Temat interpretacji

26 czerwca 2007r. Spółka złożyła wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego, który następnie został uzupełniony 17 lipca 2007r. oraz 25 lipca 2007r.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Wnioskująca w trakcie roku obrotowego występuje jako sponsor na szeregu konferencjach medycznych. Sponsoring polega na finansowaniu pobytu na konferencji komitetu naukowego, tzn. grupy osób, która prowadzi konferencje, prezentuje zagadnienia, dokonuje odczytów, wykładów w trakcie konferencji. Finansowaniu podlegają następujące wydatki: nocleg oraz lunch i napoje w przerwach konferencji przeznaczone dla komitetu naukowego. Wnioskodawca otrzymuje fakturę VAT z kwotą za wspomniane usługi, za którą płaci. Faktura VAT jest wystawiona przez podmiot, który zapewnia techniczne zaplecze konferencji (zazwyczaj są to kompleksy hotelowogastronomiczne). Sponsoring odbywa się na podstawie uzgodnionej przez strony umowy.

W zamian za finansowanie pobytu komitetu naukowego na konferencjach, zgodnie z umową, Wnioskodawca ma prawo do prezentacji własnego logo, zainstalowania stoiska reklamowego, zorganizowania sesji na temat produktów i innych, uzgodnionych w umowie, usług związanych z organizacją konferencji. Konferencje są otwarte dla wszystkich lekarzy zainteresowanych uczestnictwem.

Na podstawie przedstawionego stanu faktycznego zrodziła się wątpliwość, czy koszty sponsoringu, ponoszone na podstawie umowy sponsoringowej stanowią koszty uzyskania przychodów?

W opinii Wnioskodawcy, zgodnie z art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1 ustawy.

Zgodnie natomiast z art. 16 ust. 1 pkt 28 ww. ustawy, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególnosci poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym napojów alkoholowych.

Wnioskodawca wskazuje, iż przepisy podatkowe nie regulują kwestii sponsoringu. Należy więc zdaniem Spółki sponsoring rozpatrywać z punktu widzenia przepisów o reklamie. Koszty poniesione na reklamę są pośrednio związane z przychodami. Kosztów tych z reguły nie można przypisać konkretnym przychodom, pomimo że mają one na celu kreowanie pozycji rynkowej firmy i oferowanych przez nią towarów. Przez kreowanie pozycji rynkowej i działania marketingowe firma pośrednio wpływa na zwiększenie swoich przychodów poprzez próbę dotarcia do potencjalnych klientów. Jedną z form prowadzenia działań marketingowych, a więc reklamy, jest sponsoring.

Wnioskodawca wskazuje, iż przepisy podatkowe nie definiują sponsoringu. Według słownika języka polskiego sponsoring to finansowanie czegoś, często w zamian za reklamowanie własnej działalności. Zgodnie z zapisami w umowie sponsoringowej, Wnioskująca w zamian za finansowanie określonych w umowie usług, także w części gastronomicznych (lunch i napoje w trakcie konferencji), na rzecz komitetu naukowego, ma prawo do reklamy. Gdyby bowiem Wnioskodawca nie sfinansował określonych w umowie sponsoringowej usług na rzecz komitetu naukowego, nie nabyłby prawa do reklamy i za reklamę byłby zobowiązany zapłacić organizatorom konferencji. Tak więc wydatki ponoszone na podstawie umowy sponsoringowej mają charakter zapłaty za możliwość reklamy w trakcie konferencji, a więc de facto mają charakter wydatków na reklamę, pomimo, że dotyczą także w części finansowania poczęstunku i napojów w trakcie konferencji.

W związku z powyższym, art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy nie ma zastosowania do wydatków ponoszonych na podstawie umowy sponsoringowej, a więc koszty sponsoringu ponoszone na podstawie umowy sponsoringowej są kosztami uzyskania przychodu.

Ustosunkowując się do przedstawionej powyżej kwestii, stwierdza się co następuje:

Stosownie do przepisu art. 15 ust. 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.), kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...).

Powyższe oznacza, że podatnik ma możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu, czy też na zachowanie źródła pozyskiwania przychodu. Wydatki ponoszone przez podatnika muszą być celowe, to znaczy ponoszone być muszą dla uzyskania (zwiększenia) przychodów podatkowych, zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów.

