającego przeprowadzonego na zlecenie I..

Spółka podniosła, że w latach 2005-2006 T. był dla Wnioskodawcy głównym zleceniodawcą i jest rozważane, aby holenderscy klienci podmiotu holenderskiego zostali przekazani do Spółki i bezpośrednio przez nią obsługiwani.

Z drugiej strony, odstąpienie przez T. od współpracy handlowej spowodowałoby znaczne zmniejszenie przychodów Spółki.

Z tego względu zapłata odszkodowania przez Spółkę na rzecz podmiotów holenderskich zagwarantowałoby zachowanie i zabezpieczenie współpracy z obiema spółkami nadrzędnymi.

Dodatkowo Spółka wskazała, że wykorzystała raport przygotowany na zlecenie I. w celu identyfikacji sprawców kradzieży w Spółce. Na podstawie zgromadzonych dowodów z osobami tymi rozwiązano umowy o pracę. Dodatkowo, na podstawie tego raportu, Spółka zmieniła swoje wewnętrzne procedury tak, by unikać podobnych zdarzeń w przyszłości.

W związku z powyższym Wnioskodawca zadał następujące pytania:

1. Czy Spółka ma prawo do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów odszkodowanie wypłacane na rzecz swojego kontrahenta z tytułu skradzionych monitorów?
2. Czy spółka ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odszkodowanie wypłacone na rzecz swojego kontrahenta z tytułu poniesionych przez niego kosztów dochodzenia przeprowadzonego przez firmę detektywistyczną?

Przedmiot niniejszej interpretacji indywidualnej stanowi odpowiedź na pytanie pierwsze. Wniosek Spółki w zakresie pytania drugiego zostanie rozpatrzony odrębną interpretacją indywidualną.

W odniesieniu do sformułowanych pytań Wnioskodawca wskazał treść art. 15 ust. 1 oraz art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Zdaniem Spółki ze względu na brzmienie ww. przepisów, kary umowne i odszkodowania z innego tytułu niż wskazane w art. 16 ust. 1 punkcie 22, mogą stanowić koszty uzyskania przychodów pod warunkiem istnienia związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy karą (odszkodowaniem) a możliwością zabezpieczenia bądź zachowania źródeł przychodów.

Spółka podniosła, że odszkodowanie, które zostanie wypłacone przez Spółkę na rzecz podmiotów zagranicznych nie mieści się w żadnej z kategorii odszkodowań i kar umownych określonych w art. 16 ust. 1 pkt 22 powołanej ustawy. Istotą tego przepisu jest bowiem nie zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów kar i odszkodowań związanych z wadami dostarczonych towarów lub usług lub zwłoką w dostarczeniu towarów wolnych od wad. Odnosząc się do swojej sytuacji Wnioskodawca zauważył, że przepis ten nie ogranicza natomiast możliwości zaliczania do kosztów uzyskania przychodów wydatków w przypadku, gdy towar nie zostanie w ogóle dostarczony lub usługa nie zostanie wykonana.

Ponadto Wnioskodawca podniósł, że wypłata odszkodowań stanowi warunek dalszej współpracy handlowej z ww. podmiotami.

W konsekwencji stanowi warunek generowania przychodów w związku z usługami świadczonymi przez Spółkę na rzecz T. Z tego względu należy uznać, że wydatek ten zostanie poniesiony w celu uzyskania przychodów, a przynajmniej w celu zachowania i zabezpieczenia istniejących źródeł przychodów (w tym zabezpieczenia przychodów realizowanych w związku z zamówieniami T.).

W opinii Spółki, jej stanowisko znajduje potwierdzenie w piśmie Ministra Finansów z dnia 3 września 1999 r. znak PB3-2470/GM-722-357/99 oraz wydanych przez organy podatkowe interpretacjach prawa podatkowego, np. w piśmie z dnia 25 maja 2007 r. znak US/I/1 415/5/2007, w których potwierdzono możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów kwoty wypłaconej kontrahentowi będącej równowartością utraconego w wyniku kradzieży transportowanego przez podatnika towaru. Podobnie wypowiedziała się - zdaniem Spółki Izba Skarbowa w Katowicach, która w decyzji z dnia 18 września 2007 r. znak IBPB1/415-6/07/BK/KAN-39/07/07 wskazało, że jeżeli kara umowna przysługuje wierzycielowi z innego tytułu niż wymienionego w ustawie, zapłacenie kary stanowić będzie u płacącego koszt uzyskania przychodu, a także Wojewódzki Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 17 maja 2007 r.- sygn. akt I SA/Kr 1590/05, w którym wskazano, że kara umowna za nie wywiązanie się z umowy (niedostarczenie towarów) może być kosztem uzyskania przychodu, nie została bowiem w ustawie wyłączona z kategorii kosztów uzyskania przychodów.

