Interpretacja indywidualna z dnia 23.09.2015, sygn. IBPB-1-2/4510-229/15/BG, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach

Temat interpretacji

Czy w związku z utratą" lokali użytkowych niezamortyzowana wartość będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 tej ustawy?

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz.U. z 2015 r., poz. 613) oraz § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) w zw. z § 9 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 kwietnia 2015 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz.U. z 2015 r., poz. 643), po ponownym rozpatrzeniu, w związku z wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 30 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 925/13 oraz wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 6 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Rz 1056/12, wniosku z 23 lutego 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 12 kwietnia 2012 r.), uzupełnionego 11 i 16 lipca 2012 r., Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione w ww. wniosku o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie ustalenia, czy w związku z utratą lokali użytkowych ich niezamortyzowana wartość będzie dla Spółki kosztem uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 12 kwietnia 2012 r. wpłynął do tut. Biura wniosek o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych m.in. w zakresie ustalenia, czy w związku z utratą lokali użytkowych ich niezamortyzowana wartość będzie dla Spółki kosztem uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wniosek nie spełniał wymogów formalnych, dlatego też pismem z 2 lipca 2012 r. Znak: IBPBI/2/423-383/12/BG wezwano do ich uzupełnienia. Uzupełnienia dokonano 11 i 16 lipca 2012 r.

W dniu 23 lipca 2012 r. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, wydał interpretację indywidualną przepisów prawa podatkowego Znak: IBPBI/2/423-383/12/BG, w której uznał stanowisko Spółki w zakresie ustalenia, czy w związku z utratą lokali użytkowych ich niezamortyzowana wartość będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za nieprawidłowe. Interpretacja indywidualna została skutecznie doręczona 26 lipca 2012 r. Pismem z 3 sierpnia 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 9 sierpnia 2012 r.), wniesiono wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, na które udzielono odpowiedzi pismem z 10 września 2012 r. Znak IBPBI/2/4232-81/12/BG odmawiając zmiany ww. interpretacji. Odpowiedź na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa została skutecznie doręczona 14 września 2012 r. Pismem z 15 października 2012 r. (data wpływu do tut. Biura 18 października 2012 r.), wniesiono skargę na ww. interpretację indywidualną. Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, pismem z 16 listopada 2012 r. Znak: IBPBI/2/4240-90/12/BG udzielił odpowiedzi na skargę przesyłając ją, wraz z aktami sprawy do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 6 grudnia 2012 r., sygn. akt I SA/Rz 1056/12 (data wpływu do tut. Biura 4 stycznia 2013 r.) uchylił zaskarżoną interpretację. Od powyższego wyroku tut. Organ wniósł skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 30 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 925/13 oddalił skargę kasacyjną tut. Organu. Prawomocny wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z 6 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Rz 1056 wraz z aktami sprawy, wpłynął do tut. Biura 3 lipca 2015 r.

We wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny:

W dniu 28 marca 2003 r. Wnioskodawca nabył dwa lokale użytkowe w jednym budynku wraz z przynależnymi im udziałami w nieruchomości gruntowej oraz w częściach wspólnych budynku i innych urządzeniach, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli poszczególnych lokali, za łączną cenę 1.093.600 zł. Transakcję powyższą udokumentowano aktem notarialnym. Przedmiotowe nieruchomości lokalowe obciążone były hipoteką kaucyjną do kwoty 1.000.000 zł. Wnioskodawca za przedmiotowe lokale uregulował tylko część z powyższego zobowiązania tj. kwotę 87.854,37 zł. Nabyte lokale zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych i rozpoczęto ich amortyzację. W dniu 12 grudnia 2005 r. pomiędzy Wnioskodawcą (nabywcą lokali), a sprzedającym te lokale, została podpisana ugoda w formie aktu notarialnego, w której sprzedający oświadczył, że w razie gdyby w wyniku prowadzonej egzekucji Wnioskodawca utracił własność przedmiotowych lokali użytkowych, to sprzedawca zrzeka się dochodzenia w przyszłości roszczenia w stosunku do Wnioskodawcy z tytułu niezapłaconej ceny sprzedaży za przedmiotowe lokale użytkowe, zaś w przypadku gdyby pieniądze uzyskane ze sprzedaży nieruchomości w wyżej wymienionym trybie przewyższały wysokość zobowiązania Wnioskodawcy z tytułu ceny sprzedaży, to sprzedawca tytułem odszkodowania zapłaci Wnioskodawcy kwotę odpowiadającą tej nadwyżki. W 2007 r. Wnioskodawca otrzymał postanowienie sądu rejonowego, uprawomocnione 14 lutego 2007 r., dotyczące sprawy egzekucyjnej z wniosku banku, który dokonał wpisu hipotecznego o którym mowa wyżej przeciwko Wnioskodawcy (jako dłużniku rzeczowym), na mocy którego przysądzona została własność jednego z dwóch ww. lokali na rzecz osoby fizycznej, która przedmiotowy lokal nabyła i lokal ten został tej osobie wydany.

