Temat interpretacji

Wnioskiem z 27.07.2005 r., uzupełnionym pismem z 21.10.2005 r. Spółka zwróciła się o udzielenie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych w odniesieniu do następującego stanu faktycznego:

Od kwietnia 2004 roku Spółka wynajmowała nieruchomość zabudowaną budynkiem magazynowym. Od nakładów poniesionych na adaptację magazynu Spółka dokonywała odpisów amortyzacyjnych, jako od inwestycji w obcym środku trwałym. Obecnie spółka nabyła nieruchomość. Z momentem rozwiązania umowy najmu nieruchomości nie nastąpiło rozliczenie stron z tytułu poniesionych nakładów przez najemcę w trakcie używania nieruchomości, zaś cena zakupu nieruchomości nie obejmuje wartości nakładów poniesionych przez najemcę w trakcie używania tej nieruchomości.

W tak przedstawionym stanie faktycznym Spółka wnosi o wydanie pisemnej interpretacji co do zakresu i sposobu zastosowania prawa podatkowego w następującym zakresie:

Czy niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym powiększa wartość początkową przyjmowaną na potrzeby amortyzacji środka trwałego, czy też stanowi koszt uzyskania przychodów?

Według stanowiska Spółki w świetle art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych amortyzacji podlegają, niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Inwestycje te mogą być amortyzowane według indywidualnych stawek, przy czym górne ich granice wyznaczają przepisy ustawy, poprzez określenie minimalnego okresu amortyzacji. Zgodnie z art. 16j ust. 4 ustawy dla inwestycji w obcych budynkach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcym środku trwałym są dokonywane i zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w okresie wykorzystywania środka trwałego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością, co w omawianym stanie faktycznym było równoznaczne z okresem obowiązywania umowy najmu. Dokonywane odpisy stanowiły koszt uzyskania przychodów od miesiąca następującego po miesiącu, w którym inwestycję w obcym obiekcie przyjęto do użytkowania, do miesiąca zakończenia umowy najmu. W związku z faktem, że umowa najmu została rozwiązana przed upływem 10 lat, inwestycja w obcym środku trwałym nie została całkowicie zamortyzowana.

Z chwilą nabycia nieruchomości Spółka może powiększyć wartość początkową środka trwałego o niezamortyzowaną wartość inwestycji w obcym środku trwałym. W przypadku odpłatnego nabycia środka trwałego jego wartość początkową stanowi, zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy, cena jego nabycia. Stosownie do art. 16g ust. 3 ustawy za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji, oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Użycie przez ustawodawcę zwrotu "w szczególności" wskazuje, że wymieniony w ustawie katalog kosztów związanych z zakupem nie jest katalogiem zamkniętym, dlatego do ceny nabycia mogą być zaliczone również inne poniesione koszty, o ile pozostają one w związku z nabyciem i zostały naliczone do dnia przekazania środka trwałego do używania. Zatem koszty poniesione przez Spółkę na dokonane w magazynie ulepszenia, w części niezamortyzowanej w trakcie obowiązywania umowy najmu, spełniają powołane wyżej warunki, zatem składają się na cenę nabycia. W związku z powyższym do wartości początkowej środka trwałego spółka może zaliczyć sumę nakładów poniesionych na adaptację nieruchomości przed jej nabyciem, pomniejszoną o dokonane odpisy amortyzacyjne.

W przypadku, gdyby przedstawione stanowisko nie zostało podzielone przez organ, zdaniem Spółki niezamortyzowana wartość inwestycji w obcym środku trwałym stanowi koszt uzyskania przychodów. W przedstawionym stanie faktycznym nie budzi wątpliwości fakt, że wydatki na modernizację, mającą na celu przystosowanie magazynu do potrzeb Spółki, zostały poniesione w celu osiągnięcia przychodów, a zatem został spełniony warunek uznania wydatku za koszt podatkowy, określony w art. 15 ust. 1 ustawy. Nie znajduje tu zastosowania art. 16 ust. 1 pkt 6 ustawy, w świetle którego nie uważa się za koszty uzyskania przychodów strat powstałych w wyniku likwidacji nie w pełni umorzonych środków trwałych, jeżeli środki te utraciły przydatność gospodarczą na skutek zmiany rodzaju działalności, gdyż w przedstawionym stanie faktycznym nie doszło do utraty przydatności gospodarczej środków trwałych ani zmiany rodzaju działalności.