Biorąc pod uwagę całokształt przedstawionych argumentów, a w szczególności rozszerzoną od 1 stycznia 2007 r. definicje kosztów uzyskania przychodów zawartą w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, Spółka wnosi o potwierdzenie, że ma prawo zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów odszkodowanie wypłacone na rzecz T. z tytułu skradzionych monitorów.

Na tle przedstawionego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j.t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Przywołana regulacja wskazuje, iż definicja kosztów uzyskania przychodów dla celów podatku dochodowego składa się z dwóch podstawowych elementów, które łącznie tworzą swego rodzaju normatywną klauzulę generalną.

Pierwszy z tych elementów określić można mianem przesłanki pozytywnej, zakładającej spełnienie łączne dwóch warunków, tj.:

• konieczność faktycznego, co do zasady, poniesienia wydatku,

• poniesienie wydatku musi nastąpić w celu osiągnięcia przychodu. lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów

Tak więc dany podmiot gospodarczy ma możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków po wyłączeniu tych, których możliwość odliczenia jest wprost ograniczona w ustawie - zarówno bezpośrednio, jak i pośrednio związanych z uzyskiwanymi przychodami, pod warunkiem, że ich poniesienie ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, może mieć wpływ na wielkość osiągniętego, lub wiąże się z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów.

W konsekwencji nie każdy wydatek ponoszony w związku z prowadzoną działalnością gospodarczą stanowić może koszt uzyskania przychodów i jako taki podlegać odliczeniu od podstawy opodatkowania. Skoro bowiem ustawodawca wyraźnie wiąże koszty uzyskania przychodów z określonym celem, to musi być on widoczny. Ponoszone koszty winny omawiany cel realizować lub co najmniej zakładać go jako realny.

Obowiązkiem podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

Drugi z elementów zawartych we wskazanym przepisie stanowi przesłankę negatywną, zgodnie z którą, ponoszony wydatek nie został ujęty w zamkniętym katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów. Art. 16 ust. 1 ustawy zawiera enumeratywną listę wyłączeń z kosztów uzyskania przychodów, co oznacza, iż każdy koszt dający się zakwalifikować do którejkolwiek z pozycji wymienionej na tej liście nie będzie mógł być zaliczony do kosztów uzyskania przychodów, nawet jeśli był poniesiony w celu osiągnięcia przychodów.

W zamkniętym katalogu wydatków nie zaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, ustawodawca uwzględnił kary umowne i odszkodowania z tytułu:

• wad dostarczonych towarów, wykonanych robót i usług,

• zwłoki w dostarczeniu towaru wolnego od wad,

• zwłoki w usunięciu wad towarów albo wykonywanych robót i usług (art. 16 ust. 1 pkt 22).

Wymienione w treści przepisu kary umowne i odszkodowania wiążą się z nienależytym wykonaniem zobowiązań. Celem tego przepisu jest zatem uniemożliwienie pomniejszenia podstawy opodatkowania o koszty poniesione w związku z nienależytym wykonaniem zobowiązania. Z powyższego wynika, że ustawodawca wyłączył z kosztów uzyskania przychodów wydatki związane z karą za wadliwie wykonaną usługę, bądź za zwłokę w usunięciu powstałych wad. Nie odniósł się natomiast do kar umownych i odszkodowań należnych z tytułu nie wykonania usługi. Wskazane wyłączenie nie obejmuje zatem wydatków związanych z odpowiedzialnością kontraktową z tytułu innego rodzaju uchybień w wykonaniu zobowiązania umownego. Oznacza to, że kary umowne i odszkodowania inne niż wymienione, mogą stanowić koszt uzyskania przychodów pod warunkiem, że spełniają ogólny warunek określony w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Badając istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem przedmiotowego kosztu, a osiąganiem przychodów przez Spółkę, należy stwierdzić, że zapłata odszkodowania nie przekłada się w sposób bezpośredni na przychody podatkowe. Może ona stanowić jedynie pośredni koszt uzyskania przychodów, jeżeli jest racjonalnie i ekonomicznie uzasadniona jako zmierzająca do osiągnięcia przychodów, bądź zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów. Ocena celowości analizowanego wydatku wymagać będzie uwzględnienia między innymi takich czynników, jak powód niezrealizowania umowy, czy też sposób umownego ukształtowania elementów odszkodowania.