W dniu 10 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca otrzymał prawomocne postanowienie sądu dotyczące sprawy egzekucyjnej z wniosku banku, który dokonał wpisu hipotecznego o którym mowa wyżej przeciwko Wnioskodawcy (jako dłużniku rzeczowym), na mocy którego przysądzona została własność drugiego lokalu na rzecz osoby fizycznej, która przedmiotowy lokal nabyła. W dniu 11 sierpnia 2011 r. Wnioskodawca przedmiotowy lokal wydał osobie, której ten lokal został przysądzony. W dniu 22 grudnia 2011 r. Komornik Sądowy przesłał Wnioskodawcy kopię faktury VAT, na której wykazał siebie jako wystawiającego fakturę, a Wnioskodawcę jako sprzedawcę lokalu użytkowego. Nabywcą jest osoba fizyczna jak podano wyżej. Komornik nie przesłał natomiast do Wnioskodawcy żadnych dokumentów sprzedaży w zakresie lokalu pierwszego, który Wnioskodawca utracił w 2007 r.

W związku z powyższym zadano m.in. następujące pytanie:

Czy w świetle przedstawionego stanu faktycznego, w związku z utratą lokali użytkowych, niezamortyzowana wartość będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów... (pytanie oznaczone we wniosku jako nr 1)

Zdaniem Wnioskodawcy, w związku z przysądzeniem własności nieruchomości osobie trzeciej i jej bezpowrotnej utracie przez Wnioskodawcę, zasadnym jest zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowaną część wartości środka trwałego, jak w przypadku likwidacji środka trwałego. Jak bowiem wynika z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. A więc likwidacja środków trwałych z innych przyczyn niż wymienione w tym przepisie jest kosztem podatkowym. Do likwidacji, która jest kosztem podatkowym odniósł się WSA w Warszawie w wyroku z 21 grudnia 2009 r. (sygn. akt III SA/Wa 1245/09). WSA w Warszawie powołał się na orzecznictwo NSA, który interpretuje je szeroko, uznając za likwidację nie tylko unicestwienie środka trwałego, ale także przekazanie go innemu podmiotowi czy to poprzez darowiznę, czy sprzedaż, zmianę metody prowadzenia działalności gospodarczej, likwidację środka trwałego w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub moralnym, wycofaniem go z ewidencji środków trwałych.

W indywidualnej interpretacji przepisów prawa podatkowego z 23 lipca 2012 r. Znak: IBPBI/2/423-383/12/BG Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, uznał stanowisko Spółki w zakresie ustalenia, czy w związku z utratą lokali użytkowych ich niezamortyzowana wartość będzie dla Wnioskodawcy kosztem uzyskania przychodów zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za nieprawidłowe.

Spółka po uprzednim wezwaniu do usunięcia naruszenia prawa, zaskarżyła ww. interpretację indywidualną do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie. W wyniku rozpatrzenia skargi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wyrokiem z 6 grudnia 2012 r. sygn. akt I SA/Rz 1056/12 uchylił zaskarżoną interpretację. W jego uzasadnieniu wskazał m.in., że Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności gospodarczej.

