Temat interpretacji

W dniu 19.09.2005r. wpłynął do tutejszego organu podatkowego wniosek Spółki o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego. Pismami z dnia 17.10.2005r. oraz 20.10.2005r. Podatnik ów wniosek uzupełnił.

Z przedstawionego w podaniu stanu faktycznego wynika, iż Spółka jest podatnikiem podatku od towarów i usług. Przedmiotem działalności Spółki jest sprzedaż hurtowa i detaliczna kamieni budowlanych.

Od 2004r. miejscem siedziby Wnioskującej jest miejscowość X, a tytuł prawny do tej siedziby stanowi zawarta umowa najmu. Pomieszczenia i teren siedziby Wnioskująca zagospodarowuje zgodnie z warunkami umowy i według potrzeb wynikających z przedmiotu działalności.

Obecnie Spółka jest w trakcie utwardzania nawierzchni dojazdowej, tworzenia miejsc parkingowych (układanie kostki brukowej) oraz budowy garaży dla samochodów służbowych i drobnego sprzętu gospodarczego.

Utwardzenie nawierzchni dojazdowej obejmuje następujące prace:

- przygotowanie powierzchni pod ułożenie kostki brukowej (wykonanie prac ziemnych - usunięcie zbędnej warstwy gliny z podłoża, wyłożenie powierzchni kamieniem łupanym drogowym, żwirem - drenaż nawierzchni, wyrównanie powierzchni, ułożenie warstwy podbetonu B12),

- zakup kostki brukowej,

- położenie kostki na przygotowane wcześniej podłoże (usługa),

- przygotowanie miejsca do założenia bramy.

Powierzchnia, na której prowadzone są przez Spółkę nakłady inwestycyjne, mieści się w obrębie nieruchomości:

- do której Spółka posiada tytuł prawny na podstawie zawartej umowy najmu,

- do której Jednostka nie ma tytułu prawnego, ponieważ jest to droga publiczna. Droga ta jest drogą bez przejazdu - "ślepą", natomiast posesja na której mieści się siedziba Spółki jest ostatnią nieruchomością położoną na tej drodze. Gmina, mimo licznych interwencji, nie przewiduje w najbliższym okresie utwardzenia przedmiotowej drogi dojazdowej, która w okresach wiosenno - zimowych z uwagi na gliniaste podłoże zamienia się w bagnistą maź, uniemożliwiającą dojazd samochodami do Wnioskującej.

W związku z powyższym zarząd Spółki, w trosce o rzesze klientów odwiedzających siedzibę i dział sprzedaży Firmy, podjął decyzję o wykonaniu nawierzchni służącej dojazdowi do Spółki oraz umożliwiającej kontrahentom zaparkowanie samochodów.

Powierzchnia, do której Spółka nie posiada tytułu prawnego, obejmuje ok. 1/3 nakładów.

Ponadto, Spółka informuje, iż dla ponoszonych przez Nią nakładów, nie posiada wymaganej prawem budowlanym dokumentacji, np. projektu, zezwolenia na budowę. Wnioskująca jest w trakcie załatwiania tych formalności.

Wobec tak przedstawionego stanu faktycznego, Wnioskująca zwróciła się do tutejszego organu podatkowego z zapytaniem, czy w sytuacji braku wymaganej prawem budowlanym dokumentacji, ponoszone nakłady na budowę środków trwałych - inwestycja w obcym środku trwałym (utwardzanie nawierzchni dojazdowej, tworzenie miejsc parkingowych oraz budowa garaży dla samochodów służbowych i drobnego sprzętu gospodarczego), będą stanowiły koszt uzyskania przychodów w postaci odpisów amortyzacyjnych?

Zdaniem Podatnika brak dokumentacji do prowadzonych nakładów nie stanowi przeszkody do uznania odpisu amortyzacyjnego za koszt uzyskania przychodu, ponieważ ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych nie precyzuje wymogu posiadania np. zezwolenia na budowę, dla celu uznania wydatku za koszt.

Ustosunkowując się do przedstawionych powyżej kwestii, stwierdza się co następuje:

We wniosku Spółki należy wyszczególnić dwie sytuacje. W pierwszej z nich mamy do czynienia z inwestycją w obcym środku trwałym, do którego Podatnik posiada tytułu prawny - umowę najmu. Druga przedstawiona sytuacja odnosi się do kosztów ponoszonych na drogę publiczną. W przypadku inwestycji w obcym środku trwałym, ponoszone przez Spółkę wydatki mogą obciążać koszty uzyskania przychodów w sposób pośredni, a mianowicie poprzez dokonywanie odpisów amortyzacyjnych, na podstawie przepisu art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992r. o podatku dochodowym od osób prawnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2000r. Nr 54, poz. 654 ze zm.). Natomiast, w sytuacji wydatków ponoszonych na drogę publiczną rozważać je należy jako koszty wpływające na dochód w sposób bezpośredni.

W przedmiocie obu powyższych sytuacji, organ podatkowy stwierdza, iż z przepisów podatkowych nie wynika wprost obowiązek posiadania przez Podatnika wymaganej prawem budowlanym dokumentacji, w celu zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów (bądź bezpośrednio, bądź pośrednio w formie amortyzacji) wydatków związanych z inwestycjami budowlanymi.