Zdefiniowanie celu osiągnięcia przychodu nie jest traktowane jedynie w kategoriach formalnych, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 nie wymaga wykazania, że konkretny przychód jest skutkiem poniesienia określonego kosztu.

Najwłaściwsza i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu (zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów).

Tutejszy organ podatkowy pragnie przy tym wskazać, iż zaliczając określony wydatek w poczet kosztów uzyskania przychodów, podatnik podatku dochodowego od osób prawnych odnosi ewidentną korzyść, zatem obowiązany jest do wykazania związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu (zachowaniem, zabezpieczeniem źródła przychodów), zgodnie z dyspozycją powołanego art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

Zaznaczyć należy, iż organ podatkowy dokonuje analizy zakwalifikowanych przez podatników do kosztów uzyskania przychodów wydatków, w oparciu o zgromadzony przez tychże podatników materiał dowodowy. Dowody winny potwierdzać wystąpienie związku przyczynowoskutkowego, o którym stanowi się w przywołanym przepisie art. 15 ust. 1 ustawy.

Stosownie do regulacji art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych.

Ustawa podatkowa nie definiuje terminu reprezentacja, dlatego też posłużyć należy się wykładnią słownikową. Reprezentacja oznacza okazałość, wytworność, wystawność w czyimś sposobie życia związaną ze stanowiskiem lub pozycją społeczną, oznacza także grupę osób, instytucję występującą w czyimś imieniu, reprezentującą czyjeś interesy, ... (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003). Przenosząc tę definicję na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych przyjąć należy, iż reprezentacja to występowanie w imieniu firmy, wiążące się z okazałością, w celu wywołania dobrego wrażenia. W określeniu reprezentacja mieści się więc takie działanie podatnika, które ma na celu stworzenie (utrwalenie) właściwego wizerunku firmy. Właściwy wizerunek to taki, który może sprawić, że kształtowany dzięki reprezentacji obraz przedsiębiorcy przełoży się na nabywanie jego towarów, produktów lub usług. Świadome kształtowanie więc właściwego wizerunku przez podatników ma na celu stworzenie takiego wyobrażenia o przedsiębiorcy, które spowoduje pozytywne postrzeganie tegoż przedsiębiorcy przez osoby zewnętrzne, które z kolei będzie zachętą do podjęcia rozmów, współpracy, zakupów jego towarów czy produktów. Dobre reprezentowanie, wywołujące korzystne postrzeganie przedsiębiorcy przez podmioty zewnętrzne, może polegać na odpowiednim ubiorze pracowników, wystroju firmy, sposobie podejmowania interesantów i kontrahentów, czy też innych okolicznościach. Konkludując, zdaniem organu podatkowego, okoliczności, które świadczą o zaistnieniu reprezentacji w myśl art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy, występują wówczas, gdy dany wydatek jest zbytkiem świadczącym o wysokiej pozycji przedsiębiorcy lub jest to wydatek związany z reprezentowaniem jednostki dokonywanym w sposób okazały i jednocześnie wszystkie te wydatki są ponoszone w celu odpowiedniego postrzegania firmy przez podmioty zewnętrzne.

W przedmiotowej sprawie konieczne jest również przyjrzenie się reklamie, która począwszy od 2007r. może w całości stanowić koszty uzyskania przychodów, przy założeniu spełnienia przesłanek z art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej. Za reklamę uznać należy rozpowszechnianie informacji o danym towarze w celu zwrócenia na niego uwagi i zachęcenia do zakupu; także: środki służące do tego celu, np. plakaty, ogłoszenia w prasie, radiu i telewizji (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003). Reklama to działanie mające na celu zachęcanie potencjalnych klientów do zawarcia umowy, nabywania towarów, korzystania z oferowanych usług. Reklama polega więc na rozpowszechnianiu informacji o towarach, o ich zaletach i wartościach, miejscach nabycia, chwaleniu kogoś i zalecaniu czegoś. Polega ona zatem na prezentowaniu danego towaru, danej usługi, ewentualnie marki (oznakowania produktu lub producenta), cech jakościowych, użytkowych lub konsumpcyjnych, zalet technicznych, estetycznych lub zdrowotnych, rozwiązań nowoczesnych, modnych czy nawet prowokujących, aby skłonić jak największą liczbę potencjalnych nabywców do zakupu towarów/produktów (do korzystania z usługi). Od strony przedmiotowej można rozróżniać: reklamę towaru, reklamę usługi, reklamę marki.

