Temat interpretacji
Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Poznaniu działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością ES reprezentowanej przez Pełnomocnika, przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2007 r. (data wpływu 23.07.2007 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów jest:
prawidłowe w części dotyczącej poniesionych wydatków wymienionych w pkt 1
i 2 pytania 1,
nieprawidłowe w części dotyczącej poniesionych wydatków wymienionych w pkt 3 i 4 pytania 1,
nieprawidłowe w części dotyczącej pkt 1 pytania 2,
bezprzedmiotowe w części dotyczącej pkt 2 pytania 2.
UZASADNIENIE
W dniu 23 lipca 2007 r. został złożony ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku dochodowego od osób prawnych w zakresie kosztów uzyskania przychodów.
W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.
Spółka prowadzi działalność w zakresie realizacji inwestycji zakupu nieruchomości, budowy oraz wynajmu powierzchni handlowych będących centrami handlowo usługowymi. W dniu 27.04.2002 r. Spółka zawarła przedwstępną umowę sprzedaży w formie aktu notarialnego na zakup prawa wieczystego użytkowania gruntów (trzy działki oznaczone w akcie notarialnym) położonych w K, wypłacając sprzedawcy kwotę zaliczki na poczet ceny sprzedaży w wysokości 1.500.000,00 zł. Ze względu na brak dopełnienia przez sprzedającego warunków koniecznych do zawarcia umowy przyrzeczonej, w dniu 22.09.2003 r. podatnik odstąpił od umowy przedwstępnej, jednak kontrahent nie zwrócił Spółce wpłaconej kwoty zaliczki. W związku z brakiem zwrotu wskazanej zaliczki, Spółka uzyskała sądowy tytuł egzekucyjny z tytułu zawartej przedwstępnej umowy sprzedaży. Z powodu braku możliwości spłaty ww. zaliczki użytkownik wieczysty powtórnie zaoferował sprzedaż przedmiotowych praw, którą Spółka przyjęła przez podpisanie w dniu 30.09.2005 r. notarialnej przedwstępnej umowy sprzedaży. Jednakże i w odniesieniu do tej umowy Spółka pismem z dnia 18.01.2006 r. odstąpiła od jej wykonania z przyczyn leżących po stronie sprzedającego. Przyczyną rozwiązania umów sprzedaży było niedopełnienie przez sprzedającego warunków zapewniających możliwość zrealizowania inwestycji polegającej na budowie wielkoformatowego obiektu handlowego.
W związku z powyższym Spółka poniosła następujące wydatki:
- 1.500.000,00 zł jako zaliczka na poczet ceny zakupu prawa wieczystego użytkowania gruntów,
- 21.730,00 zł jako opłaty sądowe i koszty komornicze w związku z prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym przeciwko sprzedawcy prawa wieczystego użytkowania gruntów,
- wydatki związane z procedurą nabycia przedmiotowego prawa:
- opłaty sądowe 6.250,00 zł,
- opłaty notarialne 28.329,59 zł,
- tłumaczenia 2.952,60 zł,
- opłaty skarbowe 1.633,00 zł,
- opłaty pocztowe 293,15 zł,
- zapłacone odsetki od pożyczki 93.375,91 zł,
- różnice kursowe zrealizowane dotyczące spłaty pożyczek zaciągniętych na nabycie prawa wieczystego użytkowania 104.648,93 zł,
- koszty podróży i ekspansji pośredników 7.963,60 zł,
- koszty projektowe 24.773,45 zł,
- tłumaczenia 652,04 zł,
- wypisy i wyrysy 332,78 zł,
- kserokopie 37,80 zł,
- plan budowy 1.080,00 zł,
- pozostałe koszty 2.479,73 zł.
W powyższym zakresie (pkt 4) budowa wielkoformatowego centrum handlowo usługowego nigdy nie została rozpoczęta.
W wyniku przeprowadzonej egzekucji sądowej z nieruchomości (prawa wieczystego użytkowania gruntów) będącej przedmiotem pierwszej umowy przedwstępnej, na której została ustanowiona na rzecz Spółki hipoteka w kwocie 1.200.000,00 zł w czerwcu 2007 r. Spółce zostały zwrócone następujące kwoty:
- 1.500.000,00 zł tytułem zwrotu zaliczki,
- 15.000,00 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych i egzekucyjnych,
- 2.500,39 zł tytułem zwrotu innych wydatków gotówkowych oraz
- 329.031,66 zł tytułem odsetek od należnej zaliczki.
W związku z powyższym zadano następujące pytania:
Zdanie wnioskodawcy jest następujące.
Dotyczy pytania nr 1:
1) zaliczka na zakup prawa wieczystego użytkowania gruntów.
