Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 15.10.2007r. (data wpływu 19.10.2007r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej części wartości początkowej magazynu jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 19.10.2007r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów nieumorzonej części wartości początkowej magazynu z powodu jego rozbiórki.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

W maju 2005r. Spółka nabyła nieruchomość zlokalizowaną w X, czyli w innej miejscowości niż siedziba Spółki, która posiada 5 filii, w tym m.in. w X. Nabyta nieruchomość obejmuje odrębnie wycenione grunty, place i cztery magazyny. W dacie nabycia wszystkie budynki były dzierżawione pod działalność gospodarczą innym podmiotom, a Spółka jako nabywca nieruchomości weszła w prawa i obowiązki Wydzierżawiającego. W czerwcu 2005 r. wszystkie budynki/magazyny zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych Spółki i są amortyzowane stawką 10 %. Amortyzacja jest księgowana jako koszt uzyskania przychodu. Nieruchomość została nabyta w celu przeniesienia do niej filii funkcjonującej obecnie w innym obiekcie dzierżawionym. Spółka zamierza dokonać całkowitej rozbiórki jednego z magazynów w celu wybudowania w tym miejscu nowego, dużego, zgodnego z wymogami unijnymi magazynu, który byłby odpowiedni do prowadzenia sprzedaży hurtowej artykułów spożywczych.

W związku z powyższym zadano następujące pytania.

Zdaniem wnioskodawcy nieumorzona część rozebranego magazynu powiększy pozostałe koszty operacyjne (koszty uzyskania przychodu), ponieważ Spółka nie likwiduje budynku w celu zmiany rodzaju działalności lub w celu zlikwidowania działalności, lecz dlatego, żeby nowy magazyn odpowiadał wszystkim wymogom i normom hurtowni artykułów spożywczych, a tym samym zwiększył obrót bez zwiększenia kosztów (zatrudnienia). W związku z powyższym zdaniem podatnika zgodnie z art. art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nieumorzona część rozebranego magazynu będzie stanowiła koszt uzyskania przychodu.

W zakresie udokumentowania rozbiórki magazynu dla celów zaliczenia nieumorzonej jego części do kosztów uzyskania przychodu zdaniem podatnika potrzebne będzie zezwolenie właściwego organu na rozbiórkę oraz faktura za rozbiórkę lub protokół zakończenia robót budowlanych w zakresie rozbiórki obiektu.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust.1.

Powyższe oznacza, że wydatki związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, po wyłączeniu zastrzeżonych w ustawie, są kosztami uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami. Kosztami będą zarówno koszty pozostające w bezpośrednim związku z uzyskiwanymi przychodami, jak i pozostające w związku pośrednim, jeżeli zostanie wykazane, że zostały w sposób racjonalny poniesione w celu osiągnięcia przychodów, nawet wówczas gdy z obiektywnych powodów przychód nie zostanie osiągnięty. Zatem do kosztów uzyskania przychodów podatnik ma prawo zaliczyć wszystkie koszty, zarówno te bezpośrednio, jak i pośrednio związane z przychodami, o ile zostały one prawidłowo udokumentowane, za wyjątkiem kosztów ustawowo uznanych za niestanowiące kosztów uzyskania przychodów.

Katalog wydatków niestanowiących kosztów uzyskania przychodów, pomimo ich związku z przychodami i prowadzoną działalnością gospodarczą zawarty został w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Stosownie do ust. 1 pkt 6 tego artykułu nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeśli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

W świetle tego przepisu, w przypadku gdy likwidacja środków trwałych została dokona z tej przyczyny, że dotychczas wykorzystywany w działalności środek trwały utracił przydatność z racji zmiany rodzaju działalności, to poniesiona strata nie stanowi kosztu podatkowego. Jeżeli jednak wszelkie działania w zakresie racjonalnej gospodarki środkami trwałymi w ramach prowadzonej już działalności gospodarczej skutkują likwidacją niektórych z tych środków i polegają na zastosowaniu lepszych rozwiązań technologicznych, są ekonomicznie i gospodarczo uzasadnione nie mogą być kwalifikowane jako zmiana rodzaju działalności w rozumieniu wyżej cytowanego art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W taki wypadku straty z likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, spowodowane tego rodzaju zdarzeniami mogą być uznane za koszty uzyskania przychodu w wysokości niezamortyzowanej wartości tych środków.

Zatem w przypadku przeznaczenia magazynu do likwidacji istotne znaczenie mają przyczyny, które spowodują rozbiórkę tego obiektu.

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że Wnioskodawca nie likwiduje budynku (magazynu) w celu zmiany rodzaju działalności lub w celu zlikwidowania działalności, lecz dlatego, żeby nowy magazyn odpowiadał wszystkim wymogom i normom unijnym hurtowni artykułów spożywczych a tym samym zwiększył obrót bez zwiększenia kosztów (zatrudnienia).