Jednocześnie, należy wskazać, iż ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie definiuje pojęcia sponsor, sponsoring. Wobec powyższego należy posłużyć się definicją słownikową tego pojęcia. Sponsor to osoba lub instytucja finansująca w całości lub w części jakieś przedsięwzięcie, często w zamian za reklamowanie własnej działalności (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN, Warszawa, 2003). Przenosząc tę definicje na grunt ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych uznać należy, iż sponsoring ma na celu kształtowanie wizerunku sponsora (firmy) wśród potencjalnych klientów, jego pozytywnego postrzegania przez odbiorców, wzrost społecznego prestiżu. Zatem, promowanie nazwy podmiotu sponsorującego wpływa na rozpoznawanie marki produktu, a co za tym idzie na zwiększenie popularności i w konsekwencji może realnie przyczynić się do zwiększenia obrotów Spółki.

Zdaniem organu podatkowego, w przedstawionym stanie faktycznym przepis art. 16 ust. 1 pkt 28 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych nie znajdzie zastosowania, bowiem sponsoring, pomimo faktu, iż nie wpływa bezpośrednio na zwiększenie popytu jak reklama jest formą wspierania działalności reklamowej poprzez utrwalenie znaku towarowego lub nazwy firmy w świadomości potencjalnych klientów. Zatem, oceniając skutki podatkowe sponsoringu pod kątem kosztów uzyskania przychodów sponsora, zastosować należy przepisy dotyczące reklamy. Wobec powyższego, wydatki dotyczące sponsoringu należy rozpatrywać z punktu widzenia art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

W tym miejscu tutejszy organ podatkowy pragnie wskazać, iż ponoszonych przez Spółkę wydatków na usługi gastronomiczne typu lunch i napoje nie należy utożsamiać z reprezentacją. Rozpatrywać je należy natomiast z punktu widzenia art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej. Zakup ww. usług (mających co prawda charakter gastronomiczny) nie jest bowiem uzależniony od zamiaru reprezentowania Spółki, czy od zaprezentowania jak najwyższego poziomu wystawności Jednostki, lecz od zapisów umowy sponsoringowej. Wnioskodawca wskazuje bowiem cyt: gdyby nie sfinansował określonych w umowie sponsoringowej usług (...) nie miałby prawa do reklamy. Zatem, koszt wszystkich wydatków wynikających z umowy sponsoringowej należy traktować w sposób kompleksowy i odnieść w poczet kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z dyspozycją art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych.

Z przedstawionego stanu faktycznego wynika, iż Spółka na podstawie stosownej umowy sponsoringowej finansuje na rzecz komitetu naukowego określone w umowie usługi, ponosząc wydatki na nocleg oraz lunch i napoje w przerwach konferencji dla członków komitetu naukowego. W zamian nabywa prawo do prezentacji własnego logo, zainstalowania stanowiska reklamowego, zorganizowania sesji na temat produktów Spółki. Za wspomniane usługi Wnioskująca otrzymuje kompleksową fakturę VAT.

Mając na względzie przedstawiony przez Wnioskodawcę stan faktyczny oraz przytoczone przepisy prawa, tutejszy organ podatkowy pragnie wskazać, iż poniesione przez Spółkę na podstawie umowy sponsoringowej wydatki mają de facto charakter wydatków na reklamę, w związku z czym winny zostać odniesione w poczet kosztów uzyskania przychodów, zgodnie z dyspozycją przepisu art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej.

W przedmiotowej interpretacji organ podatkowy ustosunkowuje się wyłącznie do stanu faktycznego i argumentacji zawartej w wystąpieniu Wnioskującej, bowiem regulacje art. 14a14d ustawy Ordynacja Podatkowa nie przewidują prowadzenia postępowania dowodowego w sprawach o interpretację przepisów prawa podatkowego.