W stosunku do wszystkich wydatków zaliczanych przez Wnioskującą do kosztów podatkowych, zarówno do tych odnoszonych w koszty bezpośrednio, jak i tych, których ciężar odnosi Ona w koszty w postaci odpisów amortyzacyjnych, zastosowanie ma przepis art. 15 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych. Z regulacji tej wynika, iż kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 16 ust. 1. (...).

Podatnik ma prawo do odliczenia dla celów podatkowych wszelkich wydatków, pod warunkiem, iż nie zostały one wymienione w art. 16 ust. 1 ustawy podatkowej, oraz że wykaże ich związek z prowadzoną działalnością, a ich poczynienie ma lub może mieć wpływ na możliwość powstania przychodu. Przepis ten konstytuuje więc zasadę, stosownie do której, pomiędzy kosztem podatkowym oraz przychodami podatników musi wystąpić związek przyczynowo-skutkowy. Związek ten może być natomiast bezpośredni lub pośredni, tzn. kosztem uzyskania przychodu będą wydatki, które mogą przyczynić się do powstania konkretnego przychodu oraz wydatki związane z funkcjonowaniem podatnika i wywiązywaniem się przez niego z obowiązków nałożonych innymi przepisami prawa. Oznacza to, że podatnicy podejmując decyzję o zaliczeniu określonego wydatku do kosztów podatkowych, powinni działać z obiektywnie dającą się ustalić świadomością, iż dany wydatek zapewne przyczyni się do osiągnięcia lub zwiększenia osiąganych przychodów. Zwrócić należy uwagę, iż późniejsze - realne - wystąpienie skutku w postaci zwiększenia przychodów, pozostaje już bez wpływu na kierunek dokonanej uprzednio kwalifikacji kosztowej. W opinii organu podatkowego, adresatem normy prawa podatkowego z art. 15 ust. 1 ww. ustawy jest podatnik, rozumiany jako podmiot dysponujący "typowym" doświadczeniem oraz obiektywną wiedzą o związkach przyczynowo-skutkowych "zwykle" zachodzących w świecie zewnętrznym. Jest to więc podmiot (podatnik), który w chwili zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania przychodów, w sposób obiektywnie dający się uzasadnić, ustalił, iż ten wydatek spowoduje zwiększenie lub uzyskanie przychodów. Subiektywne przekonania podatnika, co do istnienia związku przyczynowego, pozostają bez wpływu na kwalifikację, o której mowa w powołanym przepisie. Korzystna sytuacja materialno - podatkowa (prawo do zaliczenia danego wydatku do kosztów uzyskania) wystąpi pod warunkiem spełnienia określonych przesłanek (istnienie związku przyczynowego, celowość poniesienia), a w interesie podatnika jest, aby wykazać, iż przedmiotowe przesłanki zostały spełnione.

Najwłaściwsza więc i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

- przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz

- potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Obowiązkiem podatników, jako odnoszących ewidentną korzyść z faktu zaliczenia określonych wydatków w poczet kosztów uzyskania przychodów, jest wykazanie, w oparciu o zgromadzone dowody, związku pomiędzy poniesieniem kosztu a uzyskaniem przychodu, zgodnie z dyspozycją powołanego ust. 1 art. 15 ustawy podatkowej. Zatem, podatnik winien wykazać należytą staranność i w momencie podejmowania decyzji o poniesieniu wydatku, oceniając jego "celowość", powinien brać pod uwagę okoliczność, iż istnienie tej przesłanki będzie musiał wykazać przed organem podatkowym w toku postępowania podatkowego. Zadaniem organu podatkowego jest natomiast tylko weryfikacja tego, co dla wykazania "celowości" wydatku przedstawi podatnik.

W przedmiotowej sprawie organ podatkowy ustosunkowuje się wyłącznie do argumentacji zawartej w wystąpieniu Wnioskującej. Regulacje art. 14a-d ustawy Ordynacja podatkowa nie przewidują bowiem prowadzenia postępowania dowodowego w sprawach o interpretację przepisów prawa podatkowego.

Jednostka we wniosku podnosi, iż decyzję o Swych działaniach podjęła pomimo braku stosownych, wymaganych przepisami innych ustaw, zezwoleń. Wywodzi, iż kierowała się troską o Swoich klientów i interesem Firmy. Założyć więc należy, iż uznała, że podjęcie opisanych prac jest konieczne dla Jej funkcjonowania oraz że Podatnik obiektywnie ocenił ewentualne ryzyko (związane z brakiem zezwoleń) i zdecydował o istnieniu możliwości udowodnienia związku przyczynowo skutkowego pomiędzy kosztem a przychodem. Wobec czego, powyższe nakłady mogą być, zdaniem organu podatkowego, w świetle przepisu art. 15 ust. 1 ustawy podatkowej, postrzegane jako wydatki celowe i tym samym uznane za koszty uzyskania przychodów, w sytuacji, gdy Wnioskująca wykaże odpowiednimi dowodami istnienie związku przyczynowego, w sposób szczegółowo przedstawiony w niniejszym postanowieniu.

Wobec powyższego organ podatkowy podziela pogląd Podatnika.

Przedmiotowa interpretacja co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskującą i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia tego zdarzenia.