W zakresie wydatkowanej kwoty zaliczki na zakup prawa
wieczystego użytkowania gruntów, które nie zostało ostatecznie nabyte, zapłacona kwota nie mogła stanowić kosztu uzyskania przychodu, gdyż:
wydatkowanie tej kwoty nie miało charakteru definitywnego,
wydatkowana kwota powiększałaby wartość początkową prawa wieczystego użytkowania w razie jego definitywnego nabycia, w rezultacie czego stanowiłaby koszt uzyskania przychodu dopiero w momencie odpłatnego zbycia tego prawa,
zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych do kosztów uzyskania przychodu nie zalicza się strat (kosztów) powstałych w wyniku utraty dokonanych przedpłat (zaliczek, zadatków) w związku z niewykonaniem umowy.
Tym samym Spółka nie miała prawa zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów zapłaconej zaliczki w wysokości 1.500.000,00 zł.
2) opłaty sądowe i koszty komornicze związane z prowadzonym przez Spółkę postępowaniem egzekucyjnym wobec sprzedawcy
prawa wieczystego użytkowania gruntów.
W zakresie powyższych wydatków Spółka miała prawo zaliczyć je do kosztów uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Wydatkowana kwota była w szczególności bezpośrednio związana z przychodem jaki Spółka uzyskała w postaci odsetek od należnej zaliczki. Nie podjęcie przez Spółkę odpowiednich kroków prawnych spowodowałoby powstanie straty i uszczuplenie finansów Spółki, co skutkowałoby zmniejszeniem aktywności podatnika, a tym samym zmniejszeniem jego przychodów. Zgodnie z obowiązującym wówczas art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ww. ustawy. Zatem każdy wydatek poniesiony przez Spółkę, który miał na celu (bezpośrednio lub pośrednio) osiągnięcie przychodu, niezależnie od tego czy i kiedy ten przychód został osiągnięty, to wydatek ten stanowił koszt uzyskania przychodów. Jednocześnie należy zauważyć, iż art. 16 ust. 1 nie wykluczał z kosztów uzyskania przychodów wydatków związanych z postępowaniem sądowym bądź egzekucyjnym w dochodzeniu wierzytelności Spółki.
3) wydatki związane z planowanym nabyciem prawa wieczystego użytkowania gruntów.
Spółka miała prawo zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów poniesionych wydatków związanych z planowanym nabyciem nieruchomości, które w rezultacie winy kontrahenta nie zostały przez Spółkę ostatecznie nabyte. W sytuacji dojścia do skutku przyrzeczonej umowy, wydatki związane z nabyciem nieruchomości i poniesione do czasu oddania ich do użytkowania zwiększałyby ich wartość początkową, a tym samym koszty uzyskania przychodów w momencie odpłatnego zbycia prawa wieczystego użytkowania gruntów (art. 16 ust. 1 pkt 1 lit. a) w zw. z art. 16g ust. 3 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Nie dojście do skutku zawarcia umowy przyrzeczonej spowodowało, iż kwalifikacja poniesionych wydatków związanych z nabyciem prawa wieczystego użytkowania gruntów powinna zostać dokonana na zasadach ogólnych, tj. zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W rezultacie tego należy stwierdzić, iż wydatki te mieściły się w zakresie definicji kosztów uzyskania przychodów, gdyż niewątpliwie zostały poniesione w celu uzyskania przychodu i jednocześnie nie mogły zwiększyć wartości początkowej wartości niematerialnej i prawnej. Należy również wskazać, iż żaden przepis zawarty w art. 16 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie wyłącza tego rodzaju wydatków z kosztów uzyskania przychodów, w sytuacji starania się, tj. podejmowania czynności w celu nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntów.
4) wydatki związane z planowanym przedsięwzięciem, na gruncie (prawo wieczystego użytkowania), który nie został nabyty.
