Temat interpretacji

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t.j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zmianami) oraz § 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Bydgoszczy działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki, przedstawione we wniosku z dnia 21 lutego 2008 r. (data wpływu 22 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części środka trwałego w przypadku jego likwidacji - jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lutego 2008 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów niezamortyzowanej części środka trwałego w przypadku jego likwidacji.

W przedmiotowym wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Od 1999 roku do grudnia roku 2006 Spółka prowadziła działalność gospodarczą w zakresie sprzedaży paliw płynnych stację paliw. W grudniu 2006 r. na mocy umowy dzierżawy z kwietnia 2006 r. Spółka przekazała w odpłatne użytkowanie stację wraz z infrastrukturą (grunt, budynek stacji, budowle) na okres 25 lat Koncernowi Naftowemu S.A. Dzierżawca zobowiązany był niniejszą umową do wykonywania działalności gospodarczej polegającej na prowadzeniu stacji paliw oraz do płacenia czynszu dzierżawnego za użytkowanie ww. stacji.

Grunt, budynek stacji i budowle, stanowiące środki trwałe Wnioskodawcy, w dniu przekazania do korzystania, były zdatne do użytku i podlegały amortyzacji przez wynajmującego, na podstawie art. 16a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Od grudnia 2006 r. Spółka otrzymywała przychód w postaci czynszu dzierżawnego.

W miesiącu wrześniu 2007 r. najemca (S.A.) przystąpił, zgodnie z umową, do rozbudowy i modernizacji stacji paliw. W trakcie prowadzenia prac modernizacyjnych osoby upoważnione przez dzierżawcę do prowadzenia tych prac stwierdziły, że ze względu na zły stan techniczny ścian i fundamentów budynku stacji, należy rozebrać wszystkie ściany naziemne i wykonać nowe ławy fundamentowe. Powyższe zostało wykonane i udokumentowane wpisem do dziennika budowy z dnia 7 września 2007 r. W związku z tym nastąpiła fizyczna likwidacja środka trwałego budynku stacji paliw.

Od miesiąca września 2007 r. Wnioskodawca przestał amortyzować ww. środek trwały.

W październiku 2007 r. Spółka dokonała likwidacji nie w pełni umorzonego środka trwałego budynku stacji paliw.

Pismem z dnia 28 marca 2008 r. Spółka uzupełniła stan faktyczny podając, iż w miejsce wyburzonego budynku stacji paliw najemca pobudował nowy, zmodernizowany budynek i zamierza go amortyzować.

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

Zdaniem Wnioskodawcy, Spółka ma prawo uznać likwidację stacji paliw za koszt uzyskania przychodów. Celem podpisania umowy z S.A. było uzyskiwanie przychodów z dzierżawy stacji paliw. Wszystkie środki trwałe przekazane do użytkowania dzierżawcy służyły jako źródło przychodów dla Spółki i nie utraciły przydatności gospodarczej dla firmy. Zamiarem Spółki było oddanie środków trwałych do odpłatnego użytkowania i amortyzowanie tych środków do momentu ich całkowitego umorzenia. Celem modernizacji przez dzierżawcę było dostosowanie stacji paliw do standardów S.A. poprzez rozbudowę sklepu o zaplecze socjalne i wybudowanie myjni, czyli ulepszenie środków trwałych Wnioskodawcy, a nie ich likwidacja.

Likwidacja środka trwałego ze względu na zły stan techniczny nie była związana ze zmianą rodzaju działalności gospodarczej Spółki, gdyż ta nastąpiła w poprzednim roku obrachunkowym.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za prawidłowe.

Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (t.j. Dz. U. z 2000 r. Nr 54 poz. 654 ze zmianami) kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1.