Ponadto w celu wykazania związku pomiędzy kosztem, a przychodem Podatnik musi dysponować wymaganymi przez prawo dowodami. Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy. Z tak udokumentowanych wydatków winno ponadto wynikać, że mają związek z prowadzoną działalnością gospodarczą i bezpośrednio lub pośrednio wpływają na wielkość osiąganych przez Podatnika przychodów. W zakresie obowiązków Podatnika, jako odnoszącego ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu, a uzyskaniem przychodu, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy.

Uregulowania dotyczące kar umownych i odszkodowań posługują się terminologią prawa cywilnego. Zawarte są w ustawie z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r., Nr 16, poz. 93 ze zm.).

Obowiązek zapłaty kary umownej może wynikać wyłącznie z postanowień umowy i należy się ona wierzycielowi w umówionej wysokości, niezależnie od rozmiaru poniesionej szkody. Odszkodowania są natomiast sposobem naprawienia szkody, a zobowiązany do odszkodowania ponosi odpowiedzialność tylko za normalne następstwa działania lub zaniechania, z którego szkoda wynikła. Kary umowne i odszkodowania to różne instytucje prawne, chociaż obie związane są z naprawieniem szkody powstałej na skutek niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania.

Odnosząc się do stanu faktycznego stwierdzić należy, że w związku z kradzieżą monitorów, usługa naprawy nie została wykonana. Zatem nie doszło do wykonania umowy (umów), gdyż zaistniała sytuacja, która uniemożliwiła naprawy i wydanie rzeczy usługobiorcy. W konsekwencji w przedmiotowej sprawie nie będzie miał zastosowania przepis art. 16 ust. 1 pkt 22 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wykluczający z kosztów uzyskania przychodów wydatki dotyczące kar i odszkodowań z tytułu wadliwie wykonanych usług.

Do rozważenia pozostaje zatem kwestia celu poniesionego wydatku w kontekście przepisu art. 15 ust. 1 ustawy. Konstruując zapis ww. artykułu ustawy, ustawodawca zawarł regułę nakazującą badać każdy wydatek i poddawać go indywidualnej ocenie, pod kątem jego związku z przychodem, tj. wpływu na powstanie tego przychodu, względnie z zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przychodów. Analiza ta nie byłaby pełna bez uwzględnienia, czy powstaniu tego kosztu towarzyszyło racjonalne działanie podatnika.

W ocenie tut. organu koszty związane z działalnością gospodarczą jednostki oprócz tego, że muszą być wynikiem racjonalnego i celowego działania nie mogą obciążać budżetu skutkami zaniedbań, czy działań sprzecznych z prawem lub zasadami współżycia społecznego powodujących zmniejszenie jego wpływów.

Działalność gospodarcza podlega bowiem określonym regułom ekonomicznym i musi opierać się o zasadę racjonalności działania w dążeniu do realizacji postawionego celu. Zatem w ocenie związku pomiędzy poniesionym wydatkiem a uzyskanym przychodem należy uwzględniać również aspekt racjonalnego działania w celu uzyskania tego przychodu, względnie zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów (co ma także istotne znaczenie dla zachowania prawidłowego rachunku podatkowego, opartego o zasadę współmierności przychodów i związanych z nimi kosztów).

W ocenie tut. organu w przedmiotowej sprawie taki związek nie zachodzi.

Związku tego nie wykazał również sam Wnioskodawca.

W kontekście racjonalności działań Spółki i możliwości spełnienia przesłanek wynikających z treści przepisu art. 15 ust. 1 cyt. ustawy przychodów wskazać należy, że naprawa monitorów była dokonywana na rzecz T., który jest spółką nadrzędną, kapitałowo powiązana z Wnioskodawcą, w ramach organizacji grupującej podmioty gospodarcze, przy czym jeden z podmiotów ma w tym powiązaniu pozycję dominującą.

Z opisanego stanu faktycznego wynika, że niewłaściwa organizacja pracy i kontroli w Spółce umożliwiła na przestrzeni dwóch lat (2005 2006) dokonywanie kradzieży przedmiotów oddanych usługodawcy do naprawy, co jednoznacznie świadczy o braku nadzoru, starannego działania podmiotu gospodarczego. Nie ulega bowiem wątpliwości, iż Spółka jako profesjonalny podmiot gospodarczy, usługowy musiała zdawać sobie sprawę ze skutków wynikających z zaniedbań w zakresie kontroli i organizacji pracy. Wykluczyć należy, aby podmiot, który od wielu lat zajmuje się m.in. działalnością w zakresie naprawy i konserwacji sprzętu komputerowego nie zwrócił uwagi na istotę eliminacji powtarzających się na przestrzeni lat kradzieży monitorów przekazanych do naprawy od najważniejszego, z punktu widzenia interesów Spółki, głównego zleceniodawcy.