Zdaniem Spółki wydatki poniesione w związku z planowanym przedsięwzięciem na gruncie, który nie został nabyty stanowią jej koszty uzyskania przychodów. Przede wszystkim należy wskazać, iż o możliwości kwalifikacji przedmiotowych wydatków jako kosztów uzyskania przychodów decyduje okoliczność nie rozpoczęcia planowanej budowy wielkoformatowego centrum handlowo usługowego, a tym samym niemożności zaliczenia tychże wydatków do inwestycji w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. W myśl art. 16 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych za koszty uzyskania przychodu nie uważa się kosztów zaniechanych inwestycji. Pojęcie inwestycji ustawa definiuje jako środki trwałe w budowie w rozumieniu przepisów ustawy o rachunkowości (art. 4a pkt 1 ww. ustawy). Przez środki trwałe w budowie uważa się zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie ich budowy, montażu lub ulepszenia już istniejącego środka trwałego (art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości). Zatem aby wskazane na wstępie wyłączenie miało zastosowanie, wydatki muszą dotyczyć środka trwałego w okresie jego budowy. Wówczas środek taki będzie uznany za inwestycję. Należy wskazać, iż w przedmiotowym stanie faktycznym nie została rozpoczęta budowa nowego środka trwałego z powodu niemożliwości nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntów (ad. 3), a w rezultacie tego, nieuzyskanie przez Spółkę decyzji o pozwoleniu na budowę przedmiotowego obiektu zgodnie z przepisami Prawa budowlanego oraz innych pozwoleń wymaganych prawem. Tym samym powyższe wyłączenie nie znajduje zastosowania, a poniesione wydatki stanowią dla Spółki koszty uzyskania przychodów zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych z uwagi na zaistnienie przesłanki celowości poniesionych definitywnie wydatków.
Dotyczy pytania nr 2:
Zdaniem Spółki zawartym we wniosku ORD-IN miała ona prawo rozpoznać poniesione wydatki w kosztach uzyskania przychodów w następujących momentach:
- wydatki z tytułu opłat sądowych i kosztów komorniczych w związku z prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym w roku podatkowym, w którym spółka uzyskała przychód w postaci otrzymanych odsetek od niezwróconej zaliczki (art. 15 ust. 4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych),
- wydatki związane z planowanym nabyciem prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz wydatki związane z planowanym przedsięwzięciem wyłącznie na tym gruncie w roku podatkowym, w którym Strona odstąpiła od umowy przedwstępnej (18.01.2006 r.) z winy zbywcy nieruchomości i z przyczyn leżących po stronie wieczystego użytkownika przedmiotowych gruntów (art. 15 ust.4 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych), z uwagi na to, iż do tego momentu Spółka nie miała prawa zaliczenia poniesionych wydatków, gdyż podwyższałyby one wartość początkową odpowiednio wartości niematerialnej i prawnej (prawa użytkowania wieczystego gruntów) oraz budynku, który miał być budowany na tym gruncie (środek trwały). Należy zatem uznać, iż Spółka do momentu odstąpienia od drugiej umowy nie miała możliwości zarachowania poniesionych już wydatków w kosztach uzyskania przychodów. Tym samym prawo do ujęcia przedmiotowych wydatków powstało w momencie, gdy wydatki te utraciły definitywnie charakter wydatków, które podwyższałyby wartość początkową prawa użytkowania wieczystego gruntu bądź budynku, który zostałby wybudowany na tym gruncie, czyli w roku 2006.
Na tle przedstawionego stanu faktycznego, stwierdzam, co następuje.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (j. t. Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do końca 2006 r., kosztami uzyskania przychodów były koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Z dniem 01.01.2007 r. nastąpiła zmiana ww. przepisu i obecnie kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. Zmiana ta ma raczej charakter porządkujący i uściślający oraz wynika z dotychczasowego orzecznictwa sądów administracyjnych. Z definicji kosztu podatkowego wynika, że muszą być spełnione równocześnie dwa warunki:
poniesienie kosztu następuje w celu uzyskania przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów,
nie może to być koszt wymieniony w art. 16 ust. 1.
Ad. 1.1
Zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 56 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat (kosztów) powstałych w wyniku utraty dokonanych przedpłat (zaliczek, zadatków) w związku z niewykonaniem umowy. Zatem utrata wręczonej przedpłaty (zaliczki, zadatku) powoduje, że powstała w ten sposób strata nie będzie zaliczona do kosztów uzyskania przychodów. Ze względów ekonomicznych utracona przedpłata jest stratą uznawaną przez prawo bilansowe (tj. obciąża majątek podatnika), jednak na gruncie prawa podatkowego strata powstała w wyniku utraty zaliczki w związku z niewykonaniem umowy nie stanowi kosztu uzyskania przychodów, ponieważ została wymieniona w art. 16 ust. 1 ustawy. Zatem kosztu uzyskania przychodów nie stanowi również przedpłata, zaliczka wpłacona sprzedającemu na poczet ceny sprzedaży.