Zatem, aby uznać wydatek za koszt uzyskania przychodów, muszą być spełnione następujące warunki:

1. poniesiony wydatek musi mieć bezpośredni lub pośredni wpływ na powstanie przychodu, albo
2. poniesiony wydatek ma na celu zachowanie albo zabezpieczenie źródła przychodów,
3. wydatek nie może znajdować się w katalogu kosztów określonych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (nie wymienionych w art. 16 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), pod warunkiem, że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. Tak więc, kosztami uzyskania przychodów są wszelkie, racjonalnie i gospodarczo uzasadnione wydatki związane z prowadzeniem działalności gospodarczej, których celem jest osiągnięcie, zabezpieczenie i zachowanie źródła przychodów, z wyjątkiem wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy.

Co do zasady, wydatki na nabycie środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych nie są kosztem uzyskania przychodów, chyba że dochodzi do odpłatnego zbycia tych wartości (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Wydatki te mogą być odniesione w koszty podatkowe poprzez odpisy amortyzacyjne dokonywane zgodnie z przepisami podatkowymi (art. 15 ust. 6 ww. ustawy).

Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych w części pokrytej sumą odpisów amortyzacyjnych, o których mowa w art. 16h ust. 1 pkt 1. Z zastosowania wykładni a contrario tego przepisu przyjąć należy, że kosztem uzyskania przychodów będą straty w środkach trwałych oraz wartościach niematerialnych i prawnych, w części, w jakiej nie zostały zamortyzowane.

Natomiast w myśl art. 16 ust. 1 pkt 6 ww. ustawy nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności.

Z treści powyższego przepisu jednoznacznie wynika, iż decydującą przesłanką dla niezaliczenia do kosztów uzyskania przychodów tego określonego rodzaju strat jest wystąpienie zmiany rodzaju działalności powodującej utratę przez likwidowane środki trwałe przydatności gospodarczej.

Z przedstawionego przez Spółkę opisu stanu faktycznego należy wnioskować, iż decyzja o likwidacji środka trwałego została podyktowana względami ekonomicznymi, nie związanymi ze zmianą rodzaju działalności. Wnioskodawca, przekazał środki trwałe do odpłatnego użytkowania na podstawie umowy dzierżawy i z czynszu dzierżawnego uzyskiwał przychód. W momencie zawierania umowy nie przewidywał wykluczenia danego środka trwałego z użytkowania. Zakładał nawet jego ulepszenie i modernizację. Przez prawie rok uzyskiwał przychody z tytułu dzierżawy omawianego budynku stacji benzynowej. Dopiero w momencie, gdy najemca przystąpił do prac modernizacyjnych zasadna ekonomicznie stała się likwidacja ww. środka trwałego i wybudowanie w jego miejsce innego. Likwidacja ta została odnotowana w dzienniku budowy.

Dla podatkowej kwalifikacji strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych decydującym pozostaje ustalenie, czy utracenie przez te środki przydatności gospodarczej spowodowane zostało rezygnacją przez podatnika z prowadzenia określonego rodzaju działalności, w której to działalności wykorzystywany był ten likwidowany środek trwały. Jak wynika z przedstawionego przez Spółkę stanu faktycznego, pomimo likwidacji danego środka trwałego w dalszym ciągu może być kontynuowany przez Podatnika ten rodzaj działalności, w której wykorzystywany był likwidowany środek trwały (nadal Spółka może osiągać przychody z dzierżawy). Tym samym przysługuje Podatnikowi prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów straty związanej z likwidacją tego środka trwałego.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Złożenie przez Wnioskodawcę fałszywego oświadczenia, że elementy stanu faktycznego objęte wnioskiem o wydanie interpretacji w dniu złożenia wniosku nie są przedmiotem toczącego się postępowania podatkowego, kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego organu kontroli skarbowej oraz że w tym zakresie sprawa nie została rozstrzygnięta, co do jej istoty w decyzji lub postanowieniu organu podatkowego lub organu kontroli skarbowej powoduje, iż niniejsza interpretacja indywidualna nie wywołuje skutków prawnych (art. 14b § 4 Ordynacji podatkowej).

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Bydgoszczy Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Toruniu, ul. Św. Jakuba 20, 87-100 Toruń.