Tut. Sąd w pełni podziela stanowisko zawarte w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 4 listopada 2008 r. sygn. akt II FSK 1035/07, iż posłużenie się regułą interpretacyjną a contrario pozwala ograniczyć zasięg normy art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, tylko do grupy przypadków ściśle w niej określonych, a nie jedynie do sytuacji, w której miała miejsce zmiana rodzaju działalności gospodarczej podatniczki. Skoro straty poniesionej w wyniku likwidacji środka trwałego, nie zalicza się do kosztów uzyskania przychodów jedynie w przypadku zmiany rodzaju działalności gospodarczej to w innych przypadkach straty te można zaliczyć w część kosztów.

Pojęcie likwidacja środka trwałego nie zostało zdefiniowane w przepisach prawnych, jednakże w orzecznictwie zarówno wojewódzkich sądów administracyjnych (wyroki WSA w Gdańsku z 16 IV. 2009 r. sygn. akt I SA/Gd 194/09; WSA we Wrocławiu z 13 marca 2007 r. I SA/Wr 53/07 z 14 III 2008 r. I SA/Wr 1702/07, jak też WSA w wyrokach z 4 XI 2008 r. II FSK 1035/97, 24 V 2011 r. II FSK 33/10, 26 V 2011 r. II FSK 109/10; 29 czerwca 2011 r. II FSK 260/10; 10 września 2011 r. II FSK 478/10; 20 września 2011 r. II FSK 591/10, jest ono szeroko rozumiane, podobnie jak w uchwale składu siedmiu sędziów NSA z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt II FPS 2/12. W przedstawionym orzecznictwie przyjmuje się, że likwidacja obejmuje nie tylko fizyczne unicestwienie środka trwałego, lecz także jego przekazanie innemu podmiotowi w drodze darowizny lub sprzedaży, likwidacji środka trwałego w związku z jego zużyciem technicznym, technologicznym lub moralnym, a także wycofanie z ewidencji. Zdaniem Sądu pojęcie likwidacji środka trwałego nie można interpretować zawężająco wyłącznie do unicestwienia fizycznego, zwłaszcza w sytuacji wystąpienia zdarzeń niezależnych od podatnika.

Zdaniem Sądu, w przedstawionym stanie faktycznym należało wiec przyjąć, że nastąpiła likwidacja środka trwałego, a ponieważ nie nastąpiła zmiana rodzaju prowadzonej przez Spółkę działalności gospodarczej, stanowisko skarżącej w przedmiocie możliwości zaliczenia przez nią do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej wartości środka trwałego należało uznać za słuszne.

Od powyższego wyroku, tut. Organ wniósł skargę kasacyjną. W wyniku rozpatrzenia skargi kasacyjnej Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z 30 kwietnia 2015 r. sygn. akt II FSK 925/13 oddalił skargę kasacyjną tut. Organu.

W uzasadnieniu ww. wyroku oddalającym skargę tut. Organu Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, że spór w niniejszej sprawie odnosił się do zagadnienia rozliczenia przez podatnika straty powstałej w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, które utraciły przydatność gospodarczą z przyczyn innych aniżeli zmiana rodzaju działalności gospodarczej, tj. interpretacji przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 p.d.o.p.