Na podstawie stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Naczelnik Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku stwierdza co następuje:

Przepis art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.) stanowi, że amortyzacji podlegają również niezależnie od przewidywanego okresu używania, przyjęte do używania inwestycje w obcych środkach trwałych. Inwestycje te mogą być amortyzowane wg indywidualnych stawek, przy czym dla inwestycji w obcych budynkach lub budowlach okres amortyzacji nie może być krótszy niż 10 lat. Stanowi o tym art. 16j ust. 4 w/w ustawy. Odpisy amortyzacyjne od inwestycji w obcym środku trwałym są dokonywane i zaliczane do kosztów uzyskania przychodów w okresie wykorzystywania środka trwałego na potrzeby związane z prowadzoną działalnością.

Z opisanego we wniosku stanu faktycznego wynika, że inwestycja w obcym środku trwałym nie została całkowicie zamortyzowana, gdyż nastąpiło nabycie obiektu. Ponadto z momentem rozwiązania umowy najmu nieruchomości nie nastąpiło rozliczenie stron z tytułu poniesionych nakładów przez najemcę w trakcie używania nieruchomości, stąd też cena zakupu nieruchomości nie obejmuje wartości nakładów poniesionych przez najemcę w trakcie używania tej nieruchomości na podstawie umowy najmu.

Za wartość początkową środków trwałych, zgodnie z art. 16g ust. 1 pkt 1 ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych, w razie odpłatnego nabycia uważa się cenę ich nabycia. Stosownie do art. 16g ust. 3 w/w ustawy, za cenę nabycia uważa się kwotę należną zbywcy, powiększoną o koszty związane z zakupem, naliczone do dnia przekazania środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej do używania, a w szczególności o koszty transportu, załadunku i wyładunku, ubezpieczenia w drodze, montażu, instalacji i uruchomienia programów oraz systemów komputerowych, opłat notarialnych, skarbowych i innych, odsetek, prowizji oraz pomniejszoną o podatek od towarów i usług, z wyjątkiem przypadków, gdy zgodnie z odrębnymi przepisami podatek od towarów i usług nie stanowi podatku naliczonego albo podatnikowi nie przysługuje obniżenie kwoty należnego podatku o podatek naliczony albo zwrot różnicy podatku w rozumieniu ustawy o podatku od towarów i usług. Zatem - ja słusznie zauważa Spółka - wymieniony w ustawie katalog wydatków związanych z nabyciem środka trwałego lub wartości niematerialnej i prawnej nie jest katalogiem zamkniętym.

Skoro w nabywanej nieruchomości Spółka uprzednio poniosła wydatki, które nie zostały w realnej ich wartości netto uwzględnione w cenie jej zakupu, to jeżeli zwiększają one wartość tej nieruchomości, wówczas słuszne jest stanowisko Spółki, że ich równowartość stanowi element ceny nabycia, kreującej wartość początkową środka trwałego.

Mając powyższe na uwadze, organ podatkowy podziela stanowisko Strony w tym zakresie, stąd też postanowił jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy stanu faktycznego przedstawionego przez wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie złożenia wniosku.

Stosownie do art. 14b § 1 i § 2 Ordynacji podatkowej interpretacja nie jest wiążąca dla Wnioskodawcy, wiąże natomiast organy podatkowe i organy kontroli skarbowej właściwe dla Wnioskodawcy - do czasu jej zmiany lub uchylenia.

Interpretacja niniejsza wiąże organ podatkowy do czasu zmiany przepisów prawa.

Na postanowienie służy zażalenie do Dyrektora Izby Skarbowej w Białymstoku, za pośrednictwem Naczelnika Podlaskiego Urzędu Skarbowego w Białymstoku, w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia (art. 14a § 4 oraz art. 236 § 2 pkt 1 Ordynacji podatkowej).

Zażalenie, zgodnie z art. 222 w związku z art. 239 Ordynacji podatkowej, powinno określać istotę i zakres żądania będącego przedmiotem zażalenia oraz wskazywać podstawy uzasadniające to żądanie.