Ad. 1.2
Egzekucję należności wynikających z zobowiązań cywilnoprawnych reguluje Kodeks postępowania cywilnego. Koszty egzekucyjne to opłaty za dokonane w toku postępowania egzekucyjnego środki mające doprowadzić do realizacji egzekwowanego obowiązku oraz wydatki związane z tym postępowaniem (opłaty sądowe, koszty zastępstwa adwokackiego czy koszty komornicze). Koszty te wstępnie ponoszone są przez wierzyciela, a po zakończeniu postępowania komornik sądowy obciąża nimi dłużnika. Ustawodawca w art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych wyraźnie wskazuje, że kosztem uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a nie konkretnego przychodu. Aby określony koszt można było uznać za koszt uzyskania przychodów między tym kosztem, a przychodem musi istnieć związek. Chodzi tu o związek tego typu, że poniesienie kosztu ma wpływ na powstanie lub zwiększenie przychodu. W praktyce dość często zdarza się, że określony wydatek nie ma bezpośredniego związku z przychodem, a mimo tego stanowi koszt uzyskania przychodu. Biorąc powyższe pod uwagę stwierdza się, że wydatki z tytułu opłat sądowych i kosztów komorniczych poniesione w związku z prowadzonym postępowaniem egzekucyjnym przeciwko sprzedawcy prawa wieczystego użytkowania gruntów są kosztem uzyskania przychodów. Nie można jednak przyjąć, że są to koszty mające bezpośredni wpływ na uzyskanie przychodów. Niewątpliwie można je natomiast zaliczyć do kosztów pośrednich związanych z zabezpieczeniem źródła przychodów. Zatem koszty te jako, że nie są wymienione w art. 16 ust. 1, stanowią koszty uzyskania przychodów, na podstawie ww. przepisu ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
W stanie faktycznym Spółka przedstawiła również, że otrzymała tytułem zwrotu kosztów sądowych i egzekucyjnych kwotę 15.000,00 zł. Dlatego też zwraca się uwagę, że stanowi ona przychód w rozumieniu art. 12 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.
Ad. 1.3 i 1.4
Generalnie wydatki na inwestycje, stosownie do treści art. 16 ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Mogą one jedynie, przy pomocy amortyzacji, a zwłaszcza odpisów amortyzacyjnych, zmniejszać podstawę opodatkowania osoby prawnej (wyjątek stanowią tu grunty i prawa wieczystego użytkowania gruntów, które zgodnie z art. 16c pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji nie podlegają). Ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. Nr 141, poz. 1179) dodano jako art. 4a pkt 1 definicję inwestycji. Zgodnie z tą definicją, termin inwestycja oznacza środki trwałe w budowie w rozumieniu ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694 ze zm.). Z kolei przez środki trwałe w budowie, w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 16 ustawy o rachunkowości, uważa się zaliczane do aktywów trwałych środki trwałe w okresie budowy, montażu lub ulepszenia istniejącego środka trwałego. Ustawa o rachunkowości definiuje środki trwałe jako rzeczowe aktywa trwałe i zrównane z nimi, o przewidywanym okresie ekonomicznej użyteczności dłuższym niż rok, kompletne, zdatne do użytku i przeznaczone na potrzeby jednostki. Zalicza się do nich w szczególności:
nieruchomości w tym grunty, prawo użytkowania wieczystego, budowle i budynki, a także będące odrębną własnością lokale, spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego oraz spółdzielcze prawo do lokalu użytkowego,
maszyny, urządzenia, środki transportu i inne rzeczy,
ulepszenia w obcych środkach trwałych,
inwentarz żywy.
Natomiast, zgodnie z art. 16 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie uważa się za koszty uzyskania przychodów poniesionych kosztów zaniechanych inwestycji. Zaniechanie inwestycji to brak podejmowania kolejnych czynności związanych z prowadzonym procesem inwestycyjnym. Innymi słowy, to brak działania, zaprzestanie dokonywania następnych czynności, a w konsekwencji to rezygnacja z podjętych wcześniej zamierzeń i odstąpienie od inwestycji. Pojęcie zaniechanych inwestycji obejmuje ogół kosztów poniesionych w bezpośrednim związku z budową środka trwałego, która została zaniechana (środek trwały nie będzie oddany do użytku i wykorzystywany w działalności gospodarczej). Zaniechanie inwestycji może polegać także na tym, że podatnik pomimo poniesienia pewnych wydatków odstępuje od zamiaru nabycia kompletnego środka trwałego (prawa wieczystego użytkowania gruntów) lub też rezygnuje z wytworzenia we własnym zakresie środka trwałego (budowa wielkoformatowego obiektu handlowego), przy czym bez znaczenia dla uznania poniesionych wydatków za koszty uzyskania przychodów jest przyczyna z jakiej nastąpiło odstąpienie od zamiaru nabycia lub wytworzenia środka trwałego. Zaniechanie inwestycji dotyczy także rezygnacji już na etapie wstępnych czynności związanych z planowaną budową konkretnego obiektu.