W uchwale z dnia 25 czerwca 2012 r., sygn. akt II FPS 2/12 na którą powoływał się Sąd pierwszej instancji - skład siedmiu sędziów Naczelnego Sądu Administracyjnego rozstrzygał zagadnienie prawne, którego przedmiotem była kwestia możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty odpowiadającej niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym. NSA stwierdził, że strata odpowiadająca niezamortyzowanej wartości początkowej inwestycji w obcym środku trwałym, niespełniająca przesłanek z art. 16 ust. 1 pkt 6 u.p.d.o.p., może zostać zaliczona do kosztów uzyskania przychodów, jeżeli jej powstanie wynika z działań podatnika podjętych dla realizacji celu określonego w art. 15 ust. 1 tej ustawy. W uzasadnieniu uchwały wskazano, że w myśl art. 16 ust. 1 pkt 6 p.d.o.p. nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności. W świetle treści ww. przepisu p.d.o.p. istotna, z punktu widzenia możliwości rozliczenia straty, jest przyczyna likwidacji środka trwałego. Jeżeli strata ta powstała w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych), które utraciły przydatność gospodarczą z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, to przypadek taki nie jest objęty wyłączeniem z kosztów uzyskania przychodów na podstawie tego przepisu. Nie jest to jednak równoznaczne z przyjęciem, że na zasadzie rozumowania a contrario, każda poniesiona w takich okolicznościach strata, czyli z przyczyn innych niż zmiana rodzaju działalności, stanowi automatycznie i bezwarunkowo koszt uzyskania przychodów. Tak szerokie ujęcie byłoby jednak nieuprawnione i mogłoby prowadzić do nieprawidłowych, z punktu widzenia racjonalnego gospodarowania oraz zasad poboru podatków, wniosków. Nie można przy wnioskowaniu a contrario z art. 16 ust. 1 pkt 6 w związku z art. 16 ust. 1 pkt 5 p.d.o.p zapominać, że strata w środkach trwałych, podobnie zresztą jak każdy inny wchodzący w rachubę jako koszt uzyskania przychodów wydatek (koszt), powinien przejść test na podstawie art. 15 ust. 1 p.d.o.p, pod kątem pozostawania w związku przyczynowo-skutkowym z przychodami osiąganymi przez podatnika. Podstawą do ustalenia, jakiego rodzaju koszty stanowią koszty uzyskania przychodów, jest właśnie art. 15 ust. 1 p.d.o.p.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 p.d.o.p. kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Wobec tego za koszty uzyskania przychodów należy uznać wszystkie racjonalnie i gospodarczo uzasadnione oraz definitywnie poniesione wydatki, których celem jest osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, związane z prowadzoną działalnością gospodarczą, o ile nie zostały one wymienione w katalogu wydatków nieuznawanych za koszty uzyskania przychodów.

W cytowanej wyżej uchwale NSA stwierdził, że za kierunkowe kryterium wykładni art. 15 ust. 1 p.d.o.p. przyjąć trzeba kryterium celu poniesionego kosztu. Wiąże się ono z zamiarem działania podatnika zdeterminowanym na osiągnięcie przychodów lub zachowanie albo zabezpieczenie ich źródła, tym samym z istnieniem związku przyczynowego, który wyraża się we wpływie (bezpośrednim lub pośrednim) ponoszonego kosztu na powstanie lub zwiększenie osiąganego przychodu lub we wpływie na zachowanie (np. również w stanie polegającym na wyeliminowaniu, czy też ograniczeniu generowania strat pomniejszających przychód) albo zabezpieczenie jego źródła. W tym więc kontekście istotne jest, aby ocena zachowania podatnika, kwalifikującego określony koszt jako koszt podatkowy, dokonywana była również z perspektywy związku tego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą oraz wiedzy o związkach przyczynowych, tj. w tym zakresie, że dany wydatek (koszt) może obiektywnie przyczynić się do realizacji pożądanego celu - osiągnięcia przychodu lub zachowania albo zabezpieczenia jego źródła - co jednak oczywiście nie oznacza, że cel ten zostanie osiągnięty.

Sama strata w środkach trwałych (w inwestycji w obcym środku trwałym), podobnie jak każda inna strata, nie jest oczywiście zdarzeniem, które można by powiązać z przychodami w taki sposób, o jakim mowa w art. 15 ust. 1 p.d.o.p., ponieważ ściśle rzecz biorąc nie służy ona osiągnięciu tych przychodów. Jest ona natomiast często powiązana ze zdarzeniami mającymi miejsce w toku prowadzenia działalności gospodarczej, która sama w sobie nakierowana jest na osiągnięcie przychodów. W tym też kontekście w analizowanym przypadku, mając na uwadze treść art. 16 ust. 1 pkt 6 p.d.o.p., stratę należy ocenić pod kątem bezpośredniej przyczyny jej powstania, tj. likwidacją nie w pełni umorzonych środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych), jeżeli utraciły one przydatność gospodarczą z innych powodów niż zmiana rodzaju działalności. Likwidacją środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym) uprawniającą do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tego tytułu, będzie takie tylko wyzbycie się tych środków (inwestycji w obcych środkach trwałych), które jest racjonalne i ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i będzie miało związek z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 p.d.o.p. (por. wyrok NSA z 15 listopada 2012 r. o sygn. akt II FSK 1731/10).