Z drugiej strony, Spółka we wniosku z dnia 29 listopada 2007 r. wskazała na fakt zawarcia ugody (podpisanie umowy regulującej przewidywaną wypłatę odszkodowania). Przedstawiony stan faktyczny, nie daje podstawy, by stwierdzić, że między podmiotami powiązanymi kapitałowo istniał w omawianym zakresie spór, uzasadniający zawarcie dopiero w 2007 r. ugody umowy dającej prawne podstawy do wypłaty odpowiadającej, jak twierdzi Spółka, wartości skradzionych monitorów odpowiadającej cenie zakupu od klientów.

Z punktu widzenia racjonalnie działającego podmiotu gospodarczego (podmiotu holenderskiego), w przypadku, gdy kradzieże mają charakter niejednostkowy, powtarzalny, bądź skutkują dużą wysokością strat, wartością utraconego mienia, podmiot ponoszący szkodę powinien wymóc na Spółce, już w trakcie 2005 roku wyeliminowanie powstałych nieprawidłowości i zwrócić się do Spółki o wypłatę stosowanego odszkodowania. W przypadku, gdy powyższe działania, kroki nie przyniosły efektu, logicznym byłoby w 2006 r. ograniczyć, względnie - zerwać współpracę handlową ze Spółką i skierować sprawę na drogę postępowania sądowego. Brak jednak podstaw, by stwierdzić, że w ten sposób podmiot holenderski postąpił.

W konsekwencji, poprzez określone działania bądź zaniechania Spółka i podmiot holenderski niejako kreowały powyższy, niekorzystny, związany z utratą monitorów, przebieg zdarzeń.

Wnioskodawca nie uzasadnił ani nie uprawdopodobnił w żadnym stopniu na podstawie jakich okoliczności czy dokumentów wywiódł stwierdzenie, że spółka I. - spółka nadrzędna, która razem ze Spółką wchodzi w skład organizacji grupującej podmioty gospodarcze powiązane ze sobą zerwie współpracę ze Spółką.

Natomiast fakt, iż główny usługobiorca, mimo kradzieży monitorów w 2005 r. kontynuował współpracę ze Spółką w kolejnym roku i nadal ją kontynuuje, świadczy, że zaistniała sytuacja nie wpłynęła negatywnie na zakres kontaktów handlowych. Co więcej, mimo zaistniałych nieprawidłowości, jak wskazuje Spółka we wniosku, jest rozważana możliwość, aby podmiot holenderski przekazał Spółce swoich klientów (a więc umowy, kontrakty z nimi) tak, by Spółka bezpośrednio świadczyła usługi na ich rzecz.

Wnioskodawca nie przedstawił uzasadnienia tak korzystnych, z punktu widzenia interesu finansowego, gospodarczego Spółki, założeń polityki gospodarczej kontrahenta holenderskiego.

W ocenie tut. organu takie działania podyktowane mogą być pozytywną oceną realizacji zadań usługowych nałożonych na Spółkę, bądź/i marginalnym charakterem strat związanych z kradzieżami w kontekście wysokości osiąganych obrotów, przychodów oraz co wynika z celu tworzenia spółki handlowej kierującej się rachunkiem zysków i strat czynnikami ekonomiczny, które określono w strategii działania organizacji (holdingu) grupującej, obok T. i Spółki, inne podmioty gospodarcze powiązane ze sobą.

Reasumując, w świetle przedstawionego stanu faktycznego za chybiony należy uznać argument, jakoby brak wypłaty odszkodowania mógł przyczynić się do zerwania współpracy miedzy tymi podmiotami, a wskazanie przez Spółkę na bliżej nie sprecyzowane, nie poparte przekonującymi argumentami i opisem konkretnych dowodów, dokumentacji handlowej, groźby zerwania współpracy handlowej przez Spółkę nadrzędną należy uznać za nieracjonalne i odbiegające od przyjętej praktyki handlowej podmiotów kierujących się rachunkiem ekonomicznym.

Na podstawie zaprezentowanego opisu stanu faktycznego oraz zdarzenia przyszłego należy stwierdzić, że Spółka nie wykazała, by omawiany wydatek był racjonalny i spełniał przesłanki, o którym mowa w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Tym samym kwota wypłaconego kontrahentowi odszkodowania nie będzie stanowić kosztu uzyskania przychodów.

Dodatkowo należy wskazać, że w orzecznictwie sądowym wielokrotnie podkreślano, że strat i wydatków wynikających z zaniedbań oraz nieracjonalnych działań w trakcie prowadzenia działalności gospodarczej podatnik nie może przerzucać na Skarb Państwa.

Co do zasady straty mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Jednak nie dotyczy to wszystkich strat, gdyż każdy przypadek i każde tego rodzaju zdarzenie należy rozpatrywać i oceniać indywidualnie, pod kątem całokształtu prowadzonej działalności, okoliczności powstania strat oraz działań podjętych w celu zabezpieczenia się przed nimi.

Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 12 października 1995 r., sygn. Akt - III AZP 19/95 wyraził pogląd, że kradzież jest zdarzeniem losowym, które może mieć wpływ na podstawę opodatkowania, tylko wtedy, gdy podatnik dołożył należytej staranności w celu jej uniknięcia.

Jakiekolwiek zawinienie ze strony podatnika poprzez niezachowanie staranności wymaganej w danych warunkach, niedopełnienie obowiązków ciążących na podatniku w celu uniknięcia szkody uniemożliwia przyjęcie, że powstała szkoda stanowi stratę. Jedynie straty powstałe w trakcie normalnego, racjonalnego działania podatnika w celu osiągnięcia przychodów z prowadzonej działalności gospodarczej mogą być uznane za koszt uzyskania przychodu. Strata powinna wynikać ze źródła, którego zaistnienie jest pochodną zdarzeń niezależnych od woli podatnika. Zdarzenie zależne od woli podatnika, to niewątpliwie organizacja pracy m.in. sposób magazynowania, przechowywania, ewidencjonowania rzeczy, wydawania towaru i organizacja kontroli. Kradzież jest zdarzeniem losowym, które może mieć wpływ na podstawę opodatkowania tylko wtedy, gdy podatnik dołożył należytej staranności w celu jej uniknięcia.

Zdaniem organu podatkowego, w tym konkretnym przypadku, kradzieży rzeczy przekazanych usługodawcy do naprawy na przestrzeni dwóch lat, nie można zaliczyć do kradzieży nieprzewidzianej, nie do uniknięcia, jako zdarzenie losowe, które uzasadnia zaliczenie powstałej straty, poprzez wypłatę odszkodowania, w ciężar kosztów uzyskania przychodów.

Opisane wyżej okoliczności, w których nastąpiła utrata naprawianych rzeczy nie są zdaniem tut. organu podatkowego zdarzeniem, którego nie można było przewidzieć i przed którym nie można się było uchronić, przy zachowaniu zwyczajowo przyjętych środków ostrożności.

Wnioskodawca nie przedstawił powodów, czynników, które zadecydowały, iż sam, poprzez usprawnienia organizacji pracy i kontroli, nie mógł wyeliminować dokonywanych na przestrzeni 2 lat kradzieży oraz nie wyjaśnił także, czy zwrócił się o pomoc do właściwych organów ścigania; w końcu, co istotne, dlaczego Spółka sama nie skorzystała z usług firmy detektywistycznej i w tym względzie zmuszona była do pośrednictwa innego, zagranicznego podmiotu.

Spółka popełniła ewidentne zaniedbania, gdyż nie podjęła skutecznych działań w celu niedopuszczenia albo chociażby zminimalizowania powstania strat, skutki których w kontekście przewidywanej wypłaty odszkodowania mają obciążać budżet państwa.

Podkreślić należy, że Dyrektor Izby Skarbowej nie kwestionuje u skarżącej możliwości, iż przedmiotowa strata w ogóle nie mogła wystąpić, ale to, że Spółka nie wykazała, iż dołożyła wszelkich starań w celu niedopuszczenia do jej powstania albo zminimalizowania jej wielkości, co jednoznacznie wynika z przedstawionego we wniosku stanu faktycznego

Odnośnie przytoczonych we wniosku: wyroku NSA oraz pism organów podatkowych, wyjaśnić należy, że zostały one wydane w indywidualnych sprawach (w oparciu o odmienne stany faktyczne) i nie są wiążące dla organu wydającego przedmiotową interpretację indywidualną.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, 87 100 Toruń, ul. Św. Jakuba 20.