W przedstawionym stanie faktycznym Spółka poniosła wydatki związane z procedurą nabycia prawa wieczystego użytkowania gruntów (opłaty sądowe, notarialne, skarbowe, pocztowe, koszty tłumaczenia, podróży i ekspansji pośredników oraz zapłacone odsetki i zrealizowane różnice kursowe dotyczące spłaty pożyczek zaciągniętych na nabycie przedmiotowego prawa) i związane z planowaną budową wielkoformatowego obiektu handlowego (koszty projektowe, tłumaczenia, wypisów i wyrysów, kserokopii, planu budowy i inne). O ile inwestycje byłyby kontynuowane, to ww. wydatki jako poniesione na nabycie i wytworzenie konkretnych inwestycji zwiększałyby wartość początkową środków trwałych (art. 16g ust. 3-6 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych).
W związku z powyższym, z momentem podjęcia pierwszych czynności związanych z zakupem prawa wieczystego użytkowania gruntów pod budowę przyszłego obiektu handlowego, a następnie podjęcie czynności związanych z budową tego obiektu, wszelkie wydatki poniesione na te cele są kosztami związanymi z tymi inwestycjami. Nakład inwestycyjny oznacza bowiem wszystkie koszty podjęte dla realizacji inwestycji, w tym na działania wstępne, przygotowujące prace rzeczowe.
Zatem w przedstawionym stanie faktycznym, wydatki poniesione przez Spółkę, a opisane w punktach 3 i 4 tego stanu, są wydatkami inwestycyjnymi stanowiącymi koszty inwestycji, o których mowa w art. 16 ust. 1 pkt 41 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych zaniechanych jeszcze na etapie wstępnych prac przygotowujących właściwe prace rzeczowe. Konsekwencją tego jest, że takie wydatki nie mogą stanowić kosztów uzyskania przychodów. Wydatki te niewątpliwie będą stanowić stratę dla Spółki, która jednak nie ma wpływu na podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym.
Ad. 2.1
Odpowiadając na pytanie nr 1 w części dotyczącej poniesionych wydatków na opłaty sądowe i koszty komornicze poniesione w związku z prowadzoną przez Spółkę egzekucją wierzytelności (patrz ad. 1.2) stwierdzono, że ww. wydatki są kosztami uzyskania przychodów, które pośrednio wpływają na uzyskiwane przez Spółkę przychody, bowiem mają na celu zabezpieczenie źródła przychodów. W związku z tym, że są to koszty pośrednie, to są one potrącane w dacie ich poniesienia. Przepis art. 15 ust. 4 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym do dnia 31.12.2006 r., stanowił, iż koszty uzyskania przychodów są potrącane tylko w tym roku podatkowym, którego dotyczą, tj. są potrącane także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty koszty uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe; w tym przypadku są one potrącane w roku, w którym zostały poniesione. Z przepisu tego wynika, że w danym roku podatkowym uwzględniano koszty poniesione i dotyczące danego roku podatkowego, zarówno te które mają związek z przychodami danego roku, jak i te, które takiego bezpośredniego związku z osiągniętymi przychodami nie mają. W przypadku wydatków, które nie mogły być ściśle związane z konkretnym przychodem należało je potrącać w roku (okresie) ich poniesienia. Z dniem 01.01.2007 r. nastąpiły zmiany w przepisach dotyczących kosztów uzyskania przychodów, jednakże, jak już wcześniej wspomniano, zmiany te mają charakter porządkujący, uściślający i wynikają z dotychczasowego orzecznictwa sądów administracyjnych. I tak, na podstawie art. 15 ust. 4d ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych w brzmieniu obowiązującym od dnia 01.01.2007 r., koszty uzyskania przychodów, inne niż koszty bezpośrednio związane z przychodami, są potrącane w dacie ich poniesienia. Za dzień poniesienia kosztu uzyskania przychodów uważa się dzień, na który ujęto koszt w księgach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na który ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przypadku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytuacji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów (art. 15 ust. 4e ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych). Zatem wydatki na opłaty sądowe i koszty komornicze winny zostać potrącane w dacie ich poniesienia.
Ad. 2.2
W związku z tym, że wydatki poniesione w związku inwestycjami polegającymi na zakupie prawa wieczystego użytkowania gruntów oraz budowie wielkoformatowego obiektu handlowego nie stanowią kosztów uzyskania przychodów, to odpowiedź na pytanie, kiedy Spółka miała prawo rozpoznać poniesione wydatki jako koszty uzyskania przychodów stało się bezprzedmiotowe.
Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym.
Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał
interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).
Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Poznaniu, Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Lesznie, ul. Dekana 6, 64-100 Leszno.