W przedstawionych okolicznościach faktycznych, wyłączenie, określone wyżej cytowanym przepisie art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajduje zastosowania, bowiem fizyczna likwidacja środka trwałego nie zostanie spowodowana utratą jego przydatności na skutek zmiany rodzaju działalności. Jak wskazuje Wnioskodawca likwidacja magazynu nastąpi z uwagi na wybudowanie nowego, dużego i zgodnego z wymogami unijnymi magazynu, który będzie odpowiedni do prowadzenia sprzedaży hurtowej artykułów spożywczych. W tej sytuacji w ocenie organu Spółka może zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów nieumorzoną wartość przedmiotowego środka trwałego.

Odnosząc się do kwestii poruszonej w pytaniu drugim, dotyczącym udokumentowania rozbiórki magazynu, dla celów zaliczenia nie umorzonej części środka trwałego do kosztów uzyskania przychodu, należy stwierdzić, iż przepisy podatkowe nie określają wprost zasad i sposobu dokumentowania wydatków uznawanych za koszt uzyskania przychodu.

Stosownie do przepisu art. 9 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych podatnicy są obowiązani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgodnie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający określenie wysokości dochodu (straty), podstawy opodatkowania i wysokości należnego podatku za rok podatkowy, a także do uwzględnienia w ewidencji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych informacji niezbędnych do obliczenia wysokości odpisów amortyzacyjnych zgodnie z art. 16a-16m.

Odrębne przepisy, o których mowa w tym artykule zawarte są w ustawie z dnia 29.09.1994r. o rachunkowości (t.j. Dz. U. z 2002r., Nr 76, poz. 694 ze zm.).

Przepisy art. 20 i art. 21 tejże ustawy ustalają zasady dokumentowania operacji gospodarczych, a w szczególności warunki, jakim powinny odpowiadać dowody księgowe stanowiące podstawę zapisów w księgach rachunkowych. W świetle przepisów dowody księgowe powinny być rzetelne, to jest zgodne z rzeczywistym przebiegiem operacji gospodarczej, którą dokumentują, kompletne, wolne od błędów rachunkowych i zawierające co najmniej:

1. określenie rodzaju dowodu i jego numeru identyfikacyjnego,
2. określenie stron (nazwy, adresy) dokonujących operacji gospodarczej,
3. opis operacji oraz jej wartość, jeżeli jest to możliwe, określoną także w jednostkach naturalnych,
4. datę sporządzenia operacji, a gdy dowód został sporządzony pod inną datą- także datę sporządzenia dowodu,
5. podpis wystawcy dowodu oraz osoby, której wydano lub od której przyjęto składniki aktywów,
6. stwierdzenie sprawdzenia i zakwalifikowania dowodu do ujęcia w księgach rachunkowych przez wskazanie miesiąca oraz sposobu ujęcia dowodu w księgach rachunkowych (dekretacja), podpisy osoby odpowiedzialnej za te wskazania.

Dowód księgowy, który będzie właściwy do wprowadzenia kosztu do ksiąg rachunkowych, będzie również stosownym dokumentem do celów podatkowych, choć niejednokrotnie dokumentem niewystarczającym. Należy bowiem podkreślić, że podatnik, uznając wydatek za koszt uzyskania przychodu odnosi ewidentną korzyść podatkową, ponieważ ten koszt zmniejsza podstawę opodatkowania. Na podatniku spoczywa więc ciężar udowodnienia, że określony wydatek jest kosztem uzyskania przychodu. Ma on obowiązek nie tylko udokumentować, że wydatek został poniesiony (prawidłowo zarachowany) ale wskazać także, że poniesiony został w celu osiągnięcia przychodu.

Jednocześnie należy zwrócić uwagę na art. 180 § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), który stanowi, że jako dowód należy dopuścić wszystko, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy, a nie jest sprzeczne z prawem. Dowodem w podstępowaniu podatkowym mogą być księgi podatkowe, deklaracje złożone przez stronę, zeznania świadków, opinie biegłych, materiały i informacje zebrane w wyniku oględzin, informacje podatkowe oraz inne dokumenty zgromadzone w toku czynności sprawdzających lub kontroli podatkowej (art. 181 ustawy Ordynacja podatkowa).

Reasumując, nieumorzona wartość likwidowanego środka trwałego będzie kosztem uzyskania przychodu w momencie likwidacji. Z kolei w kwestii dokumentacji poniesionych wydatków dowodem będą wszelkie dokumenty potwierdzające zasadność poniesionych wydatków, które nie są sprzeczne z prawem (w tym zezwolenie właściwego organu na rozbiórkę oraz faktura za rozbiórkę lub protokół zakończenia robót budowlanych w zakresie rozbiórki obiektu).

Przedmiotowa interpretacja dotyczy jedynie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku, który nie musi odzwierciedlać stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, gdyż tut. Organ w ramach procedury wydawania interpretacji indywidualnej przepisów prawa podatkowego nie ma stosownego umocowania w przepisach prawa, umożliwiającego weryfikację przedstawionego we wniosku stanu faktycznego. W konsekwencji jeżeli przedstawiony we wniosku stan faktyczny różni się od stanu faktycznego występującego w rzeczywistości, wówczas wydana interpretacja nie będzie chroniła Wnioskodawcy w zakresie dotyczącym rzeczywiście zaistniałego stanu faktycznego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego zdarzenia przyszłego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Warszawie, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Płocku, ul. 1-go Maja 10, 09-402 Płock.