NSA w wyroku z dnia 24 maja 2011 r., II FSK 33/10, stwierdził, że likwidacją środka trwałego (inwestycji w obcym środku trwałym), uprawniającą do zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty z tego tytułu, będzie takie tylko wyzbycie się tych środków (inwestycji w obcych środkach trwałych), które jest racjonalne i ekonomicznie uzasadnione z punktu widzenia prowadzonej działalności gospodarczej i które będzie miało związek z przychodami w rozumieniu art. 15 ust. 1 p.d.o.p. Na prawidłowość takiego kierunku wykładni, uwzględniającej ekonomiczne aspekty wyborów dokonywanych przez podatnika w ramach prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, wskazuje także zawarte w art. 16 ust. 1 pkt 6 p.d.o.p. sformułowanie utraciły przydatność gospodarczą. Przez utratę przydatności gospodarczej środków trwałych (inwestycji w obcych środkach trwałych) należy rozumieć nie tylko ich fizyczne zużycie, np. w wyniku długotrwałej eksploatacji, a więc utratę cech zapewniających zdatność do użytku, lecz także brak opłacalności dalszego korzystania z nich. Jeżeli inwestycja w obcym środku trwałym w danej lokalizacji, pomimo nadal istniejącej możliwości dokonywania odpisów amortyzacyjnych, z różnych powodów, uwarunkowanych np. sytuacją rynkową, nie przynosi spodziewanych zysków bądź wręcz generuje straty finansowe, racjonalnym ekonomicznie działaniem podatnika, także z punktu widzenia realizacji celów wskazanych w art. 15 ust. 1 p.d.o.p., więc osiągania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, będzie zaprzestanie korzystania z takiej inwestycji, czyli jej likwidacja z powodu utraty przydatności gospodarczej (por. wyrok NSA z 2 lipca 2013 r. o sygn. akt II FSK 2197/11)

Z tych względów nie można się zgodzić z autorem skargi kasacyjnej, że o likwidacji środka trwałego nie możemy mówić w przypadku jego sprzedaży, np. w drodze licytacji komorniczej.

Jeszcze raz należy podkreślić, iż decydującym kryterium przy kwalifikacji prawnej danego kosztu, jako kosztu uzyskania przychodów w rozumieniu art. 15 ust. 1 u.p.d.o.p., pozostaje kryterium celu poniesienia kosztu, a poza tym niezbędne jest istnienie bezpośredniego lub pośredniego tylko związku pomiędzy kosztem a realizacją wymienionych w tym przepisie celów. Utrata przez podatnika nieruchomości w wyniku egzekucji komorniczej nie może być traktowane jako oddzielne zdarzenie, odseparowane od całokształtu jego działalności gospodarczej. Poszczególne, podejmowane w ramach tej działalności przedsięwzięcia, jedne bardziej zyskowne, inne mniej lub wręcz deficytowe, składają się na ostateczny finansowo-ekonomiczny wynik podatnika.

Z tych względów Naczelny Sąd Administracyjny uznał za bezzasadny zarzut skargi kasacyjnej w zakresie błędnej wykładni przepisu art. 16 ust. 1 pkt 6 p.d.o.p. przez Sąd pierwszej instancji. Oznacza to, że zaskarżony wyrok uchylający interpretację indywidualną był prawidłowy.

Mając na uwadze wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz orzeczenie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie a także treść art. 153 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.), który stanowi, że ocena prawna i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie ten sąd oraz organ, którego działanie lub bezczynność było przedmiotem zaskarżenia, Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach, działający w imieniu Ministra Finansów, rozpatrując ponownie wniosek z 23 lutego 2012 r., stwierdza, że stanowisko Spółki w zakresie pytania oznaczonego we wniosku nr 1, jest prawidłowe

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie, ul. Kraszewskiego 4a, 35-016 Rzeszów, po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi t.j. Dz.U. z dnia 14 marca 2012 r., poz. 270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a, 43-300 Bielsko-Biała.

Wniosek ORD-IN (PDF)

Treść w pliku PDF 2 MB

Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach